အဲဒီကာလေတြဟာ အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ သက္တမ္းတေလွ်ာက္ အေတာ့္ကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေနခဲ့ရတဲ့ ကာလေတြ ေပါ့..။
အားလုံး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ဆုိေပမယ့္.. ကြန္ျပဴတာ ဆရာမလုပ္ခဲ့တဲ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ပုိရင္းႏွီးတယ္..။ သူ႔ကုိ တရုံးလုံးက ဟန္ရင္း လုိ႔ ေခၚၾကတယ္..။ ျမ၀တီက လာတဲ့ တရုတ္ကား ဇာတ္လမ္းတဲြထဲက ဟန္ရင္း ဆုိတဲ့ မင္းသမီးနဲ႔ တူလုိ႔ အဲသလုိ ေခၚၾက တာပဲ..။
( ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သူမ်ား ဟန္ရင္း ဆုိလုိ႔ ရင္း လုိက္တာပါ.. တီဗီြတလုံးေတာင္ မ၀ယ္ႏုိင္ေသးလုိ႔ ဟန္ရင္းကုိ ျမင္ေတာင္ မျမင္ဖူး လုိက္ဘူး )
တရုတ္ကား ထဲက ဟန္ရင္းမွာ ဘယ္လုိ ကာရုိက္တာ ရွိမွန္းမသိေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ရုံးက ဟန္ရင္းမွာေတာ့ ထူးျခား တဲ့ အမူအက်င့္ တခု ရွိတယ္..။
မုိးအကုန္ ေဆာင္းအကူးမွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ လက္ဖ၀ါး အေရခြံ ကြာတာ ျမင္လုိ႔ကေတာ့.. အတင္းလက္ဆဲြျပီး .. ခြါေတာ့တာပဲ..။ အူယား လြန္းလုိ႔ တဲ့..။
ကြ်န္ေတာ့္လက္ ဆုိ သူ႔လက္ခ်က္ ကင္းတဲ့ေန႔ကုိ မရွိသေလာက္ပဲ..။
ကြ်န္ျပဴတာ ဆရာမ လုပ္ခဲ့ဖူးသူ ဆုိေတာ့လဲ.. ကြန္ျပဴတာ အရမ္းကြ်မ္းတယ္..။ စာစီစာရုိက္ကလဲ ဘာျမန္သလဲ မေမးနဲ႔..။ သူ႔မွီျပီး ကြွန္ေတာ္လဲ.. တျဖည္းျဖည္း ကြန္ျပဴတာ နဲ႔ ျပန္အကြ်မ္းတ၀င္ ျဖစ္လာခဲ့ရတယ္..။ သူ႔ေၾကာင့္နဲ႔ပဲ ေကအမ္ဒီမွာ.. စီ ပရုိဂရမ္မင္း တက္ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္..။
အုိင္အာတီမွာ သင္ခဲ့ရေပမယ့္.. ရုိးရုိးသားသား ၀န္ခံရရင္.. ေက်ာင္းစာေတြက ေက်ာင္းမွာ က်န္ခဲ့ျပီ..။ အကုိၾကီး တုိ႔ အင္ဂ်င္နီယာေတြ စင္ကာပူမွာ အလုပ္သြားလုပ္ရင္.. သိပ္၀င္ေငြေကာင္းတာ.. အခ်ိန္ေတြလဲ ပုိေနတာပဲ.. တက္ထားရင္မမွားဘူးလုိ႔ .. တုိက္တုိက္တြန္းတြန္း သူေျပာေနတာနဲ႔.. ကြ်န္ေတာ္လဲ.. မဒမ္နဲ႔တုိင္ပင္ျပီး.. ေကအမ္ဒီမွာ.. ေက်ာင္းစတက္ျဖစ္တယ္..။ ညေနပုိင္း သင္တန္းေပါ့..။ စေန တနဂၤေႏြ ႏွစ္ရက္ တက္ရတယ္..။
ဟန္ရင္း ကပဲ.. စာရင္းသြင္းတာ .. ေက်ာင္းအပ္တာ.. အကုန္လုိက္လုပ္ေပးတယ္..။ သင္တဲ့ ဆရာမက သူ႔သူငယ္ခ်င္း..။ ၀ါ၀ါထြန္း လုိ႔ ေခၚ မွတ္တာပဲ..။ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္.. အပ်ိဳၾကီး..။
စတက္ တဲ့ ရက္မွာပဲ.. ေခတ္နဲ႔ကုိယ္နဲ႔ အလွမ္းေ၀းသြားတာ သတိထားမိလုိက္တယ္..။ အတန္းေဖာ္.. ဆယ့္ငါးေရာက္ေလာက္ ရွိတယ္..။ သူတုိ႔ထဲမွာ ကုိယ္က အသက္အၾကီးဆုံး..။ အဘုိးၾကီး..။ အားလုံး လုိလုိက.. ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးစ.. ခ်ာတိတ္ကေလးေတြ..။ စိတ္ဓါတ္က်ခ်င္သလုိလုိ ျဖစ္သြားေပမယ့္ တက္မိမွာေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူး ေလလုိ႔ ဆုံးျဖတ္ျပီး.. ဆက္တက္ရတယ္..။
သင္တန္းခန္းနဲ႔ သင္တန္းသားက မမွ်ေတာ့.. ေနရထုိင္ရတာ.. အေတာ့္ကုိ က်င္းက်င္းၾကပ္ၾကပ္ ပါပဲ..။ ပါလာတဲ့ လြယ္အိပ္ထားစရာေနရာေတာင္ ခပ္ရွားရွားရယ္.။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့.. လြယ္အိပ္ကုိ ေျခေထာက္ေအာက္ ထားလုိက္တာပဲ..။ အပ်ိဳၾကီးဆရာမက.. အဲဒါကုိျမင္ေတာ့.. ဟဲ့.. လြယ္အိပ္ကုိ ေအာက္ထား ရသလား လုိ႔ မွတ္ခ်က္ျပဳတယ္..။
'' ကမ္ဘာ့ ဟုိဖက္ျခမ္းက ၾကည္႔ရင္ လြယ္အိတ္က အေပၚက .. ကြ်န္ေတာ္က ေအာက္က '' လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေျပာေတာ့.. '' အမယ္ေလး ေကာင္းလုိက္တဲ့ ေလာ့ဂ်စ္ '' လုိ႔ သူျပန္ေျပာတယ္..။
သင္တန္းတက္တာ တပတ္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ အတန္းေဖာ္ကေလးေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္းႏွီးသြားခဲ့တယ္..။ ဆရာမ အပ်ိဳၾကီးနဲ႔ကေတာ့.. ခပ္တန္းတန္းပါပဲ..။ ကေလးေတြက.. အတန္းထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ ေပါက္ကရ ေျပာတာ သိပ္သေဘာက် က်တယ္..။
ကြ်န္ေတာ္ကလည္း.. ဆရာမ ေရွ႔က စာသင္တာကအစ.. အကြက္ေပၚရင္ ေပၚသလုိ ဟာသလုပ္တယ္..။ ဟန္ရင္း က မိတ္ဆက္ေပးထား တဲ့အျပင္.. အသက္အရြယ္ကလည္း သူနဲ႔က ရြယ္တူေလာက္.. ကြ်န္ေတာ္ဟာသ လုပ္တာကလဲ.. ေပ်ာ္ေစပ်က္ေစေလာက္ ဆုိေတာ့.. အပ်ိဳၾကီးခမ်ာလဲ စိတ္ဆုိးရ ခက္ေနဟန္တူပါတယ္..။
တရက္.. စာေမးပဲြစစ္တယ္..။ ေမးခြန္းကုိ ေရွ႔မွာ ခ်ေရးေပးရင္း.. '' ရြီးမယ္ ဖ်န္းမယ္ ေတာ့ စိတ္မကူးနဲ႔ေနာ္ .. တုိ႔က ဆရာလုပ္လာတာ.. အံတုိေနျပီ '' လုိ႔ သူေျပာတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ခ်က္ျခင္းပဲ.. '' ေဟ့.. တုိ႔ကလဲ တပည္႔လုပ္လာတာ.. အံခြ ေနျပီ.. ဆရာေတြ ပါးစပ္ဟရင္ အူဘယ္ႏွစ္ေခြ ရွိတယ္ ဆုိတာ သိတယ္ ေဟ့ '' လုိ႔ အရႊန္းထေဖာက္တယ္..။
အပ်ိဳၾကီး ဘာေျပာရမွန္းမသိဘဲ အ့ံၾသတဲ့အၾကည္႔နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ၾကည္႔ေနတယ္..။ က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ တ၀ါး၀ါးနဲ႔..။
Tuesday, September 30, 2008
28.2 အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ညခ်မ္း ဒုိင္္နာေတြက ခပ္ရမ္းရမ္း
သင္တန္းကာလက သုံးလ..။ အစဦးမွာသာ.. စိတ္ဓါတ္ နည္းနည္းက်ခ်င္သလုိ ျဖစ္ေပမယ့္.. ေနာက္ေတာ့ သင္တန္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္..။ ဒါေပမယ့္.. သင္တန္းျပီးလုိ႔ ညေနညေန အိမ္အျပန္ မွာေတာ့ အေတာ္ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရတယ္..။
သင္တန္းျပီးခ်ိန္က ညရွစ္နာရီေလာက္ ဆုိေတာ့ စက္ရုံက ကားကုိ ယူလဲ မသုံးခ်င္..။ ႏုိင္ငံျခား ထြက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ တက္တဲ့ သင္တန္း မုိ႔ မသုံးခ်င္တာလဲ ပါပါတယ္..။
ဒါေၾကာင့္သင္တန္းျပီးတာနဲ႔ ေကအမ္ဒီ ကေန.. ဗႏၶဳလပန္းျခံနားထိ လမ္းေလွ်ာက္..။ ပန္းျခံေဘးကေန သမုိင္းလမ္းဆုံအထိ လုိင္းကားစီး..။ သမုိင္းလမ္းဆုံေရာက္မွ အဲဒီက တဆင့္ လွိဳင္သာယာ ျပန္စီး.။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကုိးခဲြ ဆယ္နာရီ ရွိေနျပီ..။
ပုံမွန္အခ်ိန္ ေန႔လည္ေန႔ခင္းဖက္ လုိင္းကားေတြထက္ ညပုိင္းလုိင္းကား နဲ႔ ေအာက္ဆုိဒ္ကားေတြက အတင္းေမာင္း အတင္းေက်ာ္တက္.. တစီးနဲ႔တစီး ျပိဳင္ ဆုိေတာ့.. အိမ္မေရာက္မခ်င္း စိတ္တအား ပင္ပမ္း ရပါတယ္..။
အထူးသျဖင့္ သမုိင္းလမ္းဆုံကေန လွိဳင္သာယာ ဆဲြတဲ့..ဒုိင္နာ ေတြ အဆုိးဆုံးပဲ..။ ေမာင္းလုိက္တာ ၀ုံးဒုိင္း ကုိ က်ဲ ေနတာေပါ့..။
တစ္ရက္မဟုတ္.. ႏွစ္ရက္မဟုတ္ ဆုိေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဘူးလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေတြးျပီး.. ဒရုိင္ဘာ ကုိနည္းနည္းေလာက္ အထိန္းအကြပ္လုပ္ၾကည္႔ မယ္ စိတ္ကူးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းခန္းက စီးဖုိ႔ ၾကိဳးစားတယ္..။
ဒါေတာင္မွ သိပ္ လြယ္လြယ္ကူကူ စီးခြင့္ မရပါဘူး...။ ကုိယ္ေရႊဒရုိင္ဘာမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္လုိ လူထက္ မဒီကညာမ်ားကုိမွ ေခါင္းခန္းမွာ တင္စီးခ်င္ၾကတာ..။ ေခါင္းခန္းထဲ လုိက္မယ့္သူ မရွိတာ ျမင္ေနေတြ႔ေန ရသည္႔တုိင္ ေခါင္းခန္း အားလား လုိ႔ ေမးရင္ မအားဘူးလုိ႔ ျပန္ေျပာတာက ခပ္မ်ားမ်ား..။
ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေခါင္းခန္းက စီးခြင့္ရတုိင္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဒ၇ုိင္ဘာကုိ စကားမရွိ စကားရွာျပီး ေျပာၾကည္႔တယ္..။ သူစိတ္၀င္စားေလာက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြကုိ ေသြးတုိးစမ္းၾကည္႔ရင္းနဲ႔ ေပါ့..။
မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ကားသမားေတြကုိ ကားအေၾကာင္း ခရီးသည္ေတြ အေၾကာင္း.. အုံနာ ေတြ အေၾကာင္း စတာေလးေတြ စပ္စုၾကည္႔တာပါပဲ..။
တခ်ိဳ႔လည္း စိတ္လုိလက္ရ ေလး ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ျပန္ေျပာတယ္..။ အာရုံက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ စကားေျပာတဲ့ ဖက္ေရာက္သြားတဲ့ဒရုိင္ဘာ ေတြဆုိရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေအာင္ျမင္ တယ္ ေျပာရမွာပဲ..။
ကားကုိလဲ.. သိပ္ ၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္း မေမာင္းဘဲ..ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာရင္း ေအးေအးေဆးေဆး ပဲ ေမာင္းေတာ့တယ္..။
ဒါေတာင္မွ.. ကုိယ္ေဖာ္တဲ့ ေဆး ကုိယ္ မစားႏုိင္ ျဖစ္ခဲ့ ရေသးတယ္..။
သင္တန္းျပီးခ်ိန္က ညရွစ္နာရီေလာက္ ဆုိေတာ့ စက္ရုံက ကားကုိ ယူလဲ မသုံးခ်င္..။ ႏုိင္ငံျခား ထြက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ တက္တဲ့ သင္တန္း မုိ႔ မသုံးခ်င္တာလဲ ပါပါတယ္..။
ဒါေၾကာင့္သင္တန္းျပီးတာနဲ႔ ေကအမ္ဒီ ကေန.. ဗႏၶဳလပန္းျခံနားထိ လမ္းေလွ်ာက္..။ ပန္းျခံေဘးကေန သမုိင္းလမ္းဆုံအထိ လုိင္းကားစီး..။ သမုိင္းလမ္းဆုံေရာက္မွ အဲဒီက တဆင့္ လွိဳင္သာယာ ျပန္စီး.။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကုိးခဲြ ဆယ္နာရီ ရွိေနျပီ..။
ပုံမွန္အခ်ိန္ ေန႔လည္ေန႔ခင္းဖက္ လုိင္းကားေတြထက္ ညပုိင္းလုိင္းကား နဲ႔ ေအာက္ဆုိဒ္ကားေတြက အတင္းေမာင္း အတင္းေက်ာ္တက္.. တစီးနဲ႔တစီး ျပိဳင္ ဆုိေတာ့.. အိမ္မေရာက္မခ်င္း စိတ္တအား ပင္ပမ္း ရပါတယ္..။
အထူးသျဖင့္ သမုိင္းလမ္းဆုံကေန လွိဳင္သာယာ ဆဲြတဲ့..ဒုိင္နာ ေတြ အဆုိးဆုံးပဲ..။ ေမာင္းလုိက္တာ ၀ုံးဒုိင္း ကုိ က်ဲ ေနတာေပါ့..။
တစ္ရက္မဟုတ္.. ႏွစ္ရက္မဟုတ္ ဆုိေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဘူးလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေတြးျပီး.. ဒရုိင္ဘာ ကုိနည္းနည္းေလာက္ အထိန္းအကြပ္လုပ္ၾကည္႔ မယ္ စိတ္ကူးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းခန္းက စီးဖုိ႔ ၾကိဳးစားတယ္..။
ဒါေတာင္မွ သိပ္ လြယ္လြယ္ကူကူ စီးခြင့္ မရပါဘူး...။ ကုိယ္ေရႊဒရုိင္ဘာမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္လုိ လူထက္ မဒီကညာမ်ားကုိမွ ေခါင္းခန္းမွာ တင္စီးခ်င္ၾကတာ..။ ေခါင္းခန္းထဲ လုိက္မယ့္သူ မရွိတာ ျမင္ေနေတြ႔ေန ရသည္႔တုိင္ ေခါင္းခန္း အားလား လုိ႔ ေမးရင္ မအားဘူးလုိ႔ ျပန္ေျပာတာက ခပ္မ်ားမ်ား..။
ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေခါင္းခန္းက စီးခြင့္ရတုိင္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဒ၇ုိင္ဘာကုိ စကားမရွိ စကားရွာျပီး ေျပာၾကည္႔တယ္..။ သူစိတ္၀င္စားေလာက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြကုိ ေသြးတုိးစမ္းၾကည္႔ရင္းနဲ႔ ေပါ့..။
မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ကားသမားေတြကုိ ကားအေၾကာင္း ခရီးသည္ေတြ အေၾကာင္း.. အုံနာ ေတြ အေၾကာင္း စတာေလးေတြ စပ္စုၾကည္႔တာပါပဲ..။
တခ်ိဳ႔လည္း စိတ္လုိလက္ရ ေလး ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ျပန္ေျပာတယ္..။ အာရုံက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ စကားေျပာတဲ့ ဖက္ေရာက္သြားတဲ့ဒရုိင္ဘာ ေတြဆုိရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေအာင္ျမင္ တယ္ ေျပာရမွာပဲ..။
ကားကုိလဲ.. သိပ္ ၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္း မေမာင္းဘဲ..ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာရင္း ေအးေအးေဆးေဆး ပဲ ေမာင္းေတာ့တယ္..။
ဒါေတာင္မွ.. ကုိယ္ေဖာ္တဲ့ ေဆး ကုိယ္ မစားႏုိင္ ျဖစ္ခဲ့ ရေသးတယ္..။
28.3 ကဲ မွတ္ပလား
အဲဒီေန႔က ေခါင္းခန္းအားတယ္ ဆုိတာနဲ႔ ကားမထြက္ခင္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္ တက္ထုိင္ေနလုိက္တယ္..။
ခဏေနေတာ့ ဒရုိင္ဘာ တက္လာတယ္..။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ တခ်က္ၾကည္႔ျပီး ေအာက္က လူနဲ႔ ေျပာလက္စ စကား သူဆက္ေျပာေနတယ္..။
ဒီတစ္ပတ္ ဘာထြက္သြားတယ္.. ေနာက္တစ္ပတ္ ဘာေကာင္းတယ္..။ ဘယ္ထိပ္စီးက ဘယ္တုံးက ..။ လာမယ့္ အပတ္ ဆယ့္တစ္ဘရိတ္..စသျဖင့္ ေျပာသံၾကားေတာ့ ..ဒရုိင္ဘာက ခ်ဲသမား ပဲ လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ သိလုိက္ျပီ..။
ေနာက္ သိပ္မၾကာဘူး..ကားစထြက္တယ္..။ လီဗာကုိ အသားကုန္နင္းျပီး သမုိင္းလမ္းဆုံ မီးပိြဳင့္ကုိ အတင္းဆဲြေကြ႔ပစ္လုိက္တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မ်က္လုံးျပဴး ..ကားေပၚက ခရီးသည္ေတြလည္း ဘုရားေတြ တေပါ့..။
ကြ်န္ေတာ္လည္း မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ျပီး လာမယ့္အပတ္ ဆယ့္တစ္ဘရိတ္ လွတယ္ေနာ္.. လုိ႔ စကား စလုိက္တယ္..။ ကားက အရွိန္နည္းနည္း ေလ်ာ့သလုိ ျဖစ္သြားျပီး .. '' ခင္ဗ်ားက ခ်ဲ ၀ါသနာ ပါလုိ႔လား '' တဲ့..။ ကားေမာင္းရင္း ကြ်န္ေတာ့္ကုိ သူျပန္ေမးတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ေတာ့ မတြက္တတ္ပါဘူး.. ဒါေပမယ့္ တကြက္ေကာင္း ရရင္ေတာ့ .. အိမ္တုိင္ခြ်တ္ေပါင္ျပီး ထုိးရမယ္ဆုိေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ထုိးပစ္လုိက္တာပဲ.. လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း စကားစ အရွိန္ရေအာင္ ဆက္ေဖာရတယ္..။
အဲဒါဆုိရင္ေတာ့ ဒီတစ္ပတ္ ၄၅၂ ထုိးေပေတာ့..။ ပတ္လည္ေတြ ဘာေတြ လုပ္မေနနဲ႔.. တည္႔(ဒဲ့).. အဲဒီတစ္ကြက္ပဲ လုိ႔ အားရပါးရ ထုိးခုိင္းေတာ့တာပဲ..။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၀မ္းသာအားရ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ေပါ့..။
ဟာ.. လုပ္စမ္းပါအုံး.. အဲသလုိ ေသခ်ာတဲ့အကြက္ လုိခ်င္ေနတာ..။ ဘုန္းၾကီးေပးတဲ့ အကြက္လား..။ အကုိၾကီးတြက္တာလား..။ ဘယ္ဘုိးေတာ္ရဲ႔ ခ်ိဳင္းလဲ.. စသျဖင့္ ဆက္ရႊီးရတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ တြက္ထားတာ..။ ခင္ဗ်ားမုိ႔လုိ႔ ေပးတာ..။ ဒီမွာၾကည္႔ ဆုိျပီး သူ႔အိပ္ကပ္က စာရြက္ အပုိင္းအစ ေတြ ထုတ္ျပတယ္..။ ကားေပၚမွာလည္း ျဖစ္ျပန္.. လမ္းမီးကလည္း ေ၀း ဆုိေတာ့ ဘယ္ျမင္ရမလဲ..။
ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႔ မဟာ့မဟာ ခ်ဲကြက္ကုိ လမ္းမီးရွိမွ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ရမယ္ ဆုိတာ သူသေဘာေပါက္သြားတယ္..။
အဲဒီမွာ စပယ္ယာက ေရွ႔မွတ္တုိင္ပါတယ္ ဆရာေရ႔ လုိ႔ ေအာ္ရင္ သူက မွတ္တုိင္မွာ မရပ္ေတာ့ဘူး..။
အနီးဆုံး လမ္းမီးတုိင္ေအာက္မွာ ထုိးရပ္ပစ္လုိက္တယ္..။ မွတ္တုိင္မွာ ဆင္းမယ့္ ခရီးသည္ ခမ်ာလည္း မွတ္တုိင္မေရာက္မီ ရပ္တာ .. မွတ္တုိင္လြန္ ရပ္တယ္ဆုိတာ ျဖစ္ေလ့ ျဖစ္ထ ရွိတာမုိ႔.. ဒရုိင္ဘာ ရပ္ေပးတဲ့ ေနရာမွာပဲ မေက်မနပ္နဲ႔ ပြစိပြစိ ေျပာရင္း ဆင္းသြားၾကတယ္..။
ဒရုိင္ဘာကေတာ့ ေအးေဆးပဲ..။ ရသမွ် အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ လမ္းမီးတုိင္ရဲ႔ မႈန္၀ါး၀ါးအလင္းေရာင္ေအာက္မွာ သူတြက္ထားတဲ့ အကြက္ေတြကုိ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ တံေတြးစင္မတတ္ ရွင္းျပေတာ့တယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္မွာသာ ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္..ရယ္လည္း မရယ္ရဲ..။ ကုိယ္ေဖာ္တဲ့ ေဆးမဟုတ္လား..။
ကားကေတာ့ အေတာ့္ကုိ ေျဖးေျဖးေႏွးေႏွး ျဖစ္သြားျပီ..။
အဲသလုိနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ဆင္းမယ့္ မွတ္တုိင္ေရာက္လာခဲ့ေတာ့တယ္..။ ၀ဋ္ကြ်တ္ျပီေပါ့..။ ကားတံခါးဖြင့္ျပီး ေက်းဇူးပဲ.. ကြ်န္ေတာ္ေသခ်ာေပါက္ ေအာ ပစ္လုိက္မယ္ လုိ႔ ေျပာျပီး ဆင္းဖုိ႔ ျပင္ေနတုံး.. ေကာင္ေလး.. ဒါက ေနာက္တမ်ိဳး ခဏေနအုံး ဆုိျပီး ေနာက္တကြက္ တြက္္ျပ ျပန္တယ္..။
ဖြင့္ထားတဲ့ ကားတံခါးကုိ လက္တဖက္နဲ႔ ျပန္ဆဲြထားရင္း စိတ္၀င္စားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ရျပန္တယ္..။ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကေတာ့ တန္းလန္းၾကီးေပါ့..။
စပယ္ယာက ေရွ႔ကျပီးရင္ ေမာင္း လုိ႔ရျပီ ဆရာေရ လုိ႔ ႏွစ္ခြန္းသုံးခြန္း ဆက္တုိက္ေအာ္သည္႔တုိင္ သူ႔အကြက္က တြက္လုိ႔ မျပီးေသး..။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ျပလုိ႔ မျပီးေသး..။ ၾကာေတာ့ ခရီးသည္ေတြကပါ ေဟ့ ေရွ႔က မျပီးေသးဘူးလားကြ လုိ႔ ၀ုိင္း ေကာင္းခ်ီးေပးၾကေတာ့တယ္..။
အဲဒီေတာ့့မွ.. မထြက္ခ်င္ထြက္ခ်င္နဲ႔ ကားဘီး စလွိမ့္တယ္..။ ဒါေတာင္မွ '' ထုိးျဖစ္ေအာင္ ထုိးေနာ္ ေကာင္ေလး '' တဲ့..။ ေနာက္ဆုံးမွာတမ္း ေခြ်သြားေသးတယ္...။
Sunday, September 14, 2008
27.1 ေျခရာပုိင္ရွင္မ်ား၏ နိဒါန္း
၀င္းဘုိ အေၾကာင္း စကားစပ္မိတာကေန တျခားလုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြအေၾကာင္း ေခါင္းထဲ စီကာစဥ္ကာ ေပၚလာတယ္..။ ဆယ္ႏႇစ္ေက်ာ္ ဆယ့္တစ္ႏႇစ္နီးပါး ဘ၀ရဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆုံးေစခဲ့တဲ့ အလုပ္ဆုိေတာ့လဲ ေတြ႔ဆုံၾကဳံကဲြ ခဲ့ရသူေတြ မနည္းလႇဘူး..။
အဲဒီထဲက တခ်ိဳ႔က ေမ့မရႏုိင္စရာ လူေတြ..။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ သူလုိငါလုိ ၾကာေတာ့လဲ ေမ့သြားရသူေတြ..။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ အခုအထိ ရင္းႏႇီးမႈၾကိဳး အဆက္အထုံးမရႇိေအာင္ စြမ္းႏုိင္ၾကသူေတြ..။
သူတုိ့အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း မွ်ေ၀ပါရေစလား..။
အဲဒီထဲက တခ်ိဳ႔က ေမ့မရႏုိင္စရာ လူေတြ..။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ သူလုိငါလုိ ၾကာေတာ့လဲ ေမ့သြားရသူေတြ..။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ အခုအထိ ရင္းႏႇီးမႈၾကိဳး အဆက္အထုံးမရႇိေအာင္ စြမ္းႏုိင္ၾကသူေတြ..။
သူတုိ့အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း မွ်ေ၀ပါရေစလား..။
27.2 ထမင္းခ်ိဳင့္ တစ္လုံးရဲ႔ ပုံျပင္ ( သုိ႔ ) စန္းေအာင္
စက္ရုံရဲ႔ ၀န္ထမ္းအသစ္ အင္တာဗ်ဳးတုိင္း ကြ်န္ေတာ္ ဗ်ဳး ရေလ့ရႇိတယ္..။ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကုိ သူေပးသိတဲ့ အခ်က္အလက္ အနည္းငယ္နဲ့ ဆယ့္ငါးမိနစ္ ( တခါတေလ ငါးမိနစ္ ) ေလာက္အခ်ိန္အတြင္းမႇာ ဆုံးျဖတ္ရတာဆုိေတာ့ အရည္အခ်င္းအစစ္အမႇန္ကုိ အနီးစပ္ဆုံး အကဲျဖတ္ႏုိင္တာေတြ ရႇိခဲ့သလုိ ဖြတ္ထြက္မႇန္း ေတာင္ပုိ႔မႇန္း သိရတာေတြလဲ ဒုနဲ့ေဒးပဲ..။
တခ်ိဳ႔က အင္တာဗ်ဳးမႇာ ရႊန္းရႊန္းေ၀လုိ႔..။ ေမးသမ် ျမန္းသမ် ဒုိးကနဲ ေဒါက္ကနဲ ျပန္ေျဖႏုိင္ေပမယ့္ တကယ့္အလုပ္က်ေတာ့ ဟုိေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ သမား..။
တခ်ိဳ႔ကေတာ့ မရႇိသုံးသုံးၾကည့္မယ္ စိတ္ကူးနဲ့ ခန့္လုိက္ေပမယ့္ ရြက္ပုန္းသီး အရည္အခ်င္းေတြ တပုံၾကီးနဲ့ အစြမ္းထျပ ၾကျပန္တယ္..။
စန္းေအာင္ ကေတာ့ နဂုိရ္ကတည္းက အူေၾကာင္ေၾကာင္..။ အလုပ္ထဲမႇာလည္း အူလည္လည္ ပါပဲ..။ ဒါေပမယ့္ သူ့ကုိ ကြ်န္ေတာ္ ခန့္ခဲ့တယ္..။
သူ အလုပ္၀င္ျပီး သိပ္မၾကာခင္မႇာပဲ တျခားသူေတြနဲ့ မတူတဲ့ သူ့ အေၾကာင္းေလးေတြ သိလာရတယ္..။
အထူးျခားဆုံးကေတာ့ သူ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ပဲ..။
ေန့လည္ပုိင္း အလုပ္နားခ်ိန္မႇာ ၀န္ထမ္းေတြ စုျပီး ထမင္းစားၾကတယ္..။ တခါတရံ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူတုိ႔နဲ့ အတူ၀ုိင္း ျဖစ္တယ္..။ စုစားတဲ့ အက်ိဳးက ဟင္းစုံစားၾကရတယ္..။ ကုိယ့္ဟာ နည္းနည္းမွ် သူ့ဟာ နည္းနည္းယူစား နဲ့ အေတာ့္ကုိ ျမိန္တဲ့ ထမင္း၀ုိင္းမ်ိဳး..။
ဒါေပမယ့္ စန္းေအာင္ဆီက မွ်စားဖုိ႔ကေတာ့ ယုန္ခ်ိဳ၊ လိပ္ေမႊး ရႇာတာထက္ ခက္ဖုိ႔ ရႇိတယ္..။
က်န္တဲ့ ၀န္ထမ္းေတြ.. ကုိယ့္ဟင္းသူ့ဟင္း စားပဲြေပၚ ပစ္တင္၊ စုေပါင္းစားေသာက္ဖုိ႔ျပင္ဆင္တုိင္း စန္းေအာင္ကေတာ့ ခပ္လႇမ္းလႇမ္းမႇာ သီးျခားစားဖုိ႔ လုပ္ေလ့ရႇိတယ္..။
တခါကႏႇစ္ခါ အဲသလုိမ်ိဳး ထူးထူးျခားျခားေလး ျဖစ္ေနတာကုိ ကြ်န္ေတာ္သတိထားမိေတာ့ '' ကုိစန္းေအာင္ ဒီဖက္လာ ခဲ့ေလဗ်ာ.. အတူတူ ေပါင္းစားၾကတာေပါ့ '' လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာမိတယ္..။
'' ရပါတယ္ ဆရာ၊ ဒီနားမႇာပဲ ကြ်န္ေတာ္စားပါ့မယ္ '' လုိ႔ ခပ္တိမ္တိမ္အသံနဲ့ သူျပန္ေျဖတယ္..။
က်န္တဲ့သူေတြကလည္း '' လာပါ စန္းေအာင္ .. တုိ့အတူတူ စားၾကတာေပါ့ '' လုိ႔ ၀ုိင္းေျပာမွ မထခ်င္ထခ်င္ ပုံစံနဲ့ ခပ္ေလးေလး စန္းေအာင္ ထလာတယ္..။
စစ္တပ္သုံး ဟန္းေကာ ဆန္ဆန္ သူ့ထမင္းခ်ိဳင့္ မရင္း ကြ်န္ေတာ့္ေဘးနား သူ့၀င္ထုိင္တယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္ခ်ိဳင့္ထဲက ဟင္းတစ္တုံး ခပ္ျပီး သူ့ဟန္းေကာထဲ ကြ်န္ေတာ္ထည့္ေပး ေတာ့ ... '' ကြ်န္ေတာ့္ဆီမႇာေတာ့ ဆရာ့ကုိ ျပန္မွ်ဖုိ႔ ဘာဟင္းမႇာ မပါဘူးေနာ္ '' လုိ႔ အားနာတဲ့ မ်က္ႏႇာနဲ့ သူေျပာျပန္တယ္..။
ရပါတယ္ဗ်ာ ..ကဲစား လုိ႔ ျပန္ေျပာရင္း သူ့စားေနတဲ့ ဟန္းေကာကုိ အမႇတ္တမဲ့ ၾကည့္မိမႇ.. သူ့မႇာ ဘာဟင္းမႇ ပါမလာဘူးဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိေတာ့တယ္..။
ရုတ္တရက္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာေျပာရမႇန္းကုိ မသိေအာင္ ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္..။
စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ၾကည့္ေနဆဲမႇာပဲ.. သူ့အိပ္ေထာင္ထဲက အျဖဴေရာင္ပလတ္စတစ္ ပုလင္းေလးတစ္လုံး ထုတ္ျပီး သူ့ထမင္းေပၚ ကုိ ျဖဴးတယ္..။
စားပဲြေပၚတင္ထားတဲ့ ေရခြက္ထဲက ေရကုိ ငံျပာရည္ ဖ်န္းသလုိမ်ိဳး ေ၀့၀ုိက္ျပီး ထမင္းေပၚ ဖ်န္းတယ္..။ ေနာက္ ဇြန္းနဲ့ သုံးေလးခ်က္ ေမႊလုိက္ျပီး တစ္လုတ္ျပီးတစ္လုတ္ သူစားေတာ့တာပဲ..။
ေခါင္းၾကီးငုံ႔လုိ႔ သုံးေလးလုတ္ ဆက္တုိက္ ပလုတ္ပေလာင္း သူ စားေနတာကုိ ကြ်န္ေတာ္အပါအ၀င္ က်န္တဲ့ သူအားလုံး မင္သက္မိစြာနဲ့ ၀ုိင္းၾကည့္ေနစဥ္မႇာပဲ ဖ်တ္ကနဲ သူေမာ့ၾကည့္တယ္..။
၀မ္းနည္းေနတာလား အားငယ္ေနတာလား မကဲြျပားတဲ့ သူ့မ်က္၀န္းေတြ စုိစြတ္လာတာကုိ ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိလုိက္တယ္..။
ေနာက္ေတာ့ '' ၀ျပီဆရာ '' လုိ႔ ခပ္တုိးတုိး ေရရြတ္ရင္း ေကာက္ကနဲ သူထသြားခဲ့ေတာ့တယ္..။
အဲဒီေန့က ကြ်န္ေတာ္ ေန့လည္စာ ဆက္မစားျဖစ္ခဲ့ ဘူး..။
စန္းေအာင္ ထမင္းကုိ ဆားျဖဴး ေရဖ်န္းျပီး စားေနတာ ေန့တုိင္းလုိလုိပဲ လုိ႔ ေနာက္မႇ ကြ်န္ေတာ္သိရေတာ့တယ္..။
တခ်ိဳ႔က အင္တာဗ်ဳးမႇာ ရႊန္းရႊန္းေ၀လုိ႔..။ ေမးသမ် ျမန္းသမ် ဒုိးကနဲ ေဒါက္ကနဲ ျပန္ေျဖႏုိင္ေပမယ့္ တကယ့္အလုပ္က်ေတာ့ ဟုိေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ သမား..။
တခ်ိဳ႔ကေတာ့ မရႇိသုံးသုံးၾကည့္မယ္ စိတ္ကူးနဲ့ ခန့္လုိက္ေပမယ့္ ရြက္ပုန္းသီး အရည္အခ်င္းေတြ တပုံၾကီးနဲ့ အစြမ္းထျပ ၾကျပန္တယ္..။
စန္းေအာင္ ကေတာ့ နဂုိရ္ကတည္းက အူေၾကာင္ေၾကာင္..။ အလုပ္ထဲမႇာလည္း အူလည္လည္ ပါပဲ..။ ဒါေပမယ့္ သူ့ကုိ ကြ်န္ေတာ္ ခန့္ခဲ့တယ္..။
သူ အလုပ္၀င္ျပီး သိပ္မၾကာခင္မႇာပဲ တျခားသူေတြနဲ့ မတူတဲ့ သူ့ အေၾကာင္းေလးေတြ သိလာရတယ္..။
အထူးျခားဆုံးကေတာ့ သူ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ပဲ..။
ေန့လည္ပုိင္း အလုပ္နားခ်ိန္မႇာ ၀န္ထမ္းေတြ စုျပီး ထမင္းစားၾကတယ္..။ တခါတရံ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူတုိ႔နဲ့ အတူ၀ုိင္း ျဖစ္တယ္..။ စုစားတဲ့ အက်ိဳးက ဟင္းစုံစားၾကရတယ္..။ ကုိယ့္ဟာ နည္းနည္းမွ် သူ့ဟာ နည္းနည္းယူစား နဲ့ အေတာ့္ကုိ ျမိန္တဲ့ ထမင္း၀ုိင္းမ်ိဳး..။
ဒါေပမယ့္ စန္းေအာင္ဆီက မွ်စားဖုိ႔ကေတာ့ ယုန္ခ်ိဳ၊ လိပ္ေမႊး ရႇာတာထက္ ခက္ဖုိ႔ ရႇိတယ္..။
က်န္တဲ့ ၀န္ထမ္းေတြ.. ကုိယ့္ဟင္းသူ့ဟင္း စားပဲြေပၚ ပစ္တင္၊ စုေပါင္းစားေသာက္ဖုိ႔ျပင္ဆင္တုိင္း စန္းေအာင္ကေတာ့ ခပ္လႇမ္းလႇမ္းမႇာ သီးျခားစားဖုိ႔ လုပ္ေလ့ရႇိတယ္..။
တခါကႏႇစ္ခါ အဲသလုိမ်ိဳး ထူးထူးျခားျခားေလး ျဖစ္ေနတာကုိ ကြ်န္ေတာ္သတိထားမိေတာ့ '' ကုိစန္းေအာင္ ဒီဖက္လာ ခဲ့ေလဗ်ာ.. အတူတူ ေပါင္းစားၾကတာေပါ့ '' လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာမိတယ္..။
'' ရပါတယ္ ဆရာ၊ ဒီနားမႇာပဲ ကြ်န္ေတာ္စားပါ့မယ္ '' လုိ႔ ခပ္တိမ္တိမ္အသံနဲ့ သူျပန္ေျဖတယ္..။
က်န္တဲ့သူေတြကလည္း '' လာပါ စန္းေအာင္ .. တုိ့အတူတူ စားၾကတာေပါ့ '' လုိ႔ ၀ုိင္းေျပာမွ မထခ်င္ထခ်င္ ပုံစံနဲ့ ခပ္ေလးေလး စန္းေအာင္ ထလာတယ္..။
စစ္တပ္သုံး ဟန္းေကာ ဆန္ဆန္ သူ့ထမင္းခ်ိဳင့္ မရင္း ကြ်န္ေတာ့္ေဘးနား သူ့၀င္ထုိင္တယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္ခ်ိဳင့္ထဲက ဟင္းတစ္တုံး ခပ္ျပီး သူ့ဟန္းေကာထဲ ကြ်န္ေတာ္ထည့္ေပး ေတာ့ ... '' ကြ်န္ေတာ့္ဆီမႇာေတာ့ ဆရာ့ကုိ ျပန္မွ်ဖုိ႔ ဘာဟင္းမႇာ မပါဘူးေနာ္ '' လုိ႔ အားနာတဲ့ မ်က္ႏႇာနဲ့ သူေျပာျပန္တယ္..။
ရပါတယ္ဗ်ာ ..ကဲစား လုိ႔ ျပန္ေျပာရင္း သူ့စားေနတဲ့ ဟန္းေကာကုိ အမႇတ္တမဲ့ ၾကည့္မိမႇ.. သူ့မႇာ ဘာဟင္းမႇ ပါမလာဘူးဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိေတာ့တယ္..။
ရုတ္တရက္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာေျပာရမႇန္းကုိ မသိေအာင္ ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္..။
စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ၾကည့္ေနဆဲမႇာပဲ.. သူ့အိပ္ေထာင္ထဲက အျဖဴေရာင္ပလတ္စတစ္ ပုလင္းေလးတစ္လုံး ထုတ္ျပီး သူ့ထမင္းေပၚ ကုိ ျဖဴးတယ္..။
စားပဲြေပၚတင္ထားတဲ့ ေရခြက္ထဲက ေရကုိ ငံျပာရည္ ဖ်န္းသလုိမ်ိဳး ေ၀့၀ုိက္ျပီး ထမင္းေပၚ ဖ်န္းတယ္..။ ေနာက္ ဇြန္းနဲ့ သုံးေလးခ်က္ ေမႊလုိက္ျပီး တစ္လုတ္ျပီးတစ္လုတ္ သူစားေတာ့တာပဲ..။
ေခါင္းၾကီးငုံ႔လုိ႔ သုံးေလးလုတ္ ဆက္တုိက္ ပလုတ္ပေလာင္း သူ စားေနတာကုိ ကြ်န္ေတာ္အပါအ၀င္ က်န္တဲ့ သူအားလုံး မင္သက္မိစြာနဲ့ ၀ုိင္းၾကည့္ေနစဥ္မႇာပဲ ဖ်တ္ကနဲ သူေမာ့ၾကည့္တယ္..။
၀မ္းနည္းေနတာလား အားငယ္ေနတာလား မကဲြျပားတဲ့ သူ့မ်က္၀န္းေတြ စုိစြတ္လာတာကုိ ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိလုိက္တယ္..။
ေနာက္ေတာ့ '' ၀ျပီဆရာ '' လုိ႔ ခပ္တုိးတုိး ေရရြတ္ရင္း ေကာက္ကနဲ သူထသြားခဲ့ေတာ့တယ္..။
အဲဒီေန့က ကြ်န္ေတာ္ ေန့လည္စာ ဆက္မစားျဖစ္ခဲ့ ဘူး..။
စန္းေအာင္ ထမင္းကုိ ဆားျဖဴး ေရဖ်န္းျပီး စားေနတာ ေန့တုိင္းလုိလုိပဲ လုိ႔ ေနာက္မႇ ကြ်န္ေတာ္သိရေတာ့တယ္..။
27.3 စန္းေအာင္မႇာ ေပါင္ေသး ေၾကာင္း နဲ့
ဟင္းဗလာ နဲ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ ေန့တုိင္း ယူလာရေလာက္ေအာင္ ဆုိး၀ါးေနတဲ့ စန္းေအာင္ရဲ့ အေျခအေနကုိ ေနာက္ရက္မ်ားမႇာ ကြ်န္ေတာ္ တစြန္းတစ စပ္စုၾကည့္မိတယ္..။
မိဘေမာင္ႏႇမ ၀န္ထုတ္၀န္ပုိးေတြ ပိလြန္းေနလုိ႔လား..။ ေနထုိင္မေကာင္း ဖ်ားနာ.. အိပ္ရာထဲ လဲေနတဲ့ မိသားစု၀င္ တစ္ေယာက္ေယာက္ေၾကာင့္မ်ားလား..။
စတဲ့ လားေပါင္းမ်ားစြာ ေတြးေတာရင္း ဟုိဟုိသည္သည္ နီးစပ္ရာ ကြ်န္ေတာ္ ေမးၾကည့္ေတာ့မႇ.. ကြ်န္ေတာ္ထင္တာေတြ တစ္ခုမႇ မဟုတ္ဘဲ ႏႇစ္လုံး သုံးလုံး ႏႇိပ္စက္လုိ႔ အဲသလုိ ျဖစ္ေနတယ္ ဆုိတာ သိခဲ့ရတယ္..။
၀မ္းနည္းရမႇာလား ၀မ္းသာရမႇာလား မိသိန္းၾကည္ ဆုိတာမ်ိဳးလုိ စန္းေအာင္ကုိ သနားရမႇာလား ကရုဏာ သက္ရမႇာလား ေဒါသထြက္ရမႇာလား ကြ်န္ေတာ္ မေ၀ခဲြႏုိင္ ျဖစ္ရပါတယ္..။
ရတဲ့ လခ ပူေအာင္ေတာင္ မကုိင္ႏုိင္ဘဲ အိမ္ေရႇ့မႇာ တန္းစီေစာင့္ေနတဲ့ ႏႇစ္လုံးသုံးလုံး ဆရာမ်ားကုိ ၀ကြက္ အပ္ အပ္ေနတဲ့ စန္းေအာင္..။
ခ်ဲထြက္မယ့္ မနက္.. ဒုိင္စာရင္းမပိတ္မႇီ.. အပုိင္ကြက္ကုိ အပီေအာဖုိ႔.. ထမင္းကုိ ေစာေစာထခ်က္.. ၊ ထမင္းက်က္ေတာ့ အုိးကုိ ခြ်တ္တုိက္ေဆးေၾကာျပီး အေပါင္ဆုိင္ အေျပးပုိ႔ လုပ္ေနတဲ့ စန္းေအာင္..။
ေယာဂ က်င့္တာလုိလုိ.. သမထ လုိက္စားတာလုိလုိ .. ဘုိးေတာ္လုိင္း အားထုတ္တာလုိလုိ နဲ့ ထြက္ခ်င္ရာထြက္တဲ့ ခ်ဲဂဏန္းကုိ အာရုံထင္လာေအာင္ ၾကိဳးကုတ္ ေနတဲ့ စန္းေအာင္..။
စတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ကြ်န္ေတာ္သိရျပီးေနာက္မႇာ.. ဒီေလာက္ မုိက္တဲ့ေကာင္ သူ့အျပစ္နဲ့ သူ ေနပေစ လုိ႔ ဥပကၡာ စိတ္ထားဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိေပမယ့္ လက္ေတြ႔မႇာေတာ့ ရသေလာက္ ျပဳျပင္ၾကည့္ဖုိ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳးစား ခဲ့တယ္..။
အသလုိလုိ နဲ့ အေတာ္လည္တဲ့ စန္းေအာင္
တကူးတက သီးသန့္ၾကီး ေခၚေတြ႔ျပီး သူ့႔လုပ္ရပ္ေတြမႇားေနေၾကာင္း ေျပာတာထက္.. အလာပၸသလာပၸ ေျပာရင္း ခ်ဲႏႇစ္လုံး မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာတာက ပုိေကာင္းမယ္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိတယ္..။
ဟုိေရာက္ဒီေရာက္ လူငယ္ေတြ စကား၀ုိင္းမႇာ တရားထုိင္ သမထက်င့္ျပီး ခ်ဲ ဂဏန္း သိေအာင္လုပ္တာ ဟာ ခပ္ခ်ာခ်ာ အေတြးအေခၚ ဆုိတာမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္ေျပာဖုိ႔ ၾကိဳးစားရတယ္..။
ဒါေပမယ့္ ခ်ဲေၾကာင္း စကားစလုိက္တာနဲ့ စန္းေအာင္က သူ့ကုိ ဦးတည္ေနမႇန္း သိေနျပီ..။ တင္းတင္းရင္းရင္း သူ့ကုိ ဆုံးမတဲ့ အထိ အေရာက္မခံဘဲ ေခါင္းညိမ့္လ်ာလဲႊ သူလုပ္တတ္တယ္..။
တခါတေလလဲ လုိရင္းမေရာက္ဘဲ.. ခုတ္ရာတျခား ရႇရာတျခား ျဖစ္ရျပန္တယ္..။
သမထ က်င့္တဲ့ အေၾကာင္း နည္းနည္း ေျပာမယ္ စိတ္ကူးနဲ့ ထမင္း၀ုိင္းမႇာ
'' သမထ ဆုိတာ သိလား '' လုိ့ ကြ်န္ေတာ္ စကားစတယ္..။
စန္းေအာင္က သိသားပဲ လုိ႔ ျပန္ေျဖတယ္..။ ကုိယ္ဦးတည္ခ်င္တဲ့သူက လုိလုိခ်င္ခ်င္ ျပန္ေျဖေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း အားတက္သြားျပီး ''ကဲ လုပ္စမ္းပါအုံး.. သမထ ဆုိတာ ဘာလဲ '' လုိ႔ ေမးတာေပါ့..။
'' သမထ ဆုိတာ သမ ျပီး ထသြားတာကုိ ေခၚ တာ ဆရာ '' တဲ့..။ သူျပန္ေျဖတယ္..။
မိဘေမာင္ႏႇမ ၀န္ထုတ္၀န္ပုိးေတြ ပိလြန္းေနလုိ႔လား..။ ေနထုိင္မေကာင္း ဖ်ားနာ.. အိပ္ရာထဲ လဲေနတဲ့ မိသားစု၀င္ တစ္ေယာက္ေယာက္ေၾကာင့္မ်ားလား..။
စတဲ့ လားေပါင္းမ်ားစြာ ေတြးေတာရင္း ဟုိဟုိသည္သည္ နီးစပ္ရာ ကြ်န္ေတာ္ ေမးၾကည့္ေတာ့မႇ.. ကြ်န္ေတာ္ထင္တာေတြ တစ္ခုမႇ မဟုတ္ဘဲ ႏႇစ္လုံး သုံးလုံး ႏႇိပ္စက္လုိ႔ အဲသလုိ ျဖစ္ေနတယ္ ဆုိတာ သိခဲ့ရတယ္..။
၀မ္းနည္းရမႇာလား ၀မ္းသာရမႇာလား မိသိန္းၾကည္ ဆုိတာမ်ိဳးလုိ စန္းေအာင္ကုိ သနားရမႇာလား ကရုဏာ သက္ရမႇာလား ေဒါသထြက္ရမႇာလား ကြ်န္ေတာ္ မေ၀ခဲြႏုိင္ ျဖစ္ရပါတယ္..။
ရတဲ့ လခ ပူေအာင္ေတာင္ မကုိင္ႏုိင္ဘဲ အိမ္ေရႇ့မႇာ တန္းစီေစာင့္ေနတဲ့ ႏႇစ္လုံးသုံးလုံး ဆရာမ်ားကုိ ၀ကြက္ အပ္ အပ္ေနတဲ့ စန္းေအာင္..။
ခ်ဲထြက္မယ့္ မနက္.. ဒုိင္စာရင္းမပိတ္မႇီ.. အပုိင္ကြက္ကုိ အပီေအာဖုိ႔.. ထမင္းကုိ ေစာေစာထခ်က္.. ၊ ထမင္းက်က္ေတာ့ အုိးကုိ ခြ်တ္တုိက္ေဆးေၾကာျပီး အေပါင္ဆုိင္ အေျပးပုိ႔ လုပ္ေနတဲ့ စန္းေအာင္..။
ေယာဂ က်င့္တာလုိလုိ.. သမထ လုိက္စားတာလုိလုိ .. ဘုိးေတာ္လုိင္း အားထုတ္တာလုိလုိ နဲ့ ထြက္ခ်င္ရာထြက္တဲ့ ခ်ဲဂဏန္းကုိ အာရုံထင္လာေအာင္ ၾကိဳးကုတ္ ေနတဲ့ စန္းေအာင္..။
စတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ကြ်န္ေတာ္သိရျပီးေနာက္မႇာ.. ဒီေလာက္ မုိက္တဲ့ေကာင္ သူ့အျပစ္နဲ့ သူ ေနပေစ လုိ႔ ဥပကၡာ စိတ္ထားဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိေပမယ့္ လက္ေတြ႔မႇာေတာ့ ရသေလာက္ ျပဳျပင္ၾကည့္ဖုိ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳးစား ခဲ့တယ္..။
အသလုိလုိ နဲ့ အေတာ္လည္တဲ့ စန္းေအာင္
တကူးတက သီးသန့္ၾကီး ေခၚေတြ႔ျပီး သူ့႔လုပ္ရပ္ေတြမႇားေနေၾကာင္း ေျပာတာထက္.. အလာပၸသလာပၸ ေျပာရင္း ခ်ဲႏႇစ္လုံး မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာတာက ပုိေကာင္းမယ္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိတယ္..။
ဟုိေရာက္ဒီေရာက္ လူငယ္ေတြ စကား၀ုိင္းမႇာ တရားထုိင္ သမထက်င့္ျပီး ခ်ဲ ဂဏန္း သိေအာင္လုပ္တာ ဟာ ခပ္ခ်ာခ်ာ အေတြးအေခၚ ဆုိတာမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္ေျပာဖုိ႔ ၾကိဳးစားရတယ္..။
ဒါေပမယ့္ ခ်ဲေၾကာင္း စကားစလုိက္တာနဲ့ စန္းေအာင္က သူ့ကုိ ဦးတည္ေနမႇန္း သိေနျပီ..။ တင္းတင္းရင္းရင္း သူ့ကုိ ဆုံးမတဲ့ အထိ အေရာက္မခံဘဲ ေခါင္းညိမ့္လ်ာလဲႊ သူလုပ္တတ္တယ္..။
တခါတေလလဲ လုိရင္းမေရာက္ဘဲ.. ခုတ္ရာတျခား ရႇရာတျခား ျဖစ္ရျပန္တယ္..။
သမထ က်င့္တဲ့ အေၾကာင္း နည္းနည္း ေျပာမယ္ စိတ္ကူးနဲ့ ထမင္း၀ုိင္းမႇာ
'' သမထ ဆုိတာ သိလား '' လုိ့ ကြ်န္ေတာ္ စကားစတယ္..။
စန္းေအာင္က သိသားပဲ လုိ႔ ျပန္ေျဖတယ္..။ ကုိယ္ဦးတည္ခ်င္တဲ့သူက လုိလုိခ်င္ခ်င္ ျပန္ေျဖေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း အားတက္သြားျပီး ''ကဲ လုပ္စမ္းပါအုံး.. သမထ ဆုိတာ ဘာလဲ '' လုိ႔ ေမးတာေပါ့..။
'' သမထ ဆုိတာ သမ ျပီး ထသြားတာကုိ ေခၚ တာ ဆရာ '' တဲ့..။ သူျပန္ေျဖတယ္..။
27.4 စန္းေအာင္ရဲ့ ဒုိင္ေၾကာင္ေတြ..
