အမွန္က ဒီအေၾကာင္းကုိ ရြာကျပန္ေရာက္ေရာက္ျခင္း ေရးဖုိ႔ စိတ္ကူးထားခဲ့တယ္..။ ဒါေပမယ့္ .. ေရွ႔က ေရးလက္စ အေၾကာင္းအရာ လက္စမသတ္ႏုိင္တာနဲ႔ ေနာက္ဆုတ္ရင္း အခုမွပဲ စျဖစ္ေတာ့တယ္..။ ဘေလာ့ဂ္ကုိ စာတစ္အုပ္လုိ အစဥ္လုိက္ ေရးတာဆုိေတာ့ ေရွ႔ကမျပီးဘဲ ေနာက္ေခါင္းစဥ္တစ္ခု ထပ္တင္ထပ္ေရးဖုိ႔ ခက္ေနခဲ့ရတယ္..။

ဒီၾကားထဲ အလုပ္ကိစၥတဖက္နဲ႔ အခ်ိန္ဆင္းရဲ ေနလုိ႔ ပုိေနာက္က်သြားခဲ့တယ္..။ အလွဴရွင္ ကုိကုိမမ ႏွင့္ တကြ ဘေလာ့ဂ္ၾကြလာ ေဆြသဟာ တုိ႔ အႏွီကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ခြင့္လႊတ္ေတာ္ မူၾကပါကုန္..။ ေရႊစိတ္ေတာ္ မညိဳၾကပါႏွင့္..။

ခ်စ္ခင္စြာ
နဗန

34.1 ရြာျပန္နိဒါန္း (သုိ႔ ) မဒမ္ႏွင့္ ဂ်ီေတာ့ ေျပာၾကျခင္း

ဘေလာ့ဂ္ကေနတဆင့္ ဆမိတ္ခုံရြာက ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ လွဴဒါန္းတာေတြကုိ ၾကဳံရင္ၾကဳံသလုိ မဒမ့္ကုိ ေျပာျပမိတယ္..။ အလွဴေငြ ဘယ္ေရြ႔ဘယ္မွ် ရေနျပီဆုိေတာ့ မဒမ္ကေတာင္ မ်က္လုံးျပဴးမ်က္ဆန္ျပဴး နဲ႔ အဲဒီေလာက္ေတာင္ ရသလားတဲ့..။ ခမ်ာ အံ့ၾသေနေသးတယ္..။

ေနာက္.. အဲဒီကိစၥနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္ရြာျပန္မယ္ စီစဥ္ေတာ့ မဒမ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ဂ်ီေတာ့ ေျပာရေတာ့တယ္..။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တအိမ္တည္း ေနၾကျပီး ဘယ္ကေန ဂ်ီေတာ့ ၾကတာလဲ လုိ႔ ထင္မေနၾကနဲ႔အုံး..။ မဒမ္က သူပါ .. ရြာလုိက္ခ်င္တယ္ဆုိျပီး တဂ်ီဂ်ီနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ talk ေနေတာ့တာကုိ ေျပာတာ..။

ျပန္မွာကလည္း ကုိယ့္ကားနဲ႔ကုိ ဆုိေတာ့ မဒမ္က လုိက္ခ်င္ရွာတယ္..။ (ကုိယ့္ကားဆုိလုိ႔ အထင္ေတြၾကီးမသြားၾကပါနဲ႔အုံး..လက္ရွိအလုပ္မွာ ကြ်န္ေတာ္စီးဖုိ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ၀ယ္ေပးထားတဲ့ ကားပါ)

မဒမ့္ကုိ ေခၚခ်င္ေပမယ့္ သားနဲ႔သမီးက ေက်ာင္းတဖက္နဲ႔ ဆုိေတာ့ မျဖစ္ျပန္ဘူး..။ ကေလးေတြ ထားခဲ့ရေအာင္ကလည္း အဆင္ကမေျပ..။ ရြာက ရန္ကုန္ေရာက္ေနတဲ့ လူၾကီးတခ်ိဳ႔နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔ကလည္း လမ္းၾကဳံလုိက္ၾကအုံးမယ္ဆုိေတာ့ မဒမ္ ဂ်ီေတာ့ ေတာ့တာကုိ အတင္းေခ်ာ့ေမာေျပာဆုိ sign out လုပ္လုိက္ရတယ္..။ (တအိမ္တည္းဆုိေတာ့ invisible mode နဲ႔ ထြက္ေျပးလုိ႔လဲ မရဘူးေလ )

တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ကြ်န္ေတာ္တက္ခဲ့ရတဲ့ ရြာေက်ာင္းကလည္း ႏွစ္ငါးဆယ္ ေရႊရတုပဲြ လုပ္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနေတာ့ .. ပဲြျဖစ္ေျမာက္ေရး ရန္ကုန္ေကာ္မတီေတြ ရြာျပန္ ညွိဳႏႈိင္းစည္းေ၀းပဲြ လုပ္ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကားက အခြင့္သင့္သြားခဲ့တယ္..။

ကားက ဗင္ကား ဆုိေတာ့ လူအမ်ားၾကီးေတာ့ ဘယ္ႏုိင္မလဲ..။ ကြ်န္ေတာ္အပါ.. စုစုေပါင္း ေလးေယာက္.. ရန္ကုန္ကေန ညေန ေျခာက္နာရီေလာက္ ထြက္ၾကမယ္ လုိ႔ စီစဥ္လုိက္တယ္..။ ႏုိ၀င္ဘာ (၆) ရက္.. ၾကာသပေတး ေန႔ ေပါ့..။ ညတစ္ညလုံး ေမာင္းမယ္..။ မိတၳီလာေရာက္မွ ျမင္းျခံလမ္းခဲြကတဆင့္ ရြာသြားၾကမယ္..။ ကားေမာင္းတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အတူပါလာတဲ့ ရြာသားတစ္ေယာက္နဲ႔ တလွည္႔စီ ေပါ့..။

သြားမယ့္ေန႔မွာ ရုံးကေန ခပ္ေစာေစာျပန္ခဲ့ျပီး အိမ္မွာ အ၀တ္အစားေရြး အိပ္ျပင္တယ္..။ တညလုံးကားေမာင္းရမွာဆုိေတာ့ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္သြားေအာင္ ေရပါခ်ိဳးလုိက္တယ္..။ သားနဲ႔သမီးကုိ ရြာျပန္မယ့္အေၾကာင္း အသိေပးတယ္..။ အိမ္စာေတြ မွန္မွန္လုပ္ဖုိ႔ သူတုိ႔အေမစကား နားေထာင္ဖုိ႔ ေျပာရင္းေပါ့..။ ေနာက္.. သူတုိ႔ကုိ ႏႈတ္ဆက္စကား ေပြ႔ဖက္ ဆုိျပီး အထုပ္ဆဲြ ထြက္ေတာ့ မဒမ္က အိမ္အေပါက္အထိ လုိက္လာတယ္..။

မလုိက္ရလုိ႔ စိတ္ေကာက္ျပီး ဆူေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကုိ ႏႈတ္ဆက္အနမ္း ေတာင္းသလုိလုိ အထင္နဲ႔ အာဘြားလုပ္ေတာ့ မဒမ္က ေရွာင္ထြက္ျပီး “ ကားကုိ ဂရုစုိက္ေမာင္း ” တဲ့..။

ကဲ.. ရြာအျပန္ခရီး စျပီေပါ့..။

34.2 ငယ္ဘ၀ ညမ်ားရဲ႔ေကာင္းကင္

စီစဥ္တုံးက ညေနေျခာက္နာရီခဲြေလာက္ ရန္ကုန္က ထြက္မယ္..။ ရန္ကုန္ ေနျပည္ေတာ္ အျမန္လမ္းကေန ေမာင္းသြားရင္ ပ်ဥ္းမနားကုိ ေလးနာရီခဲြေလာက္ပဲ ေမာင္းရမယ္..။ ပ်ဥ္းမနားမိတၴီလာ လြန္ေရာကြ်ံေရာၾကာသုံးနာရီ ဆုိေတာ့ ျမင္းျခံကုိ မနက္လင္းအားၾကီး ေရာက္ျပီ..။ ျမင္းျခံမိတၳီလာက ၅၆ မုိင္ပဲ ရွိတာကုိး..။ ျမင္းျခံကေန ရြာေရာက္ဖုိ႔က ကတၱရာလမ္း မုိင္ ၂၀ နဲ႔ ေျမလမ္း ၈ မုိင္ ထပ္ေမာင္းရုံပဲ..။ ေအးေအးေဆးေဆး နားနားေနေန ေမာင္းရင္ေတာင္ ရြာနဲ႔ ရန္ကုန္ ဆယ့္ငါးနာရီ ေလာက္ပဲ ၾကာမွာဆုိေတာ့ ရြာကုိ ေနာက္အက်ဆုံး ေနာက္တေန႔မနက္ ဆယ္နာရီ ဆယ့္တစ္နာရီအေရာက္ မွန္းထားလုိက္တယ္..။

ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္က စထြက္ကတည္းက နဂုိရ္စီစဥ္ထားတဲ့အတုိင္း ေျခာက္နာရီခဲြ မထြက္ႏုိင္ဘဲ ရွစ္နာရီခဲြေလာက္မွ ထြက္ျဖစ္ေတာ့တယ္..။ ဟုိလူ႔၀င္ေခၚ ဒီလူ႔၀င္ေခၚ ၾကာတာရယ္.. ေနျပည္ေတာ္ အျမန္လမ္းမွာ ဘာ စားေသာက္ဆုိင္မွ မရွိဘူးဆုိတာနဲ႔ မထြက္ခင္ ၀ါးတီးေပးလုိက္ၾကတာနဲ႔ ေနာက္က်သြားခဲ့ရတယ္..။ အျမန္လမ္းဆုိတာ ရန္ကုန္နဲ႔ ေနျပည္ေတာ္ပ်ဥ္းမနားကုိ ပဲခူးရုိးမထဲကေန ျဖတ္ေဖာက္ထားတဲ့ ကြန္ကရစ္လမ္းမၾကီးပဲ..။ အခုထိေတာ့ တရား၀င္မဖြင့္ေသးပါဘူး..။ ဌာနဆုိင္ရာ ကားတခ်ိဳ႔နဲ႔ ကားငယ္ေလးေတြေလာက္သာ ေမးျမန္းစစ္ေဆးျပီး ေမာင္းခြင့္ေပးထားေသးတယ္..။

