ရြာေရာက္ေရာက္ျခင္းည.. က်ဳရွင္ဆရာတပည႔္ေက်ာ္မ်ားနဲ႔ ေတြ႔ဆုံတဲ့၀ုိင္းမွာ ဆရာဖုိးသၾကား ၾကြေရာက္ခ်ီးျမွင့္ေတာ္ မမူႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္းကုိ ျပန္မယ့္ည မွ ကြ်န္ေတာ္ အေသးစိတ္သိခဲ့ရေတာ့တယ္..။ အဲဒီေန႔ည.. ဆရာဖုိးသၾကားနဲ႔အတူ ဆရာေလး ကုိေဌးေအာင္တုိ႔အိမ္မွာ တခြက္တဖလား ေမာ့ျဖစ္ၾကတယ္..။ ကုိေဌးေအာင္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ ရြာမွာ ေဘာလုံးကန္စဥ္က ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အသင္းရဲ႔ ကပၸတိန္..။ သူက ေဘာလုံးကန္ အေတာ့္ကုိ ေကာင္းတယ္..။ (ဖုိးသၾကား နာမည္ရင္းကလည္း တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ေဌးေအာင္ ပဲ)
ရြာ ေဘာလုံးပဲြတုိင္းမွာ သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ အေတာ့္ကုိ အတဲြညီခဲ့ၾကတာေပါ့..။ သူက ကြ်န္ေတာ္ေရာက္စ ညကတည္းက ပုလင္းေထာင္ခ်င္ေနတာ..။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ လုပ္စရာတပုံတပင္ ပါလာလုိ႔ မနည္းေတာင္းပန္ျပီး ျပန္မယ့္ညမွ.. သူ႔အိမ္မွာ ၀ုိင္းျဖစ္ ေတာ့တယ္..။ ၾကိတ္၀ုိင္း ေပါ့..။ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ သူရယ္.. ဆရာဖုိးသၾကားရယ္.. ရန္ကုန္ကေန အတူပါလာတဲ့ Diethelm Travel က ညီညီရယ္.. စုစုေပါင္း ေလးေယာက္ ပါပဲ..။
ကုိေဌးေအာင္က အိမ္ရွင္ဆုိေတာ့ ဂရင္းရြိဳင္ရယ္ ေလးေထာင့္တစ္လုံး ၀ယ္ထားႏွင့္တယ္..။ အျမည္းကေတာ့ ေျမပဲျပဳတ္ ပဲ..။ ၀ီစကီခြက္မရွိ၊ ေရခဲမရွိ၊ ေဆာ္ဒါ မရွိ ေတာ့ဓေလ့အတုိင္း ေသာက္ေရအုိးစင္က ေရထခပ္ျပီး ေရာစပ္ေသာက္ၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေသာက္လု႔ိ ပုလင္း တ၀က္က်ိဳးခါနီးမွ ဖုိးသၾကား က ေရာက္လာခဲ့ တယ္..။ ဒါေပမယ့္ သူက တျခား၀ုိင္းက ထလာတာမုိ႔ မူးႏွင့္ေနျပီ..။
ေရာက္ေရာက္ျခင္း ပဲ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ လွ်ာေလးအာေလး နဲ႔ တေန႔ညက သူမလာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း နတ္သံေႏွာျပီး ရင္ဖြင့္တယ္..။ ကုိခ်ိဳ၊ မၾကည္ေဌးတုိ႔ရဲ႔ သားလွ ေရႊေသြးက သူ႔တပည္႔..။ သူ႔ဆီမွာ က်ဳရွင္ယူတယ္..။ တစ္ရက္ စာေမးတာ မရလုိ႔ဆုိျပီး ဆရာဖုိးသၾကားက အဲဒီကေလးကုိ ေဆာ္ပေလာ္တီးလုိက္သတဲ့..။ ေဆာ္တာမွ အေတာ့္ကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ရုိက္ပစ္လုိက္တာပဲ..။
ေက်ာင္းသားကုိ ေက်ာင္းဆရာေတြကေတာင္ သိပ္မရုိက္ေတာ့တဲ့ေခတ္မွာ.. က်ဳရွင္ဆရာက အဲသလုိ ရုိက္ပစ္လုိက္ေတာ့ တရြာလုံး ပြက္ေလာညံကုန္ေတာ့တာေပါ့..။
ေက်ာင္းသားမိဘေတြဆုိတာကေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့..။ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ေတာင္ လက္ဖ်ားနဲ႔မတုိ႔တဲ့ သားေတာ္ေမာင္ကုိ ဖုိးသၾကားက ရုိက္တယ္လည္း ၾကားေရာ ရုံးေရာက္ ဂါတ္ေရာက္တဲ့ အထိ တုိင္ပစ္ေတာ့တာပဲ..။ ကုိခ်ိဳ၊မၾကည္ေဌးတုိ႔က ရြာအေလ်ာက္ စီးပြားေရးေလးလည္း အဆင္ေျပေတာ့ အေတာ္ေလး ထိထိေရာက္ေရာက္ အမူလုပ္လုိက္ႏုိင္တယ္..။
ဆရာဖုိးသၾကား ခမ်ာ.. အခ်ဳပ္ထဲ အိပ္ရေတာ့မလုိ႔ နည္းနည္းပဲ လုိေတာ့တယ္..။ ရပ္မိရပ္ဖေတြ ၾကား၀င္ျဖန္ေျဖ ေစ့စပ္လုိ႔ ေပါ့..။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိလုိ႔ကေတာ့ တပည္႔ကိုရုိက္မႈနဲ႔ အခ်ဳပ္ထဲ အိပ္ရတဲ့ က်ဳရွင္ဆရာရယ္လုိ႔ ရြာမွာ မွတ္တမ္း၀င္သြားႏုိင္တယ္..။
ဆုိေတာ့ .. သူ႔ခမ်ာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေတြ႔ဆုံပဲြလုပ္တဲ့ ကုိခ်ိဳ တုိ႔အိမ္ ဘယ္လာရဲ မလဲ..။ သူတုိ႔ဇာတ္လမ္းက လမ္းေတြ႔ရင္ေတာင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ဖုိ႔ ခပ္ခက္ခက္ရယ္..။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔ရဲ႔ ရြာေက်ာ္ဇာတ္လမ္းနားေထာင္ျပီး “ မင္းဟာကလည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး သၾကားရာ ” လုိ႔ ေျပာမိတယ္..။
“ ဟ.. အာစိရ.. အဲဒီေကာင္ေတြက အဲသလုိ ကုိင္မွရယ္.. ႏုိ႔မုိ႔ဆုိရင္ မရဘူး..။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ တီးမွာပဲ.. ဒီထက္ဆုိးတာေတာင္ ၾကဳံခဲ့ဖူးေသးတယ္.. အဲဒီတုံးက မေသတာကံေကာင္း ” ဆုိျပီး ေနာက္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ သူေျပာျပန္တယ္..။
အရင္ဇာတ္လမ္းေတာင္ ေတာ္ေတာ္ဆုိးလွျပီ..။ အခုသူက ဒီထက္ဆုိးတာေတာင္ ၾကဳံခဲ့ရတယ္ ေျပာလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဘာေျပာရမွန္းကုိ မသိေတာ့ပါဘူး..။ သူေျပာသမွ်ကုိ အ့ံၾသတၾကီးနဲ႔ အရက္ေလးေမာ့ရင္း နားေထာင္ေနရေတာ့တယ္..။ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ၾကဳံဖူးေပါင္ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ဆုိတာမ်ိဳး ပဲ..။
သူစာသြားသင္ေနတဲ့ တျခားက်ဳရွင္မွာ လပတ္စာေမးပဲြ လုပ္တယ္..။ စာသိပ္မေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႔က အမွတ္ေတြေကာင္းျပီး ေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားက ရရုိးရစဥ္ အမွတ္ေလာက္ပဲ ရတယ္..။ အဲဒါကုိ ဆရာဖုိးသၾကားက သကၤာမကင္းျဖစ္တယ္..။ တခ်ိဳ႔ေက်ာင္းသားေတြ ေမးခြန္းေပါက္တယ္ေပါ့..။ အဲဒါနဲ႔ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္ ထုံး၊ ႏွလုံးမူျပီး ခပ္လည္လည္ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကုိ အတြင္းသတင္းႏႈိက္ဖုိ႔ သူလုပ္တယ္..။
သတင္းႏႈိက္ပုံကလည္း သင္း တယ္..။ အဲဒီေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကုိ သူ႔နင္းခုိင္း သတဲ့..။ အနင္းခံရင္း အလႅာပသလႅာပ ေျပာျပီး နင္းေနတဲ့ကေလးေတြကုိ သတင္းေပးလုပ္ဖုိ႔ သူသိမ္းသြင္းတယ္..။
နင္းေပးေနတဲ့ သူ႔တပည္႔ေက်ာ္မ်ားက “ ဆရာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ မရုိက္ဘူးဆုိမွ အမွန္အတုိင္းေျပာမယ္ ” ဆုိျပီး ျပန္ညွိၾကတယ္..။ သူတုိ႔ကလည္း မေခဘူး..။ ဖုိးသၾကားက ေအးသေဘာတူတယ္.. မခြ်င္းမခ်န္အကုန္ေျပာ လုိ႔ ကတိေပးလုိက္ တယ္.. ။ အဲဒီေတာ့မွ သူတုိ႔ အကုန္ ေဖာ္ေကာင္လုပ္တယ္..။ အရွဳပ္ထုတ္ထဲမွာ သူတုိ႔လည္း ပါေနခဲ့ျပန္တယ္..။
ဆရာသၾကားကေတာ့ ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ သိတာနဲ႔ ပဲြၾကမ္းေတာ့တာပဲ..။ နည္းနည္းေခါင္းေဆာင္လုိ ျဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားကုိ သူေဆာ္ထည္႔တာ.. ပါးတာနားေတြပါ ရုိက္ပစ္လုိက္ တဲ့ အထိပဲ..။ ေဖာ္ေကာင္လုပ္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္လည္း မစားသာဘူး..။ ေပးထားတဲ့ ကတိဖ်က္ျပီး ဆရာသမားက တီးပစ္လုိက္တယ္..။ အာဂ ဆရာ ဖုိးသၾကားေပါ့..။
ဒီတစ္ခါေတာ့ အရုိက္ခံလုိက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားဖက္က ရဲမတုိင္ဘူး..။ ဆရာသၾကားကုိ အေသသတ္မယ္ဆုိျပီး ေတးထားၾကတယ္..။ သၾကားခမ်ာ က်ဳရွင္ပစ္ အိမ္ပစ္ ျပီး မႏၱေလးမွာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ သြားေရွာင္ေနရတဲ့အထိ အေျခအေနက ဆုိးတယ္..။ ေအးေလာက္ျပီထင္မွ သူျပန္လာတယ္..။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနက လိပ္ခဲတင္းတင္းလုိ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္..။ ေက်ေအးတယ္လည္း မဟုတ္.. လုိက္ျပီး ရန္လုပ္ေနတယ္လည္း မဟုတ္ေပါ့..။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ရယက ဥကၠဌၾကီးက ၾကား၀င္ျပီး ေက်ာင္းသားမိဘေတြကုိ သြားေတာင္းပန္ဖုိ႔ သၾကားကုိ နားခ်တယ္..။ သၾကားလည္း ေန႔ေန႔ညည ေနရထုိင္ရ မလုံမျခဳံသလုိ ျဖစ္ေနတာမုိ႔ ဥကၠဌရဲ႔ ေျဖာင့္ဖ်ခ်က္ကုိ သေဘာတူလုိက္ေတာ့တယ္..။ သြားျပီး ေတာင္းပန္မယ္ေပါ့..။ ဒါေပမယ့္ လာေတာင္းပန္မယ့္အေၾကာင္း တဖက္ကုိ အသိမေပးဘဲ.. တစ္ကုိယ္ေတာ္ ခ်ီတက္ေတာ္မူသတဲ့..။
ေတာင္းပန္ရမယ့္ အိမ္ေပါက္၀ ေရာက္ရုံရွိေသးတယ္..။ အိမ္ထဲက မိသားစုက ဆရာသၾကားျမင္တာနဲ႔ “ မေအ -ုိး .. ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့ ” ဆုိျပီး ဓါးေတြလွံေတြ ဆဲြ ထြက္လုိက္ေတာ့တာပဲ..။
ဆရာသၾကားခမ်ာ.. ဘာမွေတာင္ ရွင္းျပခ်ိန္မရလုိက္ဘူး..။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီပဲ က်န္ေတာ့တဲ့ အထိ လုံးေနေအာင္ ေျပးခဲ့ရသတဲ့..။
Tuesday, December 23, 2008
36.2 သၾကားမင္းနဲ႔ သူတင္ကုိယ္တင္
ငရဲျပည္မွာ သခြပ္ပန္းေတြ ပြင့္တုိင္း အသူရာက သၾကားမင္းကုိ စစ္ခင္းတယ္လုိ႔ ငယ္စဥ္က ၾကားဖူးခဲ့တယ္..။ သခြပ္ပြင့္ေတြျမင္မွ .. အသူရာငရဲမင္းက သူေရာက္ေနတာ တာ၀တိသာ မဟုတ္မွန္း သိ..ဆုိပဲ..။ အဲဒီအပြင့္ကုိ မျမင္လုိ႔ကေတာ့ အသူရာအေနနဲ႔ သူစံျမန္းရာငရဲျပည္ကုိ နတ္ျပည္လုိ႔သာ ထင္ေနရွာသတဲ့..။ ထင္မယ္ဆုိလည္း ထင္ေလာက္တာကုိး..။ နတ္ျပည္ရဲ႔ facility နဲ႔ ငရဲျပည္ရဲ႔ facility က သခြပ္ပန္းနဲ႔ မဥၨဴသကနတ္ပန္းမတူတာက လြဲလုိ႔ တျခားဘာမွ မကြာဘူးတဲ့...။
ၾကည္႔ရတာ မဥၨဴသက နတ္ပန္းပင္က သခြပ္ပင္နဲ႔ အေတာ္တူဟန္ရွိတယ္..။ အပြင့္ၾကည္႔မွ မတူတာ သိတယ္ဆုိေတာ့ အပင္က အေတာ္တူေနရမယ္ မဟုတ္လား..။ အဲသလုိ ဆုိရင္ေတာ့ မဥၨဴသကနတ္ပန္းပင္ဆုိတာ သိပ္ပုံလာမယ္ မထင္ပါဘူး..။
ရြာမွာေတာ့ သခြပ္ပန္းပြင့္ခ်ိန္ဆုိ တူေနာင္ဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း ဆုိတဲ့ နတ္ဒုိးသံ ၾကားရေလ့ ရွိတယ္..။ နတ္စစ္ထြက္တာ တဲ့..။ ဗုဒၶဘာသာက လာတဲ့ နတ္ေတြ ဖုိက္တင္းပေလး တာဆုိေတာ့ ဘင္ခရာနဲ႔ စစ္မခ်ီဘဲ နတ္ဒုိးနဲ႔ ခ်ီၾကတယ္..။ အရွဳံးအႏုိင္ကေတာ့ အခုထိ မကဲြျပားေသးဖူးနဲ႔ တူတယ္..။ နတ္ကေတာ္ဖ်ားလုိ႔ စစ္ထြက္တာ တခါတေလ နည္းနည္း delay ရွိတတ္တာက လဲြရင္ ႏွစ္တုိင္းခ်ေနၾကတုံးပဲ..။
က်ဆုံး၊ ဒဏ္ရာရ၊ ေျချပတ္လက္ျပတ္ စာရင္းလည္း ထုတ္ျပန္ေလ့ မရွိေတာ့ ဘယ္နတ္ေတြ ထိခုိက္ဒဏ္ရာရမွန္းလည္း မသိရဘူး..။ ေရဒီယုိကလႊင့္ေနတဲ့ “ တပ္မေတာ္ စာတုိက္ခန္း ” လုိ “ နတ္ကေတာ္ စာတုိက္ခန္း ” မလႊင့္ေတာ့ “ က်န္းမာ၊ ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ နတ္ျပည္ တာ၀န္မ်ားကုိ ထမ္းေဆာင္လ်က္ရွိေၾကာင္း ” ဆုိတာမ်ိဳးလည္း မၾကားရျပန္ဘူး..။
ကဲ.. နတ္ျပည္က သၾကားမင္း သတင္းအေမွာင္ခ်တဲ့ ကိစၥေတာ့ သူထုိက္နဲ႔သူကံ လုိ႔ပဲ မွတ္လုိက္ပါ့မယ္..။
လူ႔ျပည္က က်ဳရွင္ဆရာ ေမာင္သၾကား တပည္႔ ကုိ ရုိက္တဲ့ ကိစၥေလးကေတာ့ သူ႔ထုိက္နဲ႔သူ႔ကံ မထားႏုိင္သမုိ႔ အဲဒီေန႔ညမွာ ကြ်န္ေတာ္ အသူရာဖက္ကေန သၾကားမင္း နဲ႔ စစ္ခင္းခဲ့ရပါတယ္..။
နတ္ဒုိးသံနဲ႔ စစ္ထြက္တာေလာက္ မခမ္းနားေပမယ့္ အရက္ခြက္တုိက္သံ တခြ်မ္ခြ်မ္နဲ႔ေတာ့ အေတာ့္ကုိ တုိက္ပဲြက ျပင္းထန္ခဲ့တာေပါ့..။ ဆရာသၾကားခမ်ာ လည္း အႏုိင္မခံ အရွဳံးမေပး စိတ္ဓါတ္နဲ႔ သူ႔ဆရာေဟာင္း ကြ်န္ေတာ့္ကုိ “ အာစိ ” လု႔ိေခၚလုိက္၊ နာမည္ရင္း ေရရြတ္လုိက္၊ ခင္ဗ်ားေျပာတာေတြ က်ဳပ္လက္မခံႏုိင္ဘူး လုိ႔ စိတ္လုိက္မာန္ပါ ေျပာလုိက္နဲ႔ ဥပမာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ထုတ္ႏႈတ္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကုိ တုိက္စစ္ဆင္ခဲ့ပါတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ပဲြကုိ ပဲြၾကည္႔ပရိတ္သတ္လုပ္ေနတဲ့ ညီညီကေတာင္ ဆရာသၾကား ေသးထေပါက္တုံး “ ေျပာ လုိ႔ ရမွာမဟုတ္ေလာက္ဘူး.. သၾကားကသူလုပ္ရပ္ မွန္တယ္ ထင္ေနတာ ” လုိ႔ ၀င္ သုံးသပ္ေသးတယ္..။
မွန္တယ္ထင္ေနတဲ့ အမွားတစ္ခုကုိ ဘာမွ မေျပာဘဲ ဒီအတုိင္း လႊတ္ထားလုိက္ရင္ ပုိဆုိးဖုိ႔ ရွိတာမုိ႔ ေျပာစရာရွိတာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ေျပာရပါတယ္..။
ဆရာသၾကားအေနနဲ႔ ညတြင္းခ်င္း သူ႔လုပ္ရပ္ မွားေၾကာင္း လက္ခံခ်င္မွ လက္ခံမွာ ျဖစ္ေပမယ့္.. ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္စဥ္းစားမိျပီး သူ႔ကုိယ္သူ နည္းနည္း ျပန္သုံးသပ္ႏုိင္ခဲ့ရင္ကုိပဲ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာရက်ိဳး နပ္ပါျပီ..။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔ည ပဲြကေတာ့ သၾကားမင္း ေမွာက္သြားတာနဲ႔ အရွဳံးအႏုိင္မကဲြျပားဘဲ ျပီးသြားခဲ့ရပါတယ္..။
ေနာက္တေန႔မနက္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖဲြ႔ ရြာကထြက္ေတာ့ ဆရာသၾကား ေနာက္ကေန အူယားဖားယား ဆုိင္ကယ္နဲ႔ လုိက္လာျပီး “ မေန႔ညက ေဆာရီးေနာ္ အာစိ..ဒါက အာစိအတြက္ လက္ေဆာင္ ” ဆုိျပီး ပဲၾကီးကတျပည္ေလာက္၊ ငရုတ္သီးေျခာက္ ငါးဆယ္သားေလာက္နဲ႔ ဖရဲသီးတစ္လုံး ေပးပါတယ္..။ သူ႔လက္ေဆာင္ကုိ ယူရင္း.. မင္း အခုလုိ ငါ့ကုိ လက္ေဆာင္လုိက္မေပးရင္ ငါမင္းကုိ ပါးေတြနားေတြရုိက္မလုိ႔ ေတြးေနတာဗ် လုိ႔.. စသလုိလုိ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့ “ ဟာဗ်ာ.. အာစိကလဲ ” တဲ့..။
ရွက္ႏုိးႏုိးနဲ႔ သူရယ္ေနခဲ့တယ္..။
ၾကည္႔ရတာ မဥၨဴသက နတ္ပန္းပင္က သခြပ္ပင္နဲ႔ အေတာ္တူဟန္ရွိတယ္..။ အပြင့္ၾကည္႔မွ မတူတာ သိတယ္ဆုိေတာ့ အပင္က အေတာ္တူေနရမယ္ မဟုတ္လား..။ အဲသလုိ ဆုိရင္ေတာ့ မဥၨဴသကနတ္ပန္းပင္ဆုိတာ သိပ္ပုံလာမယ္ မထင္ပါဘူး..။
ရြာမွာေတာ့ သခြပ္ပန္းပြင့္ခ်ိန္ဆုိ တူေနာင္ဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း ဆုိတဲ့ နတ္ဒုိးသံ ၾကားရေလ့ ရွိတယ္..။ နတ္စစ္ထြက္တာ တဲ့..။ ဗုဒၶဘာသာက လာတဲ့ နတ္ေတြ ဖုိက္တင္းပေလး တာဆုိေတာ့ ဘင္ခရာနဲ႔ စစ္မခ်ီဘဲ နတ္ဒုိးနဲ႔ ခ်ီၾကတယ္..။ အရွဳံးအႏုိင္ကေတာ့ အခုထိ မကဲြျပားေသးဖူးနဲ႔ တူတယ္..။ နတ္ကေတာ္ဖ်ားလုိ႔ စစ္ထြက္တာ တခါတေလ နည္းနည္း delay ရွိတတ္တာက လဲြရင္ ႏွစ္တုိင္းခ်ေနၾကတုံးပဲ..။
က်ဆုံး၊ ဒဏ္ရာရ၊ ေျချပတ္လက္ျပတ္ စာရင္းလည္း ထုတ္ျပန္ေလ့ မရွိေတာ့ ဘယ္နတ္ေတြ ထိခုိက္ဒဏ္ရာရမွန္းလည္း မသိရဘူး..။ ေရဒီယုိကလႊင့္ေနတဲ့ “ တပ္မေတာ္ စာတုိက္ခန္း ” လုိ “ နတ္ကေတာ္ စာတုိက္ခန္း ” မလႊင့္ေတာ့ “ က်န္းမာ၊ ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ နတ္ျပည္ တာ၀န္မ်ားကုိ ထမ္းေဆာင္လ်က္ရွိေၾကာင္း ” ဆုိတာမ်ိဳးလည္း မၾကားရျပန္ဘူး..။
ကဲ.. နတ္ျပည္က သၾကားမင္း သတင္းအေမွာင္ခ်တဲ့ ကိစၥေတာ့ သူထုိက္နဲ႔သူကံ လုိ႔ပဲ မွတ္လုိက္ပါ့မယ္..။
လူ႔ျပည္က က်ဳရွင္ဆရာ ေမာင္သၾကား တပည္႔ ကုိ ရုိက္တဲ့ ကိစၥေလးကေတာ့ သူ႔ထုိက္နဲ႔သူ႔ကံ မထားႏုိင္သမုိ႔ အဲဒီေန႔ညမွာ ကြ်န္ေတာ္ အသူရာဖက္ကေန သၾကားမင္း နဲ႔ စစ္ခင္းခဲ့ရပါတယ္..။
နတ္ဒုိးသံနဲ႔ စစ္ထြက္တာေလာက္ မခမ္းနားေပမယ့္ အရက္ခြက္တုိက္သံ တခြ်မ္ခြ်မ္နဲ႔ေတာ့ အေတာ့္ကုိ တုိက္ပဲြက ျပင္းထန္ခဲ့တာေပါ့..။ ဆရာသၾကားခမ်ာ လည္း အႏုိင္မခံ အရွဳံးမေပး စိတ္ဓါတ္နဲ႔ သူ႔ဆရာေဟာင္း ကြ်န္ေတာ့္ကုိ “ အာစိ ” လု႔ိေခၚလုိက္၊ နာမည္ရင္း ေရရြတ္လုိက္၊ ခင္ဗ်ားေျပာတာေတြ က်ဳပ္လက္မခံႏုိင္ဘူး လုိ႔ စိတ္လုိက္မာန္ပါ ေျပာလုိက္နဲ႔ ဥပမာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ထုတ္ႏႈတ္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကုိ တုိက္စစ္ဆင္ခဲ့ပါတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ပဲြကုိ ပဲြၾကည္႔ပရိတ္သတ္လုပ္ေနတဲ့ ညီညီကေတာင္ ဆရာသၾကား ေသးထေပါက္တုံး “ ေျပာ လုိ႔ ရမွာမဟုတ္ေလာက္ဘူး.. သၾကားကသူလုပ္ရပ္ မွန္တယ္ ထင္ေနတာ ” လုိ႔ ၀င္ သုံးသပ္ေသးတယ္..။
မွန္တယ္ထင္ေနတဲ့ အမွားတစ္ခုကုိ ဘာမွ မေျပာဘဲ ဒီအတုိင္း လႊတ္ထားလုိက္ရင္ ပုိဆုိးဖုိ႔ ရွိတာမုိ႔ ေျပာစရာရွိတာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ေျပာရပါတယ္..။
ဆရာသၾကားအေနနဲ႔ ညတြင္းခ်င္း သူ႔လုပ္ရပ္ မွားေၾကာင္း လက္ခံခ်င္မွ လက္ခံမွာ ျဖစ္ေပမယ့္.. ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္စဥ္းစားမိျပီး သူ႔ကုိယ္သူ နည္းနည္း ျပန္သုံးသပ္ႏုိင္ခဲ့ရင္ကုိပဲ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာရက်ိဳး နပ္ပါျပီ..။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔ည ပဲြကေတာ့ သၾကားမင္း ေမွာက္သြားတာနဲ႔ အရွဳံးအႏုိင္မကဲြျပားဘဲ ျပီးသြားခဲ့ရပါတယ္..။
ေနာက္တေန႔မနက္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖဲြ႔ ရြာကထြက္ေတာ့ ဆရာသၾကား ေနာက္ကေန အူယားဖားယား ဆုိင္ကယ္နဲ႔ လုိက္လာျပီး “ မေန႔ညက ေဆာရီးေနာ္ အာစိ..ဒါက အာစိအတြက္ လက္ေဆာင္ ” ဆုိျပီး ပဲၾကီးကတျပည္ေလာက္၊ ငရုတ္သီးေျခာက္ ငါးဆယ္သားေလာက္နဲ႔ ဖရဲသီးတစ္လုံး ေပးပါတယ္..။ သူ႔လက္ေဆာင္ကုိ ယူရင္း.. မင္း အခုလုိ ငါ့ကုိ လက္ေဆာင္လုိက္မေပးရင္ ငါမင္းကုိ ပါးေတြနားေတြရုိက္မလုိ႔ ေတြးေနတာဗ် လုိ႔.. စသလုိလုိ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့ “ ဟာဗ်ာ.. အာစိကလဲ ” တဲ့..။
ရွက္ႏုိးႏုိးနဲ႔ သူရယ္ေနခဲ့တယ္..။
36.3 သူတုိ႔မွာ မ်က္ရည္စေတြနဲ႔
ကြ်န္ေတာ့္ ငယ္ဘ၀ ကစားေဖာ္ေတြထဲမွာ တင္မာယု ဆုိတာ ရွိတယ္..။ သူနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ..။ သူ႔အေဖ ဦးေပါက အေဖ့တပည္႔..။ အေဖ အစုိးရပဲဒုိင္မႈးလုပ္ေတာ့ ဦးေပါက အလုပ္သမားေခါင္း.။ ဦးေပါနဲ႔ ပါတ္သက္လုိ႔ အေဖ ေျပာေနက် စကားတစ္ခြန္း ေတာင္ ရွိတယ္..။
“ ေမာင္ေပါ ေက်ာက ကတၱားထက္ တိက်တယ္ .. လဲြ လွ.. တစ္ေပါင္ပဲ ” တဲ့..။
တကယ္လည္း ဦးေပါေက်ာက သိပ္တိက်တယ္..။ မယုံတဲ့ သူ႔အေပါင္းအေရာင္းေတြ ေလာင္းေၾကးစားေၾကးနဲ႔ မခ်ိန္ရေသးတဲ့ ပဲအိတ္တစ္အိတ္ကုိ ဦးေပါ ထမ္းခုိင္းတယ္..။ ဦးေပါက ထမ္းၾကည္႔ျပီး ဒီပဲအိတ္က ဘယ္ႏွစ္ေပါင္ ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာတယ္..။ တကယ္ခ်ိန္ၾကည္႔ေတာ့လည္း ဦးေပါေျပာသလုိ အေလးခ်ိန္က ကြက္တိ..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လူမမယ္ .. ဆုိရွယ္လစ္ အစုိးရေခတ္မွာ .. ကုန္သြယ္လယ္ယာ အ၀ယ္ဒုိင္ေတြဆုိတာ သိပ္အလုပ္ျဖစ္တယ္..။ ဦးေပါက အဲသလို ဒုိင္ရဲ႔ အလုပ္သမား ေခါင္းဆုိေတာ့ တေန႔တေန႔ သူထမ္းရတဲ့ ပဲအိတ္က ဘယ္နည္းမလဲ..။ ေလးငါးဆယ္ႏွစ္ ပဲအိတ္ထမ္းလာတာဆုိေတာ့ .. ေက်ာေပၚ ပဲအိတ္တင္လုိက္တာနဲ႔ အဲဒီ ပဲအိတ္ ဘယ္ေလာက္ အေလးခ်ိန္ရွိတယ္ဆုိတာ.. သူမွန္းမိေနျပီ..။
အဲဒါေၾကာင့္အေဖက ခ်ီးမြမ္းတာပဲ..။ ေမာင္ေပါေက်ာက ကတၱားမလုိဘူး လုိ႔..။
ဦးေပါက.. အေဖ့ဒုိင္မွာ အလုပ္သမားေခါင္းလုပ္သလုိ.. သမ၀ါယမ ႏြားေမြးျခံ ဒရ၀မ္လည္း လုပ္တယ္..။ ဒရ၀မ္ ဆုိတာထက္.. သမ၀ါယမက ေမြးထားတဲ့ ႏြားေတြကုိ တာ၀န္ယူျပီး ေက်ာင္းတာပဲ..။ ႏြားေတြကုိ မနက္မုိးလင္းတာနဲ႔ ျခံထဲကထုတ္.. စားက်က္ဆီ ေမာင္းတာကုိ ႏြားေက်ာင္းတာလုိ႔ ေခၚတယ္..။ အဲသလုိ ေက်ာင္းတဲ့သူကုိက်ေတာ့ ႏြားေက်ာင္းသားတဲ့..။
ဦးေပါသမီး တင္မာယုက ႏြားေက်ာင္းသူ ေပါ့..။ ငယ္ငယ္က တင္မာယုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ႏြားေက်ာင္းလုိက္သြားလုိ႔ ေက်ာင္းပ်က္တာသိတုိင္း အေဖက ေဆာ္ပေလာ္တီးေလ့ ရွိတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ကြ်န္ေတာ္ပဲ..။ တင္မာယုတုိ႔နဲ႔ ႏြားေက်ာင္းရတာကုိ ေပ်ာ္တယ္..။ ႏြားေက်ာင္းရင္း ပုဇြန္လုံး ႏိႈက္ရတာ ပုိေပ်ာ္ေသးတယ္..။
ဧရာ၀တီျမစ္ေဘးနားက လယ္ကြက္ေတြမွာ ျမစ္ေရက်ခ်ိန္ဆုိ ပုဇြန္လုံး သိပ္ေပါတယ္..။ ေျမြမေၾကာက္ ကင္းမေၾကာက္.. တြင္းျမင္တာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တင္မာယုတုိ႔ လက္ထုိးႏႈိက္ၾကတာပဲ..။ အထဲက ပုဇြန္လုံးကလည္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လက္ၾကီး သူ႔တြင္းထဲ ၀င္လာကတည္းက တတ္ႏုိင္သမွ် သူ႔လက္မနဲ႔ ညွပ္ဖုိ႔ လုပ္တယ္..။ ဒါေပမယ့္ ႏႈိက္ေနက်ဆုိေတာ့ သိပ္အညွပ္မခံရတယ္လုိ႔ေတာ့ မရွိပါဘူး..။
ပုဇြန္လုံးဆုိတာ အညာေခၚ ေခၚတာပဲ..။ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာကေတာ့ ဂဏန္းလုိ႔ ေခၚမလားပဲ..။ ရြာမွာကေတာ့ ပုဇြန္လုံးပဲ..။ ျမန္မာ့စာေပ မွာ “ ေတာ္သလင္းေန၊ ပုဇြန္ေသ ” လုိ႔ေတာင္ ရွိတယ္..။ ေတာ္သလင္းလ ေနျပင္းပုံက ပုဇြန္လုံးေတြေတာင္ တြင္းမေအာင္းႏုိင္ဘဲ ေသရတယ္လုိ႔ ဆုိလုိတာပဲ..။
တြင္းထဲက ပုဇြန္လုံး.. အျပင္ေရာက္တာနဲ႔.. သူအႏၱရာယ္ အေပးႏုိင္ဆုံး လက္မႏွစ္ေခါင္းကုိ အုပ္ကုိင္ျပီး ရင္ပတ္ေအာက္က ၾတိဂံပုံအဖတ္လွန္၊ လက္မနဲ႔ဖိႏွိပ္လုိက္ရုံပဲ..။ ပုဇြန္လုံးခမ်ာ .. နဂုိရ္ျပဴးေနတဲ့ မ်က္လုံးေတာင္ ေပကလပ္ေပကလပ္မလုပ္ႏုိင္ရွာဘူး.. တခါတည္း မာလကီးယားတာပဲ..။
တင္မာယုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြဆုိေပမယ့္ သူက ေက်ာင္းမေနႏုိင္ဘူး..။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ႏြားေက်ာင္းရတာဆုိေတာ့ ေသစာရွင္စာ ေတာင္ မတတ္ပါဘူး..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဆင္းရဲတယ္ဆုိတာ ဦးေပါတုိ႔က “ ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းေသးတယ္ ” ပဲ..။ အညာေဆာင္းကာလဆုိ သူတုိ႔မိသားစု ဂုံနီအိတ္စုတ္ကုိ လုျခံဳၾကရတာ..။
ဒါေပမယ့္ ဦးေပါက ေလာကဓံကုိေတာ့ ထီမထင္ဘူး..။ ေဆာင္းကြ်တ္တုိင္း သူအျမဲေျပာေလ့ ရွိတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ရွိတယ္..။
“ သူမ်ားေတြ ေဆာင္းကြ်တ္၊ ေမာင္ေပါလည္း ေဆာင္းကြ်တ္တာပါပဲ..။ ဂုံနီအိတ္ျခဳံအိပ္လုိ႔.. ေဆာင္းက ေမာင္ေပါကုိ တစ္ရက္ပုိမခ်မ္းသြားပါဘူး ” တဲ့..။
ဦးေပါမိန္းမ က ေဒၚေက်ာက္တဲ့..။ ဦးေပၚ ေဘာ္ဒါ ကုိဖုိးပါဆုိတာ ရွိေသးတယ္..။ ကုိဖုိးပါ မိန္းမနာမည္က ခပ္ဆန္းဆန္းပဲ..။ ေဒၚ ျဂိဳလ္တု တဲ့..။ ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ အဲဒီနာမည္ေပးသလဲ မသိေပမယ့္ တစ္ရြာလုံးက ျဂိဳလ္တုလုိ႔ပဲ ေခၚၾကတယ္..။
ဦးေပါတုိ႔ ေဘာ္ဒါေတြမွာ စာခ်ိဳး ရွိေသးတယ္..။
“ေၾကာက္တတ္တာက ေမာင္ေပါ..၊ ျဂိဳလ္တု စီးတာက ဖုိးပါ..၊ ဟုိစမ္းဒီစမ္းနဲ႔က ေမာင္ယဥ္ေထြး ” တဲ့..။ ေမာင္ယဥ္ေထြးက မိန္းမႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္.. ။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ မိန္းမႏွစ္ေယာက္စလုံးက စမ္း ဆုိတဲ့ နာမည္စာလုံးပါေနလုိ႔ အဲသလုိ စာခ်ိဳးၾကတာပဲ..။
ဦးေပါတုိ႔က ႏြားျခံဆုိေတာ့ သူတုိ႔ျခံမွာ ႏြားေမြးတုိင္း ႏြားခ်င္းစားရတယ္..။ အခ်င္း ေပါ့..။ ႏြားခ်င္းဆုိတာ.. ရန္ကုန္မွာေတာ့ မစားရသေလာက္ပါပဲ..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္တုံးကေတာ့ ႏြားခ်င္းဆုိတာ နတ္သုဒၶါပဲ..။ သိပ္စားလုိ႔ေကာင္းတယ္..။ ရွားလည္း ရွားတာကုိး..။
ဦးေပါက ခုေတာ့ မရွိရွာေတာ့ပါဘူး..။ ဒီတစ္ေခါက္ ကြ်န္ေတာ္ရြာေရာက္ေတာ့ ရြာဘုရားေစ်း ဟုိေလွ်ာက္ဒီေလွ်ာက္လုပ္မိတယ္..။ ပဲြခင္းေဘးမွာ မုန္႔ေပါင္းဖုိေလး ခ်လုိ႔ ေစ်းေရာင္းေနတဲ့ တင္မာယုကုိ ေတြ႔မိတယ္..။ ဇရာနဲ႔ ေလာကဓံအထုအေထာင္းေတြေၾကာင့္ တအားအုိစာသြားေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ျမင္တာနဲ႔ သူ႔ကုိ ခ်က္ျခင္းမွတ္မိလုိက္တယ္..။
သူတုိ႔ဆုိင္ေရွ႔ ေျခစုံရပ္ျပီး “ မုန္႔ေပါင္း တစ္ခု ဘယ္ေလာက္လဲ ” လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေမးေတာ့ “ တစ္ခု ငါးဆယ္ ” လုိ႔ မီးကုန္းမႈတ္ေနတဲ့ ေဒၚေက်ာက္က ေခါင္းငုံ႔မထဘဲ ျပန္ေျဖတယ္..။
“ အဲဒါဆုိ အခုတစ္ရာေပးဗ်ာ ” လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အံ့ၾသတၾကီးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေမာ့ၾကည္႔ၾကတယ္..။ သူတုိ႔စိတ္ထဲ တစ္ခုခုေတာ့ ပုံမွန္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနခဲ့ၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိလည္း သူတုိ႔ မွတ္မိဟန္မရွိဘူး..။
အိပ္ထဲက ပုိက္ဆံငါးေထာင္ထုတ္ျပီး မုန္႔ေပါင္းဗန္းကေလးေပၚ တင္ရင္း.. “ ေဒၚၾကီး.. ကြ်န္ေတာ္ပါ.. တင္မာယု ငါပါ ” ဆုိျပီး ကြ်န္ေတာ့္ငယ္နာမည္ ေျပာလုိက္တယ္..။
တဆက္တည္း “ ဦးေပါ ေရာ ေနေကာင္းလား ” လုိ႔လည္း ေမးမိတယ္..။
မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကုိ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုမွာ ရုတ္တရက္သူတုိ႔ ေတြ႔လုိက္ရေတာ့ အံ့ၾသမႈေတြက မ်က္ရည္မ်ားအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္း သြားေတာ့တယ္..။
မီးထုိးလက္စ ထင္းေခ်ာင္းကုိ ပစ္ခ်ျပီး တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းကေလးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေဒၚေက်ာက္ ထဖက္တယ္..။
သူ႔ခႏၶာကုိယ္ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ တုန္ေနရင္း “ မင္းဦးေပါ မရွိေတာ့ဘူး ” တဲ့..။ ပဲြခင္းထဲက လူေတြကေတာ့ စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ ၾကည္႔လုိ႔..။
ကြ်န္ေတာ္ကေရာ.. ဘာသားနဲ႔ ထုထားတာမုိ႔လဲ..။
“ ေမာင္ေပါ ေက်ာက ကတၱားထက္ တိက်တယ္ .. လဲြ လွ.. တစ္ေပါင္ပဲ ” တဲ့..။
တကယ္လည္း ဦးေပါေက်ာက သိပ္တိက်တယ္..။ မယုံတဲ့ သူ႔အေပါင္းအေရာင္းေတြ ေလာင္းေၾကးစားေၾကးနဲ႔ မခ်ိန္ရေသးတဲ့ ပဲအိတ္တစ္အိတ္ကုိ ဦးေပါ ထမ္းခုိင္းတယ္..။ ဦးေပါက ထမ္းၾကည္႔ျပီး ဒီပဲအိတ္က ဘယ္ႏွစ္ေပါင္ ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာတယ္..။ တကယ္ခ်ိန္ၾကည္႔ေတာ့လည္း ဦးေပါေျပာသလုိ အေလးခ်ိန္က ကြက္တိ..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လူမမယ္ .. ဆုိရွယ္လစ္ အစုိးရေခတ္မွာ .. ကုန္သြယ္လယ္ယာ အ၀ယ္ဒုိင္ေတြဆုိတာ သိပ္အလုပ္ျဖစ္တယ္..။ ဦးေပါက အဲသလို ဒုိင္ရဲ႔ အလုပ္သမား ေခါင္းဆုိေတာ့ တေန႔တေန႔ သူထမ္းရတဲ့ ပဲအိတ္က ဘယ္နည္းမလဲ..။ ေလးငါးဆယ္ႏွစ္ ပဲအိတ္ထမ္းလာတာဆုိေတာ့ .. ေက်ာေပၚ ပဲအိတ္တင္လုိက္တာနဲ႔ အဲဒီ ပဲအိတ္ ဘယ္ေလာက္ အေလးခ်ိန္ရွိတယ္ဆုိတာ.. သူမွန္းမိေနျပီ..။
အဲဒါေၾကာင့္အေဖက ခ်ီးမြမ္းတာပဲ..။ ေမာင္ေပါေက်ာက ကတၱားမလုိဘူး လုိ႔..။
ဦးေပါက.. အေဖ့ဒုိင္မွာ အလုပ္သမားေခါင္းလုပ္သလုိ.. သမ၀ါယမ ႏြားေမြးျခံ ဒရ၀မ္လည္း လုပ္တယ္..။ ဒရ၀မ္ ဆုိတာထက္.. သမ၀ါယမက ေမြးထားတဲ့ ႏြားေတြကုိ တာ၀န္ယူျပီး ေက်ာင္းတာပဲ..။ ႏြားေတြကုိ မနက္မုိးလင္းတာနဲ႔ ျခံထဲကထုတ္.. စားက်က္ဆီ ေမာင္းတာကုိ ႏြားေက်ာင္းတာလုိ႔ ေခၚတယ္..။ အဲသလုိ ေက်ာင္းတဲ့သူကုိက်ေတာ့ ႏြားေက်ာင္းသားတဲ့..။
ဦးေပါသမီး တင္မာယုက ႏြားေက်ာင္းသူ ေပါ့..။ ငယ္ငယ္က တင္မာယုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ႏြားေက်ာင္းလုိက္သြားလုိ႔ ေက်ာင္းပ်က္တာသိတုိင္း အေဖက ေဆာ္ပေလာ္တီးေလ့ ရွိတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ကြ်န္ေတာ္ပဲ..။ တင္မာယုတုိ႔နဲ႔ ႏြားေက်ာင္းရတာကုိ ေပ်ာ္တယ္..။ ႏြားေက်ာင္းရင္း ပုဇြန္လုံး ႏိႈက္ရတာ ပုိေပ်ာ္ေသးတယ္..။
ဧရာ၀တီျမစ္ေဘးနားက လယ္ကြက္ေတြမွာ ျမစ္ေရက်ခ်ိန္ဆုိ ပုဇြန္လုံး သိပ္ေပါတယ္..။ ေျမြမေၾကာက္ ကင္းမေၾကာက္.. တြင္းျမင္တာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တင္မာယုတုိ႔ လက္ထုိးႏႈိက္ၾကတာပဲ..။ အထဲက ပုဇြန္လုံးကလည္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လက္ၾကီး သူ႔တြင္းထဲ ၀င္လာကတည္းက တတ္ႏုိင္သမွ် သူ႔လက္မနဲ႔ ညွပ္ဖုိ႔ လုပ္တယ္..။ ဒါေပမယ့္ ႏႈိက္ေနက်ဆုိေတာ့ သိပ္အညွပ္မခံရတယ္လုိ႔ေတာ့ မရွိပါဘူး..။
ပုဇြန္လုံးဆုိတာ အညာေခၚ ေခၚတာပဲ..။ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာကေတာ့ ဂဏန္းလုိ႔ ေခၚမလားပဲ..။ ရြာမွာကေတာ့ ပုဇြန္လုံးပဲ..။ ျမန္မာ့စာေပ မွာ “ ေတာ္သလင္းေန၊ ပုဇြန္ေသ ” လုိ႔ေတာင္ ရွိတယ္..။ ေတာ္သလင္းလ ေနျပင္းပုံက ပုဇြန္လုံးေတြေတာင္ တြင္းမေအာင္းႏုိင္ဘဲ ေသရတယ္လုိ႔ ဆုိလုိတာပဲ..။
တြင္းထဲက ပုဇြန္လုံး.. အျပင္ေရာက္တာနဲ႔.. သူအႏၱရာယ္ အေပးႏုိင္ဆုံး လက္မႏွစ္ေခါင္းကုိ အုပ္ကုိင္ျပီး ရင္ပတ္ေအာက္က ၾတိဂံပုံအဖတ္လွန္၊ လက္မနဲ႔ဖိႏွိပ္လုိက္ရုံပဲ..။ ပုဇြန္လုံးခမ်ာ .. နဂုိရ္ျပဴးေနတဲ့ မ်က္လုံးေတာင္ ေပကလပ္ေပကလပ္မလုပ္ႏုိင္ရွာဘူး.. တခါတည္း မာလကီးယားတာပဲ..။
တင္မာယုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြဆုိေပမယ့္ သူက ေက်ာင္းမေနႏုိင္ဘူး..။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ႏြားေက်ာင္းရတာဆုိေတာ့ ေသစာရွင္စာ ေတာင္ မတတ္ပါဘူး..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဆင္းရဲတယ္ဆုိတာ ဦးေပါတုိ႔က “ ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းေသးတယ္ ” ပဲ..။ အညာေဆာင္းကာလဆုိ သူတုိ႔မိသားစု ဂုံနီအိတ္စုတ္ကုိ လုျခံဳၾကရတာ..။
ဒါေပမယ့္ ဦးေပါက ေလာကဓံကုိေတာ့ ထီမထင္ဘူး..။ ေဆာင္းကြ်တ္တုိင္း သူအျမဲေျပာေလ့ ရွိတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ရွိတယ္..။
“ သူမ်ားေတြ ေဆာင္းကြ်တ္၊ ေမာင္ေပါလည္း ေဆာင္းကြ်တ္တာပါပဲ..။ ဂုံနီအိတ္ျခဳံအိပ္လုိ႔.. ေဆာင္းက ေမာင္ေပါကုိ တစ္ရက္ပုိမခ်မ္းသြားပါဘူး ” တဲ့..။
ဦးေပါမိန္းမ က ေဒၚေက်ာက္တဲ့..။ ဦးေပၚ ေဘာ္ဒါ ကုိဖုိးပါဆုိတာ ရွိေသးတယ္..။ ကုိဖုိးပါ မိန္းမနာမည္က ခပ္ဆန္းဆန္းပဲ..။ ေဒၚ ျဂိဳလ္တု တဲ့..။ ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ အဲဒီနာမည္ေပးသလဲ မသိေပမယ့္ တစ္ရြာလုံးက ျဂိဳလ္တုလုိ႔ပဲ ေခၚၾကတယ္..။
ဦးေပါတုိ႔ ေဘာ္ဒါေတြမွာ စာခ်ိဳး ရွိေသးတယ္..။
“ေၾကာက္တတ္တာက ေမာင္ေပါ..၊ ျဂိဳလ္တု စီးတာက ဖုိးပါ..၊ ဟုိစမ္းဒီစမ္းနဲ႔က ေမာင္ယဥ္ေထြး ” တဲ့..။ ေမာင္ယဥ္ေထြးက မိန္းမႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္.. ။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ မိန္းမႏွစ္ေယာက္စလုံးက စမ္း ဆုိတဲ့ နာမည္စာလုံးပါေနလုိ႔ အဲသလုိ စာခ်ိဳးၾကတာပဲ..။
ဦးေပါတုိ႔က ႏြားျခံဆုိေတာ့ သူတုိ႔ျခံမွာ ႏြားေမြးတုိင္း ႏြားခ်င္းစားရတယ္..။ အခ်င္း ေပါ့..။ ႏြားခ်င္းဆုိတာ.. ရန္ကုန္မွာေတာ့ မစားရသေလာက္ပါပဲ..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္တုံးကေတာ့ ႏြားခ်င္းဆုိတာ နတ္သုဒၶါပဲ..။ သိပ္စားလုိ႔ေကာင္းတယ္..။ ရွားလည္း ရွားတာကုိး..။
ဦးေပါက ခုေတာ့ မရွိရွာေတာ့ပါဘူး..။ ဒီတစ္ေခါက္ ကြ်န္ေတာ္ရြာေရာက္ေတာ့ ရြာဘုရားေစ်း ဟုိေလွ်ာက္ဒီေလွ်ာက္လုပ္မိတယ္..။ ပဲြခင္းေဘးမွာ မုန္႔ေပါင္းဖုိေလး ခ်လုိ႔ ေစ်းေရာင္းေနတဲ့ တင္မာယုကုိ ေတြ႔မိတယ္..။ ဇရာနဲ႔ ေလာကဓံအထုအေထာင္းေတြေၾကာင့္ တအားအုိစာသြားေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ျမင္တာနဲ႔ သူ႔ကုိ ခ်က္ျခင္းမွတ္မိလုိက္တယ္..။
သူတုိ႔ဆုိင္ေရွ႔ ေျခစုံရပ္ျပီး “ မုန္႔ေပါင္း တစ္ခု ဘယ္ေလာက္လဲ ” လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေမးေတာ့ “ တစ္ခု ငါးဆယ္ ” လုိ႔ မီးကုန္းမႈတ္ေနတဲ့ ေဒၚေက်ာက္က ေခါင္းငုံ႔မထဘဲ ျပန္ေျဖတယ္..။
“ အဲဒါဆုိ အခုတစ္ရာေပးဗ်ာ ” လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အံ့ၾသတၾကီးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေမာ့ၾကည္႔ၾကတယ္..။ သူတုိ႔စိတ္ထဲ တစ္ခုခုေတာ့ ပုံမွန္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနခဲ့ၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိလည္း သူတုိ႔ မွတ္မိဟန္မရွိဘူး..။
အိပ္ထဲက ပုိက္ဆံငါးေထာင္ထုတ္ျပီး မုန္႔ေပါင္းဗန္းကေလးေပၚ တင္ရင္း.. “ ေဒၚၾကီး.. ကြ်န္ေတာ္ပါ.. တင္မာယု ငါပါ ” ဆုိျပီး ကြ်န္ေတာ့္ငယ္နာမည္ ေျပာလုိက္တယ္..။
တဆက္တည္း “ ဦးေပါ ေရာ ေနေကာင္းလား ” လုိ႔လည္း ေမးမိတယ္..။
မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကုိ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုမွာ ရုတ္တရက္သူတုိ႔ ေတြ႔လုိက္ရေတာ့ အံ့ၾသမႈေတြက မ်က္ရည္မ်ားအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္း သြားေတာ့တယ္..။
မီးထုိးလက္စ ထင္းေခ်ာင္းကုိ ပစ္ခ်ျပီး တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းကေလးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေဒၚေက်ာက္ ထဖက္တယ္..။
သူ႔ခႏၶာကုိယ္ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ တုန္ေနရင္း “ မင္းဦးေပါ မရွိေတာ့ဘူး ” တဲ့..။ ပဲြခင္းထဲက လူေတြကေတာ့ စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ ၾကည္႔လုိ႔..။
ကြ်န္ေတာ္ကေရာ.. ဘာသားနဲ႔ ထုထားတာမုိ႔လဲ..။
36.4 အေမခ်မ္းရင္
သူမ်ားေတြ ေဆာင္းကြ်တ္၊ ေမာင္ေပါတုိ႔လည္း ေဆာင္းကြ်တ္တာပါပဲ ဆုိတဲ့ စကားနဲ႔ ဆက္စပ္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္ငယ္ဘ၀ ေဆာင္းအမွတ္တရ အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခု
ေခါင္းထဲ ေပၚလာခဲ့တယ္..။
ဟုိးေရွးေရွးနားမွာ ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ့သလုိ ကြ်န္ေတာ္လူမွန္းသိတတ္ေတာ့ အေဖက စီးပြားပ်က္ျပီးေနျပီ..။ ဦးေပါတုိ႔ေလာက္သာ အေျခအေနမဆုိးတာ..