''မင္းကေတာ့ ဘုန္းၾကီးတေစၧပဲ စန္းေအာင္ '' လုိ႔ ေျပာရင္း ကြ်န္ေတာ့္မႇာ အူေပါက္ေအာင္ ရယ္ရတယ္..။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ႏႇာပုိးသပ္ျပီး ခ်ဲထီအေၾကာင္း အတည္အတန့္ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာရတယ္..။
ျဖစ္တန္စြမ္း သီအုိရီအေၾကာင္း၊ ျဖစ္တန္စြမ္းမ်ားေလ မႇန္ေလ ျဖစ္ေနတဲ့ ဘုိးေတာ္ေတြရဲ့ အစြမ္းအေၾကာင္း၊ ထြက္ခ်င္သလုိ ထြက္ေနတဲ့ ဂဏန္းနဲ့ ကုိယ္တြက္တာနဲ့ တခါတေလ တုိက္ဆုိင္မႈ ရႇိႏုိင္ေပမယ့္ အဲဒါဟာ ကုိယ္တြက္တဲ့ အတုိင္း ထြက္လာတာမဟုတ္ဘဲ တုိက္ဆုိင္မႈသာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ စတာေတြကုိ အာေပါက္မတတ္ တခါမဟုတ္ ႏႇစ္ခါမဟုတ္ ၾကဳံတုိင္း ကြ်န္ေတာ္ရႇင္းျပတယ္..။
စန္းေအာင္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏႇာရိပ္မ်က္ႏႇာကဲ ၾကည့္ျပီး တခါတရံ ခပ္ပ်က္ပ်က္ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ျပန္ေျပာတယ္..။ တခါတရံက်ေတာ့လဲ ေလးေလးစားစား နားေထာင္ခ်င္ေယာင္ သူေဆာင္တယ္..။
မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ေပါက္တတ္ကရ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ဒုိင္ယာေလာ့ ေတြ နဲ့ သူအရႊန္းေဖာက္ ေလ့ရႇိတယ္..။
ဒုိင္ေၾကာင္ေတြေပါ့..။
ခြင့္မဲ့ပ်က္ကြက္လုိ႔ အလုပ္တက္တဲ့ ေနာက္ရက္မႇာ သူ့ကုိ ကြ်န္ေတာ့္ရုံးခန္းထဲ ေခၚေတြ႔ျပီး ဘာေၾကာင့္ ပ်က္သလဲ ေခၚေမးဖူးတယ္..။
'' မေန့က ဆရာရယ္.. အသီးအရြက္လူနဲ့တည့္တယ္လုိ႔ ရုပ္ျမင္သံၾကားမႇာ ဆရာ၀န္ၾကီးတစ္ေယာက္ ေျပာေနတာနဲ့ ဒညင္းသီးအလုံးတစ္ရာ ျပဳတ္စား မိပါတယ္.. ဒီေန့အလုပ္တက္ႏုိင္တာ ကံေကာင္း '' လုိ႔ ရူးသလုိလုိ ေပါသလုိလုိ သူျပန္ေျဖတယ္..။
မင္းကုိ ငါအတည္ေျပာေနတာ စန္းေအာင္ လုိ႔ ေဟာက္ေတာ့လည္း မ်က္ႏႇာငယ္ငယ္နဲ့ ေပရပ္ေနျပန္ေရာ..။
တရက္လည္း '' ဆရာ ဆရာ.. မရႇိလုိ႔မလႇဴ ၊ မလႇဴလုိ႔ မရႇိ '' ဆုိတာ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အလႇဴအတန္းမလုပ္သူေတြကုိ ရည္ညႊန္းတာမဟုတ္ဘူး ဗ်..။ ဘုန္းၾကီးေတြ သူတုိ႔ဖာသာ သူတုိ႔ ျပန္ညႊန္းျပီး ညည္းညဴေနတဲ့ စကားပဲ..။
ဆရာပဲ ေတြးၾကည့္ေလ.. လူေတြက မရႇိေတာ့ မလႇဴဘူး..။ လူေတြ မလႇဴေတာ့ ဘုန္းၾကီးေတြမႇာ မရႇိဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီးေတြက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ့ အသံရႇည္စဲြျပီး '' မရႇိလုိ႔မလႇဴ၊ မလႇဴလုိ႔ မရႇိ '' လုိ႔ ေအာ္ေအာ္ ေနၾကတာ..။ တဲ့..။
သူ့စကားၾကားျပီး ကြ်န္ေတာ့္မႇာ ရယ္ရမႇာလုိလုိ ေငါက္ရမႇာလုိလုိ ျဖစ္လုိ႔..။
ျဖစ္တန္စြမ္း သီအုိရီအေၾကာင္း၊ ျဖစ္တန္စြမ္းမ်ားေလ မႇန္ေလ ျဖစ္ေနတဲ့ ဘုိးေတာ္ေတြရဲ့ အစြမ္းအေၾကာင္း၊ ထြက္ခ်င္သလုိ ထြက္ေနတဲ့ ဂဏန္းနဲ့ ကုိယ္တြက္တာနဲ့ တခါတေလ တုိက္ဆုိင္မႈ ရႇိႏုိင္ေပမယ့္ အဲဒါဟာ ကုိယ္တြက္တဲ့ အတုိင္း ထြက္လာတာမဟုတ္ဘဲ တုိက္ဆုိင္မႈသာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ စတာေတြကုိ အာေပါက္မတတ္ တခါမဟုတ္ ႏႇစ္ခါမဟုတ္ ၾကဳံတုိင္း ကြ်န္ေတာ္ရႇင္းျပတယ္..။
စန္းေအာင္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏႇာရိပ္မ်က္ႏႇာကဲ ၾကည့္ျပီး တခါတရံ ခပ္ပ်က္ပ်က္ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ျပန္ေျပာတယ္..။ တခါတရံက်ေတာ့လဲ ေလးေလးစားစား နားေထာင္ခ်င္ေယာင္ သူေဆာင္တယ္..။
မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ေပါက္တတ္ကရ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ဒုိင္ယာေလာ့ ေတြ နဲ့ သူအရႊန္းေဖာက္ ေလ့ရႇိတယ္..။
ဒုိင္ေၾကာင္ေတြေပါ့..။
ခြင့္မဲ့ပ်က္ကြက္လုိ႔ အလုပ္တက္တဲ့ ေနာက္ရက္မႇာ သူ့ကုိ ကြ်န္ေတာ့္ရုံးခန္းထဲ ေခၚေတြ႔ျပီး ဘာေၾကာင့္ ပ်က္သလဲ ေခၚေမးဖူးတယ္..။
'' မေန့က ဆရာရယ္.. အသီးအရြက္လူနဲ့တည့္တယ္လုိ႔ ရုပ္ျမင္သံၾကားမႇာ ဆရာ၀န္ၾကီးတစ္ေယာက္ ေျပာေနတာနဲ့ ဒညင္းသီးအလုံးတစ္ရာ ျပဳတ္စား မိပါတယ္.. ဒီေန့အလုပ္တက္ႏုိင္တာ ကံေကာင္း '' လုိ႔ ရူးသလုိလုိ ေပါသလုိလုိ သူျပန္ေျဖတယ္..။
မင္းကုိ ငါအတည္ေျပာေနတာ စန္းေအာင္ လုိ႔ ေဟာက္ေတာ့လည္း မ်က္ႏႇာငယ္ငယ္နဲ့ ေပရပ္ေနျပန္ေရာ..။
တရက္လည္း '' ဆရာ ဆရာ.. မရႇိလုိ႔မလႇဴ ၊ မလႇဴလုိ႔ မရႇိ '' ဆုိတာ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အလႇဴအတန္းမလုပ္သူေတြကုိ ရည္ညႊန္းတာမဟုတ္ဘူး ဗ်..။ ဘုန္းၾကီးေတြ သူတုိ႔ဖာသာ သူတုိ႔ ျပန္ညႊန္းျပီး ညည္းညဴေနတဲ့ စကားပဲ..။
ဆရာပဲ ေတြးၾကည့္ေလ.. လူေတြက မရႇိေတာ့ မလႇဴဘူး..။ လူေတြ မလႇဴေတာ့ ဘုန္းၾကီးေတြမႇာ မရႇိဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီးေတြက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ့ အသံရႇည္စဲြျပီး '' မရႇိလုိ႔မလႇဴ၊ မလႇဴလုိ႔ မရႇိ '' လုိ႔ ေအာ္ေအာ္ ေနၾကတာ..။ တဲ့..။
သူ့စကားၾကားျပီး ကြ်န္ေတာ့္မႇာ ရယ္ရမႇာလုိလုိ ေငါက္ရမႇာလုိလုိ ျဖစ္လုိ႔..။
27.5 ဆရာ့ကုိ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္
လူ့ဘ၀ဆုိတာ.. ဘတ္စ္ကားတစ္စီးေပၚက ခရီးသည္ေတြလုိ ပါပဲ..။ ကုိယ္ကကားေပၚေရာက္တဲ့အခ်ိန္မႇာ ဘယ္မႇတ္တုိင္က တက္လုိက္လာမႇန္းမသိတဲ့ သူေတြက ကားေပၚမႇာ ေရာက္ႏႇင့္ေနျပီ..။ ကုိယ့္ခရီးလမ္းဆုံး မေရာက္ခင္.. ၾကားမႇတ္တုိင္ေတြမႇာ ေနာက္ထပ္တက္လာတဲ့ ခရီးသည္ေတြကလည္း ရႇိျပန္တယ္..။
အလ်ိဳအလ်ိဳ ဆင္းသြားလုိက္ တက္လာလုိက္ဆုိသူေတြနဲ့ ခနတျဖဳတ္ တကားထဲစီး တခရီးထဲသြားေတြျဖစ္ ၾကရတယ္..။
စက္ရုံအလုပ္ရုံေတြက ၀န္ထမ္းဘ၀ဆုိတာလည္း အဲသလုိမ်ိဳးပါပဲ..။ ကုိယ့္ေရႇ့အရင္အလုပ္၀င္သူေတြ ရႇိသလုိ.. ကုိယ့္ေနာက္မႇ ၀င္လာသူေတြ.. ထြက္သြားသူေတြ.. အသစ္ထပ္၀င္လာသူေတြ.. မနည္းမနည္း. အလုပ္ထဲမႇာ ၾကဳံခဲ့ရတာေပါ့..။
စန္းေအာင္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဆင္းမယ့္ မႇတ္တုိင္မေရာက္ခင္ဘဲ.. လက္ျပႏႈတ္ဆက္သြား ခဲ့တယ္..။ အလုပ္ဆင္းရက္ကမမႇန္.. ေၾကြးလည္ပင္းျမဳပ္.. အစားအေသာက္က အာဟာရမဲ့ နဲ့ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ပဲ သူ့ကုိ ေခၚေတြ႔ရေတာ့တယ္..။
စက္ရုံမႈးတစ္ေယာက္ရဲ့ အခြင့္အာဏာ လုပ္ပုိင္ခြင့္ကုိ ေက်ာ္လႊားျပီး သူ့႔ကုိ လုိက္ေလ်ာရတာေတြ တစစ မ်ားလာတာကုိ သူလည္း သိသမို႔ .. လမ္းခဲြစကားကုိ သူကပဲ စေျပာပါတယ္..။
လမ္းခဲြမ်က္ရည္ မက်ေပမယ့္.. အမႇတ္တရ တခ်ိဳ႔ေတာ့ စန္းေအာင္က ထားသြားခဲ့ေသးတယ္..။
ကုိယ့္ေအာက္က ၀န္ထမ္းေတြ.. အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္.. အလုပ္ထြက္တာ ၾကဳံရေလတုိင္း ကြ်န္ေတာ္.. ဦးတည္ေျပာတဲ့ စကားရႇိတယ္..။
တၾကိမ္တခါမႇ.. မသိခဲ့ရတဲ့ လူႏႇစ္ေယာက္ .. အလုပ္တစ္ခုထဲမႇာ လာဆုံၾကရျပီး .. တစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္..ရင္းႏႇီးခင္မင္ခဲ့ရတယ္..။
အထက္ေအာက္ ဆရာတပည့္ ဆုိတာေတြ အသာထား.. အဲသလုိမ်ိဳး ေတြ႔ဆုံခဲ့ရတာကုိ.. ႏႇစ္ဦးစလုံးက တန္ဘုိးထားသင့္ေၾကာင္းနဲ့.. မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း မ်ားမ်ားစားစား ရဖုိ႔မရႇိတဲ့ လူ့ဘ၀ၾကီးမႇာ အလုပ္ထြက္ေပမယ့္ မိတ္ေဆြအျဖစ္ကုိ ဆက္လက္ တည္ေဆာက္ရမယ့္အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ေျပာျဖစ္တယ္..။
ဒီေကာင္ဘာေတြ လာေျပာေနတာလည္း ဆုိတဲ့ မ်က္ႏႇာေပးနဲ့ တုန့္ျပန္သူေတြ ၾကဳံရသလုိ.. ေလးေလးစားစားနဲ့ ကြ်န္ေတာ့္စကားကုိ နာယူသူ တခ်ိဳ႔လည္း ရႇိပါတယ္..။
စန္းေအာင္ကေတာ့ တမ်ိဳး..။ သူေျပာတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္အလုပ္ထြက္ေပမယ့္.. ဆရာကေတာ့ .. ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႔ ထာ၀ရဆရာျဖစ္ေနမႇာ ပါ..။ ေနာက္လည္း လမ္းမႇာ ေတြ႔ဆုံၾကဳံခဲ့လုိ႔ကြ်န္ေတာ္ကူညီႏုိင္တာမ်ား ရႇိခဲ့ရင္.. အသိေပးပါ..။ တတ္ႏုိင္သေလာက္.. ကြ်န္ေတာ္အကူအညီေပးမယ္..။
ဆရာေျပာသလုိ.. ဒီအလုပ္မႇာမႇ..ဆရာနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ သိခြင့္ရေပမယ့္.. ဆရာတပည့္သံေယာဇဥ္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ဆက္လက္ထိန္းသိမ္း တန္ဘုိးထား ပါ့မယ္..။
ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ပုိက္ဆံသုံးေထာင္ေလာက္ ေခ်းလုိက္ပါအုံး ဆရာ.. တဲ့..။
ကြ်န္ေတာ့္ဆီမႇာ ႏႇစ္ေထာင့္ငါးရာက်န္ ေပါ့
စန္းေအာင္အလုပ္ထြက္သြားျပီး တစ္ႏႇစ္ခဲြေလာက္ၾကာေတာ့ ကုမ္ပဏီလူၾကီးေတြနဲ့ ေျခာက္မုိင္ခဲြနားက ဂ်ပန္ဆုိင္ကုိ ေရာက္ျဖစ္တယ္..။ အဲဒီဆုိင္ရႇင္က ဂ်ပန္လင္မယား..။
နာမည္ၾကီး ကုိေဘး ဘိဖ္ လုိ႔ ေခၚတဲ့ ဂ်ပန္အမဲသားကုိ ဂ်ပန္ကေန တုိက္ရုိက္သြင္းျပီး ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္ေပါ့..။ ဂရမ္ငါးရာ ေလာက္ကုိ ေဒၚလာ ဆယ္ဂဏန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေပးရတယ္..။
ေသသာသြားတယ္..။ အဲဒီအမဲသားကုိ မစားလုိက္ရရႇာတဲ့ ဂ်ပန္ေတြေတာင္ ရႇိတဲ့အထိ ေျပာၾကတယ္..။ ဟုတ္မဟုတ္ မသိေပမယ့္.. ေစ်းၾကီးတာကေတာ့ အမႇန္ပဲ..။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ထူးမၾကိဳက္ေပါင္..။
အဲဒီေန့က ကားပါကင္ထဲ ကားထုိးျပီး ဆင္းမယ့္အလုပ္မႇာ ခါးေလးကုိင္းတုိင္းကုိင္းတုိင္းနဲ့ ၀ိတ္တာတစ္ေယာက္ ကားတံခါး လာဖြင့္ေပးမယ္..။ ဂ်ပန္ စတုိင္ေပါ့..။ ေအာက္ေရာက္လုိ႔ေသခ်ာၾကည့္မိမႇ.. ေမာင္မင္းၾကီးသား စန္းေအာင္ျဖစ္ေနတယ္..။ ခမ်ာ့ အေတာ့္ကုိ ၀မ္းသာအားရ ေပါ့..။
ကြ်န္ေတာ့္လက္ကုိ အတင္းဆုပ္ျပီး မေတြ႔တာၾကာျပီ.. ဆရာကေတာ္ ေနေကာင္းလား.. ဟုိေကာင္ၾကီးေရာ ဆက္လုပ္ေနတုံးလား.. ဘယ္သူကေတာ့ မေလးရႇားထြက္သြားတာ ၾကားလုိက္တယ္.. ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဒီမႇာပဲ ဆရာေရ႔.. စသျဖင့္ .. မရပ္မနား သူေျပာတယ္..။
လူၾကီးေတြက အထဲ ေရာက္သြားျပီမုိ႔ အခုလုိ ျပန္ေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာေၾကာင္းေလာက္ပဲ ေျပာျပီး ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆုိင္ထဲ ၀င္ခဲ့တယ္..။
အားလုံး စားေသာက္ျပီးလုိ႔ အျပန္မႇာ.. ထုံးစံအရ.. တစ္ပ္မန္းနီးအေနနဲ့ ငါးရာတန္တစ္ရြက္ စန္းေအာင္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ထုတ္ေပးေတာ့.. မယူဘဲ.. စပ္ျဖဲျဖဲနဲ့.. ကြ်န္ေတာ့္ဆီမႇာ ႏႇစ္ေထာင့္ငါးရာက်န္ ေပါ့ တဲ့..။
မင္းကေတာ့ကြာ.. လုိ႔ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ကြ်န္ေတာ္ ေျပာရင္း ရယ္မိတယ္..။
အလ်ိဳအလ်ိဳ ဆင္းသြားလုိက္ တက္လာလုိက္ဆုိသူေတြနဲ့ ခနတျဖဳတ္ တကားထဲစီး တခရီးထဲသြားေတြျဖစ္ ၾကရတယ္..။
စက္ရုံအလုပ္ရုံေတြက ၀န္ထမ္းဘ၀ဆုိတာလည္း အဲသလုိမ်ိဳးပါပဲ..။ ကုိယ့္ေရႇ့အရင္အလုပ္၀င္သူေတြ ရႇိသလုိ.. ကုိယ့္ေနာက္မႇ ၀င္လာသူေတြ.. ထြက္သြားသူေတြ.. အသစ္ထပ္၀င္လာသူေတြ.. မနည္းမနည္း. အလုပ္ထဲမႇာ ၾကဳံခဲ့ရတာေပါ့..။
စန္းေအာင္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဆင္းမယ့္ မႇတ္တုိင္မေရာက္ခင္ဘဲ.. လက္ျပႏႈတ္ဆက္သြား ခဲ့တယ္..။ အလုပ္ဆင္းရက္ကမမႇန္.. ေၾကြးလည္ပင္းျမဳပ္.. အစားအေသာက္က အာဟာရမဲ့ နဲ့ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ပဲ သူ့ကုိ ေခၚေတြ႔ရေတာ့တယ္..။
စက္ရုံမႈးတစ္ေယာက္ရဲ့ အခြင့္အာဏာ လုပ္ပုိင္ခြင့္ကုိ ေက်ာ္လႊားျပီး သူ့႔ကုိ လုိက္ေလ်ာရတာေတြ တစစ မ်ားလာတာကုိ သူလည္း သိသမို႔ .. လမ္းခဲြစကားကုိ သူကပဲ စေျပာပါတယ္..။
လမ္းခဲြမ်က္ရည္ မက်ေပမယ့္.. အမႇတ္တရ တခ်ိဳ႔ေတာ့ စန္းေအာင္က ထားသြားခဲ့ေသးတယ္..။
ကုိယ့္ေအာက္က ၀န္ထမ္းေတြ.. အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္.. အလုပ္ထြက္တာ ၾကဳံရေလတုိင္း ကြ်န္ေတာ္.. ဦးတည္ေျပာတဲ့ စကားရႇိတယ္..။
တၾကိမ္တခါမႇ.. မသိခဲ့ရတဲ့ လူႏႇစ္ေယာက္ .. အလုပ္တစ္ခုထဲမႇာ လာဆုံၾကရျပီး .. တစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္..ရင္းႏႇီးခင္မင္ခဲ့ရတယ္..။
အထက္ေအာက္ ဆရာတပည့္ ဆုိတာေတြ အသာထား.. အဲသလုိမ်ိဳး ေတြ႔ဆုံခဲ့ရတာကုိ.. ႏႇစ္ဦးစလုံးက တန္ဘုိးထားသင့္ေၾကာင္းနဲ့.. မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း မ်ားမ်ားစားစား ရဖုိ႔မရႇိတဲ့ လူ့ဘ၀ၾကီးမႇာ အလုပ္ထြက္ေပမယ့္ မိတ္ေဆြအျဖစ္ကုိ ဆက္လက္ တည္ေဆာက္ရမယ့္အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ေျပာျဖစ္တယ္..။
ဒီေကာင္ဘာေတြ လာေျပာေနတာလည္း ဆုိတဲ့ မ်က္ႏႇာေပးနဲ့ တုန့္ျပန္သူေတြ ၾကဳံရသလုိ.. ေလးေလးစားစားနဲ့ ကြ်န္ေတာ့္စကားကုိ နာယူသူ တခ်ိဳ႔လည္း ရႇိပါတယ္..။
စန္းေအာင္ကေတာ့ တမ်ိဳး..။ သူေျပာတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္အလုပ္ထြက္ေပမယ့္.. ဆရာကေတာ့ .. ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႔ ထာ၀ရဆရာျဖစ္ေနမႇာ ပါ..။ ေနာက္လည္း လမ္းမႇာ ေတြ႔ဆုံၾကဳံခဲ့လုိ႔ကြ်န္ေတာ္ကူညီႏုိင္တာမ်ား ရႇိခဲ့ရင္.. အသိေပးပါ..။ တတ္ႏုိင္သေလာက္.. ကြ်န္ေတာ္အကူအညီေပးမယ္..။
ဆရာေျပာသလုိ.. ဒီအလုပ္မႇာမႇ..ဆရာနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ သိခြင့္ရေပမယ့္.. ဆရာတပည့္သံေယာဇဥ္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ဆက္လက္ထိန္းသိမ္း တန္ဘုိးထား ပါ့မယ္..။
ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ပုိက္ဆံသုံးေထာင္ေလာက္ ေခ်းလုိက္ပါအုံး ဆရာ.. တဲ့..။
ကြ်န္ေတာ့္ဆီမႇာ ႏႇစ္ေထာင့္ငါးရာက်န္ ေပါ့
စန္းေအာင္အလုပ္ထြက္သြားျပီး တစ္ႏႇစ္ခဲြေလာက္ၾကာေတာ့ ကုမ္ပဏီလူၾကီးေတြနဲ့ ေျခာက္မုိင္ခဲြနားက ဂ်ပန္ဆုိင္ကုိ ေရာက္ျဖစ္တယ္..။ အဲဒီဆုိင္ရႇင္က ဂ်ပန္လင္မယား..။
နာမည္ၾကီး ကုိေဘး ဘိဖ္ လုိ႔ ေခၚတဲ့ ဂ်ပန္အမဲသားကုိ ဂ်ပန္ကေန တုိက္ရုိက္သြင္းျပီး ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္ေပါ့..။ ဂရမ္ငါးရာ ေလာက္ကုိ ေဒၚလာ ဆယ္ဂဏန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေပးရတယ္..။
ေသသာသြားတယ္..။ အဲဒီအမဲသားကုိ မစားလုိက္ရရႇာတဲ့ ဂ်ပန္ေတြေတာင္ ရႇိတဲ့အထိ ေျပာၾကတယ္..။ ဟုတ္မဟုတ္ မသိေပမယ့္.. ေစ်းၾကီးတာကေတာ့ အမႇန္ပဲ..။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ထူးမၾကိဳက္ေပါင္..။
အဲဒီေန့က ကားပါကင္ထဲ ကားထုိးျပီး ဆင္းမယ့္အလုပ္မႇာ ခါးေလးကုိင္းတုိင္းကုိင္းတုိင္းနဲ့ ၀ိတ္တာတစ္ေယာက္ ကားတံခါး လာဖြင့္ေပးမယ္..။ ဂ်ပန္ စတုိင္ေပါ့..။ ေအာက္ေရာက္လုိ႔ေသခ်ာၾကည့္မိမႇ.. ေမာင္မင္းၾကီးသား စန္းေအာင္ျဖစ္ေနတယ္..။ ခမ်ာ့ အေတာ့္ကုိ ၀မ္းသာအားရ ေပါ့..။
ကြ်န္ေတာ့္လက္ကုိ အတင္းဆုပ္ျပီး မေတြ႔တာၾကာျပီ.. ဆရာကေတာ္ ေနေကာင္းလား.. ဟုိေကာင္ၾကီးေရာ ဆက္လုပ္ေနတုံးလား.. ဘယ္သူကေတာ့ မေလးရႇားထြက္သြားတာ ၾကားလုိက္တယ္.. ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဒီမႇာပဲ ဆရာေရ႔.. စသျဖင့္ .. မရပ္မနား သူေျပာတယ္..။
လူၾကီးေတြက အထဲ ေရာက္သြားျပီမုိ႔ အခုလုိ ျပန္ေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာေၾကာင္းေလာက္ပဲ ေျပာျပီး ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆုိင္ထဲ ၀င္ခဲ့တယ္..။
အားလုံး စားေသာက္ျပီးလုိ႔ အျပန္မႇာ.. ထုံးစံအရ.. တစ္ပ္မန္းနီးအေနနဲ့ ငါးရာတန္တစ္ရြက္ စန္းေအာင္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ထုတ္ေပးေတာ့.. မယူဘဲ.. စပ္ျဖဲျဖဲနဲ့.. ကြ်န္ေတာ့္ဆီမႇာ ႏႇစ္ေထာင့္ငါးရာက်န္ ေပါ့ တဲ့..။
မင္းကေတာ့ကြာ.. လုိ႔ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ကြ်န္ေတာ္ ေျပာရင္း ရယ္မိတယ္..။
27.6 မေက်နပ္ဘူး လုံး၀မေက်နပ္ဘူး
စန္းေအာင္လုိမ်ိဳး အေျခအေနအရ ေခၚေျပာ.. ညႇိႏႈိင္းျပီး ေအးရာေအးေၾကာင္း အလုပ္ထြက္သြားသူေတြ ရႇိသလုိ.. အျပစ္လုပ္လုိ႔ မျဖစ္မေန အလုပ္ထုတ္လုိက္ရသူေတြလည္း မနည္းဘူး..။
အထက္ေအာက္ ဆက္ဆံေရးဆုိတာကလည္း အလုပ္အ၀န္းအ၀ုိင္းထဲမႇာသာ အသက္၀င္တာပဲ..။
ငါ .. ဒီအလုပ္က ထြက္ေတာ့မႇာပဲ လုိ႔ ေတြးျပီး ထြက္ခတ္ခတ္ခ်င္တဲ့ ၀န္ထမ္းေတြနဲ့က်ေတာ့ ကုိင္ရတြယ္ရ နည္းနည္းခက္တယ္..။ သူ အမႇားက်ဳးလြန္တဲ့ အေၾကာင္းကုိ အရင္ေဇာင္းေပး ေျပာရတယ္..။
ဒါေတာင္မႇ.. ကာယကံရႇင္က သူ့အမႇားကုိ ေလ်ာ့ေပါ့ေတြးထားတတ္ၾကလုိ႔.. အျငင္းအခုံျဖစ္ရတာေတြလည္း ရႇိတယ္..။
တခ်ိဳ႔လည္း စက္ရုံမႈးရုံးခန္းက ေခၚျပီ ဆုိကတည္းက ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့.. ထြက္ရေတာ့ ဘာအေရးလဲ လုိ႔ ေမာင္းတင္ျပီး လာၾကတယ္..။
တခ်ိဳ႔မ်ားဆုိ ရုံးခန္းတံခါးကုိ ပုံမႇန္ထက္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ဖြင့္တယ္..။ ငါက ထြက္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ျပီးသား ဆုိတဲ့ အခ်ိဳးမ်ိဳးနဲ့ေပါ့..။
တံခါးဖြင့္ျပီး ခ်က္ျခင္းမ၀င္ေသးဘူး..။ ပုဆုိး ျပင္၀တ္တယ္..။ ခပ္တုိတုိ..။ ဗလၾကည့္ေတာ့ ကုိယ့္ထက္ ထြားေသး..။ အရပ္အေမာင္းကလဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္း.. ။ မ်က္ႏႇာေပၚမႇာလည္း ထီမထင္တဲ့ ပုံက အျပည့္..။ ကြ်န္ေတာ့္စားပဲြေရႇ့မႇာ ေဆာင့္ၾကီးေအာင့္ၾကီးနဲ့ ၀င္ထုိင္..။ အသက္ရႇဳသံကလည္း ပုံမႇန္မဟုတ္..။
သူတုိ႔ကုိ ဘာစကားမႇ ကြ်န္ေတာ္မေျပာေသးဘဲ..သူ့တုိ႔မ်က္လုံးကုိသာ ကြ်န္ေတာ္ၾကည့္ေနလုိက္ရတယ္..။
မင္းကဘာေကာင္ ငါကဘာေကာင္ ဆုိတာထက္.. သနားတဲ့အၾကည့္မ်ိဳး နဲ့ ကြ်န္ေတာ္ၾကည့္ျဖစ္တယ္..။တကယ္လည္း သနားေနခဲ့ တယ္..။
စကားကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ေလသံေလ်ာ့ျပီး သူ့တုိ႔ ေကာင္းကြက္ကေလးေတြ ကြ်န္ေတာ္စေျပာတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း သူလုိငါလုိ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္မွ်သာ ျဖစ္တယ္ဆုိတာေလးလည္း ေျပာရပါတယ္..။
စည္းကမ္းရဲ႔အေရးပါမႈအေၾကာင္းလည္း မလုိမပုိေလး ပညာေပးရတယ္..။
ကုိယ္ကဘယ္ေလာက္ ေအးေဆးေနေပမယ့္ ေပါက္ကြဲျပီး တခုခုထလုပ္မယ့္အရိပ္အေျခကုိလည္း အကဲခတ္ရေသးတယ္..။
မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေမာင္းတင္လာလာ.. ေအးေဆး ျဖစ္သြားၾကတာပါပဲ..။ ေအးေဆး မျဖစ္ေတာင္.. ဒီေကာင္ေျပာခ်င္ရာေျပာပေစ.. ဒါေနာက္ဆုံးသည္းခံျခင္း လုိ႔ ေတြးသူေတြလည္း ရႇိ ထင္ပါရဲ႔..။
တခ်ိဳ့ကေတာ့ ဘာေျပာေျပာ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ မေက်နပ္ၾကပါဘူး..။
သူကုိယ္တုိင္အမႇားက်ဳးလြန္တယ္ဆုိတာလည္း မျငင္းႏုိင္..။ ေက်လည္း မေက်နပ္..။ အဲဒီမေက်နပ္တာေတြကုိ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ပုံခ်ဖုိ႔လည္း မျဖစ္..။ ဆုိေတာ့.. ထြက္စာကုိ.. ေအာင့္သက္သက္နဲ့ လက္မႇတ္ထုိးတယ္..။
ေတြ႔ဖူးသမွ် ကမၻာေပၚက လက္မႇတ္ေတြထဲမႇာ အၾကီးဆုံး ဆုိတဲ့ လက္မႇတ္မ်ိဳးေပါ့..။ အားမာန္ကလည္း အျပည့္နဲ့ ပဲ..။ အတင္းဖိ..အတင္းေရး.. တလုံးတလုံးသပိတ္လုံး ေလာက္...။
ၾကဳံခဲ့ရပါတယ္..။
အထက္ေအာက္ ဆက္ဆံေရးဆုိတာကလည္း အလုပ္အ၀န္းအ၀ုိင္းထဲမႇာသာ အသက္၀င္တာပဲ..။
ငါ .. ဒီအလုပ္က ထြက္ေတာ့မႇာပဲ လုိ႔ ေတြးျပီး ထြက္ခတ္ခတ္ခ်င္တဲ့ ၀န္ထမ္းေတြနဲ့က်ေတာ့ ကုိင္ရတြယ္ရ နည္းနည္းခက္တယ္..။ သူ အမႇားက်ဳးလြန္တဲ့ အေၾကာင္းကုိ အရင္ေဇာင္းေပး ေျပာရတယ္..။
ဒါေတာင္မႇ.. ကာယကံရႇင္က သူ့အမႇားကုိ ေလ်ာ့ေပါ့ေတြးထားတတ္ၾကလုိ႔.. အျငင္းအခုံျဖစ္ရတာေတြလည္း ရႇိတယ္..။
တခ်ိဳ႔လည္း စက္ရုံမႈးရုံးခန္းက ေခၚျပီ ဆုိကတည္းက ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့.. ထြက္ရေတာ့ ဘာအေရးလဲ လုိ႔ ေမာင္းတင္ျပီး လာၾကတယ္..။
တခ်ိဳ႔မ်ားဆုိ ရုံးခန္းတံခါးကုိ ပုံမႇန္ထက္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ဖြင့္တယ္..။ ငါက ထြက္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ျပီးသား ဆုိတဲ့ အခ်ိဳးမ်ိဳးနဲ့ေပါ့..။
တံခါးဖြင့္ျပီး ခ်က္ျခင္းမ၀င္ေသးဘူး..။ ပုဆုိး ျပင္၀တ္တယ္..။ ခပ္တုိတုိ..။ ဗလၾကည့္ေတာ့ ကုိယ့္ထက္ ထြားေသး..။ အရပ္အေမာင္းကလဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္း.. ။ မ်က္ႏႇာေပၚမႇာလည္း ထီမထင္တဲ့ ပုံက အျပည့္..။ ကြ်န္ေတာ့္စားပဲြေရႇ့မႇာ ေဆာင့္ၾကီးေအာင့္ၾကီးနဲ့ ၀င္ထုိင္..။ အသက္ရႇဳသံကလည္း ပုံမႇန္မဟုတ္..။
သူတုိ႔ကုိ ဘာစကားမႇ ကြ်န္ေတာ္မေျပာေသးဘဲ..သူ့တုိ႔မ်က္လုံးကုိသာ ကြ်န္ေတာ္ၾကည့္ေနလုိက္ရတယ္..။
မင္းကဘာေကာင္ ငါကဘာေကာင္ ဆုိတာထက္.. သနားတဲ့အၾကည့္မ်ိဳး နဲ့ ကြ်န္ေတာ္ၾကည့္ျဖစ္တယ္..။တကယ္လည္း သနားေနခဲ့ တယ္..။
စကားကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ေလသံေလ်ာ့ျပီး သူ့တုိ႔ ေကာင္းကြက္ကေလးေတြ ကြ်န္ေတာ္စေျပာတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း သူလုိငါလုိ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္မွ်သာ ျဖစ္တယ္ဆုိတာေလးလည္း ေျပာရပါတယ္..။
စည္းကမ္းရဲ႔အေရးပါမႈအေၾကာင္းလည္း မလုိမပုိေလး ပညာေပးရတယ္..။
ကုိယ္ကဘယ္ေလာက္ ေအးေဆးေနေပမယ့္ ေပါက္ကြဲျပီး တခုခုထလုပ္မယ့္အရိပ္အေျခကုိလည္း အကဲခတ္ရေသးတယ္..။
မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေမာင္းတင္လာလာ.. ေအးေဆး ျဖစ္သြားၾကတာပါပဲ..။ ေအးေဆး မျဖစ္ေတာင္.. ဒီေကာင္ေျပာခ်င္ရာေျပာပေစ.. ဒါေနာက္ဆုံးသည္းခံျခင္း လုိ႔ ေတြးသူေတြလည္း ရႇိ ထင္ပါရဲ႔..။
တခ်ိဳ့ကေတာ့ ဘာေျပာေျပာ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ မေက်နပ္ၾကပါဘူး..။
သူကုိယ္တုိင္အမႇားက်ဳးလြန္တယ္ဆုိတာလည္း မျငင္းႏုိင္..။ ေက်လည္း မေက်နပ္..။ အဲဒီမေက်နပ္တာေတြကုိ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ပုံခ်ဖုိ႔လည္း မျဖစ္..။ ဆုိေတာ့.. ထြက္စာကုိ.. ေအာင့္သက္သက္နဲ့ လက္မႇတ္ထုိးတယ္..။
ေတြ႔ဖူးသမွ် ကမၻာေပၚက လက္မႇတ္ေတြထဲမႇာ အၾကီးဆုံး ဆုိတဲ့ လက္မႇတ္မ်ိဳးေပါ့..။ အားမာန္ကလည္း အျပည့္နဲ့ ပဲ..။ အတင္းဖိ..အတင္းေရး.. တလုံးတလုံးသပိတ္လုံး ေလာက္...။
ၾကဳံခဲ့ရပါတယ္..။
27.7 ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း အကယ္ေကာင္းသူ
အလုပ္ကေန မိတ္သစ္ေဆြသစ္ေတြ ရခဲ့ျပီး ခင္မင္မႈကုိ ေရရႇည္တည္ေဆာက္ႏုိင္ခဲ့တာေတြ ရႇိသလုိ..အဲဒီအလုပ္ေၾကာင့္ပဲ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ္ဆုံးရႇဳံးခဲ့ရျပန္တယ္..။
မဒမ္နဲ့ ညားခါစ.. ရြာျပန္ျဖစ္တယ္..။ ေဆြျပမ်ိဳးျပေပါ့..။ ဂ်ပန္ဖက္စပ္ စက္ရုံတစ္ရုံမႇာ ရာထူးေလးအထုိက္အေလ်ာက္ နဲ့ အလုပ္လုပ္ေနေၾကာင္း သိၾကေတာ့ .. ရြာကလူမ်ားက.. ကုမၸဏီီပုိင္ရႇင္ေလာက္ထင္ ပစ္လုိက္ၾကတယ္..။
ဒီေကာင္ ေခၚသြားလုိက္စမ္းကြာ.. ရြာမႇာေနလဲ လတ္လ်ားလတ္လ်ားနဲ့ မ်က္စိေနာက္တယ္..။ မင္းစက္ရုံမႇာ သင့္ေတာ္တဲ့ တေနရာရာ ခန့္ထားလုိက္လုိ႔ .. ေတာင္းဆုိသူေတြကုိ .. လက္မလည္ေအာင္ ရႇင္းျပေတာင္းပန္ရတာသာ ၾကည့္ေတာ့..။
သူတုိ႔အေတြးထဲမႇာ.. စက္ရုံအလုပ္ရုံ ကုမၸဏီီမ်ားရဲ႔ အေနအထား မၾကဳံဖူး မၾကားဖူးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ျပီးရင္ ကုမ္ပဏီမႇာ အားလုံးျပီးတယ္ ထင္ေနၾကတယ္..။
ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ၀န္ထမ္းဘ၀..သူမ်ားခန့္လုိ႔ အလုပ္ရေနတာကုိ.. ဘယ္ေလာက္ပဲ ရႇင္းျပရႇင္းျပ.. တခ်ိဳ႔ ဆုိ ဒီေကာင္ ..တာ၀န္မယူခ်င္လုိ႔ မကူညီခ်င္လုိ႔ ေရွာက္ေျပာေနတယ္ အထင္နဲ့ ဘ၀င္မက် ၾကဘူး..။
ရြာမႇာေနစဥ္တုံးက ကုိယ့္အေပၚ အထုိက္အေလ်ာက္ ေက်းဇူးရႇိခဲ့ဖူးသူဆုိရင္.. ရႇင္းျပရတာ ပိုဆုိးေသး တယ္..။
သူ့အလႇည့္က်ေတာ့ ေက်းဇူးကန္းတယ္ ဆုိတဲ့ ပုဒ္မက အေတာ္ၾကီးတာကုိး..။
ဒါေတာင္မႇ.. ရြာကျပန္ျပီး သုံးေလးလေလာက္ ၾကာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ စက္ရုံေရာက္လာခဲ့တယ္..။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆုိေတာ့ ေတြ႔တာနဲ့ ၀မ္းသာအားရ ေပါ့..။ အိမ္မႇာ အိပ္ကြာလုိ႔ ေျပာျပီး ညေနအလုပ္ဆင္းေတာ့ ဘီယာဆုိင္ေရာက္ၾကတယ္..။
ေအးေအးေဆးေဆး ေသာက္စား ေရႇးေဟာင္းေႏႇာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာရင္း.. '' မင္းစက္ရုံမႇာ ငါအလုပ္လုပ္ခ်င္ တယ္ '' လုိ႔ သူ စကားစတယ္..။
ျဖစ္မယ္မထင္ပါဘူးကြာ.. မင္းက ဆယ္တန္းလဲ မေအာင္ေတာ့.. ငါခန့္ႏုိင္လႇ အလုပ္သမားေပါ့..။ အလုပ္သမားေတာ့ မလုပ္ပါနဲ့ကြာ လုိ့ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေပမယ့္.. အလုပ္သမား လုပ္ဖုိ႔ပဲ ငါကလည္း ေတာင္းဆုိေနတာပါလုိ႔ မရမက ဇြတ္ေျပာေနတာနဲ့ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေခါင္းညိမ့္လုိက္ရပါေလေရာ..။
ဇာတ္လမ္းက အဲဒီမႇာ စတာပဲ..။
စကတည္းက ယဥ္သကုိ
အလုပ္ခန့္ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္သေဘာတူလုိက္တာနဲ့ မျပီးေသးဘူး..။ ပုိ႔မယ့္ပုိ႔ ကူးတုိ႔ရာက္ေအာင္ပုိ႔ သူငယ္ခ်င္း.. ငါ့အတြက္ ေနစရာေလး စီစဥ္ေပးအုံးတဲ့..။
ေနစရာတင္မက.. ေစာင္ေခါင္းအုံး တစ္စုံ၊ သင္ျဖဴးဖ်ာတစ္ခ်ပ္ နဲ့ သမုိင္းလမ္းဆုံက အေဆာင္ကုိ ကြ်န္ေတာ္လုိက္ပုိ႔ ေပးလုိက္တယ္..။ ေနာက္ႏႇစ္ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူအလုပ္စဆင္းတယ္..။
သူအလုပ္၀င္ျပီး မၾကာခင္ စက္ရုံထဲမႇာ ၀န္ထမ္းမ်ားကုိ ကြ်န္ေတာ္ စကားေျပာဖုိ႔ ျဖစ္လာတယ္..။ ထုံးစံအတုိင္း စက္ရုံမႈး စကားေျပာမယ္ဆုိရင္ ၀န္ထမ္းေတြ အရင္တန္းစီၾကတယ္..။
အားလုံးအဆင္သင့္ျဖစ္ျပီလုိ႔.. ကြ်န္ေတာ့္ဆီ အေၾကာင္းၾကားတာနဲ့ စက္ရုံထဲ ေဆာင္းတဲ့ ( ဦးထုပ္) ေကာက္ေဆာင္းျပီး စက္ရုံထဲ ကြ်န္ေတာ္ဆင္းသြားလုိက္တယ္..။
ကြ်န္ေတာ္၀င္လာတာ ျမင္တာနဲ့ ျဖစ္သလုိ ေနတဲ့ ကုိယ္ဟန္ေတြကုိ အားလုံးက ျပင္ၾကတယ္..။ ခါးမတ္သူ မတ္.. ဦးထုပ္ေဆာင္းသူေဆာင္းေပါ့..။ သူကေတာ့ အက်ၤ ီရင္ပတ္ေဟာင္းေလာင္းနဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ရယ္ျပတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္လည္း အသိအမႇတ္ျပဳတဲ့ အေနနဲ့တခ်က္ျပဳံးျပရင္း.. ေျပာစရာရႇိတာကုိ ေျပာဖုိ႔ လည္ေခ်ာင္းအရင္ ရႇင္းတယ္..။
အဟမ္း အဟမ္းေပါ့..။
အဟမ္းဆုံးလုိ႔ .. စကားစေျပာမလုိ႔ ၾကံေနတုံး.. '' သူငယ္ခ်င္း မနက္ဖန္ အားလား '' တဲ့..။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အံ့အားသင့္.. က်န္တဲ့ ၀န္ထမ္းေတြလည္း ေၾကာင္သြားတယ္..။ သူကေတာ့ ေမးရုိးေမးစဥ္ ေမးလုိက္တဲ့ ပုံစံနဲ့ ခပ္ျပဳံးျပဳံးပါပဲ..။