ခရီးသည္တင္ ဘတ္စ္ကားၾကီးေတြနဲ႔ ကုန္ကားေတြကေတာ့ လမ္းေဟာင္းအတုိင္း လွည္းကူး၊ပဲခူး၊ေညာင္ေလးပင္ လမ္းကေန ေမာင္းေနရဆဲပဲ..။ အဲဒီလမ္းကသာ ေမာင္းရမယ္ဆုိလုိ႔ကေတာ့ ပ်ဥ္းမနားရန္ကုန္ ဆယ္နာရီေလာက္ ေမာင္းရမလားပဲ..။ အျမန္လမ္းကေတာ့ လမ္းအသစ္ျဖစ္တဲ့အျပင္ ကြန္ကရစ္လမ္းဆုိေတာ့ ရန္ကုန္ပ်ဥ္းမနား ေလးနာရီသာသာဆုိ ေရာက္ျပီ..။ တုိက္ၾကီးအလြန္ Toll Gate အေက်ာ္နားကေန အျမန္လမ္း စတယ္..။ လွည္းကူးအထိေတာင္ မေရာက္ေတာ့ဘူး..။

လမ္းကေတာ့ ျဖဴးလုိ႔..။ တနာရီ မုိင္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ အသာေလး ေမာင္းလုိ႔ရတဲ့ လမ္းပဲ..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အဲဒီလမ္း အ၀င္၀ ေရာက္ေတာ့ ကုိးနာရီေလာက္ ရွိျပီ..။ အ၀င္ဂိတ္က လုိအပ္သလုိ ေမးျမန္းတာကုိ ေျဖျပီးတာနဲ႔ ကြန္ကရစ္လမ္းျဖဴျဖဴအတုိင္း ေမာင္း၀င္လာခဲ့ၾကတယ္..။ လမ္းမီးမရွိ.. လမ္းေဘးရြာမျမင္.. ျမိဳ႔မနီး.. တကယ့္ေတာထဲေတာင္ထဲက လမ္းပါပဲ..။ ေခါင္ခ်က္ကေတာ့ မ်က္စိတဆုံး ဘယ္ၾကည္႔ၾကည္႔ မီးေရာင္ေတာင္ မျမင္ရဘူူး..။ လက္စမသတ္ရေသးတဲ့ လမ္းဆုိေတာ့ လမ္းေဘးအႏၲရာယ္ သတိေပး ဆုိင္းဘုတ္ဆုိတာလည္း ေ၀လာေ၀း..။

အေတာ့္ကုိ သတိထားေမာင္းရတဲ့ လမ္းေပါ့..။ သြားေနက် လာေနက် မဟုတ္တဲ့လမ္းျဖစ္တာရယ္.. လမ္းကေကာင္းလြန္းေတာ့ ကီလုိကုိးဆယ္တစ္ရာ ေမာင္းေနတာရယ္.. ညျဖစ္တာရယ္ ေၾကာင့္.. ကြ်န္ေတာ့္မွာ တကုိယ္လုံး ျပဴးျပဲျပီး မ်က္စိကုိဖြင့္ နားကုိစြင့္ ေမာင္းရတယ္..။ ေမာင္းလုိ႔ေတာ့ အေကာင္းသား..။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေမာင္းလာလုိ႔ မုိင္တစ္ရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ကားက လူးသလုိလုိ ျဖစ္လာတာနဲ႔ ခဏရပ္လုိက္ရတယ္..။ ေအာက္ဆင္းၾကည္႔ေတာ့ ေနာက္ ညာဘက္ဘီးက ျပားလုလု ျဖစ္ေနျပီ..။ ပါလာတဲ့ စပယ္ယာဘီးနဲ႔ ျဖဳတ္တပ္ လဲလွယ္ရင္း နားလက္စနဲ႔ အဲဒီနားမွာ.. ခဏတျဖဳတ္ နားၾကတယ္..။

ကားေမာင္းေနတုံးက မသိသာေပမယ့္ အျပင္မွာ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္နဲ႔ နည္းနည္းေအးသလုိ ခံစားရတယ္..။ လဆန္းရက္ဆုိေပမယ့္ လ ကုိ မျမင္ရဘဲ.. ၾကယ္စုံတဲ့ ေကာင္းကင္က ပိန္းပိတ္မေမွာင္ေအာင္ သူ႔အလင္းနဲ႔ အုပ္မုိးထြန္းညွိထားတယ္..။ အဲဒီအလင္းနဲ႔႔ပဲ လမ္းေဘး၀ဲယာ ေတာအုပ္အုပ္ ေတာင္မုိ႔မုိ႔.. ၀ုိးတ၀ါးျမင္ေနရတယ္..။ လက္က နာရီကုိၾကည္႔ေတာ့ ညဆယ့္တစ္နာရီခဲြျပီ..။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးက တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လုိ႔..။ အေအးဓါတ္ပါတဲ့ ေလကုိ အားရပါးရ ရွဳရွိဳက္ရင္း ေကာင္းကင္ကုိ အမွတ္မထင္ ေမာ့ၾကည္႔မိတယ္..။ လွ လုိက္တာ..။ ဒီလုိ ၾကယ္စုံတဲ့ ညေတြ ငါထိေတြ႔ခြင့္မရခဲ့တာ အေတာ္ၾကာခဲ့ျပီပဲလုိ႔ အလန္႔တၾကား ေတြးမိတယ္..။

ငယ္ဘ၀.. ညမ်ားရဲ႔ ေကာင္းကင္က အလိုလို ေခါင္းထဲ ေရာက္လာခဲ့တယ္..။ ညီအကုိတေတြ အိမ္ေရွ႔တလင္းမွာ “ ဟုိဟာက ေမာင္ရင္ဆုိင္ထမ္း.. ဒီဟာက ေဖ်ာက္ဆိပ္ ” နဲ႔ အေတာ္ညဥ္႔နက္သည္အထိ ၾကယ္ၾကည္႔ရင္း ကစားခဲ့ၾကတဲ့ ပုံရိပ္တခ်ိဳ႔ အေတြးထင္လာခဲ့တယ္..။ ကစားရင္း ျငင္းၾကခုန္ၾက စိတ္ေကာက္ၾကတာေတြ ျပန္ျမင္ေယာင္လာတယ္..။ ထူးထူးျခားျခား အဲဒီေန႔ညမွာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ ညီအကုိေမာင္ႏွမေတြကုိ တအားလြမ္းေန မိခဲ့တယ္..။

ခရီးဆက္ဖုိ႔ ကားထဲျပန္၀င္ စတီယာရင္္ ကုိင္သည္႔အထိ အလြမ္းက မေျပခ်င္ဘူး..။

အဲသလုိနဲ႔ဆက္ေမာင္းလာတာ.. ပ်ဥ္းမနားေရာက္ေတာ့ မနက္ တစ္နာရီ..။ အညာေျမ တ၀က္နင္းမိျပီ ေပါ့..။

34.3 ကြ်န္ေတာ့္ရြာသားမ်ား ရွယ္ေသာက္နည္း

ပ်ဥ္းမနားျမိဳ႔ထဲ၀င္ေတာ့ ပထမဦးဆုံး အေနနဲ႔ ဘီးဖာတဲ့ဆုိင္ လုိက္ရွာၾကရတယ္..။ ပါလာတဲ့ စပယ္ယာဘီးက အျမန္လမ္းမွာ လဲခဲ့ရျပီဆုိေတာ့ ေနာက္တခါ ဘီးေပါက္ရင္ ဒုကၡလွလွ ေတြ႔ရဖုိ႔ ရွိတာကုိး..။ ဒါေပမယ့္ ပ်ဥ္းမနားျမိဳ႔ၾကီးက တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ အိပ္စက္လုိ႔..။ ဘယ္နားမွာမွ ဘီးဖာဆုိင္ ရွာမရတာနဲ႔ ေနာက္ဆုံး ပ်ဥ္းမနားဘူတာနားက အလင္းေပါက္ လဘက္ရည္ဆုိင္မွာ ဟာေနတဲ့ဗုိက္ေျဖ႔ဖုိ႔ ထုိင္ၾကတယ္..။

ဘူတာနားမွာေတာ့ ဟုိတစု ဒီတစု လွဳပ္ရွားမႈ အနည္းငယ္ေတြ႔ရတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖဲြ႔ထဲက တစ္ေယာက္က အေႏြးထည္ထုတ္၀တ္တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အညာေဆာင္းရဲ႔ အရသာခံစားခ်င္တာနဲ႔ ၀တ္လက္စအက်ၤ ီ.. ေရွာ့ပင္အတုိနဲ႔ပဲ ထုိင္ေနလုိက္တယ္..။ လဘက္ရည္မွာေသာက္ေတာ့ စားပဲြထုိးေလးက “အကုိတုိ႔ ရွယ္လား ” လုိ႔ ျပန္ေမးတယ္..။

“ ေအး .. အားလုံး ရွယ္ေတြခ်ည္းပဲ ” လုိ႔ သူ႔အေမးကုိ ျပန္ေျဖရင္း ရွယ္ယဥ္ေက်းမႈ ရြာကုိ ေရာက္စက အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု မွတ္ဥာဏ္ေခၚတင္ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့.. အားလုံး တခြိခြိနဲ႔ ရယ္ၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာကုိ ေနာက္နားက မၾကားတၾကားနားေထာင္ေနတဲ့ စားပဲြထုိး ခ်ာတိတ္ေတာင္ ျပဳံးေစ့ေစ့ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္..။