ေဆာင္းေရာက္တုိင္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း ရုန္းကန္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတာေပါ့..။ အထူးသျဖင့္ ေဆာင္း၀တ္အက်ၤ ီ အေႏြးထည္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုအတြက္
ကေတာ့ ရွားပါးပစၥည္းပဲ..။
ေျပာရရင္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား ျဖစ္သည္အထိ အေႏြးထည္ မယ္မယ္ရရ ကြ်န္ေတာ့္မွာမရွိခဲ့ပါဘူး..။ အတူေန သူငယ္ခ်င္း ဥကၠာေဆြေပးတဲ့ ႏွစ္ဖက္လွ
အေႏြးထည္နဲ႔ ပဲ တကၠသိုလ္ေဆာင္းေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္ အံတုခဲ့ရတယ္..။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ေလာက္တုံးကေတာ့ အေဖက အေႏြးထည္ တစ္ထုပ္ၾကီး
ယူလာေပးတယ္..။
ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးၾကီး ၀တ္ခဲ့ၾကတာေပါ့..။ ဒါေပမယ့္ .. သိပ္မၾကာပါဘူး..။ အဲဒီအေႏြးထည္အားလုံး ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္..။
ထူးဆန္းတဲ့ ေပ်ာက္ဆုံးမႈလုိ႔ ေျပာရမွာပဲ..။
ေနာက္မွ ..အေမက အဲဒီအေႏြးထည္အားလုံး ဧရာ၀တီျမစ္ထဲ ေမ်ာပစ္လုိက္တယ္လုိ႔ သိရတယ္..။ အေဖယူလာတာက သူ႔အရင္အိမ္ေထာင္ သားၾကီးသမီးၾကီး ေတြရဲ႔
အေႏြးထည္ အက်ေတြဆုိေတာ့ အေမက မခံစားႏုိင္ဘူးနဲ႔ တူပါရဲ႔..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြကေတာ့ အေမအဲသလုိလုပ္တာ စိတ္မကြက္ေပမယ့္
ႏွေမ်ာသလုိလုိ ေတာ့ ျဖစ္ေနခဲ့ၾကတယ္..။
ခ်မ္းတာကုိး..။
အညာေဆာင္း ခ်မ္းခ်က္ကေတာ့ အေဖေျပာေျပာေနတဲ့ ပုံျပင္ေတာင္ ရွိတယ္..။ အေဖတုိ႔ ရြာမွာ ေဆာင္းတြင္းခ်မ္းလြန္းလုိ႔ လူတစ္ေယာက္ ေကြးအိပ္သတဲ့..။
ေကြးရင္းေကြးရင္း နဲ႔ အခ်မ္းက ပုိလာ၊ ပုိေကြးနဲ႔ ေနာက္ဆုံး သူ႔ေခါင္းက သူ႔ေပါင္ၾကား ျပန္ေရာက္သြားသတဲ့..။ ပုဇြန္တုပ္ေကြးလုိမ်ိဳး ေပါ့..။ အဲသလုိမ်ိဳးေကြး
ေနတာက ဘာျပသာနာမွ မရွိေပမယ့္.. သူက တေရးႏုိးလာသတဲ့..။
ႏုိးႏုိးျခင္း အိပ္မႈန္စုန္မႊားနဲ႔ သူ႔မ်က္စိေရွ႔က ျမင္ကြင္းက ထူးဆန္းသလုိ ျဖစ္ေနေတာ့ မ်က္ေတာင္ေလး သုံးေလးခ်က္ေလာက္ ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္ျပီး ျမင္ကြင္း
ၾကည္လင္ေအာင္ သူလုပ္တယ္..။ အျမင္အာရုံေတြ ေ၀၀ါးရာကေန ကဲြကဲြျပားျပား သူျမင္သြားေတာ့ အေတာ္ ေဒါသထြက္သြားတယ္ ဆုိပဲ..။
သူ႔စိတ္ထဲမွာလည္း “ ဘယ္ေကာင္တုံးကြ ေစာ္ေစာ္ကားကားနဲ႔..ငါ့မ်က္ႏွာေရွ႔တည္႔တည္႔ ဖင္တုံးလုံး ” နဲ႔ ေတြးေန သတဲ့..။
အဲဒါနဲ႔ ဖ်ာစ ခ်ိဳးျပီး အဲဒီတုံးလုံးဖင္ကုိ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ ေကာက္ထုိးလုိက္မယ္ဆုိျပီး အားရပါးရထုိးလုိက္ေတာ့မွ.. ကုိယ့္ဖင္ကုိ ထုိးမိရက္သား
ျဖစ္ေနမွန္း သိေတာ့သတဲ့..။
အညာေဆာင္းက အဲသေလာက္ ခ်မ္းတာဗ်ား..။
ကြ်န္ေတာ့္ငယ္ဘ၀ ေဆာင္းအျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ အေမနဲ႔ ဆုိင္တယ္..။ အညာေဆာင္းတြင္း တစ္ရက္ၾကီးမွာ အေမက ဘာရယ္မဟုတ္.. ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ဖက္ထားရင္း
“ငါ့သားေလးရယ္ ခ်မ္းလုိက္တာ ” လုိ႔ ေျပာတယ္..။ အဲဒီအခ်ိန္တုံးက ကြ်န္ေတာ့္အသက္ ရွိလွ သုံးႏွစ္တဲ့..။
ကေလးအေတြးနဲ႔ ခ်မ္းတယ္လုိ႔ လာေျပာေနတဲ့ အေမကုိ သက္သာရာသက္သာေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ခ်က္ျခင္း ျပန္ေျပာပုံက..
“ အေမ ခ်မ္းရင္ ေဂြးစိႏႈိက္ ပါလား ” တဲ့..။
ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ခ်မ္းတုိင္း အဲသလုိ လုပ္ေနခဲ့တာမုိ႔ အေမလည္း အခ်မ္းသက္သာမလားလုိ႔ ေျပာခဲ့ဟန္ တူပါရဲ႔ ဗ်ာ..။
အခုေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းကုိ မိသားစုဆုံတုိင္း ျပန္ေျပာမိတဲ့ ရယ္စရာတစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ့ပါျပီ..။
ေခါင္းထဲ ေပၚလာခဲ့တယ္..။
ဟုိးေရွးေရွးနားမွာ ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ့သလုိ ကြ်န္ေတာ္လူမွန္းသိတတ္ေတာ့ အေဖက စီးပြားပ်က္ျပီးေနျပီ..။ ဦးေပါတုိ႔ေလာက္သာ အေျခအေနမဆုိးတာ..
ေဆာင္းေရာက္တုိင္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း ရုန္းကန္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတာေပါ့..။ အထူးသျဖင့္ ေဆာင္း၀တ္အက်ၤ ီ အေႏြးထည္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုအတြက္
ကေတာ့ ရွားပါးပစၥည္းပဲ..။
ေျပာရရင္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား ျဖစ္သည္အထိ အေႏြးထည္ မယ္မယ္ရရ ကြ်န္ေတာ့္မွာမရွိခဲ့ပါဘူး..။ အတူေန သူငယ္ခ်င္း ဥကၠာေဆြေပးတဲ့ ႏွစ္ဖက္လွ
အေႏြးထည္နဲ႔ ပဲ တကၠသိုလ္ေဆာင္းေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္ အံတုခဲ့ရတယ္..။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ေလာက္တုံးကေတာ့ အေဖက အေႏြးထည္ တစ္ထုပ္ၾကီး
ယူလာေပးတယ္..။
ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးၾကီး ၀တ္ခဲ့ၾကတာေပါ့..။ ဒါေပမယ့္ .. သိပ္မၾကာပါဘူး..။ အဲဒီအေႏြးထည္အားလုံး ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္..။
ထူးဆန္းတဲ့ ေပ်ာက္ဆုံးမႈလုိ႔ ေျပာရမွာပဲ..။
ေနာက္မွ ..အေမက အဲဒီအေႏြးထည္အားလုံး ဧရာ၀တီျမစ္ထဲ ေမ်ာပစ္လုိက္တယ္လုိ႔ သိရတယ္..။ အေဖယူလာတာက သူ႔အရင္အိမ္ေထာင္ သားၾကီးသမီးၾကီး ေတြရဲ႔
အေႏြးထည္ အက်ေတြဆုိေတာ့ အေမက မခံစားႏုိင္ဘူးနဲ႔ တူပါရဲ႔..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြကေတာ့ အေမအဲသလုိလုပ္တာ စိတ္မကြက္ေပမယ့္
ႏွေမ်ာသလုိလုိ ေတာ့ ျဖစ္ေနခဲ့ၾကတယ္..။
ခ်မ္းတာကုိး..။
အညာေဆာင္း ခ်မ္းခ်က္ကေတာ့ အေဖေျပာေျပာေနတဲ့ ပုံျပင္ေတာင္ ရွိတယ္..။ အေဖတုိ႔ ရြာမွာ ေဆာင္းတြင္းခ်မ္းလြန္းလုိ႔ လူတစ္ေယာက္ ေကြးအိပ္သတဲ့..။
ေကြးရင္းေကြးရင္း နဲ႔ အခ်မ္းက ပုိလာ၊ ပုိေကြးနဲ႔ ေနာက္ဆုံး သူ႔ေခါင္းက သူ႔ေပါင္ၾကား ျပန္ေရာက္သြားသတဲ့..။ ပုဇြန္တုပ္ေကြးလုိမ်ိဳး ေပါ့..။ အဲသလုိမ်ိဳးေကြး
ေနတာက ဘာျပသာနာမွ မရွိေပမယ့္.. သူက တေရးႏုိးလာသတဲ့..။
ႏုိးႏုိးျခင္း အိပ္မႈန္စုန္မႊားနဲ႔ သူ႔မ်က္စိေရွ႔က ျမင္ကြင္းက ထူးဆန္းသလုိ ျဖစ္ေနေတာ့ မ်က္ေတာင္ေလး သုံးေလးခ်က္ေလာက္ ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္ျပီး ျမင္ကြင္း
ၾကည္လင္ေအာင္ သူလုပ္တယ္..။ အျမင္အာရုံေတြ ေ၀၀ါးရာကေန ကဲြကဲြျပားျပား သူျမင္သြားေတာ့ အေတာ္ ေဒါသထြက္သြားတယ္ ဆုိပဲ..။
သူ႔စိတ္ထဲမွာလည္း “ ဘယ္ေကာင္တုံးကြ ေစာ္ေစာ္ကားကားနဲ႔..ငါ့မ်က္ႏွာေရွ႔တည္႔တည္႔ ဖင္တုံးလုံး ” နဲ႔ ေတြးေန သတဲ့..။
အဲဒါနဲ႔ ဖ်ာစ ခ်ိဳးျပီး အဲဒီတုံးလုံးဖင္ကုိ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ ေကာက္ထုိးလုိက္မယ္ဆုိျပီး အားရပါးရထုိးလုိက္ေတာ့မွ.. ကုိယ့္ဖင္ကုိ ထုိးမိရက္သား
ျဖစ္ေနမွန္း သိေတာ့သတဲ့..။
အညာေဆာင္းက အဲသေလာက္ ခ်မ္းတာဗ်ား..။
ကြ်န္ေတာ့္ငယ္ဘ၀ ေဆာင္းအျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ အေမနဲ႔ ဆုိင္တယ္..။ အညာေဆာင္းတြင္း တစ္ရက္ၾကီးမွာ အေမက ဘာရယ္မဟုတ္.. ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ဖက္ထားရင္း
“ငါ့သားေလးရယ္ ခ်မ္းလုိက္တာ ” လုိ႔ ေျပာတယ္..။ အဲဒီအခ်ိန္တုံးက ကြ်န္ေတာ့္အသက္ ရွိလွ သုံးႏွစ္တဲ့..။
ကေလးအေတြးနဲ႔ ခ်မ္းတယ္လုိ႔ လာေျပာေနတဲ့ အေမကုိ သက္သာရာသက္သာေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ခ်က္ျခင္း ျပန္ေျပာပုံက..
“ အေမ ခ်မ္းရင္ ေဂြးစိႏႈိက္ ပါလား ” တဲ့..။
ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ခ်မ္းတုိင္း အဲသလုိ လုပ္ေနခဲ့တာမုိ႔ အေမလည္း အခ်မ္းသက္သာမလားလုိ႔ ေျပာခဲ့ဟန္ တူပါရဲ႔ ဗ်ာ..။
အခုေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းကုိ မိသားစုဆုံတုိင္း ျပန္ေျပာမိတဲ့ ရယ္စရာတစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ့ပါျပီ..။
36.5 ေျခဗလာနဲ႔ ေက်ာင္းလာၾကသူမ်ား
ဒီတစ္ေခါက္ ရြာအျပန္မွာ ရင္ေမာစရာ ျမင္ကြင္းတခ်ိဳ႔ကုိ စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာနဲ႔ အမွတ္ထင္ထင္ျမင္ခဲ့ရျပန္တယ္..။ မေရာက္တာၾကာျပီျဖစ္လုိ႔ အေသးအဖဲြကအစကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိေနတာေၾကာင့္လည္း ပါမယ္ ထင္ပါတယ္..။ ဆယ္ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ဆုိတဲ့ အခ်ိန္ကာလကုိ ရြာဟာ ဇရာနဲ႔ပဲ ျဖတ္သန္းခဲ့ဟန္ ရွိတယ္..။ျမင္ျမင္သမွ် ရြာရွဳခင္းက အသက္မ၀င္ မရွင္မသန္.. ခ်ိနဲ႔ လုိ႔..။ တုိးတက္လန္းဆန္းတဲ့ အရိပ္အေယာင္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ့္အာရုံခံအဂၤါေတြရ႔ဲ အေ၀းမွာ မႈန္၀ါးေ၀သီလ်က္..။
စား၀တ္ေနေရး ေတြလည္း က်ပ္တည္းၾကဟန္ရွိတယ္..။ ရြာသားအမ်ားစုက မႈိင္းေ၀ႏုံ႔နဲ႔လုိ႔..။ လူမမယ္အရြယ္ ကေလးငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဖိနပ္ဆုိတာ မရွိ..။ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္ စီးခဲ့ရတဲ့ အဖုိးနည္းခုိင္ခန္႔ ခုံဖိနပ္လုိမ်ိဳး.. တာယာဖိနပ္(ကားတာယာသားနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ဖိနပ္) လုိမ်ိဳးေတာင္ ခမ်ာမ်ား မစီးႏုိင္ၾကေတာ့..။
ေျခဗလာနဲ႔ ေက်ာင္းလာၾကတာ.. တစ္ေယာက္မဟုတ္.. ႏွစ္ေယာက္မက..။ အျဖဴအစိမ္း ေက်ာင္း၀တ္စုံဆုိတာကလည္း သူတုိ႔ကိုယ္ေပၚမွာ ႏြမ္းဖတ္ပါးလ် တဲြခုိလုိ႔..။ သူတုိ႔စုိက္ပ်ိဳးခဲ့တာ သူတုိ႔ ျပန္ရိတ္သိမ္းေနရတာပဲ လုိ႔ မေျပာရက္ေလာက္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ျဖစ္ရပါတယ္..။
အမ ေက်ာင္းစိမ္းထမိန္ကုိ အထက္ဆင္ျဖဳတ္ျပီး ၀တ္ခဲ့ရတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ငယ္ဘ၀ထက္ေတာင္ သူတုိ႔အျဖစ္က ဆုိးေနခဲ့ၾကတယ္..။ မိန္းမထမိန္ ခ်ဳပ္နည္း နဲ႔ ေယာက်္ားလုံခ်ည္ ခ်ဳပ္နည္း မတူကဲြျပားလုိ႔ ေငၚ့ထြက္ေနတဲ့ တစ္ေၾကာင္းခ်ဳပ္ရုိး မေပၚေအာင္ အတြင္းဖက္လုံးျပီး ၀တ္ခဲ့ရတာကလဲြရင္ ကြ်န္ေတာ္က သူတုိ႔ထက္ အမ်ားၾကီး ေတာ္သလုိပဲ..။
သူတုိ႔ခမ်ာ ကြ်န္ေတာ့္လုိ အမထမိန္၀တ္ခ်င္ရင္ေတာင္ မလြယ္ေလာက္ေတာ့ဘူး..။ အခုေခတ္ထမိန္ေတြလုိ ေဒါက္ပတ္လည္နဲ႔ ဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း အထက္ဆင္ ျဖဳတ္ရုံေလာက္နဲ႔ မ၀တ္ရဲေလာက္ပါဘူး..။ အထက္ဆင္ေတာ့ မပါဘူး..ဒါေပမယ့္ ပတ္လည္ထည္႔ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ေဒါက္ေတြနဲ႔ဆုိရင္ နဗန ဖင္ေတြတင္ေတြျပဴးထြက္ျပီး အေတာ္ၾကည္႔ေကာင္းမယ့္ပုံပဲ..။
စား၀တ္ေနေရး ေတြလည္း က်ပ္တည္းၾကဟန္ရွိတယ္..။ ရြာသားအမ်ားစုက မႈိင္းေ၀ႏုံ႔နဲ႔လုိ႔..။ လူမမယ္အရြယ္ ကေလးငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဖိနပ္ဆုိတာ မရွိ..။ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္ စီးခဲ့ရတဲ့ အဖုိးနည္းခုိင္ခန္႔ ခုံဖိနပ္လုိမ်ိဳး.. တာယာဖိနပ္(ကားတာယာသားနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ဖိနပ္) လုိမ်ိဳးေတာင္ ခမ်ာမ်ား မစီးႏုိင္ၾကေတာ့..။
ေျခဗလာနဲ႔ ေက်ာင္းလာၾကတာ.. တစ္ေယာက္မဟုတ္.. ႏွစ္ေယာက္မက..။ အျဖဴအစိမ္း ေက်ာင္း၀တ္စုံဆုိတာကလည္း သူတုိ႔ကိုယ္ေပၚမွာ ႏြမ္းဖတ္ပါးလ် တဲြခုိလုိ႔..။ သူတုိ႔စုိက္ပ်ိဳးခဲ့တာ သူတုိ႔ ျပန္ရိတ္သိမ္းေနရတာပဲ လုိ႔ မေျပာရက္ေလာက္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ျဖစ္ရပါတယ္..။
အမ ေက်ာင္းစိမ္းထမိန္ကုိ အထက္ဆင္ျဖဳတ္ျပီး ၀တ္ခဲ့ရတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ငယ္ဘ၀ထက္ေတာင္ သူတုိ႔အျဖစ္က ဆုိးေနခဲ့ၾကတယ္..။ မိန္းမထမိန္ ခ်ဳပ္နည္း နဲ႔ ေယာက်္ားလုံခ်ည္ ခ်ဳပ္နည္း မတူကဲြျပားလုိ႔ ေငၚ့ထြက္ေနတဲ့ တစ္ေၾကာင္းခ်ဳပ္ရုိး မေပၚေအာင္ အတြင္းဖက္လုံးျပီး ၀တ္ခဲ့ရတာကလဲြရင္ ကြ်န္ေတာ္က သူတုိ႔ထက္ အမ်ားၾကီး ေတာ္သလုိပဲ..။
သူတုိ႔ခမ်ာ ကြ်န္ေတာ့္လုိ အမထမိန္၀တ္ခ်င္ရင္ေတာင္ မလြယ္ေလာက္ေတာ့ဘူး..။ အခုေခတ္ထမိန္ေတြလုိ ေဒါက္ပတ္လည္နဲ႔ ဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း အထက္ဆင္ ျဖဳတ္ရုံေလာက္နဲ႔ မ၀တ္ရဲေလာက္ပါဘူး..။ အထက္ဆင္ေတာ့ မပါဘူး..ဒါေပမယ့္ ပတ္လည္ထည္႔ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ေဒါက္ေတြနဲ႔ဆုိရင္ နဗန ဖင္ေတြတင္ေတြျပဴးထြက္ျပီး အေတာ္ၾကည္႔ေကာင္းမယ့္ပုံပဲ..။
36.6 ႏွစ္ကူးလက္ေဆာင္
ခ်ာလီခ်က္ပြ ႏွင့္ ခ်ာလီခ်က္ပလင္
(comment မွာ အားေပးၾကသူမ်ားကုိ ေက်းဇူးတုန္႔ျပန္တဲ့အေနနဲ႔ ကြ်ႏု္ပ္၏ ကမၻာေက်ာ္ဓါတ္ပုံအား တင္ေပးလုိက္ပါေၾကာင္း)
36.6.1 အုိင္စတုိင္းနဲ႔ သူႏုိင္ကုိယ္ႏုိင္
မင္းတုံးမင္းၾကီးလက္ထက္တုံးက ပါတိေမာက္ ( ရဟန္း၀ိနည္း) မတတ္တဲ့ ရဟန္း ေနျပည္ေတာ္မွာ မေနနဲ႔လုိ႔ အမိန္႔ထုတ္ေတာ့ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က မႏၱေလး ေတာင္ေပၚက ဗ်ာဒိတ္ေပးကုိယ္ေတာ္ၾကီး လက္ညွိဳးမွာ စာသြားခ်ိတ္သတဲ့..။
“ ေတာင္ေအာက္က ေမာင္ျဖဴ .. ပါတိေမာက္ တတ္ကဲ႔လား.. ပါတိေမာက္ မတတ္ရင္ ေနျပည္ေတာ္မွာ မေနနဲ႔တဲ့ဗ်. ” လုိ႔..။
မႏၱေလး ေတာင္ေျခမွာက ေက်ာက္ေတာ္ၾကီးဘုရားရွိတယ္ေလ..။ ေက်ာက္ေတာ္ၾကီးဘုရားက အျဖဴေရာင္ေက်ာက္ဆင္းတုၾကီးဆုိေတာ့ ေမာင္ျဖဴ ေပါ့..။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က ခပ္ရြတ္ရြတ္ဆုိေတာ့ ရြဲ႔ လုပ္တာပဲ..။
အဲဒီေက်ာက္ေတာ္ၾကီးဘုရား လည္ပင္းမွာလည္း စာတစ္ေစာင္ အခုလုိမ်ိဳး ျပန္ခ်ိတ္ေပးထားလုိက္ေသးတယ္..။
“ ေတာင္ေပၚက ေမာင္ညိဳ.. ပါတိေမာက္ေတာ့ မတတ္ဘူးေဟ့.. သတၱိရွိရင္ မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ ေရငုပ္ျပိဳင္မလား ” တဲ့..။
ဗ်ာဒိတ္ေပးကုိယ္ေတာ္ၾကီးက သစ္သားဆင္းတုေတာ္ၾကီး ဆုိေတာ့ ေတာင္ေအာက္က ေက်ာက္ဆင္းတုေတာ္နဲ႔ ေရငုပ္ ျပိဳင္ရင္ ရွဳံးမွာေပါ့.။
... .... .... .... .... ..... ...... ..... ..... ..... ......
ကြ်န္ေတာ္လည္း အုိင္းစတုိင္းကုိ ဥာဏ္ခ်င္းေတာ့မျပိဳင္ရဲဘူး.. ။ အရပ္နဲ႔ စတုိင္ေတာ့ ျပိဳင္ရဲတယ္ဗ်ိဳ႔..။
36.6.3 သြားေလသူၾကီး
အီရတ္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အသိတစ္ေယာက္ကုိ ေျပာမိတယ္..။ အီရတ္မွာ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းၾကီး ရွိတယ္ လုိ႔..။ စိတ္၀င္စားတယ္ ဓါတ္ပုံ ပုိ႔ေပးလုိက္ပါ ေျပာလာတာနဲ႔ .. ဒီဓါတ္ပုံ ပုိ႔ေပးလုိက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ျပန္ေမးတယ္..။ ဓါတ္ပုံထဲက ယူနီေဖာင္းနဲ႔ ဘဲၾကီးက ဘယ္သူလဲ တဲ့..။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ျပန္ေျပာလုိက္တယ္..။
“ ဂဠဳန္ဦးေစာ ေလ မသိဘူးလား ” လုိ႔..။
Friday, December 12, 2008
35.1 ရြာေရာက္ျပီ
ကဲ.. အညာအစားအစာေတြအေၾကာင္း ျပန္ အလြမ္းသယ္ေနတာ ရပ္ျပီး ရြာအ၀င္ ေလး ေရးအုံးမွ..။
ရြာထိပ္က ေရႊေတာင္ဦးဘုရားနား ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကားေရာက္ေတာ့ ေလးနာရီေလာက္ ရွိေနျပီ..။ ျမင္သမွ် ေတြ႔သမွ် လူအားလုံးကုိ ႏႈတ္ဆက္စရာ လူေတြခ်ည္း
ျဖစ္ေနခဲ့တယ္..။ ရြာအ၀င္ကစလုိ႔ ကားက တစ္ဘီးခ်ည္းပဲ လွိမ့္ရေတာ့တယ္..။ ဟုိလူ႔ ႏႈတ္ဆက္ ဒီလူ႔ႏႈတ္ဆက္နဲ႔ တေရြ႔ေရြ႔ေပါ့..။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ရြာဘုရားပဲြနဲ႔
တုိးေနျပန္ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္လုိ႔ကုိ မဆုံးေတာ့ဘူး..။ အားလုံးက သူတုိ႔အိမ္ေတြမွာ တည္းဖုိ႔ ၀ုိင္းေျပာၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေနစရာ အိမ္မရွိဘူးဆုိတာ
သူတုိ႔သိတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မိသားစု ေနာက္ဆုံးေနခဲ့တဲ့ အိမ္ကလည္း အခုဆုိ ထင္းပုံျဖစ္ေနေလာက္ျပီ..။ အလြမ္းေျပ ၾကည္႔ခ်င္ရင္ေတာင္ မလြယ္ေတာ့ဘူး..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
မိသားစု မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပုိင္း .. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေနခဲ့တဲ့ ကုန္သြယ္လယ္ယာ ဒုိင္၀င္းၾကီးကုိလည္း တစစီေ၀ျခမ္းစိတ္ျဖာျပီး ၀င္းလုံးျပည္႔ အိမ္ေတြဆုိင္ေတြ ေဆာက္
ပစ္လုိက္ၾကတယ္..။
အစုိးရပုိင္ ၀င္းလုိ႔အေဖေျပာေပမယ့္.. ေနာက္ေဖးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနဲ႔ ေရွ႔က ဘုရားၾကီးပုိင္ သာသနာ့ ေျမလုိလုိ ရြာကလူေတြက သတ္မွတ္ျပီး အဲသလုိ
လုပ္လုိက္ၾကတာပဲ..။ ကုန္သြယ္လယ္ယာ အ၀ယ္ဒုိင္ကလည္း ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ.. ပ်က္သြားေတာ့ .. ထူးေထြျပီးေတာ့ ျပသာနာ မျဖစ္ေတာ့ဘူးနဲ႔ တူပါရဲ႔..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေနစဥ္က.. ေျမအက်ယ္အ၀န္း ႏွစ္ဧကေလာက္ ရွိတယ္..။
လဘက္ရည္ဆုိင္တခ်ိဳ႔ .. ၀ါးေထာင္တခ်ိဳ႔ နဲ႔ မိသားစုက သုံးေလးစုေလာက္ အခုေတာ့ အဲဒီမွာ ေနေနၾကတယ္..။ တယ္လီဖုံးအိတ္ခ်ိန္းရုံးလုိလုိလည္း အဲဒီမွာ ရွိတယ္
လို႔ ေျပာသံ ၾကားခဲ့ရေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အလြမ္းေျပေတာင္ မသြားခဲ့ေတာ့ပါဘူး..။ ရြာျပန္ေရာက္တာနဲ႔တင္ အလြမ္းက ေျပေနခဲ့ပါျပီ..။
လုပ္စရာေတြကလည္း ပါလာတာမုိ႔.. သိပ္ျပီးေတာ့လည္း ဟုိသြားဒီသြား လုပ္ခ်ိန္ မရွိဘူး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္..။
အတူပါလာတဲ့ အကုိၾကီးေတြက သူတုိ႔အိမ္မွာ လုိက္တည္းဖုိ႔ အတင္းေခၚေနေပမယ့္.. အေဖတုိ႔အေမတုိ႔နဲ႔လည္း ရင္းႏွီး၊ ကြ်န္ေတာ့္ကုိလည္း ညီငယ္တစ္ေယာက္လုိ
ခင္မင္တဲ့ .. အိမ္မွာပဲ တည္းလုိက္ေတာ့တယ္..။ သူတုိ႔မိသားစုက ကြ်န္ေတာ္သူတုိ႔အိမ္မွာ မတည္းရင္ စိတ္အဆုိးၾကီးဆုိးဖုိ႔ရွိတယ္..။ အဲဒီအိမ္မွာ အထုပ္အပုိးေတြ ခ်..
ခဏနားျပီး ေရခ်ိဳးတယ္..။
ညေနေလးနာရီေလာက္ ရြာ၀င္တယ္ဆုိေပမယ့္.. ေရမုိးခ်ိဳးျပီး နာရီၾကည္႔ေတာ့ ေျခာက္နာရီခဲြေနျပီ..။ အခ်ိန္ေတြကလည္း ကုန္ျမန္လုိက္တာ..။ ရာသီကလည္း
ညတာရွည္တဲ့ ရာသီဆုိေတာ့ ေန၀င္တာေစာျပီး ေမွာင္တာ ျမန္တယ္..။ ရြာ ထုံးစံအရ ေန၀င္မီးျငိမ္းတာက မ်ားေတာ့.. ရန္ကုန္အလုိအရ.. ေျခာက္နာရီခဲြက
ေစာေနေသးေပမယ့္.. ရြာမွာက အေတာ္အခ်ိန္လင့္ေနခဲ့ျပီ..။
ကုိးနာရီဆယ္နာရီဆုိ.. တရြာလုံးက အိပ္ကုန္က်ျပီ..။ တအိမ္ဆင္း တအိမ္တက္ လုိက္ႏႈတ္ဆက္ စကားေျပာဖုိ႔ဆုိရင္.. ႏႈိးျပီးေျပာမွ ရမယ့္အခ်ိဳးပဲ..။ ျမိဳ႔ျပက
အခ်ိန္ဇယား နဲ႔ ေက်းလက္နာရီ ႏွစ္ခု .. ဟာမုိနီမျဖစ္ေတာ့ .. ကြ်န္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္က ဆင္းရဲသြားျပန္တယ္.။ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္တယ္ၾကားျပီး သူတုိ႔အိမ္ေတာင္
မလာသြားဘူးလုိ႔ အထင္လဲြမယ့္ အေရးကုိလည္း လွမ္းေတြးပူရေသးတယ္..။
ႏွစ္အစိတ္ေလာက္ေနခဲ့တဲ့ ရြာဆုိေတာ့ အထုိက္အေလ်ာက္ ကုိယ့္အေပၚမွာ ေက်းဇူးတရား ရွိသူေတြကလည္း မနည္းလွဘူး..။
ဒီေကာင္ အခုေတာ့ တုိ႔ကုိေမ့ျပီေပါ့..။ အရင္တုံးကေတာ့ ဒီေကာင္ တုိ႔ေကြ်းတာ စားခဲ့ရတာ...။ သူတုိ႔မိသားစု စားရမဲ့မဲ့ ေသာက္ရမဲ့မဲ့တုံးက ဘယ္သူေတြက
အေရးလုပ္လုိ႔လဲ..။ အခုလုိ အထုိက္အေလ်ာက္ ေအာင္ျမင္လာေတာ့မွ.. ေကြ်းခ်င္ေမြးခ်င္တဲ့ေကာင္ေတြ ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္ေနတာ..။ ပစ္ထားလုိက္.. မလာရင္ မေခၚနဲ႔..
သြားလည္းမေတြ႔နဲ႔.. ။ စသျဖင့္ စသျဖင့္.. အားမလုိအားမရ ေျပာတာေတြကုိ.. မလာေတာ့ဘူးထင္ေနတဲ့အိမ္ေတြကုိ အခ်ိန္လုျပီး သြားေတြ႔မွ.. ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔
သူတုိ႔ ေျဖေျပာေျပာတာ.. ၾကားခဲ့ရျပန္တယ္..။
ဘယ္လုိမွကုိ ေတြ႔ဖုိ႔ အခ်ိန္မေပးႏုိင္ခဲ့သူေတြကေရာ ကြယ္ရာမွာ သူတုိ႔ေျပာသလုိ ေျပာေနမလားမသိ..။
အခ်ိန္ကလည္း တကယ့္ကုိ ဆင္းရဲပါတယ္..။ ေရာက္တုံးေရာက္ခုိက္ ရြာကက်ဳရွင္ဆရာမ်ားနဲ႔လဲ စကားစျမည္ေျပာခ်င္ေသးတယ္..။ လက္ရွိရြာမွာ က်ဳရွင္ျပေနတဲ့ က်ဳရွင္ဆရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ တပည္႔ေဟာင္းေတြဆုိေတာ့ သူတုိ႔ဘယ္လုိသင္ေနသလဲ.. ဘယ္လုိေတြးေခၚေနသလဲ ဆုိတာလည္း ကြ်န္ေတာ္သိခ်င္ေနခဲ့တယ္..။
ရြာက ကေလးေတြရဲ႔ အနာဂါတ္ပညာေရးကုိ ကြ်န္ေတာ္တတ္ႏုိင္သမွ် ျဖည္႔ဆည္းဖုိ႔ ဆုိရင္.. သူတုိ႔ရဲ႔ အားေတြ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈေတြ မလဲြမေသြ လုိကိုလုိတယ္လုိ႔ ခံယူထားတာမုိ႔လည္း.. ေရာက္တဲ့ ညမွာပဲ သူတုိ႔နဲ႔ ေတြ႔ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္စီစဥ္လုိက္တယ္..။ ညကုိးနာရီ.. ေတာင္ရပ္ထဲက ကုိခ်ိဳ၊မၾကည္ေဌးတုိ႔အိမ္မွာ ေတြ႔မယ္ေပါ့..။
ရြာထိပ္က ေရႊေတာင္ဦးဘုရားနား ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကားေရာက္ေတာ့ ေလးနာရီေလာက္ ရွိေနျပီ..။ ျမင္သမွ် ေတြ႔သမွ် လူအားလုံးကုိ ႏႈတ္ဆက္စရာ လူေတြခ်ည္း
ျဖစ္ေနခဲ့တယ္..။ ရြာအ၀င္ကစလုိ႔ ကားက တစ္ဘီးခ်ည္းပဲ လွိမ့္ရေတာ့တယ္..။ ဟုိလူ႔ ႏႈတ္ဆက္ ဒီလူ႔ႏႈတ္ဆက္နဲ႔ တေရြ႔ေရြ႔ေပါ့..။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ရြာဘုရားပဲြနဲ႔
တုိးေနျပန္ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္လုိ႔ကုိ မဆုံးေတာ့ဘူး..။ အားလုံးက သူတုိ႔အိမ္ေတြမွာ တည္းဖုိ႔ ၀ုိင္းေျပာၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေနစရာ အိမ္မရွိဘူးဆုိတာ
သူတုိ႔သိတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မိသားစု ေနာက္ဆုံးေနခဲ့တဲ့ အိမ္ကလည္း အခုဆုိ ထင္းပုံျဖစ္ေနေလာက္ျပီ..။ အလြမ္းေျပ ၾကည္႔ခ်င္ရင္ေတာင္ မလြယ္ေတာ့ဘူး..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
မိသားစု မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပုိင္း .. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေနခဲ့တဲ့ ကုန္သြယ္လယ္ယာ ဒုိင္၀င္းၾကီးကုိလည္း တစစီေ၀ျခမ္းစိတ္ျဖာျပီး ၀င္းလုံးျပည္႔ အိမ္ေတြဆုိင္ေတြ ေဆာက္
ပစ္လုိက္ၾကတယ္..။
အစုိးရပုိင္ ၀င္းလုိ႔အေဖေျပာေပမယ့္.. ေနာက္ေဖးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနဲ႔ ေရွ႔က ဘုရားၾကီးပုိင္ သာသနာ့ ေျမလုိလုိ ရြာကလူေတြက သတ္မွတ္ျပီး အဲသလုိ
လုပ္လုိက္ၾကတာပဲ..။ ကုန္သြယ္လယ္ယာ အ၀ယ္ဒုိင္ကလည္း ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ.. ပ်က္သြားေတာ့ .. ထူးေထြျပီးေတာ့ ျပသာနာ မျဖစ္ေတာ့ဘူးနဲ႔ တူပါရဲ႔..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေနစဥ္က.. ေျမအက်ယ္အ၀န္း ႏွစ္ဧကေလာက္ ရွိတယ္..။
လဘက္ရည္ဆုိင္တခ်ိဳ႔ .. ၀ါးေထာင္တခ်ိဳ႔ နဲ႔ မိသားစုက သုံးေလးစုေလာက္ အခုေတာ့ အဲဒီမွာ ေနေနၾကတယ္..။ တယ္လီဖုံးအိတ္ခ်ိန္းရုံးလုိလုိလည္း အဲဒီမွာ ရွိတယ္
လို႔ ေျပာသံ ၾကားခဲ့ရေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အလြမ္းေျပေတာင္ မသြားခဲ့ေတာ့ပါဘူး..။ ရြာျပန္ေရာက္တာနဲ႔တင္ အလြမ္းက ေျပေနခဲ့ပါျပီ..။
လုပ္စရာေတြကလည္း ပါလာတာမုိ႔.. သိပ္ျပီးေတာ့လည္း ဟုိသြားဒီသြား လုပ္ခ်ိန္ မရွိဘူး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္..။
အတူပါလာတဲ့ အကုိၾကီးေတြက သူတုိ႔အိမ္မွာ လုိက္တည္းဖုိ႔ အတင္းေခၚေနေပမယ့္.. အေဖတုိ႔အေမတုိ႔နဲ႔လည္း ရင္းႏွီး၊ ကြ်န္ေတာ့္ကုိလည္း ညီငယ္တစ္ေယာက္လုိ
ခင္မင္တဲ့ .. အိမ္မွာပဲ တည္းလုိက္ေတာ့တယ္..။ သူတုိ႔မိသားစုက ကြ်န္ေတာ္သူတုိ႔အိမ္မွာ မတည္းရင္ စိတ္အဆုိးၾကီးဆုိးဖုိ႔ရွိတယ္..။ အဲဒီအိမ္မွာ အထုပ္အပုိးေတြ ခ်..
ခဏနားျပီး ေရခ်ိဳးတယ္..။
ညေနေလးနာရီေလာက္ ရြာ၀င္တယ္ဆုိေပမယ့္.. ေရမုိးခ်ိဳးျပီး နာရီၾကည္႔ေတာ့ ေျခာက္နာရီခဲြေနျပီ..။ အခ်ိန္ေတြကလည္း ကုန္ျမန္လုိက္တာ..။ ရာသီကလည္း
ညတာရွည္တဲ့ ရာသီဆုိေတာ့ ေန၀င္တာေစာျပီး ေမွာင္တာ ျမန္တယ္..။ ရြာ ထုံးစံအရ ေန၀င္မီးျငိမ္းတာက မ်ားေတာ့.. ရန္ကုန္အလုိအရ.. ေျခာက္နာရီခဲြက
ေစာေနေသးေပမယ့္.. ရြာမွာက အေတာ္အခ်ိန္လင့္ေနခဲ့ျပီ..။
ကုိးနာရီဆယ္နာရီဆုိ.. တရြာလုံးက အိပ္ကုန္က်ျပီ..။ တအိမ္ဆင္း တအိမ္တက္ လုိက္ႏႈတ္ဆက္ စကားေျပာဖုိ႔ဆုိရင္.. ႏႈိးျပီးေျပာမွ ရမယ့္အခ်ိဳးပဲ..။ ျမိဳ႔ျပက
အခ်ိန္ဇယား နဲ႔ ေက်းလက္နာရီ ႏွစ္ခု .. ဟာမုိနီမျဖစ္ေတာ့ .. ကြ်န္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္က ဆင္းရဲသြားျပန္တယ္.။ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္တယ္ၾကားျပီး သူတုိ႔အိမ္ေတာင္
မလာသြားဘူးလုိ႔ အထင္လဲြမယ့္ အေရးကုိလည္း လွမ္းေတြးပူရေသးတယ္..။
ႏွစ္အစိတ္ေလာက္ေနခဲ့တဲ့ ရြာဆုိေတာ့ အထုိက္အေလ်ာက္ ကုိယ့္အေပၚမွာ ေက်းဇူးတရား ရွိသူေတြကလည္း မနည္းလွဘူး..။
ဒီေကာင္ အခုေတာ့ တုိ႔ကုိေမ့ျပီေပါ့..။ အရင္တုံးကေတာ့ ဒီေကာင္ တုိ႔ေကြ်းတာ စားခဲ့ရတာ...။ သူတုိ႔မိသားစု စားရမဲ့မဲ့ ေသာက္ရမဲ့မဲ့တုံးက ဘယ္သူေတြက
အေရးလုပ္လုိ႔လဲ..။ အခုလုိ အထုိက္အေလ်ာက္ ေအာင္ျမင္လာေတာ့မွ.. ေကြ်းခ်င္ေမြးခ်င္တဲ့ေကာင္ေတြ ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္ေနတာ..။ ပစ္ထားလုိက္.. မလာရင္ မေခၚနဲ႔..
သြားလည္းမေတြ႔နဲ႔.. ။ စသျဖင့္ စသျဖင့္.. အားမလုိအားမရ ေျပာတာေတြကုိ.. မလာေတာ့ဘူးထင္ေနတဲ့အိမ္ေတြကုိ အခ်ိန္လုျပီး သြားေတြ႔မွ.. ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔
သူတုိ႔ ေျဖေျပာေျပာတာ.. ၾကားခဲ့ရျပန္တယ္..။
ဘယ္လုိမွကုိ ေတြ႔ဖုိ႔ အခ်ိန္မေပးႏုိင္ခဲ့သူေတြကေရာ ကြယ္ရာမွာ သူတုိ႔ေျပာသလုိ ေျပာေနမလားမသိ..။
အခ်ိန္ကလည္း တကယ့္ကုိ ဆင္းရဲပါတယ္..။ ေရာက္တုံးေရာက္ခုိက္ ရြာကက်ဳရွင္ဆရာမ်ားနဲ႔လဲ စကားစျမည္ေျပာခ်င္ေသးတယ္..။ လက္ရွိရြာမွာ က်ဳရွင္ျပေနတဲ့ က်ဳရွင္ဆရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ တပည္႔ေဟာင္းေတြဆုိေတာ့ သူတုိ႔ဘယ္လုိသင္ေနသလဲ.. ဘယ္လုိေတြးေခၚေနသလဲ ဆုိတာလည္း ကြ်န္ေတာ္သိခ်င္ေနခဲ့တယ္..။
ရြာက ကေလးေတြရဲ႔ အနာဂါတ္ပညာေရးကုိ ကြ်န္ေတာ္တတ္ႏုိင္သမွ် ျဖည္႔ဆည္းဖုိ႔ ဆုိရင္.. သူတုိ႔ရဲ႔ အားေတြ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈေတြ မလဲြမေသြ လုိကိုလုိတယ္လုိ႔ ခံယူထားတာမုိ႔လည္း.. ေရာက္တဲ့ ညမွာပဲ သူတုိ႔နဲ႔ ေတြ႔ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္စီစဥ္လုိက္တယ္..။ ညကုိးနာရီ.. ေတာင္ရပ္ထဲက ကုိခ်ိဳ၊မၾကည္ေဌးတုိ႔အိမ္မွာ ေတြ႔မယ္ေပါ့..။
35.2 တပည္႔ေက်ာ္မ်ားနဲ႔ ျပန္လည္ေတြ႔ဆုံပဲြ
ကုိးနာရီ ထုိးဖုိ႔ ဆယ္မိနစ္ေလာက္အလုိ.. ကုိခ်ိဳတုိ႔အိမ္ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ တပည္႔ေဟာင္းမ်ားက စုံသေလာက္ ရွိေနျပီ..။ အားလုံးက ကြ်န္ေတာ့္ျမင္ေတာ့ ၀မ္းသာအားရ ထုိင္ရာကထ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္..။ “ အာစိ ” တဲ့.။ သူတုိ႔ကုိ ျပန္လွန္ႏႈတ္ဆက္ရင္း “ဆုိးေပ” ေရာလုိ႔ ေမးမိတယ္..။ “ ဆုိးေပ က က်ဳရွင္တခ်ိန္က်န္ေနလုိ႔ လာလိမ့္မယ္ ” လုိ႔ တစ္ေယာက္က ျပန္ေျဖတယ္..။ ဆုိးေပ ဆုိတာက နာမည္ရင္းပဲ..။ လက္ရွိ ရြာမွာ အေအာင္ျမင္ဆုံး က်ဳရွင္ဆရာေပါ့..။
ဘယ္ႏွယ့္ ဆရာ့နာမည္က ဆုိးေပ ရယ္လုိ႔ ျဖစ္ေနရတာလဲ ဆုိတာေတာ့ သူ႔မိဘေတြမွ သိမွာပဲ..။ ရြာမွာကေတာ့ အားလုံးက ဆုိးေပ လုိ႔ ေခၚလာတာ သူေမြးကတည္းကဆုိေတာ့ သူ႔နာမည္ကုိ ဘယ္သူမွ ေရးၾကီးခြင္က်ယ္ လုပ္ ေတြးမေနၾကေတာ့ပါဘူး..။ တခါတေလ ၾကားဖူးတဲ့သူေတြသာ ဆရာနာမည္က “ဆုိးေပ” တဲ့.. ၾကားရတာ တမ်ိဳးပဲလုိ႔ ေတြးေကာင္းေတြးေနမယ္ ထင္တယ္..။
ဆုိးေပ ကသခ်ၤာ သင္တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာ ျမစ္ေအာက္ဖက္က ဂင့္ဂဲ ဆုိတဲ့ တဲြဖက္ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာလည္း အခ်ိန္ပုိင္း ဆရာလုပ္ေနေသးတယ္..။ ႏွစ္ျပတ္ေဘာ္ဒါေလးလည္း ဖြင့္ထားေသးတယ္လုိ႔ သိရတယ္..။ ေဘာ္ဒါေက်ာင္းသား ၄၅ ေယာက္ေလာက္ ရွိျပီး တစ္ေယာက္ကုိ အျပတ္ ႏွစ္သိန္း ရတယ္ဆုိေတာ့ တစ္ႏွစ္သိန္းကုိးဆယ္ေလာက္ ေပါ့..။ ရြာအတုိင္းအတာ နဲ႔ကေတာ့ အေတာ့္ကုိ မဆုိးတဲ့ ပမာဏပဲ..။ အဲဒါေလးေတြ .. သိရေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ပီတိျဖစ္ရတယ္..။
ဆုိးေပ ေတာ္တယ္လုိ႔လည္း ခ်ီးက်ဴးမိတယ္..။ တဆက္တည္း ရြာမွာ ဆုိးေပ ေဘာ္ဒါတခုတည္း ရွိတာလားလုိ႔လည္း စပ္စုမိတယ္..။ “ မဟုတ္ဘူး.. ဖုိးသၾကား ကလည္း ဖြင့္ထားေသးတယ္ ” လုိ႔ သူတုိ႔ ျပန္ေျပာမွ ဖုိးသၾကား ၀ုိင္းထဲ မပါတာ သတိထားမိတယ္..။ ဖုိးသၾကား ဆုိတာကေတာ့ နာမည္ရင္း မဟုတ္ပါဘူး..။ နာမည္ရင္းက ေဌးေအာင္..။ ဒါေပမယ့္ ထုံးစံအတုိင္း ရြာမွာေတာ့ ဆရာဖုိးသၾကား လုိ႔ပဲ ေခၚၾကတယ္..။ နာမည္ရင္း ေဌးေအာင္ ဆုိတာ ဘယ္သူမွ မေခၚသေလာက္ပါပဲ..။
သူတုိ႔ေျပာမွ ဖုိးသၾကားက ဘာလုိ႔မလာတာလဲ လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေမးမိတယ္..။ အားလုံးက ေနာက္မွ ေျပာမယ္ အာစိ တဲ့..။ ဒီမွာ ေျပာလုိ႔ သိပ္မေကာင္းဘူး ဆုိျပီး ပေဟဠိဆန္ေနၾကလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း မရမက မေမးေတာ့ဘဲ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာေလးေတြ နည္းနည္း စေျပာၾကည္႔တယ္..။ အဓိက ဦးတည္ျပီး ေျပာတာကေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႔ လက္ရွိအေျခအေန ေအာင္ျမင္မႈေတြနဲ႔ ေက်နပ္မေနၾကဖုိ႔ပါပဲ..။ ရြာအေတြး ရြာအျမင္ ရြာအ၀န္းအ၀ုိင္းထဲက တတ္ႏုိင္သမွ် ထြက္ၾကည္႔ၾကဖုိ႔ နဲ႔ စာဖတ္ၾကဖုိ႔လည္း ဖိဖိစီးစီးေလး ကြ်န္ေတာ္ေျပာျဖစ္တယ္..။
စာသင္တာကအစ.. ပုိေကာင္းတဲ့နည္းလမ္းေတြ.. ပုိထိေရာက္တဲ့နည္းလမ္းေတြ ရွာေဖြေတြးေတာရမယ္..။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ တေန႔ထက္တေန႔ အသိဥာဏ္ဗဟုသုတ အစစ တုိးတက္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းေနရမယ္.. ဆုိတာကုိလည္း ထိထိေရာက္ေရာက္ေလး ကြ်န္ေတာ္ေျပာမိတယ္..။ တပည္႔ေတြကုိ ေက်ာင္းစာကလဲြလုိ႔ က်န္တာဘာမွ မသင္ျပႏုိင္တဲ့ ဆရာမျဖစ္ၾကဖုိ႔ကုိလည္း တုိက္တြန္းမိတယ္..။ အင္တာနက္က အလွဴရွင္မ်ားအေၾကာင္း ေျပာရင္း နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ future plan ကုိလည္း အၾကမ္းဖ်ဥ္းေလး ခ်ျပမိတယ္..။
သူတုိ႔အားလုံး အားတက္သေရာ နားေထာင္ေနခဲ့ၾကတယ္..။ အျပန္အလွန္ေလးေတြ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္..။ ရြာမွာေနရင္းနဲ႔ လုပ္လုိ႔ရေနတာေတြ တပုံၾကီး ရွိေနပါ့လားဆုိတဲ့ ယုံၾကည္မႈ အုတ္တခ်ပ္ေတာ့ ခင္းႏုိင္ခဲ့တယ္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္..။
ဘယ္ႏွယ့္ ဆရာ့နာမည္က ဆုိးေပ ရယ္လုိ႔ ျဖစ္ေနရတာလဲ ဆုိတာေတာ့ သူ႔မိဘေတြမွ သိမွာပဲ..။ ရြာမွာကေတာ့ အားလုံးက ဆုိးေပ လုိ႔ ေခၚလာတာ သူေမြးကတည္းကဆုိေတာ့ သူ႔နာမည္ကုိ ဘယ္သူမွ ေရးၾကီးခြင္က်ယ္ လုပ္ ေတြးမေနၾကေတာ့ပါဘူး..။ တခါတေလ ၾကားဖူးတဲ့သူေတြသာ ဆရာနာမည္က “ဆုိးေပ” တဲ့.. ၾကားရတာ တမ်ိဳးပဲလုိ႔ ေတြးေကာင္းေတြးေနမယ္ ထင္တယ္..။
ဆုိးေပ ကသခ်ၤာ သင္တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာ ျမစ္ေအာက္ဖက္က ဂင့္ဂဲ ဆုိတဲ့ တဲြဖက္ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာလည္း အခ်ိန္ပုိင္း ဆရာလုပ္ေနေသးတယ္..။ ႏွစ္ျပတ္ေဘာ္ဒါေလးလည္း ဖြင့္ထားေသးတယ္လုိ႔ သိရတယ္..။ ေဘာ္ဒါေက်ာင္းသား ၄၅ ေယာက္ေလာက္ ရွိျပီး တစ္ေယာက္ကုိ အျပတ္ ႏွစ္သိန္း ရတယ္ဆုိေတာ့ တစ္ႏွစ္သိန္းကုိးဆယ္ေလာက္ ေပါ့..။ ရြာအတုိင္းအတာ နဲ႔ကေတာ့ အေတာ့္ကုိ မဆုိးတဲ့ ပမာဏပဲ..။ အဲဒါေလးေတြ .. သိရေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ပီတိျဖစ္ရတယ္..။
ဆုိးေပ ေတာ္တယ္လုိ႔လည္း ခ်ီးက်ဴးမိတယ္..။ တဆက္တည္း ရြာမွာ ဆုိးေပ ေဘာ္ဒါတခုတည္း ရွိတာလားလုိ႔လည္း စပ္စုမိတယ္..။ “ မဟုတ္ဘူး.. ဖုိးသၾကား ကလည္း ဖြင့္ထားေသးတယ္ ” လုိ႔ သူတုိ႔ ျပန္ေျပာမွ ဖုိးသၾကား ၀ုိင္းထဲ မပါတာ သတိထားမိတယ္..။ ဖုိးသၾကား ဆုိတာကေတာ့ နာမည္ရင္း မဟုတ္ပါဘူး..။ နာမည္ရင္းက ေဌးေအာင္..။ ဒါေပမယ့္ ထုံးစံအတုိင္း ရြာမွာေတာ့ ဆရာဖုိးသၾကား လုိ႔ပဲ ေခၚၾကတယ္..။ နာမည္ရင္း ေဌးေအာင္ ဆုိတာ ဘယ္သူမွ မေခၚသေလာက္ပါပဲ..။
သူတုိ႔ေျပာမွ ဖုိးသၾကားက ဘာလုိ႔မလာတာလဲ လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေမးမိတယ္..။ အားလုံးက ေနာက္မွ ေျပာမယ္ အာစိ တဲ့..။ ဒီမွာ ေျပာလုိ႔ သိပ္မေကာင္းဘူး ဆုိျပီး ပေဟဠိဆန္ေနၾကလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း မရမက မေမးေတာ့ဘဲ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာေလးေတြ နည္းနည္း စေျပာၾကည္႔တယ္..။ အဓိက ဦးတည္ျပီး ေျပာတာကေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႔ လက္ရွိအေျခအေန ေအာင္ျမင္မႈေတြနဲ႔ ေက်နပ္မေနၾကဖုိ႔ပါပဲ..။ ရြာအေတြး ရြာအျမင္ ရြာအ၀န္းအ၀ုိင္းထဲက တတ္ႏုိင္သမွ် ထြက္ၾကည္႔ၾကဖုိ႔ နဲ႔ စာဖတ္ၾကဖုိ႔လည္း ဖိဖိစီးစီးေလး ကြ်န္ေတာ္ေျပာျဖစ္တယ္..။
စာသင္တာကအစ.. ပုိေကာင္းတဲ့နည္းလမ္းေတြ.. ပုိထိေရာက္တဲ့နည္းလမ္းေတြ ရွာေဖြေတြးေတာရမယ္..။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ တေန႔ထက္တေန႔ အသိဥာဏ္ဗဟုသုတ အစစ တုိးတက္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းေနရမယ္.. ဆုိတာကုိလည္း ထိထိေရာက္ေရာက္ေလး ကြ်န္ေတာ္ေျပာမိတယ္..။ တပည္႔ေတြကုိ ေက်ာင္းစာကလဲြလုိ႔ က်န္တာဘာမွ မသင္ျပႏုိင္တဲ့ ဆရာမျဖစ္ၾကဖုိ႔ကုိလည္း တုိက္တြန္းမိတယ္..။ အင္တာနက္က အလွဴရွင္မ်ားအေၾကာင္း ေျပာရင္း နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ future plan ကုိလည္း အၾကမ္းဖ်ဥ္းေလး ခ်ျပမိတယ္..။
သူတုိ႔အားလုံး အားတက္သေရာ နားေထာင္ေနခဲ့ၾကတယ္..။ အျပန္အလွန္ေလးေတြ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္..။ ရြာမွာေနရင္းနဲ႔ လုပ္လုိ႔ရေနတာေတြ တပုံၾကီး ရွိေနပါ့လားဆုိတဲ့ ယုံၾကည္မႈ အုတ္တခ်ပ္ေတာ့ ခင္းႏုိင္ခဲ့တယ္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္..။
35.3 ဆရာမွားရင္...