အားပါတယ္.. မင္းဘာလုပ္ခ်င္လုိ႔ လဲ.. ညေနအလုပ္ဆင္းရင္ အိမ္လာခဲ့ေလ .. ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာတာေပါ့ လုိ႔ စကားျဖတ္ျပီး ေျပာစရာရႇိတာ ကြ်န္ေတာ္ေျပာရတယ္..။
ေျပာစရာရႇိတာေတြ ေျပာျပီးတာနဲ့ထုံးစံအတုိင္း ၀န္ထမ္းေတြကုိ ေျပာတာနားလည္လား လုိ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္ ကြ်န္ေတာ္ေမးေတာ့.. အားလုံးက နားလည္ပါတယ္ လုိ့ တညီတညႊတ္တည္း ျပန္ေျဖၾကတယ္..။
သူကေတာ့ '' ေအး '' တဲ့.။
မဒမ္နဲ့ ညားခါစ.. ရြာျပန္ျဖစ္တယ္..။ ေဆြျပမ်ိဳးျပေပါ့..။ ဂ်ပန္ဖက္စပ္ စက္ရုံတစ္ရုံမႇာ ရာထူးေလးအထုိက္အေလ်ာက္ နဲ့ အလုပ္လုပ္ေနေၾကာင္း သိၾကေတာ့ .. ရြာကလူမ်ားက.. ကုမၸဏီီပုိင္ရႇင္ေလာက္ထင္ ပစ္လုိက္ၾကတယ္..။
ဒီေကာင္ ေခၚသြားလုိက္စမ္းကြာ.. ရြာမႇာေနလဲ လတ္လ်ားလတ္လ်ားနဲ့ မ်က္စိေနာက္တယ္..။ မင္းစက္ရုံမႇာ သင့္ေတာ္တဲ့ တေနရာရာ ခန့္ထားလုိက္လုိ႔ .. ေတာင္းဆုိသူေတြကုိ .. လက္မလည္ေအာင္ ရႇင္းျပေတာင္းပန္ရတာသာ ၾကည့္ေတာ့..။
သူတုိ႔အေတြးထဲမႇာ.. စက္ရုံအလုပ္ရုံ ကုမၸဏီီမ်ားရဲ႔ အေနအထား မၾကဳံဖူး မၾကားဖူးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ျပီးရင္ ကုမ္ပဏီမႇာ အားလုံးျပီးတယ္ ထင္ေနၾကတယ္..။
ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ၀န္ထမ္းဘ၀..သူမ်ားခန့္လုိ႔ အလုပ္ရေနတာကုိ.. ဘယ္ေလာက္ပဲ ရႇင္းျပရႇင္းျပ.. တခ်ိဳ႔ ဆုိ ဒီေကာင္ ..တာ၀န္မယူခ်င္လုိ႔ မကူညီခ်င္လုိ႔ ေရွာက္ေျပာေနတယ္ အထင္နဲ့ ဘ၀င္မက် ၾကဘူး..။
ရြာမႇာေနစဥ္တုံးက ကုိယ့္အေပၚ အထုိက္အေလ်ာက္ ေက်းဇူးရႇိခဲ့ဖူးသူဆုိရင္.. ရႇင္းျပရတာ ပိုဆုိးေသး တယ္..။
သူ့အလႇည့္က်ေတာ့ ေက်းဇူးကန္းတယ္ ဆုိတဲ့ ပုဒ္မက အေတာ္ၾကီးတာကုိး..။
ဒါေတာင္မႇ.. ရြာကျပန္ျပီး သုံးေလးလေလာက္ ၾကာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ စက္ရုံေရာက္လာခဲ့တယ္..။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆုိေတာ့ ေတြ႔တာနဲ့ ၀မ္းသာအားရ ေပါ့..။ အိမ္မႇာ အိပ္ကြာလုိ႔ ေျပာျပီး ညေနအလုပ္ဆင္းေတာ့ ဘီယာဆုိင္ေရာက္ၾကတယ္..။
ေအးေအးေဆးေဆး ေသာက္စား ေရႇးေဟာင္းေႏႇာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာရင္း.. '' မင္းစက္ရုံမႇာ ငါအလုပ္လုပ္ခ်င္ တယ္ '' လုိ႔ သူ စကားစတယ္..။
ျဖစ္မယ္မထင္ပါဘူးကြာ.. မင္းက ဆယ္တန္းလဲ မေအာင္ေတာ့.. ငါခန့္ႏုိင္လႇ အလုပ္သမားေပါ့..။ အလုပ္သမားေတာ့ မလုပ္ပါနဲ့ကြာ လုိ့ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေပမယ့္.. အလုပ္သမား လုပ္ဖုိ႔ပဲ ငါကလည္း ေတာင္းဆုိေနတာပါလုိ႔ မရမက ဇြတ္ေျပာေနတာနဲ့ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေခါင္းညိမ့္လုိက္ရပါေလေရာ..။
ဇာတ္လမ္းက အဲဒီမႇာ စတာပဲ..။
စကတည္းက ယဥ္သကုိ
အလုပ္ခန့္ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္သေဘာတူလုိက္တာနဲ့ မျပီးေသးဘူး..။ ပုိ႔မယ့္ပုိ႔ ကူးတုိ႔ရာက္ေအာင္ပုိ႔ သူငယ္ခ်င္း.. ငါ့အတြက္ ေနစရာေလး စီစဥ္ေပးအုံးတဲ့..။
ေနစရာတင္မက.. ေစာင္ေခါင္းအုံး တစ္စုံ၊ သင္ျဖဴးဖ်ာတစ္ခ်ပ္ နဲ့ သမုိင္းလမ္းဆုံက အေဆာင္ကုိ ကြ်န္ေတာ္လုိက္ပုိ႔ ေပးလုိက္တယ္..။ ေနာက္ႏႇစ္ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူအလုပ္စဆင္းတယ္..။
သူအလုပ္၀င္ျပီး မၾကာခင္ စက္ရုံထဲမႇာ ၀န္ထမ္းမ်ားကုိ ကြ်န္ေတာ္ စကားေျပာဖုိ႔ ျဖစ္လာတယ္..။ ထုံးစံအတုိင္း စက္ရုံမႈး စကားေျပာမယ္ဆုိရင္ ၀န္ထမ္းေတြ အရင္တန္းစီၾကတယ္..။
အားလုံးအဆင္သင့္ျဖစ္ျပီလုိ႔.. ကြ်န္ေတာ့္ဆီ အေၾကာင္းၾကားတာနဲ့ စက္ရုံထဲ ေဆာင္းတဲ့ ( ဦးထုပ္) ေကာက္ေဆာင္းျပီး စက္ရုံထဲ ကြ်န္ေတာ္ဆင္းသြားလုိက္တယ္..။
ကြ်န္ေတာ္၀င္လာတာ ျမင္တာနဲ့ ျဖစ္သလုိ ေနတဲ့ ကုိယ္ဟန္ေတြကုိ အားလုံးက ျပင္ၾကတယ္..။ ခါးမတ္သူ မတ္.. ဦးထုပ္ေဆာင္းသူေဆာင္းေပါ့..။ သူကေတာ့ အက်ၤ ီရင္ပတ္ေဟာင္းေလာင္းနဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ရယ္ျပတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္လည္း အသိအမႇတ္ျပဳတဲ့ အေနနဲ့တခ်က္ျပဳံးျပရင္း.. ေျပာစရာရႇိတာကုိ ေျပာဖုိ႔ လည္ေခ်ာင္းအရင္ ရႇင္းတယ္..။
အဟမ္း အဟမ္းေပါ့..။
အဟမ္းဆုံးလုိ႔ .. စကားစေျပာမလုိ႔ ၾကံေနတုံး.. '' သူငယ္ခ်င္း မနက္ဖန္ အားလား '' တဲ့..။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အံ့အားသင့္.. က်န္တဲ့ ၀န္ထမ္းေတြလည္း ေၾကာင္သြားတယ္..။ သူကေတာ့ ေမးရုိးေမးစဥ္ ေမးလုိက္တဲ့ ပုံစံနဲ့ ခပ္ျပဳံးျပဳံးပါပဲ..။
အားပါတယ္.. မင္းဘာလုပ္ခ်င္လုိ႔ လဲ.. ညေနအလုပ္ဆင္းရင္ အိမ္လာခဲ့ေလ .. ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာတာေပါ့ လုိ႔ စကားျဖတ္ျပီး ေျပာစရာရႇိတာ ကြ်န္ေတာ္ေျပာရတယ္..။
ေျပာစရာရႇိတာေတြ ေျပာျပီးတာနဲ့ထုံးစံအတုိင္း ၀န္ထမ္းေတြကုိ ေျပာတာနားလည္လား လုိ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္ ကြ်န္ေတာ္ေမးေတာ့.. အားလုံးက နားလည္ပါတယ္ လုိ့ တညီတညႊတ္တည္း ျပန္ေျဖၾကတယ္..။
သူကေတာ့ '' ေအး '' တဲ့.။
27.8 ပုိင္ပါတယ္.. မင္းၾကည့္လုပ္လုိက္ပါ
မရႇိတာထက္ မသိတာခက္ ဆုိတဲ့ စကားေလးကုိ ဟုိနားဒီနားမႇာ ၾကားဖူးေနခဲ့တာေတာ့ အေတာ္ၾကာပါျပီ..။ ကုိယ့္အျဖစ္နဲ့ လက္ေတြ့ယႇဥ္ၾကည့္မႇ... အဲဒါ အေတာ္ဟုတ္တာပဲ လုိ႔ ထဲထဲ၀င္၀င္ ေတြးမိေတာ့တယ္..။
မသိတာခက္ ဆုိတာမႇာေတာင္ ရုိးရုိးတန္းတန္းမသိတာထက္ အလုိက္ကန္းဆုိးမသိတာက ပုိခက္ပါ့လားလုိ့ နားလည္ လာရတယ္..။
ငယ္သူငယ္ခ်င္းက အကူအညီေတာင္းလာတယ္..။ ကုိယ္ကလည္း သူေတာင္းတဲ့ အကူအညီကုိ ေပးႏုိင္တဲ့ အေျခအေန ရႇိေနတယ္..။ ကူညီခ်င္စိတ္ကလဲ အျပည့္..။ ကူညီလုိက္တယ္..။ ရုိးရုိးေလး တြက္ရင္ေတာ့ အုိေကမႇာ
စုိေျပ..'' ဘာလုိေသးလဲ '' .. ေပါ့..။
ဒါေပမယ့္ တေယာက္ကုိ တေယာက္ နားလည္ေပးႏုိင္စြမ္းက တကယ့္လက္ေတြ႔ မႇာ ဘက္မညီေတာ့ ျပသာနာက တစတစ ၾကီးထြားလာေတာ့တယ္..။
အဓိက က.. ကြ်န္ေတာ့္ကုိ စက္ရုံမႈး တေယာက္အေနနဲ့ သူ မျမင္ႏုိင္တာပဲ..။ ငယ္တုံးက ကစားေဖာ္ ကစားဖက္.. ေခြလႇိမ့္ဖက္.. တူတူပုန္းဖက္ .. မုန့္ဆုိ သူကေတာင္ မွ် ေကြ်းခဲ့ရေကာင္.. လို႔ ပဲ သူျမင္ေနေသးဟန္ တူပါတယ္..။
မၾကာခန ခြင့္ ယူတယ္..။ မၾကာခန ခြင့္မဲ့ ပ်က္တယ္..။ မင္းတုိ႔ စက္ရုံမႈးနဲ့ငါနဲ့ က ငယ္သူငယ္ခ်င္းကြ လုိ႔ လဲ.. ေဘးဘယ္ညာ ၀န္ထမ္းေတြၾကား ၾကဳံရင္ၾကဳံသလုိ ေၾကြးေၾကာ္ျပန္တယ္..။
တျဖည္းျဖည္းနဲ့ ၀န္ထမ္းစည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း ထိန္းသိမ္းရာမႇာ ခက္ခဲလာေတာ့တယ္..။ သူ့က်တမ်ိဳး.. က်န္တဲ့သူေတြက်တမ်ိဳး ဆုိတာမ်ိဳး ေလးေတြ ျမင္လာၾကေတာ့တယ္..။
ဒီအတုိင္းေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆုိျပီး .. တရက္ ဘီယာေသာက္ရင္း.. ျဖစ္သင့္တာေလးေတြ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာရေတာ့တယ္..။
ဘီယာပဲ မူးေနလုိ႔လား.. အေလးအနက္ ကုိ မရႇိတာလား ေတာ့မသိ..။ အုိေက ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္း..ကုိယ္နားလည္တယ္လုိ႔ သူေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မႇာ အေတာ္ေနသာထုိင္သာ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္..။
ဒါေပမယ့္ မၾကာပါဘူး..။ ေခြးျမီးေကာက္ က်ည္ေတာက္စြပ္ ဆုိသလုိမ်ိဳး သူျပန္လုပ္တာပါပဲ..။
အဆုိးဆုံးကေတာ့ (ကြ်န္ေတာ္ေရႇ့နားမႇာ ေရးခဲ့တဲ့ ရြာနတ္ပဲြကုိ) သူခြင့္ယူျပီး ျပန္သြားခဲ့တယ္..။ မင္းတုိ႔ငါတုိ႔ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတဲ့ နတ္ပဲြ.. မေရာက္တာကလည္း ၾကာျပီ ဆုိေတာ့ ငါျပန္ခ်င္တယ္.. ခြင့္ စီစဥ္ေပးပါ လုိ႔ ေတာင္းဆုိလာေတာ့ .. ကြ်န္ေတာ့္မႇာ ျငင္းရခက္ၾကီးေပါ့..။
သူငယ္ ခ်င္း အလုပ္ေတြကလည္း ပြင့္လင္းရာသီမုိ႔ လႇိဳင္ေနတာ မင္းသိသားပဲ.. မင္းမရႇိရင္ က်န္တဲ့ ၀န္ထမ္းေတြ ပုိပင္ပမ္းမယ္..။ တရက္မဟုတ္ေတာ့ .. ျငိဳျငင္မယ္.. ။ မင့္မလဲ.. ခြင့္လက္က်န္က မရႇိ.. ။
ငါ့မလဲ.. ဒီလုိအေျခအေနမႇာ မင္းကုိ ခြင့္ေပးဖုိ႔ က ခက္လႇပါတယ္..။ ဒါေၾကာင့္ မသြားလုိ႔ ျဖစ္ရင္ မသြားပါနဲ့လား လုိ႔ အၾကိမ္ၾကိမ္တားေပမယ့္.. သူငယ္ခ်င္း မင္းက စက္ရုံမႈးပဲ .. မင္းပုိင္ပါတယ္.. ၾကည့္လုပ္လုိက္ပါ တဲ့..။
ေညာင္ညိဳပင္ လမ္းခဲြ
မတတ္သာတဲ့အဆုံး.. သူ႔ခြင့္ကုိ ၾကံဖန္စီစဥ္ေပးရေတာ့တယ္..။ ဒါေပမယ့္ ခြင့္သာ ေစ့သြားတယ္.. ေမာင္မင္းၾကီးသားက ျပန္မေရာက္လာ..။ တစ္ရက္ေစာင့္တယ္..။ မထူးျခား..။ ႏွစ္ရက္.. ဘာသံမွ မၾကား..။
သုံးရက္ေျမာက္ေန႔မွာမွ.. ဖုံးဆက္လာေတာ့တယ္..။ သူငယ္ခ်င္း ငါတစ္ပတ္ေလာက္ ဆက္ေနျပီးမွ.. ျပန္လာခဲ့မယ္ တဲ့..။
ကုမၸဏီီရဲ႔ ၀န္ထမ္းစည္းကမ္းမွာက.. ငါးရက္ဆက္တုိက္ ခြင့္မဲ့ ပ်က္ရင္.. အဲဒီ၀န္ထမ္း ေအာ္တုိမက္တစ္ အလုပ္ျပဳတ္ တယ္..။ ကြ်န္ေတာ့္လုပ္ပုိင္ခြင့္ကလည္း အကန္႔အသတ္ေလးေတြ ရွိတယ္..။
၀န္ထမ္းတေယာက္ကုိ ခုႏွစ္ရက္(တပတ္)ထက္ ကြ်န္ေတာ္ ခြင့္ပုိေပးလုိ႔ မရဘူး..။ ခုႏွစ္ရက္ေက်ာ္တာနဲ႔ ဒု-အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ဒါရုိက္တာစီ တင္ျပ ခြင့္ေတာင္းရတယ္..။
ဆုိေတာ့.. သူ႔ကုိ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့အေၾကာင္း ဖုံးထဲမွာ ေျပာရေတာ့တယ္..။ စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးနဲ႔ ဖုံးခ်သြားတယ္..။
ေနာက္တပတ္အၾကာ သူျပန္ေရာက္လာေတာ့ ခြင့္မဲ့ငါးရက္နဲ႔ သူ႔ကုိ အလုပ္က ထုတ္ျပီးေနခဲ့ျပီ..။
ငါလဲ ဘယ္လုိမွ မတတ္ႏုိင္ဘူး.. မင္းကုိ အလုပ္ထုတ္ျပီးသြားျပီလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ရွင္းျပေတာ့ သေရာ္သလုိလုိ နဲ႔ သူရယ္တယ္..။
အစကတည္းက မင္းေတာင္းတဲ့ အကူအညီကုိ မလုိက္ေလ်ာခဲ့ရင္.. အခုလုိမ်ိဳး ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး..။ အခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းခင္မင္မႈေတာင္ ပ်က္စီးသြားခဲ့ျပီ..။ ငါ့အမွား ပဲ..။ ငါမွားသြားတယ္လုိ႔.. ေနာက္ဆုံးႏႈတ္ဆက္စကား
ကြ်န္ေတာ္ ဆုိမိတယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္ကုိ သနားသလုိလုိ အၾကည္႔နဲ႔ သူၾကည္႔ျပီး ''မင္းေျပာတာ ျပီးျပီလား''လုိ႔ ခႏုိးခနဲ႔ ေမးတယ္..။ သူ႔ကုိ စိတ္မသက္မသာၾကည္႔ရင္း ကြ်န္ေတာ္ေခါင္းျငိမ့္ျပေတာ့.. '' ဒါဆုိ ငါသြားျပီ ''
ဆုိျပီး ထထြက္သြားတယ္..။
ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္သၾကၤန္.. ရြာျပန္ေတာ့..သူ႔ကိစ္စ နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး .. တခ်ိဳ႔က ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေျပာလာတယ္..။
''မင္း လြန္တယ္ ''
တဲ့..။
ရွင္းျပေလ ရွဳပ္ေလ ျဖစ္မွာစုိးတာနဲ႔.. ကြ်န္ေတာ္ မခ်ိျပဳံးပဲ ျပဳံးေနလုိက္ေတာ့တယ္..။
27.9 တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး မရုိးရဘူး
ပုံမႇန္ ၀န္ထမ္းမဟုတ္ဘဲ.. ပုဂ္ဂုိရ္ေရး သံေယာဇဥ္နဲ့ အလုပ္ခန့္ ရတဲ့ ေနာက္ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ ရႇိေသးတယ္..။ ဒီတခါေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ဘဲ..သူငယ္ခ်င္းရဲ့ ညီေတြ..။ ကြ်န္ေတာ္ ရြာမႇာ က်ဳရႇင္ဆရာလုပ္စဥ္က တပည့္ေတြေပါ့..။
သူတုိ့အကုိလုပ္တဲ့ သူက.. တုိက္တုိက္တြန္းတြန္းေလး.. ေျပာလာတာနဲ့ ( အမႇတ္သည္းေျခကလဲ မရႇိေတာ့ ) ထုံးစံအတုိင္း သူတုိ့ကုိ ကြ်န္ေတာ္ခန့္လုိက္တယ္..။
နဂုိရ္ကတည္းက ဆရာတပည့္ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာမုိ့.. ေရႇ့က တစ္ေယာက္ ၾကဳံခဲ့သလုိမ်ိဳး ေတာ့ မၾကဳံခဲ့ရပါဘူး..။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ့ဇာတ္ညႊန္းက တမ်ိဳး..။
သူတုိ့နဲ့ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္နဲ့ ထုိးၾကၾကိတ္ၾက.. ကဲြၾကျပဲၾက ျဖစ္ပါေလေရာ..။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူတုိ့က ထုိးလုိက္ရတဲ့ဖက္က မဟုတ္ဘဲ ခံလုိက္ရတဲ့ ဖက္က..။
ကြ်န္ေတာ္ စက္ရုံမႈးျဖစ္ေနတဲ့ စက္ရုံမႇာ သူ့ညီေတြ အထုိးအၾကိတ္ခံရ.. ကဲြျပဲ တဲ့ အထိ ျဖစ္ ရသတဲ့လား လုိ႔ အကုိလုပ္သူက မေက်မနပ္ မခ်ိတင္ကဲ စကားဆုိတယ္..။
ပုိဆုိးတာက ၀န္ထမ္းအခ်င္းခ်င္းခုိက္ရန္ျဖစ္တာကုိ.. လူၾကီးမ်ားက.. ဒီအီး (DEPARTMENTAL ENQUIRY) လုပ္ရမယ္ ဆုိျပီး အဖဲြ႔ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ တာ၀န္ေပးတယ္..။ တရားခံ တရားလုိကုိ ခုံရုံးဖဲြ႔ျပီး စစ္ခ်က္ ယူရတယ္..။
သက္ေသတခ်ိဳ႔လဲ ေခၚေမးရတယ္..။
'' တုိ႔ရြာသား.. တုိ႔ဆရာက စက္ရုံမႈး ကြ.. ဘယ္သူ့အေရးစုိက္ရမႇာလဲ '' စတဲ့ အေႏႇာင့္အသြားမလြတ္တာေလးေတြ.. စစ္ခ်က္ထဲမႇာ .. ေပၚလာတယ္..။
အရႇဳပ္ထုတ္ထဲ .. ကုိယ္ေတာင္ ပါခ်င္သလုိလုိ ျဖစ္ေတာ့တာေပါ့..။
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္.. စစ္ခ်က္ အျပည့္အစုံကုိ လူၾကီးေတြ တင္ေပးလုိက္ရတယ္..။ ထုိးတဲ့လူကုိ အလုပ္ထုတ္ဖုိ႔ရယ္.. အထုိးခံရသူကုိလည္း.. သတိေပးတာမ်ိဳး လုပ္ဖို႔.. စစ္ေဆးေရးအဖဲြ႔ရဲ႔ .. မႇတ္ခ်က္အေနနဲ့ ထည့္ေပးလုိက္တယ္..။
ေသခ်ာစစ္ၾကည့္ေတာ့ ထုိးသူက မႇားသလုိ.. အထုိးခံရသူကလည္း.. မမႇန္ေနေတာ့.. လုပ္ထုံးလုပ္နည္းအရ.. မတတ္ႏုိင္ဘူး.. အဲသလုိပဲ.. မႇတ္ခ်က္ေပးလုိက္ရေတာ့တယ္..။
ရလာဒ္အေနနဲ့ကေတာ့.. ထုိးတဲ့သူကုိ အလုပ္ထုတ္လုိက္တယ္..။ အထုိးခံရတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္တပည့္ကုိေတာ့ သတိေပး လုိက္တယ္ေပါ့..။
ဒါေပမယ့္ ပဲြက မျပီးေသးဘူး..။ သူတုိ႔အကုိလုပ္တဲ့သူက.. သူ့ညီေတြ ေသြးထြက္သံယုိ ျဖစ္ရတာကုိ..ရဲစခန္းမႇာ အမႈဖြင့္တယ္..။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိေတာ့ ေျပာရႇာပါတယ္..။ ငါမေက်နပ္ဘူး..။ ထုိးတဲ့ေကာင္ကုိ တရားစဲြမယ္.. တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္လဲ .. မတားေတာ့ပါဘူး.. မင္းသေဘာ လုိ႔ပဲ ေျပာလုိက္ရေတာ့တယ္..။
ရဲမႈရဲခင္း ဆုိေတာ့.. သိေတာ္မူၾကတဲ့အတုိင္း ေတာ္ၾကာေနရင္း ရုံးခ်ိန္း ေတာ္ၾကာေနရုံးခ်ိန္း နဲ့ သူတုိ႔မႇာ အလုပ္ လုပ္ရတယ္လုိ႔ကုိ မရႇိေတာ့ဘူး..။ ေပးလုိက္ရတဲ့ ခြင့္.. ပ်က္လုိက္ၾကတဲ့ အလုပ္.. မၾကာခနပဲ..။
လူၾကီးမ်ားက.. ရဲစခန္းမႇာ အမႈဖြင့္တယ္ဆုိကတည္းက.. သိပ္ မၾကိဳက္ခ်င္ၾကဘူး..။ တႏြယ္ငင္ တစင္ပါ.. ကုမၸဏီီကုိ ထိခုိက္လာမႇာမ်ိဳး.. ကုမၸဏီီရဲ့ ပုံရိပ္ပ်က္မႇာမ်ိဳးကုိ မလုိလားလုိ့ ထင္ပါရဲ႔...။
အဲသလုိ မၾကိဳက္ေနတဲ့ၾကား.. ခြင့္ခနခနယူ.. အလုပ္မၾကာမၾကာပ်က္ေတာ့.. ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေခၚေျပာေတာ့တယ္..။
မင္းတပည့္ေတြနဲ့ ငါတုိ႔စက္ရုံနဲ့ေတာ့ အဆင္မေျပေတာ့ဘူး တဲ့..။
လူၾကီးမ်ားေျပာတာလဲ.. မလြန္ေတာ့.. ကြ်န္ေတာ္လဲ.. တဖက္ကုိ ေရြးလုိက္ရေတာ့တယ္..။
သူ့တုိ႔အကုိကေတာ့ အခုအခ်ိန္အထိ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ စကားမေျပာေတာ့ပါ..။ သူတုိ႔အမႈ ဘယ္လုိျဖစ္သြားသလဲ လည္း.. ကြ်န္ေတာ္မသိေတာ့ပါ..။
သူတုိ့အကုိလုပ္တဲ့ သူက.. တုိက္တုိက္တြန္းတြန္းေလး.. ေျပာလာတာနဲ့ ( အမႇတ္သည္းေျခကလဲ မရႇိေတာ့ ) ထုံးစံအတုိင္း သူတုိ့ကုိ ကြ်န္ေတာ္ခန့္လုိက္တယ္..။
နဂုိရ္ကတည္းက ဆရာတပည့္ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာမုိ့.. ေရႇ့က တစ္ေယာက္ ၾကဳံခဲ့သလုိမ်ိဳး ေတာ့ မၾကဳံခဲ့ရပါဘူး..။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ့ဇာတ္ညႊန္းက တမ်ိဳး..။
သူတုိ့နဲ့ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္နဲ့ ထုိးၾကၾကိတ္ၾက.. ကဲြၾကျပဲၾက ျဖစ္ပါေလေရာ..။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူတုိ့က ထုိးလုိက္ရတဲ့ဖက္က မဟုတ္ဘဲ ခံလုိက္ရတဲ့ ဖက္က..။
ကြ်န္ေတာ္ စက္ရုံမႈးျဖစ္ေနတဲ့ စက္ရုံမႇာ သူ့ညီေတြ အထုိးအၾကိတ္ခံရ.. ကဲြျပဲ တဲ့ အထိ ျဖစ္ ရသတဲ့လား လုိ႔ အကုိလုပ္သူက မေက်မနပ္ မခ်ိတင္ကဲ စကားဆုိတယ္..။
ပုိဆုိးတာက ၀န္ထမ္းအခ်င္းခ်င္းခုိက္ရန္ျဖစ္တာကုိ.. လူၾကီးမ်ားက.. ဒီအီး (DEPARTMENTAL ENQUIRY) လုပ္ရမယ္ ဆုိျပီး အဖဲြ႔ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ တာ၀န္ေပးတယ္..။ တရားခံ တရားလုိကုိ ခုံရုံးဖဲြ႔ျပီး စစ္ခ်က္ ယူရတယ္..။
သက္ေသတခ်ိဳ႔လဲ ေခၚေမးရတယ္..။
'' တုိ႔ရြာသား.. တုိ႔ဆရာက စက္ရုံမႈး ကြ.. ဘယ္သူ့အေရးစုိက္ရမႇာလဲ '' စတဲ့ အေႏႇာင့္အသြားမလြတ္တာေလးေတြ.. စစ္ခ်က္ထဲမႇာ .. ေပၚလာတယ္..။
အရႇဳပ္ထုတ္ထဲ .. ကုိယ္ေတာင္ ပါခ်င္သလုိလုိ ျဖစ္ေတာ့တာေပါ့..။
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္.. စစ္ခ်က္ အျပည့္အစုံကုိ လူၾကီးေတြ တင္ေပးလုိက္ရတယ္..။ ထုိးတဲ့လူကုိ အလုပ္ထုတ္ဖုိ႔ရယ္.. အထုိးခံရသူကုိလည္း.. သတိေပးတာမ်ိဳး လုပ္ဖို႔.. စစ္ေဆးေရးအဖဲြ႔ရဲ႔ .. မႇတ္ခ်က္အေနနဲ့ ထည့္ေပးလုိက္တယ္..။
ေသခ်ာစစ္ၾကည့္ေတာ့ ထုိးသူက မႇားသလုိ.. အထုိးခံရသူကလည္း.. မမႇန္ေနေတာ့.. လုပ္ထုံးလုပ္နည္းအရ.. မတတ္ႏုိင္ဘူး.. အဲသလုိပဲ.. မႇတ္ခ်က္ေပးလုိက္ရေတာ့တယ္..။
ရလာဒ္အေနနဲ့ကေတာ့.. ထုိးတဲ့သူကုိ အလုပ္ထုတ္လုိက္တယ္..။ အထုိးခံရတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္တပည့္ကုိေတာ့ သတိေပး လုိက္တယ္ေပါ့..။
ဒါေပမယ့္ ပဲြက မျပီးေသးဘူး..။ သူတုိ႔အကုိလုပ္တဲ့သူက.. သူ့ညီေတြ ေသြးထြက္သံယုိ ျဖစ္ရတာကုိ..ရဲစခန္းမႇာ အမႈဖြင့္တယ္..။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိေတာ့ ေျပာရႇာပါတယ္..။ ငါမေက်နပ္ဘူး..။ ထုိးတဲ့ေကာင္ကုိ တရားစဲြမယ္.. တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္လဲ .. မတားေတာ့ပါဘူး.. မင္းသေဘာ လုိ႔ပဲ ေျပာလုိက္ရေတာ့တယ္..။
ရဲမႈရဲခင္း ဆုိေတာ့.. သိေတာ္မူၾကတဲ့အတုိင္း ေတာ္ၾကာေနရင္း ရုံးခ်ိန္း ေတာ္ၾကာေနရုံးခ်ိန္း နဲ့ သူတုိ႔မႇာ အလုပ္ လုပ္ရတယ္လုိ႔ကုိ မရႇိေတာ့ဘူး..။ ေပးလုိက္ရတဲ့ ခြင့္.. ပ်က္လုိက္ၾကတဲ့ အလုပ္.. မၾကာခနပဲ..။
လူၾကီးမ်ားက.. ရဲစခန္းမႇာ အမႈဖြင့္တယ္ဆုိကတည္းက.. သိပ္ မၾကိဳက္ခ်င္ၾကဘူး..။ တႏြယ္ငင္ တစင္ပါ.. ကုမၸဏီီကုိ ထိခုိက္လာမႇာမ်ိဳး.. ကုမၸဏီီရဲ့ ပုံရိပ္ပ်က္မႇာမ်ိဳးကုိ မလုိလားလုိ့ ထင္ပါရဲ႔...။
အဲသလုိ မၾကိဳက္ေနတဲ့ၾကား.. ခြင့္ခနခနယူ.. အလုပ္မၾကာမၾကာပ်က္ေတာ့.. ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေခၚေျပာေတာ့တယ္..။
မင္းတပည့္ေတြနဲ့ ငါတုိ႔စက္ရုံနဲ့ေတာ့ အဆင္မေျပေတာ့ဘူး တဲ့..။
လူၾကီးမ်ားေျပာတာလဲ.. မလြန္ေတာ့.. ကြ်န္ေတာ္လဲ.. တဖက္ကုိ ေရြးလုိက္ရေတာ့တယ္..။
သူ့တုိ႔အကုိကေတာ့ အခုအခ်ိန္အထိ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ စကားမေျပာေတာ့ပါ..။ သူတုိ႔အမႈ ဘယ္လုိျဖစ္သြားသလဲ လည္း.. ကြ်န္ေတာ္မသိေတာ့ပါ..။
27.10 ေမးမွ ေမးတတ္ပေလ
အလုပ္ထဲက ေပ်ာ္စရာမေကာင္းတဲ့ အေတြ႔အၾကဳံေတြ မွ်ေ၀တာ ခနရပ္ျပီး.. ဘ၀အေမာ ေျပေစခဲ့တဲ့ .. အခုိက္အတန္႔ေလးေတြ အေၾကာင္း ေျပာရအုံးမယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္ရုံးခန္းမွာ စာေရးမ သုံးေယာက္ရွိတယ္..။ အားလုံးက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အသက္သိပ္မကြာလွဘူး..။ တခ်ိဳ႔ဆုိ.. ကြ်န္ေတာ့္ထက္ နည္းနည္းေတာင္ ၾကီးတယ္..။ ဒါေပမယ့္ ရာထူးအရ သူတုိ႔အားလုံးက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ '' အကုိၾကီး '' လုိ႔ ေခၚၾကတယ္..။
သူတုိ႔ထဲက တစ္ေယာက္က ေကအမ္ဒီမွာ ကြန္ျပဴတာ ဆရာမလုပ္ခဲ့ဖူးတယ္..။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ ကြန္ျပဴတာ ဆရာမလုိ႔ ေျပာရင္လဲ ရတယ္..။ ေက်ာင္းျပီးလုိ႔ အလုပ္စ၀င္ကတည္းက.. စက္ရုံထဲမွာ စက္ေတြနဲ႔ပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ နပမ္းလုံးခဲ့တာမုိ႔ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္အေတာ္အလွမ္းေ၀းခဲ့ရတယ္..။
ရာထူးတဆင့္ျပီးတဆင့္တုိးျပီး.. မန္းေန႔ခ်္မင့္ လယ္ဗယ္ ေရာက္မွ.. ကြန္ျပဴတာ သုံးရဖုိ႔ ျဖစ္လာေတာ့.. ေခြးလက္ေပး သင္ဆုိတာမ်ိဳးလုိ.. အေတာ္အားထုတ္ခဲ့ရတာေပါ့..။
မွတ္မိေသးတယ္..။ တုိက္ပင္.. ရုိက္ စက်င့္ေတာ့.. ၾကက္အစာေကာက္သလုိမ်ိဳး တေခ်ာင္းေထာက္နဲ႔ တမိနစ္ ဆယ္လုံး ျပီးေအာင္ မနည္း ရုိက္ရတယ္..။
အကုိၾကီးသာ စာစီစာရုိက္ လုပ္စားရင္ ထမင္းေတာင္ နပ္မွန္မယ္ မထင္ဘူး လုိ႔ အားလုံးက ၀ုိင္းေျပာၾကတဲ့ အထိပဲ..။
တကယ့္ ေမာင္ရင္းႏွမေတြလုိ.. ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆုိေတာ့.. တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ရာထူးဆုိတာေတြ ေမ့ထားျပီး ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ နဲ႔ အေတာ္ေပ်ာ္ဖုိ႔ ေကာင္းခဲ့ၾကပါတယ္..။
အလုပ္ပါးလုိ႔ အခ်ိန္ေလး ရရင္.. ဟုိေရာက္ဒီေရာက္.. စပ္မိရာရာေလးေတြ ၀ုိင္းထုိင္ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္..။
တရက္မေတာ့ .. ဘယ္ကေနဘယ္လုိမွန္းမသိဘဲ.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔စကား၀ုိင္း မွာစက္ရုံက အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေရာက္သြားတယ္..။ သူက အာအုိင္တီ.. ၉၄ ဆင္း..။ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကီးတယ္..။
အလုပ္၀င္တာေနာက္က်တာရယ္.. တျခားအေၾကာင္းေၾကာင္းေတြနဲ႔.. ကြ်န္ေတာ့္ေအာက္မွာ.. ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ သူလုပ္သြားခဲ့တယ္..။ နာမည္ရင္း ေမာင္ေမာင္ဦးေပ်ာက္ျပီး တစက္ရုံလုံးက သူ႔ကုိ ဆရာေမာင္ လုိ႔ ေခၚၾကတယ္..။
ပုဂ္ဂုိရ္ေရး ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အင္မတန္ရင္းႏွီးပါတယ္..။ စိတ္ရင္းလဲ အင္မတန္ျဖဴစင္တဲ့ သူေပါ့..။ အခုေတာ့ စင္ကာပူမွာ အေျခက်ေနပါျပီ..။
သူက.. မြတ္ဆလင္..။ ဘာသာေရးလဲ အင္မတန္ ကုိင္းရွိဳင္း တယ္..။
သူ႔အေၾကာင္း ေျပာၾကရင္းနဲ႔.. မြတ္ဆလင္ေယာက်္ားေတြ ဘာသာေရးအရ.. CIRCUMCISE လုပ္တဲ့ အေၾကာင္း ေျပာေတာ့.. ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ကြန္ျပဴတာသင္ေပးတယ္ဆုိတဲ့ တေယာက္က ေမးတယ္..။
'' ဆရာေမာင္လည္း.. CIRCUMCISE လုပ္ ထားမွာေပါ့ ေနာ္ '' တဲ့..။
ဟဲ့ ဒီေလာက္ ဘာသာေရး ကုိင္းရွဳိင္းတဲ့ ဆရာေမာင္ မလုပ္ဘဲ ေနမလား.. လုိ႔ တျခားတေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ကုိယ္စား၀င္ေျဖတယ္..။
ဘာမွမေျပာဘဲ.. နားေထာင္ေနတဲ့ က်န္တေယာက္က ..
'' ဆရာေမာင္ အဲသလုိ လုပ္တာ.. တႏွစ္တခါ လုပ္ရတာလား .. '' တဲ့..။
ကြ်န္ေတာ့္မွာ မ်က္ရည္ေတြမ်ား ထြက္လုိ႔..။ ရယ္လုိက္ရတာ..။
''တႏွစ္တခါမ်ား လုပ္ရလုိ႔ကေတာ့ ငါတုိ႔ဆရာေမာင္ သရက္သီးပုိးတီ လွီးထားတာက မွ ၾကည္႔ေကာင္းအုံးမယ္ '' လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့ သူတုိ႔တေတြလဲ ရယ္လုိက္ၾကတာ..။
ကြ်န္ေတာ့္ရုံးခန္းမွာ စာေရးမ သုံးေယာက္ရွိတယ္..။ အားလုံးက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အသက္သိပ္မကြာလွဘူး..။ တခ်ိဳ႔ဆုိ.. ကြ်န္ေတာ့္ထက္ နည္းနည္းေတာင္ ၾကီးတယ္..။ ဒါေပမယ့္ ရာထူးအရ သူတုိ႔အားလုံးက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ '' အကုိၾကီး '' လုိ႔ ေခၚၾကတယ္..။
သူတုိ႔ထဲက တစ္ေယာက္က ေကအမ္ဒီမွာ ကြန္ျပဴတာ ဆရာမလုပ္ခဲ့ဖူးတယ္..။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ ကြန္ျပဴတာ ဆရာမလုိ႔ ေျပာရင္လဲ ရတယ္..။ ေက်ာင္းျပီးလုိ႔ အလုပ္စ၀င္ကတည္းက.. စက္ရုံထဲမွာ စက္ေတြနဲ႔ပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ နပမ္းလုံးခဲ့တာမုိ႔ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္အေတာ္အလွမ္းေ၀းခဲ့ရတယ္..။
ရာထူးတဆင့္ျပီးတဆင့္တုိးျပီး.. မန္းေန႔ခ်္မင့္ လယ္ဗယ္ ေရာက္မွ.. ကြန္ျပဴတာ သုံးရဖုိ႔ ျဖစ္လာေတာ့.. ေခြးလက္ေပး သင္ဆုိတာမ်ိဳးလုိ.. အေတာ္အားထုတ္ခဲ့ရတာေပါ့..။
မွတ္မိေသးတယ္..။ တုိက္ပင္.. ရုိက္ စက်င့္ေတာ့.. ၾကက္အစာေကာက္သလုိမ်ိဳး တေခ်ာင္းေထာက္နဲ႔ တမိနစ္ ဆယ္လုံး ျပီးေအာင္ မနည္း ရုိက္ရတယ္..။
အကုိၾကီးသာ စာစီစာရုိက္ လုပ္စားရင္ ထမင္းေတာင္ နပ္မွန္မယ္ မထင္ဘူး လုိ႔ အားလုံးက ၀ုိင္းေျပာၾကတဲ့ အထိပဲ..။
တကယ့္ ေမာင္ရင္းႏွမေတြလုိ.. ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆုိေတာ့.. တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ရာထူးဆုိတာေတြ ေမ့ထားျပီး ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ နဲ႔ အေတာ္ေပ်ာ္ဖုိ႔ ေကာင္းခဲ့ၾကပါတယ္..။
အလုပ္ပါးလုိ႔ အခ်ိန္ေလး ရရင္.. ဟုိေရာက္ဒီေရာက္.. စပ္မိရာရာေလးေတြ ၀ုိင္းထုိင္ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္..။
တရက္မေတာ့ .. ဘယ္ကေနဘယ္လုိမွန္းမသိဘဲ.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔စကား၀ုိင္း မွာစက္ရုံက အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေရာက္သြားတယ္..။ သူက အာအုိင္တီ.. ၉၄ ဆင္း..။ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကီးတယ္..။
အလုပ္၀င္တာေနာက္က်တာရယ္.. တျခားအေၾကာင္းေၾကာင္းေတြနဲ႔.. ကြ်န္ေတာ့္ေအာက္မွာ.. ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ သူလုပ္သြားခဲ့တယ္..။ နာမည္ရင္း ေမာင္ေမာင္ဦးေပ်ာက္ျပီး တစက္ရုံလုံးက သူ႔ကုိ ဆရာေမာင္ လုိ႔ ေခၚၾကတယ္..။
ပုဂ္ဂုိရ္ေရး ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အင္မတန္ရင္းႏွီးပါတယ္..။ စိတ္ရင္းလဲ အင္မတန္ျဖဴစင္တဲ့ သူေပါ့..။ အခုေတာ့ စင္ကာပူမွာ အေျခက်ေနပါျပီ..။
သူက.. မြတ္ဆလင္..။ ဘာသာေရးလဲ အင္မတန္ ကုိင္းရွိဳင္း တယ္..။
သူ႔အေၾကာင္း ေျပာၾကရင္းနဲ႔.. မြတ္ဆလင္ေယာက်္ားေတြ ဘာသာေရးအရ.. CIRCUMCISE လုပ္တဲ့ အေၾကာင္း ေျပာေတာ့.. ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ကြန္ျပဴတာသင္ေပးတယ္ဆုိတဲ့ တေယာက္က ေမးတယ္..။
'' ဆရာေမာင္လည္း.. CIRCUMCISE လုပ္ ထားမွာေပါ့ ေနာ္ '' တဲ့..။
ဟဲ့ ဒီေလာက္ ဘာသာေရး ကုိင္းရွဳိင္းတဲ့ ဆရာေမာင္ မလုပ္ဘဲ ေနမလား.. လုိ႔ တျခားတေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ကုိယ္စား၀င္ေျဖတယ္..။
ဘာမွမေျပာဘဲ.. နားေထာင္ေနတဲ့ က်န္တေယာက္က ..
