Tuesday, December 23, 2008

36.1 ေျပးႏုိင္လုိ႔ လြတ္ခဲ့ရ ဆရာသၾကားဘ၀

ရြာေရာက္ေရာက္ျခင္းည.. က်ဳရွင္ဆရာတပည႔္ေက်ာ္မ်ားနဲ႔ ေတြ႔ဆုံတဲ့၀ုိင္းမွာ ဆရာဖုိးသၾကား ၾကြေရာက္ခ်ီးျမွင့္ေတာ္ မမူႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္းကုိ ျပန္မယ့္ည မွ ကြ်န္ေတာ္ အေသးစိတ္သိခဲ့ရေတာ့တယ္..။ အဲဒီေန႔ည.. ဆရာဖုိးသၾကားနဲ႔အတူ ဆရာေလး ကုိေဌးေအာင္တုိ႔အိမ္မွာ တခြက္တဖလား ေမာ့ျဖစ္ၾကတယ္..။ ကုိေဌးေအာင္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ ရြာမွာ ေဘာလုံးကန္စဥ္က ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အသင္းရဲ႔ ကပၸတိန္..။ သူက ေဘာလုံးကန္ အေတာ့္ကုိ ေကာင္းတယ္..။ (ဖုိးသၾကား နာမည္ရင္းကလည္း တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ေဌးေအာင္ ပဲ)

ရြာ ေဘာလုံးပဲြတုိင္းမွာ သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ အေတာ့္ကုိ အတဲြညီခဲ့ၾကတာေပါ့..။ သူက ကြ်န္ေတာ္ေရာက္စ ညကတည္းက ပုလင္းေထာင္ခ်င္ေနတာ..။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ လုပ္စရာတပုံတပင္ ပါလာလုိ႔ မနည္းေတာင္းပန္ျပီး ျပန္မယ့္ညမွ.. သူ႔အိမ္မွာ ၀ုိင္းျဖစ္ ေတာ့တယ္..။ ၾကိတ္၀ုိင္း ေပါ့..။ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ သူရယ္.. ဆရာဖုိးသၾကားရယ္.. ရန္ကုန္ကေန အတူပါလာတဲ့ Diethelm Travel က ညီညီရယ္.. စုစုေပါင္း ေလးေယာက္ ပါပဲ..။

ကုိေဌးေအာင္က အိမ္ရွင္ဆုိေတာ့ ဂရင္းရြိဳင္ရယ္ ေလးေထာင့္တစ္လုံး ၀ယ္ထားႏွင့္တယ္..။ အျမည္းကေတာ့ ေျမပဲျပဳတ္ ပဲ..။ ၀ီစကီခြက္မရွိ၊ ေရခဲမရွိ၊ ေဆာ္ဒါ မရွိ ေတာ့ဓေလ့အတုိင္း ေသာက္ေရအုိးစင္က ေရထခပ္ျပီး ေရာစပ္ေသာက္ၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေသာက္လု႔ိ ပုလင္း တ၀က္က်ိဳးခါနီးမွ ဖုိးသၾကား က ေရာက္လာခဲ့ တယ္..။ ဒါေပမယ့္ သူက တျခား၀ုိင္းက ထလာတာမုိ႔ မူးႏွင့္ေနျပီ..။

ေရာက္ေရာက္ျခင္း ပဲ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ လွ်ာေလးအာေလး နဲ႔ တေန႔ညက သူမလာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း နတ္သံေႏွာျပီး ရင္ဖြင့္တယ္..။ ကုိခ်ိဳ၊ မၾကည္ေဌးတုိ႔ရဲ႔ သားလွ ေရႊေသြးက သူ႔တပည္႔..။ သူ႔ဆီမွာ က်ဳရွင္ယူတယ္..။ တစ္ရက္ စာေမးတာ မရလုိ႔ဆုိျပီး ဆရာဖုိးသၾကားက အဲဒီကေလးကုိ ေဆာ္ပေလာ္တီးလုိက္သတဲ့..။ ေဆာ္တာမွ အေတာ့္ကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ရုိက္ပစ္လုိက္တာပဲ..။