ရွယ္လဘက္ရည္ဆုိတာ.. ခ်က္ႏုိ႔ဆီ မသုံးဘဲ ဘူးႏုိ႔ဆီ နဲ႔ ေဖ်ာ္တဲ့ လဘက္ရည္ေပါ့..။ ဘူးႏုိ႔ဆီဆုိတာ.. ႏုိ႔ဆီဘူးနဲ႔လာတဲ့ ႏုိ႔ဆီ.. ေစ်းၾကီးတယ္..။ ခ်က္ႏုိ႔ဆီဆုိတာ..ရြာမွာပဲ ႏြားႏုိ႔နဲ႔ သၾကားေရာခ်က္ထားတဲ့ ႏုိ႔ဆီ..။ အရည္အေသြး အေရာင္အရသာကအစ ကြာတယ္..။ ဘူးႏုိ႔ဆီက ပုိေကာင္းတာေပါ့..။ ခ်က္ႏုိ႔ဆီ က ညိဳညစ္ညစ္ရယ္..။ ဘူးႏုိ႔ဆီလုိ ျဖဴမေနဘူး..။

အခုေခတ္လူငယ္ေတြကေတာ့ ရွယ္ဆုိတာ သိျပီးသားျဖစ္ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လူလားေျမာက္စက ရွယ္ဆုိတာ ဘယ္ရွိမလဲ..။ ရြာေတြမွာ အားလုံး ခ်က္ႏုိ႔ဆီပဲ သုံးၾကတယ္..။ အေဖ်ာ္ဆရာက ခ်က္ႏုိ႔ဆီကုိ တစ္က်ပ္သားႏွစ္က်ပ္သားမႈတ္ေလးနဲ႔ ေဖ်ာ္မယ့္ ခြက္ထဲ အရင္ထည္႔တယ္..။ ေနာက္မွ.. ႏွပ္ရည္ကရားကုိ ေျမွာက္ကုိင္ ေလာင္းထည္႔ျပီး ဇြန္းနဲ႔ “ကေလာက္ကေလာက္” ျမည္ေအာင္ အေဖ်ာ္ဆရာက ခေလာက္္ျပီး ခ်ေပးတယ္..။ အဲသလုိ ေဖ်ာ္ရုိးေဖ်ာ္စဥ္ ေဖ်ာ္တဲ့ လဘက္ရည္ကုိ ရွယ္ဆုိတာ ေပၚလာေတာ့ ရုိးရုိး လုိ႔ ေခၚၾကေတာ့တယ္..။

ရြာက လဘက္ရည္ဆုိင္ တခ်ိဳ႔ ရွယ္ စေရာင္းေတာ့ တခ်ိဳ႔ ရြာသားမ်ားက ရွယ္ဆုိတာ အကြ်မ္းတ၀င္မျဖစ္ေသးဘူး..။ ဟုိစမ္းစမ္း ဒီစမ္းစမ္း ရွယ္ မွာေသာက္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့..။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ တရပ္ကြက္ထဲသား ခင္ေမာင္ေဌး ဆုိတဲ့ေကာင္ လဘက္ရည္ဆုိင္မွာ ရွယ္ မွာေသာက္တယ္..။ ရွယ္ဆုိေတာ့ လာခ်ေပးကတည္းက ဇြန္းတန္းလန္းနဲ႔ေပါ့..။ ခြက္ေအာက္ေျခမွာ ကပ္ေနတဲ့ ႏုိ႔ဆီကုိ ကုိယ္တုိင္ခေလာက္ေသာက္ဖုိ႔ တပ္ထားတဲ့ ဇြန္းပဲ..။

အဲဒါကုိ မသိတဲ့ ခင္ေမာင္ေဌးက ပါလာတဲ့ ဖြန္းကုိ ဖယ္ျပီး ေသာက္ေနက်လဘက္ရည္လုိ ေဖ်ာ္ျပီးသားအထင္နဲ႔ တက်ိဳက္ေမာ့လုိက္တယ္..။ ႏို႔ဆီက မေမႊရေသးေတာ့ ႏွပ္ရည္ေတြခ်ည္း.. ခါးတာေပါ့..။ အခုမွ စေသာက္ဖူးတာဆုိေတာ့ ဆုိင္ရွင္ကုိလည္း ကြန္ပလိန္း မလုပ္ရဲဘူး..။ အ တယ္လုိ႔ အထင္မခံခ်င္ဘူး ေပါ့ေလ..။ ေဘးက ပါလာတဲ့သူငယ္ခ်င္းကုိပဲ.. တုိးတုိးေျပာတယ္..။ “ ရွယ္ဆုိလုိ႔ ေသာက္တာ..ငါ့လခြီး ခါးလုိက္တာလြန္ေရာ.. ထြီ ” တဲ့..။

ေဘးကပါလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းခမ်ာလည္း ရွယ္ဆုိတာ ဘာမွန္းမသိေတာ့ မ်က္စိေလး ေပကလပ္ေပကလပ္နဲ႔ ခင္ေမာင္ေဌး ျဖစ္ပ်က္ေနတာကုိ နားမလည္ႏုိင္ ျဖစ္ေနရတယ္..။ ဒါေပမယ့္ သူက ခင္ေမာင္ေဌးထက္ နည္းနည္းပုိလည္တယ္..။ တခုခုေတာ့ လဲြေနျပီဆုိတာ သူသိတယ္..။ ခင္ေမာင္ေဌး ေဘးခ်ဖယ္ထားတဲ့ ဇြန္းကုိ ေကာက္ကုိင္ျပီး “ ဒီဖြန္းက အလကား ထည္႔ထားတာမဟုတ္ေလာက္ဘူး.. ခြက္ေအာက္မွာ ကပ္ေနတဲ့ ႏုိ႔ဆီကုိ ဒီဇြန္းနဲ႔လွမ္းခပ္စားရမွာ.. အေပၚက ႏွပ္ရည္ကုိ တက်ိဳက္ေမာ့လုိက္ ေအာက္ကႏုိ႔ဆီကုိ တဖြန္းခပ္စားလုိက္ လုပ္ရမွာ ” တဲ့..။ အၾကံ၀င္ေပးတယ္..။

ဆမိတ္ခုံသားမ်ား ရွယ္ေသာက္နည္းေပါ့..။

အဲဒါေလးကုိ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္လာလုိ႔ ပ်ဥ္းမနား လဘက္ရည္ဆုိင္မွာ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေျပာျဖစ္တာပါ..။ ရြာနဲ႔ နီးလာေလ.. ျမင္သမွ် ၾကားသမွ် ရြာနဲ႔ ပတ္သက္ဆက္စပ္ျပီး ေတြးေနမိတယ္..။

ပ်ဥ္းမနားက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ထြက္လာေတာ့ မနက္ႏွစ္နာရီခဲြ..။ ေဆာင္းအၾကိဳ ႏွင္းလုိလုိ ျမဴလုိလုိေတာင္ က်ေနခဲ့ျပီ..။

( ရြာသားမ်ား ရွယ္ လဘက္ရည္ေသာက္တဲ့အေၾကာင္းကုိ ေရွ႔မွာ ေရးခဲ့ျပီး ျဖစ္တယ္ဆုိရင္ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူၾကပါကုန္.. ျပန္ဖတ္ရွာရမွာ ပ်င္းလုိ႔ ပါ.. မေရးရေသးဘူးဆုိရင္ေတာ့ အတုိင္းထက္အလြန္ေပါ့ ဗ်ား..)

34.4 မိတၳီလာ ေရာက္ျပီေပါ့

ပ်ဥ္းမနားနဲ႔ မိတၳီလာၾကားကုိေတာ့ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေမာင္းရတယ္..။ ပ်ဥ္းမနားမွာ ဘီးဖာဖုိ႔ အဆင္မေျပခဲ့ေတာ့ ဒီတစ္ခါ ဘီးေပါက္လုိ႔ကေတာ့ကုိယ္က်ိဳးနည္းျပီပဲ..။ ပ်ဥ္းမနားက ေက်ာ္လာတာနဲ႔ အညာပုိပီျပင္လာတာကုိ ခံစားမိလုိက္တယ္..။ ျဖာထြက္ေနတဲ့ ကားမီးေရာင္နဲ႔ အညာရဲ႔ သရုပ္သကန္ ထေနာင္းပင္တခ်ိဳ႔ လမ္းေဘးမွာ ျမင္ေနရျပီ..။ ေႏြထေနာင္း ေဆာင္းမန္က်ဥ္း စာခ်ိဳးထဲက မန္က်ဥ္းပင္ တခ်ိဳ႔ကုိလည္း ၾကိဳၾကားၾကိဳၾကား အုပ္အုပ္မုိးမုိး ေတြ႔မိတယ္..။ ပုံ႔ပုံ႔ရုံ႔ရုံ႔ ႏုိင္တဲ့ ကႏၳာရ ပင္ တအုပ္တမ ကုိလည္း မၾကာခဏ ရိပ္ကနဲရိပ္ကနဲ ေက်ာ္ခဲ့တာ သတိထားမိတယ္..။ တခ်က္တခ်က္ ကားမွန္အဖြင့္မွာ တမာပန္းရနံ႔က ေ၀့ကနဲ ၀င္လာတတ္ျပန္တယ္..။


အားလုံးဟာ ကုိယ္နဲ႔ တရင္းတႏွီးရွိခဲ့တဲ့ အရာေတြခ်ည္း ဆုိေပမယ့္ ခံစားမႈအသစ္တခုလုိ လွိဳက္ကနဲ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ျဖစ္ရပါတယ္..။