'' ဆရာေမာင္ အဲသလုိ လုပ္တာ.. တႏွစ္တခါ လုပ္ရတာလား .. '' တဲ့..။
ကြ်န္ေတာ့္မွာ မ်က္ရည္ေတြမ်ား ထြက္လုိ႔..။ ရယ္လုိက္ရတာ..။
''တႏွစ္တခါမ်ား လုပ္ရလုိ႔ကေတာ့ ငါတုိ႔ဆရာေမာင္ သရက္သီးပုိးတီ လွီးထားတာက မွ ၾကည္႔ေကာင္းအုံးမယ္ '' လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့ သူတုိ႔တေတြလဲ ရယ္လုိက္ၾကတာ..။
Saturday, September 13, 2008
26.1 အာ၀ါဟ.. ၀ိ၀ါဟ.. ဘာညာကြိကြ
သမီးရည္းစားတုိ႔ ထုံးစံအတုိင္း ရန္ျဖစ္လုိက္ ျပန္ခ်စ္လုိက္ စိတ္ေကာက္လုိက္ နဲ့ပဲ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏႇစ္ေယာက္ရဲ႔သမီးရည္းစားသက္တမ္းက လေျပာင္းႏႇစ္ခ်ီ ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ျဖတ္သန္းလာတဲ့ လူ့႔သက္တမ္းကလဲ ႏႇစ္ဆယ့္ရႇစ္ႏႇစ္ ရႇိေနခဲ့ျပီ..။
အိမ္ေထာင္ျပဳ ေနာက္က်ရင္ '' အဘခါးကုန္း၊ သားစားတုန္း '' ျဖစ္မယ္..။ ဒါေၾကာင့္ သုံးဆယ္မေက်ာ္ခင္ အိမ္ေထာင္ျပဳတာ အေကာင္းဆုံး ပဲ..။ ဒါမႇ.. ကုိယ္က အသက္ငါးဆယ္ ဆုိရင္ ကုိယ့္သားသမီးက ႏႇစ္ဆယ္.. ထိန္းလုိ႔သိမ္းလုိ႔ ေကာင္းမယ္..။ စတဲ့ .. အိမ္ေထာင္မႈဆုိင္ရာ ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီ ေတြကလဲ ဟုိလူေျပာ ဒီလူေျပာနဲ့ အေတာ့္ကုိ နားရည္၀ေနခဲ့ ျပီ..။
အက်ိဳးဆက္အေနနဲ့ကေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳလုိက္ရင္ ေကာင္းမလားဆုိတဲ့ အေတြး ေခါင္းထဲ ေရာက္လာ ခဲ့ ေတာ့တာပဲ..။
မဒမ့္ဖက္ကလဲ.. အိမ္ေထာင္ျပဳမယ့္ ကိစၥ သေဘာတူတယ္..။ မဒမ္ဖက္က ဆုိလုိ႔ သူ့မိဘ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း အသုိင္းအ၀ုိင္းကလုိ ့ မထင္နဲ့ အုံး..။ မဒမ္က သေဘာတူတာ..။ အဲဒါဆုိ လုံေလာက္ျပီပဲ မဟုတ္လား..။
ကာယကံရႇင္ လုလင္ပ်ိဳ နဲ့ လုံမပ်ိဳ ႏႇစ္ဦး စိတ္တူသေဘာတူ အိမ္ရာထူေထာင္ၾကေတာ့မယ္ လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ျပီး သကာလ ေက်းဇူးရႇင္မိဘမ်ားကုိ ခြင့္ေတာင္းျခင္းသည္ မဂၤလာတရားေတာ္ႏႇင့္ အညီျဖစ္ေပသည္ ဆုိတာမို႔သူ့ဖက္ ကုိယ့္ဖက္ မိဘမ်ားကုိ ခြင့္ေတာင္းၾကတယ္..။
အထူးသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ဖက္ေပါ့..။ သူ့ဖက္က အေမပဲ ရႇိျပီး အဲဒီအေမကလဲ.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အိမ္ေထာင္ျပဳမယ့္အခ်ိန္မႇာ ဘယ္မႇာ ေရာက္ေနမႇန္း မသိ ျဖစ္ေနခဲ့တာမုိ႔ ထူးေထြျပီး ခြင့္ေတာင္းစရာ မလုိေတာ့ဘူး..။
မင္းက ခြင့္ေတာင္းတာလား အသိေပးတာလား
စာတတန္ေပတတန္နဲ့ မႏၲေလးက မိဘမ်ားဆီ ခြင့္ေတာင္းေနရင္ ၾကာေနမႇာမုိ႔ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့ မယ့္ အေၾကာင္း ဖုံးလႇမ္းဆက္လုိက္တယ္..။
အေမ ဖုံးလာကုိင္တယ္..။
ဘ၀မႇာ ပထမဦးဆုံးအၾကိမ္ ဒီလုိကိစၥမ်ိဳး ခြင့္ေတာင္းတာ ဆုိေပမယ့္ သေဘာတူတူ မတူတူ၊ ယူကုိယူမႇာ ဆုိေတာ့ ရုပ္ရႇင္ေတြ ၀တၳဳေတြထဲ လုိ ေဇာေခြ်းေတြျပန္၊ စကားေတြ အ.ထစ္ အ.ထစ္ ေတာ့ ျဖစ္မေနခဲ့ပါဘူး..။
အေမလား.. သားပါ လုိ႔ ေျပာေတာ့ ၀မ္းသာအားရနဲ့ သား ေနေကာင္းလား ဘာပဲညာပဲ နဲ့ အေမက ရႊန္းရႊန္းေ၀ ေနလုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္မႇာ နည္းနည္း ဆြံ႔သြားသလုိေတာင္ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္..။
မိန္းမယူ ေတာ့မယ္ လုိ႔ သိသြားတာနဲ့ အေမ့ရဲ့ ရႊန္းရႊန္းေ၀မႈ ေတြ နိဂုံးခ်ဳပ္သြားေတာ့မႇာ ၾကိဳ သိ ေနျပီကုိး..။
သုိ႔ေသာ္.. ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေစ်း လုိ႔ စိတ္ပုိင္းျဖတ္ရင္း '' အေမ့ ကုိ ခြင့္ေတာင္း စရာ ရႇိတယ္ '' လုိ႔ အသံမႇန္ေအာင္ ထိန္းျပီး ကြ်န္ေတာ္ေျပာလုိက္တယ္..။
'' ထူးထူးဆန္းဆန္း ဘာမ်ားလဲ ငါ့သား ရယ္ '' လုိ႔ အေမက ခပ္ေလးေလး ေလး ျပန္ေမးတယ္..။
အစ သာ ခက္တာ.. စမိသြားျပီဆုိ ဆက္ေျပာဖုိ႔ က လြယ္သြားျပီမုိ႔ '' ကြ်န္ေတာ္ မိန္းမယူေတာ့မလုိ႔.. အဲဒါ အေမတုိ႔ကုိ ခြင့္ေတာင္း တာ '' ။
ကြ်န္ေတာ့္စကားအဆုံးမႇာ အေမ့ဖက္က ဖုံးသံ တိတ္သြားခဲ့တယ္..။ ေတာ္ေနၾကာမႇာ '' မင္းက ခြင့္ေတာင္းတာလား အသိေပးတာလား '' ဆုိတဲ့ အေမ့အသံ ထြက္လာတယ္..။
ခြင့္ေတာင္းတယ္ဆုိေပမယ့္ ငါတုိ႔ခြင့္မျပဳလဲ မင္းကယူမႇာပဲ မဟုတ္လား လုိ.အေမ ဆက္ေမးတယ္..။ (သူ့သားအေၾကာင္းေတာ့ သူသိတယ္ )
'' အင္း .. အဲ.. ဟုိေလ.. ဘယ္လုိ ေျပာရမလဲ '' ဆုိတာေလာက္ ေတာင္ ျပန္မေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေန ၀န္ခံသေဘာမ်ိဳးနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ တုံဏႇိဘာေ၀ လုပ္ေနလုိက္တယ္..။
သားအမိႏႇစ္ေယာက္လုံး တယ္လီဖုံးကုိယ္စီကုိင္ျပီး စကားတခြန္းမႇ မေျပာဘဲ သုံးေလးငါးမိနစ္ေလာက္ ျငိမ္ေနၾကတယ္..။
ေနာက္ဆုံးမႇာ ကြ်န္ေတာ္ပဲ '' အေမ့ကုိ ခြင့္ေတာင္းအသိေပးတာပါ '' လုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ့တယ္..။
'' ဂြပ္ ''
အေမဖုံးခ်သြားတယ္..။
အိမ္ေထာင္ျပဳ ေနာက္က်ရင္ '' အဘခါးကုန္း၊ သားစားတုန္း '' ျဖစ္မယ္..။ ဒါေၾကာင့္ သုံးဆယ္မေက်ာ္ခင္ အိမ္ေထာင္ျပဳတာ အေကာင္းဆုံး ပဲ..။ ဒါမႇ.. ကုိယ္က အသက္ငါးဆယ္ ဆုိရင္ ကုိယ့္သားသမီးက ႏႇစ္ဆယ္.. ထိန္းလုိ႔သိမ္းလုိ႔ ေကာင္းမယ္..။ စတဲ့ .. အိမ္ေထာင္မႈဆုိင္ရာ ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီ ေတြကလဲ ဟုိလူေျပာ ဒီလူေျပာနဲ့ အေတာ့္ကုိ နားရည္၀ေနခဲ့ ျပီ..။
အက်ိဳးဆက္အေနနဲ့ကေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳလုိက္ရင္ ေကာင္းမလားဆုိတဲ့ အေတြး ေခါင္းထဲ ေရာက္လာ ခဲ့ ေတာ့တာပဲ..။
မဒမ့္ဖက္ကလဲ.. အိမ္ေထာင္ျပဳမယ့္ ကိစၥ သေဘာတူတယ္..။ မဒမ္ဖက္က ဆုိလုိ႔ သူ့မိဘ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း အသုိင္းအ၀ုိင္းကလုိ ့ မထင္နဲ့ အုံး..။ မဒမ္က သေဘာတူတာ..။ အဲဒါဆုိ လုံေလာက္ျပီပဲ မဟုတ္လား..။
ကာယကံရႇင္ လုလင္ပ်ိဳ နဲ့ လုံမပ်ိဳ ႏႇစ္ဦး စိတ္တူသေဘာတူ အိမ္ရာထူေထာင္ၾကေတာ့မယ္ လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ျပီး သကာလ ေက်းဇူးရႇင္မိဘမ်ားကုိ ခြင့္ေတာင္းျခင္းသည္ မဂၤလာတရားေတာ္ႏႇင့္ အညီျဖစ္ေပသည္ ဆုိတာမို႔သူ့ဖက္ ကုိယ့္ဖက္ မိဘမ်ားကုိ ခြင့္ေတာင္းၾကတယ္..။
အထူးသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ဖက္ေပါ့..။ သူ့ဖက္က အေမပဲ ရႇိျပီး အဲဒီအေမကလဲ.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အိမ္ေထာင္ျပဳမယ့္အခ်ိန္မႇာ ဘယ္မႇာ ေရာက္ေနမႇန္း မသိ ျဖစ္ေနခဲ့တာမုိ႔ ထူးေထြျပီး ခြင့္ေတာင္းစရာ မလုိေတာ့ဘူး..။
မင္းက ခြင့္ေတာင္းတာလား အသိေပးတာလား
စာတတန္ေပတတန္နဲ့ မႏၲေလးက မိဘမ်ားဆီ ခြင့္ေတာင္းေနရင္ ၾကာေနမႇာမုိ႔ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့ မယ့္ အေၾကာင္း ဖုံးလႇမ္းဆက္လုိက္တယ္..။
အေမ ဖုံးလာကုိင္တယ္..။
ဘ၀မႇာ ပထမဦးဆုံးအၾကိမ္ ဒီလုိကိစၥမ်ိဳး ခြင့္ေတာင္းတာ ဆုိေပမယ့္ သေဘာတူတူ မတူတူ၊ ယူကုိယူမႇာ ဆုိေတာ့ ရုပ္ရႇင္ေတြ ၀တၳဳေတြထဲ လုိ ေဇာေခြ်းေတြျပန္၊ စကားေတြ အ.ထစ္ အ.ထစ္ ေတာ့ ျဖစ္မေနခဲ့ပါဘူး..။
အေမလား.. သားပါ လုိ႔ ေျပာေတာ့ ၀မ္းသာအားရနဲ့ သား ေနေကာင္းလား ဘာပဲညာပဲ နဲ့ အေမက ရႊန္းရႊန္းေ၀ ေနလုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္မႇာ နည္းနည္း ဆြံ႔သြားသလုိေတာင္ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္..။
မိန္းမယူ ေတာ့မယ္ လုိ႔ သိသြားတာနဲ့ အေမ့ရဲ့ ရႊန္းရႊန္းေ၀မႈ ေတြ နိဂုံးခ်ဳပ္သြားေတာ့မႇာ ၾကိဳ သိ ေနျပီကုိး..။
သုိ႔ေသာ္.. ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေစ်း လုိ႔ စိတ္ပုိင္းျဖတ္ရင္း '' အေမ့ ကုိ ခြင့္ေတာင္း စရာ ရႇိတယ္ '' လုိ႔ အသံမႇန္ေအာင္ ထိန္းျပီး ကြ်န္ေတာ္ေျပာလုိက္တယ္..။
'' ထူးထူးဆန္းဆန္း ဘာမ်ားလဲ ငါ့သား ရယ္ '' လုိ႔ အေမက ခပ္ေလးေလး ေလး ျပန္ေမးတယ္..။
အစ သာ ခက္တာ.. စမိသြားျပီဆုိ ဆက္ေျပာဖုိ႔ က လြယ္သြားျပီမုိ႔ '' ကြ်န္ေတာ္ မိန္းမယူေတာ့မလုိ႔.. အဲဒါ အေမတုိ႔ကုိ ခြင့္ေတာင္း တာ '' ။
ကြ်န္ေတာ့္စကားအဆုံးမႇာ အေမ့ဖက္က ဖုံးသံ တိတ္သြားခဲ့တယ္..။ ေတာ္ေနၾကာမႇာ '' မင္းက ခြင့္ေတာင္းတာလား အသိေပးတာလား '' ဆုိတဲ့ အေမ့အသံ ထြက္လာတယ္..။
ခြင့္ေတာင္းတယ္ဆုိေပမယ့္ ငါတုိ႔ခြင့္မျပဳလဲ မင္းကယူမႇာပဲ မဟုတ္လား လုိ.အေမ ဆက္ေမးတယ္..။ (သူ့သားအေၾကာင္းေတာ့ သူသိတယ္ )
'' အင္း .. အဲ.. ဟုိေလ.. ဘယ္လုိ ေျပာရမလဲ '' ဆုိတာေလာက္ ေတာင္ ျပန္မေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေန ၀န္ခံသေဘာမ်ိဳးနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ တုံဏႇိဘာေ၀ လုပ္ေနလုိက္တယ္..။
သားအမိႏႇစ္ေယာက္လုံး တယ္လီဖုံးကုိယ္စီကုိင္ျပီး စကားတခြန္းမႇ မေျပာဘဲ သုံးေလးငါးမိနစ္ေလာက္ ျငိမ္ေနၾကတယ္..။
ေနာက္ဆုံးမႇာ ကြ်န္ေတာ္ပဲ '' အေမ့ကုိ ခြင့္ေတာင္းအသိေပးတာပါ '' လုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ့တယ္..။
'' ဂြပ္ ''
အေမဖုံးခ်သြားတယ္..။
26.2 '' မဂၤလာေန့ရက္ မဂၤလာအခ်ိန္ ေရြးျပီ ''
အေမက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ႏႇေမ်ာတဲ့စိတ္နဲ့ ဘယ္သူနဲ့ယူယူ သေဘာမတူႏုိင္ျဖစ္ ေနခဲ့ တယ္..။ အေဖကေတာ့ တခြန္းပဲ ေျပာတယ္..။ '' ငါ့ ေငြလုပ္တဲ့စက္ကေလး သူမ်ား သိမ္းသြားျပီ '' တဲ့..။
အိမ္ေထာင္ရက္သား က်သြားရင္ အေဖအေမကုိ မေထာက္ပံ့ႏုိင္၊ မေထာက္ပံ့ေတာ့မႇာ ကုိ ရည္ညႊန္းျပီး ေျပာတာပဲ..။
မိဘမ်ားကုိလဲ ျပည့္စုံတဲ့အထိ ေထာက္ပံ့၊ ကုိယ္လည္း အထုိက္အေလ်ာက္ အဆင္ေျပမႇ အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္လုိ႔ ေတြးေနသူေတြ မနည္း ရႇိပါတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေနာင္ခါလာေနာင္ခါေစ်း လုိ႔ ပဲ သေဘာထားလုိက္ျပီး မဒမ္နဲ့ အခါေတာ္ေပး နတ္ေရးငယ္ေရႊစာ.. မဂၤလာေန့ရက္ေရြး ဖုိ႔ လုပ္တယ္..။
မဂၤလာရက္ ေရြးတယ္ဆုိလုိ႔ ဘယ္ ေဗဒင္ဆရာဆီမ်ား သြား အၾကံေတာင္းလဲ လုိ႔ ထင္မေနၾကနဲ့အုံး..။
ရန္ကုန္ျမိဳ့ေပၚက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတကာ လႇည့္ျပီး ဘယ္ရက္အားသလဲ.. ။ အားတဲ့ရက္က တုိ႔ မဂၤလာရက္ပဲ လုိ႔ သတ္မႇတ္လုိက္ၾကတယ္..။
အင္းလ်ားလမ္းထိပ္နား ဓမၼေစတီလမ္းေပၚက မုိးညႇင္း၀ိပႆနာ ေက်ာင္းမႇာ အားတဲ့ရက္ေမးေတာ့ ေနာက္သုံးလအတြင္း လုံး၀မရႇိဘူး.. ။
သုိ့ေသာ္ လာမယ့္ တနဂၤေႏြေန့ကုိေတာ့ ၾကိဳေျပာထားတဲ့ မဂၤလာေမာင္ႏႇံက ရက္မၾကိဳက္လုိ႔ ျပန္အပ္ထားတယ္..။ အဲဒီရက္ ၾကိဳက္ရင္ေတာ့ အားတယ္လုိ႔ သိရတယ္..။
ကုိယ္ေမးတဲ့ ရက္ကပဲ ဗုဒၶဟူးျဖစ္ေနျပီ..။ တနဂၤေႏြဆုိေတာ့ ၾကား သုံးရက္ ပဲ ရႇိေတာ့တယ္..။
သုိ့ေသာ္ ကိစၥမရႇိ .. ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက အားတဲ့ရက္က ကုိယ္တုိ႔အတြက္ မဂၤလာရက္ေဟ့လုိ႔ ေၾကြးေၾကာ္ရင္း အဲဒီေန့ကုိပဲ မဂၤလာရက္ ေရြးလုိက္ၾကတယ္..။
'' တရက္နဲ့အျပီးရုိက္တဲ့ ဖိတ္စာ ''
ၾကားမႇာ သုံးရက္ပဲ အခ်ိန္ရသမုိ႔ဖိတ္စာကုိ ဘယ္ပုံႏႇိပ္စက္မႇ မအပ္ေတာ့ဘဲ အလုပ္ထဲမႇာ ေမာင္ႏႇမလုိ ခင္မင္ရတဲ့ သူေဌးသမီးက တာ၀န္ယူျပီး တစ္ရက္နဲ့ အျပီးလုပ္ေပးရႇာတယ္..။
ရယ္ဒီမိတ္ ဖိတ္စာအဖုံးကုိ ၀ယ္ျပီး အတြင္းစာသားကုိ ရုံးကြန္ျပဴတာမႇာ စာစီျပီး ေကာ္နဲ့ကပ္လုိက္ၾကတယ္..။
'' မိဘမ်ား သေဘာမတူေသာ္ျငား ကြ်န္ေတာ္ကြ်န္မတုိ႔ ယူခ်င္လို႔ ယူတဲ့ မဂၤလာပဲြကုိ လူမုိက္အားေပး လူၾကီးမင္းတုိ႔ ၾကြေရာက္ပါရန္ ေလးစားစြာ ဖိတ္ၾကားအပ္ပါသည္ '' လုိ႔ ေရးေလ့ေရးထ မရႇိသမုိ႔ ထုံးစံအတုိင္း '' မိဘတုိ႔ ၀တၲရားရႇိသည္ႏႇင့္အညီ လက္ထပ္ထိမ္းျမားျပီး ျဖစ္ပါသျဖင့္ .. .. မဂၤလာဦးဆြမ္းေကြ်း ကုိၾကြေရာက္ခ်ီးျမႇင့္ပါရန္ '' လုိ႔ ပဲ စာျပင္လုိက္ေတာ့တယ္..။
အႏႇီဖိတ္စာ ေလးေတြကုိ ကုိင္ျပီး မဒမ္နဲ့ကြ်န္ေတာ္ စက္ရုံကကားနဲ့ ခင္ရာမင္ရာ လုိက္ဖိတ္ၾကတယ္..။
သူ့ဖက္ကုိယ့္ဖက္ ေပါင္းမႇ လူႏႇစ္ရာေလာက္ပဲ ဖိတ္ႏုိင္ေတာ့တယ္..။ အလုပ္ထဲကပဲ တစ္ရာေက်ာ္ေက်ာ္ရႇိ တယ္..။
ၾကက္သားဟင္း၊ ခ်ည္ရည္ဟင္း၊ ပဲၾကီးႏႇပ္၊ ဆိတ္သား နဲ့ ေထာပတ္ထမင္း၊ ေရခဲမုန့္ အပါကုိ လူတစ္ေယာက္သုံးရာႏႈန္းနဲ့ ( သုံးရာလုိ႔ထင္တာပဲ )ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက အျပီးအစီး စီစဥ္ေပးတယ္..။
အလုပ္ထဲမႇာ ညီအကုိတမ် ခင္ရတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အထက္လူၾကီးက တုိက္ပုံငႇားတယ္..။
တုိက္ပုံဆုိတာ ရႇိေကာင္းတဲ့ အရာလုိ႔ကုိ မထင္လုိ႔ကြ်န္ေတာ့္မႇာ မရႇိဘူး..။ ရႇိေကာင္းတဲ့အရာလုိ႔ ကုိ မထင္ေတာ့ မဂၤလာေဆာင္ သည့္တုိင္ မ၀ယ္ဘဲ ကြ်န္ေတာ္ ငႇား၀တ္လုိက္တယ္..။
မဒမ့္ကုိေတာ့ အဲဒီအကုိၾကီးရဲ႔ အမ်ိဳးသမီး ကကိုယ္တုိင္ကုိယ္က် ဒီဇုိင္းထုတ္အက်ၤ ီခ်ဳပ္ေပးတယ္..။ သူက အက်ၤီခ်ဳပ္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္..။
စင္ကာပူကေန ဒီဇုိင္းဒီပလုိမာ ရထားျပီး အဲဒီအလုပ္က ပင္ပမ္းမယ့္ အလုပ္ဆုိျပီး လုပ္ေတာ့မစားဘူး..။ ခ်မ္းသာလုိ႔ လည္း ျဖစ္မႇာေပါ့..။
မႇတ္မႇတ္ရရ မဒမ္က မိတ္ကပ္ကုိယ္တုိင္လိမ္းတယ္..။ အၾကိဳင္တုိ႔ ခင္စန္း၀င္းတုိ႔ ေတာ့ သနားတယ္ ဆုိတာမ်ိဳးေပါ့..။ အေတာ္ လႇသဗ်ိဳ႔ ..။ (ခုနဲ့ေတာ့တျခားစီပဲ)
မဒမ္ဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ျပီး တာနဲ့ စက္ရုံကေန ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကုိ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတယ္..။ ဒီတစ္ခါေတာ့ စက္ရုံက ဒုိင္နာနဲ့မဟုတ္ေတာ့ဘူး..။
တုိက္ပုံငႇားတဲ့ အကုိၾကီးက ငႇားလက္စနဲ့ သူ့အိမ္က ကားအေကာင္းစားကုိ ငႇားေပးတယ္..။
ကားေခါင္းေပၚမႇာ ပန္းေတြ ဖဲၾကိဳးေတြေတာ့ မပါဘူးေပါ့..။
နာရီ၀က္ေလာက္ေမာင္းေတာ့ မုိးညႇင္း၀ိပႆနာေက်ာင္းတုိက္ကုိ ေရာက္တယ္..။
ေက်ာင္း၀င္းထဲက မဂၤလာ အခန္းအနားလုပ္မယ့္ အေဆာက္အဦေရႇ့မႇာ ဘလက္ဘုတ္ တစ္ခ်ပ္ေထာင္ထားျပီး မဒမ္နဲ့ကြ်န္ေတာ္ရဲ႔ မဂၤလာဦးဆြမ္းေကြ်း ဆုိတာကုိ ေရာင္စုံေျမျဖဴနဲ့ ေရးထားတာေတြ႔ တယ္..။
ဖတ္ၾကည့္ျပီး ရြာက ဗီြဒီယုိရုံေရႇ့ ေၾကာ္ျငာဘလက္ဘုတ္ ကုိသတိရမိေသးတယ္..။ ( ကုိေရႊေအာင္ရဲ႔ ျပဲဘေရာ့ဆုပ္ ဆန္ဆန္ပါပဲ )
လက္ဖဲြ႔လက္ခံတာကုိ ကြ်န္ေတာ့္ရုံးက စာေရးမႏႇစ္ေယာက္ တာ၀န္ယူတယ္..။ ဖိတ္ထားတာမႇ လူႏႇစ္ရာ ေလာက္ ရႇိတာမုိ႔ ကားတစ္စီးတုိက္ လက္ဖဲြ႔ ရခ်င္ရင္ ဘီေျခာက္ရာ ငႇားတုိက္ရမယ့္ ကိန္းေပါ့..။
ဒါေတာင္ လက္ဘက္ရည္ပန္းကန္ (တီးဆက္)ေတြက မနည္းလုိ႔ ကားေနာက္ခန္းကုိ အေတာ္ထုိးၾကိတ္တင္ရတယ္..။
အေရးထဲမႇာ စက္ရုံကဒါရုိက္တာတစ္ေယာက္ လက္ဖဲြ႔တဲ့ လက္ဖဲြ႔ေငြကုိ ဘယ္ကမႇန္းမသိတဲ့ လူတစ္ေယာက္က မႇားေပးမိလုိ႔ ဒါနဲ့ ျပန္လဲေပးပါ ဆုိျပီး သူ့လက္ထဲက စာအိပ္နဲ့ လဲယူလစ္ထြက္သြားလုိ့ မဂၤလာေဆာင္မႇာ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားေသးတယ္..။
ဒါရုိက္တာ လက္ဖဲြ႔တာက ႏႇစ္ေသာင္း..။ သူလဲျပီး ထားသြားတာက ငါးရာ..။
26.3 ရုံးတက္လက္မႇတ္ထုိးျခင္း
အခုမႇ သတိရလုိ့ တရားရုံးမႇာ လက္မႇတ္ထုိးတဲ့ အေတြ႔အၾကဳံေလး ေျပာရအုံးမယ္..။
မဂၤလာကလည္း ေဆာင္ေနက်မဟုတ္ေတာ့ တရားရုံးမႇာ လက္မႇတ္ထုိးဖုိ႔ကုိ ရုံးက အမၾကီးတစ္ေယာက္ကုိ အကူညီေတာင္း ရတယ္..။
သူက စီမံခန့္ခဲြေရးဌာနက မန္ေနဂ်ာ..။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ သ႔ူ့ေမာင္ငယ္တစ္ေယာက္လုိ ခ်စ္တယ္..။ သူကပဲ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ကအစ တရားသူၾကီးခ်ိန္းတာ.. သက္ေသစီစဥ္.. အားလုံး လုပ္ေပးရႇာတယ္..။
သူ့႔အစီအစဥ္နဲ့ပဲ လက္မႇတ္ထုိးမယ့္ေန့ မနက္ေစာ ရႇစ္နာရီေလာက္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တေတြ ကမ္းနားလမ္းက တရားရုံးကုိ သြားၾကတယ္..။
သက္ေသအျဖစ္ အဲဒီအမၾကီးနဲ့ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ဖုိးေမာင္ က ေဆာင္ရြက္တယ္..။
ကုိးနာရီဆယ့္ငါးေလာက္ ရုံးေရာက္တယ္..။ တရားသူၾကီးက ဆယ္နာရီခဲြေလာက္မႇ လာလုိ႔တစ္နာရီသာသာ ထုိင္ေစာင့္လုိက္ရေသးတယ္..။ သက္ေသလုိက္လာတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းနဲ့ ကူညီေဆာင္ရြက္တဲ့ အမၾကီး ကုိ တရားသူၾကီးက မဂၤလာေမာင္မယ္ ထင္ေနလုိ႔ အားလုံး ရယ္ရေသးတယ္..။
မဂၤလာေဆာင္မႇာ သူတုိ႔မဟုတ္ဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ပါ လုိ႔မဒမ္ကုိ လက္ဆဲြျပီး ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့ တရားသူၾကီးက မဒမ္ကုိ ၾကည့္ျပီး အင္တင္တင္ျဖစ္သြား တယ္..။
မဒမ္ မႇတ္ပုံတင္ကုိ ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ သုံးေလးခါ ၾကည့္ျပီး အသက္ျပည့္ရင္ ျပီးတာပါပဲလုိ႔ တရားသူၾကီးက ခပ္ေလးေလး မွတ္ခ်က္ခ်တယ္..။
မဒမ္က အဲဒီတုံးက ခပ္ေသးေသး ပိန္ပန္ေလး..။ ကုိယ္အေလးခ်ိန္က ရႇစ္ဆယ့္ငါးေပါင္ေလာက္ပဲရႇိေတာ့ ကေလးေလး လုိ႔ တရားသူၾကီးက ထင္ေနခဲ့တယ္..။
ရင္ခုန္ယစ္မူး မဂၤလာဦး
အဟမ္းအဟမ္း လုိ႔ .. ေခ်ာင္းဟန့္ျပီး ေျပာခ်င္ေပမယ့္ ေျပာစရာက ဘာမႇ မရႇိဘူး ျဖစ္ေနတယ္..။ မုိးညႇင္းေက်ာင္းက မဂၤလာေဆာင္ကိစၥ၀ိစၥျပီးတာနဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က စက္ရုံကုိ သူ့႔ကားနဲ့ ျပန္လုိက္ပုိ့ မယ္ ဇြတ္ေျပာေနတာနဲ့ မဒမ္နဲ့ကြ်န္ေတာ္ လာတုံးကကားခ်န္ထားျပီး သူ့ကားနဲ့ လုိက္ခဲ့ရတယ္..။
စကားစပ္လုိ႔ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္း နည္းနည္းေျပာအုံးမယ္..။
သူ့အမနဲ့ ညီမက အကယ္ဒမီဆုရႇင္ မင္းသမီးေတြ..။ အဲသေလာက္ ဆုိ မွန္းၾကည္႔ၾကေပါ့..။ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ အေတာ့္ကုိ အေနအထုိင္ ရုိးေအးသူ တစ္ေယာက္ပဲ..။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ အရင္းႏႇီးဆုံးသူငယ္ခ်င္းက သူ့႔ရည္းစားျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ပဲ သူနဲ့ကြ်န္ေတာ္ ခင္သြားခဲ့ရတယ္..။
အဲဒီေန့က ကြ်န္ေတာ္နဲ့ မဒမ္ကုိ အိမ္ျပန္ပုိ႔ ေပးမလုိနဲ့ ရႇစ္မုိင္လမ္းဆုံက (အခု စီးတီး ) ဟုိတယ္ ကုိ သူလုိက္ပုိ႔တယ္..။ အခန္းကုိ သူတုိ႔က ၾကိဳယူထားေပးျပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မဂၤလာဦးေမာင္ႏႇံကုိ အ့ံၾသေအာင္ လုပ္တဲ့ သေဘာေပါ့..။
ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္အထိ သူတုိ႔မသိတာက ကြ်န္ေတာ္နဲ့ မဒမ္ အဲဒီေန့ညက အဲဒီဟုိတယ္မႇာ မအိပ္ဘဲ စက္ရုံျပန္ အိပ္တယ္ ဆုိတာပဲ..။ သူတုိ႔အဖဲြ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ ဟုိတယ္မႇာ ထားျပီး ျပန္သြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ့ မဒမ္ေတြးတယ္..။
ေနာက္ေန့မနက္မႇာ သူလည္း သူ့႔အလုပ္သူလုပ္ရမႇာ..၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း အလုပ္မပိတ္ဘူး..။ ခြင့္လည္း မယူထားဘူး..။ ဟုိတယ္မႇာ ညအိပ္ရင္ .. ရုံးခ်ိန္မႇီေအာင္ ေနာက္ေန့မနက္ အေစာၾကီးထရမယ္..။ စက္ရုံျပန္အိပ္ရင္.. အိပ္ရာထ မ်က္ႏႇာသစ္.. ယူနီေဖာင္းလဲ.. အလုပ္တန္း၀င္ရုံ ဆုိေတာ့ အိပ္ေရး ၀၀ အိပ္ရမယ္..။
ဒါေၾကာင့္ စက္ရုံျပန္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္ လုိ႔ ႏႇစ္ေယာက္သားေတြးျပီး သကာလ .. ဟုိတယ္ကေန ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္..။
အကုန္အက် ခံ ဟုိတယ္စီစဥ္ထားတဲ့ သူတုို႔ ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏႇစ္ေယာက္ ဟုိတယ္မႇာ အိပ္တယ္လုိ႔ ပဲ အခုအခ်ိန္ထိ ထင္ေနၾကတယ္..။
26.4 တမူထူးျခား မဂၤလာလက္လက္ဖဲြ႔မ်ား
လက္ဘက္ရည္ပန္းကန္ အစုံလုိက္ေတြ၊ တဘက္ေတြ၊ အစရႇိတဲ့ လက္ဖဲြ႔ပစၥည္းေတြၾကားမႇာ ထူးထူျခားျခား လက္ဖဲြ႔အေနနဲ့ ေျမာင္းျမပေဇၹတာ၇ုံ ဆရာေတာ္ ေရးတဲ့ '' ကုိယ္က်င့္အဘိဓမၼာ '' စာအုပ္ ရယ္ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ တစ္ဆူရယ္ ပါတယ္..။
အဘိဓမၼာစာအုပ္ကုိ အခုဖုိရမ္ထဲက ဘၾကီးေတာ္ ၀ီဟာရီက လက္ဖဲြ႔တာပဲ..။ ဆင္းတုေတာ္ကေတာ့ ဟုိတယ္ကုိလုိက္ပုိ႔တဲ့ သူငယ္ခ်င္းသမီးရည္းစားအတြဲက ဘာလက္ဖဲြ႔ရမႇန္းမသိလုိ႔ ဘုရားတစ္ဆူ မဂၤလာဦးအလႇဴလုိ႔သေဘာထားပါဆုိျပီး လက္ဖဲြ႔တာပဲ..။
လက္ဖဲြ႔ ျပီးမႇ အေနကဇာ မတင္ရေသးတဲ့ ဘုရား.. လက္ဖြ႕ဲေကာင္းရဲ႔လားလုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေမးတယ္..။ အဲဒီအယူေတြ သိပ္ျပီး ဂရုတစုိက္မရႇိပါဘူး .. တအုိးတအိမ္ထူေထာင္စမႇာ ဘုရားတစ္ဆူ ရတာ ေက်းဇူးေတာင္ တင္မိေသးတယ္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေျပာေတာ့ သူတုိ႔ေက်နပ္သြားခဲ့တယ္..။
မဒမ္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ မိရုိးဖလာ ဆန္သူမုိ႔ လက္ဖဲြ႔အျဖစ္ ဘုရားတစ္ဆူ ရတာကုိ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေနရွာတယ္..။
လက္ဖဲြ႔ရတဲ့ ဘုရား ပရိနိဗၺာန္ျပဳျခင္း
လူပ်ိဳဘ၀ ေနတုံးကေတာ့ ဘုရားစင္ရယ္ ဘာရယ္ မရႇိပါဘူး..။ အလုပ္လုပ္.. လည္ပတ္သြားလာ.. ေပြရႇဳပ္ ေနတာနဲ့ပဲ ဘုရားကုိ ေမ့ေနခဲ့တယ္..။ အခုေတာ့ လက္ဖဲြ႔တဲ့သူက တကူးတက လက္ဖဲြ႔တဲ့အျပင္ မဒမ္ကလည္း ေတာင္းဆုိေနတာနဲ့ စက္ရုံထဲက ပစၥည္းတခ်ိဳ႔ျဖတ္ညႇပ္ဆက္ျပီး ဘုရားစင္လုပ္လုိက္တယ္..။
လုပ္ျပီးသြားမႇ ဘုရားစင္က လုိအပ္တာထက္ ပုိျမင့္သြားမႇန္း သတိထားမိတယ္..။ ဒါေပမယ့္ ျပန္ျပင္ရမႇာ ၀န္ေလးတာရယ္ အျမင့္မႇာဘုရားစင္က ပုိတင့္တယ္ေနတာ နဲ့ပဲ ဒီအတုိင္း ထားလုိက္ေတာ့တယ္..။ ေသာက္ေတာ္ေရလဲ တာ.. ပန္းလဲတာ အစရႇိတာေတြကေတာ့ ခုံခုျပီး လုပ္ရတာေပါ့..။
မဒမ္ကေတာ့ ညစဥ္ဘုရားရႇိခုိး.. မနက္တုိင္း ပန္းေရခ်မ္းဆြမ္းကပ္ နဲ့ ဟုတ္ေနတာပဲ..။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မဒမ္ဘုရားရႇိခုိးေနရင္ တိတ္တိတ္ေနေပးလုိက္တယ္..။ ကုိၾကီးေရ.. မီးမီးနဲ့မမီလုိ႔ ေသာက္ေတာ္ေရအုိးေလး လႇမ္းယူေပးပါဆုိ ယူေပးလုိက္တယ္..။ ပန္းအုိးေလး တဆိတ္ေလာက္ဆုိရင္ ဘုရားစင္ေပၚက ပန္းအုိး ေအာက္ခ်ေပးလုိက္တယ္..။
ဒါေပမယ့္ တရက္မႇာ မဒမ္က စက္မႈဇုံေစ်းက ဘုရားေရာင္ေတာ္လွ်ပ္စစ္မီးလုံးေလး ေတြ ၀ယ္လာျပီး ကုိၾကီး ဒါေလးကုိ ဘုရားစင္မႇာ ဆင္ေပးစမ္းပါလို႔ ခုိင္းတာနဲ့ လုိအပ္တဲ့ ၀ါယာၾကိဳး ပလပ္ ရႇာျပီး ဘုရားစင္ မီးဆင္ဖုိ႔ကြ်န္ေတာ္လုပ္တယ္..။
၀ါယာၾကိဳးေတြ ရႇဳပ္ယႇက္ခပ္ျပီး အျမင္မလႇ မျဖစ္ရေအာင္.. ဆင္းတုေတာ္ေနာက္နားကေန မီးၾကိဳးကုိ ေဖ်ာက္ သြယ္တယ္..။
မီးၾကိဳးသြယ္ရင္း မမီတမီ ျဖစ္ေနတာနဲ့ နည္းနည္းအားထည့္လုိက္တာ.. ဘုရားစင္ေအာက္ခံသံတုိင္က ကြ်န္ေတာ့္၀ိတ္မခံႏုိင္တာနဲ့ ညြတ္ကနဲျဖစ္သြားျပီး ဆင္းတုေတာ္က ေလ်ာက်သြား ပါေလေရာ..။
လႇမ္းဆဲြလုိက္ေပမယ့္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က ဟန္ခ်က္ပ်က္ေနေတာ့ မမီေတာ့ဘူး..။
ဒုန္း ဂလုံ ဂလြမ္ ခြမ္း ဆုိတဲ့ အသံၾကားလုိ႔ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲက မဒမ္ ေျပးထြက္လာေတာ့ ဆင္းတုေတာ္က ေခါင္းတျခားကုိယ္တျခားျဖစ္ေနျပီ..။
ျပတ္ေနတဲ့ ဦးေခါင္းေတာ္ကုိ ေကာက္ကုိင္ျပီး '' မိန္းမေရ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးေတာ့ ပရိနိဗၺာန္ စံ၀င္ေတာ္ မူသြားျပီ '' လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့ မဒမ့္မ်က္ႏႇာက မေကာင္း..။
အဘိဓမၼာစာအုပ္ကုိ အခုဖုိရမ္ထဲက ဘၾကီးေတာ္ ၀ီဟာရီက လက္ဖဲြ႔တာပဲ..။ ဆင္းတုေတာ္ကေတာ့ ဟုိတယ္ကုိလုိက္ပုိ႔တဲ့ သူငယ္ခ်င္းသမီးရည္းစားအတြဲက ဘာလက္ဖဲြ႔ရမႇန္းမသိလုိ႔ ဘုရားတစ္ဆူ မဂၤလာဦးအလႇဴလုိ႔သေဘာထားပါဆုိျပီး လက္ဖဲြ႔တာပဲ..။
လက္ဖဲြ႔ ျပီးမႇ အေနကဇာ မတင္ရေသးတဲ့ ဘုရား.. လက္ဖြ႕ဲေကာင္းရဲ႔လားလုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေမးတယ္..။ အဲဒီအယူေတြ သိပ္ျပီး ဂရုတစုိက္မရႇိပါဘူး .. တအုိးတအိမ္ထူေထာင္စမႇာ ဘုရားတစ္ဆူ ရတာ ေက်းဇူးေတာင္ တင္မိေသးတယ္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေျပာေတာ့ သူတုိ႔ေက်နပ္သြားခဲ့တယ္..။
မဒမ္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ မိရုိးဖလာ ဆန္သူမုိ႔ လက္ဖဲြ႔အျဖစ္ ဘုရားတစ္ဆူ ရတာကုိ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေနရွာတယ္..။
လက္ဖဲြ႔ရတဲ့ ဘုရား ပရိနိဗၺာန္ျပဳျခင္း
လူပ်ိဳဘ၀ ေနတုံးကေတာ့ ဘုရားစင္ရယ္ ဘာရယ္ မရႇိပါဘူး..။ အလုပ္လုပ္.. လည္ပတ္သြားလာ.. ေပြရႇဳပ္ ေနတာနဲ့ပဲ ဘုရားကုိ ေမ့ေနခဲ့တယ္..။ အခုေတာ့ လက္ဖဲြ႔တဲ့သူက တကူးတက လက္ဖဲြ႔တဲ့အျပင္ မဒမ္ကလည္း ေတာင္းဆုိေနတာနဲ့ စက္ရုံထဲက ပစၥည္းတခ်ိဳ႔ျဖတ္ညႇပ္ဆက္ျပီး ဘုရားစင္လုပ္လုိက္တယ္..။
လုပ္ျပီးသြားမႇ ဘုရားစင္က လုိအပ္တာထက္ ပုိျမင့္သြားမႇန္း သတိထားမိတယ္..။ ဒါေပမယ့္ ျပန္ျပင္ရမႇာ ၀န္ေလးတာရယ္ အျမင့္မႇာဘုရားစင္က ပုိတင့္တယ္ေနတာ နဲ့ပဲ ဒီအတုိင္း ထားလုိက္ေတာ့တယ္..။ ေသာက္ေတာ္ေရလဲ တာ.. ပန္းလဲတာ အစရႇိတာေတြကေတာ့ ခုံခုျပီး လုပ္ရတာေပါ့..။
မဒမ္ကေတာ့ ညစဥ္ဘုရားရႇိခုိး.. မနက္တုိင္း ပန္းေရခ်မ္းဆြမ္းကပ္ နဲ့ ဟုတ္ေနတာပဲ..။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မဒမ္ဘုရားရႇိခုိးေနရင္ တိတ္တိတ္ေနေပးလုိက္တယ္..။ ကုိၾကီးေရ.. မီးမီးနဲ့မမီလုိ႔ ေသာက္ေတာ္ေရအုိးေလး လႇမ္းယူေပးပါဆုိ ယူေပးလုိက္တယ္..။ ပန္းအုိးေလး တဆိတ္ေလာက္ဆုိရင္ ဘုရားစင္ေပၚက ပန္းအုိး ေအာက္ခ်ေပးလုိက္တယ္..။
ဒါေပမယ့္ တရက္မႇာ မဒမ္က စက္မႈဇုံေစ်းက ဘုရားေရာင္ေတာ္လွ်ပ္စစ္မီးလုံးေလး ေတြ ၀ယ္လာျပီး ကုိၾကီး ဒါေလးကုိ ဘုရားစင္မႇာ ဆင္ေပးစမ္းပါလို႔ ခုိင္းတာနဲ့ လုိအပ္တဲ့ ၀ါယာၾကိဳး ပလပ္ ရႇာျပီး ဘုရားစင္ မီးဆင္ဖုိ႔ကြ်န္ေတာ္လုပ္တယ္..။
၀ါယာၾကိဳးေတြ ရႇဳပ္ယႇက္ခပ္ျပီး အျမင္မလႇ မျဖစ္ရေအာင္.. ဆင္းတုေတာ္ေနာက္နားကေန မီးၾကိဳးကုိ ေဖ်ာက္ သြယ္တယ္..။
မီးၾကိဳးသြယ္ရင္း မမီတမီ ျဖစ္ေနတာနဲ့ နည္းနည္းအားထည့္လုိက္တာ.. ဘုရားစင္ေအာက္ခံသံတုိင္က ကြ်န္ေတာ့္၀ိတ္မခံႏုိင္တာနဲ့ ညြတ္ကနဲျဖစ္သြားျပီး ဆင္းတုေတာ္က ေလ်ာက်သြား ပါေလေရာ..။
လႇမ္းဆဲြလုိက္ေပမယ့္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က ဟန္ခ်က္ပ်က္ေနေတာ့ မမီေတာ့ဘူး..။
ဒုန္း ဂလုံ ဂလြမ္ ခြမ္း ဆုိတဲ့ အသံၾကားလုိ႔ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲက မဒမ္ ေျပးထြက္လာေတာ့ ဆင္းတုေတာ္က ေခါင္းတျခားကုိယ္တျခားျဖစ္ေနျပီ..။
ျပတ္ေနတဲ့ ဦးေခါင္းေတာ္ကုိ ေကာက္ကုိင္ျပီး '' မိန္းမေရ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးေတာ့ ပရိနိဗၺာန္ စံ၀င္ေတာ္ မူသြားျပီ '' လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့ မဒမ့္မ်က္ႏႇာက မေကာင္း..။
26.5 '' တခ်ိဳ႔ကေျပာတယ္.. စုတ္ေရာလာဘ္ေရာ ၀င္တာတဲ့ ''
ပူပူေႏြးေႏြး အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္စမႇာပဲ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ လက္ေထာက္စက္ရုံမႈး ရာထူး တုိးေပးတယ္..။ လူၾကီးေတြကေတာ့ ေျပာတယ္..။ ဒီေကာင္ စုတ္ေရာ လာဘ္ေရာ ၀င္တာ တဲ့..။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔က အဲဒီေလာက္ မရုိးရႇင္းပါဘူး..။
ကုမၸဏီ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းအရ ရာထူးတုိးရင္ လစာစေကး အသစ္နဲ့ ေပးေပမယ့္ အရင္က ရခဲ့တဲ့ ႏႇစ္တုိးေၾကးဆုိတာေတြကုိ ရပ္ပစ္လုိက္ေတာ့ ရာထူးတုိး လစာက ရာထူးမတုိးခင္က ရေနတာထက္ နည္းသြား ပါေလေရာ..။
အဲဒီလုိ မျဖစ္သင့္မႇန္း တာ၀န္ရႇိ လူၾကီးကုိယ္တုိင္ သိေပမယ့္ အမႇားျပင္ဖုိ႔ကုိ ၀န္ေလးေနေတာ့ ကာယကံရႇင္ ကြ်န္ေတာ့္မႇာ ရာထူးတုိးေပမယ့္ အီလယ္လယ္ၾကီး ျဖစ္ေနခဲ့ရတယ္..။ ဒီၾကားထဲ မိဘမ်ားက သူတုိ့သား ရာထူးတုိးတယ္ ၾကားေတာ့ ၀မ္းသာအားရ သတင္းစကားေမးၾကတယ္..။
ငါ့သား အခုရာထူးတုိးသြားေတာ့ ဘာေတြ ထူးျခား လာလဲ တဲ့..။
ထူးျခားတာကေတာ့ အခုအခ်ိန္ကစျပီး အေဖက လက္ေထာက္စက္ရုံမႈးရဲ႔ အေဖ ျဖစ္သြားျပီး အေမက လက္ေထာက္စက္ရုံမႈးရဲ႔ အေမျဖစ္သြားတာေပါ့ဗ်ာ လုိ႔ (အေဖအေမနဲ့မဆုိင္ေပမယ့္) ခပ္ရြဲ႔ရြဲ႔ေလး ကြ်န္ေတာ္ ေျဖမိတယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္အေျဖေၾကာင့္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနတဲ့ မိဘႏႇစ္ပါးကုိ '' ရာထူးသာ တုိးတာ၊ လခကေတာ့ အရင္ကထက္ေတာင္ နည္းသြားေသးတယ္ .. အစခ်ီျပီး ဇာတ္ရည္လည္ေအာင္ ရႇင္းျပမႇ '' ေအာ္.. အဲဂလုိၾကီးဆုိရင္ေတာ့ မင္းတုိ႔ကုမၸဏီ မဟုတ္ေသးပါဘူး '' လုိ႔ ဖခမည္းေတာ္က မ်က္ခ်က္ျပဳတယ္..။
သုိ႔ ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္အထက္က စက္ရုံမႈးေကာင္းမႈနဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ ရားထူးတုိးလစာနည္း ကိစၥ.. ႏႇစ္လေလာက္ ၾကာေတာ့ အဆင္ေျပသြားခဲ့တယ္..။
'' ဆရာ မေက်နပ္ရင္ ေက်ာပုိးဆုိပုိးပါ့မယ္ ''
ဆုိခဲ့သလုိ မဒမ္က ကြ်န္ေတာ့္ထက္ အသက္က အေတာ္ငယ္ေတာ့ ကေလးေလးလုိ ႏဲြ႔ဆုိးဆုိးေလ့ ရႇိတယ္။ ၾကင္စဦးဆုိေတာ့လည္း လင္ကုိယ္မယား ကယုကယင္ တြတ္တီးတြတ္တာ လုပ္တာေလးေတြ ရႇိတာေပါ့..။
ကုိယ့္အိမ္ကုိယ္ရာထဲ တြတ္တီးတြတ္တာလုပ္တာ လူမျမင္ေပမယ့္ တခါတရံ မဒမ္က အိမ္အျပင္ဖက္မႇာ ေက်ာပုိးခုိင္းတာမ်ိဳး ဂ်ီက်ျပီး လုပ္ခုိင္း တတ္တယ္..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေနတဲ့ အိမ္ေဘးမႇာ စက္ရုံ ေရစစ္ကန္ရႇိတယ္..။ အဲဒီေရစစ္ကန္ နဲ့ အိမ္ၾကားမႇာ ကန္စြန္းခင္း တခင္းရႇိတယ္..။ မုိးတြင္းဆုိ အိမ္အ၀င္လမ္းက ဗြက္ထေနတာတာမုိ႔ အဲဒီလမ္းကုိ မသုံးဘဲ ေရစစ္ကန္ေပၚ ကတဆင့္ ျဖတ္လမ္းသေဘာမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လင္မယား သြားသြားလာလာ လုပ္တယ္..။
ေရစစ္ကန္နဲ့ စက္ရုံၾကားမႇာ ကုမၸဏီ၇ုံးခန္း ရႇိေနတာမုိ႔ စက္ရုံထဲက လူေတြအေနနဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ အ၀င္အထြက္ကုိ ပုံမႇန္ဆုိ ျမင္ဖုိ႔ ခက္တယ္..။ အဲဒါကုိ အခြင့္ေကာင္းယူျပီး မဒမ္က ေရစစ္ကန္အစြန္းကေန အိမ္ဖက္ ကူးခါနီးတုိင္း ''ကုိၾကီး မီးမီးကုိ ေက်ာပုိး ေခၚ '' လုိ႔ မၾကာခဏ လုပ္ေတာ့တာပဲ..။
ကုိရီးယား ဇာတ္လမ္းေတြထဲ မင္းသမီးကုိ မင္းသားက ေက်ာပုိးတယ္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေနာက္ က်က်မလားပဲ..။
ကုိယ့္မိန္းမကုိ ေက်ာပုိးရတာ အပမ္းမၾကီးေပမယ့္ ဒု စက္ရုံမႈး တစ္ေယာက္ သူ့မိန္းမကုိ ေက်ာပုိး ပုိးေနတယ္ဆုိတာ ေအာက္က ၀န္ထမ္းေတြ ျမင္သြားမႇာကုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္း ရႇက္ရြံသလုိ ျဖစ္မိတယ္..။
ဒါေၾကာင့္ ေက်ာပုိးခါနီးတုိင္း ဟုိၾကည့္ဒီၾကည့္ (က်ီးကန္းေတာင္းေမႇာက္) အရင္လုပ္ျပီး၊ အေျခအေနေကာင္း မႇ ခါးကုိကုန္း လက္ႏႇစ္ဖက္ေနာက္ပစ္ျပီး လာ လုိ႔ မဒမ္ကုိ ေခၚ၊ မဒမ္ေက်ာေပၚ ေရာက္တာနဲ့ အိမ္၀အေရာက္ ျမင္းဒုန္းစုိင္းသလုိ အျမန္ေျပး ရတဲ့ အၾကိမ္ေပါင္း ဘယ္နည္းမလဲ..။
ကုိယ့္အေတြးနဲ့ကုိယ္ကေတာ့ ဘယ္သူမႇ မျမင္ မသိ ေလာက္ဘူး လုိ႔ ထင္ေနခဲ့တာ ေပါ့..။
ဒါေပမယ့္ အထင္နဲ့အျမင္ တက္တက္စင္ေအာင္ လဲြေနခဲ့မႇန္း ေနာက္မ်ားမႇ ကြ်န္ေတာ္သိရေတာ့တယ္..။
တစ္ရက္ စက္ရုံထဲမႇာ ၀န္ထမ္းစည္းကမ္းနဲ့ ပတ္သက္ျပီး ဆူဖုိ႔ေငါက္ဖုိ႔ ၾကဳံလာတယ္..။ ၀န္ထမ္းအားလုံး စုစည္း တန္းစီခုိင္းျပီး သူတုိ႔ ကုိ စည္းကမ္းလုိက္နာမႈအပုိင္းနဲ့ ပတ္သက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ ဆုံးမ ၾသ၀ါဒ ေခြ်ရတယ္..။
ပုံမႇန္ ေျပာရင္ေတာ့ (က်ဳရႇင္ဆရာ ညဥ္ မေပ်ာက္ေတာ့) ရယ္ရယ္ေမာေမာ ဟာသေလးေဖာက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ ေျပာေလ့ ရႇိေပမယ့္ အဲဒီေန့ကေတာ့ ကိစၥက အတည္အတန့္ မ်က္ႏႇာထိ မ်က္ႏႇာထားနဲ့ ေျပာရမယ့္ ကိစၥျဖစ္ေနလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း မင္နဲ့ ေမာင္းနဲ့ ေျပာေနခဲ့တယ္..။
ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္း တင္းေနမႇန္း သိေတာ့ အားလုံးလည္း မ်က္ႏႇာငယ္ေလးေတြနဲ့ နားေထာင္ ေနၾကတယ္..။
ဒါေပမယ့္ ၀င္းဘုိ ဆုိတဲ့ အလုပ္သမားကေတာ့ အလုိက္ကန္းဆုိး သိပ္မသိတတ္ ဘူး..။ နဂုိရ္ကလဲ ကြ်န္ေတာ္က ေအာက္က၀န္ထမ္းေတြနဲ့ သူငယ္ခ်င္းေပါင္း ေပါင္းခဲ့တာဆုိေတာ့ သူတုိ႔ အေနနဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ သိပ္ၾကီး ေၾကာက္လႇတယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့..။
မင္းတုိ႔ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္..။ ငါ မင္းတုိ႔ကုိ သိပ္စိတ္ပ်က္တာပဲ..။ မင္းတုိ႔ရဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေရးရာ ေတြ ျပင္ဖုိ႔ ကုိ ငါဘယ္ေလာက္ေျပာခဲ့ေျပာခဲ့ အလကားပဲ..။ .. စသျဖင့္ ေမာင္းတင္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ တလစပ္ ေကာျပီးသကာလ..