ေက်ာင္းသားကုိ ေက်ာင္းဆရာေတြကေတာင္ သိပ္မရုိက္ေတာ့တဲ့ေခတ္မွာ.. က်ဳရွင္ဆရာက အဲသလုိ ရုိက္ပစ္လုိက္ေတာ့ တရြာလုံး ပြက္ေလာညံကုန္ေတာ့တာေပါ့..။

ေက်ာင္းသားမိဘေတြဆုိတာကေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့..။ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ေတာင္ လက္ဖ်ားနဲ႔မတုိ႔တဲ့ သားေတာ္ေမာင္ကုိ ဖုိးသၾကားက ရုိက္တယ္လည္း ၾကားေရာ ရုံးေရာက္ ဂါတ္ေရာက္တဲ့ အထိ တုိင္ပစ္ေတာ့တာပဲ..။ ကုိခ်ိဳ၊မၾကည္ေဌးတုိ႔က ရြာအေလ်ာက္ စီးပြားေရးေလးလည္း အဆင္ေျပေတာ့ အေတာ္ေလး ထိထိေရာက္ေရာက္ အမူလုပ္လုိက္ႏုိင္တယ္..။

ဆရာဖုိးသၾကား ခမ်ာ.. အခ်ဳပ္ထဲ အိပ္ရေတာ့မလုိ႔ နည္းနည္းပဲ လုိေတာ့တယ္..။ ရပ္မိရပ္ဖေတြ ၾကား၀င္ျဖန္ေျဖ ေစ့စပ္လုိ႔ ေပါ့..။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိလုိ႔ကေတာ့ တပည္႔ကိုရုိက္မႈနဲ႔ အခ်ဳပ္ထဲ အိပ္ရတဲ့ က်ဳရွင္ဆရာရယ္လုိ႔ ရြာမွာ မွတ္တမ္း၀င္သြားႏုိင္တယ္..။

ဆုိေတာ့ .. သူ႔ခမ်ာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေတြ႔ဆုံပဲြလုပ္တဲ့ ကုိခ်ိဳ တုိ႔အိမ္ ဘယ္လာရဲ မလဲ..။ သူတုိ႔ဇာတ္လမ္းက လမ္းေတြ႔ရင္ေတာင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ဖုိ႔ ခပ္ခက္ခက္ရယ္..။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔ရဲ႔ ရြာေက်ာ္ဇာတ္လမ္းနားေထာင္ျပီး “ မင္းဟာကလည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး သၾကားရာ ” လုိ႔ ေျပာမိတယ္..။

“ ဟ.. အာစိရ.. အဲဒီေကာင္ေတြက အဲသလုိ ကုိင္မွရယ္.. ႏုိ႔မုိ႔ဆုိရင္ မရဘူး..။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ တီးမွာပဲ.. ဒီထက္ဆုိးတာေတာင္ ၾကဳံခဲ့ဖူးေသးတယ္.. အဲဒီတုံးက မေသတာကံေကာင္း ” ဆုိျပီး ေနာက္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ သူေျပာျပန္တယ္..။

အရင္ဇာတ္လမ္းေတာင္ ေတာ္ေတာ္ဆုိးလွျပီ..။ အခုသူက ဒီထက္ဆုိးတာေတာင္ ၾကဳံခဲ့ရတယ္ ေျပာလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဘာေျပာရမွန္းကုိ မသိေတာ့ပါဘူး..။ သူေျပာသမွ်ကုိ အ့ံၾသတၾကီးနဲ႔ အရက္ေလးေမာ့ရင္း နားေထာင္ေနရေတာ့တယ္..။ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ၾကဳံဖူးေပါင္ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ဆုိတာမ်ိဳး ပဲ..။

သူစာသြားသင္ေနတဲ့ တျခားက်ဳရွင္မွာ လပတ္စာေမးပဲြ လုပ္တယ္..။ စာသိပ္မေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႔က အမွတ္ေတြေကာင္းျပီး ေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားက ရရုိးရစဥ္ အမွတ္ေလာက္ပဲ ရတယ္..။ အဲဒါကုိ ဆရာဖုိးသၾကားက သကၤာမကင္းျဖစ္တယ္..။ တခ်ိဳ႔ေက်ာင္းသားေတြ ေမးခြန္းေပါက္တယ္ေပါ့..။ အဲဒါနဲ႔ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္ ထုံး၊ ႏွလုံးမူျပီး ခပ္လည္လည္ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကုိ အတြင္းသတင္းႏႈိက္ဖုိ႔ သူလုပ္တယ္..။