မႏၱေလးစက္မႈတကၠသုိလ္ မွာတုံးက သခ်ၤာဌာန ဌာနမႈးက ဆရာဦးယဥ္၀င္းေမာင္ လုိ႔ ေခၚတယ္..။ ပိန္ပိန္ပါးပါး အရပ္ရွည္ရွည္ မ်က္မွန္ထူထူနဲ႔ အသင္အျပ တအားေကာင္းတဲ့ ဆရာေပါ့..။ သူက စာခ်ည္းသင္တဲ့ ဆရာေတာ့ မဟုတ္ဘူး..။ စာသင္ေနရင္း တန္းလန္း ေရာက္တတ္ရာရာေလးေတြလည္း အျမဲေျပာတတ္တယ္..။ ရယ္စရာ ေမာစရာလည္း မၾကာမၾကာေျပာေလ့ ရွိတယ္..။ သူေျပာတာေတြထဲက ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲ စဲြစဲြထင္ထင္ ရွိေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုရွိတယ္..။
သူ႔ကုိယ္ပုိင္ အေၾကာင္းအရာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး..။ စာေပေဟာေျပာပဲြတစ္ခုမွာ စာေရးဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳ ေဟာေျပာတဲ့ အေၾကာင္းအရာကုိ သူက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ ျပန္ေဖာက္သည္ခ်တာပဲ..။ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ ေဟာေျပာတာက ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္က အဂၤုလိမာလဆုိတဲ့ လူဆုိးၾကီးအေၾကာင္း..။ အဲဒါကုိ ဆရာဦးယဥ္၀င္းေမာင္က နားေထာင္ခဲ့ရျပီး ၾကိဳက္လြန္းလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ ျပန္ေျပာတာ ပဲ..။ ဆရာၾကိဳက္မယ္ဆုိလည္း ၾကိဳက္ေလာက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ေတာင္ အခုထိ အဲဒီအေတြးအျမင္ကုိ မွတ္မွတ္ထင္္ထင္ ရွိေနေသးတယ္..။
အဂၤုလိမာလ ကုိ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာေတြ သိပ္မစိမ္းပါဘူး..။ လူတုိင္းနီးနီးေလာက္ လက္ညွိဳးေပါင္း တစ္ေထာင္ျပည္႔ေအာင္ ျဖတ္တဲ့ ဗုဒၶေခတ္က လူဆုိးၾကီး လုိ႔ သိၾကတာပဲ..။ ဒါေပမယ့္ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳက အဲဒီလူတုိင္း သိတဲ့ အေၾကာင္းအရာကုိ လူတုိင္းမေတြးမိတဲ့ ရွဳေထာင့္ကေန ေျပာသြားခဲ့တယ္..။ ပုံမွန္ေျပာရုိးေျပာစဥ္အတုိင္း စာေရးဆရာပီပီ သုိင္း၀ုိင္းဖဲြ႔ႏဲြ႔ေျပာသြားျပီး... နိဂုံးခ်ဳပ္ေတာ့မွ.. အဲဒီအခ်က္ကုိ အဓိကထား ေထာက္ျပသြားခဲ့တယ္.။
အဂၤုလိမာလ လူဆုိးၾကီး လုံးလုံးျဖစ္ျပီး ေတြ႔သမွ်လူရဲ႔ လက္ညွိဳးေတြ လုိက္ျဖတ္ေနတာရဲ႔ တရားခံဟာ.. “ အဂၤုလိမာလ ရဲ႔ ဆရာ ” ပဲ တဲ့..။
“ တပည္႔မေကာင္းဆရာ့ေခါင္း ” လုိ႔ ေျပာေနၾကေပမယ့္ တကယ္တမ္း ဆရာမွားရင္ တပည္႔တင္မက.. လူ႔အသုိင္းအ၀ုိင္းတစ္ခုလုံးပါ ဒုကၡေရာက္ကေရာ.. တဲ့..။ တပည္႔မွားတာထက္ ဆရာမွားတာက ပုိျပီး impact ျပင္းတယ္ လုိ႔ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳက ေျပာသြားခဲ့တယ္...။
အဲဒီအေၾကာင္းကုိ ဆရာဦးယဥ္၀င္းေမာင္ဆီက တဆင့္ ၾကားခဲ့ရေပမယ့္ ဆရာေတြရဲ႔ အခန္းက႑ က အရမ္းအေရးပါတယ္ဆုိတာကုိ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ရွင္းကနဲလင္းကနဲ ကြ်န္ေတာ္ျမင္သြားခဲ့ရတယ္..။
အဲဒါေၾကာင့္ ဆရာေတြရဲ႔ အရည္အခ်င္းေတြ အျမဲတမ္း ႏုပ်ိဳသစ္လြင္ေတာက္ပ ေနဖုိ႔ လုိသလုိ.. စာခ်ည္းမသင္ဘဲ တျခားေကာင္းႏုိးရာရာ အေတြးအျမင္ေတြကုိလည္း တပည္႔ေတြကုိ ျပန္လည္မွ်ေ၀ႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားဖုိ႔ လုိတယ္ လုိ႔ .. ရြာက က်ဳရွင္ဆရာမ်ားကုိ တုိက္တြန္းခဲ့မိတယ္..။
သူ႔ကုိယ္ပုိင္ အေၾကာင္းအရာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး..။ စာေပေဟာေျပာပဲြတစ္ခုမွာ စာေရးဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳ ေဟာေျပာတဲ့ အေၾကာင္းအရာကုိ သူက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ ျပန္ေဖာက္သည္ခ်တာပဲ..။ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ ေဟာေျပာတာက ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္က အဂၤုလိမာလဆုိတဲ့ လူဆုိးၾကီးအေၾကာင္း..။ အဲဒါကုိ ဆရာဦးယဥ္၀င္းေမာင္က နားေထာင္ခဲ့ရျပီး ၾကိဳက္လြန္းလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ ျပန္ေျပာတာ ပဲ..။ ဆရာၾကိဳက္မယ္ဆုိလည္း ၾကိဳက္ေလာက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ေတာင္ အခုထိ အဲဒီအေတြးအျမင္ကုိ မွတ္မွတ္ထင္္ထင္ ရွိေနေသးတယ္..။
အဂၤုလိမာလ ကုိ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာေတြ သိပ္မစိမ္းပါဘူး..။ လူတုိင္းနီးနီးေလာက္ လက္ညွိဳးေပါင္း တစ္ေထာင္ျပည္႔ေအာင္ ျဖတ္တဲ့ ဗုဒၶေခတ္က လူဆုိးၾကီး လုိ႔ သိၾကတာပဲ..။ ဒါေပမယ့္ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳက အဲဒီလူတုိင္း သိတဲ့ အေၾကာင္းအရာကုိ လူတုိင္းမေတြးမိတဲ့ ရွဳေထာင့္ကေန ေျပာသြားခဲ့တယ္..။ ပုံမွန္ေျပာရုိးေျပာစဥ္အတုိင္း စာေရးဆရာပီပီ သုိင္း၀ုိင္းဖဲြ႔ႏဲြ႔ေျပာသြားျပီး... နိဂုံးခ်ဳပ္ေတာ့မွ.. အဲဒီအခ်က္ကုိ အဓိကထား ေထာက္ျပသြားခဲ့တယ္.။
အဂၤုလိမာလ လူဆုိးၾကီး လုံးလုံးျဖစ္ျပီး ေတြ႔သမွ်လူရဲ႔ လက္ညွိဳးေတြ လုိက္ျဖတ္ေနတာရဲ႔ တရားခံဟာ.. “ အဂၤုလိမာလ ရဲ႔ ဆရာ ” ပဲ တဲ့..။
“ တပည္႔မေကာင္းဆရာ့ေခါင္း ” လုိ႔ ေျပာေနၾကေပမယ့္ တကယ္တမ္း ဆရာမွားရင္ တပည္႔တင္မက.. လူ႔အသုိင္းအ၀ုိင္းတစ္ခုလုံးပါ ဒုကၡေရာက္ကေရာ.. တဲ့..။ တပည္႔မွားတာထက္ ဆရာမွားတာက ပုိျပီး impact ျပင္းတယ္ လုိ႔ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳက ေျပာသြားခဲ့တယ္...။
အဲဒီအေၾကာင္းကုိ ဆရာဦးယဥ္၀င္းေမာင္ဆီက တဆင့္ ၾကားခဲ့ရေပမယ့္ ဆရာေတြရဲ႔ အခန္းက႑ က အရမ္းအေရးပါတယ္ဆုိတာကုိ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ရွင္းကနဲလင္းကနဲ ကြ်န္ေတာ္ျမင္သြားခဲ့ရတယ္..။
အဲဒါေၾကာင့္ ဆရာေတြရဲ႔ အရည္အခ်င္းေတြ အျမဲတမ္း ႏုပ်ိဳသစ္လြင္ေတာက္ပ ေနဖုိ႔ လုိသလုိ.. စာခ်ည္းမသင္ဘဲ တျခားေကာင္းႏုိးရာရာ အေတြးအျမင္ေတြကုိလည္း တပည္႔ေတြကုိ ျပန္လည္မွ်ေ၀ႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားဖုိ႔ လုိတယ္ လုိ႔ .. ရြာက က်ဳရွင္ဆရာမ်ားကုိ တုိက္တြန္းခဲ့မိတယ္..။
35.4 အလွဴရွင္တုိ႔ေရ.. အက်ိဳးမ်ားမွာပါ
အဲဒီေန႔ညက က်ဳရွင္ဆရာ တပည္႔ေက်ာ္ေတြနဲ႔ စကားေကာင္းေနတာ.. ညဆယ့္ႏွစ္နာရီထုိးသည္ အထိပဲ..။ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြကလည္း ေျပာလုိ႔ ကုိ မကုန္ႏုိင္ ျဖစ္ေနၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တည္းတဲ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ တစ္နာရီထုိးလုျပီ..။ ေနာက္တေန႔မနက္ ေက်ာင္းေလးအလွဴကိစၥ ရွိေနတာရယ္ .. ခရီး ပမ္းလာတာရယ္ေၾကာင့္ အိမ္ေရာက္ျပီး သိပ္မၾကာဘူး..။ ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္..။
ေနာက္တေန႔မနက္ ကြ်န္ေတာ္ႏုိးေတာ့ ခုႏွစ္နာရီခဲြေနျပီ..။ မိဘဆရာအသင္းနဲ႔ ေတြ႔ဖုိ႔ ခ်ိန္းထားတာက ကုိးနာရီဆုိေတာ့ ကပ်ာကယာ မ်က္ႏွာသစ္.. ေရခ်ိဳး.. အ၀တ္အစားလဲရတယ္..။ ျပီးတာနဲ႔ ပဲြေစ်းထဲသြား နံနက္စာ မုန္႔တီသုတ္ တပဲြ တီးလုိက္ေသးတယ္..။ စားေသာက္ျပီးလုိ႔ ေက်ာင္းေလး ေရာက္ေတာ့ ကုိးနာရီထုိးဖုိ႔ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ပဲ လုိေတာ့တယ္..။
မိဘဆရာအသင္း လူၾကီးေတြနဲ႔ ရပ္မိရပ္ဖ အားလုံးလုိလုိ ေရာက္ႏွင့္ေနၾကျပီ..။ ဆရာ ဆရာမတခ်ိဳ႔ကုိလည္း ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးနဲ႔အတူ ေတြ႔ရတယ္..။ ေက်ာင္းစိမ္းလုံခ်ည္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ တခ်ိဳ႔ကလည္း ျပဴတစ္ျပဴတစ္လုပ္ေနၾကတယ္..။ စေနေန႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆုိေပမယ့္ ၾကဳံေတာင့္ၾကဳံခဲ အလွဴကိစၥမုိ႔ ကေလးေတြကုိ ေခၚထားထင္ပါရဲ႔..။
ဆယ္တန္းေအာင္စ .. ကြ်န္ေတာ္လုပ္အားေပး ေက်ာင္းဆရာေလး လုပ္ကတည္းက ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးဆုိေပမယ့္ .. ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ဆက္ဆံပုံက .. မေနတတ္ေအာင္ ျဖစ္ရပါတယ္..။ အလွဴရွင္မ်ားကုိယ္စား.. အလွဴရွင္ကုိယ္စားလွယ္မုိ႔ .. လူၾကီးပီပီ.. ေလးေလးစားစား သူက ဆက္ဆံ ေလ.. ကြ်န္ေတာ့္မွာ အားတုံ႔အားနာ ျဖစ္ေလပါပဲ..။
သူ႔ရုံးခန္းထဲက စားပဲြေပၚမွာ ေကာ္ဖီနဲ႔ အေၾကာ္ပန္းကန္ တခ်ိဳ႔ကုိလည္း ျပင္ထား ျပန္ေသးတယ္..။ အပုိကုန္လုိ႔ ဆရာၾကီးရယ္.. ဒါေတြ မလုိပါဘူးလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့ .. “ ဟာ.. မဟုတ္ပါဘူး.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းအတြက္.. တကူးတက.. ေစတနာေရွ႔ထား လွဴလာတာကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ျပန္ဧည္႔ခံ ရမွာေပါ့ ” လုိ႔ ပ်ာပ်ာသလဲ သူျပန္ေျပာတယ္..။
အခ်ိန္တန္လုိ႔ အခန္းအနား စေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္း.. ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးက အဖြင့္အမွာစကား အရင္ေျပာတယ္..။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားက အလွဴရွင္မ်ားက သဒၶါေပါက္ လွဴတာကုိ ဂုဏ္ယူေလးစားတဲ့အေနနဲ႔ ကေလးေတြရဲ႔ ပညာေရးကုိ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ သင္ၾကားဖုိ႔ အဓိကထား ေျပာသြားခဲ့တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ တထပ္တည္းလုိ႔ ေျပာရမွာပဲ..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လက္ေတြ႔က်က် ပံ့ပုိးႏုိင္တာက .. ရုပ္၀တၳဳ ပုိင္းဆုိင္ရာေတြပဲ မ်ားပါတယ္..။ တကယ္တမ္း ကေလးေတြရဲ႔ ပညာေရးကုိ ျမွင့္တင္ေျမေတာင္ေျမွာက္ ေပးႏုိင္တာက ရြာက ဆရာဆရာမေတြပဲ..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က ရုပ္၀တၳဳပုိင္းဆုိင္ရာ ဘယ္ေလာက္ပဲ မုိးပ်ံေအာင္ပ့ံပုိးလွဴဒါန္းပါေစ..။ သူတုိ႔ရဲ႔ သင္ၾကားမႈ၊ အားထုတ္မႈ ည႔ံဖ်င္းခဲ့ရင္ .. ကေလးေတြရဲ႔ အနာဂါတ္က မႈန္၀ါးပ်က္စီးဖုိ႔ပဲ ရွိတယ္..။
အလွဴရွင္မ်ားကုိယ္စား .. ကြ်န္ေတာ္စကားေျပာရေတာ့လည္း အဲဒါကုိပဲ .. ကြ်န္ေတာ္ေလးေလးနက္နက္ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္..။ အလွဴျဖစ္ေပၚလာပုံ.. အလွဴရွင္မ်ားရဲ႔ စိတ္ေစတနာ.. သူတုိ႔ဘယ္မွာေနၾကတယ္.. စတာေလးေတြကုိလည္း အေသးစိတ္ (သိသေလာက္) ျပည္႔ျပည္႔စုံစုံေလး ေျပာမိတယ္..။ ကုိယ့္ရြာသူကုိယ့္ရြာသား မဟုတ္ဘဲ သိန္းခ်ီလွဴဒါန္းတာမုိ႔ လွဴရက်ိဳးနပ္ျပီး အလွဴရွင္မ်ား ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေအာင္ စီမံခန္႔ခဲြဖုိ႔ကုိလည္း ေမတၱာရပ္ခံ ရေသးတယ္..။
ပန္းရံဆရာ ငွားရမ္းေရး၊ ဘ႑ာေငြ စီစစ္သုံးစဲြေရး၊ စာရင္းစစ္အဖဲြ႔ ဖဲြ႔စည္းေရး၊ စတာေလးေတြကုိ အားလုံးက ၀ုိင္းျပီး ျပည္႔ျပည္႔စုံစုံေလး ျဖစ္ေအာင္ ေဆြးေႏြးၾကတယ္..။ ေျပာရရင္ ထင္ထားတာထက္ ေက်နပ္ရပါတယ္..။
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးပိတ္ နိဂုံးခ်ဳပ္ အမွာစကားကုိ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးက ထေျပာတဲ့အခါမေတာ့ ငုိအားထက္ ရယ္အားသန္တဲ့ အျဖစ္ ၾကဳံခဲ့ရတယ္...။ ဆရာၾကီးကေတာ့ ပုံမွန္ေျပာရုိးေျပာစဥ္အတုိင္း အလွဴအတန္းနဲ႔ ပါတ္သက္လာရင္ သုံးေလ့သုံးထ ရွိတဲ့ စကားလုံး သုံးတာပါပဲ..။ ဒါေပမယ့္ သူသုံးတဲ့ စကားလုံးက ေနရာအထားအသုိ မွားရင္ အဓိပၸါယ္က တက္တက္စင္ေအာင္ လဲြတာမ်ိဳး..။
“ အတၱဟိတ နဲ႔ ပရဟိတ လုိ႔ ရွိတာမွာ.. အခုလုိ ႏုိင္ငံရပ္ျခားက အလွဴရွင္မ်ား လွဴဒါန္းတာဟာ အတၱဟိတ ျဖစ္တယ္..။ ဒါေၾကာင့္ အားလုံး အက်ိဳးေက်းဇူး ရမွာပါ ” တဲ့..။
ဆရာၾကီး.. အဲသလုိလည္း နိဂုံးခ်ဳပ္လုိက္ေရာ.. အားလုံးက ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် လက္ခုပ္၀ုိင္းတီးၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရယ္ခ်င္စိတ္ကို ေအာင့္အီးျပီး လက္ခုပ္သုံးခ်က္ေလာက္ ခပ္ျပင္းျပင္း တီးေပးလုိက္တယ္..။ ဘယ္သူကမွ သတိမထားမိလုိက္ဖူး ထင္ပါရဲ႔..။
ကဲ.. အလွဴရွင္မ်ား.. သာဓုေခၚႏုိင္ရန္.. ဓါတ္ပုံမ်ား တင္ေပးလုိက္ပါေၾကာင္း..။
ေနာက္တေန႔မနက္ ကြ်န္ေတာ္ႏုိးေတာ့ ခုႏွစ္နာရီခဲြေနျပီ..။ မိဘဆရာအသင္းနဲ႔ ေတြ႔ဖုိ႔ ခ်ိန္းထားတာက ကုိးနာရီဆုိေတာ့ ကပ်ာကယာ မ်က္ႏွာသစ္.. ေရခ်ိဳး.. အ၀တ္အစားလဲရတယ္..။ ျပီးတာနဲ႔ ပဲြေစ်းထဲသြား နံနက္စာ မုန္႔တီသုတ္ တပဲြ တီးလုိက္ေသးတယ္..။ စားေသာက္ျပီးလုိ႔ ေက်ာင္းေလး ေရာက္ေတာ့ ကုိးနာရီထုိးဖုိ႔ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ပဲ လုိေတာ့တယ္..။
မိဘဆရာအသင္း လူၾကီးေတြနဲ႔ ရပ္မိရပ္ဖ အားလုံးလုိလုိ ေရာက္ႏွင့္ေနၾကျပီ..။ ဆရာ ဆရာမတခ်ိဳ႔ကုိလည္း ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးနဲ႔အတူ ေတြ႔ရတယ္..။ ေက်ာင္းစိမ္းလုံခ်ည္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ တခ်ိဳ႔ကလည္း ျပဴတစ္ျပဴတစ္လုပ္ေနၾကတယ္..။ စေနေန႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆုိေပမယ့္ ၾကဳံေတာင့္ၾကဳံခဲ အလွဴကိစၥမုိ႔ ကေလးေတြကုိ ေခၚထားထင္ပါရဲ႔..။
ဆယ္တန္းေအာင္စ .. ကြ်န္ေတာ္လုပ္အားေပး ေက်ာင္းဆရာေလး လုပ္ကတည္းက ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးဆုိေပမယ့္ .. ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ဆက္ဆံပုံက .. မေနတတ္ေအာင္ ျဖစ္ရပါတယ္..။ အလွဴရွင္မ်ားကုိယ္စား.. အလွဴရွင္ကုိယ္စားလွယ္မုိ႔ .. လူၾကီးပီပီ.. ေလးေလးစားစား သူက ဆက္ဆံ ေလ.. ကြ်န္ေတာ့္မွာ အားတုံ႔အားနာ ျဖစ္ေလပါပဲ..။
သူ႔ရုံးခန္းထဲက စားပဲြေပၚမွာ ေကာ္ဖီနဲ႔ အေၾကာ္ပန္းကန္ တခ်ိဳ႔ကုိလည္း ျပင္ထား ျပန္ေသးတယ္..။ အပုိကုန္လုိ႔ ဆရာၾကီးရယ္.. ဒါေတြ မလုိပါဘူးလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့ .. “ ဟာ.. မဟုတ္ပါဘူး.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းအတြက္.. တကူးတက.. ေစတနာေရွ႔ထား လွဴလာတာကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ျပန္ဧည္႔ခံ ရမွာေပါ့ ” လုိ႔ ပ်ာပ်ာသလဲ သူျပန္ေျပာတယ္..။
အခ်ိန္တန္လုိ႔ အခန္းအနား စေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္း.. ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးက အဖြင့္အမွာစကား အရင္ေျပာတယ္..။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားက အလွဴရွင္မ်ားက သဒၶါေပါက္ လွဴတာကုိ ဂုဏ္ယူေလးစားတဲ့အေနနဲ႔ ကေလးေတြရဲ႔ ပညာေရးကုိ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ သင္ၾကားဖုိ႔ အဓိကထား ေျပာသြားခဲ့တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ တထပ္တည္းလုိ႔ ေျပာရမွာပဲ..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လက္ေတြ႔က်က် ပံ့ပုိးႏုိင္တာက .. ရုပ္၀တၳဳ ပုိင္းဆုိင္ရာေတြပဲ မ်ားပါတယ္..။ တကယ္တမ္း ကေလးေတြရဲ႔ ပညာေရးကုိ ျမွင့္တင္ေျမေတာင္ေျမွာက္ ေပးႏုိင္တာက ရြာက ဆရာဆရာမေတြပဲ..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က ရုပ္၀တၳဳပုိင္းဆုိင္ရာ ဘယ္ေလာက္ပဲ မုိးပ်ံေအာင္ပ့ံပုိးလွဴဒါန္းပါေစ..။ သူတုိ႔ရဲ႔ သင္ၾကားမႈ၊ အားထုတ္မႈ ည႔ံဖ်င္းခဲ့ရင္ .. ကေလးေတြရဲ႔ အနာဂါတ္က မႈန္၀ါးပ်က္စီးဖုိ႔ပဲ ရွိတယ္..။
အလွဴရွင္မ်ားကုိယ္စား .. ကြ်န္ေတာ္စကားေျပာရေတာ့လည္း အဲဒါကုိပဲ .. ကြ်န္ေတာ္ေလးေလးနက္နက္ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္..။ အလွဴျဖစ္ေပၚလာပုံ.. အလွဴရွင္မ်ားရဲ႔ စိတ္ေစတနာ.. သူတုိ႔ဘယ္မွာေနၾကတယ္.. စတာေလးေတြကုိလည္း အေသးစိတ္ (သိသေလာက္) ျပည္႔ျပည္႔စုံစုံေလး ေျပာမိတယ္..။ ကုိယ့္ရြာသူကုိယ့္ရြာသား မဟုတ္ဘဲ သိန္းခ်ီလွဴဒါန္းတာမုိ႔ လွဴရက်ိဳးနပ္ျပီး အလွဴရွင္မ်ား ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေအာင္ စီမံခန္႔ခဲြဖုိ႔ကုိလည္း ေမတၱာရပ္ခံ ရေသးတယ္..။
ပန္းရံဆရာ ငွားရမ္းေရး၊ ဘ႑ာေငြ စီစစ္သုံးစဲြေရး၊ စာရင္းစစ္အဖဲြ႔ ဖဲြ႔စည္းေရး၊ စတာေလးေတြကုိ အားလုံးက ၀ုိင္းျပီး ျပည္႔ျပည္႔စုံစုံေလး ျဖစ္ေအာင္ ေဆြးေႏြးၾကတယ္..။ ေျပာရရင္ ထင္ထားတာထက္ ေက်နပ္ရပါတယ္..။
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးပိတ္ နိဂုံးခ်ဳပ္ အမွာစကားကုိ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးက ထေျပာတဲ့အခါမေတာ့ ငုိအားထက္ ရယ္အားသန္တဲ့ အျဖစ္ ၾကဳံခဲ့ရတယ္...။ ဆရာၾကီးကေတာ့ ပုံမွန္ေျပာရုိးေျပာစဥ္အတုိင္း အလွဴအတန္းနဲ႔ ပါတ္သက္လာရင္ သုံးေလ့သုံးထ ရွိတဲ့ စကားလုံး သုံးတာပါပဲ..။ ဒါေပမယ့္ သူသုံးတဲ့ စကားလုံးက ေနရာအထားအသုိ မွားရင္ အဓိပၸါယ္က တက္တက္စင္ေအာင္ လဲြတာမ်ိဳး..။
“ အတၱဟိတ နဲ႔ ပရဟိတ လုိ႔ ရွိတာမွာ.. အခုလုိ ႏုိင္ငံရပ္ျခားက အလွဴရွင္မ်ား လွဴဒါန္းတာဟာ အတၱဟိတ ျဖစ္တယ္..။ ဒါေၾကာင့္ အားလုံး အက်ိဳးေက်းဇူး ရမွာပါ ” တဲ့..။
ဆရာၾကီး.. အဲသလုိလည္း နိဂုံးခ်ဳပ္လုိက္ေရာ.. အားလုံးက ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် လက္ခုပ္၀ုိင္းတီးၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရယ္ခ်င္စိတ္ကို ေအာင့္အီးျပီး လက္ခုပ္သုံးခ်က္ေလာက္ ခပ္ျပင္းျပင္း တီးေပးလုိက္တယ္..။ ဘယ္သူကမွ သတိမထားမိလုိက္ဖူး ထင္ပါရဲ႔..။
ကဲ.. အလွဴရွင္မ်ား.. သာဓုေခၚႏုိင္ရန္.. ဓါတ္ပုံမ်ား တင္ေပးလုိက္ပါေၾကာင္း..။
35.5
အထကေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး အဖြင့္မိန္႔ခြန္းေခြ်ေနပုံ
အလွဴရွင္ကုိယ္စားလွယ္ ေမာင္ပြၾကီး ဂုိက္ေပးၾကမ္းေနပုံ
35.5.1
ေက်ာင္းအမႈေဆာင္တစ္ေယာက္မွ အေသးစိတ္အစီအစဥ္မ်ား ဖတ္ၾကားတင္ျပေနပုံ
နိဂုံးခ်ဳပ္ အမွာစကားေခြ်ေနေသာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း မ်ား
35.7 အမိေက်ာင္းေတာ္သုိ႔ ဦးခုိက္ျခင္း
ေက်ာင္းေလးမွာ စီစဥ္စရာရွိတာ စီစဥ္၊ ဆုံးျဖတ္သင့္တာ ညိုႏႈိင္းတုိင္ပင္ ဆုံးျဖတ္ျပီး သကာလ .. ေက်ာင္းၾကီးဆီကုိ ယြန္းခဲ့ေတာ့တယ္..။
အဲဒီမွာ .. ကုိးတန္းဆယ္တန္းကေလးမ်ားက.. ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေစာင့္ေနၾကျပီ..။ စေနေန႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ၾကီးမွာ တကူးတက သူတုိ႔ေလးေတြ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေစာင့္ေနတာ လွမ္းေတြးမိျပီး ပီတိလွိဳင္းတခ်ိဳ႔ ရင္မွာ ျဖစ္ရပါတယ္..။ လုိက္ပုိ႔တဲ့ ဆုိင္ကယ္ ေက်ာင္း၀င္းထဲ ခ်ိဳးေကြ႔ေတာ့ လုံခ်ည္စိမ္း အက်ၤ ီျဖဴနဲ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႔ ဟုိနားတစ္စု ဒီနားတစ္စု ထုိင္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္..။
သူတုိ႔ေလးေတြက ကြ်န္ေတာ္ထင္ထားတာထက္ ႏုပ်ိဳလန္းဆန္း ေနသလုိပါပဲ..။ အားလုံးက ပီဘိကေလးသာသာ အရြယ္ေလးေတြ ရွိေသးပါလားလုိ႔လည္း ထင္မိျပန္တယ္..။ ကုိယ္ .. သူတုိ႔အရြယ္တုံးက ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ လူၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီလုိ႔ ေတြးခဲ့မိတာကုိ အမွတ္ထင္ထင္ျဖစ္ရင္း မျပဳံးဘဲ မေနႏုိင္ ျဖစ္ရျပန္တယ္..။
သူတုိ႔ေလးေတြကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဆုိင္ကယ္ ေက်ာင္းထဲ ၀င္လာကတည္းက စပ္စုတဲ့ အၾကည္႔နဲ႔ ၀ုိင္းၾကည္႔ေနၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းျပီးစ ရြာကထြက္လာတာ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ဆုိေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္သူတုိ႔အသက္ ရွိလွ သုံးေလးႏွစ္ေပါ့..။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ သူတုိ႔ ဘယ္လုိမွ မသိႏုိင္ေတာ့..။
ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔စိတ္ထဲ မရင္းႏွီး၊ မ်က္ႏွာမက်က္မိတဲ့ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ ေက်ာင္းထဲ ၀င္လာကတည္းက သူတုိ႔ေမွ်ာ္ေနတဲ့ သူ လာျပီ လုိ႔ အားလုံးက အလြယ္တကူ သိသြားဟန္ တူပါရဲ႔..။
ထုိင္ေနရာကေန အသီးသီးအသသ ထလာၾကျပီး.. စီစဥ္ထားတဲ့အခန္းထဲမွာ ေနရာယူလုိက္ၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေနာက္ကလုိက္လာမယ့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးကုိ ေစာင့္ရင္း မိခင္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး တပတ္..ဟုိဟုိဒီဒီ အလြမ္းေျပ ၾကည္႔ေနမိတယ္..။ အပတ္စဥ္ တနလၤာနဲ႔ ေသာၾကာေန႔တုိင္း Assembly စီခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းေရွ႔ကြင္းျပင္ၾကီးကေတာ့ အရင္အတုိင္း မေျပာင္းလဲ..။
ကြ်န္ေတာ့္ကုိေတာင္ “ ေကာင္ေလး.. မင္း ငယ္ဘ၀၊ႏွစ္တုိင္း ဒီအခ်ိန္ ဒီေနရာမွာ အေႏြးထည္မပါဘဲ အေအးဒဏ္ကုိ အံတုခဲ့တာ မွတ္မိေသးရဲ႔လား ” လုိ႔ ျပဳံးျပဳံးၾကီး ေမးခြန္းထုတ္ေနေသးတယ္..။ အဲဒီကြင္းျပင္က်ယ္မွာ ကမၻာမေၾက သီခ်င္းကုိ လုံးေကာက္မဆုိဘဲ တစ္ေယာက္အသံတစ္ေယာက္ တဲြခုိရင္း လုံးဆုိ ဆုိခဲ့တဲ့ အသံတခ်ိဳ႔ကလည္း ကြ်န္ေတာ့္နားစည္ကုိ လာရုိက္ခတ္ျပန္တယ္..။
သနပ္ခါးလိမ္းလာမိလုိ႔ ေရွ႔ထြက္ျပီး “ဂန္ဒူးပါဗ်ိဳ႔ ” လုိ႔ ေအာ္ခဲ့ရတာေတြ၊ ေက်ာင္းျခံစည္းရုိးက စိန္ပန္းပုပင္က အေစ့ကုိ ခြါစားခဲ့တာေတြ၊ ေက်ာင္းေနာက္ေဖး ေျပာင္းခင္းထဲမွာ ေမာ္ၾကီးနဲ႔ ေျပာင္းရုိးခ်ိဳး စုပ္ခဲ့တာေတြ၊ ျမျမ၀င္းနဲ႔ တရုတ္ေျပးမင္း တခန္းရပ္ကခဲ့တာေတြ.. ... ... .. .. တခုျပီးတခု.. ကြ်န္ေတာ့္မွတ္ဥာဏ္ထဲက ခုန္ေပါက္ေျပးထြက္လာၾကတယ္..။ အင္မတန္ လြမ္းေမာဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အေႏွးရုပ္ရွင္ ျပကြက္တခုလုိ ကြ်န္ေတာ္ေငးေမာ ခံစားေနခဲ့မိတာ.. ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး ေရာက္လာတဲ့ အထိ ေပါ့..။
အဲဒီမွာ .. ကုိးတန္းဆယ္တန္းကေလးမ်ားက.. ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေစာင့္ေနၾကျပီ..။ စေနေန႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ၾကီးမွာ တကူးတက သူတုိ႔ေလးေတြ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေစာင့္ေနတာ လွမ္းေတြးမိျပီး ပီတိလွိဳင္းတခ်ိဳ႔ ရင္မွာ ျဖစ္ရပါတယ္..။ လုိက္ပုိ႔တဲ့ ဆုိင္ကယ္ ေက်ာင္း၀င္းထဲ ခ်ိဳးေကြ႔ေတာ့ လုံခ်ည္စိမ္း အက်ၤ ီျဖဴနဲ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႔ ဟုိနားတစ္စု ဒီနားတစ္စု ထုိင္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္..။
သူတုိ႔ေလးေတြက ကြ်န္ေတာ္ထင္ထားတာထက္ ႏုပ်ိဳလန္းဆန္း ေနသလုိပါပဲ..။ အားလုံးက ပီဘိကေလးသာသာ အရြယ္ေလးေတြ ရွိေသးပါလားလုိ႔လည္း ထင္မိျပန္တယ္..။ ကုိယ္ .. သူတုိ႔အရြယ္တုံးက ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ လူၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီလုိ႔ ေတြးခဲ့မိတာကုိ အမွတ္ထင္ထင္ျဖစ္ရင္း မျပဳံးဘဲ မေနႏုိင္ ျဖစ္ရျပန္တယ္..။
သူတုိ႔ေလးေတြကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဆုိင္ကယ္ ေက်ာင္းထဲ ၀င္လာကတည္းက စပ္စုတဲ့ အၾကည္႔နဲ႔ ၀ုိင္းၾကည္႔ေနၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းျပီးစ ရြာကထြက္လာတာ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ဆုိေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္သူတုိ႔အသက္ ရွိလွ သုံးေလးႏွစ္ေပါ့..။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ သူတုိ႔ ဘယ္လုိမွ မသိႏုိင္ေတာ့..။
ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔စိတ္ထဲ မရင္းႏွီး၊ မ်က္ႏွာမက်က္မိတဲ့ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ ေက်ာင္းထဲ ၀င္လာကတည္းက သူတုိ႔ေမွ်ာ္ေနတဲ့ သူ လာျပီ လုိ႔ အားလုံးက အလြယ္တကူ သိသြားဟန္ တူပါရဲ႔..။
ထုိင္ေနရာကေန အသီးသီးအသသ ထလာၾကျပီး.. စီစဥ္ထားတဲ့အခန္းထဲမွာ ေနရာယူလုိက္ၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေနာက္ကလုိက္လာမယ့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးကုိ ေစာင့္ရင္း မိခင္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး တပတ္..ဟုိဟုိဒီဒီ အလြမ္းေျပ ၾကည္႔ေနမိတယ္..။ အပတ္စဥ္ တနလၤာနဲ႔ ေသာၾကာေန႔တုိင္း Assembly စီခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းေရွ႔ကြင္းျပင္ၾကီးကေတာ့ အရင္အတုိင္း မေျပာင္းလဲ..။
ကြ်န္ေတာ့္ကုိေတာင္ “ ေကာင္ေလး.. မင္း ငယ္ဘ၀၊ႏွစ္တုိင္း ဒီအခ်ိန္ ဒီေနရာမွာ အေႏြးထည္မပါဘဲ အေအးဒဏ္ကုိ အံတုခဲ့တာ မွတ္မိေသးရဲ႔လား ” လုိ႔ ျပဳံးျပဳံးၾကီး ေမးခြန္းထုတ္ေနေသးတယ္..။ အဲဒီကြင္းျပင္က်ယ္မွာ ကမၻာမေၾက သီခ်င္းကုိ လုံးေကာက္မဆုိဘဲ တစ္ေယာက္အသံတစ္ေယာက္ တဲြခုိရင္း လုံးဆုိ ဆုိခဲ့တဲ့ အသံတခ်ိဳ႔ကလည္း ကြ်န္ေတာ့္နားစည္ကုိ လာရုိက္ခတ္ျပန္တယ္..။
သနပ္ခါးလိမ္းလာမိလုိ႔ ေရွ႔ထြက္ျပီး “ဂန္ဒူးပါဗ်ိဳ႔ ” လုိ႔ ေအာ္ခဲ့ရတာေတြ၊ ေက်ာင္းျခံစည္းရုိးက စိန္ပန္းပုပင္က အေစ့ကုိ ခြါစားခဲ့တာေတြ၊ ေက်ာင္းေနာက္ေဖး ေျပာင္းခင္းထဲမွာ ေမာ္ၾကီးနဲ႔ ေျပာင္းရုိးခ်ိဳး စုပ္ခဲ့တာေတြ၊ ျမျမ၀င္းနဲ႔ တရုတ္ေျပးမင္း တခန္းရပ္ကခဲ့တာေတြ.. ... ... .. .. တခုျပီးတခု.. ကြ်န္ေတာ့္မွတ္ဥာဏ္ထဲက ခုန္ေပါက္ေျပးထြက္လာၾကတယ္..။ အင္မတန္ လြမ္းေမာဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အေႏွးရုပ္ရွင္ ျပကြက္တခုလုိ ကြ်န္ေတာ္ေငးေမာ ခံစားေနခဲ့မိတာ.. ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး ေရာက္လာတဲ့ အထိ ေပါ့..။
35.8 မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ တုိးတက္ရစ္ဖုိ႔ ဆရာေတြအပုိင္း
ဆရာမၾကီးက ေရာက္ေရာက္ျခင္းပဲ “ လာ.. ေနာက္က်ေနျပီ ၀င္ၾကရေအာင္ ” လုိ႔ ေျပာတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ေနာက္ကေန အခန္းထဲ လုိက္၀င္ခဲ့တယ္..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ၀င္လာတာ ျမင္ေတာ့ ကေလးေတြက “ မဂၤလာပါ ဆရာမၾကီး ” လုိ႔ မတ္တပ္ရပ္ လက္အုပ္ခ်ီ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္..။
ဆရာမၾကီးကလည္း မဂၤလာပါ တပည္႔တုိ႔လုိ႔ ျပန္လွန္ႏႈတ္ဆက္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္း အနည္းငယ္ မိတ္ဆက္စကား ဆုိေပးတယ္..။ ကေလးေတြကေတာ့ ဆရာမၾကီး စကားသံေနာက္ လုိက္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္ကုိ အကဲခတ္သလုိ ၾကည္႔ေနၾကတယ္..။ သူတုိ႔စိတ္ထဲ နည္းနည္းထူးဆန္းသလုိမ်ိဳး ျဖစ္ေနဟန္ တူပါရဲ႔..။
အားလုံး ရဲ႔ မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲက မၾကဳံဖူးေသးတဲ့ အေတြ႔အၾကဳံသစ္တစ္ခုနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရသလုိမ်ိဳး ျဖစ္ေနၾကတယ္..။
ဆရာမၾကီးကေတာ့ သူေျပာစရာရွိတာကုိ တုိတုိတုတ္တုတ္ ေျပာျပီး အခန္းထဲက ထြက္သြားခဲ့တယ္..။ ကြ်န္ေတာ့္အလွည္႔ ေရာက္ျပီ ေပါ့..။
နိဒါန္းအေနနဲ႔ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း သူတုိ႔လုိ ဒီေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွာ သူငယ္တန္းကေန ဆယ္တန္းအထိ ေနခဲ့တဲ့ ရြာသားတစ္ေယာက္ဆုိတာေလးနဲ႔ စျဖစ္တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ ေတာသား ေပါ့..။
အဲဒါေလးကုိ ေျပာျဖစ္တာက ေတာမွာေနရတုိင္း ေအာင္ျမင္မႈအခြင့္အလမ္း မရွိေတာ့တာမဟုတ္ဘဲ ဘယ္မွာေနေန ကုိယ့္ၾကိဳးစားမႈ အခန္းက႑က ပုိအဓိကက်တယ္ဆုိတဲ့ ယုံၾကည္မႈတစ္ခု သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာ ေပါက္ဖြားေစခ်င္လုိ႔ပါပဲ..။
ေတာေန ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မွာ အဲဒီယုံၾကည္ခ်က္ ရွိကုိ မေနတာ ကြ်န္ေတာ္ခန္႔မွန္းမိတယ္ ။ အဲဒါ ရွိလာဖုိ႔ကုိလည္း ထိထိေရာက္ေရာက္ ပ့ံပုိးေျပာဆုိမႈက အေတာ္အားနည္း ေနတယ္လုိ႔ သုံးသပ္မိတယ္..။
ဆရာ ဆရာမေတြအေနနဲ႔ “ၾကိဳးစားၾက၊ ၾကိဳးစားၾက ” လုိ႔ေတာ့ ေျပာရုိးေျပာစဥ္ ေျပာေနၾကမွာပါပဲ..။
ဒါေပမယ့္.. ကေလးေတြရဲ႔ စိတ္ထဲ “ၾကိဳးစားရင္ ျဖစ္ပါ့လား .. တုိ႔ ကုိယ္ႏႈိက္က ၾကိဳးစားမႈ လုိေနလုိ႔ ေအာင္ျမင္သင့္သေလာက္ မေအာင္ျမင္တာပါလား ” ဆုိတဲ့ အသိေရာက္တဲ့အထိ ေျပာဆုိႏုိင္မႈကေတာ့ မရွိသေလာက္ ရွားပါတယ္..။
တနည္းအားျဖင့္ ကေလးေတြကုိ motivated ျဖစ္ေအာင္ ေျပာတာဆုိတာ ဆုံးမတာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာလုိ ေတာေက်ာင္းေတြမွာ မၾကားရသေလာက္ပါပဲ..။ ဒါဟာ ဆရာ့ဆရာ ေတြကုိ အျပစ္ျမင္ အျပစ္တင္လုိတဲ့ သေဘာနဲ႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး..။ တကယ္ လုိအပ္ေနတယ္လုိ႔ထင္ရတဲ့ ရွဳေထာင့္တစ္ခုကုိ ခံစားမိသလုိ မွ်ေ၀တာပါ..။ ေတာေန ဆရာဆရာမေတြခမ်ာလည္း သူတုိ႔ဘ၀ သူတုိ႔အေတြး သူတုိ႔ခံယူခ်က္ အလုိက္ အကန္႔အသတ္ေတြ ရွိေနမယ္ဆုိတာ လက္ခံပါတယ္..။
အစုိးရ၀န္ထမ္းမဟုတ္တဲ့ တပည္႔ေက်ာ္ က်ဳရွင္ဆရာမ်ားေတာင္မွ ရြာကကေလးေတြကုိ ထူးခြ်န္ထက္ျမက္ေအာင္ လုပ္ဖုိ႔က ျဖစ္ႏုိင္ေခ် အင္မတန္နည္းတယ္လုိ႔တညီတညႊတ္တည္း ေျပာလာၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ညက စကား၀ုိင္းမွာ သူတုိ႔အားလုံးက “ ကေလးေတြမွာ အေျခခံ ပါမလာဘူး ” လုိ႔ လက္ညိွိဳး ထုိးၾကတယ္..။ သူတုိ႔ေျပာတာ မွားလားဆုိျပန္ေတာ့ မမွားပါဘူး..။
ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာ အေျခခံ ပါမလာတဲ့ ကေလးေတြကုိ အေျခခံမပါလာရေကာင္းလားဆုိျပီး လက္ညွိဳးထုိးေနလုိ႔မွ မျဖစ္တာ..။ ကုိယ္က ဆရာပဲ..။ ကေလးေတြ အေျခခံ မပါလာေတာင္မွ ကုိယ့္ဖက္က သူတုိ႔ေလးေတြရဲ႔ အားနည္းခ်က္ကုိ နည္းလမ္းေကာင္းရွာျပီး ျဖည္႔ႏုိင္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားႏုိင္ရမယ္..။ အဲသလုိ လုပ္ဖုိ႔ဆုိရင္ ဆရာလုပ္သူမ်ားအေနနဲ႔လည္း အျမဲၾကိဳးစားေနဖုိ႔ လုိတယ္..။