'' ငါေျပာတာ လြန္သလား .. ေျပာ '' လုိ႔ ... ေျပာရင္း သူတုိ့ မ်က္ႏႇာေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္ခ်င္း လုိက္ၾကည့္တယ္..။
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကြ်န္ေတာ္နဲ့ မ်က္လုံးခ်င္းမဆုံမိေအာင္ ေခါင္းၾကီးေတြ ငုံ႔ထားၾကေပမယ့္ ၀င္းဘုိကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ မ်က္ႏႇာငယ္နဲ့ ျပန္ၾကည့္ရင္း
'' ဆရာ.. ေျပာတာေတြ .. မလြန္ပါဘူး .. ဆရာ ''
'' ကြ်န္ေတာ္တုိ့မႇာ အျပစ္ ရႇိပါတယ္.. ''
'' အဲဒါ.. ဆရာမေက်နပ္ရင္ .. ၾကိဳက္တဲ့ အျပစ္ေပးပါ ''
ေစာေစာက ေခါင္းၾကီးေတြ ငုံ႔ထားၾကသူေတြလဲ .. ေခါင္ေတြ ေထာင္ထလာျပီး ၀င္းဘုိ ကုိ ၀ုိင္းၾကည့္ၾက တယ္..။ ဒီေကာင္ ဒီလုိက် မဆုိးဘူး ပဲ ဆုိတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ေပါ့..။
ကြ်န္ေတာ္လဲ မင္းတုိ႔အျပစ္မင္းတုိ႔ သိတာ ေကာင္းတယ္ ဆုိတဲ့ မ်က္ႏႇာေပးနဲ့ အားလုံးကုိ အေပၚစီးကေန ၾကည္႔ေနလုိက္တယ္..။
ဒါေပမယ့္ ၀င္းဘုိ ေနာက္ဆုံး ေျပာလုိက္တဲ့ စကား တခြန္းေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္မႇာ ငုိရမလုိ ရယ္ရမလုိ ျဖစ္သြားခဲ့ရေတာ့တယ္..။
'' ေရစစ္ကန္ကေန ဆရာ့အိမ္အ၀အထိ ဆရာ့ကုိ ေက်ာပုိးေျပးဆုိ ေျပးပါ့မယ္ .. ဆရာ '' တဲ့..။
ကုမၸဏီ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းအရ ရာထူးတုိးရင္ လစာစေကး အသစ္နဲ့ ေပးေပမယ့္ အရင္က ရခဲ့တဲ့ ႏႇစ္တုိးေၾကးဆုိတာေတြကုိ ရပ္ပစ္လုိက္ေတာ့ ရာထူးတုိး လစာက ရာထူးမတုိးခင္က ရေနတာထက္ နည္းသြား ပါေလေရာ..။
အဲဒီလုိ မျဖစ္သင့္မႇန္း တာ၀န္ရႇိ လူၾကီးကုိယ္တုိင္ သိေပမယ့္ အမႇားျပင္ဖုိ႔ကုိ ၀န္ေလးေနေတာ့ ကာယကံရႇင္ ကြ်န္ေတာ့္မႇာ ရာထူးတုိးေပမယ့္ အီလယ္လယ္ၾကီး ျဖစ္ေနခဲ့ရတယ္..။ ဒီၾကားထဲ မိဘမ်ားက သူတုိ့သား ရာထူးတုိးတယ္ ၾကားေတာ့ ၀မ္းသာအားရ သတင္းစကားေမးၾကတယ္..။
ငါ့သား အခုရာထူးတုိးသြားေတာ့ ဘာေတြ ထူးျခား လာလဲ တဲ့..။
ထူးျခားတာကေတာ့ အခုအခ်ိန္ကစျပီး အေဖက လက္ေထာက္စက္ရုံမႈးရဲ႔ အေဖ ျဖစ္သြားျပီး အေမက လက္ေထာက္စက္ရုံမႈးရဲ႔ အေမျဖစ္သြားတာေပါ့ဗ်ာ လုိ႔ (အေဖအေမနဲ့မဆုိင္ေပမယ့္) ခပ္ရြဲ႔ရြဲ႔ေလး ကြ်န္ေတာ္ ေျဖမိတယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္အေျဖေၾကာင့္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနတဲ့ မိဘႏႇစ္ပါးကုိ '' ရာထူးသာ တုိးတာ၊ လခကေတာ့ အရင္ကထက္ေတာင္ နည္းသြားေသးတယ္ .. အစခ်ီျပီး ဇာတ္ရည္လည္ေအာင္ ရႇင္းျပမႇ '' ေအာ္.. အဲဂလုိၾကီးဆုိရင္ေတာ့ မင္းတုိ႔ကုမၸဏီ မဟုတ္ေသးပါဘူး '' လုိ႔ ဖခမည္းေတာ္က မ်က္ခ်က္ျပဳတယ္..။
သုိ႔ ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္အထက္က စက္ရုံမႈးေကာင္းမႈနဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ ရားထူးတုိးလစာနည္း ကိစၥ.. ႏႇစ္လေလာက္ ၾကာေတာ့ အဆင္ေျပသြားခဲ့တယ္..။
'' ဆရာ မေက်နပ္ရင္ ေက်ာပုိးဆုိပုိးပါ့မယ္ ''
ဆုိခဲ့သလုိ မဒမ္က ကြ်န္ေတာ့္ထက္ အသက္က အေတာ္ငယ္ေတာ့ ကေလးေလးလုိ ႏဲြ႔ဆုိးဆုိးေလ့ ရႇိတယ္။ ၾကင္စဦးဆုိေတာ့လည္း လင္ကုိယ္မယား ကယုကယင္ တြတ္တီးတြတ္တာ လုပ္တာေလးေတြ ရႇိတာေပါ့..။
ကုိယ့္အိမ္ကုိယ္ရာထဲ တြတ္တီးတြတ္တာလုပ္တာ လူမျမင္ေပမယ့္ တခါတရံ မဒမ္က အိမ္အျပင္ဖက္မႇာ ေက်ာပုိးခုိင္းတာမ်ိဳး ဂ်ီက်ျပီး လုပ္ခုိင္း တတ္တယ္..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေနတဲ့ အိမ္ေဘးမႇာ စက္ရုံ ေရစစ္ကန္ရႇိတယ္..။ အဲဒီေရစစ္ကန္ နဲ့ အိမ္ၾကားမႇာ ကန္စြန္းခင္း တခင္းရႇိတယ္..။ မုိးတြင္းဆုိ အိမ္အ၀င္လမ္းက ဗြက္ထေနတာတာမုိ႔ အဲဒီလမ္းကုိ မသုံးဘဲ ေရစစ္ကန္ေပၚ ကတဆင့္ ျဖတ္လမ္းသေဘာမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လင္မယား သြားသြားလာလာ လုပ္တယ္..။
ေရစစ္ကန္နဲ့ စက္ရုံၾကားမႇာ ကုမၸဏီ၇ုံးခန္း ရႇိေနတာမုိ႔ စက္ရုံထဲက လူေတြအေနနဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ အ၀င္အထြက္ကုိ ပုံမႇန္ဆုိ ျမင္ဖုိ႔ ခက္တယ္..။ အဲဒါကုိ အခြင့္ေကာင္းယူျပီး မဒမ္က ေရစစ္ကန္အစြန္းကေန အိမ္ဖက္ ကူးခါနီးတုိင္း ''ကုိၾကီး မီးမီးကုိ ေက်ာပုိး ေခၚ '' လုိ႔ မၾကာခဏ လုပ္ေတာ့တာပဲ..။
ကုိရီးယား ဇာတ္လမ္းေတြထဲ မင္းသမီးကုိ မင္းသားက ေက်ာပုိးတယ္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေနာက္ က်က်မလားပဲ..။
ကုိယ့္မိန္းမကုိ ေက်ာပုိးရတာ အပမ္းမၾကီးေပမယ့္ ဒု စက္ရုံမႈး တစ္ေယာက္ သူ့မိန္းမကုိ ေက်ာပုိး ပုိးေနတယ္ဆုိတာ ေအာက္က ၀န္ထမ္းေတြ ျမင္သြားမႇာကုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္း ရႇက္ရြံသလုိ ျဖစ္မိတယ္..။
ဒါေၾကာင့္ ေက်ာပုိးခါနီးတုိင္း ဟုိၾကည့္ဒီၾကည့္ (က်ီးကန္းေတာင္းေမႇာက္) အရင္လုပ္ျပီး၊ အေျခအေနေကာင္း မႇ ခါးကုိကုန္း လက္ႏႇစ္ဖက္ေနာက္ပစ္ျပီး လာ လုိ႔ မဒမ္ကုိ ေခၚ၊ မဒမ္ေက်ာေပၚ ေရာက္တာနဲ့ အိမ္၀အေရာက္ ျမင္းဒုန္းစုိင္းသလုိ အျမန္ေျပး ရတဲ့ အၾကိမ္ေပါင္း ဘယ္နည္းမလဲ..။
ကုိယ့္အေတြးနဲ့ကုိယ္ကေတာ့ ဘယ္သူမႇ မျမင္ မသိ ေလာက္ဘူး လုိ႔ ထင္ေနခဲ့တာ ေပါ့..။
ဒါေပမယ့္ အထင္နဲ့အျမင္ တက္တက္စင္ေအာင္ လဲြေနခဲ့မႇန္း ေနာက္မ်ားမႇ ကြ်န္ေတာ္သိရေတာ့တယ္..။
တစ္ရက္ စက္ရုံထဲမႇာ ၀န္ထမ္းစည္းကမ္းနဲ့ ပတ္သက္ျပီး ဆူဖုိ႔ေငါက္ဖုိ႔ ၾကဳံလာတယ္..။ ၀န္ထမ္းအားလုံး စုစည္း တန္းစီခုိင္းျပီး သူတုိ႔ ကုိ စည္းကမ္းလုိက္နာမႈအပုိင္းနဲ့ ပတ္သက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ ဆုံးမ ၾသ၀ါဒ ေခြ်ရတယ္..။
ပုံမႇန္ ေျပာရင္ေတာ့ (က်ဳရႇင္ဆရာ ညဥ္ မေပ်ာက္ေတာ့) ရယ္ရယ္ေမာေမာ ဟာသေလးေဖာက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ ေျပာေလ့ ရႇိေပမယ့္ အဲဒီေန့ကေတာ့ ကိစၥက အတည္အတန့္ မ်က္ႏႇာထိ မ်က္ႏႇာထားနဲ့ ေျပာရမယ့္ ကိစၥျဖစ္ေနလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း မင္နဲ့ ေမာင္းနဲ့ ေျပာေနခဲ့တယ္..။
ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္း တင္းေနမႇန္း သိေတာ့ အားလုံးလည္း မ်က္ႏႇာငယ္ေလးေတြနဲ့ နားေထာင္ ေနၾကတယ္..။
ဒါေပမယ့္ ၀င္းဘုိ ဆုိတဲ့ အလုပ္သမားကေတာ့ အလုိက္ကန္းဆုိး သိပ္မသိတတ္ ဘူး..။ နဂုိရ္ကလဲ ကြ်န္ေတာ္က ေအာက္က၀န္ထမ္းေတြနဲ့ သူငယ္ခ်င္းေပါင္း ေပါင္းခဲ့တာဆုိေတာ့ သူတုိ႔ အေနနဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ သိပ္ၾကီး ေၾကာက္လႇတယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့..။
မင္းတုိ႔ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္..။ ငါ မင္းတုိ႔ကုိ သိပ္စိတ္ပ်က္တာပဲ..။ မင္းတုိ႔ရဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေရးရာ ေတြ ျပင္ဖုိ႔ ကုိ ငါဘယ္ေလာက္ေျပာခဲ့ေျပာခဲ့ အလကားပဲ..။ .. စသျဖင့္ ေမာင္းတင္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ တလစပ္ ေကာျပီးသကာလ..
'' ငါေျပာတာ လြန္သလား .. ေျပာ '' လုိ႔ ... ေျပာရင္း သူတုိ့ မ်က္ႏႇာေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္ခ်င္း လုိက္ၾကည့္တယ္..။
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကြ်န္ေတာ္နဲ့ မ်က္လုံးခ်င္းမဆုံမိေအာင္ ေခါင္းၾကီးေတြ ငုံ႔ထားၾကေပမယ့္ ၀င္းဘုိကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ မ်က္ႏႇာငယ္နဲ့ ျပန္ၾကည့္ရင္း
'' ဆရာ.. ေျပာတာေတြ .. မလြန္ပါဘူး .. ဆရာ ''
'' ကြ်န္ေတာ္တုိ့မႇာ အျပစ္ ရႇိပါတယ္.. ''
'' အဲဒါ.. ဆရာမေက်နပ္ရင္ .. ၾကိဳက္တဲ့ အျပစ္ေပးပါ ''
ေစာေစာက ေခါင္းၾကီးေတြ ငုံ႔ထားၾကသူေတြလဲ .. ေခါင္ေတြ ေထာင္ထလာျပီး ၀င္းဘုိ ကုိ ၀ုိင္းၾကည့္ၾက တယ္..။ ဒီေကာင္ ဒီလုိက် မဆုိးဘူး ပဲ ဆုိတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ေပါ့..။
ကြ်န္ေတာ္လဲ မင္းတုိ႔အျပစ္မင္းတုိ႔ သိတာ ေကာင္းတယ္ ဆုိတဲ့ မ်က္ႏႇာေပးနဲ့ အားလုံးကုိ အေပၚစီးကေန ၾကည္႔ေနလုိက္တယ္..။
ဒါေပမယ့္ ၀င္းဘုိ ေနာက္ဆုံး ေျပာလုိက္တဲ့ စကား တခြန္းေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္မႇာ ငုိရမလုိ ရယ္ရမလုိ ျဖစ္သြားခဲ့ရေတာ့တယ္..။
'' ေရစစ္ကန္ကေန ဆရာ့အိမ္အ၀အထိ ဆရာ့ကုိ ေက်ာပုိးေျပးဆုိ ေျပးပါ့မယ္ .. ဆရာ '' တဲ့..။
Friday, September 12, 2008
25.1 မဒမ္နဗန နိဒါန္း (သုိ႔) အခ်စ္ရထားၾကီးရဲ.ဂိတ္ဆုံး
ေရွ႔နားမွာ ေရးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းျပီစ .. အလုပ္မရွိ အကုိင္မရွိ တစ္ရာ့ကုိးတစ္ရာ့တစ္ဆယ္.. သူငယ္ခ်င္းေတြ တာေမြကတုိက္ခန္း စုစပ္ငွားေနေတာ့.. မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္အခန္းမွာ ခပ္ေဟာ့ေဟာ့ ခပ္ကဲကဲ.. ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖဲြ႔ထဲက တစ္ေယာက္နဲ႔ အဲဒီေကာင္မေလး ဇာတ္လမ္းျဖစ္သြားျပီး မၾကာခင္.. အဲဒီေကာင္က စင္ကာပူမွာ အလုပ္ရလုိ႔ ထြက္သြားေတာ့.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ထဲက ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔ အဲဒီခ်ာတိတ္မက အီစီကလီ ထပ္ျဖစ္ျပန္တယ္..။ သုိ႔ေသာ္.. ဒုတိယေကာင္လည္း သိပ္မၾကာလုိက္ဘူး..။ ပဲြကျပီးသြားျပန္တယ္..။
အဲသလုိမ်ိဳး ေကာင္မေလး ရည္းစားလက္မဲ့ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖဲြ႔ထဲက ခပ္ေအးေအး သူငယ္ခ်င္းကုိ.. အားလုံးက ၀ုိင္းေျမွာက္ေပးၾကတယ္..။ မင္းနဲ႔ ဆုိရင္ေတာ့ ေကာင္မေလးက ျမဲခ်င္ျမဲမွာ.. လုိ႔..။
ေျမွာက္ေပးခံရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက .. “မင္းတုိ႔အလွည္႔ေတြတုံးကေတာ့ ေကာ္မာေကာ္မာ (,) နဲ႔ ငါ့အလွည္႔က်မွ ဖူးစေတာ့ ( full stop ) လုပ္ခ်င္လုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ.. ” လုိ႔ ျပန္ေျပာ ခဲ့တာကုိ မွတ္မိေသးတယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္ခမ်ာလည္း.. အခ်စ္သံသရာ ရထားၾကီးကုိ စီးနင္းျပီး တဘူတာျပီး တဘူတာ.. ေကာ္မာေကာ္မာ နဲ႔ ခရီးဆက္ခဲ့သမွ်.. ေနာက္ဆုံးမေတာ့ .. ဖူးစေတာ့ လုိက္ရတာပါပဲ..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖဲြ႔ထဲက တစ္ေယာက္နဲ႔ အဲဒီေကာင္မေလး ဇာတ္လမ္းျဖစ္သြားျပီး မၾကာခင္.. အဲဒီေကာင္က စင္ကာပူမွာ အလုပ္ရလုိ႔ ထြက္သြားေတာ့.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ထဲက ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔ အဲဒီခ်ာတိတ္မက အီစီကလီ ထပ္ျဖစ္ျပန္တယ္..။ သုိ႔ေသာ္.. ဒုတိယေကာင္လည္း သိပ္မၾကာလုိက္ဘူး..။ ပဲြကျပီးသြားျပန္တယ္..။
အဲသလုိမ်ိဳး ေကာင္မေလး ရည္းစားလက္မဲ့ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖဲြ႔ထဲက ခပ္ေအးေအး သူငယ္ခ်င္းကုိ.. အားလုံးက ၀ုိင္းေျမွာက္ေပးၾကတယ္..။ မင္းနဲ႔ ဆုိရင္ေတာ့ ေကာင္မေလးက ျမဲခ်င္ျမဲမွာ.. လုိ႔..။
ေျမွာက္ေပးခံရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက .. “မင္းတုိ႔အလွည္႔ေတြတုံးကေတာ့ ေကာ္မာေကာ္မာ (,) နဲ႔ ငါ့အလွည္႔က်မွ ဖူးစေတာ့ ( full stop ) လုပ္ခ်င္လုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ.. ” လုိ႔ ျပန္ေျပာ ခဲ့တာကုိ မွတ္မိေသးတယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္ခမ်ာလည္း.. အခ်စ္သံသရာ ရထားၾကီးကုိ စီးနင္းျပီး တဘူတာျပီး တဘူတာ.. ေကာ္မာေကာ္မာ နဲ႔ ခရီးဆက္ခဲ့သမွ်.. ေနာက္ဆုံးမေတာ့ .. ဖူးစေတာ့ လုိက္ရတာပါပဲ..။
25.2 ေရအက်ိဳး တစ္ဆယ့္တစ္ပါး
ေရအက်ိဳးဆယ္ပါး လုိ႔ ေျပာၾကတယ္..။ တြ်န္ေတာ္နဲ႔မဒမ္နဲ႔ အျဖစ္ကေတာ့ ေရအက်ိဳး ဆယ့္တစ္ပါး ျဖစ္သြားရတယ္..။ ပုိလာတဲ့ ေနာက္တုိးအက်ိဳးက ကုိယ္က်ိဳးနည္းတာ..။ မဒမ္ပဲ ကုိယ္က်ိဳးနည္းသလား.. ကြ်န္ေတာ္ပဲ ကုိယ္က်ိဳး နည္းသလား ဆုိတာေတာ့ ဆက္လက္ရွဳစားၾကပါ..။
(Senior Foremen ) ျဖစ္သြားျပီးေနာက္ပုိင္း စက္ရုံမွာပဲ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ ျမဳပ္သြားေတာ့တယ္..။ တခါတရံ ျမိဳ႔ထဲထြက္ဖုိ. ေ၀းလုိ. စက္ရုံဂိတ္ေပါက္ေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ မေရာက္တဲ့အထိ အလုပ္ေတြ ရွဳပ္ေနခဲ့တယ္..။ အဲဒီတုံးက ရုံးခ်ိန္ျပီးသြားလုိ့ လူၾကီးေတြ ျပန္သြားျပီဆုိတာနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဗုိလ္ျဖစ္ျပီ..။ လုံျခဳံေရး၈ိတ္က ခုံတန္းလ်ားေလး ကုိ စက္ရုံေရႇ့ထုတ္၊ ဂစ္တာတစ္လုံးနဲ့ လမ္းေပၚက ျဖတ္သမ် မိန္းကေလးေတြကုိ ငမ္း ေတာ့တာပဲ..။
တစ္ခါတစ္ခါ မ်က္စိေတာင္ ျပာတယ္။ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံ တစ္ရုံဆင္းတုိင္း အမ်ိဳးသမီးေတြ ဆုိတာ ပုံေထာင္ ေနတာပဲ..။ ဖုိသံေပး တယ္ေခၚရမလားပဲ..။ သီခ်င္းဆုိကလည္း သိပ္အညံ့ၾကီးမဟုတ္ေတာ့.. ေကာင္မေလး ေတြဆုိ.. ေပေစာင္းေပေစာင္းနဲ့ စက္ရုံေရႇ့က ျဖတ္သြားရေလ့ ရႇိတယ္..။ ( မယုံ ေနေပါ့ )
လုံျခဳံေရးထဲက ကုိတင္လတ္ ရယ္ ရဲႏုိင္ရယ္က သူတုိ့ထမင္းစားတဲ့ဇလုံကုိ ေမႇာက္ျပီး ဒရမ္ေခါက္သလုိမ်ိဳး ေနာက္က တီးေပးတယ္..။ ျမိဳင္ျမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္ေလး ရႇိတယ္လုိ.ေျပာရမႇာပဲ..။ အဲဒီလုိ ညေနေပါင္း မ်ားစြာထဲက ညေနတစ္ခုမႇာ.. ေကာင္မေလး ရႇစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ္တုိ. စက္ရုံေရႇ့ ေရာက္လာခဲ့ေတာ့တယ္..။
ပုံမႇန္ဆုိ စက္ရုံေရႇ့လမ္းကေန သူတုိ. ျဖတ္ရုိးျဖတ္စဥ္ ျဖတ္သြားၾကတာပဲ..။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီရႇစ္ေယာက္က ေတာ့ စက္ရုံဂိတ္တည့္တည့္ လာျပီး ေရတစ္ေပါက္ေလာက္ ေသာက္ပါရေစလုိ. အေၾကာင္းမရႇိ အေၾကာင္းရႇာ တယ္..။
ေရေသာက္ျပီးေတာ့ တန္းမျပန္ၾကဘဲ.. ဒီစက္ရုံက ဘာစက္ရုံလည္း ဘာေတြထုတ္လဲ နဲ့ သူတုိ့စပ္စု ၾကတယ္..။ စကားစျမည္ အလုိက္အထုိက္ ေျပာၾကရင္းက ေလာကြတ္ေခ်ာ္ျပီး ဘယ္ျပန္ၾကမႇာလဲ လုိ.ကြ်န္ေတာ္ ေမးတယ္..။
သမုိင္းကုိ ျပန္ၾကမႇာလုိ. သူတုိ.ထဲက ခပ္ငယ္ငယ္ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ခပ္သြက္သြက္ တစ္ေယာက္က ျပန္ေျဖတယ္။ ေမႇာင္ရီကလည္း ပ်ိဳးေနတဲ့ အခ်ိန္ဆုိေတာ့.. '' ဟာ.. အေ၀းၾကီးျပန္ရမႇာပဲ..ဒီအခ်ိန္ ကားကလည္း က်ပ္ပါဘိသနဲ့.. ကြ်န္ေတာ္လုိက္ပုိ.မယ္..အားလုံးကားေပၚတက္ '' ဆုိျပီး စက္ရုံထဲက ဒုိင္နာကားၾကီး ကြ်န္ေတာ္ ေမာင္းထုတ္လာတယ္..။
ေကာင္မေလးေတြကေတာ့ ျပဳံးစျပဳံးစနဲ့ ၊ အထာေတြ သိတယ္ဆုိတဲ့ သေဘာနဲ့ ေပါ့..။
သူတုိ.ထဲက ေျခာက္ေယာက္က ကားေနာက္ခန္းက စီးတယ္..။ ခပ္သြက္သြက္ တစ္ေယာက္နဲ့ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေရႇ့ေခါင္းခန္းမႇာ ထုိင္တယ္..။ သမုိင္းဆုိျပီး ေမာင္းလာလုိ့မႇ မၾကာေသးဘူး.. စက္မႈဇုံ ေစ်းနားအေရာက္မႇာ.. '' က်မတုိ. သမုိင္းျပန္မယ္ဆုိတာ တကယ္မဟုတ္ဘူး.. က်မတုိ.က ဒီစက္မႈဇုံထဲကပဲ.. ရႇင့္ကုိ ေနာက္လုိက္တာ '' လုိ့ .. အားတုံ.အားနာ နဲ့ ေျပာတယ္..။
'' ဟာ ဗ်ာ.. ခင္ဗ်ားတုိ.အဲဒီလုိေတာ့ မလုပ္သင့္ပါဘူး.. ကြ်န္ေတာ္မေက်နပ္ဘူး.. .... ..... .... လက္ဘက္ရည္တုိက္ရမယ္ '' ဆုိေတာ့.. အဲဒီေကာင္မေလးက.. တခစ္ခစ္နဲ့ ရယ္ရင္း ရပါတယ္ရႇင္ လုိ့ ျပန္ေျပာတယ္..။
အဲဒီေကာင္မေလး နာမည္က ခင္ႏြယ္နီ တဲ့..။ အခုေတာ့ မဒမ္ နဗန ေပါ့ ဗ်ာ..။
25.3 ေရလယ္ ေက်ာက္တန္း၊ အေရာက္လႇမ္းမယ္ ကဲြ.
ေနာက္ေတာ့ စက္မႈဇုံ ေစ်းေရႇ့တုိက္တန္းက လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မႇာ ကြ်န္ေတာ္တုိ. ထုိင္ျဖစ္ၾကတယ္..။
တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္ေတာ့မႇ စက္မႈဇုံထဲက ထုိင္၀မ္တရုတ္ပုိင္တဲ့ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံမႇာ အလုပ္လုပ္သူေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြ ျဖစ္ေၾကာင္းနဲ့ မဒမ္နဗန အေလာင္းအလ်ာက တရုတ္စကားျပန္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရတယ္..။
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ၀န္ခံရရင္.. အဲဒီအခ်ိန္တုံးက ကြ်န္ေတာ္သေဘာက်တာ.. သူတုိ့ရႇစ္ေယာက္ထဲက သုံးေယာက္ေလာက္ ရႇိတယ္..ဟဲဟဲ။ ေျမာင္းျမက မာမာေဆြ ဆုိတဲ့ တစ္ေယာက္ကုိလည္း သေဘာက်တယ္..။ သႏၲာေက်ာ္လုိ့ ေခၚတဲ့ ေကာင္မေလးကုိလည္း မဆုိးဘူးလုိ့ မႇတ္ခ်က္ခ်မိတယ္..။ မဒမ္လည္း ပါတာေပါ့..။
စကားေတြ ေျပာၾကရင္း စားၾကေသာက္ၾကရင္း နဲ. ျပန္ခါနီးေတာ့ ေမဆန္းဦးဆုိတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ဖုံးနံပါတ္ေတာင္းတယ္..။
ေပးခ်င္ေပးခ်င္ နဲ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေပးလုိက္ တယ္..။
မဒမ္နဗန ကေတာ့ မသိသလုိ အထာနဲ့ .. စိတ္မ၀င္စားသလုိ မ်ိဳး လုပ္ေနခဲ့တယ္..။ (အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အရိပ္အကဲ ၾကည္႔ေနရတဲ့ ဘ၀ေရာက္သြားရရွာတယ္ မွတ္ကေရာ..။ )
အကုိက အဲဒီစက္ရုံမႇာ ဘာလဲ လုိ.အားလုံး ျပန္မယ္ဆုိျပီး ဆုိင္ရႇင္ကုိ ပုိက္ဆံရႇင္းဖုိ. လႇမ္းအေခၚမႇာ တစ္ေယာက္က ႏႈတ္ဆက္ေမး ေမးတယ္..။ ကုိယ္က အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္ လုိ့ ေခါင္းေမာ့ ရင္ေကာ့ျပီး ခပ္ၾကြားၾကြားေလး ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေျဖတယ္..(အလုပ္သမားေခါင္းေတြရဲ႔ ေခါင္းလုိ.ေတာ့ ဘယ္ေျပာမလဲ )။ လခ ေကာင္းမႇာေပါ့ လုိ. သူက ဆက္ေမးျပန္တယ္..။
ဒီေလာက္ၾကီးလဲ မဟုတ္ပါဘူး.. ေဒၚလာနဲ့ ေတာ့ ရပါတယ္ လုိ. ၾကြားတာလုိလုိ မၾကြားတာလုိလုိ နဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေျပာမိတယ္..။ ဟာ.. ေဒၚလာနဲ့ ရတာပဲ.. အဲဒါဆုိ အကုိ တုိက္.. လုိ. သူတုိ.အားလုံးက ၀ုိင္းျပီး ေကာင္းခ်ီးေပးၾကေတာ့တယ္..။
ေနာက္တာလုိလုိ စတာလုိလုိ ေပမယ့္.. ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ပဲ ရႇင္းလုိက္ ရပါတယ္..။
အဲဒီေန့ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ကေန လမ္းခဲြလာျပီးေနာက္ တစ္လေလာက္ သူတုိ့နဲ့ ထပ္မေတြ့ျဖစ္ေတာ့ဘူး..။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္အလုပ္နဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ရႇဳပ္ေနခဲ့တယ္..။
သူတုိ့ခမ်ာလည္း.. တစ္လလုံးေနမႇ .. တစ္ရက္ေလာက္ အားလပ္ရက္ ရၾကရႇာတာဆုိေတာ့ မုိးေပၚကအပ္တစ္ေခ်ာင္း နဲ့ လူျပည္က အပ္တစ္ေခ်ာင္း ဆုိတာမ်ိဳး လုိ ဆုံဖုိ့ သိပ္ခက္သြားဟန္ ရႇိတယ္..။
သမာရုိးက် ဇာတ္လမ္းေတြရဲ့ သြားရုိးသြားစဥ္ လမ္းေၾကာင္းအတုိင္း ၾကာေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ္ ေမ့သလုိေတာင္ ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ..။
သုိ့ေသာ္.. မုိးနတ္မင္းၾကီးက.. ေနာက္တစ္ၾကိမ္ဆုံျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးေပးတဲ့ အခါမႇာေတာ့ ဖတ္ဖူးတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲကလုိ.. '' ျမင္းရုိင္းတုိ့ရဲ ခြါသံေၾကာင့္ ေက်ာက္ေဆာင္ေအာက္မႇာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ငါ့ႏႇလုံးသား ႏုိးထ လာခဲ့ရျပန္တယ္..။ ''
တနဂၤေႏြ အလုပ္အားရက္မုိ့ ေလ်ာ္စရာရႇိတဲ့ အ၀တ္ေလးေတြ ေလ်ာ္လႇမ္း ေရခ်ိဳးျပီး သကာလ၊ တေရးတေမာ အိပ္စက္အနားယူေနတုံး တယ္လီဖုံးက ျမည္လာလုိ့ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ့ ကုိင္လုိက္မိတယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ကုိ ဦး တပ္ေခၚ တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ အသံေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္စိတ္ေတာင္ နည္းနည္း ေပ်ာက္သြားရတယ္..။
ဟုတ္ပါတယ္လုိ့ ကြ်န္ေတာ္ျပန္အေျဖမႇာ.. ညီမပါ.. ခင္ႏြယ္နီပါ .. လုိ့ တဖက္က ဆက္ေျပာလာတယ္။ ေအာ္.. မႇတ္မိတယ္.. ေျပာ ဆုိေတာ့.. အခုညီမတုိ့ ေရလယ္ေက်ာက္တန္းကေန ဆက္ေနတာ.. အျပန္ ကားမရႇိေတာ့လုိ့ အဲဒါ လာၾကိဳႏုိင္ရင္ လာၾကိဳေပးပါလား .. တဲ့။
ဗုဒ္ေဓါ လုိ့ ကြ်န္ေတာ္ ဘုရားတမိတယ္..။ ေရလယ္ေက်ာက္တန္းနဲ့ လႇဳိင္သာယာ စက္မႈဇုံနဲ့က နည္းနည္းေနာေနာ အကြာအေ၀းမဟုတ္တဲ့ အျပင္ ပိတ္ရက္ဆုိေတာ့ ဒရုိင္ဘာကလည္း မရႇိ၊ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ေမာင္းလုိ့ ျဖစ္ေပမယ့္ ကုန္မယ့္ဆီဖုိးကလည္း သိပ္မေသး။
အားႏဲြ့တဲ့ မိန္းကေလး တစ္သုိက္က ကုိယ့္လုိ ေယာက်္ားဇာနည္ ကုိ အားကုိးတၾကီး အကူအညီေတာင္း ေနတယ္ ဆုိေတာ့လည္း .. ပစ္ပစ္ခါခါၾကီး မျငင္းရက္ျပန္ဘူး..။ ခက္ ကျပီ..။ သုိ့ေသာ္ စဥ္းစားခ်ိန္က သိပ္မရ.. တဖက္ကဖုံးကုိင္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္အေျဖကုိ ေစာင့္ေနျပန္ေတာ့.. ေနာင္ခါလာေနာင္ခါေစ်း.. မင္းဆီ တန္းတန္းၾကီး ကုိယ္လာခဲ့ျပီ လုိ့ပဲ ေျပာလုိက္မိေတာ့တယ္..။
ကားေမာင္းေနတာ ၾကာျပီဆုိေပမယ့္ ရန္ကုန္ျမိဳ့ျပင္ တခါမႇ မေမာင္းဖူးေတာ့ စိတ္ထဲမႇာ နည္းနည္းေတာ့ လန့္တယ္..။ လုိင္စင္ကလည္း မရႇိေတာ့ ပုိဆုိးတာေပါ့..။ ဒုိင္နာဆုိတဲ့ ကားမ်ိဳးကလည္း လူ၀ိတ္ေလး ပါမႇ စီးေကာင္းတဲ့ အမ်ိဳး..။
ကုမၸဏီပုိင္ကားကုိ ဖြန္ေၾကာင္ျပီး ယူသုံးတာဆုိေတာ့ လူသိကလည္း မခံႏုိင္ျပန္ဘူး..။ ဒါနဲ့ အေဖာ္အေလႇာ္ေလးေတာင္ မေခၚ ေတာ့ဘဲ.. ဂိတ္ကုိ ငါ ဒီနား ခဏ သြားလုိက္အုံးမယ္လုိ့ ေျပာျပီး ေရလယ္ေက်ာက္တန္းကုိ ေမာင္းခ် လာခဲ့ေတာ့တယ္..။
အေရးထဲ က်ိဳက္ေခါက္ဘုရားနားအေရာက္မႇာ ဖြတ္ခ်က္ဖြတ္ခ်က္ နဲ့ ကားက ဆီျပတ္သြားပါေလေရာ..။ မရႇိမဲ့ ရႇိမဲ့ ပုိက္ဆံေလးနဲ့ အသြားအျပန္အတြက္.. ငါးဂါလံ ၀ယ္ထည့္လုိက္မႇ.. အဆင္က ေခ်ာသြား ေတာ့တယ္..။
ေက်ာက္တန္းကားဂိတ္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ နည္းနည္းေမႇာင္ေနျပီ..။ သူတုိ့အားလုံး ငုတ္တုတ္ထုိင္ေစာင့္ ေနၾကတယ္..။ ကားကုိ လမ္းေဘးနား ရပ္ျပီး သူတုိ့ဆီကုိ မခ်ိဳမခ်ဥ္ မ်က္ႏႇာေပးနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္သြားေတာ့.. '' သမီးတုိ့က လာမယ္ေတာင္ မထင္ေတာ့ဘူး '' လုိ့ ဆီးေျပာ ၾကတယ္..။
ဖုံးထဲမႇာ ေသခ်ာလာခဲ့မယ္လုိ့ ခင္ႏြယ္နီကုိ ေျပာလုိက္တာပဲေလ.. ဆုိေတာ့ အားလုံး ၀ုိင္းရယ္ၾကတယ္..။
နည္းနည္းေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားရတယ္..။ ဘာရယ္စရာ ပါလုိ့လဲ ေပါ့..။
'' ရႇင့္ဆီကုိ ဖုံးဆက္တာ က်မမဟုတ္ဘူး ..သူ ဆက္တာ '' လုိ့ သူတုိ့ထဲက တစ္ေယာက္ကုိ လက္ညႇဳိးထုိးရင္း ခင္ႏြယ္နီ ၀င္ေျပာမႇ.. နည္းနည္း ဇာတ္ရည္ လည္သလုိ ျဖစ္သြားတယ္..။
တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္ေတာ့မႇ စက္မႈဇုံထဲက ထုိင္၀မ္တရုတ္ပုိင္တဲ့ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံမႇာ အလုပ္လုပ္သူေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြ ျဖစ္ေၾကာင္းနဲ့ မဒမ္နဗန အေလာင္းအလ်ာက တရုတ္စကားျပန္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရတယ္..။
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ၀န္ခံရရင္.. အဲဒီအခ်ိန္တုံးက ကြ်န္ေတာ္သေဘာက်တာ.. သူတုိ့ရႇစ္ေယာက္ထဲက သုံးေယာက္ေလာက္ ရႇိတယ္..ဟဲဟဲ။ ေျမာင္းျမက မာမာေဆြ ဆုိတဲ့ တစ္ေယာက္ကုိလည္း သေဘာက်တယ္..။ သႏၲာေက်ာ္လုိ့ ေခၚတဲ့ ေကာင္မေလးကုိလည္း မဆုိးဘူးလုိ့ မႇတ္ခ်က္ခ်မိတယ္..။ မဒမ္လည္း ပါတာေပါ့..။
စကားေတြ ေျပာၾကရင္း စားၾကေသာက္ၾကရင္း နဲ. ျပန္ခါနီးေတာ့ ေမဆန္းဦးဆုိတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ဖုံးနံပါတ္ေတာင္းတယ္..။
ေပးခ်င္ေပးခ်င္ နဲ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေပးလုိက္ တယ္..။
မဒမ္နဗန ကေတာ့ မသိသလုိ အထာနဲ့ .. စိတ္မ၀င္စားသလုိ မ်ိဳး လုပ္ေနခဲ့တယ္..။ (အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အရိပ္အကဲ ၾကည္႔ေနရတဲ့ ဘ၀ေရာက္သြားရရွာတယ္ မွတ္ကေရာ..။ )
အကုိက အဲဒီစက္ရုံမႇာ ဘာလဲ လုိ.အားလုံး ျပန္မယ္ဆုိျပီး ဆုိင္ရႇင္ကုိ ပုိက္ဆံရႇင္းဖုိ. လႇမ္းအေခၚမႇာ တစ္ေယာက္က ႏႈတ္ဆက္ေမး ေမးတယ္..။ ကုိယ္က အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္ လုိ့ ေခါင္းေမာ့ ရင္ေကာ့ျပီး ခပ္ၾကြားၾကြားေလး ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေျဖတယ္..(အလုပ္သမားေခါင္းေတြရဲ႔ ေခါင္းလုိ.ေတာ့ ဘယ္ေျပာမလဲ )။ လခ ေကာင္းမႇာေပါ့ လုိ. သူက ဆက္ေမးျပန္တယ္..။
ဒီေလာက္ၾကီးလဲ မဟုတ္ပါဘူး.. ေဒၚလာနဲ့ ေတာ့ ရပါတယ္ လုိ. ၾကြားတာလုိလုိ မၾကြားတာလုိလုိ နဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေျပာမိတယ္..။ ဟာ.. ေဒၚလာနဲ့ ရတာပဲ.. အဲဒါဆုိ အကုိ တုိက္.. လုိ. သူတုိ.အားလုံးက ၀ုိင္းျပီး ေကာင္းခ်ီးေပးၾကေတာ့တယ္..။
ေနာက္တာလုိလုိ စတာလုိလုိ ေပမယ့္.. ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ပဲ ရႇင္းလုိက္ ရပါတယ္..။
အဲဒီေန့ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ကေန လမ္းခဲြလာျပီးေနာက္ တစ္လေလာက္ သူတုိ့နဲ့ ထပ္မေတြ့ျဖစ္ေတာ့ဘူး..။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္အလုပ္နဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ရႇဳပ္ေနခဲ့တယ္..။
သူတုိ့ခမ်ာလည္း.. တစ္လလုံးေနမႇ .. တစ္ရက္ေလာက္ အားလပ္ရက္ ရၾကရႇာတာဆုိေတာ့ မုိးေပၚကအပ္တစ္ေခ်ာင္း နဲ့ လူျပည္က အပ္တစ္ေခ်ာင္း ဆုိတာမ်ိဳး လုိ ဆုံဖုိ့ သိပ္ခက္သြားဟန္ ရႇိတယ္..။
သမာရုိးက် ဇာတ္လမ္းေတြရဲ့ သြားရုိးသြားစဥ္ လမ္းေၾကာင္းအတုိင္း ၾကာေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ္ ေမ့သလုိေတာင္ ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ..။
သုိ့ေသာ္.. မုိးနတ္မင္းၾကီးက.. ေနာက္တစ္ၾကိမ္ဆုံျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးေပးတဲ့ အခါမႇာေတာ့ ဖတ္ဖူးတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲကလုိ.. '' ျမင္းရုိင္းတုိ့ရဲ ခြါသံေၾကာင့္ ေက်ာက္ေဆာင္ေအာက္မႇာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ငါ့ႏႇလုံးသား ႏုိးထ လာခဲ့ရျပန္တယ္..။ ''
တနဂၤေႏြ အလုပ္အားရက္မုိ့ ေလ်ာ္စရာရႇိတဲ့ အ၀တ္ေလးေတြ ေလ်ာ္လႇမ္း ေရခ်ိဳးျပီး သကာလ၊ တေရးတေမာ အိပ္စက္အနားယူေနတုံး တယ္လီဖုံးက ျမည္လာလုိ့ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ့ ကုိင္လုိက္မိတယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ကုိ ဦး တပ္ေခၚ တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ အသံေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္စိတ္ေတာင္ နည္းနည္း ေပ်ာက္သြားရတယ္..။
ဟုတ္ပါတယ္လုိ့ ကြ်န္ေတာ္ျပန္အေျဖမႇာ.. ညီမပါ.. ခင္ႏြယ္နီပါ .. လုိ့ တဖက္က ဆက္ေျပာလာတယ္။ ေအာ္.. မႇတ္မိတယ္.. ေျပာ ဆုိေတာ့.. အခုညီမတုိ့ ေရလယ္ေက်ာက္တန္းကေန ဆက္ေနတာ.. အျပန္ ကားမရႇိေတာ့လုိ့ အဲဒါ လာၾကိဳႏုိင္ရင္ လာၾကိဳေပးပါလား .. တဲ့။
ဗုဒ္ေဓါ လုိ့ ကြ်န္ေတာ္ ဘုရားတမိတယ္..။ ေရလယ္ေက်ာက္တန္းနဲ့ လႇဳိင္သာယာ စက္မႈဇုံနဲ့က နည္းနည္းေနာေနာ အကြာအေ၀းမဟုတ္တဲ့ အျပင္ ပိတ္ရက္ဆုိေတာ့ ဒရုိင္ဘာကလည္း မရႇိ၊ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ေမာင္းလုိ့ ျဖစ္ေပမယ့္ ကုန္မယ့္ဆီဖုိးကလည္း သိပ္မေသး။
အားႏဲြ့တဲ့ မိန္းကေလး တစ္သုိက္က ကုိယ့္လုိ ေယာက်္ားဇာနည္ ကုိ အားကုိးတၾကီး အကူအညီေတာင္း ေနတယ္ ဆုိေတာ့လည္း .. ပစ္ပစ္ခါခါၾကီး မျငင္းရက္ျပန္ဘူး..။ ခက္ ကျပီ..။ သုိ့ေသာ္ စဥ္းစားခ်ိန္က သိပ္မရ.. တဖက္ကဖုံးကုိင္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္အေျဖကုိ ေစာင့္ေနျပန္ေတာ့.. ေနာင္ခါလာေနာင္ခါေစ်း.. မင္းဆီ တန္းတန္းၾကီး ကုိယ္လာခဲ့ျပီ လုိ့ပဲ ေျပာလုိက္မိေတာ့တယ္..။