သတင္းႏႈိက္ပုံကလည္း သင္း တယ္..။ အဲဒီေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကုိ သူ႔နင္းခုိင္း သတဲ့..။ အနင္းခံရင္း အလႅာပသလႅာပ ေျပာျပီး နင္းေနတဲ့ကေလးေတြကုိ သတင္းေပးလုပ္ဖုိ႔ သူသိမ္းသြင္းတယ္..။

နင္းေပးေနတဲ့ သူ႔တပည္႔ေက်ာ္မ်ားက “ ဆရာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ မရုိက္ဘူးဆုိမွ အမွန္အတုိင္းေျပာမယ္ ” ဆုိျပီး ျပန္ညွိၾကတယ္..။ သူတုိ႔ကလည္း မေခဘူး..။ ဖုိးသၾကားက ေအးသေဘာတူတယ္.. မခြ်င္းမခ်န္အကုန္ေျပာ လုိ႔ ကတိေပးလုိက္ တယ္.. ။ အဲဒီေတာ့မွ သူတုိ႔ အကုန္ ေဖာ္ေကာင္လုပ္တယ္..။ အရွဳပ္ထုတ္ထဲမွာ သူတုိ႔လည္း ပါေနခဲ့ျပန္တယ္..။

ဆရာသၾကားကေတာ့ ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ သိတာနဲ႔ ပဲြၾကမ္းေတာ့တာပဲ..။ နည္းနည္းေခါင္းေဆာင္လုိ ျဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားကုိ သူေဆာ္ထည္႔တာ.. ပါးတာနားေတြပါ ရုိက္ပစ္လုိက္ တဲ့ အထိပဲ..။ ေဖာ္ေကာင္လုပ္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္လည္း မစားသာဘူး..။ ေပးထားတဲ့ ကတိဖ်က္ျပီး ဆရာသမားက တီးပစ္လုိက္တယ္..။ အာဂ ဆရာ ဖုိးသၾကားေပါ့..။

ဒီတစ္ခါေတာ့ အရုိက္ခံလုိက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားဖက္က ရဲမတုိင္ဘူး..။ ဆရာသၾကားကုိ အေသသတ္မယ္ဆုိျပီး ေတးထားၾကတယ္..။ သၾကားခမ်ာ က်ဳရွင္ပစ္ အိမ္ပစ္ ျပီး မႏၱေလးမွာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ သြားေရွာင္ေနရတဲ့အထိ အေျခအေနက ဆုိးတယ္..။ ေအးေလာက္ျပီထင္မွ သူျပန္လာတယ္..။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနက လိပ္ခဲတင္းတင္းလုိ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္..။ ေက်ေအးတယ္လည္း မဟုတ္.. လုိက္ျပီး ရန္လုပ္ေနတယ္လည္း မဟုတ္ေပါ့..။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ရယက ဥကၠဌၾကီးက ၾကား၀င္ျပီး ေက်ာင္းသားမိဘေတြကုိ သြားေတာင္းပန္ဖုိ႔ သၾကားကုိ နားခ်တယ္..။ သၾကားလည္း ေန႔ေန႔ညည ေနရထုိင္ရ မလုံမျခဳံသလုိ ျဖစ္ေနတာမုိ႔ ဥကၠဌရဲ႔ ေျဖာင့္ဖ်ခ်က္ကုိ သေဘာတူလုိက္ေတာ့တယ္..။ သြားျပီး ေတာင္းပန္မယ္ေပါ့..။ ဒါေပမယ့္ လာေတာင္းပန္မယ့္အေၾကာင္း တဖက္ကုိ အသိမေပးဘဲ.. တစ္ကုိယ္ေတာ္ ခ်ီတက္ေတာ္မူသတဲ့..။

ေတာင္းပန္ရမယ့္ အိမ္ေပါက္၀ ေရာက္ရုံရွိေသးတယ္..။ အိမ္ထဲက မိသားစုက ဆရာသၾကားျမင္တာနဲ႔ “ မေအ -ုိး .. ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့ ” ဆုိျပီး ဓါးေတြလွံေတြ ဆဲြ ထြက္လုိက္ေတာ့တာပဲ..။