တုိ႔ကေတာ့ ဒီလုိပဲ သင္လာတာ.. ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ဘူး..။ ကေလးေတြ မထူးခြ်န္တာ သူတုိ႔အျပစ္..သူတုိ႔မွ အေျခခံ မပါလာတာလုိ႔ လုပ္ေနခဲ့ရင္ေတာ့ ဂ်ာေအး
သူ႔အေမရုိက္ျဖစ္ေနမွာပဲ..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ၀င္လာတာ ျမင္ေတာ့ ကေလးေတြက “ မဂၤလာပါ ဆရာမၾကီး ” လုိ႔ မတ္တပ္ရပ္ လက္အုပ္ခ်ီ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္..။
ဆရာမၾကီးကလည္း မဂၤလာပါ တပည္႔တုိ႔လုိ႔ ျပန္လွန္ႏႈတ္ဆက္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္း အနည္းငယ္ မိတ္ဆက္စကား ဆုိေပးတယ္..။ ကေလးေတြကေတာ့ ဆရာမၾကီး စကားသံေနာက္ လုိက္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္ကုိ အကဲခတ္သလုိ ၾကည္႔ေနၾကတယ္..။ သူတုိ႔စိတ္ထဲ နည္းနည္းထူးဆန္းသလုိမ်ိဳး ျဖစ္ေနဟန္ တူပါရဲ႔..။
အားလုံး ရဲ႔ မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲက မၾကဳံဖူးေသးတဲ့ အေတြ႔အၾကဳံသစ္တစ္ခုနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရသလုိမ်ိဳး ျဖစ္ေနၾကတယ္..။
ဆရာမၾကီးကေတာ့ သူေျပာစရာရွိတာကုိ တုိတုိတုတ္တုတ္ ေျပာျပီး အခန္းထဲက ထြက္သြားခဲ့တယ္..။ ကြ်န္ေတာ့္အလွည္႔ ေရာက္ျပီ ေပါ့..။
နိဒါန္းအေနနဲ႔ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း သူတုိ႔လုိ ဒီေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွာ သူငယ္တန္းကေန ဆယ္တန္းအထိ ေနခဲ့တဲ့ ရြာသားတစ္ေယာက္ဆုိတာေလးနဲ႔ စျဖစ္တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ ေတာသား ေပါ့..။
အဲဒါေလးကုိ ေျပာျဖစ္တာက ေတာမွာေနရတုိင္း ေအာင္ျမင္မႈအခြင့္အလမ္း မရွိေတာ့တာမဟုတ္ဘဲ ဘယ္မွာေနေန ကုိယ့္ၾကိဳးစားမႈ အခန္းက႑က ပုိအဓိကက်တယ္ဆုိတဲ့ ယုံၾကည္မႈတစ္ခု သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာ ေပါက္ဖြားေစခ်င္လုိ႔ပါပဲ..။
ေတာေန ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မွာ အဲဒီယုံၾကည္ခ်က္ ရွိကုိ မေနတာ ကြ်န္ေတာ္ခန္႔မွန္းမိတယ္ ။ အဲဒါ ရွိလာဖုိ႔ကုိလည္း ထိထိေရာက္ေရာက္ ပ့ံပုိးေျပာဆုိမႈက အေတာ္အားနည္း ေနတယ္လုိ႔ သုံးသပ္မိတယ္..။
ဆရာ ဆရာမေတြအေနနဲ႔ “ၾကိဳးစားၾက၊ ၾကိဳးစားၾက ” လုိ႔ေတာ့ ေျပာရုိးေျပာစဥ္ ေျပာေနၾကမွာပါပဲ..။
ဒါေပမယ့္.. ကေလးေတြရဲ႔ စိတ္ထဲ “ၾကိဳးစားရင္ ျဖစ္ပါ့လား .. တုိ႔ ကုိယ္ႏႈိက္က ၾကိဳးစားမႈ လုိေနလုိ႔ ေအာင္ျမင္သင့္သေလာက္ မေအာင္ျမင္တာပါလား ” ဆုိတဲ့ အသိေရာက္တဲ့အထိ ေျပာဆုိႏုိင္မႈကေတာ့ မရွိသေလာက္ ရွားပါတယ္..။
တနည္းအားျဖင့္ ကေလးေတြကုိ motivated ျဖစ္ေအာင္ ေျပာတာဆုိတာ ဆုံးမတာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာလုိ ေတာေက်ာင္းေတြမွာ မၾကားရသေလာက္ပါပဲ..။ ဒါဟာ ဆရာ့ဆရာ ေတြကုိ အျပစ္ျမင္ အျပစ္တင္လုိတဲ့ သေဘာနဲ႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး..။ တကယ္ လုိအပ္ေနတယ္လုိ႔ထင္ရတဲ့ ရွဳေထာင့္တစ္ခုကုိ ခံစားမိသလုိ မွ်ေ၀တာပါ..။ ေတာေန ဆရာဆရာမေတြခမ်ာလည္း သူတုိ႔ဘ၀ သူတုိ႔အေတြး သူတုိ႔ခံယူခ်က္ အလုိက္ အကန္႔အသတ္ေတြ ရွိေနမယ္ဆုိတာ လက္ခံပါတယ္..။
အစုိးရ၀န္ထမ္းမဟုတ္တဲ့ တပည္႔ေက်ာ္ က်ဳရွင္ဆရာမ်ားေတာင္မွ ရြာကကေလးေတြကုိ ထူးခြ်န္ထက္ျမက္ေအာင္ လုပ္ဖုိ႔က ျဖစ္ႏုိင္ေခ် အင္မတန္နည္းတယ္လုိ႔တညီတညႊတ္တည္း ေျပာလာၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ညက စကား၀ုိင္းမွာ သူတုိ႔အားလုံးက “ ကေလးေတြမွာ အေျခခံ ပါမလာဘူး ” လုိ႔ လက္ညိွိဳး ထုိးၾကတယ္..။ သူတုိ႔ေျပာတာ မွားလားဆုိျပန္ေတာ့ မမွားပါဘူး..။
ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာ အေျခခံ ပါမလာတဲ့ ကေလးေတြကုိ အေျခခံမပါလာရေကာင္းလားဆုိျပီး လက္ညွိဳးထုိးေနလုိ႔မွ မျဖစ္တာ..။ ကုိယ္က ဆရာပဲ..။ ကေလးေတြ အေျခခံ မပါလာေတာင္မွ ကုိယ့္ဖက္က သူတုိ႔ေလးေတြရဲ႔ အားနည္းခ်က္ကုိ နည္းလမ္းေကာင္းရွာျပီး ျဖည္႔ႏုိင္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားႏုိင္ရမယ္..။ အဲသလုိ လုပ္ဖုိ႔ဆုိရင္ ဆရာလုပ္သူမ်ားအေနနဲ႔လည္း အျမဲၾကိဳးစားေနဖုိ႔ လုိတယ္..။
တုိ႔ကေတာ့ ဒီလုိပဲ သင္လာတာ.. ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ဘူး..။ ကေလးေတြ မထူးခြ်န္တာ သူတုိ႔အျပစ္..သူတုိ႔မွ အေျခခံ မပါလာတာလုိ႔ လုပ္ေနခဲ့ရင္ေတာ့ ဂ်ာေအး
သူ႔အေမရုိက္ျဖစ္ေနမွာပဲ..။
35.9 ပုိေကာင္းတဲ့နည္းလမ္းကုိ ရွာ
“အေျခခံမွ မပါလာတာ” လုိ႔ ေျပာတဲ့ တပည္႔ေက်ာ္ေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္ ေမးတယ္..။ “ အေျခခံပါေစတဲ့ ေဆး ရွိလား ” လုိ႔..။ ရွိရင္ အဲဒါ၀ယ္ျပီး အေျခခံပါမလာတဲ့ ကေလးေတြကုိ ပါးစပ္ဟခုိင္းျပီး တုိက္လုိက္မယ္..။ အေျခခံပါေစသတည္း ေပါ့..။ ရြဲ႔ေျပာတဲ့ သေဘာမ်ိဳးဆုိတာထက္.. reality ကုိ reality အတုိင္း လက္ခံျပီး နည္းလမ္းရွာဖုိ႔ အဲဒီအတုိင္း ကြ်န္ေတာ္ေျပာခဲ့တယ္..။
ကေလးေတြ အေျခခံပါမလာေသာ္ျငား ဆရာေတာ္ရင္ က်မယ့္ေကာင္ ေအာင္ ေအာင္၊ ေအာင္မယ့္ေကာင္ ထူးခြ်န္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္မယ္..။ တခ်ိန္တည္းမွာကိုယ့္က်ဳရွင္ ကုိယ့္စီးပြားေရးလည္း ေအာင္ျမင္လာမယ္..။ ရြာအေနနဲ႔လည္း ပညာတတ္ေတြ ေပါမ်ားလာမယ္..။ ရြာက ေဘာ္ဒါ ေအာင္ျမင္လာရင္ အနယ္နယ္က ေက်ာင္းသားေတြပါ ရြာေရာက္လာမယ္..။ သူတုိ႔နဲ႔စပ္လ်ဥ္းျပီး အသုံးအေဆာင္ အစားအေသာက္ ေရာင္းေရး၀ယ္တာေတြ ရြာမွာ ပုိျပီး ဖြံ႔ျဖိဳးလာမယ္..။
အဲဒါေတြဟာ ကြ်ဲကူးေရပါ မလဲြမေသြ ျဖစ္ကုိ ျဖစ္လာမွာေတြ.. လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာမိတယ္..။
ထင္ရွားတဲ့ သာဓကအေနနဲ႔ ေမျမိဳ႔က စုိးစံ၊ စာပန္းအိမ္ ေဘာ္ဒါမ်ား အေၾကာင္း ထဲထဲ၀င္၀င္ေလး တပည္႔ေက်ာ္မ်ားကုိ ေဖာက္သည္ခ်ျဖစ္တယ္..။
ေရခံေျမခံေကာင္းျပီး ေအးခ်မ္းသာယာလွပ လုိ႔ ျမန္မာတျပည္လုံးက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ေမျမိဳ႔မွာ ေဘာ္ဒါ လာထားၾကတာ မဟုတ္ဘဲ.. အေျခခံပါပါ မပါပါ.. အမ်ားစုေအာင္ျမင္ေအာင္ သင္ၾကားမႈအပုိင္း ပံ႔ပုိးႏုိင္လုိ႔ အဲဒီ ေဘာ္ဒါေတြ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ အေၾကာင္းေလးလည္း သူတုိ႔လက္ခံသြားတဲ့အထိ ၾကိဳးစား ရွင္းျပမိတယ္..။
တဆက္တည္း သူတုိ႔ရဲ႔ သင္ၾကားမႈ အပုိင္းဆုိင္ရာေလးေတြကုိလည္း ကြ်န္ေတာ္နည္းနည္းတုိ႔ထိ ၾကည္႔ခဲ့မိတယ္..။ ဥပမာပုံစံတခ်ိဳ႔ကုိ တည္ေဆာက္ျပီး ပုိမုိေကာင္းမြန္ တဲ့သင္ၾကားမႈ နည္းလမ္းကုိ ကြ်န္ေတာ္ေဆြးေႏြးၾကည္႔တယ္..။
ဆုိပါစုိ႔..။
“ ကုိယ္က ေရွ႔ကေန အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ နဲ႔စာသင္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ငုိက္ေနတယ္ဆုိရင္ မင္းတုိ႔ ဘာလုပ္ေလ့ ရွိသလဲ ” လုိ႔ ေမးစမ္းၾကည္႔တယ္..။
တခ်ိဳ႔က “ အဲဒီေကာင္ကုိ မ်က္ႏွာသြားသစ္ခုိင္းလုိက္တယ္ ” လုိ႔ ေျဖတယ္..။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ “ငုိက္ေနရင္ အခန္းထဲမွာမေနနဲ႔ အျပင္ထြက္ေန ” လုိ႔ ခုိင္းတယ္..။
တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ငုိက္ေနတာကုိ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး သင္စရာရွိတာ ဆက္သင္တယ္..။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ငုိက္ေနတဲ့ေကာင္ကုိ အငုိက္ဖမ္းျပီး စာေမးတယ္..။ အသီးသီးအသသ သူတုိ႔သန္ရာသန္ရာ ျပန္ေျဖၾကတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီကုိယ္သုံးေနက် နည္းေတြထက္ ပုိေကာင္းတဲ့ နည္းလမ္းမရွိေတာ့ဘူးလားလုိ႔ brain-stroming လုပ္ၾကည္႔တယ္..။ သူတုိ႔နဲ႔ ပူးေပါင္းျပီး အေျဖရွာၾကည္႔တယ္..။
ကုိယ္က ေရွ႔မွာ ၾကဳံးရုံး စာသင္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ အဲသလုိမ်ိဳး ငုိက္ေနတာေတြ႔တာနဲ႔ စာသင္တာရပ္လုိက္မယ္..။ တတန္းလုံးကုိ ေ၀့၀ဲၾကည္႔ျပီး
“တခ်ိဳ႔က ေယာက်္ားခ်င္း ၾကည္႔တာေတာင္ မရုိးသားဘူး.. (ကုိယ္တုိင္လည္း ငုိက္သလုိမ်ိဳး မ်က္လုံးမပြင့္တပြင့္နဲ႔ ) မင္း အဲဒီလုိ ရီေ၀ေ၀ နဲ႔ ငါ့ကုိ မၾကည္႔ပါနဲ႔..ငါက
အသဲသိပ္ခုိင္တာ မဟုတ္ဘူး ” လုိ႔ ငုိက္ေနတဲ့သူကုိ လွမ္းၾကည္႔ျပီး ေျပာမယ္..။
အိပ္ငုိက္လုိ႔ လက္၀ါးေလးအသာအုပ္ျပီး ခုိးသန္းေနတဲ့ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ကုိ ျမင္တာနဲ႔ “ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ သိပ္ႏွေမ်ာတာပဲ.. ကုိယ့္ပါးစပ္ထဲက ထြက္ျပီးသားေလ ကုိေတာင္ အတင္းလက္နဲ႔ျပန္ ယက္ျပီး ပါးစပ္ထဲ ျပန္ထည္႔ေနတယ္ ” လုိ႔ အရႊန္းေဖာက္ၾကည္႔မယ္..။
စသျဖင့္ .. (ကြ်န္ေတာ္သာဆုိရင္ )ငုိက္တဲ့ေက်ာင္းသား.. ဘယ္လုိကုိင္တြယ္မယ္ဆုိတာေလး .. မွ်ေ၀ ခဲ့မိတယ္..။ တဆက္တည္း.. စာသင္ရင္း အိပ္ငုိက္တာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဟာ.. ဆရာရဲ႔သင္ၾကားမႈပုိင္းဆုိင္ရာ အားနည္းခ်က္ေတြေၾကာင့္ အျဖစ္မ်ားတယ္လုိ႔လည္း ေျပာျဖစ္တယ္..။ အိပ္ငုိက္လုိ႔ အျပစ္ဒဏ္ေပးတာ ထက္.. ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္တာဟာ.. ငုိက္တဲ့သူတင္မက.. ေဘးဘယ္ညာက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြပါ စိတ္အပမ္းေျပ
ေစတယ္လုိ႔လည္း တပည္႔ေက်ာ္မ်ားကို ေျပာခဲ့တယ္..။
အဓိက သူတုိ႔ကို သိေစခ်င္ခဲ့တာက.. ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖုိ႔ ကုိယ့္ရဲ႔ လက္ရွိသင္ၾကားမႈ ပုံစံေတြထက္ ပုိေကာင္းတဲ့နည္းလမ္းေတြ ရွိေနတာရယ္..
အဲဒါေတြကုိ ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ရမယ္ဆုိတာရယ္.. အဲသလုိ လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ ဆရာေရာ တပည္႔ေရာ ပိုမုိေကာင္းမြန္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္သြားမယ္ ဆုိတာရယ္ ပါပဲ..။
ဒါက ဆရာေတြအပုိင္း..။
ကေလးေတြ အေျခခံပါမလာေသာ္ျငား ဆရာေတာ္ရင္ က်မယ့္ေကာင္ ေအာင္ ေအာင္၊ ေအာင္မယ့္ေကာင္ ထူးခြ်န္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္မယ္..။ တခ်ိန္တည္းမွာကိုယ့္က်ဳရွင္ ကုိယ့္စီးပြားေရးလည္း ေအာင္ျမင္လာမယ္..။ ရြာအေနနဲ႔လည္း ပညာတတ္ေတြ ေပါမ်ားလာမယ္..။ ရြာက ေဘာ္ဒါ ေအာင္ျမင္လာရင္ အနယ္နယ္က ေက်ာင္းသားေတြပါ ရြာေရာက္လာမယ္..။ သူတုိ႔နဲ႔စပ္လ်ဥ္းျပီး အသုံးအေဆာင္ အစားအေသာက္ ေရာင္းေရး၀ယ္တာေတြ ရြာမွာ ပုိျပီး ဖြံ႔ျဖိဳးလာမယ္..။
အဲဒါေတြဟာ ကြ်ဲကူးေရပါ မလဲြမေသြ ျဖစ္ကုိ ျဖစ္လာမွာေတြ.. လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာမိတယ္..။
ထင္ရွားတဲ့ သာဓကအေနနဲ႔ ေမျမိဳ႔က စုိးစံ၊ စာပန္းအိမ္ ေဘာ္ဒါမ်ား အေၾကာင္း ထဲထဲ၀င္၀င္ေလး တပည္႔ေက်ာ္မ်ားကုိ ေဖာက္သည္ခ်ျဖစ္တယ္..။
ေရခံေျမခံေကာင္းျပီး ေအးခ်မ္းသာယာလွပ လုိ႔ ျမန္မာတျပည္လုံးက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ေမျမိဳ႔မွာ ေဘာ္ဒါ လာထားၾကတာ မဟုတ္ဘဲ.. အေျခခံပါပါ မပါပါ.. အမ်ားစုေအာင္ျမင္ေအာင္ သင္ၾကားမႈအပုိင္း ပံ႔ပုိးႏုိင္လုိ႔ အဲဒီ ေဘာ္ဒါေတြ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ အေၾကာင္းေလးလည္း သူတုိ႔လက္ခံသြားတဲ့အထိ ၾကိဳးစား ရွင္းျပမိတယ္..။
တဆက္တည္း သူတုိ႔ရဲ႔ သင္ၾကားမႈ အပုိင္းဆုိင္ရာေလးေတြကုိလည္း ကြ်န္ေတာ္နည္းနည္းတုိ႔ထိ ၾကည္႔ခဲ့မိတယ္..။ ဥပမာပုံစံတခ်ိဳ႔ကုိ တည္ေဆာက္ျပီး ပုိမုိေကာင္းမြန္ တဲ့သင္ၾကားမႈ နည္းလမ္းကုိ ကြ်န္ေတာ္ေဆြးေႏြးၾကည္႔တယ္..။
ဆုိပါစုိ႔..။
“ ကုိယ္က ေရွ႔ကေန အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ နဲ႔စာသင္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ငုိက္ေနတယ္ဆုိရင္ မင္းတုိ႔ ဘာလုပ္ေလ့ ရွိသလဲ ” လုိ႔ ေမးစမ္းၾကည္႔တယ္..။
တခ်ိဳ႔က “ အဲဒီေကာင္ကုိ မ်က္ႏွာသြားသစ္ခုိင္းလုိက္တယ္ ” လုိ႔ ေျဖတယ္..။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ “ငုိက္ေနရင္ အခန္းထဲမွာမေနနဲ႔ အျပင္ထြက္ေန ” လုိ႔ ခုိင္းတယ္..။
တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ငုိက္ေနတာကုိ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး သင္စရာရွိတာ ဆက္သင္တယ္..။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ငုိက္ေနတဲ့ေကာင္ကုိ အငုိက္ဖမ္းျပီး စာေမးတယ္..။ အသီးသီးအသသ သူတုိ႔သန္ရာသန္ရာ ျပန္ေျဖၾကတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီကုိယ္သုံးေနက် နည္းေတြထက္ ပုိေကာင္းတဲ့ နည္းလမ္းမရွိေတာ့ဘူးလားလုိ႔ brain-stroming လုပ္ၾကည္႔တယ္..။ သူတုိ႔နဲ႔ ပူးေပါင္းျပီး အေျဖရွာၾကည္႔တယ္..။
ကုိယ္က ေရွ႔မွာ ၾကဳံးရုံး စာသင္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ အဲသလုိမ်ိဳး ငုိက္ေနတာေတြ႔တာနဲ႔ စာသင္တာရပ္လုိက္မယ္..။ တတန္းလုံးကုိ ေ၀့၀ဲၾကည္႔ျပီး
“တခ်ိဳ႔က ေယာက်္ားခ်င္း ၾကည္႔တာေတာင္ မရုိးသားဘူး.. (ကုိယ္တုိင္လည္း ငုိက္သလုိမ်ိဳး မ်က္လုံးမပြင့္တပြင့္နဲ႔ ) မင္း အဲဒီလုိ ရီေ၀ေ၀ နဲ႔ ငါ့ကုိ မၾကည္႔ပါနဲ႔..ငါက
အသဲသိပ္ခုိင္တာ မဟုတ္ဘူး ” လုိ႔ ငုိက္ေနတဲ့သူကုိ လွမ္းၾကည္႔ျပီး ေျပာမယ္..။
အိပ္ငုိက္လုိ႔ လက္၀ါးေလးအသာအုပ္ျပီး ခုိးသန္းေနတဲ့ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ကုိ ျမင္တာနဲ႔ “ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ သိပ္ႏွေမ်ာတာပဲ.. ကုိယ့္ပါးစပ္ထဲက ထြက္ျပီးသားေလ ကုိေတာင္ အတင္းလက္နဲ႔ျပန္ ယက္ျပီး ပါးစပ္ထဲ ျပန္ထည္႔ေနတယ္ ” လုိ႔ အရႊန္းေဖာက္ၾကည္႔မယ္..။
စသျဖင့္ .. (ကြ်န္ေတာ္သာဆုိရင္ )ငုိက္တဲ့ေက်ာင္းသား.. ဘယ္လုိကုိင္တြယ္မယ္ဆုိတာေလး .. မွ်ေ၀ ခဲ့မိတယ္..။ တဆက္တည္း.. စာသင္ရင္း အိပ္ငုိက္တာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဟာ.. ဆရာရဲ႔သင္ၾကားမႈပုိင္းဆုိင္ရာ အားနည္းခ်က္ေတြေၾကာင့္ အျဖစ္မ်ားတယ္လုိ႔လည္း ေျပာျဖစ္တယ္..။ အိပ္ငုိက္လုိ႔ အျပစ္ဒဏ္ေပးတာ ထက္.. ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္တာဟာ.. ငုိက္တဲ့သူတင္မက.. ေဘးဘယ္ညာက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြပါ စိတ္အပမ္းေျပ
ေစတယ္လုိ႔လည္း တပည္႔ေက်ာ္မ်ားကို ေျပာခဲ့တယ္..။
အဓိက သူတုိ႔ကို သိေစခ်င္ခဲ့တာက.. ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖုိ႔ ကုိယ့္ရဲ႔ လက္ရွိသင္ၾကားမႈ ပုံစံေတြထက္ ပုိေကာင္းတဲ့နည္းလမ္းေတြ ရွိေနတာရယ္..
အဲဒါေတြကုိ ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ရမယ္ဆုိတာရယ္.. အဲသလုိ လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ ဆရာေရာ တပည္႔ေရာ ပိုမုိေကာင္းမြန္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္သြားမယ္ ဆုိတာရယ္ ပါပဲ..။
ဒါက ဆရာေတြအပုိင္း..။
35.12 ကန္သင္းရုိးေပၚမွာ စာၾကည္႔ရေတာ့ ဘာအေရးလဲ
တပည္႔ေတြ အပုိင္းနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ကေတာ့ ရုပ္၀တၳဳပုိင္းဆုိင္ရာ ခ်ိဳ႔တဲ့မႈေတြက.. ကုိယ့္ရဲ႔ ထူးခြ်န္ေအာင္ျမင္ႏုိင္ေရးမွာ အဓိက မက်ပါလားဆုိတဲ့ ယုံၾကည္မႈ မ်ိဳးေစ့ေလး ခ်ေပးႏုိင္ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳးစားခဲ့မိတယ္..။ အဲဒီမ်ိဳးေစ့ေလး မရွိဘဲနဲ႔.. ထူးခြ်န္ထက္ျမက္မႈ သစ္ပင္.. ဘယ္လုိမွ ေ၀စည္မလာႏုိင္ဘူးလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ယုံၾကည္တယ္..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာ အညာမွာ က်ားတုိ႔ျခေသၤ့တုိ႔ဆုိတာ အရွင္လတ္လတ္ ျမင္ရဖုိ႔ ဘယ္ျဖစ္ႏုိင္မလဲ..။ စာအုပ္ထဲက က်ား၊ စကၠဴက်ား၊ အရုပ္က်ားေတြနဲ႔ က်ားဆုိတာ ဒီလုိအေကာင္ပဲ ဆုိတဲ့ အသိရခဲ့တယ္..။ အဲဒီအသိနဲ႔ပဲ တကယ့္က်ားအစစ္ကုိ အျပင္လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ ေတြ႔ရင္ က်ားကုိ က်ားမွန္းသိတယ္..။ ျခေသၤ့ကုိ ျခေသၤ့မွန္း သိတယ္..။ ေရျမင္းကုိ ေရျမင္းမွန္းတယ္..။ မိေက်ာင္းကုိ မိေက်ာင္းမွန္းသိတယ္..။
ဆုိလုိတာက က်ားတုိ႔ျခေသၤ့တုိ႔ ကုိ သိဖုိ႔အတြက္ က်ားအရွင္၊ ျခေသၤ့အရွင္ မလုိအပ္ပဲ အရုပ္က်ားစကၠဴက်ား နဲ႔လည္း လုံေလာက္ပါတယ္ လုိ႔ပဲ..။
အဲဒါေလးကုိ ကေလးေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ေလး ေမးခြန္းထုတ္ရင္း ထိထိေရာက္ေရာက္ေလး ေျပာျဖစ္တယ္..။
တုိ႔က ေတာမွာေနရလုိ႔၊ က်ားအစစ္ မျမင္ဖူးလုိ႔၊ ျခေသၤ့အစစ္ မေတြ႔ဖူးလုိ႔.. က်ားဆုိတာဘယ္လုိဟာ၊ ျခေသၤ့ဆုိတာ ဘယ္လုိအေကာင္ သိခြင့္မရွိေတာ့တာ မဟုတ္ဘဲ ရြာ.. ရြာအေလ်ာက္ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္က ရွိတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔လည္း က်ားတုိ႔ျခေသၤ့တုိ႔ကုိ သိႏုိင္တဲ့အေၾကာင္း သူတုိ႔ သေဘာေပါက္သြားတဲ့အထိ ေျပာခဲ့ၾကတယ္..။
ျမိဳ႔ၾကီးျပၾကီးက လွ်ပ္စစ္မီး ထိန္ထိန္းညီးေနတဲ့ အခန္းထဲမွာ အဲယားကြန္းအရသာေလး ခံစားရင္း စာၾကည္႔ေနတဲ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား လည္း ဒီသင္ရုိးညႊြန္းတန္း ပဲ သင္ရတာျဖစ္ျပီး .. ရြာကန္သင္းရုိးေပၚ ဖင္ခ်ထုိင္ျပီး ႏြားေက်ာင္းရင္း ၾကည္႔ရင္လည္း ဒီသင္ရုိးညႊန္းတန္းပဲ မဟုတ္လား..။
အဲယားကြန္းခန္းထဲ မွာ ၾကည္႔ၾကည္႔.. ကန္သင္းရုိးေပၚမွာ ၾကည္႔ၾကည္႔ တစ္နဲ႔တစ္ေပါင္းရင္ ႏွစ္ ရမွာပဲ..။ အဲယားကြန္းခန္းထဲမွာမုိ႔လုိ႔ You is လုိ႔ လုပ္မရပါဘူး..။ You ဆုိရင္ are နဲ႔ တဲြရမယ္ဆုိတာ.. ကန္သင္းရုိးေပၚထုိင္ရင္း သွ်င္သုမန (ဘီေအ)ရဲ႔ အဂၤလိပ္သဒၵါစာအုပ္ဖတ္လည္း လုံေလာက္ပါတယ္..။ ေအာက္စဖုိ႔ဒ္ ကထုတ္တဲ့ latest edition ဖတ္မွ.. သိရမွာ မဟုတ္ပါဘူး..။
အဲဒါေလး ေျပာရင္း ကန္သင္းရုိးေပၚမွာ စာၾကည္႔ရတာကမွ ေလေကာင္းေလသန္႔ရေသးတယ္..။ ေက်းလက္ရွဳခင္း ခံစားႏုိင္ေသးတယ္..။ ကံေကာင္းရင္ ကျမင္းမနီေတာင္ ဖင္တြယ္ခံရႏုိင္ေသးတယ္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့ ကေလးေတြ ခုိးခုိးခစ္ခစ္နဲ႔ ရယ္ၾကတယ္..။
တုိ႔က ဆင္းရဲလုိ႔၊ အိမ္မႈကိစၥေတြလုပ္ေနရလုိ႔ .. ျမိဳ႔ၾကီးသား သူေဌးသား ေက်ာင္းသားေတြေလာက္ စာၾကည္႔ခ်ိန္မွ.. မရတာ..။ ဘယ္လုိလုပ္ သူတုိ႔ေလာက္ ေအာင္ျမင္ႏုိင္မွာလဲ လုိ႔လည္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေလ်ာ့တြက္ျပီး စိတ္ပ်က္အားမငယ္ၾကဖုိ႔ လည္း ေျပာရျပန္တယ္..။
ျမိဳ႔ၾကီးသားေတြ စာၾကည္႔ေနတဲ့ အခ်ိန္ ကုိယ္က ေရထမ္းေနရရင္.. ေရထမ္းရင္း စာၾကည္႔လုိ႔ မရဘူးလားေပါ့..။ ေရထမ္းကတဖက္ စာအုပ္ၾကီးတဖက္ မျဖစ္ႏုိ္္င္ေပမယ့္ .. ပုံေသနည္းအပုိင္းအစ.. သီအုိရီအပုိင္းအစ.. definition အပုိင္းအစေလးေတြကုိ.. ေရထမ္းရင္း က်က္တာေလာက္ေတာ့ မျဖစ္ႏုိ္င္စရာမွ မရွိတာပဲ..။
အဲဒါေလးနဲ႔ ဆက္စပ္ျပီး သူတုိ႔ကုိ ေမးမိတယ္..။ “ ေရထမ္းရင္း စာၾကည္႔ၾကလား ” ေပါ့..။ အားလုံးက “ မၾကည္႔ဘူး ” လုိ႔ ေျဖၾကတယ္..။ “ ဟ.. ဘာျဖစ္လုိ႔မၾကည္႔ ၾကတာလဲ.. ရယက ဥကၠဌက ေရထမ္းရင္းစာၾကည္႔တဲ့ ေကာင္ ဖမ္းမယ္လုိ႔ အမိန္႔ထုတ္ထားလားလုိ႔လား ” လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ေမးေတာ့ “ ဟင့္ အင္း ” တဲ့..။
“ ဒါဆုိရင္.. မင္းတုိ႔မိဘေတြက ေရထမ္းရင္း စာၾကည္႔ရင္ သားသမီးအျဖစ္က စြန္႔လြႊတ္မယ္လုိ႔ ေျပာထားလုိ႔လား ” ဆုိျပန္ေတာ့လည္း “ အဲလုိ မဟုတ္ပါဘူး ” တဲ့..။ စပ္ျဖီးျဖီးနဲ႔ အားလုံး က ေျဖၾကတယ္..။
အနည္းဆုံးေတာ့ သူတုိ႔ လက္ခံသြားခဲ့ၾကတယ္..။ ေတာမွေနရလုိ႔ ရုပ္၀တၳဳအပ့ံအပုိး ခ်ိဳ႔တဲ့တာဟာ.. သူတုိ႔ရဲ႔ဆယ္တန္းေအာင္ျမင္ေရးမွာ သိပ္အေရးမပါဘဲ.. သူတုိ႔ရဲ႔ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈကသာ အဓိက က်ပါလား လုိ႔..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာ အညာမွာ က်ားတုိ႔ျခေသၤ့တုိ႔ဆုိတာ အရွင္လတ္လတ္ ျမင္ရဖုိ႔ ဘယ္ျဖစ္ႏုိင္မလဲ..။ စာအုပ္ထဲက က်ား၊ စကၠဴက်ား၊ အရုပ္က်ားေတြနဲ႔ က်ားဆုိတာ ဒီလုိအေကာင္ပဲ ဆုိတဲ့ အသိရခဲ့တယ္..။ အဲဒီအသိနဲ႔ပဲ တကယ့္က်ားအစစ္ကုိ အျပင္လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ ေတြ႔ရင္ က်ားကုိ က်ားမွန္းသိတယ္..။ ျခေသၤ့ကုိ ျခေသၤ့မွန္း သိတယ္..။ ေရျမင္းကုိ ေရျမင္းမွန္းတယ္..။ မိေက်ာင္းကုိ မိေက်ာင္းမွန္းသိတယ္..။
ဆုိလုိတာက က်ားတုိ႔ျခေသၤ့တုိ႔ ကုိ သိဖုိ႔အတြက္ က်ားအရွင္၊ ျခေသၤ့အရွင္ မလုိအပ္ပဲ အရုပ္က်ားစကၠဴက်ား နဲ႔လည္း လုံေလာက္ပါတယ္ လုိ႔ပဲ..။
အဲဒါေလးကုိ ကေလးေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ေလး ေမးခြန္းထုတ္ရင္း ထိထိေရာက္ေရာက္ေလး ေျပာျဖစ္တယ္..။
တုိ႔က ေတာမွာေနရလုိ႔၊ က်ားအစစ္ မျမင္ဖူးလုိ႔၊ ျခေသၤ့အစစ္ မေတြ႔ဖူးလုိ႔.. က်ားဆုိတာဘယ္လုိဟာ၊ ျခေသၤ့ဆုိတာ ဘယ္လုိအေကာင္ သိခြင့္မရွိေတာ့တာ မဟုတ္ဘဲ ရြာ.. ရြာအေလ်ာက္ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္က ရွိတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔လည္း က်ားတုိ႔ျခေသၤ့တုိ႔ကုိ သိႏုိင္တဲ့အေၾကာင္း သူတုိ႔ သေဘာေပါက္သြားတဲ့အထိ ေျပာခဲ့ၾကတယ္..။
ျမိဳ႔ၾကီးျပၾကီးက လွ်ပ္စစ္မီး ထိန္ထိန္းညီးေနတဲ့ အခန္းထဲမွာ အဲယားကြန္းအရသာေလး ခံစားရင္း စာၾကည္႔ေနတဲ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား လည္း ဒီသင္ရုိးညႊြန္းတန္း ပဲ သင္ရတာျဖစ္ျပီး .. ရြာကန္သင္းရုိးေပၚ ဖင္ခ်ထုိင္ျပီး ႏြားေက်ာင္းရင္း ၾကည္႔ရင္လည္း ဒီသင္ရုိးညႊန္းတန္းပဲ မဟုတ္လား..။
အဲယားကြန္းခန္းထဲ မွာ ၾကည္႔ၾကည္႔.. ကန္သင္းရုိးေပၚမွာ ၾကည္႔ၾကည္႔ တစ္နဲ႔တစ္ေပါင္းရင္ ႏွစ္ ရမွာပဲ..။ အဲယားကြန္းခန္းထဲမွာမုိ႔လုိ႔ You is လုိ႔ လုပ္မရပါဘူး..။ You ဆုိရင္ are နဲ႔ တဲြရမယ္ဆုိတာ.. ကန္သင္းရုိးေပၚထုိင္ရင္း သွ်င္သုမန (ဘီေအ)ရဲ႔ အဂၤလိပ္သဒၵါစာအုပ္ဖတ္လည္း လုံေလာက္ပါတယ္..။ ေအာက္စဖုိ႔ဒ္ ကထုတ္တဲ့ latest edition ဖတ္မွ.. သိရမွာ မဟုတ္ပါဘူး..။
အဲဒါေလး ေျပာရင္း ကန္သင္းရုိးေပၚမွာ စာၾကည္႔ရတာကမွ ေလေကာင္းေလသန္႔ရေသးတယ္..။ ေက်းလက္ရွဳခင္း ခံစားႏုိင္ေသးတယ္..။ ကံေကာင္းရင္ ကျမင္းမနီေတာင္ ဖင္တြယ္ခံရႏုိင္ေသးတယ္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့ ကေလးေတြ ခုိးခုိးခစ္ခစ္နဲ႔ ရယ္ၾကတယ္..။
တုိ႔က ဆင္းရဲလုိ႔၊ အိမ္မႈကိစၥေတြလုပ္ေနရလုိ႔ .. ျမိဳ႔ၾကီးသား သူေဌးသား ေက်ာင္းသားေတြေလာက္ စာၾကည္႔ခ်ိန္မွ.. မရတာ..။ ဘယ္လုိလုပ္ သူတုိ႔ေလာက္ ေအာင္ျမင္ႏုိင္မွာလဲ လုိ႔လည္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေလ်ာ့တြက္ျပီး စိတ္ပ်က္အားမငယ္ၾကဖုိ႔ လည္း ေျပာရျပန္တယ္..။
ျမိဳ႔ၾကီးသားေတြ စာၾကည္႔ေနတဲ့ အခ်ိန္ ကုိယ္က ေရထမ္းေနရရင္.. ေရထမ္းရင္း စာၾကည္႔လုိ႔ မရဘူးလားေပါ့..။ ေရထမ္းကတဖက္ စာအုပ္ၾကီးတဖက္ မျဖစ္ႏုိ္္င္ေပမယ့္ .. ပုံေသနည္းအပုိင္းအစ.. သီအုိရီအပုိင္းအစ.. definition အပုိင္းအစေလးေတြကုိ.. ေရထမ္းရင္း က်က္တာေလာက္ေတာ့ မျဖစ္ႏုိ္င္စရာမွ မရွိတာပဲ..။
အဲဒါေလးနဲ႔ ဆက္စပ္ျပီး သူတုိ႔ကုိ ေမးမိတယ္..။ “ ေရထမ္းရင္း စာၾကည္႔ၾကလား ” ေပါ့..။ အားလုံးက “ မၾကည္႔ဘူး ” လုိ႔ ေျဖၾကတယ္..။ “ ဟ.. ဘာျဖစ္လုိ႔မၾကည္႔ ၾကတာလဲ.. ရယက ဥကၠဌက ေရထမ္းရင္းစာၾကည္႔တဲ့ ေကာင္ ဖမ္းမယ္လုိ႔ အမိန္႔ထုတ္ထားလားလုိ႔လား ” လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ေမးေတာ့ “ ဟင့္ အင္း ” တဲ့..။
“ ဒါဆုိရင္.. မင္းတုိ႔မိဘေတြက ေရထမ္းရင္း စာၾကည္႔ရင္ သားသမီးအျဖစ္က စြန္႔လြႊတ္မယ္လုိ႔ ေျပာထားလုိ႔လား ” ဆုိျပန္ေတာ့လည္း “ အဲလုိ မဟုတ္ပါဘူး ” တဲ့..။ စပ္ျဖီးျဖီးနဲ႔ အားလုံး က ေျဖၾကတယ္..။
အနည္းဆုံးေတာ့ သူတုိ႔ လက္ခံသြားခဲ့ၾကတယ္..။ ေတာမွေနရလုိ႔ ရုပ္၀တၳဳအပ့ံအပုိး ခ်ိဳ႔တဲ့တာဟာ.. သူတုိ႔ရဲ႔ဆယ္တန္းေအာင္ျမင္ေရးမွာ သိပ္အေရးမပါဘဲ.. သူတုိ႔ရဲ႔ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈကသာ အဓိက က်ပါလား လုိ႔..။
35.13 တေက်ာ့ျပန္ဆရာ၀ိညာဥ္
ရသမွ် အခ်ိန္ေလးအေတာအတြင္းမွာ ကုိယ္ျဖစ္ေစခ်င္တာေလး ေျပာခြင့္ ရတာဆုိေတာ့ ေမာတယ္လုိ႔ကုိ မခံစားရပါဘူး..။ ကေလးေတြလည္း ေပ်ာ္ေနဟန္ တူပါရဲ႔..။ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ ေရာက္လုိ႔ ထမင္းစားခ်င္ၾကျပီလား နားမလားလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေမးတာေတာင္.. အားလုံးက “ မဆာပါဘူး မနားေတာ့ဘူး ဆရာ.. ” တဲ့..။
သူတုိ႔ဖက္က အားတက္သေရာ ရွိၾက လုိ႔ ပီတိျဖစ္ရင္း ခဲတံမ်ားရဲ႔ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာျဖစ္တယ္..။ Evolution of Pencils ေပါ့..။ ဘယ္ ကမၻာေက်ာ္ ပညာရွိရဲ႔ သီအုိရီမွ မဟုတ္ပါဘူး..။ ဒီေန႔ေခတ္ ဒီေန႔ ကမၻာၾကီးဟာ.. လူေတြဟာ လက္ရွိ ရွိေနတာေတြနဲ႔ မေရာင့္ရဲ မတင္းတိမ္ဘဲ.. ပုိေကာင္းေအာင္ အျမဲအားထုတ္ေနတယ္ ဆုိတာေလး သူတုိ႔နား၀င္ေလာက္မယ့္ ပုံစံတစ္ခု ကြ်န္ေတာ္ ဆဲြထုတ္လုိက္တာပါပဲ..။
သူတုိ႔စိတ္ထဲမယ္.. ငါတုိ႔အခုက်က္မွတ္ဖတ္မွတ္ေနတဲ့ ၊ တြက္ခ်က္ေနတဲ့ .. နည္းလမ္းေတြထက္ ပုိေကာင္းတဲ့ နည္းလမ္းေတြ ရွိေနပါလား လုိ႔ သိသြားေစဖုိ႔ အဲဒါေလးနဲ႔ နိဒါန္းခ်ီခဲ့တာပဲ..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ငယ္စဥ္ဘ၀က ခဲတံဆုိတာ.. ဓါးနဲ႔ခြ်န္ကုိ ခြ်န္မွ ရတာမ်ိဳး..။ ခဲတံခြ်န္တဲ့ ဓါးဆုိတာေတာင္ သပ္သပ္ခတ္ခတ္ မရွိေသးပါဘူး..။ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ ဘလိတ္ဓါးနဲ႔ ခြ်န္ရင္ခြ်န္ မခြ်န္ရင္ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲက ၾကက္သီးလွီးတဲ့ဓါးနဲ႔ ခြ်န္ၾကရတယ္..။ ခဲခြ်န္စက္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ငယ္စဥ္က လူတုိင္း မကုိင္ႏုိင္ဘူး..။ ခဲတံကုိ အဲသလုိ ခြ်န္သုံးေနၾကရာကေန .. ခဲဆစ္ခဲတံေလးေတြ ေပၚလာခဲ့တယ္..။
ခြ်န္စရာမလုိေတာ့ဘဲ.. တုံးသြားတဲ့ ခဲဆစ္အစား..သူ႔ေနာက္က ခြ်န္ေနတဲ့ခဲဆစ္ကုိ တြန္းထုတ္အစားလဲလုိက္ရတဲ့ ခဲတံမ်ိဳး ေပါ့..။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီခဲတံကလည္း.. အဖ်ားေလာက္သာ ခြ်န္တာ..။ ေရးရင္းေရးရင္း အတုံးက ျမန္ေတာ့ သိပ္ေရးလုိက္ရတယ္လုိ႔ကုိ မရွိပါဘူး..။ ခြ်န္ရတဲ့ ဒုကၡေတာ့ နည္းသြားတယ္..။ ဒါေပမယ့္ သုံးရတာက သိပ္မဟန္ခ်င္ဘူး..။
သူ႔ေနာက္မွာ.. အခု ေခတ္စားေနတဲ့ ခဲသားေဘာလ္ပင္ လုိဟာမ်ိဳးေတြ ေပၚလာခဲ့တယ္..။ သူ႔ရဲ႔ ခဲဆန္က နဂုိရ္ကတည္းက ေသးေသးရွည္ရွည္ဆုိေတာ့ ခြ်န္စရာမလုိသလုိ.. တုံးသြားတာမ်ိဳးလည္း မရွိေတာ့ဘူး..။ တုိသြားရင္ ေနာက္က အေႏွာင့္ကုိ ႏွိပ္လုိက္ရုံပဲ..။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာလည္း အားနည္းခ်က္တခ်ိဳ႔က ရွိေနျပန္တယ္..။
ေရးရင္းတန္းလန္း ခဲသား တုိသြားတုိင္း ေရးတာရပ္ျပီး လက္မနဲ႔ ခဲတံအေႏွာင့္ကုိ သြားသြားႏွိပ္ေပး ေနရတယ္..။ အဲဒါကုိ ေက်ာ္လႊြားႏုိင္ဖုိ႔ ခဲသားထြက္လာေအာင္ ႏွိပ္တဲ့ေနရာကုိ.. ခဲတံေရွ႔ပုိင္း ကုိင္တဲ့ေနရာနားမွာ ထားတဲ့ ခဲတံ ေပၚလာခဲ့ျပန္တယ္..။
ဆုိေတာ့.. ကေလးေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတယ္..။
ခဲတံခြ်န္သုံးရတဲ့ အဆင့္ကေန တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ခြ်န္စရာမလုိတဲ့ နည္းကုိ ရွာေဖြခဲ့ၾကတယ္..။ ေနာက္.. ခြ်န္စရာ မလုိေတာ့တာနဲ႔တင္ ရပ္မေနဘဲ သုံးရျပဳရ လြယ္သထက္လြယ္ေအာင္ တည္ထြင္ခဲ့ၾကျပန္တယ္..။ အခုလည္း တည္တြင္မႈ ဂိတ္ဆုံးမသြားေသးဘဲ ဆက္လက္ျပီး ပုိေကာင္းတာေတြ လာအုံးမွာ လုိ႔..။ အဲဒါေလးကုိ ဥပမာ ယူျပီး သူတုိ႔ေလးေတြရဲ႔ သင္ယူမႈအပုိင္း.. ေလ့လာမႈအပုိင္း.. စာက်က္နည္း အပုိင္းေတြကုိ .. လြယ္သထက္လြယ္ေအာင္ လုပ္လုိ႔ရ ေနတဲ့အေၾကာင္း ေလး ဆဲြယူ ေျပာခဲ့တယ္..။
လက္ေတြ႔အေနနဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ ေျမျဖဴသြားယူခုိင္းလုိက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ ဘလက္ဘုတ္မွာ နည္းနည္းကျမင္းလုိက္တယ္..။
“ ၁+၂+၃+၄+၅+၆+၇+၈+၉ = ..... ” ဘယ္ေလာက္ရလဲ ေပါ့..။
သြက္တဲ့ကေလးတခ်ိဳ႔က ခပ္ျမန္ျမန္ လွမ္းေအာ္တယ္..။ ၄၅ တဲ့..။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ စိမ္ေျပနေျပ ေပါင္းေနတုံးပဲ ရွိေသးတယ္..။ အားလုံး အေျဖရေလာက္တဲ့ အထိ ကြ်န္ေတာ္ေစာင့္ျပီး “ ဘယ္လုိ ေပါင္းၾကလဲ ” လုိ႔ သူတုိ႔ကုိ ထပ္ေမးေတာ့.. “ ဒီလုိေပါင္းရုိး ေပါင္းစဥ္ အတုိင္း ေပါင္းတာပဲ ” လုိ႔ ေျဖၾကတယ္..။
ဒီလုိဘာလုိ႔ မေပါင္းၾကတာလဲ လုိ႔ ဘလက္ဘုတ္မွာ အခုလုိ ကြ်န္ေတာ္ေရးခ်ၾကည္႔တယ္..။
၁+၉ = ၁၀
၂+၈ = ၁၀
၃+၇ = ၁၀
၄+၆ = ၁၀
၅ = ၅
အေျဖ = ၄၅ ေပါ့..။
အဓိက ကြ်န္ေတာ္လုိခ်င္တာက သမာရုိးက် နည္းလမ္းေတြထက္ ပိုမုိေကာင္းမြန္တဲ့ နည္းလမ္းေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ ပဲ..။ ဆယ္တန္း စာေမးပဲြမွာ တစ္ကေန ကုိးအထိ ေပါင္းပါ ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းေမးမွာ မဟုတ္ေပမယ့္.. “ တစ္ကေနကုိးအထိ ေပါင္းတာေတာင္မွ.. တုိ႔ေပါင္းပုံေပါင္းနည္းက အေကာင္းဆုံး၊ အလြယ္ဆုံး မဟုတ္ပါလား ” လုိ႔ သူတုိ႔သိသြားေစခ်င္ခဲ့တယ္..။
တဆက္တည္း.. ဆယ့္တစ္အလီ မရဘဲ.. ကိန္းတစ္ခုကုိ ဆယ့္တစ္နဲ႔ ေျမွာက္တတ္လား လုိ႔ သူတုိ႔ကုိ ကြ်န္ေတာ္ေမးတယ္္..။ တစ္ေယာက္မွ မလွဳပ္ဘူး..။ အားလုံးက ဘယ္လုိလုပ္ ျဖစ္ႏုိင္မွာလဲ လုိ႔ ေတြးေနၾကဟန္ရွိတယ္..။ အဲဒါနဲ႔ ကိန္းတန္းတခု ကြ်န္ေတာ္ ဘလက္ဘုတ္မွာ ခ်ေရးၾကည္႔တယ္..။
၁၂၃၄၅ x ၁၁ = ....