ကားေမာင္းေနတာ ၾကာျပီဆုိေပမယ့္ ရန္ကုန္ျမိဳ့ျပင္ တခါမႇ မေမာင္းဖူးေတာ့ စိတ္ထဲမႇာ နည္းနည္းေတာ့ လန့္တယ္..။ လုိင္စင္ကလည္း မရႇိေတာ့ ပုိဆုိးတာေပါ့..။ ဒုိင္နာဆုိတဲ့ ကားမ်ိဳးကလည္း လူ၀ိတ္ေလး ပါမႇ စီးေကာင္းတဲ့ အမ်ိဳး..။
ကုမၸဏီပုိင္ကားကုိ ဖြန္ေၾကာင္ျပီး ယူသုံးတာဆုိေတာ့ လူသိကလည္း မခံႏုိင္ျပန္ဘူး..။ ဒါနဲ့ အေဖာ္အေလႇာ္ေလးေတာင္ မေခၚ ေတာ့ဘဲ.. ဂိတ္ကုိ ငါ ဒီနား ခဏ သြားလုိက္အုံးမယ္လုိ့ ေျပာျပီး ေရလယ္ေက်ာက္တန္းကုိ ေမာင္းခ် လာခဲ့ေတာ့တယ္..။
အေရးထဲ က်ိဳက္ေခါက္ဘုရားနားအေရာက္မႇာ ဖြတ္ခ်က္ဖြတ္ခ်က္ နဲ့ ကားက ဆီျပတ္သြားပါေလေရာ..။ မရႇိမဲ့ ရႇိမဲ့ ပုိက္ဆံေလးနဲ့ အသြားအျပန္အတြက္.. ငါးဂါလံ ၀ယ္ထည့္လုိက္မႇ.. အဆင္က ေခ်ာသြား ေတာ့တယ္..။
ေက်ာက္တန္းကားဂိတ္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ နည္းနည္းေမႇာင္ေနျပီ..။ သူတုိ့အားလုံး ငုတ္တုတ္ထုိင္ေစာင့္ ေနၾကတယ္..။ ကားကုိ လမ္းေဘးနား ရပ္ျပီး သူတုိ့ဆီကုိ မခ်ိဳမခ်ဥ္ မ်က္ႏႇာေပးနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္သြားေတာ့.. '' သမီးတုိ့က လာမယ္ေတာင္ မထင္ေတာ့ဘူး '' လုိ့ ဆီးေျပာ ၾကတယ္..။
ဖုံးထဲမႇာ ေသခ်ာလာခဲ့မယ္လုိ့ ခင္ႏြယ္နီကုိ ေျပာလုိက္တာပဲေလ.. ဆုိေတာ့ အားလုံး ၀ုိင္းရယ္ၾကတယ္..။
နည္းနည္းေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားရတယ္..။ ဘာရယ္စရာ ပါလုိ့လဲ ေပါ့..။
'' ရႇင့္ဆီကုိ ဖုံးဆက္တာ က်မမဟုတ္ဘူး ..သူ ဆက္တာ '' လုိ့ သူတုိ့ထဲက တစ္ေယာက္ကုိ လက္ညႇဳိးထုိးရင္း ခင္ႏြယ္နီ ၀င္ေျပာမႇ.. နည္းနည္း ဇာတ္ရည္ လည္သလုိ ျဖစ္သြားတယ္..။
25.4 အျပန္အျပန္ အျပန္လားေဟ့
''ကဲပါဗ်ာ.. ခင္ဗ်ားဆက္တယ္ဆုိေတာ့လည္း ဘာမႇ ဆုံးရႇဳံးသြားတာမႇ မဟုတ္ဘဲ.. ကြ်န္ေတာ္ပဲ လႇဳိင္သာယာကေန ဒီေရာက္ေနျပီ.. ျပန္မယ္ဆုိ အားလုံး ကားေပၚတက္ ၾက ''
ကြ်န္ေတာ့္စကားအဆုံးမႇာ အလ်ိဳအလ်ိဳ သူတုိ.ကားေပၚ တက္ၾကတယ္..။ ခင္ႏြယ္နီ နဲ့ မာမာေဆြကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ေခါင္းခန္းမႇာ စီးတယ္..။
ကားေမာင္းရင္းနဲ့ ဘယ္ဇာတိလဲ.. ဒီေရာက္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ.. စသျဖင့္ တစ္ေယာက္နဲ့ တစ္ေယာက္ အျပန္အလႇန္ စပ္စုမိၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္က ျမင္းျခံကေလ လုိ.ေျပာေတာ့ ခင္ႏြယ္နီက ေအာ္ အညာသားပဲ လုိ့ မႇတ္ခ်က္ခ်တယ္..။
က်မက မြန္ျပည္နယ္ ဘီလင္း က လုိ.သူမေျပာေတာ့ .. ထင္ေတာ့ထင္သား ဒါေၾကာင့္ ေခ်ာတာ လုိ.ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေျပာေတာ့ ဟြန္း.. ဘာဆုိင္လုိ့လဲ.. တဲ့..။ ဒါေပမယ့္ တခစ္ခစ္ ရယ္ရင္း သူမ ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္..။
အေတာ္ေလး စကားေျပာၾကည့္မႇ.. စင္ကာပူမႇာ ငါးႏႇစ္ေလာက္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ျပီး ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္တာ မၾကာေသးဘူးလုိ. သိရျပန္တယ္..။ တရုတ္ လားလုိ.ကြ်န္ေတာ္ေမးေတာ့.. မဟုတ္ပါဘူး.. အဘြားက ဓႏု မုိ.လုိ. အသားျဖဴေနတာပါ လုိ. သူမျပန္ေျဖတယ္..။
အကုိေရာ တရုတ္လား လုိ. ကြ်န္ေတာ့္အသားအေရ ၾကည့္ျပီး သူမက ျပန္ေမးတယ္..။ ကုိယ္က ႏႇစ္ရုတ္.. လုိ.ျပန္ေျဖေတာ့.. သူတုိ.ႏႇစ္ေယာက္ရဲ. ရယ္သံက ကြ်န္ေတာ့္ဒုိင္နာအင္ဂ်င္သံကုိ ဖုံးသြားခဲ့တယ္..။
စကားတေျပာေျပာ နဲ့ ဆုိေတာ့ လႇဳိင္သာယာကုိ ေရာက္မႇန္းမသိ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္..။
သူတုိ.စက္ရုံေရႇ့ေရာက္ေတာ့ ကုိးနာရီခဲြေနျပီ..။
အားလုံးက တရင္းတႏႇီးနဲ့ ေနာက္လည္း လာလည္ဖုိ.အားရင္လည္း ေတြ့ၾကဖုိ.ေျပာရင္း လမ္းခဲြခဲ့ၾကေတာ့တယ္..။
25.5 ကြ်န္တာ့္ျပကၡဒိန္မႇာ တနဂၤေႏြမႇန္သမ် ရက္ရာဇာ
စက္မႈဇုံထဲက အထည္ခ်ဳပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႔ ပုံမႇန္အလုပ္ခ်ိန္က မနက္ ရႇစ္နာရီကေန ညေနကုိးနာရီပဲ..။ ညေနေလးငါးနာရီ အလုပ္ဆင္းတယ္ဆုိတာ အေတာ့္ကုိ ရႇားရႇားပါးပါး အေျခအေနပဲ..။ အလုပ္သမား ဥပေဒကုိ အတိအက် လုိက္နာတဲ့ စက္ရုံေတြ ရႇိသလုိ စက္ရုံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ က်ဳပ္က်က္လိ၊ ၾကည့္က်က္လုပ္ ၾကတာပဲ..။
ေစ်းကြက္စီးပြားေရး စံနစ္ စတင္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္တဲ့ ကာလ ဆုိေတာ့ လည္း ..အလုပ္ သမား ဦးစီးဌာနေတြလည္း ရႇိျပီးသားဥပေဒကုိ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႔ အခက္အခဲ ရႇိဟန္ တူတယ္..။
ရႇိတဲ့ အလုပ္သမားဥပေဒကလည္း ကုိလုိနီလက္က်န္ ေတြ..။ ( အခုထိေတာင္ ေခတ္မမီ္ေသးဘူး )
အလုပ္သမားမ်ားအေနနဲ့ကလည္း ရႇိေနတဲ့ ဥပေဒကုိလည္း လက္လႇမ္းမမီ၊ တစ္လ အလုပ္ခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ လုပ္ရတယ္ဆုိတာထက္.. တစ္လ ၀င္ေငြဘယ္ေလာက္ရသလဲ က ပုိအေရးၾကီးတယ္လုိ႔ ျမင္ေနၾကေတာ့ သူ့အရပ္နဲ့သူ့ဇာတ္ေတာ့ ဟုတ္ေနခဲ့တာပါပဲ..။
အုိဗာတုိင္ မရႇိရင္ကုိပဲ.. မ်က္ႏႇာေလးေတြက ညႇိဳးေနၾကျပီ..။ ဒီလေတာ့ အုိဗာတုိင္မရႇိဘူး.. လခေတာ့ နည္းပါျပီ ဆုိတာဟာ.. တုိင္ပင္စရာမလုိဘဲ တသံတည္းထြက္တဲ့ သူတုိ႔ရဲ႔ ညည္းခ်င္း တစ္ပုဒ္ပဲ..။ အလုပ္သမား ဦးစီးဌာနက အုိဗာတုိင္ကုိ တစ္လ နာရီေလးဆယ္ထက္ ပုိမေခၚရဘူးလုိ. အမိန့္ထုတ္ထားလုိ. ဒီကေရႇ့ေလ်ာက္ အုိဗာတုိင္ မေမ်ာ္နဲ့လုိ. အေျပာခံရတုိင္း အလုပ္သမားဦးစီးဌာနကုိ သူတုိ.က်ိန္ဆဲေတာ့တာပဲ..။
အုိဗာတုိင္မ်ားမ်ားလုပ္ရမႇ.. လစာမ်ားမ်ားရမယ္ ဆုိတာမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ အလုပ္ရႇင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း အေျခခံလစာ ကုိ နည္းနည္းေလးပဲ ေပးထားတယ္..။ အုိဗာတုိင္ဆုိတာ သာမန္လုပ္ခရဲ.(အၾကမ္းအားျဖင့္) ႏႇစ္ဆေလာက္ ရတာမုိ.သာမန္လုပ္ခ နည္းရင္ အုိဗာတုိင္လည္း နည္းေတာ့တာေပါ့..။
ဆုိေတာ့.. သူတုိ.ေလးေတြနဲ့ ေတြ.ဖုိ.က ထင္သေလာက္ မလြယ္လႇဘူး..။ ရံဖန္ရံခါ တစ္ပတ္ေက်ာ္ တနဂၤေႏြ ေလာက္ပဲ သူတုိ. နားရက္ရၾကတယ္..။ အဲဒီလုိ တနဂၤေႏြေန့ေတြဟာ.. ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ေတာ့ ရက္ရာဇာ ပဲ..။
မ်က္ရည္ေတြ ေခ်ာင္းစီးတာမ်ား ေျပာေျပာခ်င္ဘူး
တနဂၤေႏြ ရက္ရာဇာေပါင္းမ်ားစြာ ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးတဲ့ အခါမႇာေတာ့ သူတုိ႔ေလးေတြရဲ႔ ၀န္ထမ္းဘ၀ကုိ ပုိပုိ သိလာရတယ္..။ စက္မႈဇုံ တစ္ခုထဲမႇာ အတူလုပ္ေနၾကတယ္ ဆုိေပမယ့္ သူတုိ႔ အလုပ္ သဘာ၀နဲ့ ကုိယ့္အလုပ္ သဘာ၀က မတူ..။ သူတုိ႔သူေဌးနဲ့ ကုိယ့္သူေဌးက တဘာသာစီ..။
ေနာက္ဆုံး လခထုတ္ရက္က အစ သူတုိ႔နဲ့ ကုိယ္နဲ့ တျခာစီး ျဖစ္ေနေတာ့ ကုိယ္မၾကဳံဖူးတာေတြ သူတုိ႔ ၾကဳံ၊ သူတုိ႔ မၾကဳံရတာ ကုိယ္ၾကဳံ နဲ့ အေတာ့္ကုိ ကဲြလဲြေနမႇန္း သေဘာေပါက္လာေတာ့တယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္စက္ရုံက လကုန္တာနဲ့ လခတန္းေပးတယ္..။ လကုန္ရက္က ပိတ္ရက္ျဖစ္ေနရင္ ေရႇ့တုိးျပီး ေပးတယ္..။ ဥပမာ ၃၀ ရက္ လကုန္ျပီး အဲဒီရက္က တနဂၤေႏြေန့ျဖစ္ေနရင္.. ၂၉ ရက္ စေနေန့မႇာ လခ ထုတ္ေပးတယ္..။
သူတုိ့စက္ရုံက်ေတာ့ လကုန္ျပီးတာနဲ့ ခ်က္ျခင္းလခမရတဲ့ အျပင္ ေနာက္လဆန္း ငါးရက္ေန့မႇ.. လခထုတ္ေပးတယ္..။ ၀န္ထမ္းအင္အား မ်ားလုိ႔ လုိ႔အေၾကာင္းျပေပမယ့္.. အလုပ္သမားဆီက ငါးရက္စာ အေပါင္ယူထားတဲ့ သေဘာပါပဲ..။
အလုပ္ထြက္ခ်င္ရင္ တစ္ပတ္ၾကိဳတင္ တစ္လၾကိဳတင္ အေၾကာင္းၾကားျပီးမႇ ထြက္ရမယ္လုိ႔ စက္ရုံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က ၀န္ထမ္းစည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း ဘယ္လုိပဲ ထုတ္ေပမယ့္ အလုပ္သမား မ်ားကလည္း ဒီေန့ထြက္ခ်င္ ဒီေန့ပဲ ေကာက္ကတ္ ထြက္ၾကတာမုိ႔ အလုပ္ရႇင္ကလည္း သူ့နည္းသူ့ဟန္ နဲ့ ငါးရက္စာ ႏႇိမ္ထားဟန္တူတယ္..။
မ်ားေသာအားျဖင့္ လခထုတ္ျပီးတာနဲ့ တန္းလစ္ၾကတာကုိး..။ လစဥ္ လဆန္းငါးရက္ေန့မႇ.. လစာထုတ္ေပးေတာ့ လစာယူျပီး တန္းလစ္အုံးေတာ့ ငါးရက္စာ လုပ္အားခက က်န္ခဲ့ရႇာတယ္..။ ေနာက္လ ငါးရက္ေန့ သူမ်ားေတြ လခထုတ္ေတာ့ ကုိယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ငါးရက္စာကုိ လာထုတ္ရင္ ေပးတယ္ ဆုိေပမယ့္ ျပန္လာျပီး ထုတ္ဖုိ႔က လူတုိင္းအတြက္ သိပ္ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အရာေတာ့ မဟုတ္ဘူး..။
လက္ရႇိအလုပ္က ခြင့္ေပးမေပး ၊ လမ္းစားရိတ္ အကုန္အက်ခံႏုိင္မခံႏုိင္ စတာေတြေၾကာင့္ စက္ရုံအေဟာင္းက ငါးရက္စာ လုပ္အားခကုိ အဆုံးခံလုိက္ၾကတာပဲ မ်ားပါတယ္..။
အဲဒါေတြ သိခါစက အဲသလုိၾကီးလား လုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္မႇာ တအံ့တၾသ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္..။ သူ့ထက္ အံ့ၾသရတာ ရႇိေသးတယ္..။ သူတုိ႔ခမ်ာ သူတုိ႔ရမယ့္ လခကုိ ဘယ္လုိမႇ ၾကိဳမသိႏုိင္ၾကဘူး..။ ပုံမႇန္အားျဖင့္ေတာ့ အလုပ္ပ်က္ရက္မရႇိ၊ အုိဗာတုိင္မ်ားမ်ားရႇိတဲ့ ၀န္ထမ္းဆုိရင္ ပ်က္ရက္မ်ားတဲ့ ၀န္ထမ္း၊ အုိဗာတုိင္မရႇိတဲ့ ၀န္ထမ္းထက္ လခမ်ားရမယ္..။
သုိ႔ေသာ္.. တကယ့္လက္ေတြ့က်ေတာ့ အဲဒီလုိမဟုတ္ဘဲ.. ကုိယ့္လုိင္းကုိ ၾကီးၾကပ္တဲ့ ႏုိင္ငံျခားသား တရုတ္ရဲ႔ေထာက္ခံခ်က္က လခအနည္းအမ်ားကုိ အဓိက အဆုံးအျဖတ္ေပး ျဖစ္ေစတယ္..။
ကုိယ့္ေလာက္မႇ အလုပ္မလုပ္၊ ပ်က္ရက္ကလည္း ရႇိေသးေပမယ့္..သူက ကုိယ့္ထက္ လခမ်ား တယ္ လုိ႔သိၾကရေတာ့ လခထုတ္ရက္မႇာ ငိုၾကယုိၾက ေစာင္းၾကေျမာင္းၾက နင္ပဲငဆ ေျပာၾက နဲ့ သူတုိ႔စက္ရုံေရႇ့မႇာ ပြက္ေလာကုိ ညံေနၾကတာပဲ..။
သူ႔ ပုိေပးမႇာေပါ့.. ျပီးခဲ့တဲ့ တရုတ္ႏႇစ္သစ္ကူးညမႇာ အဲဒီေကာင္မ အဲဒီတရုတ္စုတ္နဲ့ အျပင္သြားအိပ္တာ ငါမသိဘူး ထင္လား ဆုိတဲ့ အသံေတြကလည္း ငုိရႇဳိက္သံေတြၾကားက ေပၚေပၚလာတတ္ေသးတယ္..။
သြားပါမ်ား ခရီးေရာက္
ေယရႇဳခရစ္ကေတာ့ အျပစ္ရႇိသူမ်ားကုိ ကယ္ဆယ္ရန္အလုိ႔ငႇာ ဤကမၻာသုိ႔ ၾကြေရာက္လာခဲ့သည္ တဲ့..။ ကြ်န္ေတာ္က ေယရႇဳခရစ္မဟုတ္ေလေတာ့ သူတုိ႔ငုိရႇုိက္သံမ်ားကုိ '' ကုိယ္ဘာမ်ားတတ္ႏုိင္အုံးမႇာလဲ '' လုိ႔ေျပာရုံကလဲြျပီး ဘာမ်ား တတ္ႏုိင္အုံးမႇာတဲ့ လဲ ..။
မျဖစ္သင့္တာေတြ၊ မတရားေတြ ကုိယ္ေရႇ့တည့္တည့္မႇာ ျဖစ္ေနသည့္တုိင္ ကုိ္ယ္တတ္ႏုိင္တဲ့ အပုိင္း ဘာမႇ မရႇိလုိ႔ လက္ပုိက္ၾကည့္ေနရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး ဆုိတာ လူတုိင္းၾကဳံဖူးတဲ့ ေလာက ဓမၼတာ တစ္ခုပဲ မဟုတ္လား..။
သုိ့ေသာ္ ရလာဒ္ေတြေျပာင္းလဲေအာင္သာ မတတ္ႏုိင္ေပမယ့္ ႏႇစ္သိမ့္တာေလာက္ေတာ့ လုပ္ေပးႏုိင္တာပဲ လုိ႔ ေတြးျပီး သူတုိ႔ကုိ ေမာင္ရင္းႏႇမလုိ ႏႇစ္သိမ့္မႈေလးေတာ့ တတ္စြမ္းသမ် ကြ်န္ေတာ္ေပးခဲ့ပါတယ္..။
စစ္တုိက္တဲ့ သူေတြက အေသအေၾက နင္းကန္ တုိက္ေနတဲ့ စစ္ပဲြထဲမႇာ.. ဒဏ္ရာရ စစ္သားေတြကုိ ကယ္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံတကာ ၾကက္ေျခနီအဖဲြ႔က လူေတြလုိ စိတ္မ်ိဳးနဲ့ေပါ့..။ စစ္ၾကီးျဖစ္ပြားရျခင္းမႇာ သူတုိ႔ ပေယာဂ ဘာမႇမပါ..။ ဘယ္သူႏုိင္ႏုိင္ သူတုိ႔ နဲ့ မဆုိင္..။ ဘယ္သူရႇဳံးရႇဳံး သူတုိ႔ စိတ္မ၀င္စား..။
သုိ႔ သာ္ စစ္ပဲြၾကီးထဲက ဒဏ္ရာရ စစ္သားမ်ားကုိ သူတုိ႔ျပဳစုေနၾကရတယ္..။ ဒါဟာ.. ေလာကပဲ မဟုတ္လား..။
အဲဒီ ေလာကဇာတ္ခုံမႇာ စီးေမ်ာရင္းကေန ခင္ႏြယ္နီ နဲ့ ကြ်န္ေတာ္ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြ ပုိပုိကဲလာေတာ့တယ္..။ ေတြ႔ပါျမင္ပါမ်ားလာ တာကလည္း တေၾကာင္းေပါ့..။ တခါတရံ ႏႇစ္ကုိယ္တည္း ဟုိသြားဒီသြားေလး ေတြ ရႇိလာခဲ့ေတာ့တယ္..။
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ကြ်န္ေတာ့္ဖက္က မေျပာေသးေပမယ့္ ဒီယုန္ေတြ ဒီျခဳံေတြ ဆုိတာေတာ့ ေခတ္လူငယ္ေတြ ပီပီ သိေနျပီ..။ အခုေတြ.အခုခ်စ္၊ ျမင္ျမင္ျခင္းပဲ ခ်စ္မိတယ္၊ ျမင္ျမင္ျခင္းပဲ ၾကိဳက္မိတယ္ ေျပာရင္သာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအေနနဲ့ '' ရႇင္ '' လုိ႔ အာေမဋိတ္ ျပဳေကာင္းျပဳေပမယ့္ .. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဇာတ္လမ္းက ဖြင့္မေျပာရုံတမယ္ ဆုိေတာ့.. ကြ်န္ေတာ္ဖြင့္ေျပာေတာ့ ..သိပ္အ့ံၾသတဲ့ပုံစံ သူမ မျပခဲ့ပါဘူး..။
ဒါေတာင္ ေဖာ္ျမဴလာအရ.. တုန့္ဆုိင္းတုန့္ဆုိင္း သူမ လုပ္ေနေသးတယ္..။ အေျဖမေပးရင္ မလႊတ္ဘူးလုိ႔ ေျပာျပီး အတင္းဖက္ထားလုိက္ေတာ့မႇပဲ.. ''ကုိၾကီး ကုိ မီးမီး ခ်စ္ပါတယ္ '' တယ္ တဲ့..။ တုိးတုိးေလး.. တကယ့္ကုိ တုိးတုိးေလး မပြင့္တပြင့္ သူမ ေျပာတယ္..။
ေစ်းကြက္စီးပြားေရး စံနစ္ စတင္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္တဲ့ ကာလ ဆုိေတာ့ လည္း ..အလုပ္ သမား ဦးစီးဌာနေတြလည္း ရႇိျပီးသားဥပေဒကုိ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႔ အခက္အခဲ ရႇိဟန္ တူတယ္..။
ရႇိတဲ့ အလုပ္သမားဥပေဒကလည္း ကုိလုိနီလက္က်န္ ေတြ..။ ( အခုထိေတာင္ ေခတ္မမီ္ေသးဘူး )
အလုပ္သမားမ်ားအေနနဲ့ကလည္း ရႇိေနတဲ့ ဥပေဒကုိလည္း လက္လႇမ္းမမီ၊ တစ္လ အလုပ္ခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ လုပ္ရတယ္ဆုိတာထက္.. တစ္လ ၀င္ေငြဘယ္ေလာက္ရသလဲ က ပုိအေရးၾကီးတယ္လုိ႔ ျမင္ေနၾကေတာ့ သူ့အရပ္နဲ့သူ့ဇာတ္ေတာ့ ဟုတ္ေနခဲ့တာပါပဲ..။
အုိဗာတုိင္ မရႇိရင္ကုိပဲ.. မ်က္ႏႇာေလးေတြက ညႇိဳးေနၾကျပီ..။ ဒီလေတာ့ အုိဗာတုိင္မရႇိဘူး.. လခေတာ့ နည္းပါျပီ ဆုိတာဟာ.. တုိင္ပင္စရာမလုိဘဲ တသံတည္းထြက္တဲ့ သူတုိ႔ရဲ႔ ညည္းခ်င္း တစ္ပုဒ္ပဲ..။ အလုပ္သမား ဦးစီးဌာနက အုိဗာတုိင္ကုိ တစ္လ နာရီေလးဆယ္ထက္ ပုိမေခၚရဘူးလုိ. အမိန့္ထုတ္ထားလုိ. ဒီကေရႇ့ေလ်ာက္ အုိဗာတုိင္ မေမ်ာ္နဲ့လုိ. အေျပာခံရတုိင္း အလုပ္သမားဦးစီးဌာနကုိ သူတုိ.က်ိန္ဆဲေတာ့တာပဲ..။
အုိဗာတုိင္မ်ားမ်ားလုပ္ရမႇ.. လစာမ်ားမ်ားရမယ္ ဆုိတာမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ အလုပ္ရႇင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း အေျခခံလစာ ကုိ နည္းနည္းေလးပဲ ေပးထားတယ္..။ အုိဗာတုိင္ဆုိတာ သာမန္လုပ္ခရဲ.(အၾကမ္းအားျဖင့္) ႏႇစ္ဆေလာက္ ရတာမုိ.သာမန္လုပ္ခ နည္းရင္ အုိဗာတုိင္လည္း နည္းေတာ့တာေပါ့..။
ဆုိေတာ့.. သူတုိ.ေလးေတြနဲ့ ေတြ.ဖုိ.က ထင္သေလာက္ မလြယ္လႇဘူး..။ ရံဖန္ရံခါ တစ္ပတ္ေက်ာ္ တနဂၤေႏြ ေလာက္ပဲ သူတုိ. နားရက္ရၾကတယ္..။ အဲဒီလုိ တနဂၤေႏြေန့ေတြဟာ.. ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ေတာ့ ရက္ရာဇာ ပဲ..။
မ်က္ရည္ေတြ ေခ်ာင္းစီးတာမ်ား ေျပာေျပာခ်င္ဘူး
တနဂၤေႏြ ရက္ရာဇာေပါင္းမ်ားစြာ ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးတဲ့ အခါမႇာေတာ့ သူတုိ႔ေလးေတြရဲ႔ ၀န္ထမ္းဘ၀ကုိ ပုိပုိ သိလာရတယ္..။ စက္မႈဇုံ တစ္ခုထဲမႇာ အတူလုပ္ေနၾကတယ္ ဆုိေပမယ့္ သူတုိ႔ အလုပ္ သဘာ၀နဲ့ ကုိယ့္အလုပ္ သဘာ၀က မတူ..။ သူတုိ႔သူေဌးနဲ့ ကုိယ့္သူေဌးက တဘာသာစီ..။
ေနာက္ဆုံး လခထုတ္ရက္က အစ သူတုိ႔နဲ့ ကုိယ္နဲ့ တျခာစီး ျဖစ္ေနေတာ့ ကုိယ္မၾကဳံဖူးတာေတြ သူတုိ႔ ၾကဳံ၊ သူတုိ႔ မၾကဳံရတာ ကုိယ္ၾကဳံ နဲ့ အေတာ့္ကုိ ကဲြလဲြေနမႇန္း သေဘာေပါက္လာေတာ့တယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္စက္ရုံက လကုန္တာနဲ့ လခတန္းေပးတယ္..။ လကုန္ရက္က ပိတ္ရက္ျဖစ္ေနရင္ ေရႇ့တုိးျပီး ေပးတယ္..။ ဥပမာ ၃၀ ရက္ လကုန္ျပီး အဲဒီရက္က တနဂၤေႏြေန့ျဖစ္ေနရင္.. ၂၉ ရက္ စေနေန့မႇာ လခ ထုတ္ေပးတယ္..။
သူတုိ့စက္ရုံက်ေတာ့ လကုန္ျပီးတာနဲ့ ခ်က္ျခင္းလခမရတဲ့ အျပင္ ေနာက္လဆန္း ငါးရက္ေန့မႇ.. လခထုတ္ေပးတယ္..။ ၀န္ထမ္းအင္အား မ်ားလုိ႔ လုိ႔အေၾကာင္းျပေပမယ့္.. အလုပ္သမားဆီက ငါးရက္စာ အေပါင္ယူထားတဲ့ သေဘာပါပဲ..။
အလုပ္ထြက္ခ်င္ရင္ တစ္ပတ္ၾကိဳတင္ တစ္လၾကိဳတင္ အေၾကာင္းၾကားျပီးမႇ ထြက္ရမယ္လုိ႔ စက္ရုံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က ၀န္ထမ္းစည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း ဘယ္လုိပဲ ထုတ္ေပမယ့္ အလုပ္သမား မ်ားကလည္း ဒီေန့ထြက္ခ်င္ ဒီေန့ပဲ ေကာက္ကတ္ ထြက္ၾကတာမုိ႔ အလုပ္ရႇင္ကလည္း သူ့နည္းသူ့ဟန္ နဲ့ ငါးရက္စာ ႏႇိမ္ထားဟန္တူတယ္..။
မ်ားေသာအားျဖင့္ လခထုတ္ျပီးတာနဲ့ တန္းလစ္ၾကတာကုိး..။ လစဥ္ လဆန္းငါးရက္ေန့မႇ.. လစာထုတ္ေပးေတာ့ လစာယူျပီး တန္းလစ္အုံးေတာ့ ငါးရက္စာ လုပ္အားခက က်န္ခဲ့ရႇာတယ္..။ ေနာက္လ ငါးရက္ေန့ သူမ်ားေတြ လခထုတ္ေတာ့ ကုိယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ငါးရက္စာကုိ လာထုတ္ရင္ ေပးတယ္ ဆုိေပမယ့္ ျပန္လာျပီး ထုတ္ဖုိ႔က လူတုိင္းအတြက္ သိပ္ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အရာေတာ့ မဟုတ္ဘူး..။
လက္ရႇိအလုပ္က ခြင့္ေပးမေပး ၊ လမ္းစားရိတ္ အကုန္အက်ခံႏုိင္မခံႏုိင္ စတာေတြေၾကာင့္ စက္ရုံအေဟာင္းက ငါးရက္စာ လုပ္အားခကုိ အဆုံးခံလုိက္ၾကတာပဲ မ်ားပါတယ္..။
အဲဒါေတြ သိခါစက အဲသလုိၾကီးလား လုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္မႇာ တအံ့တၾသ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္..။ သူ့ထက္ အံ့ၾသရတာ ရႇိေသးတယ္..။ သူတုိ႔ခမ်ာ သူတုိ႔ရမယ့္ လခကုိ ဘယ္လုိမႇ ၾကိဳမသိႏုိင္ၾကဘူး..။ ပုံမႇန္အားျဖင့္ေတာ့ အလုပ္ပ်က္ရက္မရႇိ၊ အုိဗာတုိင္မ်ားမ်ားရႇိတဲ့ ၀န္ထမ္းဆုိရင္ ပ်က္ရက္မ်ားတဲ့ ၀န္ထမ္း၊ အုိဗာတုိင္မရႇိတဲ့ ၀န္ထမ္းထက္ လခမ်ားရမယ္..။
သုိ႔ေသာ္.. တကယ့္လက္ေတြ့က်ေတာ့ အဲဒီလုိမဟုတ္ဘဲ.. ကုိယ့္လုိင္းကုိ ၾကီးၾကပ္တဲ့ ႏုိင္ငံျခားသား တရုတ္ရဲ႔ေထာက္ခံခ်က္က လခအနည္းအမ်ားကုိ အဓိက အဆုံးအျဖတ္ေပး ျဖစ္ေစတယ္..။
ကုိယ့္ေလာက္မႇ အလုပ္မလုပ္၊ ပ်က္ရက္ကလည္း ရႇိေသးေပမယ့္..သူက ကုိယ့္ထက္ လခမ်ား တယ္ လုိ႔သိၾကရေတာ့ လခထုတ္ရက္မႇာ ငိုၾကယုိၾက ေစာင္းၾကေျမာင္းၾက နင္ပဲငဆ ေျပာၾက နဲ့ သူတုိ႔စက္ရုံေရႇ့မႇာ ပြက္ေလာကုိ ညံေနၾကတာပဲ..။
သူ႔ ပုိေပးမႇာေပါ့.. ျပီးခဲ့တဲ့ တရုတ္ႏႇစ္သစ္ကူးညမႇာ အဲဒီေကာင္မ အဲဒီတရုတ္စုတ္နဲ့ အျပင္သြားအိပ္တာ ငါမသိဘူး ထင္လား ဆုိတဲ့ အသံေတြကလည္း ငုိရႇဳိက္သံေတြၾကားက ေပၚေပၚလာတတ္ေသးတယ္..။
သြားပါမ်ား ခရီးေရာက္
ေယရႇဳခရစ္ကေတာ့ အျပစ္ရႇိသူမ်ားကုိ ကယ္ဆယ္ရန္အလုိ႔ငႇာ ဤကမၻာသုိ႔ ၾကြေရာက္လာခဲ့သည္ တဲ့..။ ကြ်န္ေတာ္က ေယရႇဳခရစ္မဟုတ္ေလေတာ့ သူတုိ႔ငုိရႇုိက္သံမ်ားကုိ '' ကုိယ္ဘာမ်ားတတ္ႏုိင္အုံးမႇာလဲ '' လုိ႔ေျပာရုံကလဲြျပီး ဘာမ်ား တတ္ႏုိင္အုံးမႇာတဲ့ လဲ ..။
မျဖစ္သင့္တာေတြ၊ မတရားေတြ ကုိယ္ေရႇ့တည့္တည့္မႇာ ျဖစ္ေနသည့္တုိင္ ကုိ္ယ္တတ္ႏုိင္တဲ့ အပုိင္း ဘာမႇ မရႇိလုိ႔ လက္ပုိက္ၾကည့္ေနရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး ဆုိတာ လူတုိင္းၾကဳံဖူးတဲ့ ေလာက ဓမၼတာ တစ္ခုပဲ မဟုတ္လား..။
သုိ့ေသာ္ ရလာဒ္ေတြေျပာင္းလဲေအာင္သာ မတတ္ႏုိင္ေပမယ့္ ႏႇစ္သိမ့္တာေလာက္ေတာ့ လုပ္ေပးႏုိင္တာပဲ လုိ႔ ေတြးျပီး သူတုိ႔ကုိ ေမာင္ရင္းႏႇမလုိ ႏႇစ္သိမ့္မႈေလးေတာ့ တတ္စြမ္းသမ် ကြ်န္ေတာ္ေပးခဲ့ပါတယ္..။
စစ္တုိက္တဲ့ သူေတြက အေသအေၾက နင္းကန္ တုိက္ေနတဲ့ စစ္ပဲြထဲမႇာ.. ဒဏ္ရာရ စစ္သားေတြကုိ ကယ္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံတကာ ၾကက္ေျခနီအဖဲြ႔က လူေတြလုိ စိတ္မ်ိဳးနဲ့ေပါ့..။ စစ္ၾကီးျဖစ္ပြားရျခင္းမႇာ သူတုိ႔ ပေယာဂ ဘာမႇမပါ..။ ဘယ္သူႏုိင္ႏုိင္ သူတုိ႔ နဲ့ မဆုိင္..။ ဘယ္သူရႇဳံးရႇဳံး သူတုိ႔ စိတ္မ၀င္စား..။
သုိ႔ သာ္ စစ္ပဲြၾကီးထဲက ဒဏ္ရာရ စစ္သားမ်ားကုိ သူတုိ႔ျပဳစုေနၾကရတယ္..။ ဒါဟာ.. ေလာကပဲ မဟုတ္လား..။
အဲဒီ ေလာကဇာတ္ခုံမႇာ စီးေမ်ာရင္းကေန ခင္ႏြယ္နီ နဲ့ ကြ်န္ေတာ္ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြ ပုိပုိကဲလာေတာ့တယ္..။ ေတြ႔ပါျမင္ပါမ်ားလာ တာကလည္း တေၾကာင္းေပါ့..။ တခါတရံ ႏႇစ္ကုိယ္တည္း ဟုိသြားဒီသြားေလး ေတြ ရႇိလာခဲ့ေတာ့တယ္..။
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ကြ်န္ေတာ့္ဖက္က မေျပာေသးေပမယ့္ ဒီယုန္ေတြ ဒီျခဳံေတြ ဆုိတာေတာ့ ေခတ္လူငယ္ေတြ ပီပီ သိေနျပီ..။ အခုေတြ.အခုခ်စ္၊ ျမင္ျမင္ျခင္းပဲ ခ်စ္မိတယ္၊ ျမင္ျမင္ျခင္းပဲ ၾကိဳက္မိတယ္ ေျပာရင္သာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအေနနဲ့ '' ရႇင္ '' လုိ႔ အာေမဋိတ္ ျပဳေကာင္းျပဳေပမယ့္ .. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဇာတ္လမ္းက ဖြင့္မေျပာရုံတမယ္ ဆုိေတာ့.. ကြ်န္ေတာ္ဖြင့္ေျပာေတာ့ ..သိပ္အ့ံၾသတဲ့ပုံစံ သူမ မျပခဲ့ပါဘူး..။
ဒါေတာင္ ေဖာ္ျမဴလာအရ.. တုန့္ဆုိင္းတုန့္ဆုိင္း သူမ လုပ္ေနေသးတယ္..။ အေျဖမေပးရင္ မလႊတ္ဘူးလုိ႔ ေျပာျပီး အတင္းဖက္ထားလုိက္ေတာ့မႇပဲ.. ''ကုိၾကီး ကုိ မီးမီး ခ်စ္ပါတယ္ '' တယ္ တဲ့..။ တုိးတုိးေလး.. တကယ့္ကုိ တုိးတုိးေလး မပြင့္တပြင့္ သူမ ေျပာတယ္..။
25.6 တစ္ပင္နဂါး၊ ႏႇစ္ပင္က်ား
မဒမ္နဗနက ကြ်န္ေတာ့္ထက္ အသက္ခုႏႇစ္ႏႇစ္ ငယ္တာမုိ႔ အခုထိ ကုိၾကီး လုိ႔ ပဲ ေခၚတယ္..။ ကြ်န္ေတာ့္ခမ်ာလည္း.. မီးမီး လုိ႔ ပဲ ေခၚရေတာ့တာေပါ့..။ ( မီးသတ္ေရႇ့နားဆုိရင္ေတာ့ မိန္းမေရလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေခၚပါတယ္ )
သမီးရည္းစား ေတြျဖစ္သြားၾကျပီ ဆုိေတာ့.. အရင္ကထက္ ပုိေတြ႔ ျဖစ္ၾကတယ္..။ သူတုိ.အလုပ္ ဆင္းခ်ိန္.. ရုံးက ဒုိင္နာနဲ့ သြားေခၚျပီး ဘုရင့္ေနာင္လမ္းဆုံက ယုဇန စားေသာက္ဆုိင္ကုိ ခ်ီတက္ၾကတာလဲ မၾကာခဏေပါ့..။
ဆုိင္ေရာက္လုိ႔ အကုိတုိ႔ ဘာစားမလဲလုိ႔ စားပဲြထုိးေလး လာေမးတုိင္း ညီေလးေရ ေမးမေနနဲ့ ပုဇြန္ထုပ္ၾကီး ဆီျပန္ တစ္ပဲြခ် လုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္မႇာ ေျပာရတာ အေမာ..။ မီးမီးက ပုဇြန္ထုပ္သိပ္ၾကိဳက္တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္လည္း.. သူနဲ့မၾကိဳက္ခင္တုံးက ပုဇြန္ထုပ္ သိပ္ၾကိဳက္ခဲ့ေပမယ့္.. ရတဲ့ လခက ႏႇစ္ေယာက္လုံး ပုဇြန္ထုပ္စားႏုိင္တဲ့အထိ မေလာက္ငႇသမုိ႔ မုန္းလုိက္ရတာ .. အခုထိ ျပန္ၾကိဳက္လုိ႔ မရေတာ့ ဘူူး..။
တခါတရံ သူ့သူငယ္ခ်င္းေတြပါ ေခၚလာျပီး.. ဟဲ့ ဒီဆုိင္က ပုဇြန္ထုပ္သိပ္ေကာင္းတာ စားၾကည့္ပါလား လုိ႔ ေျပာတုိင္း ကြ်န္ေတာ့္မႇာ.. မစားႏုိင္မေသာက္ႏုိင္ ျဖစ္ရေပါင္းလည္း ဘယ္နည္းမလဲ..။
အခုေတာ့လည္း အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာျပီး လင္မယားႏႇစ္ေယာက္ ရယ္လုိက္ၾကရတာ..။
အေႏႇာင့္အယႇက္ မကင္းတဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြ
စက္မႈဇုံဆုိတာေတြ ေပၚလာေတာ့ ျမန္မာျပည္ တနံတလ်ားက ပ်ိဳပ်ိဳအုိအုိေတြ ရန္ကုန္တက္.. အလုပ္လုပ္ ၾကတယ္..။ စက္ရုံအေဆာင္ေနခြင့္ ရသူေတြ ရႇိသလုိ၊ အျပင္မႇာပဲ ကုိယ့္အစီအစဥ္နဲ့ အခန္းငႇားေနၾကရသူေတြလည္း မရႇားပါဘူး..။
မိေ၀းဖေ၀း ညီအကုိေမာင္ႏႇမေတြနဲ့ ခဲြခြါျပီး တ၀မ္းတခါးအတြက္ အလုပ္လာလုပ္ သူေတြဆုိေတာ့ လြတ္လပ္မႈ ဆုိတာကလည္း မလုိခ်င္မႇ အဆုံး ရၾကရႇာတယ္..။ ကုိယ္သြားခ်င္ရာ သြား၊ ကုိယ္တဲြခ်င္တဲ့သူနဲ့ တဲြ၊ ကုိယ္ျဖစ္ ကုိယ္ခံ ဆုိတာမ်ိဳး လုိပါပဲ..။
သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းဆုိတာကလည္း သင့္မသင့္ ေတာ္မေတာ္ ေျပာရုံေလာက္သာ တတ္ႏုိင္ၾကတယ္..။ ဒါေတာင္ အမုန္းခံျပီး ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး.. သူ့စိတ္နဲ့သူ့ကုိယ္ သူေကာင္းတယ္ထင္လုိ.လုပ္တာပဲ လုပ္ပါေစ လုိ႔ လႊတ္ေပးလုိက္သူေတြလည္း မနည္းျပန္ဘူး..။
ဆုိေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖုံဖုံ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းစုံ ေတြကုိ မၾကားခ်င္မႇ အဆုံး မသိခ်င္မႇ အဆုံး ျမင္ေနေတြ့ေန ၾကားေနခဲ့ရေတာ့တယ္..။
အပ်ိဳ လူပ်ိဳ ထင္လုိ႔ ၾကိဳက္မိတာ အခုမႇ လုိက္ပဲြေတြတပုံၾကီးနဲ့မႇန္း သိရတယ္ေတာ့ ဆုိျပီး ဒူးနဲ့မ်က္ရည္ သုတ္သူေတြ၊ ခ်စ္ျခင္းရဲ.သစၥာသာ အဓိက အပ်ိဳအအုိဆုိတာ ပဓါနမက်..တုိ႔ကေတာ့ အုိအုိပ်ိဳပ်ိဳ ခ်စ္မႇာပဲလုိ႔ မထူးဇာတ္ခင္းသူေတြ၊ သူ့ဖာသာ ႏုိင္ငံျခားမႇာ မိန္းမရႇိရႇိ မရႇိရႇိ.. ဒီမႇာ အေနေခ်ာင္ အစားေခ်ာင္ရင္ ျပီးေရာ.. ဘယ္သူသိတာမႇတ္လုိ႔ လုိ႔ ခံယူလုိက္ၾကတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလးေတြ.. စသျဖင့္စသျဖင့္ စက္မႈဇုံၾကီးဟာ.. ျဖစ္ခ်င္သလုိျဖစ္ေနခဲ့တာေပါ့..။
အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ ညေနဆုိရင္ စက္မႈဇုံလမ္းမ်ားအားလုံး ခ်စ္သူလမ္းၾကားေတြ ျဖစ္ကုန္ေလေရာ..။ လမ္းမီးမရႇိတဲ့ လမ္း၊ အသြားအလာ ျပတ္တဲ့လမ္း မ်ိဳးဆုိရင္ေတာ့ '' ေစာေစာ သြားမႇ တုိ႔ေနရာ ရမယ္ '' ဆုိတာမ်ိဳး ပဲ..။
သုိ႔ေသာ္ ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ ခ်စ္တာ ဘာျဖစ္လဲ ဘာျဖစ္လဲ လုိ႔ေတာ့ သူတုိ႔ခမ်ာ မေၾကြးေၾကာ္ႏုိင္ျပန္ ဘူး..။ တာ၀န္အရ ပတၲေရာင္လႇည့္တာလုိလုိ နဲ့ ေရာင္ေတာ္ျပန္ ေရာလႊတ္သူေတြက ခ်စ္သူတုိ႔ဘာသာဘာ၀ ၾကည္ႏူးေနၾကတာကုိ အခြန္အတုတ္ ေကာက္ခံတာမ်ိဳးက လုပ္တတ္ၾကျပန္တယ္..။
လမ္းေဘးမႇာ မခ်စ္ရလုိ႔ ဥပေဒမရႇိေပမယ့္.. ေမႇာင္ရိပ္ခုိတယ္ စခန္းလုိက္ခဲ့ လုပ္လုိက္ရင္ ခ်စ္သူေတြခမ်ာ ခ်စ္ဖီလင္ေတြ ငုတ္ျပီး.. မလုိက္ပါရေစနဲ့ .. ဒီတစ္ၾကိမ္ဒီတစ္ခါေတာ့ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ လုိ႔ ရႇိမခုိးယုံတမယ္ ေတာင္းပန္စကား ဆုိၾကရတယ္..။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေခြ်းနဲစာေလးကုိ ေပးကမ္းရင္ကမ္း၊ ပါလာတဲ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ကုိ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ထားရင္ထား၊ တနည္းမဟုတ္တနည္းနဲ့ သူတုိ႔ ခ်စ္ခရီး သာယာေစဖုိ႔ စေတးလုိက္ရတာေတြလည္း ဘယ္နည္းမလဲ..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ႏႇစ္ေယာက္ရဲ႔ ခ်စ္ခရီးလမ္းကေတာ့ သူတုိ႔ နဲ့ စာရင္ အေတာ့္ကုိ အေႏႇာင့္အယႇက္ ကင္းတယ္လုိ႔ ေျပာရမႇာပဲ..။ အလုပ္ခ်ိန္ေတြ မ်ားလြန္းလုိ႔.. ေတြ.ခ်ိန္ သိပ္မရတာက လဲြရင္၊ ေတြ.ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြက ေတာ့ ေမ့ရက္ႏုိင္စရာ မရႇိတာေတြ ခ်ည္းပဲ..။
တြတ္တီးတြတ္တာေလးေတြ ေျပာၾက၊ တြတ္တီးတြတ္တာေလးေတြ လုပ္ၾက ေပါ့..။ ဟဲ ဟဲ.. တမ်ိဳးမထင္ပါနဲ့ မဒမ္က ကြ်န္ေတာ့္ ေမးေစ့ေအာက္က ခ်စ္ေမႊးလုိ႔ ေခၚၾကတဲ့ မုတ္ဆိတ္ေမႊးမဟုတ္တဲ့ အေမႊးေလး ေတြ ျမင္တုိင္း ဆဲြႏႈတ္ဖုိ႔ အျမဲၾကိဳးစားတယ္..။ အဲဒါေလး ေျပာတာပါ..။
ပထမဦးဆုံးအေနနဲ့ အဲဒီအေမႊးေလးေတြကုိ ျမင္ေတာ့ ''ကုိၾကီးရဲ႔ မုတ္ဆိတ္ေမႊးကလည္း ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ႏႇစ္ပင္ထဲ '' လုိ႔ သူေျပာတယ္..။ '' အဲဒါ မုတ္ဆိတ္ေမႊးမဟုတ္ဘူး.. ခ်စ္ေမႊးလုိ႔ ေခၚတယ္.. တခ်ိဳ႔ကေတာ့ သူေဌးေမႊးလုိ႔ ေခၚၾကတယ္.. အဲဒီအေမႊးရႇိတဲ့သူက လူခ်စ္လူခင္ေပါတယ္.. ျပီးေတာ့ ခ်မ္းသာမယ့္သူ '' လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့ တခစ္ခစ္နဲ့ သူမရယ္ရင္း ဒါေၾကာင့္ထင္တယ္.. မီးမီးၾကိဳက္တဲ့့ ပုဇြန္ထုပ္ေတာင္ ႏႇပ္မႇန္ေအာင္ မေကြ်းႏုိင္တာ လုိ႔ ျပန္ဖဲ့တယ္..။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ခပ္တည္တည္နဲ့ '' အဲဒီအေမႊးက ခ်စ္ေမႊးလည္း မဟုတ္ဘူး.. သူေဌးေမႊးလည္း မဟုတ္ဘူး.. တကယ္တမ္းက.. ေယာက်္ားပီသမႈကုိ ေဖာ္ညႊန္းတဲ့ အေမႊး.. '' လုိ႔ တဖက္ကလွည္႔ေျပာေတာ့ မယုံရဲ ယုံရဲ နဲ့ မ်က္လုံး ေပကလပ္ေပကလပ္ လုပ္ေနတယ္..။
'' အဟုတ္ေျပာတာ.. တစ္ပင္ နဂါး ၊ ႏႇစ္ပင္ က်ား၊ သုံးပင္ ေခြးရုိး၊ ေလးပင္ ေခြးသူခုိး တဲ့.. ေမးေစ့ေအာက္မႇာ တစ္ပင္ထဲ ရႇိတဲ့ ေယာက်္ားဟာ နဂါးလုိ ေယာက်္ားမ်ိဳး၊ ႏႇစ္ပင္ရႇိ ရင္ က်ား၊ သုံးပင္ ရႇိရင္ေတာ့ ေခြးရုိး ေခြးအလုိ ေယာက်္ား၊ ေလးပင္ ရႇိရင္ေတာ့ ေခြးသူခုိး လုိ ေယာက်္ား ပဲ ''
ကြ်န္ေတာ့္စကားအဆုံးမႇာ ႏႇစ္ပင္ထဲ ရႇိတဲ့ ေယာက်္ားက လိပ္ လုိ ေယာက်္ားမ်ိဳးပါ.. ကုိယ့္ဖက္ကုိ သိပ္ယက္တတ္တယ္ေလ လုိ႔ သူမက ျပန္ေနာက္ရင္း.. '' ဟြန္း သူ့ကုိယ္သူ က်ားတဲ့ .. လိပ္ၾကီးကမ်ား'' လုိ႔ ႏွိပ္ကြပ္တယ္..။