ဆရာသၾကားခမ်ာ.. ဘာမွေတာင္ ရွင္းျပခ်ိန္မရလုိက္ဘူး..။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီပဲ က်န္ေတာ့တဲ့ အထိ လုံးေနေအာင္ ေျပးခဲ့ရသတဲ့..။

36.2 သၾကားမင္းနဲ႔ သူတင္ကုိယ္တင္

ငရဲျပည္မွာ သခြပ္ပန္းေတြ ပြင့္တုိင္း အသူရာက သၾကားမင္းကုိ စစ္ခင္းတယ္လုိ႔ ငယ္စဥ္က ၾကားဖူးခဲ့တယ္..။ သခြပ္ပြင့္ေတြျမင္မွ .. အသူရာငရဲမင္းက သူေရာက္ေနတာ တာ၀တိသာ မဟုတ္မွန္း သိ..ဆုိပဲ..။ အဲဒီအပြင့္ကုိ မျမင္လုိ႔ကေတာ့ အသူရာအေနနဲ႔ သူစံျမန္းရာငရဲျပည္ကုိ နတ္ျပည္လုိ႔သာ ထင္ေနရွာသတဲ့..။ ထင္မယ္ဆုိလည္း ထင္ေလာက္တာကုိး..။ နတ္ျပည္ရဲ႔ facility နဲ႔ ငရဲျပည္ရဲ႔ facility က သခြပ္ပန္းနဲ႔ မဥၨဴသကနတ္ပန္းမတူတာက လြဲလုိ႔ တျခားဘာမွ မကြာဘူးတဲ့...။

ၾကည္႔ရတာ မဥၨဴသက နတ္ပန္းပင္က သခြပ္ပင္နဲ႔ အေတာ္တူဟန္ရွိတယ္..။ အပြင့္ၾကည္႔မွ မတူတာ သိတယ္ဆုိေတာ့ အပင္က အေတာ္တူေနရမယ္ မဟုတ္လား..။ အဲသလုိ ဆုိရင္ေတာ့ မဥၨဴသကနတ္ပန္းပင္ဆုိတာ သိပ္ပုံလာမယ္ မထင္ပါဘူး..။

ရြာမွာေတာ့ သခြပ္ပန္းပြင့္ခ်ိန္ဆုိ တူေနာင္ဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း ဆုိတဲ့ နတ္ဒုိးသံ ၾကားရေလ့ ရွိတယ္..။ နတ္စစ္ထြက္တာ တဲ့..။ ဗုဒၶဘာသာက လာတဲ့ နတ္ေတြ ဖုိက္တင္းပေလး တာဆုိေတာ့ ဘင္ခရာနဲ႔ စစ္မခ်ီဘဲ နတ္ဒုိးနဲ႔ ခ်ီၾကတယ္..။ အရွဳံးအႏုိင္ကေတာ့ အခုထိ မကဲြျပားေသးဖူးနဲ႔ တူတယ္..။ နတ္ကေတာ္ဖ်ားလုိ႔ စစ္ထြက္တာ တခါတေလ နည္းနည္း delay ရွိတတ္တာက လဲြရင္ ႏွစ္တုိင္းခ်ေနၾကတုံးပဲ..။

က်ဆုံး၊ ဒဏ္ရာရ၊ ေျချပတ္လက္ျပတ္ စာရင္းလည္း ထုတ္ျပန္ေလ့ မရွိေတာ့ ဘယ္နတ္ေတြ ထိခုိက္ဒဏ္ရာရမွန္းလည္း မသိရဘူး..။ ေရဒီယုိကလႊင့္ေနတဲ့ “ တပ္မေတာ္ စာတုိက္ခန္း ” လုိ “ နတ္ကေတာ္ စာတုိက္ခန္း ” မလႊင့္ေတာ့ “ က်န္းမာ၊ ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ နတ္ျပည္ တာ၀န္မ်ားကုိ ထမ္းေဆာင္လ်က္ရွိေၾကာင္း ” ဆုိတာမ်ိဳးလည္း မၾကားရျပန္ဘူး..။