အဲဒါေလး ေရးျပီး .. ကဲ ဆယ့္တစ္အလီ မရြတ္ဘဲ အေျဖဘယ္ေလာက္ရလဲ အတူတူတြက္ၾကည္႔ရေအာင္ လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာရင္း သူတုိ႔နဲ႔ အတူ အခုလုိေလး တြက္ၾကည္႔ၾကတယ္..။
ေနာက္ဆုံးဂဏန္းကုိ ဒီအတုိင္းဆဲြခ် တယ္..။ ၅ ေပါ့..။
ကိန္းတန္းရဲ႔ ေနာက္ဆုံး ကိန္းႏွစ္လုံး ၄ နဲ႔ ၅ ကုိ အရင္ေပါင္းတယ္..။ ၉ ေပါ့..။
၃ နဲ႔ ၄ ကုိ ထပ္ေပါင္းတယ္..။ ၇ ရတယ္..။
၂ နဲ႔ ၃ ကုိ ေပါင္းေတာ့ ၅ ရတယ္..။
၁ နဲ႔ ၂ ေပါင္းေတာ့ ၃ ရတယ္..။
ေရွ႔ဆုံးဂဏန္းက ၁ ကေတာ့ ဒီအတုိင္းဆဲြခ်လုိက္တယ္..။ ၁ ေပါ့..။
အေျဖ ၁၃၅၇၉၅ ကုိ ဆယ့္တစ္အလီ မရြတ္ရဘဲ ရသြားခဲ့တယ္..။
ေနာက္.. ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ေမးျပန္တယ္..။ ၁၅ နဲ႔ ၁၅ ေျမွာက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ ရလဲ လုိ႔..။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ခ်က္ျခင္း ေျဖတယ္..။ ၂၂၅ တဲ့..။ ဒါဆုိရင္ ၂၅ နဲ႔ ၂၅ ဆုိရင္ေရာကြာ ဆုိေတာ့ နည္းနည္းေႏွးသြားျပီးမွ.. တခ်ိဳ႔က ၆၂၅ တဲ့..။ ၃၅ နဲ႔ ၃၅ ဆုိရင္ေရာ.. လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ထပ္ေမးေတာ့ တခ်ိဳ႔က စာအုပ္ထုတ္ျပီး အေျဖရဖုိ႔ တကယ္ခ်တြက္ေနၾကေတာ့တယ္..။
အေတာ္ေလးၾကာမွ.. ၁၂၂၅ တဲ့..။ လွမ္းေအာ္တယ္..။ ဒါဆုိရင္.. ၈၅ နဲ႔ ၈၅ ေျမွာက္ရင္ေရာ လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ထပ္ေျပာေတာ့.. အားလုံးက “ အာ ” တဲ့..။ ရယ္ရင္း ေမာရင္း ျပန္ေအာ္ၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရယ္ရင္း ဒါေလးလည္း နည္းသိရင္ လြယ္တာမွ လုိ႔ ေျပာျပီး အခုလုိ ခ်ေရးျပလုိက္တယ္..။
၈၅ x ၈၅ ဆုိရင္.. ေနာက္ဆုံးကေတာ့ ၅ ႏွစ္လုံးေျမွာက္လဒ္ ၂၅ ပဲ ရတယ္..။ ေရွ႔ ဂဏန္း ၈ ႏွစ္လုံးထဲက တစ္လုံးကုိ တစ္တုိးျပီး အဲဒီတုိးထားတဲ့ ဂဏန္း ( ၉ ) ကုိ က်န္တဲ့ ဂဏန္း (၈) နဲ႔ ေျမွာက္လုိက္ ေတာ့ ၇၂ ရတယ္..။ အဲဒါေၾကာင့္ အေျဖ ၇၂၂၅ ရေစသတည္း ေပါ့..။
အဲဒီေန႔က..
ကေလးေတြလည္း ေပ်ာ္လုိ႔.. ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ေပ်ာက္ဆုံးေနခဲ့တဲ့ ဆရာညဥ္ ျပန္လည္ ပူး၀င္လုိ႔..။
သူတုိ႔ဖက္က အားတက္သေရာ ရွိၾက လုိ႔ ပီတိျဖစ္ရင္း ခဲတံမ်ားရဲ႔ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာျဖစ္တယ္..။ Evolution of Pencils ေပါ့..။ ဘယ္ ကမၻာေက်ာ္ ပညာရွိရဲ႔ သီအုိရီမွ မဟုတ္ပါဘူး..။ ဒီေန႔ေခတ္ ဒီေန႔ ကမၻာၾကီးဟာ.. လူေတြဟာ လက္ရွိ ရွိေနတာေတြနဲ႔ မေရာင့္ရဲ မတင္းတိမ္ဘဲ.. ပုိေကာင္းေအာင္ အျမဲအားထုတ္ေနတယ္ ဆုိတာေလး သူတုိ႔နား၀င္ေလာက္မယ့္ ပုံစံတစ္ခု ကြ်န္ေတာ္ ဆဲြထုတ္လုိက္တာပါပဲ..။
သူတုိ႔စိတ္ထဲမယ္.. ငါတုိ႔အခုက်က္မွတ္ဖတ္မွတ္ေနတဲ့ ၊ တြက္ခ်က္ေနတဲ့ .. နည္းလမ္းေတြထက္ ပုိေကာင္းတဲ့ နည္းလမ္းေတြ ရွိေနပါလား လုိ႔ သိသြားေစဖုိ႔ အဲဒါေလးနဲ႔ နိဒါန္းခ်ီခဲ့တာပဲ..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ငယ္စဥ္ဘ၀က ခဲတံဆုိတာ.. ဓါးနဲ႔ခြ်န္ကုိ ခြ်န္မွ ရတာမ်ိဳး..။ ခဲတံခြ်န္တဲ့ ဓါးဆုိတာေတာင္ သပ္သပ္ခတ္ခတ္ မရွိေသးပါဘူး..။ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ ဘလိတ္ဓါးနဲ႔ ခြ်န္ရင္ခြ်န္ မခြ်န္ရင္ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲက ၾကက္သီးလွီးတဲ့ဓါးနဲ႔ ခြ်န္ၾကရတယ္..။ ခဲခြ်န္စက္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ငယ္စဥ္က လူတုိင္း မကုိင္ႏုိင္ဘူး..။ ခဲတံကုိ အဲသလုိ ခြ်န္သုံးေနၾကရာကေန .. ခဲဆစ္ခဲတံေလးေတြ ေပၚလာခဲ့တယ္..။
ခြ်န္စရာမလုိေတာ့ဘဲ.. တုံးသြားတဲ့ ခဲဆစ္အစား..သူ႔ေနာက္က ခြ်န္ေနတဲ့ခဲဆစ္ကုိ တြန္းထုတ္အစားလဲလုိက္ရတဲ့ ခဲတံမ်ိဳး ေပါ့..။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီခဲတံကလည္း.. အဖ်ားေလာက္သာ ခြ်န္တာ..။ ေရးရင္းေရးရင္း အတုံးက ျမန္ေတာ့ သိပ္ေရးလုိက္ရတယ္လုိ႔ကုိ မရွိပါဘူး..။ ခြ်န္ရတဲ့ ဒုကၡေတာ့ နည္းသြားတယ္..။ ဒါေပမယ့္ သုံးရတာက သိပ္မဟန္ခ်င္ဘူး..။
သူ႔ေနာက္မွာ.. အခု ေခတ္စားေနတဲ့ ခဲသားေဘာလ္ပင္ လုိဟာမ်ိဳးေတြ ေပၚလာခဲ့တယ္..။ သူ႔ရဲ႔ ခဲဆန္က နဂုိရ္ကတည္းက ေသးေသးရွည္ရွည္ဆုိေတာ့ ခြ်န္စရာမလုိသလုိ.. တုံးသြားတာမ်ိဳးလည္း မရွိေတာ့ဘူး..။ တုိသြားရင္ ေနာက္က အေႏွာင့္ကုိ ႏွိပ္လုိက္ရုံပဲ..။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာလည္း အားနည္းခ်က္တခ်ိဳ႔က ရွိေနျပန္တယ္..။
ေရးရင္းတန္းလန္း ခဲသား တုိသြားတုိင္း ေရးတာရပ္ျပီး လက္မနဲ႔ ခဲတံအေႏွာင့္ကုိ သြားသြားႏွိပ္ေပး ေနရတယ္..။ အဲဒါကုိ ေက်ာ္လႊြားႏုိင္ဖုိ႔ ခဲသားထြက္လာေအာင္ ႏွိပ္တဲ့ေနရာကုိ.. ခဲတံေရွ႔ပုိင္း ကုိင္တဲ့ေနရာနားမွာ ထားတဲ့ ခဲတံ ေပၚလာခဲ့ျပန္တယ္..။
ဆုိေတာ့.. ကေလးေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတယ္..။
ခဲတံခြ်န္သုံးရတဲ့ အဆင့္ကေန တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ခြ်န္စရာမလုိတဲ့ နည္းကုိ ရွာေဖြခဲ့ၾကတယ္..။ ေနာက္.. ခြ်န္စရာ မလုိေတာ့တာနဲ႔တင္ ရပ္မေနဘဲ သုံးရျပဳရ လြယ္သထက္လြယ္ေအာင္ တည္ထြင္ခဲ့ၾကျပန္တယ္..။ အခုလည္း တည္တြင္မႈ ဂိတ္ဆုံးမသြားေသးဘဲ ဆက္လက္ျပီး ပုိေကာင္းတာေတြ လာအုံးမွာ လုိ႔..။ အဲဒါေလးကုိ ဥပမာ ယူျပီး သူတုိ႔ေလးေတြရဲ႔ သင္ယူမႈအပုိင္း.. ေလ့လာမႈအပုိင္း.. စာက်က္နည္း အပုိင္းေတြကုိ .. လြယ္သထက္လြယ္ေအာင္ လုပ္လုိ႔ရ ေနတဲ့အေၾကာင္း ေလး ဆဲြယူ ေျပာခဲ့တယ္..။
လက္ေတြ႔အေနနဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ ေျမျဖဴသြားယူခုိင္းလုိက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ ဘလက္ဘုတ္မွာ နည္းနည္းကျမင္းလုိက္တယ္..။
“ ၁+၂+၃+၄+၅+၆+၇+၈+၉ = ..... ” ဘယ္ေလာက္ရလဲ ေပါ့..။
သြက္တဲ့ကေလးတခ်ိဳ႔က ခပ္ျမန္ျမန္ လွမ္းေအာ္တယ္..။ ၄၅ တဲ့..။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ စိမ္ေျပနေျပ ေပါင္းေနတုံးပဲ ရွိေသးတယ္..။ အားလုံး အေျဖရေလာက္တဲ့ အထိ ကြ်န္ေတာ္ေစာင့္ျပီး “ ဘယ္လုိ ေပါင္းၾကလဲ ” လုိ႔ သူတုိ႔ကုိ ထပ္ေမးေတာ့.. “ ဒီလုိေပါင္းရုိး ေပါင္းစဥ္ အတုိင္း ေပါင္းတာပဲ ” လုိ႔ ေျဖၾကတယ္..။
ဒီလုိဘာလုိ႔ မေပါင္းၾကတာလဲ လုိ႔ ဘလက္ဘုတ္မွာ အခုလုိ ကြ်န္ေတာ္ေရးခ်ၾကည္႔တယ္..။
၁+၉ = ၁၀
၂+၈ = ၁၀
၃+၇ = ၁၀
၄+၆ = ၁၀
၅ = ၅
အေျဖ = ၄၅ ေပါ့..။
အဓိက ကြ်န္ေတာ္လုိခ်င္တာက သမာရုိးက် နည္းလမ္းေတြထက္ ပိုမုိေကာင္းမြန္တဲ့ နည္းလမ္းေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ ပဲ..။ ဆယ္တန္း စာေမးပဲြမွာ တစ္ကေန ကုိးအထိ ေပါင္းပါ ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းေမးမွာ မဟုတ္ေပမယ့္.. “ တစ္ကေနကုိးအထိ ေပါင္းတာေတာင္မွ.. တုိ႔ေပါင္းပုံေပါင္းနည္းက အေကာင္းဆုံး၊ အလြယ္ဆုံး မဟုတ္ပါလား ” လုိ႔ သူတုိ႔သိသြားေစခ်င္ခဲ့တယ္..။
တဆက္တည္း.. ဆယ့္တစ္အလီ မရဘဲ.. ကိန္းတစ္ခုကုိ ဆယ့္တစ္နဲ႔ ေျမွာက္တတ္လား လုိ႔ သူတုိ႔ကုိ ကြ်န္ေတာ္ေမးတယ္္..။ တစ္ေယာက္မွ မလွဳပ္ဘူး..။ အားလုံးက ဘယ္လုိလုပ္ ျဖစ္ႏုိင္မွာလဲ လုိ႔ ေတြးေနၾကဟန္ရွိတယ္..။ အဲဒါနဲ႔ ကိန္းတန္းတခု ကြ်န္ေတာ္ ဘလက္ဘုတ္မွာ ခ်ေရးၾကည္႔တယ္..။
၁၂၃၄၅ x ၁၁ = ....
အဲဒါေလး ေရးျပီး .. ကဲ ဆယ့္တစ္အလီ မရြတ္ဘဲ အေျဖဘယ္ေလာက္ရလဲ အတူတူတြက္ၾကည္႔ရေအာင္ လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာရင္း သူတုိ႔နဲ႔ အတူ အခုလုိေလး တြက္ၾကည္႔ၾကတယ္..။
ေနာက္ဆုံးဂဏန္းကုိ ဒီအတုိင္းဆဲြခ် တယ္..။ ၅ ေပါ့..။
ကိန္းတန္းရဲ႔ ေနာက္ဆုံး ကိန္းႏွစ္လုံး ၄ နဲ႔ ၅ ကုိ အရင္ေပါင္းတယ္..။ ၉ ေပါ့..။
၃ နဲ႔ ၄ ကုိ ထပ္ေပါင္းတယ္..။ ၇ ရတယ္..။
၂ နဲ႔ ၃ ကုိ ေပါင္းေတာ့ ၅ ရတယ္..။
၁ နဲ႔ ၂ ေပါင္းေတာ့ ၃ ရတယ္..။
ေရွ႔ဆုံးဂဏန္းက ၁ ကေတာ့ ဒီအတုိင္းဆဲြခ်လုိက္တယ္..။ ၁ ေပါ့..။
အေျဖ ၁၃၅၇၉၅ ကုိ ဆယ့္တစ္အလီ မရြတ္ရဘဲ ရသြားခဲ့တယ္..။
ေနာက္.. ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ေမးျပန္တယ္..။ ၁၅ နဲ႔ ၁၅ ေျမွာက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ ရလဲ လုိ႔..။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ခ်က္ျခင္း ေျဖတယ္..။ ၂၂၅ တဲ့..။ ဒါဆုိရင္ ၂၅ နဲ႔ ၂၅ ဆုိရင္ေရာကြာ ဆုိေတာ့ နည္းနည္းေႏွးသြားျပီးမွ.. တခ်ိဳ႔က ၆၂၅ တဲ့..။ ၃၅ နဲ႔ ၃၅ ဆုိရင္ေရာ.. လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ထပ္ေမးေတာ့ တခ်ိဳ႔က စာအုပ္ထုတ္ျပီး အေျဖရဖုိ႔ တကယ္ခ်တြက္ေနၾကေတာ့တယ္..။
အေတာ္ေလးၾကာမွ.. ၁၂၂၅ တဲ့..။ လွမ္းေအာ္တယ္..။ ဒါဆုိရင္.. ၈၅ နဲ႔ ၈၅ ေျမွာက္ရင္ေရာ လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ထပ္ေျပာေတာ့.. အားလုံးက “ အာ ” တဲ့..။ ရယ္ရင္း ေမာရင္း ျပန္ေအာ္ၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရယ္ရင္း ဒါေလးလည္း နည္းသိရင္ လြယ္တာမွ လုိ႔ ေျပာျပီး အခုလုိ ခ်ေရးျပလုိက္တယ္..။
၈၅ x ၈၅ ဆုိရင္.. ေနာက္ဆုံးကေတာ့ ၅ ႏွစ္လုံးေျမွာက္လဒ္ ၂၅ ပဲ ရတယ္..။ ေရွ႔ ဂဏန္း ၈ ႏွစ္လုံးထဲက တစ္လုံးကုိ တစ္တုိးျပီး အဲဒီတုိးထားတဲ့ ဂဏန္း ( ၉ ) ကုိ က်န္တဲ့ ဂဏန္း (၈) နဲ႔ ေျမွာက္လုိက္ ေတာ့ ၇၂ ရတယ္..။ အဲဒါေၾကာင့္ အေျဖ ၇၂၂၅ ရေစသတည္း ေပါ့..။
အဲဒီေန႔က..
ကေလးေတြလည္း ေပ်ာ္လုိ႔.. ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ေပ်ာက္ဆုံးေနခဲ့တဲ့ ဆရာညဥ္ ျပန္လည္ ပူး၀င္လုိ႔..။
Friday, December 5, 2008
Friday, November 28, 2008
အမွန္က ဒီအေၾကာင္းကုိ ရြာကျပန္ေရာက္ေရာက္ျခင္း ေရးဖုိ႔ စိတ္ကူးထားခဲ့တယ္..။ ဒါေပမယ့္ .. ေရွ႔က ေရးလက္စ အေၾကာင္းအရာ လက္စမသတ္ႏုိင္တာနဲ႔ ေနာက္ဆုတ္ရင္း အခုမွပဲ စျဖစ္ေတာ့တယ္..။ ဘေလာ့ဂ္ကုိ စာတစ္အုပ္လုိ အစဥ္လုိက္ ေရးတာဆုိေတာ့ ေရွ႔ကမျပီးဘဲ ေနာက္ေခါင္းစဥ္တစ္ခု ထပ္တင္ထပ္ေရးဖုိ႔ ခက္ေနခဲ့ရတယ္..။
ဒီၾကားထဲ အလုပ္ကိစၥတဖက္နဲ႔ အခ်ိန္ဆင္းရဲ ေနလုိ႔ ပုိေနာက္က်သြားခဲ့တယ္..။ အလွဴရွင္ ကုိကုိမမ ႏွင့္ တကြ ဘေလာ့ဂ္ၾကြလာ ေဆြသဟာ တုိ႔ အႏွီကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ခြင့္လႊတ္ေတာ္ မူၾကပါကုန္..။ ေရႊစိတ္ေတာ္ မညိဳၾကပါႏွင့္..။
ခ်စ္ခင္စြာ
နဗန
ဒီၾကားထဲ အလုပ္ကိစၥတဖက္နဲ႔ အခ်ိန္ဆင္းရဲ ေနလုိ႔ ပုိေနာက္က်သြားခဲ့တယ္..။ အလွဴရွင္ ကုိကုိမမ ႏွင့္ တကြ ဘေလာ့ဂ္ၾကြလာ ေဆြသဟာ တုိ႔ အႏွီကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ခြင့္လႊတ္ေတာ္ မူၾကပါကုန္..။ ေရႊစိတ္ေတာ္ မညိဳၾကပါႏွင့္..။
ခ်စ္ခင္စြာ
နဗန
34.1 ရြာျပန္နိဒါန္း (သုိ႔ ) မဒမ္ႏွင့္ ဂ်ီေတာ့ ေျပာၾကျခင္း
ဘေလာ့ဂ္ကေနတဆင့္ ဆမိတ္ခုံရြာက ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ လွဴဒါန္းတာေတြကုိ ၾကဳံရင္ၾကဳံသလုိ မဒမ့္ကုိ ေျပာျပမိတယ္..။ အလွဴေငြ ဘယ္ေရြ႔ဘယ္မွ် ရေနျပီဆုိေတာ့ မဒမ္ကေတာင္ မ်က္လုံးျပဴးမ်က္ဆန္ျပဴး နဲ႔ အဲဒီေလာက္ေတာင္ ရသလားတဲ့..။ ခမ်ာ အံ့ၾသေနေသးတယ္..။
ေနာက္.. အဲဒီကိစၥနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္ရြာျပန္မယ္ စီစဥ္ေတာ့ မဒမ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ဂ်ီေတာ့ ေျပာရေတာ့တယ္..။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တအိမ္တည္း ေနၾကျပီး ဘယ္ကေန ဂ်ီေတာ့ ၾကတာလဲ လုိ႔ ထင္မေနၾကနဲ႔အုံး..။ မဒမ္က သူပါ .. ရြာလုိက္ခ်င္တယ္ဆုိျပီး တဂ်ီဂ်ီနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ talk ေနေတာ့တာကုိ ေျပာတာ..။
ျပန္မွာကလည္း ကုိယ့္ကားနဲ႔ကုိ ဆုိေတာ့ မဒမ္က လုိက္ခ်င္ရွာတယ္..။ (ကုိယ့္ကားဆုိလုိ႔ အထင္ေတြၾကီးမသြားၾကပါနဲ႔အုံး..လက္ရွိအလုပ္မွာ ကြ်န္ေတာ္စီးဖုိ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ၀ယ္ေပးထားတဲ့ ကားပါ)
မဒမ့္ကုိ ေခၚခ်င္ေပမယ့္ သားနဲ႔သမီးက ေက်ာင္းတဖက္နဲ႔ ဆုိေတာ့ မျဖစ္ျပန္ဘူး..။ ကေလးေတြ ထားခဲ့ရေအာင္ကလည္း အဆင္ကမေျပ..။ ရြာက ရန္ကုန္ေရာက္ေနတဲ့ လူၾကီးတခ်ိဳ႔နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔ကလည္း လမ္းၾကဳံလုိက္ၾကအုံးမယ္ဆုိေတာ့ မဒမ္ ဂ်ီေတာ့ ေတာ့တာကုိ အတင္းေခ်ာ့ေမာေျပာဆုိ sign out လုပ္လုိက္ရတယ္..။ (တအိမ္တည္းဆုိေတာ့ invisible mode နဲ႔ ထြက္ေျပးလုိ႔လဲ မရဘူးေလ )
တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ကြ်န္ေတာ္တက္ခဲ့ရတဲ့ ရြာေက်ာင္းကလည္း ႏွစ္ငါးဆယ္ ေရႊရတုပဲြ လုပ္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနေတာ့ .. ပဲြျဖစ္ေျမာက္ေရး ရန္ကုန္ေကာ္မတီေတြ ရြာျပန္ ညွိဳႏႈိင္းစည္းေ၀းပဲြ လုပ္ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကားက အခြင့္သင့္သြားခဲ့တယ္..။
ကားက ဗင္ကား ဆုိေတာ့ လူအမ်ားၾကီးေတာ့ ဘယ္ႏုိင္မလဲ..။ ကြ်န္ေတာ္အပါ.. စုစုေပါင္း ေလးေယာက္.. ရန္ကုန္ကေန ညေန ေျခာက္နာရီေလာက္ ထြက္ၾကမယ္ လုိ႔ စီစဥ္လုိက္တယ္..။ ႏုိ၀င္ဘာ (၆) ရက္.. ၾကာသပေတး ေန႔ ေပါ့..။ ညတစ္ညလုံး ေမာင္းမယ္..။ မိတၳီလာေရာက္မွ ျမင္းျခံလမ္းခဲြကတဆင့္ ရြာသြားၾကမယ္..။ ကားေမာင္းတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အတူပါလာတဲ့ ရြာသားတစ္ေယာက္နဲ႔ တလွည္႔စီ ေပါ့..။
သြားမယ့္ေန႔မွာ ရုံးကေန ခပ္ေစာေစာျပန္ခဲ့ျပီး အိမ္မွာ အ၀တ္အစားေရြး အိပ္ျပင္တယ္..။ တညလုံးကားေမာင္းရမွာဆုိေတာ့ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္သြားေအာင္ ေရပါခ်ိဳးလုိက္တယ္..။ သားနဲ႔သမီးကုိ ရြာျပန္မယ့္အေၾကာင္း အသိေပးတယ္..။ အိမ္စာေတြ မွန္မွန္လုပ္ဖုိ႔ သူတုိ႔အေမစကား နားေထာင္ဖုိ႔ ေျပာရင္းေပါ့..။ ေနာက္.. သူတုိ႔ကုိ ႏႈတ္ဆက္စကား ေပြ႔ဖက္ ဆုိျပီး အထုပ္ဆဲြ ထြက္ေတာ့ မဒမ္က အိမ္အေပါက္အထိ လုိက္လာတယ္..။
မလုိက္ရလုိ႔ စိတ္ေကာက္ျပီး ဆူေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကုိ ႏႈတ္ဆက္အနမ္း ေတာင္းသလုိလုိ အထင္နဲ႔ အာဘြားလုပ္ေတာ့ မဒမ္က ေရွာင္ထြက္ျပီး “ ကားကုိ ဂရုစုိက္ေမာင္း ” တဲ့..။
ကဲ.. ရြာအျပန္ခရီး စျပီေပါ့..။
ေနာက္.. အဲဒီကိစၥနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္ရြာျပန္မယ္ စီစဥ္ေတာ့ မဒမ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ဂ်ီေတာ့ ေျပာရေတာ့တယ္..။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တအိမ္တည္း ေနၾကျပီး ဘယ္ကေန ဂ်ီေတာ့ ၾကတာလဲ လုိ႔ ထင္မေနၾကနဲ႔အုံး..။ မဒမ္က သူပါ .. ရြာလုိက္ခ်င္တယ္ဆုိျပီး တဂ်ီဂ်ီနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ talk ေနေတာ့တာကုိ ေျပာတာ..။
ျပန္မွာကလည္း ကုိယ့္ကားနဲ႔ကုိ ဆုိေတာ့ မဒမ္က လုိက္ခ်င္ရွာတယ္..။ (ကုိယ့္ကားဆုိလုိ႔ အထင္ေတြၾကီးမသြားၾကပါနဲ႔အုံး..လက္ရွိအလုပ္မွာ ကြ်န္ေတာ္စီးဖုိ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ၀ယ္ေပးထားတဲ့ ကားပါ)
မဒမ့္ကုိ ေခၚခ်င္ေပမယ့္ သားနဲ႔သမီးက ေက်ာင္းတဖက္နဲ႔ ဆုိေတာ့ မျဖစ္ျပန္ဘူး..။ ကေလးေတြ ထားခဲ့ရေအာင္ကလည္း အဆင္ကမေျပ..။ ရြာက ရန္ကုန္ေရာက္ေနတဲ့ လူၾကီးတခ်ိဳ႔နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔ကလည္း လမ္းၾကဳံလုိက္ၾကအုံးမယ္ဆုိေတာ့ မဒမ္ ဂ်ီေတာ့ ေတာ့တာကုိ အတင္းေခ်ာ့ေမာေျပာဆုိ sign out လုပ္လုိက္ရတယ္..။ (တအိမ္တည္းဆုိေတာ့ invisible mode နဲ႔ ထြက္ေျပးလုိ႔လဲ မရဘူးေလ )
တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ကြ်န္ေတာ္တက္ခဲ့ရတဲ့ ရြာေက်ာင္းကလည္း ႏွစ္ငါးဆယ္ ေရႊရတုပဲြ လုပ္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနေတာ့ .. ပဲြျဖစ္ေျမာက္ေရး ရန္ကုန္ေကာ္မတီေတြ ရြာျပန္ ညွိဳႏႈိင္းစည္းေ၀းပဲြ လုပ္ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကားက အခြင့္သင့္သြားခဲ့တယ္..။
ကားက ဗင္ကား ဆုိေတာ့ လူအမ်ားၾကီးေတာ့ ဘယ္ႏုိင္မလဲ..။ ကြ်န္ေတာ္အပါ.. စုစုေပါင္း ေလးေယာက္.. ရန္ကုန္ကေန ညေန ေျခာက္နာရီေလာက္ ထြက္ၾကမယ္ လုိ႔ စီစဥ္လုိက္တယ္..။ ႏုိ၀င္ဘာ (၆) ရက္.. ၾကာသပေတး ေန႔ ေပါ့..။ ညတစ္ညလုံး ေမာင္းမယ္..။ မိတၳီလာေရာက္မွ ျမင္းျခံလမ္းခဲြကတဆင့္ ရြာသြားၾကမယ္..။ ကားေမာင္းတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အတူပါလာတဲ့ ရြာသားတစ္ေယာက္နဲ႔ တလွည္႔စီ ေပါ့..။
သြားမယ့္ေန႔မွာ ရုံးကေန ခပ္ေစာေစာျပန္ခဲ့ျပီး အိမ္မွာ အ၀တ္အစားေရြး အိပ္ျပင္တယ္..။ တညလုံးကားေမာင္းရမွာဆုိေတာ့ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္သြားေအာင္ ေရပါခ်ိဳးလုိက္တယ္..။ သားနဲ႔သမီးကုိ ရြာျပန္မယ့္အေၾကာင္း အသိေပးတယ္..။ အိမ္စာေတြ မွန္မွန္လုပ္ဖုိ႔ သူတုိ႔အေမစကား နားေထာင္ဖုိ႔ ေျပာရင္းေပါ့..။ ေနာက္.. သူတုိ႔ကုိ ႏႈတ္ဆက္စကား ေပြ႔ဖက္ ဆုိျပီး အထုပ္ဆဲြ ထြက္ေတာ့ မဒမ္က အိမ္အေပါက္အထိ လုိက္လာတယ္..။
မလုိက္ရလုိ႔ စိတ္ေကာက္ျပီး ဆူေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကုိ ႏႈတ္ဆက္အနမ္း ေတာင္းသလုိလုိ အထင္နဲ႔ အာဘြားလုပ္ေတာ့ မဒမ္က ေရွာင္ထြက္ျပီး “ ကားကုိ ဂရုစုိက္ေမာင္း ” တဲ့..။
ကဲ.. ရြာအျပန္ခရီး စျပီေပါ့..။
34.2 ငယ္ဘ၀ ညမ်ားရဲ႔ေကာင္းကင္
စီစဥ္တုံးက ညေနေျခာက္နာရီခဲြေလာက္ ရန္ကုန္က ထြက္မယ္..။ ရန္ကုန္ ေနျပည္ေတာ္ အျမန္လမ္းကေန ေမာင္းသြားရင္ ပ်ဥ္းမနားကုိ ေလးနာရီခဲြေလာက္ပဲ ေမာင္းရမယ္..။ ပ်ဥ္းမနားမိတၴီလာ လြန္ေရာကြ်ံေရာၾကာသုံးနာရီ ဆုိေတာ့ ျမင္းျခံကုိ မနက္လင္းအားၾကီး ေရာက္ျပီ..။ ျမင္းျခံမိတၳီလာက ၅၆ မုိင္ပဲ ရွိတာကုိး..။ ျမင္းျခံကေန ရြာေရာက္ဖုိ႔က ကတၱရာလမ္း မုိင္ ၂၀ နဲ႔ ေျမလမ္း ၈ မုိင္ ထပ္ေမာင္းရုံပဲ..။ ေအးေအးေဆးေဆး နားနားေနေန ေမာင္းရင္ေတာင္ ရြာနဲ႔ ရန္ကုန္ ဆယ့္ငါးနာရီ ေလာက္ပဲ ၾကာမွာဆုိေတာ့ ရြာကုိ ေနာက္အက်ဆုံး ေနာက္တေန႔မနက္ ဆယ္နာရီ ဆယ့္တစ္နာရီအေရာက္ မွန္းထားလုိက္တယ္..။
ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္က စထြက္ကတည္းက နဂုိရ္စီစဥ္ထားတဲ့အတုိင္း ေျခာက္နာရီခဲြ မထြက္ႏုိင္ဘဲ ရွစ္နာရီခဲြေလာက္မွ ထြက္ျဖစ္ေတာ့တယ္..။ ဟုိလူ႔၀င္ေခၚ ဒီလူ႔၀င္ေခၚ ၾကာတာရယ္.. ေနျပည္ေတာ္ အျမန္လမ္းမွာ ဘာ စားေသာက္ဆုိင္မွ မရွိဘူးဆုိတာနဲ႔ မထြက္ခင္ ၀ါးတီးေပးလုိက္ၾကတာနဲ႔ ေနာက္က်သြားခဲ့ရတယ္..။ အျမန္လမ္းဆုိတာ ရန္ကုန္နဲ႔ ေနျပည္ေတာ္ပ်ဥ္းမနားကုိ ပဲခူးရုိးမထဲကေန ျဖတ္ေဖာက္ထားတဲ့ ကြန္ကရစ္လမ္းမၾကီးပဲ..။ အခုထိေတာ့ တရား၀င္မဖြင့္ေသးပါဘူး..။ ဌာနဆုိင္ရာ ကားတခ်ိဳ႔နဲ႔ ကားငယ္ေလးေတြေလာက္သာ ေမးျမန္းစစ္ေဆးျပီး ေမာင္းခြင့္ေပးထားေသးတယ္..။
ခရီးသည္တင္ ဘတ္စ္ကားၾကီးေတြနဲ႔ ကုန္ကားေတြကေတာ့ လမ္းေဟာင္းအတုိင္း လွည္းကူး၊ပဲခူး၊ေညာင္ေလးပင္ လမ္းကေန ေမာင္းေနရဆဲပဲ..။ အဲဒီလမ္းကသာ ေမာင္းရမယ္ဆုိလုိ႔ကေတာ့ ပ်ဥ္းမနားရန္ကုန္ ဆယ္နာရီေလာက္ ေမာင္းရမလားပဲ..။ အျမန္လမ္းကေတာ့ လမ္းအသစ္ျဖစ္တဲ့အျပင္ ကြန္ကရစ္လမ္းဆုိေတာ့ ရန္ကုန္ပ်ဥ္းမနား ေလးနာရီသာသာဆုိ ေရာက္ျပီ..။ တုိက္ၾကီးအလြန္ Toll Gate အေက်ာ္နားကေန အျမန္လမ္း စတယ္..။ လွည္းကူးအထိေတာင္ မေရာက္ေတာ့ဘူး..။
လမ္းကေတာ့ ျဖဴးလုိ႔..။ တနာရီ မုိင္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ အသာေလး ေမာင္းလုိ႔ရတဲ့ လမ္းပဲ..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အဲဒီလမ္း အ၀င္၀ ေရာက္ေတာ့ ကုိးနာရီေလာက္ ရွိျပီ..။ အ၀င္ဂိတ္က လုိအပ္သလုိ ေမးျမန္းတာကုိ ေျဖျပီးတာနဲ႔ ကြန္ကရစ္လမ္းျဖဴျဖဴအတုိင္း ေမာင္း၀င္လာခဲ့ၾကတယ္..။ လမ္းမီးမရွိ.. လမ္းေဘးရြာမျမင္.. ျမိဳ႔မနီး.. တကယ့္ေတာထဲေတာင္ထဲက လမ္းပါပဲ..။ ေခါင္ခ်က္ကေတာ့ မ်က္စိတဆုံး ဘယ္ၾကည္႔ၾကည္႔ မီးေရာင္ေတာင္ မျမင္ရဘူူး..။ လက္စမသတ္ရေသးတဲ့ လမ္းဆုိေတာ့ လမ္းေဘးအႏၲရာယ္ သတိေပး ဆုိင္းဘုတ္ဆုိတာလည္း ေ၀လာေ၀း..။
အေတာ့္ကုိ သတိထားေမာင္းရတဲ့ လမ္းေပါ့..။ သြားေနက် လာေနက် မဟုတ္တဲ့လမ္းျဖစ္တာရယ္.. လမ္းကေကာင္းလြန္းေတာ့ ကီလုိကုိးဆယ္တစ္ရာ ေမာင္းေနတာရယ္.. ညျဖစ္တာရယ္ ေၾကာင့္.. ကြ်န္ေတာ့္မွာ တကုိယ္လုံး ျပဴးျပဲျပီး မ်က္စိကုိဖြင့္ နားကုိစြင့္ ေမာင္းရတယ္..။ ေမာင္းလုိ႔ေတာ့ အေကာင္းသား..။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေမာင္းလာလုိ႔ မုိင္တစ္ရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ကားက လူးသလုိလုိ ျဖစ္လာတာနဲ႔ ခဏရပ္လုိက္ရတယ္..။ ေအာက္ဆင္းၾကည္႔ေတာ့ ေနာက္ ညာဘက္ဘီးက ျပားလုလု ျဖစ္ေနျပီ..။ ပါလာတဲ့ စပယ္ယာဘီးနဲ႔ ျဖဳတ္တပ္ လဲလွယ္ရင္း နားလက္စနဲ႔ အဲဒီနားမွာ.. ခဏတျဖဳတ္ နားၾကတယ္..။
ကားေမာင္းေနတုံးက မသိသာေပမယ့္ အျပင္မွာ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္နဲ႔ နည္းနည္းေအးသလုိ ခံစားရတယ္..။ လဆန္းရက္ဆုိေပမယ့္ လ ကုိ မျမင္ရဘဲ.. ၾကယ္စုံတဲ့ ေကာင္းကင္က ပိန္းပိတ္မေမွာင္ေအာင္ သူ႔အလင္းနဲ႔ အုပ္မုိးထြန္းညွိထားတယ္..။ အဲဒီအလင္းနဲ႔႔ပဲ လမ္းေဘး၀ဲယာ ေတာအုပ္အုပ္ ေတာင္မုိ႔မုိ႔.. ၀ုိးတ၀ါးျမင္ေနရတယ္..။ လက္က နာရီကုိၾကည္႔ေတာ့ ညဆယ့္တစ္နာရီခဲြျပီ..။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးက တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လုိ႔..။ အေအးဓါတ္ပါတဲ့ ေလကုိ အားရပါးရ ရွဳရွိဳက္ရင္း ေကာင္းကင္ကုိ အမွတ္မထင္ ေမာ့ၾကည္႔မိတယ္..။ လွ လုိက္တာ..။ ဒီလုိ ၾကယ္စုံတဲ့ ညေတြ ငါထိေတြ႔ခြင့္မရခဲ့တာ အေတာ္ၾကာခဲ့ျပီပဲလုိ႔ အလန္႔တၾကား ေတြးမိတယ္..။
ငယ္ဘ၀.. ညမ်ားရဲ႔ ေကာင္းကင္က အလိုလို ေခါင္းထဲ ေရာက္လာခဲ့တယ္..။ ညီအကုိတေတြ အိမ္ေရွ႔တလင္းမွာ “ ဟုိဟာက ေမာင္ရင္ဆုိင္ထမ္း.. ဒီဟာက ေဖ်ာက္ဆိပ္ ” နဲ႔ အေတာ္ညဥ္႔နက္သည္အထိ ၾကယ္ၾကည္႔ရင္း ကစားခဲ့ၾကတဲ့ ပုံရိပ္တခ်ိဳ႔ အေတြးထင္လာခဲ့တယ္..။ ကစားရင္း ျငင္းၾကခုန္ၾက စိတ္ေကာက္ၾကတာေတြ ျပန္ျမင္ေယာင္လာတယ္..။ ထူးထူးျခားျခား အဲဒီေန႔ညမွာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ ညီအကုိေမာင္ႏွမေတြကုိ တအားလြမ္းေန မိခဲ့တယ္..။
ခရီးဆက္ဖုိ႔ ကားထဲျပန္၀င္ စတီယာရင္္ ကုိင္သည္႔အထိ အလြမ္းက မေျပခ်င္ဘူး..။
အဲသလုိနဲ႔ဆက္ေမာင္းလာတာ.. ပ်ဥ္းမနားေရာက္ေတာ့ မနက္ တစ္နာရီ..။ အညာေျမ တ၀က္နင္းမိျပီ ေပါ့..။
ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္က စထြက္ကတည္းက နဂုိရ္စီစဥ္ထားတဲ့အတုိင္း ေျခာက္နာရီခဲြ မထြက္ႏုိင္ဘဲ ရွစ္နာရီခဲြေလာက္မွ ထြက္ျဖစ္ေတာ့တယ္..။ ဟုိလူ႔၀င္ေခၚ ဒီလူ႔၀င္ေခၚ ၾကာတာရယ္.. ေနျပည္ေတာ္ အျမန္လမ္းမွာ ဘာ စားေသာက္ဆုိင္မွ မရွိဘူးဆုိတာနဲ႔ မထြက္ခင္ ၀ါးတီးေပးလုိက္ၾကတာနဲ႔ ေနာက္က်သြားခဲ့ရတယ္..။ အျမန္လမ္းဆုိတာ ရန္ကုန္နဲ႔ ေနျပည္ေတာ္ပ်ဥ္းမနားကုိ ပဲခူးရုိးမထဲကေန ျဖတ္ေဖာက္ထားတဲ့ ကြန္ကရစ္လမ္းမၾကီးပဲ..။ အခုထိေတာ့ တရား၀င္မဖြင့္ေသးပါဘူး..။ ဌာနဆုိင္ရာ ကားတခ်ိဳ႔နဲ႔ ကားငယ္ေလးေတြေလာက္သာ ေမးျမန္းစစ္ေဆးျပီး ေမာင္းခြင့္ေပးထားေသးတယ္..။
ခရီးသည္တင္ ဘတ္စ္ကားၾကီးေတြနဲ႔ ကုန္ကားေတြကေတာ့ လမ္းေဟာင္းအတုိင္း လွည္းကူး၊ပဲခူး၊ေညာင္ေလးပင္ လမ္းကေန ေမာင္းေနရဆဲပဲ..။ အဲဒီလမ္းကသာ ေမာင္းရမယ္ဆုိလုိ႔ကေတာ့ ပ်ဥ္းမနားရန္ကုန္ ဆယ္နာရီေလာက္ ေမာင္းရမလားပဲ..။ အျမန္လမ္းကေတာ့ လမ္းအသစ္ျဖစ္တဲ့အျပင္ ကြန္ကရစ္လမ္းဆုိေတာ့ ရန္ကုန္ပ်ဥ္းမနား ေလးနာရီသာသာဆုိ ေရာက္ျပီ..။ တုိက္ၾကီးအလြန္ Toll Gate အေက်ာ္နားကေန အျမန္လမ္း စတယ္..။ လွည္းကူးအထိေတာင္ မေရာက္ေတာ့ဘူး..။
လမ္းကေတာ့ ျဖဴးလုိ႔..။ တနာရီ မုိင္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ အသာေလး ေမာင္းလုိ႔ရတဲ့ လမ္းပဲ..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အဲဒီလမ္း အ၀င္၀ ေရာက္ေတာ့ ကုိးနာရီေလာက္ ရွိျပီ..။ အ၀င္ဂိတ္က လုိအပ္သလုိ ေမးျမန္းတာကုိ ေျဖျပီးတာနဲ႔ ကြန္ကရစ္လမ္းျဖဴျဖဴအတုိင္း ေမာင္း၀င္လာခဲ့ၾကတယ္..။ လမ္းမီးမရွိ.. လမ္းေဘးရြာမျမင္.. ျမိဳ႔မနီး.. တကယ့္ေတာထဲေတာင္ထဲက လမ္းပါပဲ..။ ေခါင္ခ်က္ကေတာ့ မ်က္စိတဆုံး ဘယ္ၾကည္႔ၾကည္႔ မီးေရာင္ေတာင္ မျမင္ရဘူူး..။ လက္စမသတ္ရေသးတဲ့ လမ္းဆုိေတာ့ လမ္းေဘးအႏၲရာယ္ သတိေပး ဆုိင္းဘုတ္ဆုိတာလည္း ေ၀လာေ၀း..။
အေတာ့္ကုိ သတိထားေမာင္းရတဲ့ လမ္းေပါ့..။ သြားေနက် လာေနက် မဟုတ္တဲ့လမ္းျဖစ္တာရယ္.. လမ္းကေကာင္းလြန္းေတာ့ ကီလုိကုိးဆယ္တစ္ရာ ေမာင္းေနတာရယ္.. ညျဖစ္တာရယ္ ေၾကာင့္.. ကြ်န္ေတာ့္မွာ တကုိယ္လုံး ျပဴးျပဲျပီး မ်က္စိကုိဖြင့္ နားကုိစြင့္ ေမာင္းရတယ္..။ ေမာင္းလုိ႔ေတာ့ အေကာင္းသား..။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေမာင္းလာလုိ႔ မုိင္တစ္ရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ကားက လူးသလုိလုိ ျဖစ္လာတာနဲ႔ ခဏရပ္လုိက္ရတယ္..။ ေအာက္ဆင္းၾကည္႔ေတာ့ ေနာက္ ညာဘက္ဘီးက ျပားလုလု ျဖစ္ေနျပီ..။ ပါလာတဲ့ စပယ္ယာဘီးနဲ႔ ျဖဳတ္တပ္ လဲလွယ္ရင္း နားလက္စနဲ႔ အဲဒီနားမွာ.. ခဏတျဖဳတ္ နားၾကတယ္..။
ကားေမာင္းေနတုံးက မသိသာေပမယ့္ အျပင္မွာ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္နဲ႔ နည္းနည္းေအးသလုိ ခံစားရတယ္..။ လဆန္းရက္ဆုိေပမယ့္ လ ကုိ မျမင္ရဘဲ.. ၾကယ္စုံတဲ့ ေကာင္းကင္က ပိန္းပိတ္မေမွာင္ေအာင္ သူ႔အလင္းနဲ႔ အုပ္မုိးထြန္းညွိထားတယ္..။ အဲဒီအလင္းနဲ႔႔ပဲ လမ္းေဘး၀ဲယာ ေတာအုပ္အုပ္ ေတာင္မုိ႔မုိ႔.. ၀ုိးတ၀ါးျမင္ေနရတယ္..။ လက္က နာရီကုိၾကည္႔ေတာ့ ညဆယ့္တစ္နာရီခဲြျပီ..။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးက တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လုိ႔..။ အေအးဓါတ္ပါတဲ့ ေလကုိ အားရပါးရ ရွဳရွိဳက္ရင္း ေကာင္းကင္ကုိ အမွတ္မထင္ ေမာ့ၾကည္႔မိတယ္..။ လွ လုိက္တာ..။ ဒီလုိ ၾကယ္စုံတဲ့ ညေတြ ငါထိေတြ႔ခြင့္မရခဲ့တာ အေတာ္ၾကာခဲ့ျပီပဲလုိ႔ အလန္႔တၾကား ေတြးမိတယ္..။
ငယ္ဘ၀.. ညမ်ားရဲ႔ ေကာင္းကင္က အလိုလို ေခါင္းထဲ ေရာက္လာခဲ့တယ္..။ ညီအကုိတေတြ အိမ္ေရွ႔တလင္းမွာ “ ဟုိဟာက ေမာင္ရင္ဆုိင္ထမ္း.. ဒီဟာက ေဖ်ာက္ဆိပ္ ” နဲ႔ အေတာ္ညဥ္႔နက္သည္အထိ ၾကယ္ၾကည္႔ရင္း ကစားခဲ့ၾကတဲ့ ပုံရိပ္တခ်ိဳ႔ အေတြးထင္လာခဲ့တယ္..။ ကစားရင္း ျငင္းၾကခုန္ၾက စိတ္ေကာက္ၾကတာေတြ ျပန္ျမင္ေယာင္လာတယ္..။ ထူးထူးျခားျခား အဲဒီေန႔ညမွာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ ညီအကုိေမာင္ႏွမေတြကုိ တအားလြမ္းေန မိခဲ့တယ္..။
ခရီးဆက္ဖုိ႔ ကားထဲျပန္၀င္ စတီယာရင္္ ကုိင္သည္႔အထိ အလြမ္းက မေျပခ်င္ဘူး..။
အဲသလုိနဲ႔ဆက္ေမာင္းလာတာ.. ပ်ဥ္းမနားေရာက္ေတာ့ မနက္ တစ္နာရီ..။ အညာေျမ တ၀က္နင္းမိျပီ ေပါ့..။
34.3 ကြ်န္ေတာ့္ရြာသားမ်ား ရွယ္ေသာက္နည္း
ပ်ဥ္းမနားျမိဳ႔ထဲ၀င္ေတာ့ ပထမဦးဆုံး အေနနဲ႔ ဘီးဖာတဲ့ဆုိင္ လုိက္ရွာၾကရတယ္..။ ပါလာတဲ့ စပယ္ယာဘီးက အျမန္လမ္းမွာ လဲခဲ့ရျပီဆုိေတာ့ ေနာက္တခါ ဘီးေပါက္ရင္ ဒုကၡလွလွ ေတြ႔ရဖုိ႔ ရွိတာကုိး..။ ဒါေပမယ့္ ပ်ဥ္းမနားျမိဳ႔ၾကီးက တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ အိပ္စက္လုိ႔..။ ဘယ္နားမွာမွ ဘီးဖာဆုိင္ ရွာမရတာနဲ႔ ေနာက္ဆုံး ပ်ဥ္းမနားဘူတာနားက အလင္းေပါက္ လဘက္ရည္ဆုိင္မွာ ဟာေနတဲ့ဗုိက္ေျဖ႔ဖုိ႔ ထုိင္ၾကတယ္..။
ဘူတာနားမွာေတာ့ ဟုိတစု ဒီတစု လွဳပ္ရွားမႈ အနည္းငယ္ေတြ႔ရတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖဲြ႔ထဲက တစ္ေယာက္က အေႏြးထည္ထုတ္၀တ္တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အညာေဆာင္းရဲ႔ အရသာခံစားခ်င္တာနဲ႔ ၀တ္လက္စအက်ၤ ီ.. ေရွာ့ပင္အတုိနဲ႔ပဲ ထုိင္ေနလုိက္တယ္..။ လဘက္ရည္မွာေသာက္ေတာ့ စားပဲြထုိးေလးက “အကုိတုိ႔ ရွယ္လား ” လုိ႔ ျပန္ေမးတယ္..။
“ ေအး .. အားလုံး ရွယ္ေတြခ်ည္းပဲ ” လုိ႔ သူ႔အေမးကုိ ျပန္ေျဖရင္း ရွယ္ယဥ္ေက်းမႈ ရြာကုိ ေရာက္စက အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု မွတ္ဥာဏ္ေခၚတင္ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့.. အားလုံး တခြိခြိနဲ႔ ရယ္ၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာကုိ ေနာက္နားက မၾကားတၾကားနားေထာင္ေနတဲ့ စားပဲြထုိး ခ်ာတိတ္ေတာင္ ျပဳံးေစ့ေစ့ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္..။
ရွယ္လဘက္ရည္ဆုိတာ.. ခ်က္ႏုိ႔ဆီ မသုံးဘဲ ဘူးႏုိ႔ဆီ နဲ႔ ေဖ်ာ္တဲ့ လဘက္ရည္ေပါ့..။ ဘူးႏုိ႔ဆီဆုိတာ.. ႏုိ႔ဆီဘူးနဲ႔လာတဲ့ ႏုိ႔ဆီ.. ေစ်းၾကီးတယ္..။ ခ်က္ႏုိ႔ဆီဆုိတာ..ရြာမွာပဲ ႏြားႏုိ႔နဲ႔ သၾကားေရာခ်က္ထားတဲ့ ႏုိ႔ဆီ..။ အရည္အေသြး အေရာင္အရသာကအစ ကြာတယ္..။ ဘူးႏုိ႔ဆီက ပုိေကာင္းတာေပါ့..။ ခ်က္ႏုိ႔ဆီ က ညိဳညစ္ညစ္ရယ္..။ ဘူးႏုိ႔ဆီလုိ ျဖဴမေနဘူး..။
အခုေခတ္လူငယ္ေတြကေတာ့ ရွယ္ဆုိတာ သိျပီးသားျဖစ္ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လူလားေျမာက္စက ရွယ္ဆုိတာ ဘယ္ရွိမလဲ..။ ရြာေတြမွာ အားလုံး ခ်က္ႏုိ႔ဆီပဲ သုံးၾကတယ္..။ အေဖ်ာ္ဆရာက ခ်က္ႏုိ႔ဆီကုိ တစ္က်ပ္သားႏွစ္က်ပ္သားမႈတ္ေလးနဲ႔ ေဖ်ာ္မယ့္ ခြက္ထဲ အရင္ထည္႔တယ္..။ ေနာက္မွ.. ႏွပ္ရည္ကရားကုိ ေျမွာက္ကုိင္ ေလာင္းထည္႔ျပီး ဇြန္းနဲ႔ “ကေလာက္ကေလာက္” ျမည္ေအာင္ အေဖ်ာ္ဆရာက ခေလာက္္ျပီး ခ်ေပးတယ္..။ အဲသလုိ ေဖ်ာ္ရုိးေဖ်ာ္စဥ္ ေဖ်ာ္တဲ့ လဘက္ရည္ကုိ ရွယ္ဆုိတာ ေပၚလာေတာ့ ရုိးရုိး လုိ႔ ေခၚၾကေတာ့တယ္..။
ရြာက လဘက္ရည္ဆုိင္ တခ်ိဳ႔ ရွယ္ စေရာင္းေတာ့ တခ်ိဳ႔ ရြာသားမ်ားက ရွယ္ဆုိတာ အကြ်မ္းတ၀င္မျဖစ္ေသးဘူး..။ ဟုိစမ္းစမ္း ဒီစမ္းစမ္း ရွယ္ မွာေသာက္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့..။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ တရပ္ကြက္ထဲသား ခင္ေမာင္ေဌး ဆုိတဲ့ေကာင္ လဘက္ရည္ဆုိင္မွာ ရွယ္ မွာေသာက္တယ္..။ ရွယ္ဆုိေတာ့ လာခ်ေပးကတည္းက ဇြန္းတန္းလန္းနဲ႔ေပါ့..။ ခြက္ေအာက္ေျခမွာ ကပ္ေနတဲ့ ႏုိ႔ဆီကုိ ကုိယ္တုိင္ခေလာက္ေသာက္ဖုိ႔ တပ္ထားတဲ့ ဇြန္းပဲ..။
အဲဒါကုိ မသိတဲ့ ခင္ေမာင္ေဌးက ပါလာတဲ့ ဖြန္းကုိ ဖယ္ျပီး ေသာက္ေနက်လဘက္ရည္လုိ ေဖ်ာ္ျပီးသားအထင္နဲ႔ တက်ိဳက္ေမာ့လုိက္တယ္..။ ႏို႔ဆီက မေမႊရေသးေတာ့ ႏွပ္ရည္ေတြခ်ည္း.. ခါးတာေပါ့..။ အခုမွ စေသာက္ဖူးတာဆုိေတာ့ ဆုိင္ရွင္ကုိလည္း ကြန္ပလိန္း မလုပ္ရဲဘူး..။ အ တယ္လုိ႔ အထင္မခံခ်င္ဘူး ေပါ့ေလ..။ ေဘးက ပါလာတဲ့သူငယ္ခ်င္းကုိပဲ.. တုိးတုိးေျပာတယ္..။ “ ရွယ္ဆုိလုိ႔ ေသာက္တာ..ငါ့လခြီး ခါးလုိက္တာလြန္ေရာ.. ထြီ ” တဲ့..။
ေဘးကပါလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းခမ်ာလည္း ရွယ္ဆုိတာ ဘာမွန္းမသိေတာ့ မ်က္စိေလး ေပကလပ္ေပကလပ္နဲ႔ ခင္ေမာင္ေဌး ျဖစ္ပ်က္ေနတာကုိ နားမလည္ႏုိင္ ျဖစ္ေနရတယ္..။ ဒါေပမယ့္ သူက ခင္ေမာင္ေဌးထက္ နည္းနည္းပုိလည္တယ္..။ တခုခုေတာ့ လဲြေနျပီဆုိတာ သူသိတယ္..။ ခင္ေမာင္ေဌး ေဘးခ်ဖယ္ထားတဲ့ ဇြန္းကုိ ေကာက္ကုိင္ျပီး “ ဒီဖြန္းက အလကား ထည္႔ထားတာမဟုတ္ေလာက္ဘူး.. ခြက္ေအာက္မွာ ကပ္ေနတဲ့ ႏုိ႔ဆီကုိ ဒီဇြန္းနဲ႔လွမ္းခပ္စားရမွာ.. အေပၚက ႏွပ္ရည္ကုိ တက်ိဳက္ေမာ့လုိက္ ေအာက္ကႏုိ႔ဆီကုိ တဖြန္းခပ္စားလုိက္ လုပ္ရမွာ ” တဲ့..။ အၾကံ၀င္ေပးတယ္..။
ဆမိတ္ခုံသားမ်ား ရွယ္ေသာက္နည္းေပါ့..။
အဲဒါေလးကုိ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္လာလုိ႔ ပ်ဥ္းမနား လဘက္ရည္ဆုိင္မွာ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေျပာျဖစ္တာပါ..။ ရြာနဲ႔ နီးလာေလ.. ျမင္သမွ် ၾကားသမွ် ရြာနဲ႔ ပတ္သက္ဆက္စပ္ျပီး ေတြးေနမိတယ္..။
ပ်ဥ္းမနားက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ထြက္လာေတာ့ မနက္ႏွစ္နာရီခဲြ..။ ေဆာင္းအၾကိဳ ႏွင္းလုိလုိ ျမဴလုိလုိေတာင္ က်ေနခဲ့ျပီ..။
( ရြာသားမ်ား ရွယ္ လဘက္ရည္ေသာက္တဲ့အေၾကာင္းကုိ ေရွ႔မွာ ေရးခဲ့ျပီး ျဖစ္တယ္ဆုိရင္ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူၾကပါကုန္.. ျပန္ဖတ္ရွာရမွာ ပ်င္းလုိ႔ ပါ.. မေရးရေသးဘူးဆုိရင္ေတာ့ အတုိင္းထက္အလြန္ေပါ့ ဗ်ား..)