ဒါေပမယ့္ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေလာက္ တဲ့ အခ်ိန္မႇာ..ေနာက္ထပ္ ႏႇစ္ပင္ ထပ္ေပါက္လာတယ္..။ စုစုေပါင္း ေလးပင္ ျဖစ္သြားတာေပါ့..။ ကာယကံရႇင္ ကြ်န္ေတာ္ သတိမထားမိေပမယ့္ မဒမ္က အဲဒါကုိ ေတြ႔သြားေတာ့ ရယ္လုိက္တာ..။
'' ဟားဟားဟား.. တစ္ပင္ နဂါး၊ ႏႇစ္ပင္ က်ား၊ သုံးပင္ ေခြးရုိး၊ ေလးပင္ ေခြးသူခုိး.. ကုိၾကီးေခြးသူခုိး '' လုိ႔ ႏႇိပ္ကြပ္ေတာ့တာပဲ..။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ရယ္ရင္း '' မီးမီး ကဗ်ာက တလဲြၾကီး၊ တကယ့္ မူရင္းကဗ်ာက .. တစ္ပင္ ေခြးရုိး၊ ႏႇစ္ပင္ ေခြးသူခုိး၊ သုံးပင္ နဂါး၊ ေလးပင္ က်ား.. ကုိၾကီး က က်ား ပဲ '' လုိ႔ ခ်က္ခ်င္း ျပင္ေျပာရတယ္..။ မဒမ္ကေတာ့ မေက်မနပ္နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေလး ဆူျပီး ဟြန္း လူလည္ၾကီး တဲ့..။
သမီးရည္းစား ေတြျဖစ္သြားၾကျပီ ဆုိေတာ့.. အရင္ကထက္ ပုိေတြ႔ ျဖစ္ၾကတယ္..။ သူတုိ.အလုပ္ ဆင္းခ်ိန္.. ရုံးက ဒုိင္နာနဲ့ သြားေခၚျပီး ဘုရင့္ေနာင္လမ္းဆုံက ယုဇန စားေသာက္ဆုိင္ကုိ ခ်ီတက္ၾကတာလဲ မၾကာခဏေပါ့..။
ဆုိင္ေရာက္လုိ႔ အကုိတုိ႔ ဘာစားမလဲလုိ႔ စားပဲြထုိးေလး လာေမးတုိင္း ညီေလးေရ ေမးမေနနဲ့ ပုဇြန္ထုပ္ၾကီး ဆီျပန္ တစ္ပဲြခ် လုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္မႇာ ေျပာရတာ အေမာ..။ မီးမီးက ပုဇြန္ထုပ္သိပ္ၾကိဳက္တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္လည္း.. သူနဲ့မၾကိဳက္ခင္တုံးက ပုဇြန္ထုပ္ သိပ္ၾကိဳက္ခဲ့ေပမယ့္.. ရတဲ့ လခက ႏႇစ္ေယာက္လုံး ပုဇြန္ထုပ္စားႏုိင္တဲ့အထိ မေလာက္ငႇသမုိ႔ မုန္းလုိက္ရတာ .. အခုထိ ျပန္ၾကိဳက္လုိ႔ မရေတာ့ ဘူူး..။
တခါတရံ သူ့သူငယ္ခ်င္းေတြပါ ေခၚလာျပီး.. ဟဲ့ ဒီဆုိင္က ပုဇြန္ထုပ္သိပ္ေကာင္းတာ စားၾကည့္ပါလား လုိ႔ ေျပာတုိင္း ကြ်န္ေတာ့္မႇာ.. မစားႏုိင္မေသာက္ႏုိင္ ျဖစ္ရေပါင္းလည္း ဘယ္နည္းမလဲ..။
အခုေတာ့လည္း အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာျပီး လင္မယားႏႇစ္ေယာက္ ရယ္လုိက္ၾကရတာ..။
အေႏႇာင့္အယႇက္ မကင္းတဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြ
စက္မႈဇုံဆုိတာေတြ ေပၚလာေတာ့ ျမန္မာျပည္ တနံတလ်ားက ပ်ိဳပ်ိဳအုိအုိေတြ ရန္ကုန္တက္.. အလုပ္လုပ္ ၾကတယ္..။ စက္ရုံအေဆာင္ေနခြင့္ ရသူေတြ ရႇိသလုိ၊ အျပင္မႇာပဲ ကုိယ့္အစီအစဥ္နဲ့ အခန္းငႇားေနၾကရသူေတြလည္း မရႇားပါဘူး..။
မိေ၀းဖေ၀း ညီအကုိေမာင္ႏႇမေတြနဲ့ ခဲြခြါျပီး တ၀မ္းတခါးအတြက္ အလုပ္လာလုပ္ သူေတြဆုိေတာ့ လြတ္လပ္မႈ ဆုိတာကလည္း မလုိခ်င္မႇ အဆုံး ရၾကရႇာတယ္..။ ကုိယ္သြားခ်င္ရာ သြား၊ ကုိယ္တဲြခ်င္တဲ့သူနဲ့ တဲြ၊ ကုိယ္ျဖစ္ ကုိယ္ခံ ဆုိတာမ်ိဳး လုိပါပဲ..။
သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းဆုိတာကလည္း သင့္မသင့္ ေတာ္မေတာ္ ေျပာရုံေလာက္သာ တတ္ႏုိင္ၾကတယ္..။ ဒါေတာင္ အမုန္းခံျပီး ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး.. သူ့စိတ္နဲ့သူ့ကုိယ္ သူေကာင္းတယ္ထင္လုိ.လုပ္တာပဲ လုပ္ပါေစ လုိ႔ လႊတ္ေပးလုိက္သူေတြလည္း မနည္းျပန္ဘူး..။
ဆုိေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖုံဖုံ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းစုံ ေတြကုိ မၾကားခ်င္မႇ အဆုံး မသိခ်င္မႇ အဆုံး ျမင္ေနေတြ့ေန ၾကားေနခဲ့ရေတာ့တယ္..။
အပ်ိဳ လူပ်ိဳ ထင္လုိ႔ ၾကိဳက္မိတာ အခုမႇ လုိက္ပဲြေတြတပုံၾကီးနဲ့မႇန္း သိရတယ္ေတာ့ ဆုိျပီး ဒူးနဲ့မ်က္ရည္ သုတ္သူေတြ၊ ခ်စ္ျခင္းရဲ.သစၥာသာ အဓိက အပ်ိဳအအုိဆုိတာ ပဓါနမက်..တုိ႔ကေတာ့ အုိအုိပ်ိဳပ်ိဳ ခ်စ္မႇာပဲလုိ႔ မထူးဇာတ္ခင္းသူေတြ၊ သူ့ဖာသာ ႏုိင္ငံျခားမႇာ မိန္းမရႇိရႇိ မရႇိရႇိ.. ဒီမႇာ အေနေခ်ာင္ အစားေခ်ာင္ရင္ ျပီးေရာ.. ဘယ္သူသိတာမႇတ္လုိ႔ လုိ႔ ခံယူလုိက္ၾကတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလးေတြ.. စသျဖင့္စသျဖင့္ စက္မႈဇုံၾကီးဟာ.. ျဖစ္ခ်င္သလုိျဖစ္ေနခဲ့တာေပါ့..။
အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ ညေနဆုိရင္ စက္မႈဇုံလမ္းမ်ားအားလုံး ခ်စ္သူလမ္းၾကားေတြ ျဖစ္ကုန္ေလေရာ..။ လမ္းမီးမရႇိတဲ့ လမ္း၊ အသြားအလာ ျပတ္တဲ့လမ္း မ်ိဳးဆုိရင္ေတာ့ '' ေစာေစာ သြားမႇ တုိ႔ေနရာ ရမယ္ '' ဆုိတာမ်ိဳး ပဲ..။
သုိ႔ေသာ္ ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ ခ်စ္တာ ဘာျဖစ္လဲ ဘာျဖစ္လဲ လုိ႔ေတာ့ သူတုိ႔ခမ်ာ မေၾကြးေၾကာ္ႏုိင္ျပန္ ဘူး..။ တာ၀န္အရ ပတၲေရာင္လႇည့္တာလုိလုိ နဲ့ ေရာင္ေတာ္ျပန္ ေရာလႊတ္သူေတြက ခ်စ္သူတုိ႔ဘာသာဘာ၀ ၾကည္ႏူးေနၾကတာကုိ အခြန္အတုတ္ ေကာက္ခံတာမ်ိဳးက လုပ္တတ္ၾကျပန္တယ္..။
လမ္းေဘးမႇာ မခ်စ္ရလုိ႔ ဥပေဒမရႇိေပမယ့္.. ေမႇာင္ရိပ္ခုိတယ္ စခန္းလုိက္ခဲ့ လုပ္လုိက္ရင္ ခ်စ္သူေတြခမ်ာ ခ်စ္ဖီလင္ေတြ ငုတ္ျပီး.. မလုိက္ပါရေစနဲ့ .. ဒီတစ္ၾကိမ္ဒီတစ္ခါေတာ့ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ လုိ႔ ရႇိမခုိးယုံတမယ္ ေတာင္းပန္စကား ဆုိၾကရတယ္..။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေခြ်းနဲစာေလးကုိ ေပးကမ္းရင္ကမ္း၊ ပါလာတဲ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ကုိ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ထားရင္ထား၊ တနည္းမဟုတ္တနည္းနဲ့ သူတုိ႔ ခ်စ္ခရီး သာယာေစဖုိ႔ စေတးလုိက္ရတာေတြလည္း ဘယ္နည္းမလဲ..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ႏႇစ္ေယာက္ရဲ႔ ခ်စ္ခရီးလမ္းကေတာ့ သူတုိ႔ နဲ့ စာရင္ အေတာ့္ကုိ အေႏႇာင့္အယႇက္ ကင္းတယ္လုိ႔ ေျပာရမႇာပဲ..။ အလုပ္ခ်ိန္ေတြ မ်ားလြန္းလုိ႔.. ေတြ.ခ်ိန္ သိပ္မရတာက လဲြရင္၊ ေတြ.ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြက ေတာ့ ေမ့ရက္ႏုိင္စရာ မရႇိတာေတြ ခ်ည္းပဲ..။
တြတ္တီးတြတ္တာေလးေတြ ေျပာၾက၊ တြတ္တီးတြတ္တာေလးေတြ လုပ္ၾက ေပါ့..။ ဟဲ ဟဲ.. တမ်ိဳးမထင္ပါနဲ့ မဒမ္က ကြ်န္ေတာ့္ ေမးေစ့ေအာက္က ခ်စ္ေမႊးလုိ႔ ေခၚၾကတဲ့ မုတ္ဆိတ္ေမႊးမဟုတ္တဲ့ အေမႊးေလး ေတြ ျမင္တုိင္း ဆဲြႏႈတ္ဖုိ႔ အျမဲၾကိဳးစားတယ္..။ အဲဒါေလး ေျပာတာပါ..။
ပထမဦးဆုံးအေနနဲ့ အဲဒီအေမႊးေလးေတြကုိ ျမင္ေတာ့ ''ကုိၾကီးရဲ႔ မုတ္ဆိတ္ေမႊးကလည္း ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ႏႇစ္ပင္ထဲ '' လုိ႔ သူေျပာတယ္..။ '' အဲဒါ မုတ္ဆိတ္ေမႊးမဟုတ္ဘူး.. ခ်စ္ေမႊးလုိ႔ ေခၚတယ္.. တခ်ိဳ႔ကေတာ့ သူေဌးေမႊးလုိ႔ ေခၚၾကတယ္.. အဲဒီအေမႊးရႇိတဲ့သူက လူခ်စ္လူခင္ေပါတယ္.. ျပီးေတာ့ ခ်မ္းသာမယ့္သူ '' လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့ တခစ္ခစ္နဲ့ သူမရယ္ရင္း ဒါေၾကာင့္ထင္တယ္.. မီးမီးၾကိဳက္တဲ့့ ပုဇြန္ထုပ္ေတာင္ ႏႇပ္မႇန္ေအာင္ မေကြ်းႏုိင္တာ လုိ႔ ျပန္ဖဲ့တယ္..။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ခပ္တည္တည္နဲ့ '' အဲဒီအေမႊးက ခ်စ္ေမႊးလည္း မဟုတ္ဘူး.. သူေဌးေမႊးလည္း မဟုတ္ဘူး.. တကယ္တမ္းက.. ေယာက်္ားပီသမႈကုိ ေဖာ္ညႊန္းတဲ့ အေမႊး.. '' လုိ႔ တဖက္ကလွည္႔ေျပာေတာ့ မယုံရဲ ယုံရဲ နဲ့ မ်က္လုံး ေပကလပ္ေပကလပ္ လုပ္ေနတယ္..။
'' အဟုတ္ေျပာတာ.. တစ္ပင္ နဂါး ၊ ႏႇစ္ပင္ က်ား၊ သုံးပင္ ေခြးရုိး၊ ေလးပင္ ေခြးသူခုိး တဲ့.. ေမးေစ့ေအာက္မႇာ တစ္ပင္ထဲ ရႇိတဲ့ ေယာက်္ားဟာ နဂါးလုိ ေယာက်္ားမ်ိဳး၊ ႏႇစ္ပင္ရႇိ ရင္ က်ား၊ သုံးပင္ ရႇိရင္ေတာ့ ေခြးရုိး ေခြးအလုိ ေယာက်္ား၊ ေလးပင္ ရႇိရင္ေတာ့ ေခြးသူခုိး လုိ ေယာက်္ား ပဲ ''
ကြ်န္ေတာ့္စကားအဆုံးမႇာ ႏႇစ္ပင္ထဲ ရႇိတဲ့ ေယာက်္ားက လိပ္ လုိ ေယာက်္ားမ်ိဳးပါ.. ကုိယ့္ဖက္ကုိ သိပ္ယက္တတ္တယ္ေလ လုိ႔ သူမက ျပန္ေနာက္ရင္း.. '' ဟြန္း သူ့ကုိယ္သူ က်ားတဲ့ .. လိပ္ၾကီးကမ်ား'' လုိ႔ ႏွိပ္ကြပ္တယ္..။
ဒါေပမယ့္ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေလာက္ တဲ့ အခ်ိန္မႇာ..ေနာက္ထပ္ ႏႇစ္ပင္ ထပ္ေပါက္လာတယ္..။ စုစုေပါင္း ေလးပင္ ျဖစ္သြားတာေပါ့..။ ကာယကံရႇင္ ကြ်န္ေတာ္ သတိမထားမိေပမယ့္ မဒမ္က အဲဒါကုိ ေတြ႔သြားေတာ့ ရယ္လုိက္တာ..။
'' ဟားဟားဟား.. တစ္ပင္ နဂါး၊ ႏႇစ္ပင္ က်ား၊ သုံးပင္ ေခြးရုိး၊ ေလးပင္ ေခြးသူခုိး.. ကုိၾကီးေခြးသူခုိး '' လုိ႔ ႏႇိပ္ကြပ္ေတာ့တာပဲ..။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ရယ္ရင္း '' မီးမီး ကဗ်ာက တလဲြၾကီး၊ တကယ့္ မူရင္းကဗ်ာက .. တစ္ပင္ ေခြးရုိး၊ ႏႇစ္ပင္ ေခြးသူခုိး၊ သုံးပင္ နဂါး၊ ေလးပင္ က်ား.. ကုိၾကီး က က်ား ပဲ '' လုိ႔ ခ်က္ခ်င္း ျပင္ေျပာရတယ္..။ မဒမ္ကေတာ့ မေက်မနပ္နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေလး ဆူျပီး ဟြန္း လူလည္ၾကီး တဲ့..။
25.7 တုိ႔မ်ားဘ၀ ေခြးေမွ်ာ္ရသလုိပ
(ငယ္ငယ္တုံးက ေခြးေပါက္စေလးေတြရဲ့ ေမးေစ့ကုိ လႇန္ၾကည့္ျပီး ဒီေခြးက ၾကီးရင္ ကုိက္မယ့္ေခြး ဟုတ္မဟုတ္ကုိ အဲဒီနည္းနဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကတာကုိ သတိရျပီး သူ့ကုိ ေနာက္ခ်င္တာနဲ့ ဟာသလုပ္လုိက္မိတာ.. ေနာက္ဆုံး ကုိယ့္ျပန္ထိေတာ့တယ္)
ေခြးေၾကာင္း ဆက္စပ္မိတာနဲ့ ေျပာရအုံးမယ္..။ ကုိၾကီးတုိ႔ ဘ၀ကလည္း တျဖည္းျဖည္း ေခြးနဲ့ တူတူလာျပီ ဆုုိတဲ့ အေၾကာင္းေလး ေပါ့..။
မဒမ္တုိ့ စက္ရုံက မိန္းကေလးခ်ည္း ေလးရာေလာက္ ရႇိေတာ့ စက္ရုံဆင္းခ်ိန္ဆုိ စက္ရုံေရႇ့မႇာ လည္ပင္းတရႇည္ရႇည္နဲ့ ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္လိုလူ ဘ၀တူေတြ က မနည္းဘူး..။
သိပ္ကဗ်ာမဆန္တဲ့ ႏႈိင္းနည္းနဲ့ ႏႈိင္းရရင္ေတာ့.. ေခြးမေလး တစ္ေကာင္ရႇိတဲ့ အိမ္ ပတ္ခ်ာလည္မႇာ ေတာ္သလင္း လဆုိ ေခြးထီးေတြ ဟုိလုိလုိ ဒီလုိလုိ လမ္းသလားေနတာမ်ိဳး နဲ့ သိပ္တူတယ္..။
တခ်ိဳ့ ေခြးေတြဆုိ.. ေရႇ့ထုတ္ထားတဲ့ သူ့.လက္ႏႇစ္ေခ်ာင္းေပၚမႇာ ေမးတင္ျပီး ေခြးမေလး ထြက္လာေလာက္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းကုိ မမိႇတ္မသုန္ ၾကည့္ေနတာမ်ား ေက်ာက္ရုပ္လား ေအာက္ေမ့ရတယ္..။
ဇဲြနဘဲ အေတာ္ၾကီးသကုိး..။
အဲဒီလုိ ၾကည့္ေနတုံး ရုိးတုိးရိပ္တိတ္ အရိပ္ကေလး ျမင္လုိက္ရရင္ပဲ.. ေမးတင္ထားတဲ့ လက္ႏႇစ္ေခ်ာင္း အားျပဳျပီး ဆတ္ကနဲ ေခါင္း ေထာင္ ထေတာ့တယ္..။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းေထာင္လုိ႔ မႇ မဆုံးခင္ ေခြးမေလးက အိမ္ထဲ ျပန္၀င္ သြားေတာ့ နဂုိရ္ ပုံစံအတုိင္း ေရႇ့လက္ႏႇစ္ေခ်ာင္းထုတ္၊ ေမးျပန္တင္၊ မမႇိတ္မသုန္ ျပန္ၾကည့္ ၾကျပန္တယ္..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လည္း ခ်စ္သူ့စက္ရုံက ငါးနာရီဆင္းမယ္ထင္ရင္. ငါးနာရီမထုိးခင္ ကတည္းက စက္ရုံေရႇ့ ေရာက္ေနရျပီ..။ ေခြးလုိေတာ့ ေရႇ့လက္ထုတ္ ေမးတင္ မလုပ္ေပမယ့္.. ေမွ်ာ္ပုံေမွ်ာ္နည္းကေတာ့ သိပ္မကြာ ေလာက္ဘူး..။ ငါးနာရီထုိးခါနီးေလ မ်က္လုံးေတြက အေရာင္ေတာက္လာေလ ေပါ့..။
ငါးနာရီထုိးလုိ႔ အလုပ္ဆင္းတဲ့ ဘဲလ္ တီးရင္ ေမ်ာ္ရတဲ့ ဇာတ္လမ္း ျပီးျပီအထင္နဲ့ ၀မ္းသာအားရ ေခါင္းေတြ ေထာင္ထ လာၾကေရာ..။ ေခြးေတြလုိပဲ..။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန့ အုိဗာတုိင္ရႇိတယ္.. မီးမီးတုိ႔က ညရႇစ္နာရီ အထိ လုိ႔လည္း သိလုိက္ရေရာ.. ေထာင္ထားတဲ့ ေခါင္းေတြ ျပန္က်ိဳးသြားရျပန္တယ္..။
တခ်ိဳ့ဆုိ ရႇစ္နာထုိးတဲ့ အထိ ထပ္ေစာင့္တယ္..။ ဒါေပမယ့္ ရႇစ္နာရီလည္း ထုိးေရာ ဒီေန့ည ညလုံးေပါက္ အုိဗာတုိင္ ဆက္ဆင္းရမယ္ လုိ႔ သိလုိက္ရေတာ့.. ေခါင္းၾကီးေတြ ငုိက္စုိက္ခ်၊ ဖင္ေလး ယမ္းတမ္းယမ္းတမ္းနဲ့ ကုိယ့္ျပာပုံကုိယ္ ျပန္၀ပ္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္ေလ ဆုိတာမ်ိဳးဆန္ဆန္ တပ္ေခါက္ျပန္ၾကရေတာ့တယ္..။
စက္မႈဇုံ တခုိ၊ ငါလုိလူ ရႇိဖူးလား
ျပန္ေတြးမိတုိင္း မရယ္ဘဲ မေနႏုိင္တဲ့ ေနာက္ထပ္ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုရႇိေသးတယ္..။ အဲဒီေန့ ညက မဒမ္တုိ.စက္ရုံ ရႇစ္နာရီ အလုပ္ဆင္းမယ္ဆုိတာနဲ.ထုံးစံအတုိင္း ရႇစ္နာရီမထုိးခင္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္အလုိမႇာ ဒုိင္နာကားနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ မဒမ့္စက္ရုံေရႇ့ ထြက္လာခဲ့တယ္..။
ေစာင့္ေနရင္းနဲ့ ရႇစ္နာရီလည္း တကယ္ထုိးေရာ ကုိးနာရီမႇ ဆင္းမယ္ ျဖစ္သြားတယ္..။
တစ္နာရီေလာက္ သူတုိ႔ စက္ရုံေရႇ့မႇာ ထုိင္ေစာင့္ေနရမႇာ ပ်င္းတာနဲ့ ကားကုိ စက္မႈဇုံေစ်းဖက္ ေမာင္းလာခဲ့တယ္..။ ေစ်းေရႇ့က လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မႇာ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ျဖဳန္းျပီး သြားျပန္ၾကိဳရင္ အေတာ္ေလာက္ပဲ ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးနဲ့ေပါ့..။
ကားကုိ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္နဲ့ မလႇမ္းမကမ္း လမ္းေဘးမႇာ ကြ်န္ေတာ္ရပ္လုိက္ျပီး ဆုိင္ထဲ လႇမ္း၀င္ေတာ့ ဆုိင္ထဲက လူေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ၾကည့္လုိက္ ကားကုိၾကည့္လုိက္နဲ့ နည္းနည္းထူးဆန္းသလုိမ်ိဳး ျဖစ္ေနၾကတယ္..။
သူတုိ႔ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကုိ သတိထားမိေပမယ့္ သိပ္အေရးစုိက္မေနေတာ့ဘဲ လက္ဘက္ရည္တစ္ခြက္မႇာေသာက္ျပီး အခ်ိန္ျဖဳံးေနလုိက္တယ္..။
ကိုးနာရီထုိးခါနီးေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဖုိးရႇင္း၊ မဒမ့္စက္ရုံဆီ ထြက္လာရင္း စက္မႈဇုံ ေဘာလုံးကြင္း နား အေရာက္မႇာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ စက္ရုံနဲ့ ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္ စက္ရုံက စက္ရုံမႈးကုိ ကားမီးေရာင္ေအာက္မွာ ေတြ.လုိက္ရတယ္..။
သူက စက္ဘီးနဲ့။ သူ့ေဘးမႇာ ကားကုိ ထုိးရပ္လုိက္ျပီး.. ကြ်န္ေတာ္ လႇမ္းႏႈတ္ဆက္ေတာ့ သူလည္း စက္မႈဇုံေစ်းက ျပန္လာတာလုိ႔ သိရတယ္..။ သူ့႔စက္ရုံအေျခအေန ကုိယ့္စက္ရုံအေျခအေန နည္းနည္းဆက္ေျပာ ျဖစ္ၾကတယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္နဲ့ စကားေျပာေနရင္း ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ၾကည့္လုိက္ ကားေနာက္ခန္းကုိ ၾကည့္လုိက္ နဲ့ သူ့ပုံစံက တခုခု ေျပာခ်င္ေနပုံ ေပါက္တာနဲ့ ကြ်န္ေတာ္က ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ လုိ႔ သူ့ကုိ ေမးမိတယ္..။ ဒီကလည္း ခင္ဗ်ားဘာျဖစ္ေနလဲ ဆုိတာ သိခ်င္ေနတာပဲ.. လုိ႔ ျပဳံးစိစိနဲ့ သူျပန္ေျဖတယ္..။
ဟာဗ်ာ ဘာျဖစ္လုိ႔ လဲ လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ဆက္ေမးေတာ့ ခင္ဗ်ား ကားေနာက္ခန္းကုိလည္း ျပန္ၾကည့္အုံး.. ညကုိးနာရီေလာက္ၾကီး.. ကားေနာက္ခန္းမႇာ ျခင္ေထာင္ၾကီးေထာင္ျပီး စက္မႈဇုံထဲ ကားတစ္စီးနဲ့ ခင္ဗ်ား ဘာခြင္ေတြ လုိက္ရႇာေနတာလဲ... တဲ့။
အဲဒီက်မႇ သိရေတာ့တယ္..။ ကြ်န္ေတာ့္စက္ရုံက လုံျခဳံေရးမႈးအဘုိးၾကီး.. ျခင္ေထာင္ထဲမႇာ အိပ္လ်က္ပါလာခဲ့တယ္ ဆုိတာကုိ..။ ဒါေၾကာင့္ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ထဲက လူေတြက အံၾသသလုိ ျဖစ္ေနတာကုိးလုိ႔ အဲဒီမႇ အထာေပါက္ေတာ့တယ္..။
ကပ်ာကယာ ကားေပၚကဆင္းျပီး ေနာက္ခန္းကုိ ၾကည့္ေတာ့မႇ ျခင္ေထာင္ထဲမႇာ အဘုိးၾကီးက ငုတ္တုတ္..။
''ခင္ဗ်ားဗ်ာ.. ဒုိင္နာကားဆုိတာ ဒီေလာက္ ၀ုန္းဒုိင္းၾကဲေနတာေတာင္ မႏႈိးဘူးလား.. စက္ရုံက ထြက္ကတည္းက ဆရာခဏ ေနပါအုံး လုိ႔ ေျပာလုိက္ရင္ ျပီးတဲ့ဟာ ..။ အခုေတာ့ က်ဳပ္လည္း စက္မႈဇုံထဲ ျခင္ေထာင္ၾကီး တကားကားနဲ့ ကားပတ္ေမာင္း ေနတာ ေသာက္ရႇက္ကုိ ကဲြေရာ ပဲ..။ ''
အဘုိးၾကီးကေတာ့ သူ့အျပစ္နဲ့သူဆုိေတာ့ ဘာမႇျပန္မေျပာ၊ ကြ်န္ေတာ့္မႇာသာ.. ရႇက္ႏုိးႏုိးနဲ့ ေဒါသအလိပ္လုိက္ ထြက္ေနခဲ့ရတယ္..။
ေနာက္ေတာ့ မဒမ့္စက္ရုံေရႇ့ ျခင္ေထာင္ၾကီးနဲ့ သြားၾကိဳရင္ ကုိယ္တင္မက.. မဒမ္ပါ ေသာက္ရႇက္ ကဲြကိန္းျမင္တာေၾကာင့္ စက္ရုံကုိ တစ္ေခါက္ျပန္၊ အဘုိးၾကီးနဲ့ ျခင္ေထာင္ကုိ ထားခဲ့၊ မဒမ္ဆီ တစ္ေခါက္ျပန္သြား.. လုပ္ရတယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္ကား စက္ရုံေရႇ့ဂိတ္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ တာ၀န္က်ေနတဲ့ လုံျခဳံေရး ခင္လတ္နဲ့ ရဲႏုိင္က ထုိင္ရယ္ေနၾကတယ္..။ သူတုိ႔ က ကြ်န္ေတာ္အထြက္ကတည္းက ဂိတ္တံခါးဖြင့္ေပးရင္း ျမင္လုိက္ၾကတယ္..။ ဒါေပမယ့္ တားမမီေတာ့လုိ႔ ထုိင္ပဲ ရယ္ေနၾကသတဲ့..။
မီးမီးခ်စ္တဲ့သူက လူလိမ္ၾကီး
ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ့ လုံျခဳံေရးအားလုံးကုိ ေခၚျပီး ခင္ဗ်ားတုိ႔ က သူခုိးနင္းေသမယ့္ လုံျခဳံေရး ေတြလုိ႔ ေကာပစ္လုိက္တယ္..။ (ကုိယ့္အလွည္႔တုံးက ဆရာရွိန္ေကာခဲ့သလုိမ်ိဳး ေပါ့ )
ေနာက္ရက္ေတြမႇာေတာ့ မဒမ့္ကုိ သြားမၾကိဳခင္ ကားေနာက္ခန္းကုိ အရင္ ၾကည့္ရတယ္..။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ.လည္း တခါဆုိ ဆုိသေလာက္ မႇတ္သြားဟန္ တူတယ္..။ ေနာက္ထပ္ေတာ့ ျခင္ေထာင္ေထာင္ စက္မႈဇုံပတ္တာမ်ိဳး မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး..။
မဒမ္နဲ့ကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ညေနဆုိ သြားၾကိဳ၊ တနဂၤေႏြပိတ္ရင္ ေလ်ာက္လည္ ေပါ့..။ သမီးရည္းစား သက္တမ္း ေျခာက္လေလာက္ ရႇိတဲ့ အခါမေတာ့ မိဘမ်ားရႇိရာ မႏၲေလး ေရႊျမိဳ့ေတာ္ၾကီးဆီ တစ္ေခါက္ ျပန္ဖုိ႔ အေၾကာင္းက ဖန္လာခဲ့တယ္..။
အဲဒီတုံးက အေဖနဲ့အေမက မႏၲေလး ပုသိမ္ၾကီးက အဆုပ္ေဆးရုံ၀င္းထဲမႇာ ေနၾကတယ္..။
အမက သူနာျပဳဆုိေတာ့ ေဆးရုံ၀င္းထဲမႇာ တုိက္ခန္းတခန္းရတယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္စက္ရုံအလုပ္ကလည္း အစတုံးကလုိ မဟုတ္ဘဲ နည္းနည္း အထာက်သြားျပီဆုိေတာ့ ခြင့္ယူလုိ႔ လြယ္သြားတာက တေၾကာင္း၊ အေဖအေမတုိ႔ နဲ့ မေတြ႔ျဖစ္တာ ၾကာတာကလည္း တေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းစုံသမုိ႔ မဒမ့္ကုိ တစ္ပတ္ေလာက္ေတာ့ ၾကာမယ္ လြမ္းမေနနဲ့လုိ႔ မႇာျပီး မႏၲေလးကုိ သုတ္ေျခတင္ခဲ့တယ္..။
ခြင့္ယူတုံးက တစ္ပတ္ဆုိျပီး ယူခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္း မႏၲေလးမႇာ ႏႇစ္ရက္သုံးရက္ေလာက္လည္း ေနျပီးရင္ ကြ်န္ေတာ္ မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး..။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမႇာ အလုပ္အေၾကာင္းပဲ ေတြးေနမိတဲ့ အျပင္ မဒမ့္ကုိလည္း လြမ္းေနမိတာမုိ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေဖအေမကုိ ႏႈတ္ဆက္ ကန္ေတာ့ျပီး ကြ်န္ေတာ္ ျပန္လာခဲ့တယ္..။
မဒမ္ကုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေစာျပန္လာတာ ၾကိဳမေျပာေတာ့ဘဲ ရန္ကုန္ေရာက္ေရာက္ျခင္း ညေနမႇာ..သူ့႔စက္ရုံေရႇ့ ကြ်န္ေတာ္ ထြက္လာခဲ့တယ္..။ အလုပ္ဆင္းခ်ိန္မႇာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေတြ.လုိက္ေတာ့ ကေလးေလး တစ္ေယာက္လုိ အံ့ၾသ၀မ္းသာျပီး မဒမ္ ထခုန္တယ္..။
ဒီေန့ည ကုိၾကီးျပန္လာတဲ့ အထိမ္းအမႇတ္အေနနဲ့ မီးမီး တကာခံမယ္ ..လုိ႔ ၾကားသားမုိးၾကိဳး ကမ္းလႇမ္းလာတာနဲ့ ထုံးစံအတုိင္း ဘုရင့္ေနာင္လမ္းဆုံက ယုဇနစားေသာက္ဆုိင္ကုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတယ္..။
ဆုိင္အေရာက္ မႇာစရာရႇိတာေလးေတြ မႇာျပီး သူ့ကုိယ္လြမ္း ကုိယ့္သူလြမ္း အလြမ္း စာရင္းရႇင္းတမ္း လုပ္ျပီးသကာလ မႏၲေလးမႇာ ေပ်ာ္ခဲ့လားတဲ့..။ မဒမ္က စကားစတယ္..။
ေအာ္...မေတြ.တာၾကာတဲ့ အေဖတုိ.အေမတုိ႔ ျပန္ေတြ.ရေတာ့ေပ်ာ္တာေပါ့ လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ျပန္ေျဖမိတယ္..။
ကုိၾကီးနဲ့ မီးမီး ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ေနတာေရာ အေဖတုိ႔အေမတုိ႔ကုိ ေျပာခဲ့ေသးလား လုိ႔ သူမက ဆက္ေမးျပန္တယ္.။ တစုိးတစိမႇ..အေဖတုိ႔ အေမတုိ႔ကုိ အဲဒီအေၾကာင္း မေျပာျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ေဖာ္ျမဴလာ အရ.. '' ဟ.. ေျပာခဲ့တာေပါ့ .. သားမႇာ ခ်စ္သူရႇိေနျပီ '' လုိ႔ ပုိပုိသာသာေလး ကြ်န္ေတာ္ ေဖာရတာေပါ့..။
မီးမီး ဓါတ္ပုံေရာ ကုိၾကီးအေဖနဲ့အေမကုိ ျပခဲ့ေသးလား တဲ့..။ အတြန့္တက္ ထပ္ေမးျပန္တယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္ ပုိက္ဆံအိပ္ထဲမႇာ သူ့ဓါတ္ပုံေလး တစ္ပုံ အမႇတ္တရ ေပးထားတာရႇိတယ္..။ မႏၲေလးေရာက္တုံး တခါမႇေတာင္ ထုတ္မၾကည့္မိေပမယ့္ '' အင္း .. ျပ ခဲ့တယ္ '' လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ လဲ ဆက္လိမ္ရေတာ့တယ္..။
မလိမ္ျပန္ရင္လည္း ေက်နပ္မႇာမႇ မဟုတ္တာပဲ..။
ဒါေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းက မျပီးေသးဘူး..။ '' ကုိၾကီး အေဖနဲ့ အေမက မီးမီးဓါတ္ပုံ ၾကည့္ျပီး ဘာေျပာလဲ '' တဲ့..။
လိမ္လက္စ နဲ့မထူးေတာ့ျပီမုိ.'' ကေလးမေလးက ျဖဴျဖဴငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေလး မဆုိးပါဘူး '' လုိ႔ အေမကေတာ့ မႇတ္ခ်က္ေပးတာပဲ လုိ႔ ရုပ္တည္ၾကီးနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္လႇိမ့္ရတယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္စကားမႇ မဆုံးေသးဘူး..။ တအိအိ နဲ့ ရႇဳိက္သံက ထြက္လာေတာ့တယ္..။ အစကတည္းက ကုိယ့္လိပ္ျပာကုိယ္မလုံ တာမုိ႔ တခုခုေတာ့ လဲြသြားျပီဟ လုိ႔ သိေတာ့ သိလုိက္ျပီ..။ ဒါေပမယ့္ မထူးဇာတ္ ခင္းျပီး '' ဟာ.. မီးမီးကလည္း ဘာလုိ႔ ငုိတာလဲ.. မငုိနဲ့ေလ.. တိတ္ေတာ့ '' လုိ႔ ကပ်ာကယာ ေခ်ာ့ရတယ္..။
ေခ်ာ့မႇ ပုိဆုိးသြားတယ္..။ တအိအိ နဲ့ ငုိေနရာကေန.. တဟီးဟီး နဲ့ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ ငုိပါေလေရာ..။ ငုိရင္းတန္းလန္း '' ငုိမႇာေပါ့.. မီးမီးခ်စ္တဲ့သူက လူလိမ္ၾကီးကုိး ဟီးဟီး '' တဲ့..။
ေနာက္မႇ သိရတာက ကြ်န္ေတာ္မႏၲေလး မျပန္ခင္..ကြ်န္ေတာ့္ပုိက္ဆံအိတ္ထဲက သူ့ဓါတ္ပုံကုိ ျပန္ႏႈတ္ယူ ထားလုိက္ သတဲ့..။
မိန္းမေတြရဲ ႔မာယာကုိ မသိနားမလည္ တဲ့ ေယာက်္ားေကာင္း ျဖဴစင္ျမင့္ျမတ္သူ ကြ်န္ေတာ္..၊ သူတုိ႔ေလးေတြ စိတ္ခ်မ္းသာပါေစေတာ့ လုိ႔ မလိမ္ခ်င္ေပမယ့္ မလိမ္ လိမ္ေအာင္ ဆင္ထားတဲ့ သူတုိ႔ရဲ. ေက်ာ့ကြင္း ေထာင္ေခ်ာက္ထဲ တည့္တည့္ ၀င္တုိးမိခဲ့ရ တဲ့ အျဖစ္ေပါ့ဗ်ာ..။
Thursday, September 11, 2008
24.1 ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္သမားေခါင္း
အဲဒီအေျခအေနေတြၾကားထဲမႇာပဲ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ရဲ့ ပထမဦးဆုံး လခစားအလုပ္ ရတယ္..။ လႇဳိင္သာယာ စက္မႈဇုံထဲက ဂ်ပန္ဖက္စပ္ သြပ္ျပားစက္ရုံမႇာ တစ္လရႇစ္ေထာင္နဲ့ ဖုိမင္ ရာထူး အခန့္ခံရတယ္..။
အပြိဳင့္မင့္ စာထဲမႇာ ဖုိမင္အျဖစ္ စတင္ခန့္ထားလုိက္ျပီ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကုိ ဖတ္ျပီး ဒစ္ရႇင္နရီ မႇာ ဖုိမင္ဆုိတာ ဘာလဲ လုိ့ ကြ်န္ေတာ္ရႇာၾကည့္တယ္..။
'' အလုပ္သမားေခါင္း '' လုိ့ ဘာသာျပန္ထားတာကုိ ၾကည့္ျပီး အေတာ့္ကုိ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္..။
ျမန္မာျပည္ရဲ့ ထိပ္တန္းတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းၾကီးမႇာ ေျခာက္ႏႇစ္ေလာက္ တက္ေရာက္သင္ၾကားခဲ့ တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ရဲ့ ပထမဦးဆုံး အလုပ္အကုိင္ရာထူးက အလုပ္သမား ေခါင္းတဲ့လား.. လုိ့ မၾကာခန ေတြးရင္း ေဒါသထြက္ခဲ့ရတယ္..။
အလကား ရတဲ့ အေခၚအေ၀ၚေလးကုိေတာင္ ၀န္ထမ္းေတြ စိတ္ဓါတ္တက္ၾကြေအာင္ မေပးတတ္တဲ့ လူၾကီးေတြကုိလည္း အံ့ၾသမိတယ္..။ အဲဒီစက္ရုံကေန မထြက္ခင္အထိ အင္ဂ်င္နီယာေတြကုိ ဖုိမင္လုိ့ မေခၚ ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ တတ္ႏုိင္သမ် ၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ အရာမထင္ခဲ့ပါဘူး..။
အလုပ္လည္း ရျပီမုိ့ ေပ်ာ္စရာသိပ္မေကာင္းေတာ့တဲ့ စမ္းေခ်ာင္းက အခန္းကုိ ကြ်န္ေတာ္ သိပ္မေနျဖစ္ေတာ့ဘူး..။ အလုပ္ထဲမႇာပဲ အိပ္ျဖစ္ေတာ့တယ္..။
ေဒၚလာေစ်းက အဲဒီတုံးက က်ပ္ ၁၃၀၊ ၁၄၀ ေလာက္ပဲ ေပါက္တယ္..။ ရႇစ္ေထာင္ဆုိေတာ့ ေဒၚလာနဲ့ တြက္ရင္ ကြ်န္ေတာ့္လခက ေဒၚလာငါးဆယ္ သာသာေပါ့..။
စ အလုပ္ရခါစ မႇာ စက္ရုံကမျပီးေသးဘူး..။ ေဆာက္လက္စ ေပါ့..။ ဘုရင့္ေနာင္လမ္းမေပၚမႇာ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ရဲ့ ယာယီရုံးခန္း ရႇိတယ္..။ ညဖက္ဆုိ ရုံးခန္းထဲက စားပဲြေတြ ဆက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္အိပ္ ရတယ္..။ ရုံးေစာင့္တဲ့ ကုိ၀င္းျမင့္ဆုိတဲ့ လူနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ပဲ ရႇိတယ္..။
ရုံးမႇာ အိပ္ရဖုိ့အေရးကုိေတာင္ လူၾကီးကုိ မနည္းေျပာယူရတယ္..။
အဲဒီလုိမ်ိဳးေနရင္း ထုိင္ရင္း လုပ္ရင္းကုိင္ရင္း ဘန္ေကာက္ကုိ သြားရတယ္..။ ( ဘန္ေကာက္သြားေတာလားကုိေတာ့ ေရႇ့မႇာ ေရးျပီးျပီမုိ့ ဒီေနရာမႇာ မေရးေတာ့ပါဘူး )
ဘန္ေကာက္ကအျပန္မႇာေတာ့ စက္ရုံကလည္း ျပီးေနျပီမုိ့ ဘုရင့္ေနာင္ရုံးခန္းကုိ စက္ရုံ၀င္းထဲ ေျပာင္းလုိက္ တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း စက္ရုံရုံးခန္းမႇာပဲ စတည္းခ်တယ္..။
ေျပာရရင္.. ကြ်န္ေတာ္တုိ့စက္ရုံက.. လႇိဳင္သာယာစက္မႈဇုံရဲ့ အစအဦးဆုံး စက္ရုံေလးငါးရုံထဲမႇာ ပါတယ္။
၁၉၉၇ ႏႇစ္ဦးပုိင္းမႇာ စက္ရုံက ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ စတင္တယ္..။ စက္ရုံကုိ သြားတဲ့ လမ္းကုိေတာင္ ယာယီေဖာက္ထားရတဲ့ အေျခအေနပဲ ရႇိေသးတယ္..။
လူေတြက အသစ္..စက္က အသစ္.. တက္ကႏုိေလာ္ဂ်ီက အသစ္ ဆုိေတာ့ ျပသာနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ဆုိတာမ်ိဳး လုိပဲ..။ ဒါေတာင္မႇ.. ဘန္ေကာက္စက္ရုံက ထုိင္းအင္ဂ်င္နီယာ ေျခာက္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္တုိ့ကုိ အနီးကပ္ၾကီးၾကပ္တဲ့အျပင္ ဆရာၾကီး ဂ်ပန္တစ္ေယာက္လည္း အဆစ္ပါလုိက္ေသးတယ္..။
အပြိဳင့္မင့္ စာထဲမႇာ ဖုိမင္အျဖစ္ စတင္ခန့္ထားလုိက္ျပီ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကုိ ဖတ္ျပီး ဒစ္ရႇင္နရီ မႇာ ဖုိမင္ဆုိတာ ဘာလဲ လုိ့ ကြ်န္ေတာ္ရႇာၾကည့္တယ္..။
'' အလုပ္သမားေခါင္း '' လုိ့ ဘာသာျပန္ထားတာကုိ ၾကည့္ျပီး အေတာ့္ကုိ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္..။
ျမန္မာျပည္ရဲ့ ထိပ္တန္းတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းၾကီးမႇာ ေျခာက္ႏႇစ္ေလာက္ တက္ေရာက္သင္ၾကားခဲ့ တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ရဲ့ ပထမဦးဆုံး အလုပ္အကုိင္ရာထူးက အလုပ္သမား ေခါင္းတဲ့လား.. လုိ့ မၾကာခန ေတြးရင္း ေဒါသထြက္ခဲ့ရတယ္..။
အလကား ရတဲ့ အေခၚအေ၀ၚေလးကုိေတာင္ ၀န္ထမ္းေတြ စိတ္ဓါတ္တက္ၾကြေအာင္ မေပးတတ္တဲ့ လူၾကီးေတြကုိလည္း အံ့ၾသမိတယ္..။ အဲဒီစက္ရုံကေန မထြက္ခင္အထိ အင္ဂ်င္နီယာေတြကုိ ဖုိမင္လုိ့ မေခၚ ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ တတ္ႏုိင္သမ် ၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ အရာမထင္ခဲ့ပါဘူး..။
အလုပ္လည္း ရျပီမုိ့ ေပ်ာ္စရာသိပ္မေကာင္းေတာ့တဲ့ စမ္းေခ်ာင္းက အခန္းကုိ ကြ်န္ေတာ္ သိပ္မေနျဖစ္ေတာ့ဘူး..။ အလုပ္ထဲမႇာပဲ အိပ္ျဖစ္ေတာ့တယ္..။
ေဒၚလာေစ်းက အဲဒီတုံးက က်ပ္ ၁၃၀၊ ၁၄၀ ေလာက္ပဲ ေပါက္တယ္..။ ရႇစ္ေထာင္ဆုိေတာ့ ေဒၚလာနဲ့ တြက္ရင္ ကြ်န္ေတာ့္လခက ေဒၚလာငါးဆယ္ သာသာေပါ့..။
စ အလုပ္ရခါစ မႇာ စက္ရုံကမျပီးေသးဘူး..။ ေဆာက္လက္စ ေပါ့..။ ဘုရင့္ေနာင္လမ္းမေပၚမႇာ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ရဲ့ ယာယီရုံးခန္း ရႇိတယ္..။ ညဖက္ဆုိ ရုံးခန္းထဲက စားပဲြေတြ ဆက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္အိပ္ ရတယ္..။ ရုံးေစာင့္တဲ့ ကုိ၀င္းျမင့္ဆုိတဲ့ လူနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ပဲ ရႇိတယ္..။