တပ္ကုန္းနားမေရာက္ခင္ အဖဲြ႔ထဲက တစ္ေယာက္က “ ေရွ႔မွာ ေပါက္ေတာ ” ဆုိတာနဲ႔ ကားရပ္ျပီး ရွဳးရွဳးဖလား၀ါး ၾကတယ္..။ လမ္းေဘး ရွဳးေပါက္တာကအစ ရန္ကုန္လမ္းေဘးနဲ႔မတူ.. ကႏၱာရဆူး မနင္းမိေအာင္ အလုိလုိ ေရွာင္မိေနတာ သတိထား မိတယ္..။ က်န္တဲ့သူအားလုံး ထုိင္ေပါက္ၾကေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မတ္တပ္ရပ္ျပီးေတာ့ပဲ စခန္းသြားလုိက္ေတာ့တယ္..။ မနက္ေစာ သုံးနာရီသာသာဆုိေပမယ့္ ေရာင္နီမလာေသးသမုိ႔ သိပ္လင္းလင္းထင္းထင္း မရွိေသးေတာ့.. ထုိင္ရက္ ရွဳးေပါက္ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္မ၀့ံဘူး..။ သိတယ္မဟုတ္လား.. အညာေလ..။ ေျမြက ေပါပါဘိသနဲ႔..။


ငယ္ငယ္တုံးက သင္ခဲ့ရတဲ့ ေရွးဦးသူနာျပဳစုနည္းဆုိတာကလည္း ေျခသလုံး ေျမြကုိက္ရင္ ဘယ္လုိလုပ္ ဆုိတာပဲ ပါတယ္..။ ေျခသလုံးအထက္ကိစၥ ေသခ်ာမေျပာထားေတာ့ ရွဳးေပါက္ရင္း ေျမြကုိက္ခံရသူအတြက္က်ေတာ့ သူတုိ႔နည္းေတြက မဟန္ေလာက္ဘူး..။ ေတြးၾကည္႔တာနဲ႔တင္ ၾကက္သီးထမိပါရဲ႔..။ အကုိက္ခံရတဲ့ေနရာကုိ ဘလိတ္ဓါးနဲ႔လွီး.. အနာအဆာကင္းတဲ့ပါးစပ္နဲ႔ အဆိပ္ေတြကုိ စုပ္ထုတ္ တဲ့..။ ကူမယ့္သူမရွိလုိ႔ ကုိယ့္ဖာသာ အဆိပ္စုပ္မယ္ ဆုိျပန္ေတာ့လည္း ေျခသလုံး မဟုတ္ေတာ့ ဒုကၡ..။ ေနာက္ ရွိေသးတယ္..။ အဆိပ္ေတြ တကုိယ္လုံး မပ်ံ႔ေအာင္ အကုိက္ခံဒဏ္ရာ အေပၚကေန ၾကိဳးနဲ႔ စည္းထားရမယ္ ဆုိပဲ..။ သေဘာေကာင္းတဲ့ ေျမြနဲ႔ေတြ႔လုိ႔ စည္းစရာ ေနရာက်န္ရင္ ေတာ္ေသးရဲ႔..။ ႏုိ႔မုိ႔ မေတြး၀့ံစရာပဲ..။


ဆုိေတာ့ ေမွာင္နက္မည္းမည္း ဘယ္မွာျဖစ္ျဖစ္ လမ္းေဘး အေပါ့သြားဖုိ႔ ၾကဳံတုိင္း ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မုိးတုိးမတ္တပ္ပဲ..။ ပါးပ်ဥ္း ရွည္တဲ့ ေျမြေဟာက္နဲ႔ ေတြ႔ရင္ေတာ့ သူ႔ကံကုိယ့္ကံေပါ့ေလ..။


ကဲ.. ေျပာမိမွေတာ့ ရွဳးဋီကာ ဖြင့္လုိက္အုံးမယ္..။ ဟဲဟဲ..။


တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ လမ္းေဘးမတ္တပ္ရပ္ အေပါ့သြားရမွာ ေသမေလာက္ေၾကာက္ၾကတယ္..။ နတ္မၾကိဳက္လုိ႔တဲ့..။ မလဲႊသာလုိ႔ မျဖစ္မေန အေပါ့သြားရမယ္ဆုိတုိင္း ခမ်ာမ်ား ပြစိပြစိနဲ႔ ေတာင္းပန္လုိက္ၾကရတာ..။ အမုိက္အမဲေလးမုိ႔ ခြင့္လႊတ္ပါ.. မလိမ္မုိးမလိမ္မာ ေလးမုိ႔ သည္းခံေတာ္မူပါ နဲ႔ ရွဳပ္ေနတာပဲ..။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ထုိင္ေပါက္တာလည္း သူတုိ႔အေတြးနဲ႔ဆုိ မေကာင္းဘူးပဲ..။ ဘူမိ(ေျမ)ကုိ အစုိးရတဲ့ ဘုမၼစုိး နတ္က ေျမၾကီးထဲမွာေနတာ..။ ထုိင္ေပါက္ေတာ့ သူ႔တုိက္ရုိက္ထိတာေပါ့..။ တျခားနတ္ေတြ သူတုိ႔ဖက္ လွည္႔ေပါက္တာနဲ႔ ဆတ္ဆတ္ထိမခံျဖစ္ေနတယ္ဆုိရင္ ေခါင္းေပၚတက္ အပန္းခံရတဲ့ ဘုမၼစုိးဆုိ ေဒါသထြက္လုိက္မယ့္ ျဖစ္ခ်င္း..။


ကြ်န္ေတာ္သာ ဘုမၼစုိး ဆုိလုိ႔ကေတာ့ ထုိင္ေပါက္တဲ့ေကာင္ တခါတည္း ေကာ့သြားေအာင္ ကုိင္ပစ္လုိက္မယ္..။ ( နတ္လုိ ကုိင္တာကုိ ေျပာတာပါဗ်ာ.. ဟားဟား )


ကဲ ရွဳးဋီကာ ဒီတင္ ရပ္မွပဲ..။ ေတာ္ၾကာ ကြ်န္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ကုိ နတ္ေတြ ၀င္ဖတ္ေနရင္ ဒုကၡ..။ ကုိယ့္ဖက္မွာ ဘုမၼစုိး တစ္ပါး ပဲ ရွိတယ္..။ သူခမ်ာလည္း ေျမၾကီးထဲေနရတာဆုိေတာ့ wi-fi မရွိေလာက္လုိ႔ ေလာက္ေလာက္ လားလား အားကုိးရမယ္ မထင္ပါဘူး..။


အဲသလုိနဲ႔ အညာအနံ႔အသက္ေတြထဲ အတင္းတုိး၀င္ ခရီးႏွင္လာခဲ့တာ.. တပ္ကုန္းေက်ာ္ေတာ့ .. ကြ်န္ေတာ္ မဟန္ႏုိင္ေတာ့ဘူး..။ တခ်က္တခ်က္ ငိုက္ခ်င္သလုိ ျဖစ္လာတာနဲ႔ အတူပါလာတဲ့ အကုိၾကီးတစ္ေယာက္ ကုိ တလွည္႔ေမာင္းခုိင္းရတယ္..။ သူေမာင္းတုံး ေမွးကနဲ ကြ်န္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္..။ ႏုိးလာေတာ့ မိတၳီလာ ေရာက္ေနျပီ..။ အခ်ိန္က မနက္ ငါးနာရီ ..။

34.5 သြားတာက ျမင္းျခံ.. ေရာက္တာက ေရႊေပၚကြ်န္း

မိတၳီလာျမိဳ႔ထဲ နာရီစင္နား.. မႏၱေလးလမ္းဖက္အထြက္.. လဘက္ရည္ဆုိင္မွာ.. တစ္ခြက္တစ္ခု ၀ါးတီးေပးရင္း ခဏ နားၾကတယ္..။ သြားရမွာက ျမင္းျခံလမ္းခဲြဆုိေပမယ့္ ဘီးဖာဆုိင္လုိက္ရွာရင္း မႏၱေလးလမ္းဖက္ ေရာက္သြားခဲ့ၾကတာပဲ..။ ဒါေပမယ့္ မိတၳီလာမွာလည္း ဘီးဖာဆုိင္မ်ား မဖြင့္ေသး..။ ျမင္းျခံလမ္း အထြက္မွာ ထပ္ရွာၾကည္႔မယ္..။ မေတြ႔ေတာ့လည္း လမ္းမွာေတြ႔တဲ့ေနရာ ဖာတာေပါ့ လုိ႔ ေတြးျပီး.. ေအးေအးလူလူ လဘက္ရည္ထုိင္ေသာက္ၾကတယ္..။

ထီလာသူထီလာသားတခ်ိဳ႔ကေတာ့ ေဆာင္းေရာက္ျပီဆုိတာကုိ အေႏြးထည္ ကုိယ္စီနဲ႔ သက္ေသျပေနေလရဲ႔..။ သကၤန္ရုံထားတဲ့ သံဃာေတာ္တခ်ိဳ႔ သပိတ္ကုိယ္စီနဲ႔ အရုဏ္ၾကြလာတာေတြ႔ေတာ့ ရြာမွာေနစဥ္က ကုိရင္ၾကီးဘ၀နဲ႔ ကုိယ္တုိင္ ဆြမ္းခံထြက္ခဲ့တဲ့ ေန႔ေတြ စီရရီ ျပန္ေပၚလာတယ္..။ အဲဒီတုံးက သကၤန္းစီးေဖာ္ စီးဖက္ဦးပဇင္း တခ်ိဳ႔ ေက်ာင္းထုိင္ေတြေတာင္ ျဖစ္ကုန္ေလာက္ျပီ လုိ႔လည္း ေတြးမိျပန္တယ္..။