ကဲ.. နတ္ျပည္က သၾကားမင္း သတင္းအေမွာင္ခ်တဲ့ ကိစၥေတာ့ သူထုိက္နဲ႔သူကံ လုိ႔ပဲ မွတ္လုိက္ပါ့မယ္..။

လူ႔ျပည္က က်ဳရွင္ဆရာ ေမာင္သၾကား တပည္႔ ကုိ ရုိက္တဲ့ ကိစၥေလးကေတာ့ သူ႔ထုိက္နဲ႔သူ႔ကံ မထားႏုိင္သမုိ႔ အဲဒီေန႔ညမွာ ကြ်န္ေတာ္ အသူရာဖက္ကေန သၾကားမင္း နဲ႔ စစ္ခင္းခဲ့ရပါတယ္..။

နတ္ဒုိးသံနဲ႔ စစ္ထြက္တာေလာက္ မခမ္းနားေပမယ့္ အရက္ခြက္တုိက္သံ တခြ်မ္ခြ်မ္နဲ႔ေတာ့ အေတာ့္ကုိ တုိက္ပဲြက ျပင္းထန္ခဲ့တာေပါ့..။ ဆရာသၾကားခမ်ာ လည္း အႏုိင္မခံ အရွဳံးမေပး စိတ္ဓါတ္နဲ႔ သူ႔ဆရာေဟာင္း ကြ်န္ေတာ့္ကုိ “ အာစိ ” လု႔ိေခၚလုိက္၊ နာမည္ရင္း ေရရြတ္လုိက္၊ ခင္ဗ်ားေျပာတာေတြ က်ဳပ္လက္မခံႏုိင္ဘူး လုိ႔ စိတ္လုိက္မာန္ပါ ေျပာလုိက္နဲ႔ ဥပမာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ထုတ္ႏႈတ္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကုိ တုိက္စစ္ဆင္ခဲ့ပါတယ္..။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ပဲြကုိ ပဲြၾကည္႔ပရိတ္သတ္လုပ္ေနတဲ့ ညီညီကေတာင္ ဆရာသၾကား ေသးထေပါက္တုံး “ ေျပာ လုိ႔ ရမွာမဟုတ္ေလာက္ဘူး.. သၾကားကသူလုပ္ရပ္ မွန္တယ္ ထင္ေနတာ ” လုိ႔ ၀င္ သုံးသပ္ေသးတယ္..။

မွန္တယ္ထင္ေနတဲ့ အမွားတစ္ခုကုိ ဘာမွ မေျပာဘဲ ဒီအတုိင္း လႊတ္ထားလုိက္ရင္ ပုိဆုိးဖုိ႔ ရွိတာမုိ႔ ေျပာစရာရွိတာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ေျပာရပါတယ္..။

ဆရာသၾကားအေနနဲ႔ ညတြင္းခ်င္း သူ႔လုပ္ရပ္ မွားေၾကာင္း လက္ခံခ်င္မွ လက္ခံမွာ ျဖစ္ေပမယ့္.. ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္စဥ္းစားမိျပီး သူ႔ကုိယ္သူ နည္းနည္း ျပန္သုံးသပ္ႏုိင္ခဲ့ရင္ကုိပဲ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာရက်ိဳး နပ္ပါျပီ..။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔ည ပဲြကေတာ့ သၾကားမင္း ေမွာက္သြားတာနဲ႔ အရွဳံးအႏုိင္မကဲြျပားဘဲ ျပီးသြားခဲ့ရပါတယ္..။

ေနာက္တေန႔မနက္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖဲြ႔ ရြာကထြက္ေတာ့ ဆရာသၾကား ေနာက္ကေန အူယားဖားယား ဆုိင္ကယ္နဲ႔ လုိက္လာျပီး “ မေန႔ညက ေဆာရီးေနာ္ အာစိ..ဒါက အာစိအတြက္ လက္ေဆာင္ ” ဆုိျပီး ပဲၾကီးကတျပည္ေလာက္၊ ငရုတ္သီးေျခာက္ ငါးဆယ္သားေလာက္နဲ႔ ဖရဲသီးတစ္လုံး ေပးပါတယ္..။ သူ႔လက္ေဆာင္ကုိ ယူရင္း.. မင္း အခုလုိ ငါ့ကုိ လက္ေဆာင္လုိက္မေပးရင္ ငါမင္းကုိ ပါးေတြနားေတြရုိက္မလုိ႔ ေတြးေနတာဗ် လုိ႔.. စသလုိလုိ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့ “ ဟာဗ်ာ.. အာစိကလဲ ” တဲ့..။