ဘူတာနားမွာေတာ့ ဟုိတစု ဒီတစု လွဳပ္ရွားမႈ အနည္းငယ္ေတြ႔ရတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖဲြ႔ထဲက တစ္ေယာက္က အေႏြးထည္ထုတ္၀တ္တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အညာေဆာင္းရဲ႔ အရသာခံစားခ်င္တာနဲ႔ ၀တ္လက္စအက်ၤ ီ.. ေရွာ့ပင္အတုိနဲ႔ပဲ ထုိင္ေနလုိက္တယ္..။ လဘက္ရည္မွာေသာက္ေတာ့ စားပဲြထုိးေလးက “အကုိတုိ႔ ရွယ္လား ” လုိ႔ ျပန္ေမးတယ္..။
“ ေအး .. အားလုံး ရွယ္ေတြခ်ည္းပဲ ” လုိ႔ သူ႔အေမးကုိ ျပန္ေျဖရင္း ရွယ္ယဥ္ေက်းမႈ ရြာကုိ ေရာက္စက အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု မွတ္ဥာဏ္ေခၚတင္ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့.. အားလုံး တခြိခြိနဲ႔ ရယ္ၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာကုိ ေနာက္နားက မၾကားတၾကားနားေထာင္ေနတဲ့ စားပဲြထုိး ခ်ာတိတ္ေတာင္ ျပဳံးေစ့ေစ့ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္..။
ရွယ္လဘက္ရည္ဆုိတာ.. ခ်က္ႏုိ႔ဆီ မသုံးဘဲ ဘူးႏုိ႔ဆီ နဲ႔ ေဖ်ာ္တဲ့ လဘက္ရည္ေပါ့..။ ဘူးႏုိ႔ဆီဆုိတာ.. ႏုိ႔ဆီဘူးနဲ႔လာတဲ့ ႏုိ႔ဆီ.. ေစ်းၾကီးတယ္..။ ခ်က္ႏုိ႔ဆီဆုိတာ..ရြာမွာပဲ ႏြားႏုိ႔နဲ႔ သၾကားေရာခ်က္ထားတဲ့ ႏုိ႔ဆီ..။ အရည္အေသြး အေရာင္အရသာကအစ ကြာတယ္..။ ဘူးႏုိ႔ဆီက ပုိေကာင္းတာေပါ့..။ ခ်က္ႏုိ႔ဆီ က ညိဳညစ္ညစ္ရယ္..။ ဘူးႏုိ႔ဆီလုိ ျဖဴမေနဘူး..။
အခုေခတ္လူငယ္ေတြကေတာ့ ရွယ္ဆုိတာ သိျပီးသားျဖစ္ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လူလားေျမာက္စက ရွယ္ဆုိတာ ဘယ္ရွိမလဲ..။ ရြာေတြမွာ အားလုံး ခ်က္ႏုိ႔ဆီပဲ သုံးၾကတယ္..။ အေဖ်ာ္ဆရာက ခ်က္ႏုိ႔ဆီကုိ တစ္က်ပ္သားႏွစ္က်ပ္သားမႈတ္ေလးနဲ႔ ေဖ်ာ္မယ့္ ခြက္ထဲ အရင္ထည္႔တယ္..။ ေနာက္မွ.. ႏွပ္ရည္ကရားကုိ ေျမွာက္ကုိင္ ေလာင္းထည္႔ျပီး ဇြန္းနဲ႔ “ကေလာက္ကေလာက္” ျမည္ေအာင္ အေဖ်ာ္ဆရာက ခေလာက္္ျပီး ခ်ေပးတယ္..။ အဲသလုိ ေဖ်ာ္ရုိးေဖ်ာ္စဥ္ ေဖ်ာ္တဲ့ လဘက္ရည္ကုိ ရွယ္ဆုိတာ ေပၚလာေတာ့ ရုိးရုိး လုိ႔ ေခၚၾကေတာ့တယ္..။
ရြာက လဘက္ရည္ဆုိင္ တခ်ိဳ႔ ရွယ္ စေရာင္းေတာ့ တခ်ိဳ႔ ရြာသားမ်ားက ရွယ္ဆုိတာ အကြ်မ္းတ၀င္မျဖစ္ေသးဘူး..။ ဟုိစမ္းစမ္း ဒီစမ္းစမ္း ရွယ္ မွာေသာက္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့..။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ တရပ္ကြက္ထဲသား ခင္ေမာင္ေဌး ဆုိတဲ့ေကာင္ လဘက္ရည္ဆုိင္မွာ ရွယ္ မွာေသာက္တယ္..။ ရွယ္ဆုိေတာ့ လာခ်ေပးကတည္းက ဇြန္းတန္းလန္းနဲ႔ေပါ့..။ ခြက္ေအာက္ေျခမွာ ကပ္ေနတဲ့ ႏုိ႔ဆီကုိ ကုိယ္တုိင္ခေလာက္ေသာက္ဖုိ႔ တပ္ထားတဲ့ ဇြန္းပဲ..။
အဲဒါကုိ မသိတဲ့ ခင္ေမာင္ေဌးက ပါလာတဲ့ ဖြန္းကုိ ဖယ္ျပီး ေသာက္ေနက်လဘက္ရည္လုိ ေဖ်ာ္ျပီးသားအထင္နဲ႔ တက်ိဳက္ေမာ့လုိက္တယ္..။ ႏို႔ဆီက မေမႊရေသးေတာ့ ႏွပ္ရည္ေတြခ်ည္း.. ခါးတာေပါ့..။ အခုမွ စေသာက္ဖူးတာဆုိေတာ့ ဆုိင္ရွင္ကုိလည္း ကြန္ပလိန္း မလုပ္ရဲဘူး..။ အ တယ္လုိ႔ အထင္မခံခ်င္ဘူး ေပါ့ေလ..။ ေဘးက ပါလာတဲ့သူငယ္ခ်င္းကုိပဲ.. တုိးတုိးေျပာတယ္..။ “ ရွယ္ဆုိလုိ႔ ေသာက္တာ..ငါ့လခြီး ခါးလုိက္တာလြန္ေရာ.. ထြီ ” တဲ့..။
ေဘးကပါလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းခမ်ာလည္း ရွယ္ဆုိတာ ဘာမွန္းမသိေတာ့ မ်က္စိေလး ေပကလပ္ေပကလပ္နဲ႔ ခင္ေမာင္ေဌး ျဖစ္ပ်က္ေနတာကုိ နားမလည္ႏုိင္ ျဖစ္ေနရတယ္..။ ဒါေပမယ့္ သူက ခင္ေမာင္ေဌးထက္ နည္းနည္းပုိလည္တယ္..။ တခုခုေတာ့ လဲြေနျပီဆုိတာ သူသိတယ္..။ ခင္ေမာင္ေဌး ေဘးခ်ဖယ္ထားတဲ့ ဇြန္းကုိ ေကာက္ကုိင္ျပီး “ ဒီဖြန္းက အလကား ထည္႔ထားတာမဟုတ္ေလာက္ဘူး.. ခြက္ေအာက္မွာ ကပ္ေနတဲ့ ႏုိ႔ဆီကုိ ဒီဇြန္းနဲ႔လွမ္းခပ္စားရမွာ.. အေပၚက ႏွပ္ရည္ကုိ တက်ိဳက္ေမာ့လုိက္ ေအာက္ကႏုိ႔ဆီကုိ တဖြန္းခပ္စားလုိက္ လုပ္ရမွာ ” တဲ့..။ အၾကံ၀င္ေပးတယ္..။
ဆမိတ္ခုံသားမ်ား ရွယ္ေသာက္နည္းေပါ့..။
အဲဒါေလးကုိ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္လာလုိ႔ ပ်ဥ္းမနား လဘက္ရည္ဆုိင္မွာ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေျပာျဖစ္တာပါ..။ ရြာနဲ႔ နီးလာေလ.. ျမင္သမွ် ၾကားသမွ် ရြာနဲ႔ ပတ္သက္ဆက္စပ္ျပီး ေတြးေနမိတယ္..။
ပ်ဥ္းမနားက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ထြက္လာေတာ့ မနက္ႏွစ္နာရီခဲြ..။ ေဆာင္းအၾကိဳ ႏွင္းလုိလုိ ျမဴလုိလုိေတာင္ က်ေနခဲ့ျပီ..။
( ရြာသားမ်ား ရွယ္ လဘက္ရည္ေသာက္တဲ့အေၾကာင္းကုိ ေရွ႔မွာ ေရးခဲ့ျပီး ျဖစ္တယ္ဆုိရင္ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူၾကပါကုန္.. ျပန္ဖတ္ရွာရမွာ ပ်င္းလုိ႔ ပါ.. မေရးရေသးဘူးဆုိရင္ေတာ့ အတုိင္းထက္အလြန္ေပါ့ ဗ်ား..)
34.4 မိတၳီလာ ေရာက္ျပီေပါ့
ပ်ဥ္းမနားနဲ႔ မိတၳီလာၾကားကုိေတာ့ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေမာင္းရတယ္..။ ပ်ဥ္းမနားမွာ ဘီးဖာဖုိ႔ အဆင္မေျပခဲ့ေတာ့ ဒီတစ္ခါ ဘီးေပါက္လုိ႔ကေတာ့ကုိယ္က်ိဳးနည္းျပီပဲ..။ ပ်ဥ္းမနားက ေက်ာ္လာတာနဲ႔ အညာပုိပီျပင္လာတာကုိ ခံစားမိလုိက္တယ္..။ ျဖာထြက္ေနတဲ့ ကားမီးေရာင္နဲ႔ အညာရဲ႔ သရုပ္သကန္ ထေနာင္းပင္တခ်ိဳ႔ လမ္းေဘးမွာ ျမင္ေနရျပီ..။ ေႏြထေနာင္း ေဆာင္းမန္က်ဥ္း စာခ်ိဳးထဲက မန္က်ဥ္းပင္ တခ်ိဳ႔ကုိလည္း ၾကိဳၾကားၾကိဳၾကား အုပ္အုပ္မုိးမုိး ေတြ႔မိတယ္..။ ပုံ႔ပုံ႔ရုံ႔ရုံ႔ ႏုိင္တဲ့ ကႏၳာရ ပင္ တအုပ္တမ ကုိလည္း မၾကာခဏ ရိပ္ကနဲရိပ္ကနဲ ေက်ာ္ခဲ့တာ သတိထားမိတယ္..။ တခ်က္တခ်က္ ကားမွန္အဖြင့္မွာ တမာပန္းရနံ႔က ေ၀့ကနဲ ၀င္လာတတ္ျပန္တယ္..။
အားလုံးဟာ ကုိယ္နဲ႔ တရင္းတႏွီးရွိခဲ့တဲ့ အရာေတြခ်ည္း ဆုိေပမယ့္ ခံစားမႈအသစ္တခုလုိ လွိဳက္ကနဲ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ျဖစ္ရပါတယ္..။
တပ္ကုန္းနားမေရာက္ခင္ အဖဲြ႔ထဲက တစ္ေယာက္က “ ေရွ႔မွာ ေပါက္ေတာ ” ဆုိတာနဲ႔ ကားရပ္ျပီး ရွဳးရွဳးဖလား၀ါး ၾကတယ္..။ လမ္းေဘး ရွဳးေပါက္တာကအစ ရန္ကုန္လမ္းေဘးနဲ႔မတူ.. ကႏၱာရဆူး မနင္းမိေအာင္ အလုိလုိ ေရွာင္မိေနတာ သတိထား မိတယ္..။ က်န္တဲ့သူအားလုံး ထုိင္ေပါက္ၾကေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မတ္တပ္ရပ္ျပီးေတာ့ပဲ စခန္းသြားလုိက္ေတာ့တယ္..။ မနက္ေစာ သုံးနာရီသာသာဆုိေပမယ့္ ေရာင္နီမလာေသးသမုိ႔ သိပ္လင္းလင္းထင္းထင္း မရွိေသးေတာ့.. ထုိင္ရက္ ရွဳးေပါက္ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္မ၀့ံဘူး..။ သိတယ္မဟုတ္လား.. အညာေလ..။ ေျမြက ေပါပါဘိသနဲ႔..။
ငယ္ငယ္တုံးက သင္ခဲ့ရတဲ့ ေရွးဦးသူနာျပဳစုနည္းဆုိတာကလည္း ေျခသလုံး ေျမြကုိက္ရင္ ဘယ္လုိလုပ္ ဆုိတာပဲ ပါတယ္..။ ေျခသလုံးအထက္ကိစၥ ေသခ်ာမေျပာထားေတာ့ ရွဳးေပါက္ရင္း ေျမြကုိက္ခံရသူအတြက္က်ေတာ့ သူတုိ႔နည္းေတြက မဟန္ေလာက္ဘူး..။ ေတြးၾကည္႔တာနဲ႔တင္ ၾကက္သီးထမိပါရဲ႔..။ အကုိက္ခံရတဲ့ေနရာကုိ ဘလိတ္ဓါးနဲ႔လွီး.. အနာအဆာကင္းတဲ့ပါးစပ္နဲ႔ အဆိပ္ေတြကုိ စုပ္ထုတ္ တဲ့..။ ကူမယ့္သူမရွိလုိ႔ ကုိယ့္ဖာသာ အဆိပ္စုပ္မယ္ ဆုိျပန္ေတာ့လည္း ေျခသလုံး မဟုတ္ေတာ့ ဒုကၡ..။ ေနာက္ ရွိေသးတယ္..။ အဆိပ္ေတြ တကုိယ္လုံး မပ်ံ႔ေအာင္ အကုိက္ခံဒဏ္ရာ အေပၚကေန ၾကိဳးနဲ႔ စည္းထားရမယ္ ဆုိပဲ..။ သေဘာေကာင္းတဲ့ ေျမြနဲ႔ေတြ႔လုိ႔ စည္းစရာ ေနရာက်န္ရင္ ေတာ္ေသးရဲ႔..။ ႏုိ႔မုိ႔ မေတြး၀့ံစရာပဲ..။
ဆုိေတာ့ ေမွာင္နက္မည္းမည္း ဘယ္မွာျဖစ္ျဖစ္ လမ္းေဘး အေပါ့သြားဖုိ႔ ၾကဳံတုိင္း ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မုိးတုိးမတ္တပ္ပဲ..။ ပါးပ်ဥ္း ရွည္တဲ့ ေျမြေဟာက္နဲ႔ ေတြ႔ရင္ေတာ့ သူ႔ကံကုိယ့္ကံေပါ့ေလ..။
ကဲ.. ေျပာမိမွေတာ့ ရွဳးဋီကာ ဖြင့္လုိက္အုံးမယ္..။ ဟဲဟဲ..။
တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ လမ္းေဘးမတ္တပ္ရပ္ အေပါ့သြားရမွာ ေသမေလာက္ေၾကာက္ၾကတယ္..။ နတ္မၾကိဳက္လုိ႔တဲ့..။ မလဲႊသာလုိ႔ မျဖစ္မေန အေပါ့သြားရမယ္ဆုိတုိင္း ခမ်ာမ်ား ပြစိပြစိနဲ႔ ေတာင္းပန္လုိက္ၾကရတာ..။ အမုိက္အမဲေလးမုိ႔ ခြင့္လႊတ္ပါ.. မလိမ္မုိးမလိမ္မာ ေလးမုိ႔ သည္းခံေတာ္မူပါ နဲ႔ ရွဳပ္ေနတာပဲ..။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ထုိင္ေပါက္တာလည္း သူတုိ႔အေတြးနဲ႔ဆုိ မေကာင္းဘူးပဲ..။ ဘူမိ(ေျမ)ကုိ အစုိးရတဲ့ ဘုမၼစုိး နတ္က ေျမၾကီးထဲမွာေနတာ..။ ထုိင္ေပါက္ေတာ့ သူ႔တုိက္ရုိက္ထိတာေပါ့..။ တျခားနတ္ေတြ သူတုိ႔ဖက္ လွည္႔ေပါက္တာနဲ႔ ဆတ္ဆတ္ထိမခံျဖစ္ေနတယ္ဆုိရင္ ေခါင္းေပၚတက္ အပန္းခံရတဲ့ ဘုမၼစုိးဆုိ ေဒါသထြက္လုိက္မယ့္ ျဖစ္ခ်င္း..။
ကြ်န္ေတာ္သာ ဘုမၼစုိး ဆုိလုိ႔ကေတာ့ ထုိင္ေပါက္တဲ့ေကာင္ တခါတည္း ေကာ့သြားေအာင္ ကုိင္ပစ္လုိက္မယ္..။ ( နတ္လုိ ကုိင္တာကုိ ေျပာတာပါဗ်ာ.. ဟားဟား )
ကဲ ရွဳးဋီကာ ဒီတင္ ရပ္မွပဲ..။ ေတာ္ၾကာ ကြ်န္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ကုိ နတ္ေတြ ၀င္ဖတ္ေနရင္ ဒုကၡ..။ ကုိယ့္ဖက္မွာ ဘုမၼစုိး တစ္ပါး ပဲ ရွိတယ္..။ သူခမ်ာလည္း ေျမၾကီးထဲေနရတာဆုိေတာ့ wi-fi မရွိေလာက္လုိ႔ ေလာက္ေလာက္ လားလား အားကုိးရမယ္ မထင္ပါဘူး..။
အဲသလုိနဲ႔ အညာအနံ႔အသက္ေတြထဲ အတင္းတုိး၀င္ ခရီးႏွင္လာခဲ့တာ.. တပ္ကုန္းေက်ာ္ေတာ့ .. ကြ်န္ေတာ္ မဟန္ႏုိင္ေတာ့ဘူး..။ တခ်က္တခ်က္ ငိုက္ခ်င္သလုိ ျဖစ္လာတာနဲ႔ အတူပါလာတဲ့ အကုိၾကီးတစ္ေယာက္ ကုိ တလွည္႔ေမာင္းခုိင္းရတယ္..။ သူေမာင္းတုံး ေမွးကနဲ ကြ်န္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္..။ ႏုိးလာေတာ့ မိတၳီလာ ေရာက္ေနျပီ..။ အခ်ိန္က မနက္ ငါးနာရီ ..။
အားလုံးဟာ ကုိယ္နဲ႔ တရင္းတႏွီးရွိခဲ့တဲ့ အရာေတြခ်ည္း ဆုိေပမယ့္ ခံစားမႈအသစ္တခုလုိ လွိဳက္ကနဲ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ျဖစ္ရပါတယ္..။
တပ္ကုန္းနားမေရာက္ခင္ အဖဲြ႔ထဲက တစ္ေယာက္က “ ေရွ႔မွာ ေပါက္ေတာ ” ဆုိတာနဲ႔ ကားရပ္ျပီး ရွဳးရွဳးဖလား၀ါး ၾကတယ္..။ လမ္းေဘး ရွဳးေပါက္တာကအစ ရန္ကုန္လမ္းေဘးနဲ႔မတူ.. ကႏၱာရဆူး မနင္းမိေအာင္ အလုိလုိ ေရွာင္မိေနတာ သတိထား မိတယ္..။ က်န္တဲ့သူအားလုံး ထုိင္ေပါက္ၾကေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မတ္တပ္ရပ္ျပီးေတာ့ပဲ စခန္းသြားလုိက္ေတာ့တယ္..။ မနက္ေစာ သုံးနာရီသာသာဆုိေပမယ့္ ေရာင္နီမလာေသးသမုိ႔ သိပ္လင္းလင္းထင္းထင္း မရွိေသးေတာ့.. ထုိင္ရက္ ရွဳးေပါက္ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္မ၀့ံဘူး..။ သိတယ္မဟုတ္လား.. အညာေလ..။ ေျမြက ေပါပါဘိသနဲ႔..။
ငယ္ငယ္တုံးက သင္ခဲ့ရတဲ့ ေရွးဦးသူနာျပဳစုနည္းဆုိတာကလည္း ေျခသလုံး ေျမြကုိက္ရင္ ဘယ္လုိလုပ္ ဆုိတာပဲ ပါတယ္..။ ေျခသလုံးအထက္ကိစၥ ေသခ်ာမေျပာထားေတာ့ ရွဳးေပါက္ရင္း ေျမြကုိက္ခံရသူအတြက္က်ေတာ့ သူတုိ႔နည္းေတြက မဟန္ေလာက္ဘူး..။ ေတြးၾကည္႔တာနဲ႔တင္ ၾကက္သီးထမိပါရဲ႔..။ အကုိက္ခံရတဲ့ေနရာကုိ ဘလိတ္ဓါးနဲ႔လွီး.. အနာအဆာကင္းတဲ့ပါးစပ္နဲ႔ အဆိပ္ေတြကုိ စုပ္ထုတ္ တဲ့..။ ကူမယ့္သူမရွိလုိ႔ ကုိယ့္ဖာသာ အဆိပ္စုပ္မယ္ ဆုိျပန္ေတာ့လည္း ေျခသလုံး မဟုတ္ေတာ့ ဒုကၡ..။ ေနာက္ ရွိေသးတယ္..။ အဆိပ္ေတြ တကုိယ္လုံး မပ်ံ႔ေအာင္ အကုိက္ခံဒဏ္ရာ အေပၚကေန ၾကိဳးနဲ႔ စည္းထားရမယ္ ဆုိပဲ..။ သေဘာေကာင္းတဲ့ ေျမြနဲ႔ေတြ႔လုိ႔ စည္းစရာ ေနရာက်န္ရင္ ေတာ္ေသးရဲ႔..။ ႏုိ႔မုိ႔ မေတြး၀့ံစရာပဲ..။
ဆုိေတာ့ ေမွာင္နက္မည္းမည္း ဘယ္မွာျဖစ္ျဖစ္ လမ္းေဘး အေပါ့သြားဖုိ႔ ၾကဳံတုိင္း ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မုိးတုိးမတ္တပ္ပဲ..။ ပါးပ်ဥ္း ရွည္တဲ့ ေျမြေဟာက္နဲ႔ ေတြ႔ရင္ေတာ့ သူ႔ကံကုိယ့္ကံေပါ့ေလ..။
ကဲ.. ေျပာမိမွေတာ့ ရွဳးဋီကာ ဖြင့္လုိက္အုံးမယ္..။ ဟဲဟဲ..။
တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ လမ္းေဘးမတ္တပ္ရပ္ အေပါ့သြားရမွာ ေသမေလာက္ေၾကာက္ၾကတယ္..။ နတ္မၾကိဳက္လုိ႔တဲ့..။ မလဲႊသာလုိ႔ မျဖစ္မေန အေပါ့သြားရမယ္ဆုိတုိင္း ခမ်ာမ်ား ပြစိပြစိနဲ႔ ေတာင္းပန္လုိက္ၾကရတာ..။ အမုိက္အမဲေလးမုိ႔ ခြင့္လႊတ္ပါ.. မလိမ္မုိးမလိမ္မာ ေလးမုိ႔ သည္းခံေတာ္မူပါ နဲ႔ ရွဳပ္ေနတာပဲ..။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ထုိင္ေပါက္တာလည္း သူတုိ႔အေတြးနဲ႔ဆုိ မေကာင္းဘူးပဲ..။ ဘူမိ(ေျမ)ကုိ အစုိးရတဲ့ ဘုမၼစုိး နတ္က ေျမၾကီးထဲမွာေနတာ..။ ထုိင္ေပါက္ေတာ့ သူ႔တုိက္ရုိက္ထိတာေပါ့..။ တျခားနတ္ေတြ သူတုိ႔ဖက္ လွည္႔ေပါက္တာနဲ႔ ဆတ္ဆတ္ထိမခံျဖစ္ေနတယ္ဆုိရင္ ေခါင္းေပၚတက္ အပန္းခံရတဲ့ ဘုမၼစုိးဆုိ ေဒါသထြက္လုိက္မယ့္ ျဖစ္ခ်င္း..။
ကြ်န္ေတာ္သာ ဘုမၼစုိး ဆုိလုိ႔ကေတာ့ ထုိင္ေပါက္တဲ့ေကာင္ တခါတည္း ေကာ့သြားေအာင္ ကုိင္ပစ္လုိက္မယ္..။ ( နတ္လုိ ကုိင္တာကုိ ေျပာတာပါဗ်ာ.. ဟားဟား )
ကဲ ရွဳးဋီကာ ဒီတင္ ရပ္မွပဲ..။ ေတာ္ၾကာ ကြ်န္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ကုိ နတ္ေတြ ၀င္ဖတ္ေနရင္ ဒုကၡ..။ ကုိယ့္ဖက္မွာ ဘုမၼစုိး တစ္ပါး ပဲ ရွိတယ္..။ သူခမ်ာလည္း ေျမၾကီးထဲေနရတာဆုိေတာ့ wi-fi မရွိေလာက္လုိ႔ ေလာက္ေလာက္ လားလား အားကုိးရမယ္ မထင္ပါဘူး..။
အဲသလုိနဲ႔ အညာအနံ႔အသက္ေတြထဲ အတင္းတုိး၀င္ ခရီးႏွင္လာခဲ့တာ.. တပ္ကုန္းေက်ာ္ေတာ့ .. ကြ်န္ေတာ္ မဟန္ႏုိင္ေတာ့ဘူး..။ တခ်က္တခ်က္ ငိုက္ခ်င္သလုိ ျဖစ္လာတာနဲ႔ အတူပါလာတဲ့ အကုိၾကီးတစ္ေယာက္ ကုိ တလွည္႔ေမာင္းခုိင္းရတယ္..။ သူေမာင္းတုံး ေမွးကနဲ ကြ်န္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္..။ ႏုိးလာေတာ့ မိတၳီလာ ေရာက္ေနျပီ..။ အခ်ိန္က မနက္ ငါးနာရီ ..။
34.5 သြားတာက ျမင္းျခံ.. ေရာက္တာက ေရႊေပၚကြ်န္း
မိတၳီလာျမိဳ႔ထဲ နာရီစင္နား.. မႏၱေလးလမ္းဖက္အထြက္.. လဘက္ရည္ဆုိင္မွာ.. တစ္ခြက္တစ္ခု ၀ါးတီးေပးရင္း ခဏ နားၾကတယ္..။ သြားရမွာက ျမင္းျခံလမ္းခဲြဆုိေပမယ့္ ဘီးဖာဆုိင္လုိက္ရွာရင္း မႏၱေလးလမ္းဖက္ ေရာက္သြားခဲ့ၾကတာပဲ..။ ဒါေပမယ့္ မိတၳီလာမွာလည္း ဘီးဖာဆုိင္မ်ား မဖြင့္ေသး..။ ျမင္းျခံလမ္း အထြက္မွာ ထပ္ရွာၾကည္႔မယ္..။ မေတြ႔ေတာ့လည္း လမ္းမွာေတြ႔တဲ့ေနရာ ဖာတာေပါ့ လုိ႔ ေတြးျပီး.. ေအးေအးလူလူ လဘက္ရည္ထုိင္ေသာက္ၾကတယ္..။
ထီလာသူထီလာသားတခ်ိဳ႔ကေတာ့ ေဆာင္းေရာက္ျပီဆုိတာကုိ အေႏြးထည္ ကုိယ္စီနဲ႔ သက္ေသျပေနေလရဲ႔..။ သကၤန္ရုံထားတဲ့ သံဃာေတာ္တခ်ိဳ႔ သပိတ္ကုိယ္စီနဲ႔ အရုဏ္ၾကြလာတာေတြ႔ေတာ့ ရြာမွာေနစဥ္က ကုိရင္ၾကီးဘ၀နဲ႔ ကုိယ္တုိင္ ဆြမ္းခံထြက္ခဲ့တဲ့ ေန႔ေတြ စီရရီ ျပန္ေပၚလာတယ္..။ အဲဒီတုံးက သကၤန္းစီးေဖာ္ စီးဖက္ဦးပဇင္း တခ်ိဳ႔ ေက်ာင္းထုိင္ေတြေတာင္ ျဖစ္ကုန္ေလာက္ျပီ လုိ႔လည္း ေတြးမိျပန္တယ္..။
အညာေဆာင္းကေတာ့ မေျပာင္းလဲ..။ မနက္ေစာေလေျပ အားကုိးနဲ႔ အေႏြးထည္၀တ္မထား တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ တခ်က္တခ်က္ စိမ့္ကနဲျဖစ္သြားတဲ့အထိ သတၱိျပ ေနေတာ့တယ္..။ မဒမ္က အလုိက္တသိ အေႏြးထည္ ထည္႔ေပးလုိက္ေပမယ့္ ေပကပ္ျပီး မ၀တ္ဘဲ ကြ်န္ေတာ္ေနလုိက္တယ္..။ ဒီရာသီဥတုကုိ ေပြ႔ဖက္ခြင့္မရခဲ့တာ ၾကာခဲ့ျပီ..။
မိတၳီလာက ထြက္လာေတာ့ ငါးနာရီ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္..။ ျမိဳ႔အထြက္ ဆီဆုိင္မွာ ဆီထည္႔ရင္း မ်က္ႏွာသစ္.. ေျခလက္ေဆးၾကတယ္..။ မဒမ့္ဆီကုိလည္း ဟမ္းဖုံး မိေနတာနဲ႔ လွမ္းျပီး သတင္းပုိ႔ရေသးတယ္..။ အားလုံး အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔စြာ လြမ္းေနတဲ့ အေၾကာင္း ေပါ့..။ သားနဲ႔သမီးကေတာ့ အိပ္ေနတုံး..။ ရြာကုိေတာ့ ျမင္းျခံေလာက္ ေရာက္မွ လွမ္းအေၾကာင္းၾကားမယ္ စိတ္ကူးထားလုိက္တယ္..။
ရန္ကုန္ကထြက္မလာခင္ ကတည္းက အင္တာနက္ကတဆင့္ အလွဴရွင္ ေပၚတဲ့ အေၾကာင္းေတာ့ လွမ္းေျပာထားျပီးသားပါ..။ လွဴမယ့္တန္းမယ့္ မူလတန္း ေက်ာင္း ကေလးမွာ စေနေန႔ မနက္ ကုိးနာရီ မိဘဆရာအသင္းနဲ႔ အလွဴကိစၥ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ဖုိ႔ကုိလည္း ၾကိဳစီစဥ္ ျပီးသား..။ အဲဒါအျပင္ ရြာေရာက္ေရာက္ျခင္း ေသာၾကာ ေန႔မွာ ရြာအထက္တန္းေက်ာင္းၾကီးက ကုိးတန္းဆယ္တန္း ကေလးမ်ားကုိ ေတြ႔ဆုံျပီး ကြ်န္ေတာ္ စကားေျပာဖုိ႔.. လက္ရွိေက်ာင္းအုပ္ၾကီးကုိ ေမတၱာရပ္ခံ ထားျပန္ေသးတယ္..။
ရြာက.. ကေလးေတြရဲ႔ ပညာေရးဆုိင္ရာ အေတြးအေခၚ အသိပညာေတြ ဘယ္လုိဘယ္ပုံ ရွိတယ္ဆုိတာကုိ ကြ်န္ေတာ္ သိခ်င္ေနတာမုိ႔ အဲသလုိ စီစဥ္ခုိင္း ရတာပဲ..။
စိတ္ထဲမယ္ အေတာ့္ကုိ အာသီသ ျပင္းထန္ေနလြန္းလုိ႔ိ႔သာ အဲသလုိ စီစဥ္ခုိင္းရတယ္..။ ပညာေရးမႈးမဟုတ္.. ေက်ာင္းဆရာမဟုတ္.. ပညာေရးအသုိင္းအ၀ုိင္းကမဟုတ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္လုိေကာင္ အသားလြတ္ စာသင္ခ်ိန္ၾကီး ဘာေျပာမယ္မွန္းမသိ ကေလးေတြကုိ လာျပီးေလေပါမွာ ေတာ္ရုံတန္ရုံ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးဆုိ ဘယ္လက္ခံမလဲ..။
ကုိယ့္ရြာကုိယ့္ေက်ာင္း ျဖစ္တဲ့အျပင္ လက္ရွိေက်ာင္းအုပ္က ကြ်န္ေတာ္ရွစ္တန္းတုံးက သမုိင္းသင္တဲ့ ဆရာမမုိ႔ စီစဥ္ရ လြယ္သြားတာ..။
မိတၳီလာျမင္းျခံ ၅၆ မုိင္ .. လြန္ေရာကြ်ံေရာ ေမာင္းရ ႏွစ္နာရီ..။ ရြာနဲ႔ျမင္းျခံက တစ္နာရီထား..။ မိတၳီလာက ထြက္လာတာ ေျခာက္နာရီသာသာ ဆုိေတာ့ ရြာကုိ.. ကုိးခဲြဆယ္နာရီ ေရာက္ျပီ ေပါ့..။ ေရာက္တာနဲ႔ အခ်ိန္ရရင္ ေရမုိးခ်ိဳးျပီး ေက်ာင္းၾကီး တန္းသြားမယ္..။ ကေလးေတြနဲ႔ ေတြ႔မယ္..။ သူတုိ႔ေျပာတာေတြ နားေထာင္မယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ သိသမွ် ျမင္သမွ်ေလးေတြ မွ်ေ၀မယ္..။ အေတြးထဲမေတာ့ အားလုံး ကြက္တိ..။
ဒါေပမယ့္.. အေျခအေနက ထင္သလုိ ျဖစ္မလာခဲ့..။
မိတၳီလာအထြက္.. လမ္းခဲြတစ္ခု ေရာက္ေတာ့ ကားေမာင္းေနရင္း ကြ်န္ေတာ္မေသခ်ာတာနဲ႔ ဘယ္လမ္း လုိက္ရမွာလဲ လုိ႔ အတူပါလာတဲ့ အကုိၾကီးကုိ ေမးမိတယ္..။ သူက ရြာနဲ႔ သိပ္အဆက္မျပတ္ေတာ့ လမ္းေကာင္းေကာင္းသိတယ္ လုိ႔ ထင္တယ္ေလ..။ ညာခ်ိဳး ညာခ်ိဳး လုိ႔ သူေျပာတာနဲ႔ ညာဖက္ခ်ိဳး ျပီး ေမာင္းခ်လာခဲ့တယ္..။ စခ်ိဳးလာစကေတာ့ လမ္းက သာ ေနတယ္..။ တမုိင္ေလာက္ ေမာင္းျပီးေတာ့ လမ္းက တေျဖးေျဖး ၾကမ္းလာေတာ့တယ္..။
စိတ္ထဲမွာ.. လမ္းမ်ား မွားသလား လုိ႔ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္လာတာနဲ႔ လမ္းညႊန္းတဲ့ အကုိၾကီးကုိ ျပန္ေမးမိေသးတယ္..။ ေသခ်ာတယ္.. ဒီလမ္းပဲ လုိ႔ သူက အခုိင္အမာ ေျပာေနတာနဲ႔ ဆက္ေမာင္းလာခဲ့တာ.. ဆယ့္ငါးမုိင္ေလာက္ ေရာက္လာသည္႔တုိင္ လမ္းက ေကာင္းမလာေသး..။ ပုိလုိ႔ေတာင္ ဆုိးလာေသးတယ္..။ ျမင္းျခံ မိတၳီလာ လမ္း လုိ႔သာ ဆုိတယ္..။ ခရီးသည္ ကား တစ္စီးတေလ ေတာင္ မေတြ႔ေတာ့ စိတ္ထဲ မသုိးမသန္႔ ျဖစ္ရျပန္တယ္..။
မေနႏုိင္တဲ့ အဆုံး.. လွည္းတစ္စီးေတြ႔တာနဲ႔ ရပ္ျပီး ေမးမိတယ္..။ ဒီလမ္းက ျမင္းျခံလမ္း ဟုတ္သလားေပါ့..။ လွည္းဆရာ ျပန္ေျဖလုိက္ပုံက “ ဒီအတုိင္းဆက္ေမာင္းသြား ရင္ ေရႊေပၚကြ်န္း ေရာက္သြားမယ္ ” တဲ့..။ “ျမင္းျခံလမ္းက က်န္ခဲ့တာ ဟုိးတက္တက္အေ၀းၾကီးမွာ” တဲ့..။ ကားေပၚက လူအားလုံး “ ဟာ ” ကနဲျဖစ္သြားတာေပါ့..။
လမ္းမွား၀င္လာတာ.. နည္းနည္းေနာေနာ ခရီးမဟုတ္ေတာ့ဘူး..။ ကြ်ံ၀င္လာတာ.. မုိင္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိျပီ..။
ကဲ.. မွားမွန္းသိမွေတာ့ ျပန္လွည္႔ေပါ့..။ ကားကုိ U-turn ေကြ႔ တယ္..။ ေကြ႔လုိ႔မွမဆုံးခင္ ေနာက္ဘီးက ျပားေနျပီ..။ သြားကေရာ..။ စပယ္ယာဘီးကလည္း မဖာရေသး..။ ေကာင္းေလစြ..။
ထီလာသူထီလာသားတခ်ိဳ႔ကေတာ့ ေဆာင္းေရာက္ျပီဆုိတာကုိ အေႏြးထည္ ကုိယ္စီနဲ႔ သက္ေသျပေနေလရဲ႔..။ သကၤန္ရုံထားတဲ့ သံဃာေတာ္တခ်ိဳ႔ သပိတ္ကုိယ္စီနဲ႔ အရုဏ္ၾကြလာတာေတြ႔ေတာ့ ရြာမွာေနစဥ္က ကုိရင္ၾကီးဘ၀နဲ႔ ကုိယ္တုိင္ ဆြမ္းခံထြက္ခဲ့တဲ့ ေန႔ေတြ စီရရီ ျပန္ေပၚလာတယ္..။ အဲဒီတုံးက သကၤန္းစီးေဖာ္ စီးဖက္ဦးပဇင္း တခ်ိဳ႔ ေက်ာင္းထုိင္ေတြေတာင္ ျဖစ္ကုန္ေလာက္ျပီ လုိ႔လည္း ေတြးမိျပန္တယ္..။
အညာေဆာင္းကေတာ့ မေျပာင္းလဲ..။ မနက္ေစာေလေျပ အားကုိးနဲ႔ အေႏြးထည္၀တ္မထား တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ တခ်က္တခ်က္ စိမ့္ကနဲျဖစ္သြားတဲ့အထိ သတၱိျပ ေနေတာ့တယ္..။ မဒမ္က အလုိက္တသိ အေႏြးထည္ ထည္႔ေပးလုိက္ေပမယ့္ ေပကပ္ျပီး မ၀တ္ဘဲ ကြ်န္ေတာ္ေနလုိက္တယ္..။ ဒီရာသီဥတုကုိ ေပြ႔ဖက္ခြင့္မရခဲ့တာ ၾကာခဲ့ျပီ..။
မိတၳီလာက ထြက္လာေတာ့ ငါးနာရီ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္..။ ျမိဳ႔အထြက္ ဆီဆုိင္မွာ ဆီထည္႔ရင္း မ်က္ႏွာသစ္.. ေျခလက္ေဆးၾကတယ္..။ မဒမ့္ဆီကုိလည္း ဟမ္းဖုံး မိေနတာနဲ႔ လွမ္းျပီး သတင္းပုိ႔ရေသးတယ္..။ အားလုံး အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔စြာ လြမ္းေနတဲ့ အေၾကာင္း ေပါ့..။ သားနဲ႔သမီးကေတာ့ အိပ္ေနတုံး..။ ရြာကုိေတာ့ ျမင္းျခံေလာက္ ေရာက္မွ လွမ္းအေၾကာင္းၾကားမယ္ စိတ္ကူးထားလုိက္တယ္..။
ရန္ကုန္ကထြက္မလာခင္ ကတည္းက အင္တာနက္ကတဆင့္ အလွဴရွင္ ေပၚတဲ့ အေၾကာင္းေတာ့ လွမ္းေျပာထားျပီးသားပါ..။ လွဴမယ့္တန္းမယ့္ မူလတန္း ေက်ာင္း ကေလးမွာ စေနေန႔ မနက္ ကုိးနာရီ မိဘဆရာအသင္းနဲ႔ အလွဴကိစၥ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ဖုိ႔ကုိလည္း ၾကိဳစီစဥ္ ျပီးသား..။ အဲဒါအျပင္ ရြာေရာက္ေရာက္ျခင္း ေသာၾကာ ေန႔မွာ ရြာအထက္တန္းေက်ာင္းၾကီးက ကုိးတန္းဆယ္တန္း ကေလးမ်ားကုိ ေတြ႔ဆုံျပီး ကြ်န္ေတာ္ စကားေျပာဖုိ႔.. လက္ရွိေက်ာင္းအုပ္ၾကီးကုိ ေမတၱာရပ္ခံ ထားျပန္ေသးတယ္..။
ရြာက.. ကေလးေတြရဲ႔ ပညာေရးဆုိင္ရာ အေတြးအေခၚ အသိပညာေတြ ဘယ္လုိဘယ္ပုံ ရွိတယ္ဆုိတာကုိ ကြ်န္ေတာ္ သိခ်င္ေနတာမုိ႔ အဲသလုိ စီစဥ္ခုိင္း ရတာပဲ..။
စိတ္ထဲမယ္ အေတာ့္ကုိ အာသီသ ျပင္းထန္ေနလြန္းလုိ႔ိ႔သာ အဲသလုိ စီစဥ္ခုိင္းရတယ္..။ ပညာေရးမႈးမဟုတ္.. ေက်ာင္းဆရာမဟုတ္.. ပညာေရးအသုိင္းအ၀ုိင္းကမဟုတ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္လုိေကာင္ အသားလြတ္ စာသင္ခ်ိန္ၾကီး ဘာေျပာမယ္မွန္းမသိ ကေလးေတြကုိ လာျပီးေလေပါမွာ ေတာ္ရုံတန္ရုံ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးဆုိ ဘယ္လက္ခံမလဲ..။
ကုိယ့္ရြာကုိယ့္ေက်ာင္း ျဖစ္တဲ့အျပင္ လက္ရွိေက်ာင္းအုပ္က ကြ်န္ေတာ္ရွစ္တန္းတုံးက သမုိင္းသင္တဲ့ ဆရာမမုိ႔ စီစဥ္ရ လြယ္သြားတာ..။
မိတၳီလာျမင္းျခံ ၅၆ မုိင္ .. လြန္ေရာကြ်ံေရာ ေမာင္းရ ႏွစ္နာရီ..။ ရြာနဲ႔ျမင္းျခံက တစ္နာရီထား..။ မိတၳီလာက ထြက္လာတာ ေျခာက္နာရီသာသာ ဆုိေတာ့ ရြာကုိ.. ကုိးခဲြဆယ္နာရီ ေရာက္ျပီ ေပါ့..။ ေရာက္တာနဲ႔ အခ်ိန္ရရင္ ေရမုိးခ်ိဳးျပီး ေက်ာင္းၾကီး တန္းသြားမယ္..။ ကေလးေတြနဲ႔ ေတြ႔မယ္..။ သူတုိ႔ေျပာတာေတြ နားေထာင္မယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ သိသမွ် ျမင္သမွ်ေလးေတြ မွ်ေ၀မယ္..။ အေတြးထဲမေတာ့ အားလုံး ကြက္တိ..။
ဒါေပမယ့္.. အေျခအေနက ထင္သလုိ ျဖစ္မလာခဲ့..။
မိတၳီလာအထြက္.. လမ္းခဲြတစ္ခု ေရာက္ေတာ့ ကားေမာင္းေနရင္း ကြ်န္ေတာ္မေသခ်ာတာနဲ႔ ဘယ္လမ္း လုိက္ရမွာလဲ လုိ႔ အတူပါလာတဲ့ အကုိၾကီးကုိ ေမးမိတယ္..။ သူက ရြာနဲ႔ သိပ္အဆက္မျပတ္ေတာ့ လမ္းေကာင္းေကာင္းသိတယ္ လုိ႔ ထင္တယ္ေလ..။ ညာခ်ိဳး ညာခ်ိဳး လုိ႔ သူေျပာတာနဲ႔ ညာဖက္ခ်ိဳး ျပီး ေမာင္းခ်လာခဲ့တယ္..။ စခ်ိဳးလာစကေတာ့ လမ္းက သာ ေနတယ္..။ တမုိင္ေလာက္ ေမာင္းျပီးေတာ့ လမ္းက တေျဖးေျဖး ၾကမ္းလာေတာ့တယ္..။
စိတ္ထဲမွာ.. လမ္းမ်ား မွားသလား လုိ႔ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္လာတာနဲ႔ လမ္းညႊန္းတဲ့ အကုိၾကီးကုိ ျပန္ေမးမိေသးတယ္..။ ေသခ်ာတယ္.. ဒီလမ္းပဲ လုိ႔ သူက အခုိင္အမာ ေျပာေနတာနဲ႔ ဆက္ေမာင္းလာခဲ့တာ.. ဆယ့္ငါးမုိင္ေလာက္ ေရာက္လာသည္႔တုိင္ လမ္းက ေကာင္းမလာေသး..။ ပုိလုိ႔ေတာင္ ဆုိးလာေသးတယ္..။ ျမင္းျခံ မိတၳီလာ လမ္း လုိ႔သာ ဆုိတယ္..။ ခရီးသည္ ကား တစ္စီးတေလ ေတာင္ မေတြ႔ေတာ့ စိတ္ထဲ မသုိးမသန္႔ ျဖစ္ရျပန္တယ္..။
မေနႏုိင္တဲ့ အဆုံး.. လွည္းတစ္စီးေတြ႔တာနဲ႔ ရပ္ျပီး ေမးမိတယ္..။ ဒီလမ္းက ျမင္းျခံလမ္း ဟုတ္သလားေပါ့..။ လွည္းဆရာ ျပန္ေျဖလုိက္ပုံက “ ဒီအတုိင္းဆက္ေမာင္းသြား ရင္ ေရႊေပၚကြ်န္း ေရာက္သြားမယ္ ” တဲ့..။ “ျမင္းျခံလမ္းက က်န္ခဲ့တာ ဟုိးတက္တက္အေ၀းၾကီးမွာ” တဲ့..။ ကားေပၚက လူအားလုံး “ ဟာ ” ကနဲျဖစ္သြားတာေပါ့..။
လမ္းမွား၀င္လာတာ.. နည္းနည္းေနာေနာ ခရီးမဟုတ္ေတာ့ဘူး..။ ကြ်ံ၀င္လာတာ.. မုိင္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိျပီ..။
ကဲ.. မွားမွန္းသိမွေတာ့ ျပန္လွည္႔ေပါ့..။ ကားကုိ U-turn ေကြ႔ တယ္..။ ေကြ႔လုိ႔မွမဆုံးခင္ ေနာက္ဘီးက ျပားေနျပီ..။ သြားကေရာ..။ စပယ္ယာဘီးကလည္း မဖာရေသး..။ ေကာင္းေလစြ..။
34.6 Mayonnaise နဲ႔ ပုန္းရည္ၾကီး
ဘီးဖာဖုိ႔ကိစၥ လွည္းဆရာကုိ စုံစမ္းၾကည္႔ေတာ့ နီးနီးနားနားမွာ မရွိဘူးတဲ့..။ ေရွ႔နား သုံးေလးမုိင္က ေက်ာင္းကုန္းဆုိတဲ့ ရြာမွာေတာ့ ဆုိင္ကယ္ဘီးဖာဆုိင္ ရွိတယ္လုိ႔ သိရတယ္..။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကုိ ဘယ္လုိ သြားရပ..။ ကားကလည္း ေမာင္းမျဖစ္ေတာ့..။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ဆုိင္ကယ္သမားမ်ားကုိ အကူအညီ ေတာင္းဖုိ႔ စိတ္ကူးရတယ္..။
ကံေကာင္းေထာက္မစြာ လုိလုိလားလား ကူညီမယ့္ ဆုိင္ကယ္သမားတစ္ေယာက္ နဲ႔ ေတြ႔တယ္..။ အျမန္လမ္းမွာ ေပါက္ခဲ့တဲ့ ဘီးက tubeless..။ ဆုိင္ကယ္ ဘီးဖာ တဲ့သူေတြက tubeless ဆုိ ဖာတတ္ခ်င္မွ ဖာတတ္မွာ ဆုိတာနဲ႔ လတ္တေလာေပါက္တဲ့ tube (ကြ်တ္) နဲ႔ ဘီး ျဖဳတ္ေပးလုိက္ရတယ္.။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖဲြ႔ထဲက တစ္ေယာက္ ဘီးေပါက္ကုိ ေဒါင္လုိက္ကုိင္ျပီး ဆုိင္ကယ္ေနာက္က ခြစီးလ်က္ ပါသြားတယ္..။
သူတုိ႔ျပန္အလာကုိ ေစာင့္ရင္း လမ္းေဘး၀ဲယာက နဘူးျခဳံေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္ေငးေနမိတယ္..။ ေဆာင္းဦးရနံ႔နဲ႔အတူ ျဖဴလြလြ နဘူးပြင့္ေတြျမင္ေတာ့ ေတာ္၀င္သဇင္ ပန္းကို ေျပးျမင္မိတယ္..။ တကယ္တမ္းက်.. လမ္းေဘးမွာ ေပါက္လုိ႔သာ.. နဘူးပြင့္ ဂုဏ္မတင့္တာပဲ..။ အလွခ်င္းယွဥ္ရင္ ထီးသုံးနန္းသုံး သဇင္ပန္းထက္ သူမေလ်ာ့ဘူး..။
အေရာင္အေသြး.. ပြင့္ဖတ္ပြင့္ခ်ပ္.. ငြားငြားစြင့္စြင့္ရွိတာ (ကြ်န္ေတာ့္အျမင္) သူကေတာင္ ပုိေသးတယ္..။ ေနာက္ျပီး နဘူးကုိင္းက အညာမွာ လက္ေတြ႔အသုံးတည္႔ ေသးတယ္..။ သဇင္ကုိင္းဆုိတာကေတာ့ ထင္းဆုိက္ရုံကလဲြလုိ႔ ဘာမွသုံးစားမရပါဘူး..။ နဘူးကုိင္းဆုိတာ နဘူးပင္ရဲ႔ ပင္စည္ကုိ ေျပာတာ..။ နဘူးပင္က ႏႊယ္ပင္မ်ိဳး..။
သူပင္စည္ကုိင္းက ပ်င္းတဲြတဲြ ႏုိင္တယ္..။ လြယ္လြယ္နဲ႔ ခ်ိဳးမရဘူး..။ သူ႔ကုိ လုိအပ္တဲ့ ပုံသ႑ာန္ေကြးလုိ႔ ရတယ္..။ ရြာဖက္က ေဆးရြက္ၾကီး ထည္႔တဲ့ ေဆးပုိ(ေဆးပုတ္) ေတြဆုိ နဘူးကုိင္းကုိေခြ အဖုံးလုပ္မွ.. ေတာင့္တင္းခုိင္မာတယ္..။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္သေဘာက်တဲ့ အညာေဒသ ေဆာင္းတြင္းမွာ သဇင္ပြင့္နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့ အပြင့္ ပြင့္ေလ့ရွိတဲ့ အပင္ ေပါ့ဗ်ာ..။
အညာကုိ ခ်စ္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ေတာ့လား မသိပါဘူး..။ ရန္ကုန္ေရာက္လုိ႔ စားေသာက္ဆုိင္ တကာမွာ လူေတြ ၾကိဳက္လွပါတယ္ဆုိတဲ့ Mayonnaise Cheese ထက္ အညာပုံးရည္ၾကီးကုိ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ပုိတမ္းတမိတယ္..။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲ.. ပုံးရည္ၾကီးက ပုိေကာင္း ထင္တာပဲ..။ တခါတရံ အိမ္မွာ မဒမ့္ကုိ အားလူးေခ်ာင္းေၾကာ္ ေၾကာ္ခုိင္းျပီး ပုန္းရည္ၾကီးနဲ႔ တုိ႔စား လုိက္တယ္..။ ျမန္မာ Mayonnaise ေပါ့..။ မုိက္တယ္ ဗ်..။
တေန႔က်ရင္ အရသာ နဲ႔အသြင္အျပင္ကုိ နည္းနည္းတုိးတက္ေအာင္ လုပ္ျပီး ကမၻာကုိေတာင္ မိတ္ဆက္မလားလုိ႔ ေတြးေနမိေသးတယ္..။ ေအာင္ျမင္ျဖစ္တယ္..။ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည္႔တာ ဘာရွဳံးတာလုိက္လုိ႔ ေႏွာ..။
ေနာက္ အညာထြက္ ေဒသ အစားအစာမွာ ေဇာင္ဂ်မ္း ခ်ဥ္ ဆုိတာ .. ကုိရီးယား ကင္ခ်ဥ္ထက္ အျပတ္သာသဗ်..။ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာက လူေတြကေတာ့ ေဇာင္ဂ်မ္းပင္ဆုိတာေတာင္ မၾကားဖူးေလာက္ပါဘူး..။ အညာမွာပဲ ရွိတဲ့အပင္ ပါ..။ သူ႔အသီးက ေဂြးသီးေလာက္ အရြယ္ရွိတယ္..။ အခြံက နည္းနည္းမာျပီး အထဲအႏွစ္ တည္ေဆာက္ပုံက ၾကာသီးၾကာခြက္ အတြင္းပုိင္းနဲ႔ နည္းနည္းဆင္တယ္..။ အႏွစ္အကာအတြင္းမွာ အေစ့အိမ္ေလးေတြ ရွိတယ္..။