အညာေဆာင္းကေတာ့ မေျပာင္းလဲ..။ မနက္ေစာေလေျပ အားကုိးနဲ႔ အေႏြးထည္၀တ္မထား တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ တခ်က္တခ်က္ စိမ့္ကနဲျဖစ္သြားတဲ့အထိ သတၱိျပ ေနေတာ့တယ္..။ မဒမ္က အလုိက္တသိ အေႏြးထည္ ထည္႔ေပးလုိက္ေပမယ့္ ေပကပ္ျပီး မ၀တ္ဘဲ ကြ်န္ေတာ္ေနလုိက္တယ္..။ ဒီရာသီဥတုကုိ ေပြ႔ဖက္ခြင့္မရခဲ့တာ ၾကာခဲ့ျပီ..။

မိတၳီလာက ထြက္လာေတာ့ ငါးနာရီ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္..။ ျမိဳ႔အထြက္ ဆီဆုိင္မွာ ဆီထည္႔ရင္း မ်က္ႏွာသစ္.. ေျခလက္ေဆးၾကတယ္..။ မဒမ့္ဆီကုိလည္း ဟမ္းဖုံး မိေနတာနဲ႔ လွမ္းျပီး သတင္းပုိ႔ရေသးတယ္..။ အားလုံး အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔စြာ လြမ္းေနတဲ့ အေၾကာင္း ေပါ့..။ သားနဲ႔သမီးကေတာ့ အိပ္ေနတုံး..။ ရြာကုိေတာ့ ျမင္းျခံေလာက္ ေရာက္မွ လွမ္းအေၾကာင္းၾကားမယ္ စိတ္ကူးထားလုိက္တယ္..။

ရန္ကုန္ကထြက္မလာခင္ ကတည္းက အင္တာနက္ကတဆင့္ အလွဴရွင္ ေပၚတဲ့ အေၾကာင္းေတာ့ လွမ္းေျပာထားျပီးသားပါ..။ လွဴမယ့္တန္းမယ့္ မူလတန္း ေက်ာင္း ကေလးမွာ စေနေန႔ မနက္ ကုိးနာရီ မိဘဆရာအသင္းနဲ႔ အလွဴကိစၥ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ဖုိ႔ကုိလည္း ၾကိဳစီစဥ္ ျပီးသား..။ အဲဒါအျပင္ ရြာေရာက္ေရာက္ျခင္း ေသာၾကာ ေန႔မွာ ရြာအထက္တန္းေက်ာင္းၾကီးက ကုိးတန္းဆယ္တန္း ကေလးမ်ားကုိ ေတြ႔ဆုံျပီး ကြ်န္ေတာ္ စကားေျပာဖုိ႔.. လက္ရွိေက်ာင္းအုပ္ၾကီးကုိ ေမတၱာရပ္ခံ ထားျပန္ေသးတယ္..။

ရြာက.. ကေလးေတြရဲ႔ ပညာေရးဆုိင္ရာ အေတြးအေခၚ အသိပညာေတြ ဘယ္လုိဘယ္ပုံ ရွိတယ္ဆုိတာကုိ ကြ်န္ေတာ္ သိခ်င္ေနတာမုိ႔ အဲသလုိ စီစဥ္ခုိင္း ရတာပဲ..။

စိတ္ထဲမယ္ အေတာ့္ကုိ အာသီသ ျပင္းထန္ေနလြန္းလုိ႔ိ႔သာ အဲသလုိ စီစဥ္ခုိင္းရတယ္..။ ပညာေရးမႈးမဟုတ္.. ေက်ာင္းဆရာမဟုတ္.. ပညာေရးအသုိင္းအ၀ုိင္းကမဟုတ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္လုိေကာင္ အသားလြတ္ စာသင္ခ်ိန္ၾကီး ဘာေျပာမယ္မွန္းမသိ ကေလးေတြကုိ လာျပီးေလေပါမွာ ေတာ္ရုံတန္ရုံ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးဆုိ ဘယ္လက္ခံမလဲ..။

ကုိယ့္ရြာကုိယ့္ေက်ာင္း ျဖစ္တဲ့အျပင္ လက္ရွိေက်ာင္းအုပ္က ကြ်န္ေတာ္ရွစ္တန္းတုံးက သမုိင္းသင္တဲ့ ဆရာမမုိ႔ စီစဥ္ရ လြယ္သြားတာ..။

မိတၳီလာျမင္းျခံ ၅၆ မုိင္ .. လြန္ေရာကြ်ံေရာ ေမာင္းရ ႏွစ္နာရီ..။ ရြာနဲ႔ျမင္းျခံက တစ္နာရီထား..။ မိတၳီလာက ထြက္လာတာ ေျခာက္နာရီသာသာ ဆုိေတာ့ ရြာကုိ.. ကုိးခဲြဆယ္နာရီ ေရာက္ျပီ ေပါ့..။ ေရာက္တာနဲ႔ အခ်ိန္ရရင္ ေရမုိးခ်ိဳးျပီး ေက်ာင္းၾကီး တန္းသြားမယ္..။ ကေလးေတြနဲ႔ ေတြ႔မယ္..။ သူတုိ႔ေျပာတာေတြ နားေထာင္မယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ သိသမွ် ျမင္သမွ်ေလးေတြ မွ်ေ၀မယ္..။ အေတြးထဲမေတာ့ အားလုံး ကြက္တိ..။

ဒါေပမယ့္.. အေျခအေနက ထင္သလုိ ျဖစ္မလာခဲ့..။

မိတၳီလာအထြက္.. လမ္းခဲြတစ္ခု ေရာက္ေတာ့ ကားေမာင္းေနရင္း ကြ်န္ေတာ္မေသခ်ာတာနဲ႔ ဘယ္လမ္း လုိက္ရမွာလဲ လုိ႔ အတူပါလာတဲ့ အကုိၾကီးကုိ ေမးမိတယ္..။ သူက ရြာနဲ႔ သိပ္အဆက္မျပတ္ေတာ့ လမ္းေကာင္းေကာင္းသိတယ္ လုိ႔ ထင္တယ္ေလ..။ ညာခ်ိဳး ညာခ်ိဳး လုိ႔ သူေျပာတာနဲ႔ ညာဖက္ခ်ိဳး ျပီး ေမာင္းခ်လာခဲ့တယ္..။ စခ်ိဳးလာစကေတာ့ လမ္းက သာ ေနတယ္..။ တမုိင္ေလာက္ ေမာင္းျပီးေတာ့ လမ္းက တေျဖးေျဖး ၾကမ္းလာေတာ့တယ္..။

စိတ္ထဲမွာ.. လမ္းမ်ား မွားသလား လုိ႔ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္လာတာနဲ႔ လမ္းညႊန္းတဲ့ အကုိၾကီးကုိ ျပန္ေမးမိေသးတယ္..။ ေသခ်ာတယ္.. ဒီလမ္းပဲ လုိ႔ သူက အခုိင္အမာ ေျပာေနတာနဲ႔ ဆက္ေမာင္းလာခဲ့တာ.. ဆယ့္ငါးမုိင္ေလာက္ ေရာက္လာသည္႔တုိင္ လမ္းက ေကာင္းမလာေသး..။ ပုိလုိ႔ေတာင္ ဆုိးလာေသးတယ္..။ ျမင္းျခံ မိတၳီလာ လမ္း လုိ႔သာ ဆုိတယ္..။ ခရီးသည္ ကား တစ္စီးတေလ ေတာင္ မေတြ႔ေတာ့ စိတ္ထဲ မသုိးမသန္႔ ျဖစ္ရျပန္တယ္..။

မေနႏုိင္တဲ့ အဆုံး.. လွည္းတစ္စီးေတြ႔တာနဲ႔ ရပ္ျပီး ေမးမိတယ္..။ ဒီလမ္းက ျမင္းျခံလမ္း ဟုတ္သလားေပါ့..။ လွည္းဆရာ ျပန္ေျဖလုိက္ပုံက “ ဒီအတုိင္းဆက္ေမာင္းသြား ရင္ ေရႊေပၚကြ်န္း ေရာက္သြားမယ္ ” တဲ့..။ “ျမင္းျခံလမ္းက က်န္ခဲ့တာ ဟုိးတက္တက္အေ၀းၾကီးမွာ” တဲ့..။ ကားေပၚက လူအားလုံး “ ဟာ ” ကနဲျဖစ္သြားတာေပါ့..။

လမ္းမွား၀င္လာတာ.. နည္းနည္းေနာေနာ ခရီးမဟုတ္ေတာ့ဘူး..။ ကြ်ံ၀င္လာတာ.. မုိင္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိျပီ..။

ကဲ.. မွားမွန္းသိမွေတာ့ ျပန္လွည္႔ေပါ့..။ ကားကုိ U-turn ေကြ႔ တယ္..။ ေကြ႔လုိ႔မွမဆုံးခင္ ေနာက္ဘီးက ျပားေနျပီ..။ သြားကေရာ..။ စပယ္ယာဘီးကလည္း မဖာရေသး..။ ေကာင္းေလစြ..။

34.6 Mayonnaise နဲ႔ ပုန္းရည္ၾကီး

ဘီးဖာဖုိ႔ကိစၥ လွည္းဆရာကုိ စုံစမ္းၾကည္႔ေတာ့ နီးနီးနားနားမွာ မရွိဘူးတဲ့..။ ေရွ႔နား သုံးေလးမုိင္က ေက်ာင္းကုန္းဆုိတဲ့ ရြာမွာေတာ့ ဆုိင္ကယ္ဘီးဖာဆုိင္ ရွိတယ္လုိ႔ သိရတယ္..။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကုိ ဘယ္လုိ သြားရပ..။ ကားကလည္း ေမာင္းမျဖစ္ေတာ့..။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ဆုိင္ကယ္သမားမ်ားကုိ အကူအညီ ေတာင္းဖုိ႔ စိတ္ကူးရတယ္..။