ရွက္ႏုိးႏုိးနဲ႔ သူရယ္ေနခဲ့တယ္..။

36.3 သူတုိ႔မွာ မ်က္ရည္စေတြနဲ႔

ကြ်န္ေတာ့္ ငယ္ဘ၀ ကစားေဖာ္ေတြထဲမွာ တင္မာယု ဆုိတာ ရွိတယ္..။ သူနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ..။ သူ႔အေဖ ဦးေပါက အေဖ့တပည္႔..။ အေဖ အစုိးရပဲဒုိင္မႈးလုပ္ေတာ့ ဦးေပါက အလုပ္သမားေခါင္း.။ ဦးေပါနဲ႔ ပါတ္သက္လုိ႔ အေဖ ေျပာေနက် စကားတစ္ခြန္း ေတာင္ ရွိတယ္..။

“ ေမာင္ေပါ ေက်ာက ကတၱားထက္ တိက်တယ္ .. လဲြ လွ.. တစ္ေပါင္ပဲ ” တဲ့..။

တကယ္လည္း ဦးေပါေက်ာက သိပ္တိက်တယ္..။ မယုံတဲ့ သူ႔အေပါင္းအေရာင္းေတြ ေလာင္းေၾကးစားေၾကးနဲ႔ မခ်ိန္ရေသးတဲ့ ပဲအိတ္တစ္အိတ္ကုိ ဦးေပါ ထမ္းခုိင္းတယ္..။ ဦးေပါက ထမ္းၾကည္႔ျပီး ဒီပဲအိတ္က ဘယ္ႏွစ္ေပါင္ ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာတယ္..။ တကယ္ခ်ိန္ၾကည္႔ေတာ့လည္း ဦးေပါေျပာသလုိ အေလးခ်ိန္က ကြက္တိ..။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လူမမယ္ .. ဆုိရွယ္လစ္ အစုိးရေခတ္မွာ .. ကုန္သြယ္လယ္ယာ အ၀ယ္ဒုိင္ေတြဆုိတာ သိပ္အလုပ္ျဖစ္တယ္..။ ဦးေပါက အဲသလို ဒုိင္ရဲ႔ အလုပ္သမား ေခါင္းဆုိေတာ့ တေန႔တေန႔ သူထမ္းရတဲ့ ပဲအိတ္က ဘယ္နည္းမလဲ..။ ေလးငါးဆယ္ႏွစ္ ပဲအိတ္ထမ္းလာတာဆုိေတာ့ .. ေက်ာေပၚ ပဲအိတ္တင္လုိက္တာနဲ႔ အဲဒီ ပဲအိတ္ ဘယ္ေလာက္ အေလးခ်ိန္ရွိတယ္ဆုိတာ.. သူမွန္းမိေနျပီ..။

အဲဒါေၾကာင့္အေဖက ခ်ီးမြမ္းတာပဲ..။ ေမာင္ေပါေက်ာက ကတၱားမလုိဘူး လုိ႔..။

ဦးေပါက.. အေဖ့ဒုိင္မွာ အလုပ္သမားေခါင္းလုပ္သလုိ.. သမ၀ါယမ ႏြားေမြးျခံ ဒရ၀မ္လည္း လုပ္တယ္..။ ဒရ၀မ္ ဆုိတာထက္.. သမ၀ါယမက ေမြးထားတဲ့ ႏြားေတြကုိ တာ၀န္ယူျပီး ေက်ာင္းတာပဲ..။ ႏြားေတြကုိ မနက္မုိးလင္းတာနဲ႔ ျခံထဲကထုတ္.. စားက်က္ဆီ ေမာင္းတာကုိ ႏြားေက်ာင္းတာလုိ႔ ေခၚတယ္..။ အဲသလုိ ေက်ာင္းတဲ့သူကုိက်ေတာ့ ႏြားေက်ာင္းသားတဲ့..။