အဲဒီအသီးကုိ ထက္ျခမ္းျခမ္း.. အတြင္းသားကုိ ဇြန္းနဲ႔ေကာ္ ( ၾကက္ဥျပဳတ္ထဲက အကာအသားကုိ ေကာ္သလုိမ်ိဳး ) ျပီး အခ်ဥ္တည္ထားတာကုိ ေဇာင္ဂ်မ္းခ်ဥ္ လုိ႔ ေခၚတယ္..။ တကယ္က ေဇာင္ဂ်မ္းသီးခ်ဥ္ေပါ့..။ ရာသီခ်ိန္မွ ရတဲ့ အညာအစားအစာတမ်ိဳး ပဲ..။ ေဇာင္ဂ်မ္းပင္က အညာမွာေတာ့ အေလ့ေပါက္ အပင္..။ ရြာက အိမ္တုိင္းလုိလုိမွာ တစ္ပင္ႏွစ္ပင္ေတာ့ ရွိတတ္တယ္..။
ဘ၀ေလာကဓံမုန္တုိင္း ထဲ ကူးခတ္လြင့္ေမ်ာဖုိ႔ ရြာက ထြက္လာကတည္းက စားခြင့္မၾကဳံရေတာ့တာ.. အနည္းဆုံး ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ ရွိပါျပီ..။ ရြာေရာက္လုိ႔ စားခြင့္ၾကဳံရင္ေတာ့ စားခ်င္ေသးသပ..။ ဒါေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေတာ့ နည္းပါတယ္..။ ႏုိ၀င္ဘာ ဒီဇင္ဘာဆုိ.. ေဇာင္ဂ်မ္းသီးက တုံးေလာက္ျပီ..။
ကဲ.. နဘူးျခဳံျမင္တာကေန ေတာင္စဥ္ေရမရ.. အညာဓေလ့ အစားအစာမ်ားအေၾကာင္း ေျပာမိေနတာ ရပ္ျပီး ခရီးစဥ္ အေၾကာင္း ဆက္မယ္..။
ဘီးသြားဖာသူမ်ားကလဲ ေစာင့္ေနရလုိ႔လားမသိဘူး..။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္မလာႏုိင္ၾကဘူး..။ သိပ္မေ၀းဘူး လုိ႔ ေျပာသြားၾကေပမယ့္ .. ဆုိင္ကယ္ဘီးဖာတဲ့သူက ကားဘီးကုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မဖာတတ္လုိ႔ ၾကာမ်ား ေနသလားပဲ..။ သူတုိ႔ေစာင့္ရင္း တျခား.. လုပ္စရာလဲ မရွိတာနဲ႔ .. ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ခရီးသည္ ကားတခ်ိဳ႔ကုိ ဓါတ္ပုံ နည္းနည္းရုိက္ေနလုိက္တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လမ္းမွားလာတဲ့အေၾကာင္း ေျပာတဲ့ လွည္းဆရာနဲ႔လဲ တပုံေလာက္ တဲြရိုက္လုိက္တယ္..။
လမ္းေဘးမွာ ပုဆုိးျခဳံထုိင္ျပီး ကားေစာင့္ေနၾကတဲ့ အညာသူအညာသား ကြ်န္ေတာ့္ေဆြမ်ိဳးမ်ား (ခင္ခင္ထူးေလသံနဲ႔) ကုိလည္း တပုံေလာက္ ဆြဲလုိက္တယ္..။ (အဲဒီပုံမ်ား ဘေလာ့ဂ္ၾကြလာေဆြသဟာ တုိ႔ ၾကည္႔ရွဳႏုိင္ရန္ တင္ေပးလုိက္ပါေၾကာင္း )
တနာရီခဲြေလာက္ၾကာေတာ့ ဘီးဖာသြားသူမ်ား ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္..။ ဖာလာတဲ့ဘီးကုိ အျမန္တပ္ျပီး မိတၳီလာဖက္ျပန္ေမာင္းလာခဲ့ၾကတယ္..။ မွား၀င္လာတဲ့ လမ္းဆုံျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆယ့္နာရီခဲြေလာက္ ရွိျပီ..။
ကံေကာင္းေထာက္မစြာ လုိလုိလားလား ကူညီမယ့္ ဆုိင္ကယ္သမားတစ္ေယာက္ နဲ႔ ေတြ႔တယ္..။ အျမန္လမ္းမွာ ေပါက္ခဲ့တဲ့ ဘီးက tubeless..။ ဆုိင္ကယ္ ဘီးဖာ တဲ့သူေတြက tubeless ဆုိ ဖာတတ္ခ်င္မွ ဖာတတ္မွာ ဆုိတာနဲ႔ လတ္တေလာေပါက္တဲ့ tube (ကြ်တ္) နဲ႔ ဘီး ျဖဳတ္ေပးလုိက္ရတယ္.။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖဲြ႔ထဲက တစ္ေယာက္ ဘီးေပါက္ကုိ ေဒါင္လုိက္ကုိင္ျပီး ဆုိင္ကယ္ေနာက္က ခြစီးလ်က္ ပါသြားတယ္..။
သူတုိ႔ျပန္အလာကုိ ေစာင့္ရင္း လမ္းေဘး၀ဲယာက နဘူးျခဳံေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္ေငးေနမိတယ္..။ ေဆာင္းဦးရနံ႔နဲ႔အတူ ျဖဴလြလြ နဘူးပြင့္ေတြျမင္ေတာ့ ေတာ္၀င္သဇင္ ပန္းကို ေျပးျမင္မိတယ္..။ တကယ္တမ္းက်.. လမ္းေဘးမွာ ေပါက္လုိ႔သာ.. နဘူးပြင့္ ဂုဏ္မတင့္တာပဲ..။ အလွခ်င္းယွဥ္ရင္ ထီးသုံးနန္းသုံး သဇင္ပန္းထက္ သူမေလ်ာ့ဘူး..။
အေရာင္အေသြး.. ပြင့္ဖတ္ပြင့္ခ်ပ္.. ငြားငြားစြင့္စြင့္ရွိတာ (ကြ်န္ေတာ့္အျမင္) သူကေတာင္ ပုိေသးတယ္..။ ေနာက္ျပီး နဘူးကုိင္းက အညာမွာ လက္ေတြ႔အသုံးတည္႔ ေသးတယ္..။ သဇင္ကုိင္းဆုိတာကေတာ့ ထင္းဆုိက္ရုံကလဲြလုိ႔ ဘာမွသုံးစားမရပါဘူး..။ နဘူးကုိင္းဆုိတာ နဘူးပင္ရဲ႔ ပင္စည္ကုိ ေျပာတာ..။ နဘူးပင္က ႏႊယ္ပင္မ်ိဳး..။
သူပင္စည္ကုိင္းက ပ်င္းတဲြတဲြ ႏုိင္တယ္..။ လြယ္လြယ္နဲ႔ ခ်ိဳးမရဘူး..။ သူ႔ကုိ လုိအပ္တဲ့ ပုံသ႑ာန္ေကြးလုိ႔ ရတယ္..။ ရြာဖက္က ေဆးရြက္ၾကီး ထည္႔တဲ့ ေဆးပုိ(ေဆးပုတ္) ေတြဆုိ နဘူးကုိင္းကုိေခြ အဖုံးလုပ္မွ.. ေတာင့္တင္းခုိင္မာတယ္..။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္သေဘာက်တဲ့ အညာေဒသ ေဆာင္းတြင္းမွာ သဇင္ပြင့္နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့ အပြင့္ ပြင့္ေလ့ရွိတဲ့ အပင္ ေပါ့ဗ်ာ..။
အညာကုိ ခ်စ္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ေတာ့လား မသိပါဘူး..။ ရန္ကုန္ေရာက္လုိ႔ စားေသာက္ဆုိင္ တကာမွာ လူေတြ ၾကိဳက္လွပါတယ္ဆုိတဲ့ Mayonnaise Cheese ထက္ အညာပုံးရည္ၾကီးကုိ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ပုိတမ္းတမိတယ္..။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲ.. ပုံးရည္ၾကီးက ပုိေကာင္း ထင္တာပဲ..။ တခါတရံ အိမ္မွာ မဒမ့္ကုိ အားလူးေခ်ာင္းေၾကာ္ ေၾကာ္ခုိင္းျပီး ပုန္းရည္ၾကီးနဲ႔ တုိ႔စား လုိက္တယ္..။ ျမန္မာ Mayonnaise ေပါ့..။ မုိက္တယ္ ဗ်..။
တေန႔က်ရင္ အရသာ နဲ႔အသြင္အျပင္ကုိ နည္းနည္းတုိးတက္ေအာင္ လုပ္ျပီး ကမၻာကုိေတာင္ မိတ္ဆက္မလားလုိ႔ ေတြးေနမိေသးတယ္..။ ေအာင္ျမင္ျဖစ္တယ္..။ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည္႔တာ ဘာရွဳံးတာလုိက္လုိ႔ ေႏွာ..။
ေနာက္ အညာထြက္ ေဒသ အစားအစာမွာ ေဇာင္ဂ်မ္း ခ်ဥ္ ဆုိတာ .. ကုိရီးယား ကင္ခ်ဥ္ထက္ အျပတ္သာသဗ်..။ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာက လူေတြကေတာ့ ေဇာင္ဂ်မ္းပင္ဆုိတာေတာင္ မၾကားဖူးေလာက္ပါဘူး..။ အညာမွာပဲ ရွိတဲ့အပင္ ပါ..။ သူ႔အသီးက ေဂြးသီးေလာက္ အရြယ္ရွိတယ္..။ အခြံက နည္းနည္းမာျပီး အထဲအႏွစ္ တည္ေဆာက္ပုံက ၾကာသီးၾကာခြက္ အတြင္းပုိင္းနဲ႔ နည္းနည္းဆင္တယ္..။ အႏွစ္အကာအတြင္းမွာ အေစ့အိမ္ေလးေတြ ရွိတယ္..။
အဲဒီအသီးကုိ ထက္ျခမ္းျခမ္း.. အတြင္းသားကုိ ဇြန္းနဲ႔ေကာ္ ( ၾကက္ဥျပဳတ္ထဲက အကာအသားကုိ ေကာ္သလုိမ်ိဳး ) ျပီး အခ်ဥ္တည္ထားတာကုိ ေဇာင္ဂ်မ္းခ်ဥ္ လုိ႔ ေခၚတယ္..။ တကယ္က ေဇာင္ဂ်မ္းသီးခ်ဥ္ေပါ့..။ ရာသီခ်ိန္မွ ရတဲ့ အညာအစားအစာတမ်ိဳး ပဲ..။ ေဇာင္ဂ်မ္းပင္က အညာမွာေတာ့ အေလ့ေပါက္ အပင္..။ ရြာက အိမ္တုိင္းလုိလုိမွာ တစ္ပင္ႏွစ္ပင္ေတာ့ ရွိတတ္တယ္..။
ဘ၀ေလာကဓံမုန္တုိင္း ထဲ ကူးခတ္လြင့္ေမ်ာဖုိ႔ ရြာက ထြက္လာကတည္းက စားခြင့္မၾကဳံရေတာ့တာ.. အနည္းဆုံး ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ ရွိပါျပီ..။ ရြာေရာက္လုိ႔ စားခြင့္ၾကဳံရင္ေတာ့ စားခ်င္ေသးသပ..။ ဒါေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေတာ့ နည္းပါတယ္..။ ႏုိ၀င္ဘာ ဒီဇင္ဘာဆုိ.. ေဇာင္ဂ်မ္းသီးက တုံးေလာက္ျပီ..။
ကဲ.. နဘူးျခဳံျမင္တာကေန ေတာင္စဥ္ေရမရ.. အညာဓေလ့ အစားအစာမ်ားအေၾကာင္း ေျပာမိေနတာ ရပ္ျပီး ခရီးစဥ္ အေၾကာင္း ဆက္မယ္..။
ဘီးသြားဖာသူမ်ားကလဲ ေစာင့္ေနရလုိ႔လားမသိဘူး..။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္မလာႏုိင္ၾကဘူး..။ သိပ္မေ၀းဘူး လုိ႔ ေျပာသြားၾကေပမယ့္ .. ဆုိင္ကယ္ဘီးဖာတဲ့သူက ကားဘီးကုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မဖာတတ္လုိ႔ ၾကာမ်ား ေနသလားပဲ..။ သူတုိ႔ေစာင့္ရင္း တျခား.. လုပ္စရာလဲ မရွိတာနဲ႔ .. ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ခရီးသည္ ကားတခ်ိဳ႔ကုိ ဓါတ္ပုံ နည္းနည္းရုိက္ေနလုိက္တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လမ္းမွားလာတဲ့အေၾကာင္း ေျပာတဲ့ လွည္းဆရာနဲ႔လဲ တပုံေလာက္ တဲြရိုက္လုိက္တယ္..။
လမ္းေဘးမွာ ပုဆုိးျခဳံထုိင္ျပီး ကားေစာင့္ေနၾကတဲ့ အညာသူအညာသား ကြ်န္ေတာ့္ေဆြမ်ိဳးမ်ား (ခင္ခင္ထူးေလသံနဲ႔) ကုိလည္း တပုံေလာက္ ဆြဲလုိက္တယ္..။ (အဲဒီပုံမ်ား ဘေလာ့ဂ္ၾကြလာေဆြသဟာ တုိ႔ ၾကည္႔ရွဳႏုိင္ရန္ တင္ေပးလုိက္ပါေၾကာင္း )
တနာရီခဲြေလာက္ၾကာေတာ့ ဘီးဖာသြားသူမ်ား ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္..။ ဖာလာတဲ့ဘီးကုိ အျမန္တပ္ျပီး မိတၳီလာဖက္ျပန္ေမာင္းလာခဲ့ၾကတယ္..။ မွား၀င္လာတဲ့ လမ္းဆုံျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆယ့္နာရီခဲြေလာက္ ရွိျပီ..။
34.8 လက္ပံပြင့္ခ်ိန္ ေခြးရူးခ်ိန္
မိတၳီလာျမိဳ႔ထဲ ျပန္မ၀င္ေတာ့ဘဲ.. ျမိဳ႔ျပင္နားမွာပဲ ဘီးဖာဆုိင္ လုိက္ရွာၾကရျပန္တယ္..။ အနီးဆုံးေတြ႔တဲ့ ဆုိင္မွာ က်န္ေနတဲ့ ဘီးေပါက္ ကုိ ဖာရင္း ရြာကုိ ဖုံးဆက္လုိက္တယ္..။ အစီအစဥ္ေတြက နဂုိရ္အတုိင္းမျဖစ္ေတာ့ပဲ လဲြေခ်ာ္ကုန္ျပီဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကုိ လွမ္းေျပာရတာပဲ..။ ရြာမွာ ရွိတဲ့ ဖုံးမ်ားက ေရဒီယုိဖုံးေတြ.. ျမင္းျခံ တုိ႔ မႏၱေလးတုိ႔ကေန ပြားထားတဲ့ ဖုံးေတြပဲ..။ ေရွ႔က ဧရိယာကုဒ္က အဲဒီျမိဳ႔ ေတြရဲ႔ ကုဒ္နဲ႔ စတာပဲ..။ တရြာလုံးမွ သုံးေလးလုံး ေလာက္ ရွိတာပါ..။
သိပ္မၾကာေသးခင္ ႏွစ္မ်ားက အဲသလုိ ဖုံးေတြ ေက်းလက္ေတာရြာအထိ သုံးလုိ႔ ရသြားခဲ့တယ္..။ ဟုိးအရင့္အရင္က မရွိခဲ့ဘူးတာေတြ ရွိလာခဲ့တာကုိ တုိးတက္ တယ္လုိ႔ ေျပာရင္ေတာ့ တုိးတက္လာတယ္ေပါ့..။ တုိးတက္သင့္သေလာက္ မတုိးတက္ဘူးဆုိတဲ့ ရွဳေထာင့္က ၾကည္႔ရင္ေတာ့ ၾကည္႔သူစိတ္ၾကိဳက္ ခံစားခြင့္ ရွိပါတယ္..။
စပယ္ယာဘီးဖာျပီးလုိ႔ မိတၳီလာနယ္နမိတ္က စထြက္ေတာ့ ဆယ့္တစ္နာရီခဲြေလာက္ ရွိျပီ..။ ဘယ္မွာမွ မနားဘဲ.. ရြာအထိ တန္းေမာင္းေတာင္ အေစာဆုံး မြန္းလဲြ ႏွစ္ခ်က္ခဲြေလာက္မွ ေရာက္ေတာ့မယ္..။ ရြာေက်ာင္းက ညေနသုံးနာရီ ဆင္းတာဆုိေတာ့ ကုိးတန္းဆယ္တန္းကေလးမ်ားကုိ ကြ်န္ေတာ္ စကားေျပာမယ့္ အစီအစဥ္က မမီႏုိင္ေတာ့..။
ေနာက္တစ္ရက္က စေန ေက်ာင္းပိတ္ရက္..။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ ေရာက္တုံးေရာက္ခုိက္မုိ႔ စေနေန႔မွာလည္း ေက်ာင္းသားေတြ စိတ္၀င္စားရင္ ေျပာခ်င္ပါတယ္လုိ႔ ဖုံးေပၚကေနတဆင့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးကုိ ပူဆာမိတယ္..။ ဆရာမၾကီးက သူျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ေပးမယ္လုိ႔ ေျပာတယ္..။ စိတ္ထဲ.. နည္းနည္းေတာ့ ေနသာထုိင္သာ ရွိသြားခဲ့တယ္..။
စေနတနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ၾကိဳျမင္လုိ႔ ရန္ကုန္ကေန တစ္ရက္ေစာ ထြက္လာခဲ့တယ္..။ ေရႊေပၚကြ်န္းဖက္ ေခ်ာ္ေတာ့္ေငါ့သြားလုိ႔ ေစာထြက္လာတဲ့ အဲဒီတစ္ရက္ ဘုရားသခင္ ေပးလုိက္ရတယ္..။ ျဖစ္သမွ် အေၾကာင္း အေကာင္းေပါ့..။
မင္းျခံေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္ ႏွစ္ခ်က္တီးလုျပီ..။ အားလုံးဗုိက္ထဲ တဂြီဂြီ တဂြမ္ဂြမ္ျမည္ေနျပီမုိ႔ နီးစပ္ရာ ထမင္းဆုိင္တဆုိင္မွာ ေန႔လည္စာ စားၾကတယ္..။ မစားခင္ ပမ္းသမွ် ႏြမ္းသမွ်ေတြ လန္းေစဖုိ႔ ဘီယာေလး ျမံဳ႔လုိက္ေသးတယ္..။ အားလုံးစားေသာက္ျပီးလုိ႔ ျမင္းျခံကေန ထြက္လာၾကေတာ့ ညေနသုံးနာရီ ရွိျပီ..။ ေက်ာက္ျပဳတ္၊ တရြင္းပုိ႔၊ သစ္ရုံ၊ ကုကၠဲ စတဲ့ ရြာစဥ္အလုိက္ ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့ျပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ျမိဳ႔သာ၊ တံတားဦးကတဆင့္ သြားႏုိင္တဲ့ မႏၱေလး လမ္းခဲြကုိ ေရာက္တယ္..။
အဲဒီလမ္းအတုိင္း မလုိက္ဘဲ ရြာဖက္ခ်ိဳးတဲ့ ေျမနီလမ္းအတုိင္း ေမာင္း၀င္လာခဲ့တယ္..။ ဧရာ၀တီေရ ကုိယ္လာခဲ့ျပီ..။
မုိးကုန္ခါစ မုိ႔လား မသိ..။ လမ္းက ထင္ထားတာထက္ ဆုိးေနတယ္..။ ခ်ိဳင့္ေတြခြက္ေတြကို ေရွာင္ေမာင္းေနရတာနဲ႔ ခရီးက မတြင္ခ်င္ဘူး..။ လမ္းေဘး သိပ္ခ်ျပီးေတာ့လည္း မေမာင္းရဲဘူး..။ ကႏၱာရဆူးကုိင္း တခ်ိဳ႔က တခါတရံ လမ္းေပၚမွာေတာင္ ေတြ႔ေတြ႔ေနရတယ္..။ ကန္နီဆုိတဲ့ ရြာကို ေက်ာ္လာေတာ့ ဥယ်ာဥ္မႈး လုိ႔ ေခၚတဲ့ ဘေလာ့္ဂါညီေလး ရဲ႔ ေက်ာက္တုိင္ ဆုိတဲ့ ရြာ ေရာက္တယ္..။
လမ္းတေလွ်ာက္ တမာတန္းက စိမ္းစိမ္းစုိစုိ ရွိလွတာ သတိထားမိတယ္..။ မုိးေခါင္ျပီး ႏြားစာရွားတဲ့ႏွစ္ေတြမွာ အဲဒီခါးသက္သက္ တမာရြက္ေတာင္ ႏြားေတြ ေခ်းမမ်ားႏုိင္ စားၾကရတာ ျပန္ေတြးမိတယ္..။ ဒီႏွစ္ကေတာ့ ရြာဖက္ မုိးေကာင္းထင္ပါရဲ႔..။ ျမင္ျမင္ရာရာ စိမ္းစုိအုပ္မႈိင္းလုိ႔..။ ၾကိဳၾကားၾကိဳၾကား ေတြ႔ရတဲ့ လက္ပံပင္ၾကီးေတြကလည္း ေဆာင္းအမီ တပင္လုံး နီေစြးသြားေအာင္ ပင္လုံးညႊတ္ပြင့္ဖုိ႔ အားယူေနၾကတယ္..။
ခပ္ငယ္ငယ္ကေလးဘ၀ လက္ပံပြင့္ခ်ိန္မွာ ေအာ္ဟစ္သီဆုိခဲ့တဲ့ “ လက္ပံပြင့္ခ်ိန္၊ ေခြးရူးခ်ိန္ ” ဆုိတဲ့ စာသားတခ်ိဳ႔ နဲ႔ အတူ အဆုိေတာ္ သန္းထြန္းေလး ရဲ႔ “ လက္ပံပြင့္ေတြ ေလတုိက္ေၾကြလုိက္တဲ့အခါ၊ တ၀ဲ၀ဲလြင့္လုိ႔ ေနျပန္တာ၊ ေၾသာ္ ခ်စ္စရာ ခ်စ္စရာ ” ဆုိတဲ့ သီခ်င္းက ေခါင္းထဲမွာ အျပိဳင္ ေပၚလာခဲ့တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္ဘ၀ တရွိဳက္မက္မက္ ဆုိခဲ့ဟစ္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္း ေပါ့..။
အခုေခတ္ရြာက ကေလးေတြ.. ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းလုိက္ျပီး .. ဟစ္ေဟာ့ နဲ႔ေပါင္းစပ္ ေရာသမေမႊျပီး အဲဒီသီခ်င္းကုိ ဆုိခ်င္ဆုိ ေနမွာလုိ႔ လွမ္းေတြးရင္း ျပဳံးမိတယ္..။
အခုလုိေပါ့..။
“ လက္ပံပြင့္ေတြ၊ ေလတုိက္ ေၾကြလုိက္.. မေက်နပ္ လဲေသလုိက္ ( အမ္ဟမ္း.. အမ္ဟမ္း) ၊ တ၀ဲ၀ဲ လြင့္လုိ႔ ေလမွာမေန.. အသဲထဲ ပြင့္လုိ႔ ေျမမွာေသ (ယုိ႔..ယု႔ိ.. ယုိ႔.. ယုိ႔ ).....။ ေခြးေလး ရူးပါေဟ့.. ေခြးေလးရူးပါေဟ့ (အုိးေလး လွဳပ္ပါေဟ့ကဲ့သုိ႔ ဆုိရန္) ”
သိပ္မၾကာေသးခင္ ႏွစ္မ်ားက အဲသလုိ ဖုံးေတြ ေက်းလက္ေတာရြာအထိ သုံးလုိ႔ ရသြားခဲ့တယ္..။ ဟုိးအရင့္အရင္က မရွိခဲ့ဘူးတာေတြ ရွိလာခဲ့တာကုိ တုိးတက္ တယ္လုိ႔ ေျပာရင္ေတာ့ တုိးတက္လာတယ္ေပါ့..။ တုိးတက္သင့္သေလာက္ မတုိးတက္ဘူးဆုိတဲ့ ရွဳေထာင့္က ၾကည္႔ရင္ေတာ့ ၾကည္႔သူစိတ္ၾကိဳက္ ခံစားခြင့္ ရွိပါတယ္..။
စပယ္ယာဘီးဖာျပီးလုိ႔ မိတၳီလာနယ္နမိတ္က စထြက္ေတာ့ ဆယ့္တစ္နာရီခဲြေလာက္ ရွိျပီ..။ ဘယ္မွာမွ မနားဘဲ.. ရြာအထိ တန္းေမာင္းေတာင္ အေစာဆုံး မြန္းလဲြ ႏွစ္ခ်က္ခဲြေလာက္မွ ေရာက္ေတာ့မယ္..။ ရြာေက်ာင္းက ညေနသုံးနာရီ ဆင္းတာဆုိေတာ့ ကုိးတန္းဆယ္တန္းကေလးမ်ားကုိ ကြ်န္ေတာ္ စကားေျပာမယ့္ အစီအစဥ္က မမီႏုိင္ေတာ့..။
ေနာက္တစ္ရက္က စေန ေက်ာင္းပိတ္ရက္..။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ ေရာက္တုံးေရာက္ခုိက္မုိ႔ စေနေန႔မွာလည္း ေက်ာင္းသားေတြ စိတ္၀င္စားရင္ ေျပာခ်င္ပါတယ္လုိ႔ ဖုံးေပၚကေနတဆင့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးကုိ ပူဆာမိတယ္..။ ဆရာမၾကီးက သူျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ေပးမယ္လုိ႔ ေျပာတယ္..။ စိတ္ထဲ.. နည္းနည္းေတာ့ ေနသာထုိင္သာ ရွိသြားခဲ့တယ္..။
စေနတနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ၾကိဳျမင္လုိ႔ ရန္ကုန္ကေန တစ္ရက္ေစာ ထြက္လာခဲ့တယ္..။ ေရႊေပၚကြ်န္းဖက္ ေခ်ာ္ေတာ့္ေငါ့သြားလုိ႔ ေစာထြက္လာတဲ့ အဲဒီတစ္ရက္ ဘုရားသခင္ ေပးလုိက္ရတယ္..။ ျဖစ္သမွ် အေၾကာင္း အေကာင္းေပါ့..။
မင္းျခံေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္ ႏွစ္ခ်က္တီးလုျပီ..။ အားလုံးဗုိက္ထဲ တဂြီဂြီ တဂြမ္ဂြမ္ျမည္ေနျပီမုိ႔ နီးစပ္ရာ ထမင္းဆုိင္တဆုိင္မွာ ေန႔လည္စာ စားၾကတယ္..။ မစားခင္ ပမ္းသမွ် ႏြမ္းသမွ်ေတြ လန္းေစဖုိ႔ ဘီယာေလး ျမံဳ႔လုိက္ေသးတယ္..။ အားလုံးစားေသာက္ျပီးလုိ႔ ျမင္းျခံကေန ထြက္လာၾကေတာ့ ညေနသုံးနာရီ ရွိျပီ..။ ေက်ာက္ျပဳတ္၊ တရြင္းပုိ႔၊ သစ္ရုံ၊ ကုကၠဲ စတဲ့ ရြာစဥ္အလုိက္ ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့ျပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ျမိဳ႔သာ၊ တံတားဦးကတဆင့္ သြားႏုိင္တဲ့ မႏၱေလး လမ္းခဲြကုိ ေရာက္တယ္..။
အဲဒီလမ္းအတုိင္း မလုိက္ဘဲ ရြာဖက္ခ်ိဳးတဲ့ ေျမနီလမ္းအတုိင္း ေမာင္း၀င္လာခဲ့တယ္..။ ဧရာ၀တီေရ ကုိယ္လာခဲ့ျပီ..။
မုိးကုန္ခါစ မုိ႔လား မသိ..။ လမ္းက ထင္ထားတာထက္ ဆုိးေနတယ္..။ ခ်ိဳင့္ေတြခြက္ေတြကို ေရွာင္ေမာင္းေနရတာနဲ႔ ခရီးက မတြင္ခ်င္ဘူး..။ လမ္းေဘး သိပ္ခ်ျပီးေတာ့လည္း မေမာင္းရဲဘူး..။ ကႏၱာရဆူးကုိင္း တခ်ိဳ႔က တခါတရံ လမ္းေပၚမွာေတာင္ ေတြ႔ေတြ႔ေနရတယ္..။ ကန္နီဆုိတဲ့ ရြာကို ေက်ာ္လာေတာ့ ဥယ်ာဥ္မႈး လုိ႔ ေခၚတဲ့ ဘေလာ့္ဂါညီေလး ရဲ႔ ေက်ာက္တုိင္ ဆုိတဲ့ ရြာ ေရာက္တယ္..။
လမ္းတေလွ်ာက္ တမာတန္းက စိမ္းစိမ္းစုိစုိ ရွိလွတာ သတိထားမိတယ္..။ မုိးေခါင္ျပီး ႏြားစာရွားတဲ့ႏွစ္ေတြမွာ အဲဒီခါးသက္သက္ တမာရြက္ေတာင္ ႏြားေတြ ေခ်းမမ်ားႏုိင္ စားၾကရတာ ျပန္ေတြးမိတယ္..။ ဒီႏွစ္ကေတာ့ ရြာဖက္ မုိးေကာင္းထင္ပါရဲ႔..။ ျမင္ျမင္ရာရာ စိမ္းစုိအုပ္မႈိင္းလုိ႔..။ ၾကိဳၾကားၾကိဳၾကား ေတြ႔ရတဲ့ လက္ပံပင္ၾကီးေတြကလည္း ေဆာင္းအမီ တပင္လုံး နီေစြးသြားေအာင္ ပင္လုံးညႊတ္ပြင့္ဖုိ႔ အားယူေနၾကတယ္..။
ခပ္ငယ္ငယ္ကေလးဘ၀ လက္ပံပြင့္ခ်ိန္မွာ ေအာ္ဟစ္သီဆုိခဲ့တဲ့ “ လက္ပံပြင့္ခ်ိန္၊ ေခြးရူးခ်ိန္ ” ဆုိတဲ့ စာသားတခ်ိဳ႔ နဲ႔ အတူ အဆုိေတာ္ သန္းထြန္းေလး ရဲ႔ “ လက္ပံပြင့္ေတြ ေလတုိက္ေၾကြလုိက္တဲ့အခါ၊ တ၀ဲ၀ဲလြင့္လုိ႔ ေနျပန္တာ၊ ေၾသာ္ ခ်စ္စရာ ခ်စ္စရာ ” ဆုိတဲ့ သီခ်င္းက ေခါင္းထဲမွာ အျပိဳင္ ေပၚလာခဲ့တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္ဘ၀ တရွိဳက္မက္မက္ ဆုိခဲ့ဟစ္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္း ေပါ့..။
အခုေခတ္ရြာက ကေလးေတြ.. ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းလုိက္ျပီး .. ဟစ္ေဟာ့ နဲ႔ေပါင္းစပ္ ေရာသမေမႊျပီး အဲဒီသီခ်င္းကုိ ဆုိခ်င္ဆုိ ေနမွာလုိ႔ လွမ္းေတြးရင္း ျပဳံးမိတယ္..။
အခုလုိေပါ့..။
“ လက္ပံပြင့္ေတြ၊ ေလတုိက္ ေၾကြလုိက္.. မေက်နပ္ လဲေသလုိက္ ( အမ္ဟမ္း.. အမ္ဟမ္း) ၊ တ၀ဲ၀ဲ လြင့္လုိ႔ ေလမွာမေန.. အသဲထဲ ပြင့္လုိ႔ ေျမမွာေသ (ယုိ႔..ယု႔ိ.. ယုိ႔.. ယုိ႔ ).....။ ေခြးေလး ရူးပါေဟ့.. ေခြးေလးရူးပါေဟ့ (အုိးေလး လွဳပ္ပါေဟ့ကဲ့သုိ႔ ဆုိရန္) ”
34.9 လက္ပံပြင့္ဋီကာ
ေခတ္ဆုိတာ.. စီးေမ်ာေနေတာ့ ဟစ္ေဟာ့နဲ႔လည္း ကြ်န္ေတာ္ သိပ္မစိမ္းလွပါဘူး..။ သမီးေတာ္နဲ႔ သားေတာ္ေမာင္က အသက္ကသာ ရွစ္ႏွစ္နဲ႔ငါးႏွစ္..။ စုိင္းစုိင္းခမ္းလွိဳင္ရဲ႔ “အုိးေလး လွဳပ္ပါေဟ့ ” ဆုိတဲ့သီခ်င္း အစအဆုံး ရတယ္..။
ႏုိ႔ပုိးစားလုိ႔ ေရွ႔သြားႏွစ္ေခ်ာင္းေလာက္ က်န္ေတာ့တဲ့ သားေတာ္ေမာင္ အဲဒီသီခ်င္းဆုိရင္ သိပ္ရီရတယ္..။ မပီကလာ ပီကလာနဲ႔ ေပါ့..။ ကုိယ္က အဲဒီသီခ်င္းကုိ ဃဂနဏ မၾကားဖူးေသးတ့ဲအခ်ိန္..။ သူက “ ေစာေစာစီးစီး၊ အိပ္ရာကထ၊ စိတ္မွာထၾကြ၊ လူၾကီးမိဘ.. လူၾကီးမိဘ ” နဲ႔ ေအာ္ဆုိေတာ့.. မဒမ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည္႔မိၾကတယ္..။
ေနာက္မွ.. “ လူဖ်င္းၾကီးတစ္ေယာက္လုိ ၊ လူပ်င္းၾကီးတစ္ေယာက္လုိ ” ဆုိတာကုိ သားေတာ္ေမာင္က “ လူၾကီးမိဘ၊ လူၾကီးမိဘ ” နဲ႔ သူ႔နားထဲ ၾကားသလုိ ဆုိေနမွန္း သိေတာ့တယ္..။ ဟစ္ေဟာ့ဆုိတာကလည္း.. စကားလုံးအမ်ားၾကီးကုိ ေနာက္ကေခြးရူးလုိက္သလိုမ်ိဳး ေပးထားတဲ့ Timing ထဲ အလ်င္မီေအာင္ အေျပးအလႊား ဆုိၾကတာ ဆုိေတာ့ သားေတာ္ေမာင္နားထဲ.. “ လူဖ်င္းၾကီးတစ္ေယာက္လုိ၊ လူပ်င္းၾကီးတစ္ေယာက္လုိ ” ကုိ “လူၾကီးမိဘ၊ လူၾကီးမိဘ” လုိ႔ပဲ ၾကားေနဟန္ တူပါရဲ႔..။
သူအဲသလုိၾကားတာက အေရးမၾကီးဘူး..။ “ေစာေစာစီးစီး၊ အိပ္ရာကထ၊ စိတ္မွာထၾကြ၊ လူၾကီးမိဘ၊ လူၾကီးမိဘ” နဲ႔ ေရာက္ေလရာမွာ ဟစ္ေနခဲ့ရင္ ဒုကၡ..။ အဲဒါနဲ႔ ေက်းဇူးရွင္ေလးကုိ ျပင္ဆုိဖုိ႔ ေခ်ာ့ေမာ့ ေျပာရတယ္..။ ဒါေတာင္ “ အေဖၾကီးက ဘာသိလုိ႔လဲ၊ သားဆုိတာကမွ အမွန္ ” လုပ္ေနလုိ႔ အဲဒီသီခ်င္းကုိဖြင့္ျပီး သားအဖႏွစ္ေယာက္ အတူထုိင္ၾကည္႔လုိက္ရေသးတယ္..။
ဆုိေတာ့.. ရြာက ကေလးမ်ားလည္း ဟစ္ေဟာ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္ခ်င္ေရာက္ေနမွာလုိ႔ လွမ္းေတြးမိရင္း သန္းထြန္းေလးရဲ႔ လက္ပံပြင့္ခ်ိန္ သီခ်င္းကုိ ခံစားၾကည္႔ လုိက္တာပါ..။ လက္ပံပင္ ဆုိတာကလည္း အညာမွာပဲ ေပါက္ထင္ပါရဲ႔..။ ရန္ကုန္မွာ ေတြ႔ရခဲတယ္..။ အညာမွာကေတာ့ ေပါမွေပါ..။ ဘယ္ရြာမွာ မဆုိ လက္ပံပင္ ရွိတယ္..။
လက္ပံပင္ ကုိ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သေဘာက်တယ္..။ သူ႔မွာ တျခားအပင္ေတြနဲ႔ မတူတဲ့ ၀ိေသသေတြ ရွိတယ္..။ ဥပမာ.. အပြင့္ ပြင့္ၾကစတမ္းဆုိရင္ သူက မခုိမကပ္ ပြင့္တယ္..။ တပင္လုံး ရဲရဲနီသြားေအာင္ ပြင့္ေလ့ရွိတယ္..။ အရြက္မက်န္ေအာင္အထိ သူပြင့္တယ္..။ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာက စိန္ပန္းပြင့္သလုိမ်ိဳး ပဲ..။ ဒါေပမယ့္ စိန္ပန္းပင္ထက္ သာတာက လက္ပံပြင့္ ေၾကြရင္ သိပ္ၾကည္႔ေကာင္းတယ္..။
အပင္ကုိယ္ႏႈိက္က အပင္ၾကီးမ်ိဳး ဆုိေတာ့ လက္ပံပင္ရဲ႔ အနိမ့္ဆုံးကုိင္းကုိက ေျမၾကီးအထက္ ေပ သုံးေလးဆယ္အျမင့္မွာရွိတယ္..။ ပြင့္ခ်ပ္ တည္ေဆာက္ထားပုံ ကလည္း စၾကၤာလုိ.. ေလထဲမွာ တ၀ဲ၀ဲလည္ဖုိ႔ စြမ္းရည္က အျပည္႔နဲ႔ ဆုိေတာ့ လက္ပံပြင့္တပြင့္ ေၾကြက်လာရင္ အရမ္းကုိ လွတာပဲ..။ ေျမၾကီးေပၚကုိ္ တဟုန္ထုိး ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္နဲ႔ ထုိးဆင္းမလာဘုူး..။
အနီေရာင္နတ္သမီးေလး တစ္ပါး ေကာင္းကင္မွာ အားရပါးရ ကခုန္ေပ်ာ္ျမဴးျပီး ေျမေပၚ သက္ဆင္းလာသလုိမ်ိဳး..။ ေျဖးေျဖးေလး နဲ႔ ျငိမ့္ျငိမ့္ေလး..။
ေနာက္.. လက္ပံပြင့္ေျခာက္က စားလုိ႔ သိပ္ေကာင္းတယ္..။ လက္ပံပြင့္ေျခာက္လုိ႔သာ ေျပာတာ..။ ပြင့္ခ်ပ္ပြင့္ဖတ္က မရွိေတာ့ပါဘူး..။ အထဲက ၀တ္ဆံနဲ႔ သူ႔ရဲ႔ အအုပ္အစီးကုိ စားၾကတာပဲ..။ အဲဒါကုိ ရြာဖက္မွာ လက္ပံေခါင္းလုိ႔ ေခၚၾကတယ္..။ ဒီေန႔ လက္ပံေခါင္းနဲ႔ ပုန္းရည္ၾကီး ခ်က္ထားတယ္ေဟ့ ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီေန႔ ထမင္းအုိးေပါက္ကိန္းရွိတယ္..။ ၀က္သားေလးပါ ေရာလုိက္ရင္ေတာ့ ပဲြကျပီးျပီ..။
လက္ပံေခါင္းရဲ႔ အရသာက တမူထူးျခားတယ္..။ နည္းနည္း ခြ်ဲတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳက္တဲ့ ေနာက္ထပ္ အညာအစားအစာ တခုေပါ့..။
ႏုိ႔ပုိးစားလုိ႔ ေရွ႔သြားႏွစ္ေခ်ာင္းေလာက္ က်န္ေတာ့တဲ့ သားေတာ္ေမာင္ အဲဒီသီခ်င္းဆုိရင္ သိပ္ရီရတယ္..။ မပီကလာ ပီကလာနဲ႔ ေပါ့..။ ကုိယ္က အဲဒီသီခ်င္းကုိ ဃဂနဏ မၾကားဖူးေသးတ့ဲအခ်ိန္..။ သူက “ ေစာေစာစီးစီး၊ အိပ္ရာကထ၊ စိတ္မွာထၾကြ၊ လူၾကီးမိဘ.. လူၾကီးမိဘ ” နဲ႔ ေအာ္ဆုိေတာ့.. မဒမ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည္႔မိၾကတယ္..။
ေနာက္မွ.. “ လူဖ်င္းၾကီးတစ္ေယာက္လုိ ၊ လူပ်င္းၾကီးတစ္ေယာက္လုိ ” ဆုိတာကုိ သားေတာ္ေမာင္က “ လူၾကီးမိဘ၊ လူၾကီးမိဘ ” နဲ႔ သူ႔နားထဲ ၾကားသလုိ ဆုိေနမွန္း သိေတာ့တယ္..။ ဟစ္ေဟာ့ဆုိတာကလည္း.. စကားလုံးအမ်ားၾကီးကုိ ေနာက္ကေခြးရူးလုိက္သလိုမ်ိဳး ေပးထားတဲ့ Timing ထဲ အလ်င္မီေအာင္ အေျပးအလႊား ဆုိၾကတာ ဆုိေတာ့ သားေတာ္ေမာင္နားထဲ.. “ လူဖ်င္းၾကီးတစ္ေယာက္လုိ၊ လူပ်င္းၾကီးတစ္ေယာက္လုိ ” ကုိ “လူၾကီးမိဘ၊ လူၾကီးမိဘ” လုိ႔ပဲ ၾကားေနဟန္ တူပါရဲ႔..။
သူအဲသလုိၾကားတာက အေရးမၾကီးဘူး..။ “ေစာေစာစီးစီး၊ အိပ္ရာကထ၊ စိတ္မွာထၾကြ၊ လူၾကီးမိဘ၊ လူၾကီးမိဘ” နဲ႔ ေရာက္ေလရာမွာ ဟစ္ေနခဲ့ရင္ ဒုကၡ..။ အဲဒါနဲ႔ ေက်းဇူးရွင္ေလးကုိ ျပင္ဆုိဖုိ႔ ေခ်ာ့ေမာ့ ေျပာရတယ္..။ ဒါေတာင္ “ အေဖၾကီးက ဘာသိလုိ႔လဲ၊ သားဆုိတာကမွ အမွန္ ” လုပ္ေနလုိ႔ အဲဒီသီခ်င္းကုိဖြင့္ျပီး သားအဖႏွစ္ေယာက္ အတူထုိင္ၾကည္႔လုိက္ရေသးတယ္..။
ဆုိေတာ့.. ရြာက ကေလးမ်ားလည္း ဟစ္ေဟာ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္ခ်င္ေရာက္ေနမွာလုိ႔ လွမ္းေတြးမိရင္း သန္းထြန္းေလးရဲ႔ လက္ပံပြင့္ခ်ိန္ သီခ်င္းကုိ ခံစားၾကည္႔ လုိက္တာပါ..။ လက္ပံပင္ ဆုိတာကလည္း အညာမွာပဲ ေပါက္ထင္ပါရဲ႔..။ ရန္ကုန္မွာ ေတြ႔ရခဲတယ္..။ အညာမွာကေတာ့ ေပါမွေပါ..။ ဘယ္ရြာမွာ မဆုိ လက္ပံပင္ ရွိတယ္..။
လက္ပံပင္ ကုိ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သေဘာက်တယ္..။ သူ႔မွာ တျခားအပင္ေတြနဲ႔ မတူတဲ့ ၀ိေသသေတြ ရွိတယ္..။ ဥပမာ.. အပြင့္ ပြင့္ၾကစတမ္းဆုိရင္ သူက မခုိမကပ္ ပြင့္တယ္..။ တပင္လုံး ရဲရဲနီသြားေအာင္ ပြင့္ေလ့ရွိတယ္..။ အရြက္မက်န္ေအာင္အထိ သူပြင့္တယ္..။ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာက စိန္ပန္းပြင့္သလုိမ်ိဳး ပဲ..။ ဒါေပမယ့္ စိန္ပန္းပင္ထက္ သာတာက လက္ပံပြင့္ ေၾကြရင္ သိပ္ၾကည္႔ေကာင္းတယ္..။
အပင္ကုိယ္ႏႈိက္က အပင္ၾကီးမ်ိဳး ဆုိေတာ့ လက္ပံပင္ရဲ႔ အနိမ့္ဆုံးကုိင္းကုိက ေျမၾကီးအထက္ ေပ သုံးေလးဆယ္အျမင့္မွာရွိတယ္..။ ပြင့္ခ်ပ္ တည္ေဆာက္ထားပုံ ကလည္း စၾကၤာလုိ.. ေလထဲမွာ တ၀ဲ၀ဲလည္ဖုိ႔ စြမ္းရည္က အျပည္႔နဲ႔ ဆုိေတာ့ လက္ပံပြင့္တပြင့္ ေၾကြက်လာရင္ အရမ္းကုိ လွတာပဲ..။ ေျမၾကီးေပၚကုိ္ တဟုန္ထုိး ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္နဲ႔ ထုိးဆင္းမလာဘုူး..။
အနီေရာင္နတ္သမီးေလး တစ္ပါး ေကာင္းကင္မွာ အားရပါးရ ကခုန္ေပ်ာ္ျမဴးျပီး ေျမေပၚ သက္ဆင္းလာသလုိမ်ိဳး..။ ေျဖးေျဖးေလး နဲ႔ ျငိမ့္ျငိမ့္ေလး..။
ေနာက္.. လက္ပံပြင့္ေျခာက္က စားလုိ႔ သိပ္ေကာင္းတယ္..။ လက္ပံပြင့္ေျခာက္လုိ႔သာ ေျပာတာ..။ ပြင့္ခ်ပ္ပြင့္ဖတ္က မရွိေတာ့ပါဘူး..။ အထဲက ၀တ္ဆံနဲ႔ သူ႔ရဲ႔ အအုပ္အစီးကုိ စားၾကတာပဲ..။ အဲဒါကုိ ရြာဖက္မွာ လက္ပံေခါင္းလုိ႔ ေခၚၾကတယ္..။ ဒီေန႔ လက္ပံေခါင္းနဲ႔ ပုန္းရည္ၾကီး ခ်က္ထားတယ္ေဟ့ ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီေန႔ ထမင္းအုိးေပါက္ကိန္းရွိတယ္..။ ၀က္သားေလးပါ ေရာလုိက္ရင္ေတာ့ ပဲြကျပီးျပီ..။
လက္ပံေခါင္းရဲ႔ အရသာက တမူထူးျခားတယ္..။ နည္းနည္း ခြ်ဲတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳက္တဲ့ ေနာက္ထပ္ အညာအစားအစာ တခုေပါ့..။
Thursday, November 13, 2008
ကိုနဗန ရြာျပန္သြားသည္
အကိုၾကီးကိုနဗန အလွဴကိစၥေတြ ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔ ရြာျပန္သြားပါတယ္။ မသြားခင္ရက္က ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္ျပီး ဘေလာ့မွာ ေရးထားေပးဖို႔ မွာခဲ့ေသာ္ျငားလဲ ကိုးနတ္ရွင္ မေကာင္းလို႔ ဘယ္လိုမွ၀င္လို႔မရ ျပီးေတာ့ကြ်န္ေတာ္က ေနမေကာင္းျဖစ္... ဒါနဲ႔ အခုမွပဲ ေရးႏိုင္ေတာ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ရြာက ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေရာက္ျခင္း ေမာ္လျမိဳင္ထြက္သြားရလုိ႔.. ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ အဆက္ျပတ္သလုိ ျဖစ္သြားရတယ္..။ မၾကာခင္ အရင္လုိ ျပန္ျပီး ကျမင္းႏုိင္ေတာ့မွာပါ..။ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစဗ်ား..။
ခ်စ္ခင္စြာနဗန
ခ်စ္ခင္စြာနဗန
Monday, October 27, 2008
သူငယ္ခ်င္းမ်ားအေၾကာင္းေရး တာ အေတာ္မ်ားသြားျပီ..။ ေရးစရာေတြ ရွိေနေသးေပမယ့္ ဘေလာ့ဂ္ၾကြလာ ေဆြသဟာတုိ႔ ျငီးေငြ႔ေနမလားလုိ႔ ေတြးမိတာနဲ႔ တျခားအေၾကာင္းအရာေလး မွ်ေ၀ပါ့မယ္..။ အေျပာင္းအလဲ ေလးေပါ့..။
ဒီတစ္ခါေတာ့ .. ေယာကၡမ နဲ႔ ေခြ်းမ ဆုိတဲ့ မ်ဥ္းျပိဳင္ႏွစ္ေၾကာင္း အခ်ိန္ကာလအမုိးအကာေအာက္မွာ နားလည္မႈ သံေယာဇဥ္တြန္းအားေတြေၾကာင့္ ေပါင္းဆုံသြားတဲ့ အေၾကာင္းေလး ေျပာၾကည္႔ပါ့မယ္..။
ဘ၀အေမာေတြ ေျပႏုိင္ၾကပါေစဗ်ား..။
ဒီတစ္ခါေတာ့ .. ေယာကၡမ နဲ႔ ေခြ်းမ ဆုိတဲ့ မ်ဥ္းျပိဳင္ႏွစ္ေၾကာင္း အခ်ိန္ကာလအမုိးအကာေအာက္မွာ နားလည္မႈ သံေယာဇဥ္တြန္းအားေတြေၾကာင့္ ေပါင္းဆုံသြားတဲ့ အေၾကာင္းေလး ေျပာၾကည္႔ပါ့မယ္..။
ဘ၀အေမာေတြ ေျပႏုိင္ၾကပါေစဗ်ား..။
33.1 မင္းမိန္းမက ဗုိက္ေရာ ပါလုိ႔လား
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ မဒမ္ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ အေမက ၾကြေရာက္ခ်ီးျမွင့္ျခင္း မလုပ္ခဲ့ဘူး..။ ေရွ႔မွာ ေျပာခဲ့သလုိ သူ႔သားကုိ ဘယ္သူနဲ႔ယူယူ သေဘာမတူႏုိင္ျဖစ္ေနခဲ့တာမုိ႔.. ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ မဒမ္ အိမ္ေထာင္သက္ တႏွစ္ေလာက္အထိ အေမ သူ႔ေခြ်းမကုိ မျမင္ဖူးေသးဘူး..။
အေဖတုိ႔ အမတုိ႔ တဆင့္ေျပာအသိေလာက္နဲ႔ပဲ သူသိေနခဲ့တယ္..။ ေကာင္မေလးက ငယ္ငယ္ ေသးေသးေလး..။ ထုိင္၀မ္တရုတ္ပုိင္တဲ့ စက္ရုံမွာ စကားျပန္လုပ္ေနတယ္..ဆုိတာေလာက္ပဲ အေမသိေနခဲ့တာေပါ့..။
အေဖတူအေမတူ ညီအကုိေမာင္ႏွမ ငါးေယာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္က အရင္ဆုံး အိမ္ေထာင္က်တယ္..။ အေဖ့အေနနဲ႔က ေျမးဆုိတာ.. သူ႔အရင္ မိန္းမရဲ႔ သားၾကီး သမီးၾကီးေတြ ေမြးေပးထားလုိ႔ မရွားေပမယ့္.. အေမ့အတြက္ကေတာ့ အိမ္ေထာင္အရင္ဆုံးက်တဲ့ ကြ်န္ေတာ္သားသမီးက သူ႔ေျမးဦး ေပါ့..။