ကံေကာင္းေထာက္မစြာ လုိလုိလားလား ကူညီမယ့္ ဆုိင္ကယ္သမားတစ္ေယာက္ နဲ႔ ေတြ႔တယ္..။ အျမန္လမ္းမွာ ေပါက္ခဲ့တဲ့ ဘီးက tubeless..။ ဆုိင္ကယ္ ဘီးဖာ တဲ့သူေတြက tubeless ဆုိ ဖာတတ္ခ်င္မွ ဖာတတ္မွာ ဆုိတာနဲ႔ လတ္တေလာေပါက္တဲ့ tube (ကြ်တ္) နဲ႔ ဘီး ျဖဳတ္ေပးလုိက္ရတယ္.။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖဲြ႔ထဲက တစ္ေယာက္ ဘီးေပါက္ကုိ ေဒါင္လုိက္ကုိင္ျပီး ဆုိင္ကယ္ေနာက္က ခြစီးလ်က္ ပါသြားတယ္..။

သူတုိ႔ျပန္အလာကုိ ေစာင့္ရင္း လမ္းေဘး၀ဲယာက နဘူးျခဳံေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္ေငးေနမိတယ္..။ ေဆာင္းဦးရနံ႔နဲ႔အတူ ျဖဴလြလြ နဘူးပြင့္ေတြျမင္ေတာ့ ေတာ္၀င္သဇင္ ပန္းကို ေျပးျမင္မိတယ္..။ တကယ္တမ္းက်.. လမ္းေဘးမွာ ေပါက္လုိ႔သာ.. နဘူးပြင့္ ဂုဏ္မတင့္တာပဲ..။ အလွခ်င္းယွဥ္ရင္ ထီးသုံးနန္းသုံး သဇင္ပန္းထက္ သူမေလ်ာ့ဘူး..။

အေရာင္အေသြး.. ပြင့္ဖတ္ပြင့္ခ်ပ္.. ငြားငြားစြင့္စြင့္ရွိတာ (ကြ်န္ေတာ့္အျမင္) သူကေတာင္ ပုိေသးတယ္..။ ေနာက္ျပီး နဘူးကုိင္းက အညာမွာ လက္ေတြ႔အသုံးတည္႔ ေသးတယ္..။ သဇင္ကုိင္းဆုိတာကေတာ့ ထင္းဆုိက္ရုံကလဲြလုိ႔ ဘာမွသုံးစားမရပါဘူး..။ နဘူးကုိင္းဆုိတာ နဘူးပင္ရဲ႔ ပင္စည္ကုိ ေျပာတာ..။ နဘူးပင္က ႏႊယ္ပင္မ်ိဳး..။

သူပင္စည္ကုိင္းက ပ်င္းတဲြတဲြ ႏုိင္တယ္..။ လြယ္လြယ္နဲ႔ ခ်ိဳးမရဘူး..။ သူ႔ကုိ လုိအပ္တဲ့ ပုံသ႑ာန္ေကြးလုိ႔ ရတယ္..။ ရြာဖက္က ေဆးရြက္ၾကီး ထည္႔တဲ့ ေဆးပုိ(ေဆးပုတ္) ေတြဆုိ နဘူးကုိင္းကုိေခြ အဖုံးလုပ္မွ.. ေတာင့္တင္းခုိင္မာတယ္..။

ငယ္ငယ္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္သေဘာက်တဲ့ အညာေဒသ ေဆာင္းတြင္းမွာ သဇင္ပြင့္နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့ အပြင့္ ပြင့္ေလ့ရွိတဲ့ အပင္ ေပါ့ဗ်ာ..။

အညာကုိ ခ်စ္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ေတာ့လား မသိပါဘူး..။ ရန္ကုန္ေရာက္လုိ႔ စားေသာက္ဆုိင္ တကာမွာ လူေတြ ၾကိဳက္လွပါတယ္ဆုိတဲ့ Mayonnaise Cheese ထက္ အညာပုံးရည္ၾကီးကုိ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ပုိတမ္းတမိတယ္..။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲ.. ပုံးရည္ၾကီးက ပုိေကာင္း ထင္တာပဲ..။ တခါတရံ အိမ္မွာ မဒမ့္ကုိ အားလူးေခ်ာင္းေၾကာ္ ေၾကာ္ခုိင္းျပီး ပုန္းရည္ၾကီးနဲ႔ တုိ႔စား လုိက္တယ္..။ ျမန္မာ Mayonnaise ေပါ့..။ မုိက္တယ္ ဗ်..။

တေန႔က်ရင္ အရသာ နဲ႔အသြင္အျပင္ကုိ နည္းနည္းတုိးတက္ေအာင္ လုပ္ျပီး ကမၻာကုိေတာင္ မိတ္ဆက္မလားလုိ႔ ေတြးေနမိေသးတယ္..။ ေအာင္ျမင္ျဖစ္တယ္..။ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည္႔တာ ဘာရွဳံးတာလုိက္လုိ႔ ေႏွာ..။

ေနာက္ အညာထြက္ ေဒသ အစားအစာမွာ ေဇာင္ဂ်မ္း ခ်ဥ္ ဆုိတာ .. ကုိရီးယား ကင္ခ်ဥ္ထက္ အျပတ္သာသဗ်..။ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာက လူေတြကေတာ့ ေဇာင္ဂ်မ္းပင္ဆုိတာေတာင္ မၾကားဖူးေလာက္ပါဘူး..။ အညာမွာပဲ ရွိတဲ့အပင္ ပါ..။ သူ႔အသီးက ေဂြးသီးေလာက္ အရြယ္ရွိတယ္..။ အခြံက နည္းနည္းမာျပီး အထဲအႏွစ္ တည္ေဆာက္ပုံက ၾကာသီးၾကာခြက္ အတြင္းပုိင္းနဲ႔ နည္းနည္းဆင္တယ္..။ အႏွစ္အကာအတြင္းမွာ အေစ့အိမ္ေလးေတြ ရွိတယ္..။

အဲဒီအသီးကုိ ထက္ျခမ္းျခမ္း.. အတြင္းသားကုိ ဇြန္းနဲ႔ေကာ္ ( ၾကက္ဥျပဳတ္ထဲက အကာအသားကုိ ေကာ္သလုိမ်ိဳး ) ျပီး အခ်ဥ္တည္ထားတာကုိ ေဇာင္ဂ်မ္းခ်ဥ္ လုိ႔ ေခၚတယ္..။ တကယ္က ေဇာင္ဂ်မ္းသီးခ်ဥ္ေပါ့..။ ရာသီခ်ိန္မွ ရတဲ့ အညာအစားအစာတမ်ိဳး ပဲ..။ ေဇာင္ဂ်မ္းပင္က အညာမွာေတာ့ အေလ့ေပါက္ အပင္..။ ရြာက အိမ္တုိင္းလုိလုိမွာ တစ္ပင္ႏွစ္ပင္ေတာ့ ရွိတတ္တယ္..။

ဘ၀ေလာကဓံမုန္တုိင္း ထဲ ကူးခတ္လြင့္ေမ်ာဖုိ႔ ရြာက ထြက္လာကတည္းက စားခြင့္မၾကဳံရေတာ့တာ.. အနည္းဆုံး ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ ရွိပါျပီ..။ ရြာေရာက္လုိ႔ စားခြင့္ၾကဳံရင္ေတာ့ စားခ်င္ေသးသပ..။ ဒါေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေတာ့ နည္းပါတယ္..။ ႏုိ၀င္ဘာ ဒီဇင္ဘာဆုိ.. ေဇာင္ဂ်မ္းသီးက တုံးေလာက္ျပီ..။

ကဲ.. နဘူးျခဳံျမင္တာကေန ေတာင္စဥ္ေရမရ.. အညာဓေလ့ အစားအစာမ်ားအေၾကာင္း ေျပာမိေနတာ ရပ္ျပီး ခရီးစဥ္ အေၾကာင္း ဆက္မယ္..။

ဘီးသြားဖာသူမ်ားကလဲ ေစာင့္ေနရလုိ႔လားမသိဘူး..။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္မလာႏုိင္ၾကဘူး..။ သိပ္မေ၀းဘူး လုိ႔ ေျပာသြားၾကေပမယ့္ .. ဆုိင္ကယ္ဘီးဖာတဲ့သူက ကားဘီးကုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မဖာတတ္လုိ႔ ၾကာမ်ား ေနသလားပဲ..။ သူတုိ႔ေစာင့္ရင္း တျခား.. လုပ္စရာလဲ မရွိတာနဲ႔ .. ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ခရီးသည္ ကားတခ်ိဳ႔ကုိ ဓါတ္ပုံ နည္းနည္းရုိက္ေနလုိက္တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လမ္းမွားလာတဲ့အေၾကာင္း ေျပာတဲ့ လွည္းဆရာနဲ႔လဲ တပုံေလာက္ တဲြရိုက္လုိက္တယ္..။

လမ္းေဘးမွာ ပုဆုိးျခဳံထုိင္ျပီး ကားေစာင့္ေနၾကတဲ့ အညာသူအညာသား ကြ်န္ေတာ့္ေဆြမ်ိဳးမ်ား (ခင္ခင္ထူးေလသံနဲ႔) ကုိလည္း တပုံေလာက္ ဆြဲလုိက္တယ္..။ (အဲဒီပုံမ်ား ဘေလာ့ဂ္ၾကြလာေဆြသဟာ တုိ႔ ၾကည္႔ရွဳႏုိင္ရန္ တင္ေပးလုိက္ပါေၾကာင္း )