ရုံးမႇာ အိပ္ရဖုိ့အေရးကုိေတာင္ လူၾကီးကုိ မနည္းေျပာယူရတယ္..။
အဲဒီလုိမ်ိဳးေနရင္း ထုိင္ရင္း လုပ္ရင္းကုိင္ရင္း ဘန္ေကာက္ကုိ သြားရတယ္..။ ( ဘန္ေကာက္သြားေတာလားကုိေတာ့ ေရႇ့မႇာ ေရးျပီးျပီမုိ့ ဒီေနရာမႇာ မေရးေတာ့ပါဘူး )
ဘန္ေကာက္ကအျပန္မႇာေတာ့ စက္ရုံကလည္း ျပီးေနျပီမုိ့ ဘုရင့္ေနာင္ရုံးခန္းကုိ စက္ရုံ၀င္းထဲ ေျပာင္းလုိက္ တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း စက္ရုံရုံးခန္းမႇာပဲ စတည္းခ်တယ္..။
ေျပာရရင္.. ကြ်န္ေတာ္တုိ့စက္ရုံက.. လႇိဳင္သာယာစက္မႈဇုံရဲ့ အစအဦးဆုံး စက္ရုံေလးငါးရုံထဲမႇာ ပါတယ္။
၁၉၉၇ ႏႇစ္ဦးပုိင္းမႇာ စက္ရုံက ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ စတင္တယ္..။ စက္ရုံကုိ သြားတဲ့ လမ္းကုိေတာင္ ယာယီေဖာက္ထားရတဲ့ အေျခအေနပဲ ရႇိေသးတယ္..။
လူေတြက အသစ္..စက္က အသစ္.. တက္ကႏုိေလာ္ဂ်ီက အသစ္ ဆုိေတာ့ ျပသာနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ဆုိတာမ်ိဳး လုိပဲ..။ ဒါေတာင္မႇ.. ဘန္ေကာက္စက္ရုံက ထုိင္းအင္ဂ်င္နီယာ ေျခာက္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္တုိ့ကုိ အနီးကပ္ၾကီးၾကပ္တဲ့အျပင္ ဆရာၾကီး ဂ်ပန္တစ္ေယာက္လည္း အဆစ္ပါလုိက္ေသးတယ္..။
24.2 ပြၾကီး ရဲ.မျပီးဆုံးႏုိင္တဲ့ အရွဳပ္ထုတ္ေတြ
အဲဒီႏုိင္ငံျခားသားေတြကုိ ရႇစ္မုိင္လမ္းဆုံက (ဟုိတုံးက အေခၚ) ရန္ကုန္စီးတီး ဟုိတယ္မႇာ ထားတယ္..။ ဘန္ေကာက္မႇာ ကတည္းက သူတုိ့နဲ့ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ့္ကုိ ရင္းႏႇီးခဲ့တာမုိ့ ျမန္မာ အင္ဂ်င္နီယာေတြထဲမႇာ ကြ်န္ေတာ္က သူတုိ့နဲ့ တတဲြတြဲအရႇိဆုံး ျဖစ္ခဲ့တယ္..။
သူငယ္ခ်င္းသူေဌးသား ေကာင္းမႈနဲ့ အလုပ္အားတဲ့ ညေတြမႇာ ရႇိသမ် ဒစ္စကုိ. သူတုိ့နဲ့ သြားကဲ တယ္..။ ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့ ထုိင္းစက္ရုံမႈးက လဲြလုိ့ က်န္တဲ့သူေတြအားလုံးက သူတုိ့ဆရာ လစ္ရင္လစ္သလုိ ညငႇက္အဖမ္းထြက္ၾကတယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္မႇာလည္း.. ေခါင္း တပုိင္းကုိ ျဖစ္လုိ့ေပါ့..။ ဘာသာစကားကလည္း အိေညႇာင့္အိေညႇာင့္ နဲ့ သူေျပာတာ ကုိေသခ်ာမသိ..ကုိယ္ေျပာတာ သူနားမလည္ဆုိေတာ့ အလုပ္ျဖစ္မယ္ထင္ျပီး ညည့္ငႇက္မေလး ေတြကုိေခၚ..ျပီးမႇ အဆင္မေျပလုိ့ ျပန္လႊတ္နဲ့ ၾကားထဲက ကြ်န္ေတာ္ ( ကန္ေတာ့ပါရဲ့ ) ဖာေခါင္းေတြနဲ့ မ်က္ႏႇာပ်က္ရေပါင္းလဲ မနည္းျပန္ဘူး..။
သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ဖာေခါင္းနဲ့ငါ မ်က္ႏႇာပ်က္ရတယ္ကြာ လုိ့ ျပန္ေျပာတုိင္း သူတုိ့ မၾကားဖူးတဲ့ ပ်က္လုံး တစ္ခုလုိ သေဘာထားျပီး တအားရယ္ေလ့ရႇိၾကတယ္..။
ဒါတင္ပဲလားဆုိေတာ့ မကျပန္ဘူး..။ ဟုိတယ္က ငနာေလးေတြနဲ့လည္း ညႇိရေသးတယ္..။ အခုေခတ္လုိမ်ိဳး ညည့္ငႇက္မေလးေတြကုိ ဟုိတယ္ေရႇ့တခါးကေန ေပၚတင္ ေခၚသြင္းဖုိ့ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး..။
ေနာက္ေဖးေပါက္လုိဟာမ်ိဳးကေန ေခၚရတယ္..။ မနက္လင္းအားၾကီးနဲ့ ညပိုင္းေလာက္ပဲ သူတုိ့ကုိ ၀င္ထြက္ခြင့္ျပဳတယ္..။
စက္ရုံက ၂၄ နာရီကုိ အဆုိင္း သုံးဆုိင္းနဲ့ လည္တာဆုိေတာ့ သူတုိ့နဲ့ ညလုံးေပါက္ ကြ်န္ေတာ္မေနႏုိင္ဘူး..။ ကြ်န္ေတာ့္အဆုိင္းက မနက္ ခုႏႇစ္နာရီကေန ညေနသုံးနာရီ က်တာမ်ိဳးဆုိရင္ေတာ့ ျပသာနာမရႇိဘူး..။ ကြ်န္ေတာ္ ညဆုိင္းက်တဲ့ အခုိက္အတန့္မ်ိဳးမႇာေတာ့ သူတုိ့တေတြနဲ့ မယ္မင္းၾကီးမေတြကုိ ေသခ်ာမႇာျပီး စက္ရုံကုိ ကြ်န္ေတာ္ဒုိးရတယ္..။
ညေနဆုိင္း ဆုိရင္ ညေန သုံးနာရီကေန ညဆယ့္တစ္နာရီ အထိ အလုပ္လုပ္ရတယ္..။ ညၾကီးဆုိင္း ဆုိရင္ေတာ့ ညဆယ့္တစ္နာရီကေန ေနာက္တေန့မနက္ ခုႏႇစ္နာရီအထိ လုပ္ရတယ္..။ ညဆယ့္တစ္နာရီ အလုပ္ျပီးရင္ အိပ္ေရး သိပ္မပ်က္ေပမယ့္.. ညၾကီးဆုိင္းက်ရင္ေတာ့ .. အေတာ္ျပိဳင္းတယ္..။
အလုပ္ကလည္း ခြန္နဲ့အားနဲ့ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္မ်ိဳး ဆုိေတာ့ မနက္လင္း အလုပ္ျပီးခ်ိန္ သိပ္အိပ္ခ်င္တယ္..။
ပုံမႇန္ဆုိရင္ေတာ့ စက္ရုံရုံးခန္းက အလုပ္စားပဲြခုံေတြေအာက္မႇာ ကြ်န္ေတာ္အိပ္လုိက္တာပဲ..။
ဒါေပမယ့္ တစ္ရက္မႇာ အလုပ္မျပီးေသးဘူး..ဟုိတယ္က ဖုံးဆက္လာတယ္..။ လူၾကီးမင္းတုိ့ စက္ရုံက ထုိင္းအင္ဂ်င္နီယာ အခန္းထဲမႇာ ညကေခၚထားတဲ့ မယ္မင္းၾကီးမနဲ့ ျပသာနာတက္ေနလုိ့ အျမန္လာပါ တဲ့..။ အလုပ္ျပီးျပီးခ်င္း မ်က္ႏႇာမသစ္..ယူနီေဖာင္းမလဲဘဲ ကြ်န္ေတာ္ ဟုိတယ္ကုိ ေျပးရေတာ့တယ္..။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ျပသာနာတက္ႏုိင္တယ္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳသိတယ္..။ အဲဒီေကာင္မေလး နဲ့ ထုိင္းသေကာင့္သားမႇာ ေက်ာင္းေတာ္က ရန္စေလးေတြရႇိခဲ့ဖူးတယ္..။ ပထမဦးဆုံးအၾကိမ္ ေကာင္မေလးကုိ ေခၚျပီး ေနာက္တေန့မနက္မႇာ ေကာင္မေလးက သေကာင့္သားရဲ့ ကုတ္အက်ၤ ီကုိ မ သြားခဲ့ဖူးတယ္..။
ကုတ္အက်ၤ ီကလည္း ရုိးရုိးကုတ္အက်ၤ ီမဟုတ္ဘူး..။ သူတုိ့ႏုိင္ငံမႇာ ေဘးအႏၲရာယ္ကင္းရႇင္းေရး သင္တန္းဆင္းပဲြမႇာ ထုတ္ေပးတဲ့ Safety Officer စာတမ္းပါ ကုတ္အက်ၤ ီဆုိေတာ့ ႏႇေမ်ာတာေပါ့..။
ဒီအတုိင္း ျပန္ေတာင္းဖုိ့ကလည္း သိပ္မလြယ္ေတာ့ ကုတ္အက်ၤ ီယူသြားတာကုိ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္..၊ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ထပ္ေခၚ.. မနက္လင္းေတာ့မႇ ငါ့ကုတ္အက်ၤ ီျပန္မေပးရင္ ပုိက္ဆံမေပးဘူး.. လုပ္တယ္။
အဲဒီမႇာ ျပသာနာတက္ေတာ့တာပဲ..။
ကုိယ္ကလည္း ဒီအရႇဳပ္ထုတ္ထဲမႇာ တစိတ္တပုိင္း ပါေနေတာ့ လူၾကီးေတြ သိသြားရင္ အလုပ္ျပဳတ္ကိန္းက လည္း ရႇိေသးတယ္..။ အားလုံး ေျပရာေျပေၾကာင္းျဖစ္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ ၾကား၀င္ဖ်န္ေျဖ ေစ့စပ္ရတယ္.။ ဒါေတာင္ မယ္မင္းၾကီးမက သူမယူဘူး လုပ္ေနလုိ့ အေတာ္ေလး ပဲြၾကမ္းလုိက္ရေသးတယ္..။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ အက်ၤ ီျပန္ယူတဲ့ TAXI ခကုိ ငါေပးပါမယ္ေအ လုိ့ ေခ်ာ့ေမာျပီး မယ္မင္းၾကီးမကုိ ျပန္ယူခုိင္းရတယ္..။ ပုံမႇန္ဆုိရင္.. မနက္လင္းတာနဲ့ သူတုိ့ျပန္ျပီ..။ ျပသာနာတက္ေနေတာ့ မုိးစင္စင္လင္းတဲ့ အထိ မယ္မင္းၾကီးမက မျပန္ႏုိင္ေသးဘူး..။
ဟုိတယ္ထုံးစံအရ.. ညပုိင္း Reception ေကာင္တာကုိ ေကာင္ေလးေတြ ထုိင္တယ္..။ မနက္ခင္း ကုိးနာရီကေန ညေနငါးနာရီအထိ.. ေကာင္မေလးေတြ ထုိင္တယ္..။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီ Reception ထုိင္တဲ့ ေကာင္မေလး ေတြထဲက တစ္ေယာက္ကုိ ကြ်န္ေတာ္က ၾကိဳက္ေနတယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္မႇာလည္း ကြ်န္ေတာ့္အပူနဲ့ကြ်န္ေတာ္..။ အခုလုိမ်ိဳး ညည့္ငႇက္မေလးေတြနဲ့ အဆက္အသြယ္ ရႇိတာကုိ Reception က ေကာင္မေလးကုိ မသိေစခ်င္ဘူး..။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနက ကုိယ္ျဖစ္ေစခ်င္ သလုိမ်ိဳး ျဖစ္မလာဘူး..။
မယ္မင္းၾကီးမက ဟုိတယ္ေရႇ့ကုိ အက်ၤ ီေလး ေ၀ႇ့ယမ္းျပီး ဒုံးယိမ္းကသလုိမ်ိဳး နဲ့ ျပန္ေရာက္လာတယ္..။ ဖရုိဖရဲ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္ နဲ့ လႇခ်င္တုိင္းလဲ လႇေနတာေပါ့..။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မထူးဇာတ္ခင္းျပီး ဟုိတယ္ေရႇမႇာပဲ.. အက်ၤ ီယူ ပုိက္ဆံေပး လုပ္ရေတာ့တယ္..။
Reception က ကြ်န္ေတာ့္ေကာင္မေလးကလဲ စပ္စုတဲ့အၾကည့္နဲ့ လႇမ္းၾကည့္ေနျပန္တယ္..။
ပုိက္ဆံေပးျပီး ကြ်န္ေတာ္လႇည့္အထြက္မႇာ မယ္မင္းၾကီးမက ကြ်န္ေတာ့္လက္ေမာင္းကုိ ဖတ္ကနဲ လႇမ္းဆဲြျပီး '' အကုိ့ မုံ့ဖုိးေပးအုံး '' လုိ့ မခုိ့တရုိ့နဲ့ လုပ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မႇာ ေခြးအၾကီးလႇည္းနင္းသလုိ ျဖစ္သြားရတယ္။
ရႇက္ရႇက္နဲ့ ထူပူျပီး အိပ္ထဲက ငါးရာတန္တစ္ရြက္ ႏႈိက္ထုတ္ေပးလုိက္မႇပဲ ဇာတ္လမ္းက ျပီးသြားေတာ့တယ္။
သူငယ္ခ်င္းသူေဌးသား ေကာင္းမႈနဲ့ အလုပ္အားတဲ့ ညေတြမႇာ ရႇိသမ် ဒစ္စကုိ. သူတုိ့နဲ့ သြားကဲ တယ္..။ ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့ ထုိင္းစက္ရုံမႈးက လဲြလုိ့ က်န္တဲ့သူေတြအားလုံးက သူတုိ့ဆရာ လစ္ရင္လစ္သလုိ ညငႇက္အဖမ္းထြက္ၾကတယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္မႇာလည္း.. ေခါင္း တပုိင္းကုိ ျဖစ္လုိ့ေပါ့..။ ဘာသာစကားကလည္း အိေညႇာင့္အိေညႇာင့္ နဲ့ သူေျပာတာ ကုိေသခ်ာမသိ..ကုိယ္ေျပာတာ သူနားမလည္ဆုိေတာ့ အလုပ္ျဖစ္မယ္ထင္ျပီး ညည့္ငႇက္မေလး ေတြကုိေခၚ..ျပီးမႇ အဆင္မေျပလုိ့ ျပန္လႊတ္နဲ့ ၾကားထဲက ကြ်န္ေတာ္ ( ကန္ေတာ့ပါရဲ့ ) ဖာေခါင္းေတြနဲ့ မ်က္ႏႇာပ်က္ရေပါင္းလဲ မနည္းျပန္ဘူး..။
သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ဖာေခါင္းနဲ့ငါ မ်က္ႏႇာပ်က္ရတယ္ကြာ လုိ့ ျပန္ေျပာတုိင္း သူတုိ့ မၾကားဖူးတဲ့ ပ်က္လုံး တစ္ခုလုိ သေဘာထားျပီး တအားရယ္ေလ့ရႇိၾကတယ္..။
ဒါတင္ပဲလားဆုိေတာ့ မကျပန္ဘူး..။ ဟုိတယ္က ငနာေလးေတြနဲ့လည္း ညႇိရေသးတယ္..။ အခုေခတ္လုိမ်ိဳး ညည့္ငႇက္မေလးေတြကုိ ဟုိတယ္ေရႇ့တခါးကေန ေပၚတင္ ေခၚသြင္းဖုိ့ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး..။
ေနာက္ေဖးေပါက္လုိဟာမ်ိဳးကေန ေခၚရတယ္..။ မနက္လင္းအားၾကီးနဲ့ ညပိုင္းေလာက္ပဲ သူတုိ့ကုိ ၀င္ထြက္ခြင့္ျပဳတယ္..။
စက္ရုံက ၂၄ နာရီကုိ အဆုိင္း သုံးဆုိင္းနဲ့ လည္တာဆုိေတာ့ သူတုိ့နဲ့ ညလုံးေပါက္ ကြ်န္ေတာ္မေနႏုိင္ဘူး..။ ကြ်န္ေတာ့္အဆုိင္းက မနက္ ခုႏႇစ္နာရီကေန ညေနသုံးနာရီ က်တာမ်ိဳးဆုိရင္ေတာ့ ျပသာနာမရႇိဘူး..။ ကြ်န္ေတာ္ ညဆုိင္းက်တဲ့ အခုိက္အတန့္မ်ိဳးမႇာေတာ့ သူတုိ့တေတြနဲ့ မယ္မင္းၾကီးမေတြကုိ ေသခ်ာမႇာျပီး စက္ရုံကုိ ကြ်န္ေတာ္ဒုိးရတယ္..။
ညေနဆုိင္း ဆုိရင္ ညေန သုံးနာရီကေန ညဆယ့္တစ္နာရီ အထိ အလုပ္လုပ္ရတယ္..။ ညၾကီးဆုိင္း ဆုိရင္ေတာ့ ညဆယ့္တစ္နာရီကေန ေနာက္တေန့မနက္ ခုႏႇစ္နာရီအထိ လုပ္ရတယ္..။ ညဆယ့္တစ္နာရီ အလုပ္ျပီးရင္ အိပ္ေရး သိပ္မပ်က္ေပမယ့္.. ညၾကီးဆုိင္းက်ရင္ေတာ့ .. အေတာ္ျပိဳင္းတယ္..။
အလုပ္ကလည္း ခြန္နဲ့အားနဲ့ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္မ်ိဳး ဆုိေတာ့ မနက္လင္း အလုပ္ျပီးခ်ိန္ သိပ္အိပ္ခ်င္တယ္..။
ပုံမႇန္ဆုိရင္ေတာ့ စက္ရုံရုံးခန္းက အလုပ္စားပဲြခုံေတြေအာက္မႇာ ကြ်န္ေတာ္အိပ္လုိက္တာပဲ..။
ဒါေပမယ့္ တစ္ရက္မႇာ အလုပ္မျပီးေသးဘူး..ဟုိတယ္က ဖုံးဆက္လာတယ္..။ လူၾကီးမင္းတုိ့ စက္ရုံက ထုိင္းအင္ဂ်င္နီယာ အခန္းထဲမႇာ ညကေခၚထားတဲ့ မယ္မင္းၾကီးမနဲ့ ျပသာနာတက္ေနလုိ့ အျမန္လာပါ တဲ့..။ အလုပ္ျပီးျပီးခ်င္း မ်က္ႏႇာမသစ္..ယူနီေဖာင္းမလဲဘဲ ကြ်န္ေတာ္ ဟုိတယ္ကုိ ေျပးရေတာ့တယ္..။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ျပသာနာတက္ႏုိင္တယ္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳသိတယ္..။ အဲဒီေကာင္မေလး နဲ့ ထုိင္းသေကာင့္သားမႇာ ေက်ာင္းေတာ္က ရန္စေလးေတြရႇိခဲ့ဖူးတယ္..။ ပထမဦးဆုံးအၾကိမ္ ေကာင္မေလးကုိ ေခၚျပီး ေနာက္တေန့မနက္မႇာ ေကာင္မေလးက သေကာင့္သားရဲ့ ကုတ္အက်ၤ ီကုိ မ သြားခဲ့ဖူးတယ္..။
ကုတ္အက်ၤ ီကလည္း ရုိးရုိးကုတ္အက်ၤ ီမဟုတ္ဘူး..။ သူတုိ့ႏုိင္ငံမႇာ ေဘးအႏၲရာယ္ကင္းရႇင္းေရး သင္တန္းဆင္းပဲြမႇာ ထုတ္ေပးတဲ့ Safety Officer စာတမ္းပါ ကုတ္အက်ၤ ီဆုိေတာ့ ႏႇေမ်ာတာေပါ့..။
ဒီအတုိင္း ျပန္ေတာင္းဖုိ့ကလည္း သိပ္မလြယ္ေတာ့ ကုတ္အက်ၤ ီယူသြားတာကုိ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္..၊ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ထပ္ေခၚ.. မနက္လင္းေတာ့မႇ ငါ့ကုတ္အက်ၤ ီျပန္မေပးရင္ ပုိက္ဆံမေပးဘူး.. လုပ္တယ္။
အဲဒီမႇာ ျပသာနာတက္ေတာ့တာပဲ..။
ကုိယ္ကလည္း ဒီအရႇဳပ္ထုတ္ထဲမႇာ တစိတ္တပုိင္း ပါေနေတာ့ လူၾကီးေတြ သိသြားရင္ အလုပ္ျပဳတ္ကိန္းက လည္း ရႇိေသးတယ္..။ အားလုံး ေျပရာေျပေၾကာင္းျဖစ္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ ၾကား၀င္ဖ်န္ေျဖ ေစ့စပ္ရတယ္.။ ဒါေတာင္ မယ္မင္းၾကီးမက သူမယူဘူး လုပ္ေနလုိ့ အေတာ္ေလး ပဲြၾကမ္းလုိက္ရေသးတယ္..။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ အက်ၤ ီျပန္ယူတဲ့ TAXI ခကုိ ငါေပးပါမယ္ေအ လုိ့ ေခ်ာ့ေမာျပီး မယ္မင္းၾကီးမကုိ ျပန္ယူခုိင္းရတယ္..။ ပုံမႇန္ဆုိရင္.. မနက္လင္းတာနဲ့ သူတုိ့ျပန္ျပီ..။ ျပသာနာတက္ေနေတာ့ မုိးစင္စင္လင္းတဲ့ အထိ မယ္မင္းၾကီးမက မျပန္ႏုိင္ေသးဘူး..။
ဟုိတယ္ထုံးစံအရ.. ညပုိင္း Reception ေကာင္တာကုိ ေကာင္ေလးေတြ ထုိင္တယ္..။ မနက္ခင္း ကုိးနာရီကေန ညေနငါးနာရီအထိ.. ေကာင္မေလးေတြ ထုိင္တယ္..။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီ Reception ထုိင္တဲ့ ေကာင္မေလး ေတြထဲက တစ္ေယာက္ကုိ ကြ်န္ေတာ္က ၾကိဳက္ေနတယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္မႇာလည္း ကြ်န္ေတာ့္အပူနဲ့ကြ်န္ေတာ္..။ အခုလုိမ်ိဳး ညည့္ငႇက္မေလးေတြနဲ့ အဆက္အသြယ္ ရႇိတာကုိ Reception က ေကာင္မေလးကုိ မသိေစခ်င္ဘူး..။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနက ကုိယ္ျဖစ္ေစခ်င္ သလုိမ်ိဳး ျဖစ္မလာဘူး..။
မယ္မင္းၾကီးမက ဟုိတယ္ေရႇ့ကုိ အက်ၤ ီေလး ေ၀ႇ့ယမ္းျပီး ဒုံးယိမ္းကသလုိမ်ိဳး နဲ့ ျပန္ေရာက္လာတယ္..။ ဖရုိဖရဲ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္ နဲ့ လႇခ်င္တုိင္းလဲ လႇေနတာေပါ့..။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မထူးဇာတ္ခင္းျပီး ဟုိတယ္ေရႇမႇာပဲ.. အက်ၤ ီယူ ပုိက္ဆံေပး လုပ္ရေတာ့တယ္..။
Reception က ကြ်န္ေတာ့္ေကာင္မေလးကလဲ စပ္စုတဲ့အၾကည့္နဲ့ လႇမ္းၾကည့္ေနျပန္တယ္..။
ပုိက္ဆံေပးျပီး ကြ်န္ေတာ္လႇည့္အထြက္မႇာ မယ္မင္းၾကီးမက ကြ်န္ေတာ့္လက္ေမာင္းကုိ ဖတ္ကနဲ လႇမ္းဆဲြျပီး '' အကုိ့ မုံ့ဖုိးေပးအုံး '' လုိ့ မခုိ့တရုိ့နဲ့ လုပ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မႇာ ေခြးအၾကီးလႇည္းနင္းသလုိ ျဖစ္သြားရတယ္။
ရႇက္ရႇက္နဲ့ ထူပူျပီး အိပ္ထဲက ငါးရာတန္တစ္ရြက္ ႏႈိက္ထုတ္ေပးလုိက္မႇပဲ ဇာတ္လမ္းက ျပီးသြားေတာ့တယ္။
24.3 သိမ္ၾကီးေစ်း ေရွ.က ကားတုိက္ပဲြ
ေနာက္တစ္ခါ အလုပ္ျပဳတ္ကိန္း ၾကဳံရေသးတယ္..။ သိမ္ၾကီးေစ်း ဂလက္ဇီ ဒစ္စကုိ ကုိ.. အလုပ္အားတဲ့ တစ္ရက္ ထုိင္းေတြနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ခ်ီတက္ၾကျပန္တယ္..။ ေပ်ာ္ပါး ျမဴးတူး ေသာက္စား ျပီး ျပန္မယ္ဆုိျပီး ဒစ္စကုိေရႇ့ကေန ကြ်န္ေတာ္တုိ့ကား စထြက္တယ္..။
အဲဒီတုံးက သိမ္ၾကီးေစ်းဆုိတာ ညဖက္ သိပ္စည္တဲ့ ေနရာပဲ..။ ညလုံးေပါက္နီးနီး ကားနဲ့လူ သိပ္ျပတ္တယ္ရယ္လုိ့ မရႇိဘူး..။ ေမဟႊား.. အင္ပါယာ.. အစရႇိတဲ့ ကလပ္ေတြကလည္း အရႇိန္အဟုန္ သိပ္ေကာင္းေနတဲ့ ေခတ္ေပါ့..။
ဂလက္ဇီက သူတုိ့ထဲမႇာ အစည္ကားဆုံး ဆုိပါေတာ့..။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဂလက္ဇီကုိ CHICKEN PARADISE လုိ့ေတာင္ နာမည္ေပးထားတယ္..။ ဗမာလုိဆုိရင္ေတာ့ ၾကက္တုိ့၏ ေကာင္းကင္ဘုံ လုိ့ ေခၚရမယ္နဲ့တူတယ္..။
ကားေတြကမ်ား အသြားအလာေတြက ရႇဳပ္ဆုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ကား စထြက္လုိ့မႇ သိပ္မၾကာဘူး.. ေနာက္က ကားတစ္စီးက အရႇိန္နဲ့ ဒုံးကနဲ ၀င္ေအာင္းတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္နဲ့ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက ေရႇ့ခန္းမႇာ ထုိင္တယ္..။ ေနာက္ခန္းမႇာက ထုိင္းေလးေယာက္ ပါတယ္..။
ေနာက္က၀င္တုိက္တဲ့အရႇိန္နဲ့ ထုိင္းတစ္ေယာက္ ေခါင္းထိသြားတယ္..။ ကားေမာင္းေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းက ကားတံခါးဖြင့္ျပီး ေအာက္ဆင္းမလုိ့ လုပ္တုံး ၀င္တုိက္တဲ့ကားက ကြ်န္ေတာ္တုိ့ကားကုိ ေက်ာ္တက္ေမာင္းေျပးတယ္..။
သူငယ္ခ်င္းလည္း ကပ်ာကယာ ကားေပၚျပန္တက္ျပီး ေမာင္းေျပးတဲ့ ကားကုိ ေဘးတုိက္ ပိတ္ေမာင္းတယ္။ ႏုိင္ငံျခားကားထဲက ကားႏႇစ္စီး လမ္းလုျပီး ေမာင္းေနသလုိမ်ိဳးပဲ..။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာလုိက္ပါဘူး..။ ေက်ာ္တက္ေမာင္းေျပးတဲ့ကားက ေနာက္ထပ္ ေလးစီး ထပ္တုိက္ျပီး ရပ္သြားေတာ့တယ္..။
ပဲြကေတာ့ ပဲြၾကီးပဲြေကာင္းပဲ..။ အဲဒီနားတ၀ုိက္လုံးလဲ ပြက္ေလာကုိ ညံကုိေရာ..။ သိပ္မၾကာလုိက္ဘူး.. ၀န္ထမ္းေကာင္းပီသတဲ့ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ကလည္း ညမအိပ္ဘဲ ေစာင့္ေနသလားေတာင္ ထင္ရတယ္.. ခ်က္ျခင္းေရာက္လာတယ္..။
ေသြးထြက္ေနတဲ့ ထုိင္းကုိ နီးရာ ကားတစ္စီးငႇားျပီး ေဆးရုံလုိက္ပုိ့ ၊ တုိက္တဲ့ ေကာင္ေတြနဲ့ ရႇင္းဖုိ့ လုပ္ရတယ္..။ ထုံးစံအတုိင္း သေကာင့္သားမ်ားကလည္း အေတာ့္ကုိ မူးေနျပီ..။ ေမာင္းတဲ့ေကာင္က ကားပုိင္ရႇင္မဟုတ္ဘဲ ပုိင္ရႇင္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနျပန္တယ္..။
ကားပုိင္ရႇင္ငတရဲ့ အေဖက အဲဒီေခတ္တုံးက နာမည္ၾကီးတဲ့ ပညာေရး၀န္ေဆာင္မႈ အဖဲြ့အစည္းတစ္ခုရဲ့ ဥကၠဌ။ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ၾကီးခမ်ာလည္း ထုံးစံအတုိင္း ၾကီးတဲ့အမႈငယ္ေအာင္ လုပ္ရႇာပါတယ္..။
ေက်ရာေက်ေၾကာင္း နဲ့ ဒီေနရာမႇာပဲ ျပတ္ႏုိင္ရင္လည္း ျပတ္ၾကဖုိ့ ၊ သူ့အတြက္ကေတာ့ အိပ္ေရးပ်က္ခ အာရေက ေလး နည္းနည္း ရရင္ျဖစ္ပါတယ္ေပါ့..။
သုိ့ေသာ္.. ေလ်ာ္ရမယ့္ကားေတြကမ်ား.. အေပးအယူေတြကမတည့္ ဆုိေတာ့ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ၅၁ လမ္းရုံးကုိပဲ ခ်ီတက္ၾကရတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ နဲ့မေရႇးမေႏႇာင္းမႇာ ကားပုိင္ရႇင္ခ်ာတိတ္ရဲ့ အေဖ.. တုိက္ပုံၾကီး တကားကားနဲ့ ေရာက္လာတယ္..။
အဘုိးၾကီးကေတာ့ အေတာ့္ကုိမြန္မြန္ရည္ရည္ လူၾကီးလူေကာင္း ပါပဲ..။ သားလုပ္တဲ့သူကသာ ရုံးေရာက္တဲ့ အထိ မေလ်ာ္ႏုိင္ဘူး ဘာလုပ္ခ်င္လဲ ညာလုပ္ခ်င္လဲ.. မူးမူးနဲ့ ၾကမ္းေနေသးတယ္..။
ယာဥ္မႈစစ္က အတုိက္ခံရတဲ့ကားတစ္စီးခ်င္းကုိ မႇတ္တမ္းယူတယ္..။ ဒုရဲအုပ္အဆင့္ရႇိတဲ့ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဒီကိစၥ အမႈဖြင့္ကို ဖြင့္ရမယ္ပဲ ။ တာ၀န္အရလုိလုိ ျခိမ္းေျခာက္တာလုိလုိ နဲ့ အတင္းေျပာ တယ္။
ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကုိ အေဖနာမည္ ဘယ္သူ၊ လုိင္စင္သက္တမ္းရႇိမရႇိ၊ အခင္းျဖစ္ပြားပုံ အေသးစိတ္ စစ္ခ်က္ယူျပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ့လုိပဲ အတုိက္ခံရတဲ့ တက္က္စီ ဒရုိင္ဘာကုိ ဆက္ေမးတယ္..။ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ပိန္ရႇည္ရႇည္နဲ့ ရုိးေအးပုံရႇိတဲ့ ဒရုိင္ဘာက ယာဥ္မႈစစ္ရဲ့ ေရႇ့က ထုိင္ခုံမႇာ ၀င္ထုိင္တယ္..။
ယာဥ္မႈစစ္က ခပ္ျပတ္ျပတ္ နာမည္ေျပာ၊ လုိင္စင္ျပ လုိ့ ေတာင္းတယ္။ ဒရုိင္ဘာက သူ့နာမည္ကုိ ေျပာရင္း အိပ္ေထာင္ထဲက လုိင္စင္ထုတ္ျပတယ္..။ ယာဥ္မႈစစ္က အေဖနာမည္ေျပာ လုိ့ ဆက္ေမးတယ္..။ တက္က္စီ ဒရုိင္ဘာက ဒုတိယဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီး .. ... '' လုိ့ ခပ္ေအးေအး ျပန္ေျဖတယ္။
အဲဒီမႇာ တခန္းလုံး ျငိမ္က်သြားတယ္..။ အဲဒီေခတ္ရဲ့ အေနအထားနဲ့ ေမ်ာ္လင့္မထားတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကုိ ၾကားလုိက္ရသလုိမ်ိဳး ဆုိေတာ့ အားလုံး မင္သက္မိသြားတာေပါ့..။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အေျခအေနကုိ စိတ္၀င္စားတာနဲ့ အားလုံးကုိ နည္းနည္းအကဲခတ္ၾကည့္ ေနမိတယ္..။
ေစာေစာက ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာနဲ့ ဟုိလူ့ေငါက္ ဒီလူ့ေငါက္ လုပ္ေနတဲ့ ဒုရဲအုပ္လည္း နည္းနည္း ကုတ္သြား တယ္..။ ငါ့အေဖက အေကာင္ကြ လုိ့ သူကလည္း တုိက္ေသးတယ္.. သူကလည္း မာ ေနတဲ့ ငတေလး လည္း ျငိမ္သြားတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ့ကေတာ့ ကုိယ့္ကိစၥ ကုိယ္ျပတ္ဖုိ့ အေရးၾကီးတာမုိ့ အေလ်ာ္ေပးမယ့္အဘုိးၾကီး နဲ့ ေျပလည္ေအာင္ပဲ ညႇိေတာ့တယ္..။ တုိက္တဲ့ ငတ နဲ့ အဘုိးၾကီးက ၾကိဳက္တဲ့ ၀ပ္ေရႇာ့ေျပာပါ.. ပကတိအေကာင္းအတုိင္း ျပန္လုပ္ေပးပါ့မယ္ လုိ့ ကမ္းလႇမ္းတယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ကားေသာ့ သာယူလုိက္ပါ..။ ျပန္ျပင္ေပးတာလည္း မလုိခ်င္ေတာ့ပါဘူး..။ ကားရဲ့ ေပါက္ေစ်းနဲ့ သာ ျဖတ္ယူလုိက္ပါေတာ့လုိ့ ျပန္ညႇိတယ္..။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ ေျပာတဲ့ အတုိင္း နဲ့ သူတုိ့ သေဘာတူလုိက္တယ္..။
ေနာက္တေန့ ရုံးတက္ေတာ့ လူၾကီးေတြက သိႏႇင့္ေနျပီ..။ တစ္ညလုံး မအိပ္ရလုိ့ ပင္ပမ္းေနရတဲ့ အထဲ လူၾကီးေတြက စစ္ဟယ္ေဆးဟယ္ လုပ္တာခံရေတာ့တယ္..။ သူငယ္ခ်င္းသူေဌးသားက ေခါင္းေဆာင္လုိ ျဖစ္ေနတာမုိ့ ထူးထူးျခားျခားၾကီး အေရးယူတာေတာ့ မခံခဲ့ရပါဘူး..။
ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ နည္းနည္းျငိမ္သြားတယ္..။ မျငိမ္လုိ့လည္း မရေတာ့ဘူး..။ ထုိင္းေတြလည္း သုံးလေလာက္ ေနျပီးေတာ့ ျပန္သြားခဲ့တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ပဲ က်န္ခဲ့ေတာ့တာမုိ့ အလုပ္ကုိ အရင္ကထက္ ပုိၾကိဳးစားရေတာ့တယ္..။
အဲဒီတုံးက သိမ္ၾကီးေစ်းဆုိတာ ညဖက္ သိပ္စည္တဲ့ ေနရာပဲ..။ ညလုံးေပါက္နီးနီး ကားနဲ့လူ သိပ္ျပတ္တယ္ရယ္လုိ့ မရႇိဘူး..။ ေမဟႊား.. အင္ပါယာ.. အစရႇိတဲ့ ကလပ္ေတြကလည္း အရႇိန္အဟုန္ သိပ္ေကာင္းေနတဲ့ ေခတ္ေပါ့..။
ဂလက္ဇီက သူတုိ့ထဲမႇာ အစည္ကားဆုံး ဆုိပါေတာ့..။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဂလက္ဇီကုိ CHICKEN PARADISE လုိ့ေတာင္ နာမည္ေပးထားတယ္..။ ဗမာလုိဆုိရင္ေတာ့ ၾကက္တုိ့၏ ေကာင္းကင္ဘုံ လုိ့ ေခၚရမယ္နဲ့တူတယ္..။
ကားေတြကမ်ား အသြားအလာေတြက ရႇဳပ္ဆုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ကား စထြက္လုိ့မႇ သိပ္မၾကာဘူး.. ေနာက္က ကားတစ္စီးက အရႇိန္နဲ့ ဒုံးကနဲ ၀င္ေအာင္းတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္နဲ့ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက ေရႇ့ခန္းမႇာ ထုိင္တယ္..။ ေနာက္ခန္းမႇာက ထုိင္းေလးေယာက္ ပါတယ္..။
ေနာက္က၀င္တုိက္တဲ့အရႇိန္နဲ့ ထုိင္းတစ္ေယာက္ ေခါင္းထိသြားတယ္..။ ကားေမာင္းေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းက ကားတံခါးဖြင့္ျပီး ေအာက္ဆင္းမလုိ့ လုပ္တုံး ၀င္တုိက္တဲ့ကားက ကြ်န္ေတာ္တုိ့ကားကုိ ေက်ာ္တက္ေမာင္းေျပးတယ္..။
သူငယ္ခ်င္းလည္း ကပ်ာကယာ ကားေပၚျပန္တက္ျပီး ေမာင္းေျပးတဲ့ ကားကုိ ေဘးတုိက္ ပိတ္ေမာင္းတယ္။ ႏုိင္ငံျခားကားထဲက ကားႏႇစ္စီး လမ္းလုျပီး ေမာင္းေနသလုိမ်ိဳးပဲ..။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာလုိက္ပါဘူး..။ ေက်ာ္တက္ေမာင္းေျပးတဲ့ကားက ေနာက္ထပ္ ေလးစီး ထပ္တုိက္ျပီး ရပ္သြားေတာ့တယ္..။
ပဲြကေတာ့ ပဲြၾကီးပဲြေကာင္းပဲ..။ အဲဒီနားတ၀ုိက္လုံးလဲ ပြက္ေလာကုိ ညံကုိေရာ..။ သိပ္မၾကာလုိက္ဘူး.. ၀န္ထမ္းေကာင္းပီသတဲ့ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ကလည္း ညမအိပ္ဘဲ ေစာင့္ေနသလားေတာင္ ထင္ရတယ္.. ခ်က္ျခင္းေရာက္လာတယ္..။
ေသြးထြက္ေနတဲ့ ထုိင္းကုိ နီးရာ ကားတစ္စီးငႇားျပီး ေဆးရုံလုိက္ပုိ့ ၊ တုိက္တဲ့ ေကာင္ေတြနဲ့ ရႇင္းဖုိ့ လုပ္ရတယ္..။ ထုံးစံအတုိင္း သေကာင့္သားမ်ားကလည္း အေတာ့္ကုိ မူးေနျပီ..။ ေမာင္းတဲ့ေကာင္က ကားပုိင္ရႇင္မဟုတ္ဘဲ ပုိင္ရႇင္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနျပန္တယ္..။
ကားပုိင္ရႇင္ငတရဲ့ အေဖက အဲဒီေခတ္တုံးက နာမည္ၾကီးတဲ့ ပညာေရး၀န္ေဆာင္မႈ အဖဲြ့အစည္းတစ္ခုရဲ့ ဥကၠဌ။ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ၾကီးခမ်ာလည္း ထုံးစံအတုိင္း ၾကီးတဲ့အမႈငယ္ေအာင္ လုပ္ရႇာပါတယ္..။
ေက်ရာေက်ေၾကာင္း နဲ့ ဒီေနရာမႇာပဲ ျပတ္ႏုိင္ရင္လည္း ျပတ္ၾကဖုိ့ ၊ သူ့အတြက္ကေတာ့ အိပ္ေရးပ်က္ခ အာရေက ေလး နည္းနည္း ရရင္ျဖစ္ပါတယ္ေပါ့..။
သုိ့ေသာ္.. ေလ်ာ္ရမယ့္ကားေတြကမ်ား.. အေပးအယူေတြကမတည့္ ဆုိေတာ့ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ၅၁ လမ္းရုံးကုိပဲ ခ်ီတက္ၾကရတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ နဲ့မေရႇးမေႏႇာင္းမႇာ ကားပုိင္ရႇင္ခ်ာတိတ္ရဲ့ အေဖ.. တုိက္ပုံၾကီး တကားကားနဲ့ ေရာက္လာတယ္..။
အဘုိးၾကီးကေတာ့ အေတာ့္ကုိမြန္မြန္ရည္ရည္ လူၾကီးလူေကာင္း ပါပဲ..။ သားလုပ္တဲ့သူကသာ ရုံးေရာက္တဲ့ အထိ မေလ်ာ္ႏုိင္ဘူး ဘာလုပ္ခ်င္လဲ ညာလုပ္ခ်င္လဲ.. မူးမူးနဲ့ ၾကမ္းေနေသးတယ္..။
ယာဥ္မႈစစ္က အတုိက္ခံရတဲ့ကားတစ္စီးခ်င္းကုိ မႇတ္တမ္းယူတယ္..။ ဒုရဲအုပ္အဆင့္ရႇိတဲ့ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဒီကိစၥ အမႈဖြင့္ကို ဖြင့္ရမယ္ပဲ ။ တာ၀န္အရလုိလုိ ျခိမ္းေျခာက္တာလုိလုိ နဲ့ အတင္းေျပာ တယ္။
ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကုိ အေဖနာမည္ ဘယ္သူ၊ လုိင္စင္သက္တမ္းရႇိမရႇိ၊ အခင္းျဖစ္ပြားပုံ အေသးစိတ္ စစ္ခ်က္ယူျပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ့လုိပဲ အတုိက္ခံရတဲ့ တက္က္စီ ဒရုိင္ဘာကုိ ဆက္ေမးတယ္..။ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ပိန္ရႇည္ရႇည္နဲ့ ရုိးေအးပုံရႇိတဲ့ ဒရုိင္ဘာက ယာဥ္မႈစစ္ရဲ့ ေရႇ့က ထုိင္ခုံမႇာ ၀င္ထုိင္တယ္..။
ယာဥ္မႈစစ္က ခပ္ျပတ္ျပတ္ နာမည္ေျပာ၊ လုိင္စင္ျပ လုိ့ ေတာင္းတယ္။ ဒရုိင္ဘာက သူ့နာမည္ကုိ ေျပာရင္း အိပ္ေထာင္ထဲက လုိင္စင္ထုတ္ျပတယ္..။ ယာဥ္မႈစစ္က အေဖနာမည္ေျပာ လုိ့ ဆက္ေမးတယ္..။ တက္က္စီ ဒရုိင္ဘာက ဒုတိယဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီး .. ... '' လုိ့ ခပ္ေအးေအး ျပန္ေျဖတယ္။
အဲဒီမႇာ တခန္းလုံး ျငိမ္က်သြားတယ္..။ အဲဒီေခတ္ရဲ့ အေနအထားနဲ့ ေမ်ာ္လင့္မထားတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကုိ ၾကားလုိက္ရသလုိမ်ိဳး ဆုိေတာ့ အားလုံး မင္သက္မိသြားတာေပါ့..။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အေျခအေနကုိ စိတ္၀င္စားတာနဲ့ အားလုံးကုိ နည္းနည္းအကဲခတ္ၾကည့္ ေနမိတယ္..။
ေစာေစာက ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာနဲ့ ဟုိလူ့ေငါက္ ဒီလူ့ေငါက္ လုပ္ေနတဲ့ ဒုရဲအုပ္လည္း နည္းနည္း ကုတ္သြား တယ္..။ ငါ့အေဖက အေကာင္ကြ လုိ့ သူကလည္း တုိက္ေသးတယ္.. သူကလည္း မာ ေနတဲ့ ငတေလး လည္း ျငိမ္သြားတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ့ကေတာ့ ကုိယ့္ကိစၥ ကုိယ္ျပတ္ဖုိ့ အေရးၾကီးတာမုိ့ အေလ်ာ္ေပးမယ့္အဘုိးၾကီး နဲ့ ေျပလည္ေအာင္ပဲ ညႇိေတာ့တယ္..။ တုိက္တဲ့ ငတ နဲ့ အဘုိးၾကီးက ၾကိဳက္တဲ့ ၀ပ္ေရႇာ့ေျပာပါ.. ပကတိအေကာင္းအတုိင္း ျပန္လုပ္ေပးပါ့မယ္ လုိ့ ကမ္းလႇမ္းတယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ကားေသာ့ သာယူလုိက္ပါ..။ ျပန္ျပင္ေပးတာလည္း မလုိခ်င္ေတာ့ပါဘူး..။ ကားရဲ့ ေပါက္ေစ်းနဲ့ သာ ျဖတ္ယူလုိက္ပါေတာ့လုိ့ ျပန္ညႇိတယ္..။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ ေျပာတဲ့ အတုိင္း နဲ့ သူတုိ့ သေဘာတူလုိက္တယ္..။
ေနာက္တေန့ ရုံးတက္ေတာ့ လူၾကီးေတြက သိႏႇင့္ေနျပီ..။ တစ္ညလုံး မအိပ္ရလုိ့ ပင္ပမ္းေနရတဲ့ အထဲ လူၾကီးေတြက စစ္ဟယ္ေဆးဟယ္ လုပ္တာခံရေတာ့တယ္..။ သူငယ္ခ်င္းသူေဌးသားက ေခါင္းေဆာင္လုိ ျဖစ္ေနတာမုိ့ ထူးထူးျခားျခားၾကီး အေရးယူတာေတာ့ မခံခဲ့ရပါဘူး..။
ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ နည္းနည္းျငိမ္သြားတယ္..။ မျငိမ္လုိ့လည္း မရေတာ့ဘူး..။ ထုိင္းေတြလည္း သုံးလေလာက္ ေနျပီးေတာ့ ျပန္သြားခဲ့တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ပဲ က်န္ခဲ့ေတာ့တာမုိ့ အလုပ္ကုိ အရင္ကထက္ ပုိၾကိဳးစားရေတာ့တယ္..။
Subscribe to:
Posts (Atom)