ေျမးဦးေတြက အဘုိးအဘြားရဲ႔ အခ်စ္ကုိ ရတတ္ၾကတာမုိ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာရယ္ညာရယ္မဟုတ္.. ကြ်န္ေတာ့္ကေလး ဆုိရင္ အေမအခ်စ္ပုိ မွာပဲလုိ႔ တြက္ထားတယ္..။ သူ႔ေခြ်းမအေပၚထားတဲ့ သေဘာထား လည္း ကေလးသာ ရခဲ့ရင္ ေပ်ာ့ေျပာင္းသြားလိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္ထားတာေပါ့..။
ကုိယ့္ေသြးကုိယ့္သား ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ တင္ၾကိဳေမွ်ာ္မွန္း ျပီး ကေလးလုိခ်င္တဲ့ စိတ္ အျပင္ ေျပာခဲ့သလုိ အေမ့အတြက္ ေျမးဦးျဖစ္ေစခ်င္ေနျပန္ေတာ့ အရူးအမူး ကြ်န္ေတာ္ ကေလးလုိခ်င္ေနခဲ့တယ္..။
ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာက ဘာေတြလဲြေခ်ာ္ေနမွန္းမသိဘဲ.. အိမ္ေထာင္သက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္အထိ ကေလးရ ႏုိင္မယ့္ အရိပ္အေယာင္ေလးေတာင္ မျမင္ရလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ မဒမ္ ေဆးခန္းေပါင္းစုံ ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္..။
ကုိယ္၀န္ရွိမရွိ သိႏုိင္တဲ့ ဆီးစမ္းပစၥည္း ၀ယ္လုိက္ရတာလဲ ေန႔တုိင္း လုိလုိပဲ..။ မနက္ေစာေစာ ဆီး နဲ႔ စမ္းမွ ပုိတိက်တယ္ ဆုိတာနဲ. မဒမ္ မနက္အိမ္သာ၀င္ အေပါ့သြားတုိင္း အေပါက္၀မွာ အဲဒါေလး နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေစာင့္ေနခဲ့တဲ့ ေနေတြ႔ ဘယ္နည္းမလဲ..။
မဒမ္ အေပါ့သြားျပီးလုိ႔ ျပန္ထြက္လာတုိင္း လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းျခင္း ဆုိင္ျပီး .. မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္း လား ႏွစ္ေၾကာင္းလား ၾကည္႔၇တာလဲ အေမာ..။
ဒါေပမယ့္ လူ႔ျပည္က အပ္တေခ်ာင္းက ျဗဟၼာ့ျပည္က အပ္နဲ႔ ဆုံဖုိ႔ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာေနခဲ့တယ္..။
မနက္တုိင္းနီးနီး ဆီးစမ္းတဲ့ indicator ေလး ကုိင္ျပီး ေရအိမ္၀င္ထြက္ေနရတာ တစ္ရက္လဲ မဟုတ္ေတာ့ မဒမ္ကေတာင္ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေနာက္ေျပာေျပာတယ္..။ မီးမီး ဆီး နဲ႔ စမ္းလာတာ တႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ.. မထူးျခားဘူးဆုိေတာ့ ဒီတစ္ခါ အကုိၾကီး ဆီး ကုိ စစ္ၾကည္႔ပါ့လားတဲ့..။
အဲသလုိနဲ႔ သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ မတ္လေလာက္မွာေတာ့ .. အရင္က ေတြ႔ေနက် မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္း ေနရာမွာ ေနာက္မ်ဥ္း ခပ္မွိန္မွိန္ေလး တစ္ေၾကာင္း ထပ္ေပၚလာခဲ့တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လင္မယား ေပ်ာ္လုိက္တာဆုိတာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့..။
(ဆီးစမ္းတဲ့ ပစၥည္းေလးဆုိတာ.. ကုိယ္၀န္ရွိစ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႔ ဆီးထဲမွာ ထြက္ေလ့ရွိတဲ့ ဓါတ္တမ်ိဳးကုိ ဓါတ္ခဲြခန္းေတြမွာ အက္စစ္နဲ႔ ေဘ့စ္ ခဲြတဲ့ လစ္တမတ္စကၠဴလုိဟာေလးနဲ႔ ေထာက္လွမ္းၾကည္႔တဲ့ ပစၥည္းေလးပါပဲ.. အမ်ိဳးသမီးရဲ႔ ဆီးကုိ ခြက္တလုံးထဲ ထည္႔ .. အဲဒီစကၠဴစေလးကုိ အဖ်ားျမဳပ္ရုံေလာက္ ႏွစ္ၾကည္႔ရတယ္..။ စကၠဴစမွာ ရႊဲသြားတဲ့ ဆီးကေနတဆင့္ အဲဒီစကၠဴစေပၚမွာ မ်ဥ္းေၾကာင္းေလးေတြ ေပၚလာတာပဲ..။ မ်ဥ္း က ခရမ္းေရာင္ ေလးေတြ..။ မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းထဲဆုိရင္ ကုိယ္၀န္မရွိ.. မ်ဥ္းက ႏွစ္ေၾကာင္း ေပၚေနရင္ ကုိယ္၀န္ရွိတယ္ေပါ့... ဗဟုသုသု ေပါ့ ဟဲဟဲ)
ကုိယ္၀န္ရွိေနျပီ ဆုိတာ ေသခ်ာတာနဲ႔ မႏၱေလးက အေမ့ဆီ ကြ်န္ေတာ္ ၀မ္းသာအားရ လွမ္းဖုံးဆက္ တယ္..။
“ အေမ.. အေမ့ေခြ်းမမွာ ကုိယ္၀န္ရွိေနျပီဗ် ” လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာေတာ့ အေမက “ မင္းမိန္းမက ကုိယ္၀န္ရွိရေအာင္ ဗုိက္ေရာပါလုိ႔လား ” တဲ့..။
ဟာဗ်ာ အေမကလဲ .. လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ဖုံးခ်လုိက္ေတာ့တယ္..။ မဒမ့္ကုိေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္း ျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး..။ ရင္ထဲမွာေတာ့ အေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့၇တဲ့ ေန႔ေပါ့..။
အေဖတုိ႔ အမတုိ႔ တဆင့္ေျပာအသိေလာက္နဲ႔ပဲ သူသိေနခဲ့တယ္..။ ေကာင္မေလးက ငယ္ငယ္ ေသးေသးေလး..။ ထုိင္၀မ္တရုတ္ပုိင္တဲ့ စက္ရုံမွာ စကားျပန္လုပ္ေနတယ္..ဆုိတာေလာက္ပဲ အေမသိေနခဲ့တာေပါ့..။
အေဖတူအေမတူ ညီအကုိေမာင္ႏွမ ငါးေယာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္က အရင္ဆုံး အိမ္ေထာင္က်တယ္..။ အေဖ့အေနနဲ႔က ေျမးဆုိတာ.. သူ႔အရင္ မိန္းမရဲ႔ သားၾကီး သမီးၾကီးေတြ ေမြးေပးထားလုိ႔ မရွားေပမယ့္.. အေမ့အတြက္ကေတာ့ အိမ္ေထာင္အရင္ဆုံးက်တဲ့ ကြ်န္ေတာ္သားသမီးက သူ႔ေျမးဦး ေပါ့..။
ေျမးဦးေတြက အဘုိးအဘြားရဲ႔ အခ်စ္ကုိ ရတတ္ၾကတာမုိ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာရယ္ညာရယ္မဟုတ္.. ကြ်န္ေတာ့္ကေလး ဆုိရင္ အေမအခ်စ္ပုိ မွာပဲလုိ႔ တြက္ထားတယ္..။ သူ႔ေခြ်းမအေပၚထားတဲ့ သေဘာထား လည္း ကေလးသာ ရခဲ့ရင္ ေပ်ာ့ေျပာင္းသြားလိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္ထားတာေပါ့..။
ကုိယ့္ေသြးကုိယ့္သား ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ တင္ၾကိဳေမွ်ာ္မွန္း ျပီး ကေလးလုိခ်င္တဲ့ စိတ္ အျပင္ ေျပာခဲ့သလုိ အေမ့အတြက္ ေျမးဦးျဖစ္ေစခ်င္ေနျပန္ေတာ့ အရူးအမူး ကြ်န္ေတာ္ ကေလးလုိခ်င္ေနခဲ့တယ္..။
ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာက ဘာေတြလဲြေခ်ာ္ေနမွန္းမသိဘဲ.. အိမ္ေထာင္သက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္အထိ ကေလးရ ႏုိင္မယ့္ အရိပ္အေယာင္ေလးေတာင္ မျမင္ရလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ မဒမ္ ေဆးခန္းေပါင္းစုံ ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္..။
ကုိယ္၀န္ရွိမရွိ သိႏုိင္တဲ့ ဆီးစမ္းပစၥည္း ၀ယ္လုိက္ရတာလဲ ေန႔တုိင္း လုိလုိပဲ..။ မနက္ေစာေစာ ဆီး နဲ႔ စမ္းမွ ပုိတိက်တယ္ ဆုိတာနဲ. မဒမ္ မနက္အိမ္သာ၀င္ အေပါ့သြားတုိင္း အေပါက္၀မွာ အဲဒါေလး နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေစာင့္ေနခဲ့တဲ့ ေနေတြ႔ ဘယ္နည္းမလဲ..။
မဒမ္ အေပါ့သြားျပီးလုိ႔ ျပန္ထြက္လာတုိင္း လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းျခင္း ဆုိင္ျပီး .. မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္း လား ႏွစ္ေၾကာင္းလား ၾကည္႔၇တာလဲ အေမာ..။
ဒါေပမယ့္ လူ႔ျပည္က အပ္တေခ်ာင္းက ျဗဟၼာ့ျပည္က အပ္နဲ႔ ဆုံဖုိ႔ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာေနခဲ့တယ္..။
မနက္တုိင္းနီးနီး ဆီးစမ္းတဲ့ indicator ေလး ကုိင္ျပီး ေရအိမ္၀င္ထြက္ေနရတာ တစ္ရက္လဲ မဟုတ္ေတာ့ မဒမ္ကေတာင္ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေနာက္ေျပာေျပာတယ္..။ မီးမီး ဆီး နဲ႔ စမ္းလာတာ တႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ.. မထူးျခားဘူးဆုိေတာ့ ဒီတစ္ခါ အကုိၾကီး ဆီး ကုိ စစ္ၾကည္႔ပါ့လားတဲ့..။
အဲသလုိနဲ႔ သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ မတ္လေလာက္မွာေတာ့ .. အရင္က ေတြ႔ေနက် မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္း ေနရာမွာ ေနာက္မ်ဥ္း ခပ္မွိန္မွိန္ေလး တစ္ေၾကာင္း ထပ္ေပၚလာခဲ့တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လင္မယား ေပ်ာ္လုိက္တာဆုိတာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့..။
(ဆီးစမ္းတဲ့ ပစၥည္းေလးဆုိတာ.. ကုိယ္၀န္ရွိစ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႔ ဆီးထဲမွာ ထြက္ေလ့ရွိတဲ့ ဓါတ္တမ်ိဳးကုိ ဓါတ္ခဲြခန္းေတြမွာ အက္စစ္နဲ႔ ေဘ့စ္ ခဲြတဲ့ လစ္တမတ္စကၠဴလုိဟာေလးနဲ႔ ေထာက္လွမ္းၾကည္႔တဲ့ ပစၥည္းေလးပါပဲ.. အမ်ိဳးသမီးရဲ႔ ဆီးကုိ ခြက္တလုံးထဲ ထည္႔ .. အဲဒီစကၠဴစေလးကုိ အဖ်ားျမဳပ္ရုံေလာက္ ႏွစ္ၾကည္႔ရတယ္..။ စကၠဴစမွာ ရႊဲသြားတဲ့ ဆီးကေနတဆင့္ အဲဒီစကၠဴစေပၚမွာ မ်ဥ္းေၾကာင္းေလးေတြ ေပၚလာတာပဲ..။ မ်ဥ္း က ခရမ္းေရာင္ ေလးေတြ..။ မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းထဲဆုိရင္ ကုိယ္၀န္မရွိ.. မ်ဥ္းက ႏွစ္ေၾကာင္း ေပၚေနရင္ ကုိယ္၀န္ရွိတယ္ေပါ့... ဗဟုသုသု ေပါ့ ဟဲဟဲ)
ကုိယ္၀န္ရွိေနျပီ ဆုိတာ ေသခ်ာတာနဲ႔ မႏၱေလးက အေမ့ဆီ ကြ်န္ေတာ္ ၀မ္းသာအားရ လွမ္းဖုံးဆက္ တယ္..။
“ အေမ.. အေမ့ေခြ်းမမွာ ကုိယ္၀န္ရွိေနျပီဗ် ” လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာေတာ့ အေမက “ မင္းမိန္းမက ကုိယ္၀န္ရွိရေအာင္ ဗုိက္ေရာပါလုိ႔လား ” တဲ့..။
ဟာဗ်ာ အေမကလဲ .. လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ဖုံးခ်လုိက္ေတာ့တယ္..။ မဒမ့္ကုိေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္း ျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး..။ ရင္ထဲမွာေတာ့ အေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့၇တဲ့ ေန႔ေပါ့..။
33.2 ဗုိက္ဖုံးအက်ၤ ီ အ၀ယ္ထြက္ၾကျခင္း
မဒမ့္မွာ ကုိယ္၀န္ရွိျပီဆုိေတာ့ ဗုိက္ဖုံးအက်ၤ ီ၀ယ္ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားရေတာ့တယ္..။ အဲဒါနဲ႔ ရုံးပိတ္ရက္ တစ္ရက္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ျမိဳ႔ ထဲ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတယ္..။ ရွစ္မုိင္လမ္းဆုံ Junction 8 အေပၚထပ္က ဗုိက္ဖုံးအက်ၤ ီ ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္ အရင္ သြားၾကတယ္..။
ဆုိင္မွာ ရွိသမွ် ဗုိက္ဖုံးအက်ၤ ီေတြက မဒမ္နဲ႔ ဘယ္လုိမွကုိ မေတာ္တဲ့ အၾကီးၾကီးေတြ..။ ခ်ိဳင္းေပါက္က ေခါင္းစြပ္လုိ႔ ရေနတယ္..။ ေစ်းက်ေတာ့လည္း တစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္ တဲ့..။ အဲသလုိဆုိရင္ေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဘူးဆုိျပီး ေျမနီကုန္း ဂမုန္းပြင့္ သြားၾကျပန္တယ္..။
ဂမုန္းပြင့္မွာလည္း ထူးမျခားနား.. အၾကီးၾကီးေတြ ခ်ည္းပဲ ၇ွိတယ္..။ ဗုိက္ဖုံးအက်ၤ ီခ်ဳပ္သူမ်ားက မဒမ့္လုိ မိန္းကေလး ဗုိက္မၾကီးဘူးမ်ား မွတ္ေနလား မသိဘူး..။ မဒမ္နဲ႔ ေတာ္တာ.. တစ္ထည္မွကုိ ရွာမရ ျဖစ္ေနတယ္..။
လင္မယားႏွစ္ေယာက္ စိတ္ဓါတ္ေတာင္က်ခ်င္သလုိလုိ ျဖစ္သြားခဲ့ၾကတယ္..။ ကဲ ဗုိက္ဖုံး အက်ၤ ီ ရွာမရလဲ ေရာက္တုံးေရာက္ခုိက္ ေလွ်ာက္ၾကည္႔ၾကတာေပါ့ လုိ႔ ေတြးျပီး ႏွစ္ေယာက္သား ေလွ်ာက္ၾကည္႔ၾကတယ္..။ ဟုိေငးဒီေငးေပါ့..။
တေနရာေရာက္ေတာ့ ဆယ့္ေက်ာ္သက္ ကေလးမေလးေတြ ကုိင္ၾကည္႔ေနတဲ့ အက်ၤ ီေဘာင္းဘီ တဲြလ်က္ ၀မ္းဆက္ ေလးေတြ ေတြ႔တယ္..။ ေဘာင္းဘီက Three Quaters ေလာက္ အပြင့္အပြင့္ေလး ေတြနဲ႔ သရက္ထည္ ဆန္ဆန္ ေလးေတြ..။ အက်ၤ ီကလဲ.. အကြက္ဆင္တူ ေလးေတြ..။
အဲဒါျမင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ၀မ္းသာအားရ မဒမ့္ကုိ “ မီးမီး ဒါေလးေတြနဲ႔ ဆုိရင္ မရဘူးလားလုိ႔ .. ” အဲဒီနားကုိ အတင္းဆဲြေခၚ သြားတယ္..။ အေရးထဲ ေရာင္းတဲ့ ကေလးမေလးက “ ဒါေတြက ဗုိက္ဖုံးအက်ၤ ီ မဟုတ္ဘူး ” လုိ႔ လွ်ာရွည္ေနလုိ႔ အဲဒါ ညည္း အပူမဟုတ္ပါဘူးလုိ႔ ေဟာက္ရေသးတယ္..။
မဒမ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ .. အေရာင္သုံးေလးမ်ိဳးေလာက္ ကုိယ္မွာကပ္ၾကည္႔ ဆုံးျဖတ္ျပီး သကာလ.. အနီေရာင္ တစ္ထည္ နဲ႔ အစိမ္းေရာင္ ႏွစ္ထည္ ၀ယ္လုိက္ၾကတယ္..။ ေဘာင္းဘီနဲ႔ ၀မ္းဆက္ဆုိေပမယ့္ .. အက်ၤ ီသီးသန္႔ပဲ ေတာင္း ၀ယ္ခဲ့ၾကတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လင္မယားရဲ. ဗုိက္ဖုံးအက်ၤ ီ ရွာပုံေတာ္လည္း အဲဒီမွာ တခန္းရပ္သြားခဲ့ေတာ့တယ္..။
အဲဒီ အက်ၤ ီကုိ ဗုိက္ဖုံးအက်ၤ ီလုိ သေဘာထား ၀တ္ဆင္ျပီး သမီးေလးကုိယ္၀န္ နဲ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ စက္ရုံေရွ႔မွာ အမွတ္တရ ရုိက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပုံ ေတြ႔တာနဲ႔ တင္ေပးလုိက္ပါေၾကာင္း..။ ( ေျပာျပီးမွ ပုံက တင္မရလုိ႔ ေနာက္ေန႔မွ တင္ေပးပါ့မယ္ )
33.3 တုိ႔အိမ္က တီဗီြၾကီးက ဒီေန႔ည ျမန္မာကား ကြ
လင္ရယ္မယားရယ္ ဆုိျပီး တအုိးတအိမ္ ထူေထာင္ထားၾကေပမယ့္.. သူ႔ဖက္ကုိယ့္ဖက္ ပါလာတာက အ၀တ္တထည္ ကုိယ္တခု သာသာဆုိေတာ့ သမီးေလး ကုိယ္၀န္ ရွိသည္႔တုိင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မွာ တီဗီြေလး တစ္လုံး ေတာင္ ၾကည္႔စရာ မရွိခဲ့ဘူး..။
မဒမ္လစာ နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္လစာ ေပါင္းရင္ အထုိက္အေလ်ာက္ေတာ့ ပုိလွ်ံပါတယ္..။ ျဖစ္ညွစ္ျပီး ၀ယ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ တီဗီြတလုံး ၀ယ္ႏုိင္ေလာက္ေပမယ့္ မဒမ့္ခမ်ာ မိန္းမသားတုိ႔ ထုံးစံအတုိင္း လက္၀တ္လက္စားဖက္ မွာ အာရုံပုိက်ေနခဲ့လုိ႔ တီဗီြဖက္ အလွည္႔မေရာက္ခဲ့ရဘူး..။
ြ
သမီးေလး ကိုယ္၀န္ရျပီဆုိမွပဲ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လုံး တီဗီြ၀ယ္မယ္ လုိ႔ ေတြးမိၾကေတာ့တယ္..။
မဒမ့္မွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အေလ့အထ ေလး တခုရွိတယ္..။ အဲဒါကေတာ့ အေၾကာင္းကိစၥၾကီးငယ္ ရွိတုိင္း မဒမ္က “ မိသားစု အစည္းအေ၀း ” ေခၚ တာပဲ..။ မိသားစု အစည္းအေ၀းဆုိလုိ႔ လူအမ်ားၾကီးလုိ႔ မထင္နဲ႔အုံး..။ သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း စည္းေ၀းဆုံးျဖတ္ၾကတာ..။
အစည္းအေ၀းတုိင္း မဒမ္က ဦးေဆာင္တယ္..။ meeting agenda ကုိလဲ သူပဲ ေရးဆဲြစီစဥ္တယ္..။
တီဗီြ၀ယ္မယ္..။ budget က တသိန္းေလာက္ မွန္းတယ္..။ ပထမႏွစ္လ သုံးေသာင္းဆီ .. ေနာက္ဆုံးလ ေလးေသာင္း စုမယ္.. ။ သေဘာတူလား ေပါ့..။ မဒမ္က သဘာပတိေနရာကေန အတည္အတန္႔ အဲသလုိ ေမးရင္ ကြ်န္ေတာ္က “ သေဘာတူပါတယ္ ” လုိ႔ ျပန္ေျဖရတယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္အေျဖကုိ ရတာနဲ႔ မဒမ္က အစည္းအေ၀း ေအာင္ျမင္စြာ ျပီးဆုံးျပီ လုိ႔ ေၾကျငာတယ္..။
(အခုေတာ့ အဲသလုိအစည္းအေ၀း လုပ္ရင္ သားေရာ သမီးေရာ တက္ေရာက္ၾကရတယ္..။ သားနဲ႔သမီး နားလည္လည္ မလည္လည္ မဒမ္က သူတုိ႔ကုိပါ သေဘာတူလား လုိ႔ အျမဲေမးတယ္..။ ကေလးေလးေတြကလဲ.. မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ အဲသလုိမ်ိဳး လုပ္ရတာကုိ ေပ်ာ္ေနေတာ့ သေဘာတူလားေမးတုိင္း သေဘာတူတယ္လုိ႔ ေအာ္ေတာ့တာပဲ..။)
ဆုိေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တီဗီြ၀ယ္ဖုိ႔ ပိတ္ရက္ ျမိဳ႔ထဲ ထြက္ၾကတယ္..။ ပန္းဆုိးတန္း တေလွ်ာက္ ဆုိင္ေတြ ဗုိက္ကေလး ေကာ့ေတာ့္ေကာ့ေတာ့္နဲ႔ ေပါ့..။
Samsung Show Room ထဲ ၀င္ၾကည္႔ျပီး စိတ္တုိင္းက်တာ မေတြ႔လုိ႔ ျပန္ထြက္အလာမွာ လူတစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လင္မယားကုိ Show Room ေစ်းထက္ ခ်ိဳေစရမယ္ လုိ႔ လာေျပာတာနဲ႔ သူေခၚတဲ့ေနာက္ ဇေ၀ဇ၀ါ နဲ႔ လုိက္ခဲ့ၾကတယ္..။
အေနာ္ရထာ လမ္းမေပၚက ဆုိင္တဆိုင္ရဲ႔ အေပၚထပ္မွာ လုိခ်င္တဲ့ တံဆိပ္ေျပာ.. Show Room ထက္ ေစ်းမခ်ိဳရင္ မ၀ယ္နဲ႔ ပစၥည္း လဲ အာမခံတယ္ ဆုိတာနဲ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ တုိင္ပင္ျပီး TOSHIBA လက္မ ႏွစ္ဆယ္ ကုိ ကုိးေသာင္း ငါးေထာင္နဲ႔ ၀ယ္ခဲ့ၾကတယ္..။
တီဗီြ၀ယ္ျပီးျပီးခ်င္းပဲ စက္ရုံကု ိလွမ္းဖုံးဆက္ျပီး အင္တန္နာ ေထာင္ဖုိ႔ လုိအပ္တာေလးေတြ ၾကိဳ၀ယ္ စီစဥ္ထားပါ လုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္ေအာက္က အင္ဂ်င္နီယာမ်ားကုိ ေျပာလုိက္တယ္..။
ေနာက္ေတာ့ တက္စီ ငွား ၀ယ္ထားတဲ့ တီဗီြကုိ တင္ျပီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး လွိဳင္သာယာ စက္ရုံကုိ ျပန္ခဲ့ၾကတယ္..။
စက္ရုံေရာက္ေတာ့ ျပင္ဆင္စရာျပင္ဆင္.. ဆက္သင့္တဲ့ၾကိဳးေတြ ဆက္.. ေထာင္သင့္တဲ့ တုိင္ေထာင္တယ္..။
အဲဒီေန႔ညက လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ဘ၀ရဲ. ပထမဦးဆုံး ကိုယ္ပုိင္ တီဗီြကုိ “ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႔ၾကပါေစ.. ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္သံၾကား ညပုိင္း အစီအစဥ္မ်ား ျပီးဆုံးပါျပီ ” ဆုိတဲ့ စာတမ္း ထုိးတဲ့ အထိ ထုိင္ၾကည္႔ပစ္လုိက္ၾကတယ္..။
ေနာက္ေန႔မနက္ အလုပ္ထဲမွာ “ ငါ့အိမ္က တီဗီြက မေန႔ညက ျမန္မာကား လာတယ္ကြ ” လုိ႔ ဟာသေလးေႏွာျပီး ကြ်န္ေတာ္ၾကြားေတာ့ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ားက ၀ုိင္းရယ္ၾကတယ္..။
မဒမ္လစာ နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္လစာ ေပါင္းရင္ အထုိက္အေလ်ာက္ေတာ့ ပုိလွ်ံပါတယ္..။ ျဖစ္ညွစ္ျပီး ၀ယ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ တီဗီြတလုံး ၀ယ္ႏုိင္ေလာက္ေပမယ့္ မဒမ့္ခမ်ာ မိန္းမသားတုိ႔ ထုံးစံအတုိင္း လက္၀တ္လက္စားဖက္ မွာ အာရုံပုိက်ေနခဲ့လုိ႔ တီဗီြဖက္ အလွည္႔မေရာက္ခဲ့ရဘူး..။
ြ
သမီးေလး ကိုယ္၀န္ရျပီဆုိမွပဲ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လုံး တီဗီြ၀ယ္မယ္ လုိ႔ ေတြးမိၾကေတာ့တယ္..။
မဒမ့္မွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အေလ့အထ ေလး တခုရွိတယ္..။ အဲဒါကေတာ့ အေၾကာင္းကိစၥၾကီးငယ္ ရွိတုိင္း မဒမ္က “ မိသားစု အစည္းအေ၀း ” ေခၚ တာပဲ..။ မိသားစု အစည္းအေ၀းဆုိလုိ႔ လူအမ်ားၾကီးလုိ႔ မထင္နဲ႔အုံး..။ သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း စည္းေ၀းဆုံးျဖတ္ၾကတာ..။
အစည္းအေ၀းတုိင္း မဒမ္က ဦးေဆာင္တယ္..။ meeting agenda ကုိလဲ သူပဲ ေရးဆဲြစီစဥ္တယ္..။
တီဗီြ၀ယ္မယ္..။ budget က တသိန္းေလာက္ မွန္းတယ္..။ ပထမႏွစ္လ သုံးေသာင္းဆီ .. ေနာက္ဆုံးလ ေလးေသာင္း စုမယ္.. ။ သေဘာတူလား ေပါ့..။ မဒမ္က သဘာပတိေနရာကေန အတည္အတန္႔ အဲသလုိ ေမးရင္ ကြ်န္ေတာ္က “ သေဘာတူပါတယ္ ” လုိ႔ ျပန္ေျဖရတယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္အေျဖကုိ ရတာနဲ႔ မဒမ္က အစည္းအေ၀း ေအာင္ျမင္စြာ ျပီးဆုံးျပီ လုိ႔ ေၾကျငာတယ္..။
(အခုေတာ့ အဲသလုိအစည္းအေ၀း လုပ္ရင္ သားေရာ သမီးေရာ တက္ေရာက္ၾကရတယ္..။ သားနဲ႔သမီး နားလည္လည္ မလည္လည္ မဒမ္က သူတုိ႔ကုိပါ သေဘာတူလား လုိ႔ အျမဲေမးတယ္..။ ကေလးေလးေတြကလဲ.. မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ အဲသလုိမ်ိဳး လုပ္ရတာကုိ ေပ်ာ္ေနေတာ့ သေဘာတူလားေမးတုိင္း သေဘာတူတယ္လုိ႔ ေအာ္ေတာ့တာပဲ..။)
ဆုိေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တီဗီြ၀ယ္ဖုိ႔ ပိတ္ရက္ ျမိဳ႔ထဲ ထြက္ၾကတယ္..။ ပန္းဆုိးတန္း တေလွ်ာက္ ဆုိင္ေတြ ဗုိက္ကေလး ေကာ့ေတာ့္ေကာ့ေတာ့္နဲ႔ ေပါ့..။
Samsung Show Room ထဲ ၀င္ၾကည္႔ျပီး စိတ္တုိင္းက်တာ မေတြ႔လုိ႔ ျပန္ထြက္အလာမွာ လူတစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လင္မယားကုိ Show Room ေစ်းထက္ ခ်ိဳေစရမယ္ လုိ႔ လာေျပာတာနဲ႔ သူေခၚတဲ့ေနာက္ ဇေ၀ဇ၀ါ နဲ႔ လုိက္ခဲ့ၾကတယ္..။
အေနာ္ရထာ လမ္းမေပၚက ဆုိင္တဆိုင္ရဲ႔ အေပၚထပ္မွာ လုိခ်င္တဲ့ တံဆိပ္ေျပာ.. Show Room ထက္ ေစ်းမခ်ိဳရင္ မ၀ယ္နဲ႔ ပစၥည္း လဲ အာမခံတယ္ ဆုိတာနဲ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ တုိင္ပင္ျပီး TOSHIBA လက္မ ႏွစ္ဆယ္ ကုိ ကုိးေသာင္း ငါးေထာင္နဲ႔ ၀ယ္ခဲ့ၾကတယ္..။
တီဗီြ၀ယ္ျပီးျပီးခ်င္းပဲ စက္ရုံကု ိလွမ္းဖုံးဆက္ျပီး အင္တန္နာ ေထာင္ဖုိ႔ လုိအပ္တာေလးေတြ ၾကိဳ၀ယ္ စီစဥ္ထားပါ လုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္ေအာက္က အင္ဂ်င္နီယာမ်ားကုိ ေျပာလုိက္တယ္..။
ေနာက္ေတာ့ တက္စီ ငွား ၀ယ္ထားတဲ့ တီဗီြကုိ တင္ျပီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး လွိဳင္သာယာ စက္ရုံကုိ ျပန္ခဲ့ၾကတယ္..။
စက္ရုံေရာက္ေတာ့ ျပင္ဆင္စရာျပင္ဆင္.. ဆက္သင့္တဲ့ၾကိဳးေတြ ဆက္.. ေထာင္သင့္တဲ့ တုိင္ေထာင္တယ္..။
အဲဒီေန႔ညက လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ဘ၀ရဲ. ပထမဦးဆုံး ကိုယ္ပုိင္ တီဗီြကုိ “ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႔ၾကပါေစ.. ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္သံၾကား ညပုိင္း အစီအစဥ္မ်ား ျပီးဆုံးပါျပီ ” ဆုိတဲ့ စာတမ္း ထုိးတဲ့ အထိ ထုိင္ၾကည္႔ပစ္လုိက္ၾကတယ္..။
ေနာက္ေန႔မနက္ အလုပ္ထဲမွာ “ ငါ့အိမ္က တီဗီြက မေန႔ညက ျမန္မာကား လာတယ္ကြ ” လုိ႔ ဟာသေလးေႏွာျပီး ကြ်န္ေတာ္ၾကြားေတာ့ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ားက ၀ုိင္းရယ္ၾကတယ္..။
33.4 ဘာလာလာ ခ်စ္ျပီးသား
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သမီးေလးကုိယ္၀န္ သက္ရင့္လာေတာ့ မဒမ္ကုိ အလုပ္ထြက္ခုိင္းလုိက္ေတာ့တယ္..။ အလုပ္ကတဖက္ အိမ္ရဲ႔ ေ၀ယ်ာ၀စၥက တဖက္ နဲ႔ ဆုိေတာ့ မဒမ္ရဲ. က်န္းမာေရး ထိခုိက္မွာမ်ိဳးလဲ စုိးရိမ္မိတယ္..။
သူတုိ႔အလုပ္ကလဲ စည္းမရွိ ကမ္းမရွိ ေတာ္ၾကာ All night ဆင္းရတာနဲ႔ ေတာ္ၾကာ Overtime ရွိျပန္ျပီ ဆုိေတာ့ ၾကာရင္ လုံးပါးပါးကိန္း ရွိတယ္..။
လင္ကုိမယား ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေနၾကတာဆုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အလုပ္သြားရင္ မဒမ္က အိမ္မွာ က်န္ခဲ့ျပီး ခ်က္ျပဳတ္ေလွ်ာ္ဖြပ္ေပါ့..။ အိမ္က စက္ရုံထဲမွာပဲ ဆုိေတာ့ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ျပန္စားလုိက္တယ္..။
ကြ်န္ေတာ္က အစားအေသာက္ ဂ်ီးမမ်ားဘူး..။ မဒမ္ခ်က္ေကြ်းသမွ် မညည္းမညဴ အကုန္စားတာပဲ..။ လူပ်ိဳဘ၀ကတည္းက ျဖစ္သလုိ ေနခဲ့တာဆုိေတာ့ .. ဘယ္လုိခ်က္မွ.. ဘာဟင္းမွ ဆုိတာမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ့္မွာ မရွိဘူး..။
ဗုိက္ျပည္႔ ျပီးကေရာ ပဲ..။
မဒမ္ကေတာ့ ၾကိဳးစားပမ္းစား ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ေကြ်းရွာတယ္..။ တခါတရံေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္တသက္ မစားဖူးတဲ့ အထူးအဆန္း အစားအစာေလးေတြ စားရတတ္တယ္..။ မဒမ္က ဘီလင္းက ဆုိေတာ့ တာလေပါ လုိ ကရင္စာေလးေတြ ခ်က္တတ္တယ္..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အညာမွာ တာလေပါ ဆုိတာ.. ဘယ္ရွိမလဲ..။ ေနာက္ ခ်ဥ္ဖတ္မ်ိဳးစုံ စားရတယ္..။ ရြာမွာေနစဥ္က ခ်ဥ္ဖတ္ဆုိတာ.. ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္.. ပဲပင္ေပါက္ခ်ဥ္.. ကတက္ခ်ဥ္.. ဟင္းကလာခ်ဥ္.. ေဇာင္းဂ်မ္းခ်ဥ္.. ေလာက္ပဲ စားဖူးတာ..။ ( ေဇာင္ဂ်မ္းပင္ဆုိတာ ရန္ကုန္က လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိေတာင္မသိၾကဘူး )
ထမင္းဟင္းကုိ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ေပးတယ္ဆုိေပမယ့္ တခါတေလေတာ့ အေပါက္အလမ္း မတည္႔တာေလးေတြ ၾကဳံရတတ္တယ္..။ သူခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းကုိ စားေကာင္းတယ္လုိ႔ တခါ ေျပာမိထားရင္ မဒမ္က အေသမွတ္ထားျပီး ေန႔တုိင္း ေလာက္ ခ်က္ေကြ်းေတာ့တာပဲ..။
သဂၤဇာ ဆရာေတာ္ရဲ. “ ေရႊခ်ဥ္ေပါင္ တုံးခါမွ ေမာင္ဘုန္း ျပန္လာမယ္ ” ဆုိတာမ်ိဳး ဆန္ဆန္ေပါ့..။
တခါကလဲ ပုဇြန္ခ်ဥ္သုပ္.. မန္ၾကီးရြက္ခ်ဥ္ရည္.. ပုဇြန္ေျခာက္ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္..ခ်က္ထားတယ္..။ စားစရာရွိတာ စားျပီး မဒမ့္ကုိ “ သံပုရာရည္ေလး ေသာက္ရ ေကာင္းမွာ ” လုိ႔ ေနာက္မိတယ္..။ “ အခုေဖ်ာ္လုိက္မယ္ ခဏေစာင့္ ” လုိ႔ မဒမ္က အဟုတ္ထင္ျပီး ေဖ်ာ္မယ္လုပ္လုိ႔ မနည္းတားရတယ္..။
အဲသလုိ ေန႔ရက္ေတြ တရက္ျပီး တရက္ ကူးျဖတ္ျပီး မဒမ့္ဗုိက္က ပူသထက္ ပူလာခဲ့တယ္..။
သားဦးေယာက်္ားေလး လုိခ်င္တယ္ ဆုိေပမယ့္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္ေသြးကုိယ္သားပဲ ဆုိတဲ့ အသိနဲ႔ သမီးေမြးေမြး သားေမြးေမြး ထူးျပီးေတာ့..ဘယ္ဟာ လုိခ်င္တယ္ စိတ္ထဲ မရွိပါဘူး..။ မိန္းကေလးေမြးရင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားၾကား အစအေနာက္ ပုိခံရဖုိ႔ ေတာ့ ရွိတယ္..။
သူၾကီးက အဲဒီတုံးက မိန္းမ မရေသးဘူး..။ မိန္းမရျပီးသား သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘာေမြးလဲ လုိက္စပ္စုျပီး “ လူယုတ္မာေတြ မ်ား ေမြးလုိက္ သမီးခ်ည္းပဲ ” လုိ႔ လည္ေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့..။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလဲ ေမြးလုိက္ သမီးခ်ည္း ျဖစ္ေနေတာ့ ရယ္စရာ တခုကုိ ျဖစ္လုိ႔..။
သူတုိ႔အလုပ္ကလဲ စည္းမရွိ ကမ္းမရွိ ေတာ္ၾကာ All night ဆင္းရတာနဲ႔ ေတာ္ၾကာ Overtime ရွိျပန္ျပီ ဆုိေတာ့ ၾကာရင္ လုံးပါးပါးကိန္း ရွိတယ္..။
လင္ကုိမယား ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေနၾကတာဆုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အလုပ္သြားရင္ မဒမ္က အိမ္မွာ က်န္ခဲ့ျပီး ခ်က္ျပဳတ္ေလွ်ာ္ဖြပ္ေပါ့..။ အိမ္က စက္ရုံထဲမွာပဲ ဆုိေတာ့ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ျပန္စားလုိက္တယ္..။
ကြ်န္ေတာ္က အစားအေသာက္ ဂ်ီးမမ်ားဘူး..။ မဒမ္ခ်က္ေကြ်းသမွ် မညည္းမညဴ အကုန္စားတာပဲ..။ လူပ်ိဳဘ၀ကတည္းက ျဖစ္သလုိ ေနခဲ့တာဆုိေတာ့ .. ဘယ္လုိခ်က္မွ.. ဘာဟင္းမွ ဆုိတာမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ့္မွာ မရွိဘူး..။
ဗုိက္ျပည္႔ ျပီးကေရာ ပဲ..။
မဒမ္ကေတာ့ ၾကိဳးစားပမ္းစား ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ေကြ်းရွာတယ္..။ တခါတရံေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္တသက္ မစားဖူးတဲ့ အထူးအဆန္း အစားအစာေလးေတြ စားရတတ္တယ္..။ မဒမ္က ဘီလင္းက ဆုိေတာ့ တာလေပါ လုိ ကရင္စာေလးေတြ ခ်က္တတ္တယ္..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အညာမွာ တာလေပါ ဆုိတာ.. ဘယ္ရွိမလဲ..။ ေနာက္ ခ်ဥ္ဖတ္မ်ိဳးစုံ စားရတယ္..။ ရြာမွာေနစဥ္က ခ်ဥ္ဖတ္ဆုိတာ.. ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္.. ပဲပင္ေပါက္ခ်ဥ္.. ကတက္ခ်ဥ္.. ဟင္းကလာခ်ဥ္.. ေဇာင္းဂ်မ္းခ်ဥ္.. ေလာက္ပဲ စားဖူးတာ..။ ( ေဇာင္ဂ်မ္းပင္ဆုိတာ ရန္ကုန္က လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိေတာင္မသိၾကဘူး )
ထမင္းဟင္းကုိ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ေပးတယ္ဆုိေပမယ့္ တခါတေလေတာ့ အေပါက္အလမ္း မတည္႔တာေလးေတြ ၾကဳံရတတ္တယ္..။ သူခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းကုိ စားေကာင္းတယ္လုိ႔ တခါ ေျပာမိထားရင္ မဒမ္က အေသမွတ္ထားျပီး ေန႔တုိင္း ေလာက္ ခ်က္ေကြ်းေတာ့တာပဲ..။
သဂၤဇာ ဆရာေတာ္ရဲ. “ ေရႊခ်ဥ္ေပါင္ တုံးခါမွ ေမာင္ဘုန္း ျပန္လာမယ္ ” ဆုိတာမ်ိဳး ဆန္ဆန္ေပါ့..။
တခါကလဲ ပုဇြန္ခ်ဥ္သုပ္.. မန္ၾကီးရြက္ခ်ဥ္ရည္.. ပုဇြန္ေျခာက္ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္..ခ်က္ထားတယ္..။ စားစရာရွိတာ စားျပီး မဒမ့္ကုိ “ သံပုရာရည္ေလး ေသာက္ရ ေကာင္းမွာ ” လုိ႔ ေနာက္မိတယ္..။ “ အခုေဖ်ာ္လုိက္မယ္ ခဏေစာင့္ ” လုိ႔ မဒမ္က အဟုတ္ထင္ျပီး ေဖ်ာ္မယ္လုပ္လုိ႔ မနည္းတားရတယ္..။
အဲသလုိ ေန႔ရက္ေတြ တရက္ျပီး တရက္ ကူးျဖတ္ျပီး မဒမ့္ဗုိက္က ပူသထက္ ပူလာခဲ့တယ္..။
သားဦးေယာက်္ားေလး လုိခ်င္တယ္ ဆုိေပမယ့္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္ေသြးကုိယ္သားပဲ ဆုိတဲ့ အသိနဲ႔ သမီးေမြးေမြး သားေမြးေမြး ထူးျပီးေတာ့..ဘယ္ဟာ လုိခ်င္တယ္ စိတ္ထဲ မရွိပါဘူး..။ မိန္းကေလးေမြးရင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားၾကား အစအေနာက္ ပုိခံရဖုိ႔ ေတာ့ ရွိတယ္..။
သူၾကီးက အဲဒီတုံးက မိန္းမ မရေသးဘူး..။ မိန္းမရျပီးသား သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘာေမြးလဲ လုိက္စပ္စုျပီး “ လူယုတ္မာေတြ မ်ား ေမြးလုိက္ သမီးခ်ည္းပဲ ” လုိ႔ လည္ေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့..။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလဲ ေမြးလုိက္ သမီးခ်ည္း ျဖစ္ေနေတာ့ ရယ္စရာ တခုကုိ ျဖစ္လုိ႔..။
Subscribe to:
Posts (Atom)