တနာရီခဲြေလာက္ၾကာေတာ့ ဘီးဖာသြားသူမ်ား ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္..။ ဖာလာတဲ့ဘီးကုိ အျမန္တပ္ျပီး မိတၳီလာဖက္ျပန္ေမာင္းလာခဲ့ၾကတယ္..။ မွား၀င္လာတဲ့ လမ္းဆုံျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆယ့္နာရီခဲြေလာက္ ရွိျပီ..။

34.7

ေက်းဇူးရွင္ လွည္းဆရာႏွင့္ ပြၾကီး

မိတၳီလာ.. ေရႊေပၚကြ်န္း လမ္းေပၚက ဒုကၡိတ ကား

34.8 လက္ပံပြင့္ခ်ိန္ ေခြးရူးခ်ိန္

မိတၳီလာျမိဳ႔ထဲ ျပန္မ၀င္ေတာ့ဘဲ.. ျမိဳ႔ျပင္နားမွာပဲ ဘီးဖာဆုိင္ လုိက္ရွာၾကရျပန္တယ္..။ အနီးဆုံးေတြ႔တဲ့ ဆုိင္မွာ က်န္ေနတဲ့ ဘီးေပါက္ ကုိ ဖာရင္း ရြာကုိ ဖုံးဆက္လုိက္တယ္..။ အစီအစဥ္ေတြက နဂုိရ္အတုိင္းမျဖစ္ေတာ့ပဲ လဲြေခ်ာ္ကုန္ျပီဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကုိ လွမ္းေျပာရတာပဲ..။ ရြာမွာ ရွိတဲ့ ဖုံးမ်ားက ေရဒီယုိဖုံးေတြ.. ျမင္းျခံ တုိ႔ မႏၱေလးတုိ႔ကေန ပြားထားတဲ့ ဖုံးေတြပဲ..။ ေရွ႔က ဧရိယာကုဒ္က အဲဒီျမိဳ႔ ေတြရဲ႔ ကုဒ္နဲ႔ စတာပဲ..။ တရြာလုံးမွ သုံးေလးလုံး ေလာက္ ရွိတာပါ..။

သိပ္မၾကာေသးခင္ ႏွစ္မ်ားက အဲသလုိ ဖုံးေတြ ေက်းလက္ေတာရြာအထိ သုံးလုိ႔ ရသြားခဲ့တယ္..။ ဟုိးအရင့္အရင္က မရွိခဲ့ဘူးတာေတြ ရွိလာခဲ့တာကုိ တုိးတက္ တယ္လုိ႔ ေျပာရင္ေတာ့ တုိးတက္လာတယ္ေပါ့..။ တုိးတက္သင့္သေလာက္ မတုိးတက္ဘူးဆုိတဲ့ ရွဳေထာင့္က ၾကည္႔ရင္ေတာ့ ၾကည္႔သူစိတ္ၾကိဳက္ ခံစားခြင့္ ရွိပါတယ္..။

စပယ္ယာဘီးဖာျပီးလုိ႔ မိတၳီလာနယ္နမိတ္က စထြက္ေတာ့ ဆယ့္တစ္နာရီခဲြေလာက္ ရွိျပီ..။ ဘယ္မွာမွ မနားဘဲ.. ရြာအထိ တန္းေမာင္းေတာင္ အေစာဆုံး မြန္းလဲြ ႏွစ္ခ်က္ခဲြေလာက္မွ ေရာက္ေတာ့မယ္..။ ရြာေက်ာင္းက ညေနသုံးနာရီ ဆင္းတာဆုိေတာ့ ကုိးတန္းဆယ္တန္းကေလးမ်ားကုိ ကြ်န္ေတာ္ စကားေျပာမယ့္ အစီအစဥ္က မမီႏုိင္ေတာ့..။

ေနာက္တစ္ရက္က စေန ေက်ာင္းပိတ္ရက္..။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ ေရာက္တုံးေရာက္ခုိက္မုိ႔ စေနေန႔မွာလည္း ေက်ာင္းသားေတြ စိတ္၀င္စားရင္ ေျပာခ်င္ပါတယ္လုိ႔ ဖုံးေပၚကေနတဆင့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးကုိ ပူဆာမိတယ္..။ ဆရာမၾကီးက သူျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ေပးမယ္လုိ႔ ေျပာတယ္..။ စိတ္ထဲ.. နည္းနည္းေတာ့ ေနသာထုိင္သာ ရွိသြားခဲ့တယ္..။

စေနတနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ၾကိဳျမင္လုိ႔ ရန္ကုန္ကေန တစ္ရက္ေစာ ထြက္လာခဲ့တယ္..။ ေရႊေပၚကြ်န္းဖက္ ေခ်ာ္ေတာ့္ေငါ့သြားလုိ႔ ေစာထြက္လာတဲ့ အဲဒီတစ္ရက္ ဘုရားသခင္ ေပးလုိက္ရတယ္..။ ျဖစ္သမွ် အေၾကာင္း အေကာင္းေပါ့..။

မင္းျခံေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္ ႏွစ္ခ်က္တီးလုျပီ..။ အားလုံးဗုိက္ထဲ တဂြီဂြီ တဂြမ္ဂြမ္ျမည္ေနျပီမုိ႔ နီးစပ္ရာ ထမင္းဆုိင္တဆုိင္မွာ ေန႔လည္စာ စားၾကတယ္..။ မစားခင္ ပမ္းသမွ် ႏြမ္းသမွ်ေတြ လန္းေစဖုိ႔ ဘီယာေလး ျမံဳ႔လုိက္ေသးတယ္..။ အားလုံးစားေသာက္ျပီးလုိ႔ ျမင္းျခံကေန ထြက္လာၾကေတာ့ ညေနသုံးနာရီ ရွိျပီ..။ ေက်ာက္ျပဳတ္၊ တရြင္းပုိ႔၊ သစ္ရုံ၊ ကုကၠဲ စတဲ့ ရြာစဥ္အလုိက္ ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့ျပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ျမိဳ႔သာ၊ တံတားဦးကတဆင့္ သြားႏုိင္တဲ့ မႏၱေလး လမ္းခဲြကုိ ေရာက္တယ္..။

အဲဒီလမ္းအတုိင္း မလုိက္ဘဲ ရြာဖက္ခ်ိဳးတဲ့ ေျမနီလမ္းအတုိင္း ေမာင္း၀င္လာခဲ့တယ္..။ ဧရာ၀တီေရ ကုိယ္လာခဲ့ျပီ..။

မုိးကုန္ခါစ မုိ႔လား မသိ..။ လမ္းက ထင္ထားတာထက္ ဆုိးေနတယ္..။ ခ်ိဳင့္ေတြခြက္ေတြကို ေရွာင္ေမာင္းေနရတာနဲ႔ ခရီးက မတြင္ခ်င္ဘူး..။ လမ္းေဘး သိပ္ခ်ျပီးေတာ့လည္း မေမာင္းရဲဘူး..။ ကႏၱာရဆူးကုိင္း တခ်ိဳ႔က တခါတရံ လမ္းေပၚမွာေတာင္ ေတြ႔ေတြ႔ေနရတယ္..။ ကန္နီဆုိတဲ့ ရြာကို ေက်ာ္လာေတာ့ ဥယ်ာဥ္မႈး လုိ႔ ေခၚတဲ့ ဘေလာ့္ဂါညီေလး ရဲ႔ ေက်ာက္တုိင္ ဆုိတဲ့ ရြာ ေရာက္တယ္..။

လမ္းတေလွ်ာက္ တမာတန္းက စိမ္းစိမ္းစုိစုိ ရွိလွတာ သတိထားမိတယ္..။ မုိးေခါင္ျပီး ႏြားစာရွားတဲ့ႏွစ္ေတြမွာ အဲဒီခါးသက္သက္ တမာရြက္ေတာင္ ႏြားေတြ ေခ်းမမ်ားႏုိင္ စားၾကရတာ ျပန္ေတြးမိတယ္..။ ဒီႏွစ္ကေတာ့ ရြာဖက္ မုိးေကာင္းထင္ပါရဲ႔..။ ျမင္ျမင္ရာရာ စိမ္းစုိအုပ္မႈိင္းလုိ႔..။ ၾကိဳၾကားၾကိဳၾကား ေတြ႔ရတဲ့ လက္ပံပင္ၾကီးေတြကလည္း ေဆာင္းအမီ တပင္လုံး နီေစြးသြားေအာင္ ပင္လုံးညႊတ္ပြင့္ဖုိ႔ အားယူေနၾကတယ္..။

ခပ္ငယ္ငယ္ကေလးဘ၀ လက္ပံပြင့္ခ်ိန္မွာ ေအာ္ဟစ္သီဆုိခဲ့တဲ့ “ လက္ပံပြင့္ခ်ိန္၊ ေခြးရူးခ်ိန္ ” ဆုိတဲ့ စာသားတခ်ိဳ႔ နဲ႔ အတူ အဆုိေတာ္ သန္းထြန္းေလး ရဲ႔ “ လက္ပံပြင့္ေတြ ေလတုိက္ေၾကြလုိက္တဲ့အခါ၊ တ၀ဲ၀ဲလြင့္လုိ႔ ေနျပန္တာ၊ ေၾသာ္ ခ်စ္စရာ ခ်စ္စရာ ” ဆုိတဲ့ သီခ်င္းက ေခါင္းထဲမွာ အျပိဳင္ ေပၚလာခဲ့တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္ဘ၀ တရွိဳက္မက္မက္ ဆုိခဲ့ဟစ္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္း ေပါ့..။

အခုေခတ္ရြာက ကေလးေတြ.. ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းလုိက္ျပီး .. ဟစ္ေဟာ့ နဲ႔ေပါင္းစပ္ ေရာသမေမႊျပီး အဲဒီသီခ်င္းကုိ ဆုိခ်င္ဆုိ ေနမွာလုိ႔ လွမ္းေတြးရင္း ျပဳံးမိတယ္..။
အခုလုိေပါ့..။

“ လက္ပံပြင့္ေတြ၊ ေလတုိက္ ေၾကြလုိက္.. မေက်နပ္ လဲေသလုိက္ ( အမ္ဟမ္း.. အမ္ဟမ္း) ၊ တ၀ဲ၀ဲ လြင့္လုိ႔ ေလမွာမေန.. အသဲထဲ ပြင့္လုိ႔ ေျမမွာေသ (ယုိ႔..ယု႔ိ.. ယုိ႔.. ယုိ႔ ).....။ ေခြးေလး ရူးပါေဟ့.. ေခြးေလးရူးပါေဟ့ (အုိးေလး လွဳပ္ပါေဟ့ကဲ့သုိ႔ ဆုိရန္) ”

34.9 လက္ပံပြင့္ဋီကာ

ေခတ္ဆုိတာ.. စီးေမ်ာေနေတာ့ ဟစ္ေဟာ့နဲ႔လည္း ကြ်န္ေတာ္ သိပ္မစိမ္းလွပါဘူး..။ သမီးေတာ္နဲ႔ သားေတာ္ေမာင္က အသက္ကသာ ရွစ္ႏွစ္နဲ႔ငါးႏွစ္..။ စုိင္းစုိင္းခမ္းလွိဳင္ရဲ႔ “အုိးေလး လွဳပ္ပါေဟ့ ” ဆုိတဲ့သီခ်င္း အစအဆုံး ရတယ္..။

ႏုိ႔ပုိးစားလုိ႔ ေရွ႔သြားႏွစ္ေခ်ာင္းေလာက္ က်န္ေတာ့တဲ့ သားေတာ္ေမာင္ အဲဒီသီခ်င္းဆုိရင္ သိပ္ရီရတယ္..။ မပီကလာ ပီကလာနဲ႔ ေပါ့..။ ကုိယ္က အဲဒီသီခ်င္းကုိ ဃဂနဏ မၾကားဖူးေသးတ့ဲအခ်ိန္..။ သူက “ ေစာေစာစီးစီး၊ အိပ္ရာကထ၊ စိတ္မွာထၾကြ၊ လူၾကီးမိဘ.. လူၾကီးမိဘ ” နဲ႔ ေအာ္ဆုိေတာ့.. မဒမ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည္႔မိၾကတယ္..။

ေနာက္မွ.. “ လူဖ်င္းၾကီးတစ္ေယာက္လုိ ၊ လူပ်င္းၾကီးတစ္ေယာက္လုိ ” ဆုိတာကုိ သားေတာ္ေမာင္က “ လူၾကီးမိဘ၊ လူၾကီးမိဘ ” နဲ႔ သူ႔နားထဲ ၾကားသလုိ ဆုိေနမွန္း သိေတာ့တယ္..။ ဟစ္ေဟာ့ဆုိတာကလည္း.. စကားလုံးအမ်ားၾကီးကုိ ေနာက္ကေခြးရူးလုိက္သလိုမ်ိဳး ေပးထားတဲ့ Timing ထဲ အလ်င္မီေအာင္ အေျပးအလႊား ဆုိၾကတာ ဆုိေတာ့ သားေတာ္ေမာင္နားထဲ.. “ လူဖ်င္းၾကီးတစ္ေယာက္လုိ၊ လူပ်င္းၾကီးတစ္ေယာက္လုိ ” ကုိ “လူၾကီးမိဘ၊ လူၾကီးမိဘ” လုိ႔ပဲ ၾကားေနဟန္ တူပါရဲ႔..။

သူအဲသလုိၾကားတာက အေရးမၾကီးဘူး..။ “ေစာေစာစီးစီး၊ အိပ္ရာကထ၊ စိတ္မွာထၾကြ၊ လူၾကီးမိဘ၊ လူၾကီးမိဘ” နဲ႔ ေရာက္ေလရာမွာ ဟစ္ေနခဲ့ရင္ ဒုကၡ..။ အဲဒါနဲ႔ ေက်းဇူးရွင္ေလးကုိ ျပင္ဆုိဖုိ႔ ေခ်ာ့ေမာ့ ေျပာရတယ္..။ ဒါေတာင္ “ အေဖၾကီးက ဘာသိလုိ႔လဲ၊ သားဆုိတာကမွ အမွန္ ” လုပ္ေနလုိ႔ အဲဒီသီခ်င္းကုိဖြင့္ျပီး သားအဖႏွစ္ေယာက္ အတူထုိင္ၾကည္႔လုိက္ရေသးတယ္..။

ဆုိေတာ့.. ရြာက ကေလးမ်ားလည္း ဟစ္ေဟာ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္ခ်င္ေရာက္ေနမွာလုိ႔ လွမ္းေတြးမိရင္း သန္းထြန္းေလးရဲ႔ လက္ပံပြင့္ခ်ိန္ သီခ်င္းကုိ ခံစားၾကည္႔ လုိက္တာပါ..။ လက္ပံပင္ ဆုိတာကလည္း အညာမွာပဲ ေပါက္ထင္ပါရဲ႔..။ ရန္ကုန္မွာ ေတြ႔ရခဲတယ္..။ အညာမွာကေတာ့ ေပါမွေပါ..။ ဘယ္ရြာမွာ မဆုိ လက္ပံပင္ ရွိတယ္..။

လက္ပံပင္ ကုိ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သေဘာက်တယ္..။ သူ႔မွာ တျခားအပင္ေတြနဲ႔ မတူတဲ့ ၀ိေသသေတြ ရွိတယ္..။ ဥပမာ.. အပြင့္ ပြင့္ၾကစတမ္းဆုိရင္ သူက မခုိမကပ္ ပြင့္တယ္..။ တပင္လုံး ရဲရဲနီသြားေအာင္ ပြင့္ေလ့ရွိတယ္..။ အရြက္မက်န္ေအာင္အထိ သူပြင့္တယ္..။ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာက စိန္ပန္းပြင့္သလုိမ်ိဳး ပဲ..။ ဒါေပမယ့္ စိန္ပန္းပင္ထက္ သာတာက လက္ပံပြင့္ ေၾကြရင္ သိပ္ၾကည္႔ေကာင္းတယ္..။

အပင္ကုိယ္ႏႈိက္က အပင္ၾကီးမ်ိဳး ဆုိေတာ့ လက္ပံပင္ရဲ႔ အနိမ့္ဆုံးကုိင္းကုိက ေျမၾကီးအထက္ ေပ သုံးေလးဆယ္အျမင့္မွာရွိတယ္..။ ပြင့္ခ်ပ္ တည္ေဆာက္ထားပုံ ကလည္း စၾကၤာလုိ.. ေလထဲမွာ တ၀ဲ၀ဲလည္ဖုိ႔ စြမ္းရည္က အျပည္႔နဲ႔ ဆုိေတာ့ လက္ပံပြင့္တပြင့္ ေၾကြက်လာရင္ အရမ္းကုိ လွတာပဲ..။ ေျမၾကီးေပၚကုိ္ တဟုန္ထုိး ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္နဲ႔ ထုိးဆင္းမလာဘုူး..။

အနီေရာင္နတ္သမီးေလး တစ္ပါး ေကာင္းကင္မွာ အားရပါးရ ကခုန္ေပ်ာ္ျမဴးျပီး ေျမေပၚ သက္ဆင္းလာသလုိမ်ိဳး..။ ေျဖးေျဖးေလး နဲ႔ ျငိမ့္ျငိမ့္ေလး..။

ေနာက္.. လက္ပံပြင့္ေျခာက္က စားလုိ႔ သိပ္ေကာင္းတယ္..။ လက္ပံပြင့္ေျခာက္လုိ႔သာ ေျပာတာ..။ ပြင့္ခ်ပ္ပြင့္ဖတ္က မရွိေတာ့ပါဘူး..။ အထဲက ၀တ္ဆံနဲ႔ သူ႔ရဲ႔ အအုပ္အစီးကုိ စားၾကတာပဲ..။ အဲဒါကုိ ရြာဖက္မွာ လက္ပံေခါင္းလုိ႔ ေခၚၾကတယ္..။ ဒီေန႔ လက္ပံေခါင္းနဲ႔ ပုန္းရည္ၾကီး ခ်က္ထားတယ္ေဟ့ ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီေန႔ ထမင္းအုိးေပါက္ကိန္းရွိတယ္..။ ၀က္သားေလးပါ ေရာလုိက္ရင္ေတာ့ ပဲြကျပီးျပီ..။

လက္ပံေခါင္းရဲ႔ အရသာက တမူထူးျခားတယ္..။ နည္းနည္း ခြ်ဲတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳက္တဲ့ ေနာက္ထပ္ အညာအစားအစာ တခုေပါ့..။

ကိုနဗန ရြာျပန္သြားသည္

အကိုၾကီးကိုနဗန အလွဴကိစၥေတြ ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔ ရြာျပန္သြားပါတယ္။ မသြားခင္ရက္က ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္ျပီး ဘေလာ့မွာ ေရးထားေပးဖို႔ မွာခဲ့ေသာ္ျငားလဲ ကိုးနတ္ရွင္ မေကာင္းလို႔ ဘယ္လိုမွ၀င္လို႔မရ ျပီးေတာ့ကြ်န္ေတာ္က ေနမေကာင္းျဖစ္... ဒါနဲ႔ အခုမွပဲ ေရးႏိုင္ေတာ့တယ္။

T.K

ကြ်န္ေတာ္ ရြာက ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေရာက္ျခင္း ေမာ္လျမိဳင္ထြက္သြားရလုိ႔.. ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ အဆက္ျပတ္သလုိ ျဖစ္သြားရတယ္..။ မၾကာခင္ အရင္လုိ ျပန္ျပီး ကျမင္းႏုိင္ေတာ့မွာပါ..။ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစဗ်ား..။
ခ်စ္ခင္စြာနဗန