ဦးေပါသမီး တင္မာယုက ႏြားေက်ာင္းသူ ေပါ့..။ ငယ္ငယ္က တင္မာယုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ႏြားေက်ာင္းလုိက္သြားလုိ႔ ေက်ာင္းပ်က္တာသိတုိင္း အေဖက ေဆာ္ပေလာ္တီးေလ့ ရွိတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ကြ်န္ေတာ္ပဲ..။ တင္မာယုတုိ႔နဲ႔ ႏြားေက်ာင္းရတာကုိ ေပ်ာ္တယ္..။ ႏြားေက်ာင္းရင္း ပုဇြန္လုံး ႏိႈက္ရတာ ပုိေပ်ာ္ေသးတယ္..။

ဧရာ၀တီျမစ္ေဘးနားက လယ္ကြက္ေတြမွာ ျမစ္ေရက်ခ်ိန္ဆုိ ပုဇြန္လုံး သိပ္ေပါတယ္..။ ေျမြမေၾကာက္ ကင္းမေၾကာက္.. တြင္းျမင္တာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တင္မာယုတုိ႔ လက္ထုိးႏႈိက္ၾကတာပဲ..။ အထဲက ပုဇြန္လုံးကလည္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လက္ၾကီး သူ႔တြင္းထဲ ၀င္လာကတည္းက တတ္ႏုိင္သမွ် သူ႔လက္မနဲ႔ ညွပ္ဖုိ႔ လုပ္တယ္..။ ဒါေပမယ့္ ႏႈိက္ေနက်ဆုိေတာ့ သိပ္အညွပ္မခံရတယ္လုိ႔ေတာ့ မရွိပါဘူး..။

ပုဇြန္လုံးဆုိတာ အညာေခၚ ေခၚတာပဲ..။ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာကေတာ့ ဂဏန္းလုိ႔ ေခၚမလားပဲ..။ ရြာမွာကေတာ့ ပုဇြန္လုံးပဲ..။ ျမန္မာ့စာေပ မွာ “ ေတာ္သလင္းေန၊ ပုဇြန္ေသ ” လုိ႔ေတာင္ ရွိတယ္..။ ေတာ္သလင္းလ ေနျပင္းပုံက ပုဇြန္လုံးေတြေတာင္ တြင္းမေအာင္းႏုိင္ဘဲ ေသရတယ္လုိ႔ ဆုိလုိတာပဲ..။

တြင္းထဲက ပုဇြန္လုံး.. အျပင္ေရာက္တာနဲ႔.. သူအႏၱရာယ္ အေပးႏုိင္ဆုံး လက္မႏွစ္ေခါင္းကုိ အုပ္ကုိင္ျပီး ရင္ပတ္ေအာက္က ၾတိဂံပုံအဖတ္လွန္၊ လက္မနဲ႔ဖိႏွိပ္လုိက္ရုံပဲ..။ ပုဇြန္လုံးခမ်ာ .. နဂုိရ္ျပဴးေနတဲ့ မ်က္လုံးေတာင္ ေပကလပ္ေပကလပ္မလုပ္ႏုိင္ရွာဘူး.. တခါတည္း မာလကီးယားတာပဲ..။

တင္မာယုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြဆုိေပမယ့္ သူက ေက်ာင္းမေနႏုိင္ဘူး..။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ႏြားေက်ာင္းရတာဆုိေတာ့ ေသစာရွင္စာ ေတာင္ မတတ္ပါဘူး..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဆင္းရဲတယ္ဆုိတာ ဦးေပါတုိ႔က “ ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းေသးတယ္ ” ပဲ..။ အညာေဆာင္းကာလဆုိ သူတုိ႔မိသားစု ဂုံနီအိတ္စုတ္ကုိ လုျခံဳၾကရတာ..။

ဒါေပမယ့္ ဦးေပါက ေလာကဓံကုိေတာ့ ထီမထင္ဘူး..။ ေဆာင္းကြ်တ္တုိင္း သူအျမဲေျပာေလ့ ရွိတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ရွိတယ္..။

“ သူမ်ားေတြ ေဆာင္းကြ်တ္၊ ေမာင္ေပါလည္း ေဆာင္းကြ်တ္တာပါပဲ..။ ဂုံနီအိတ္ျခဳံအိပ္လုိ႔.. ေဆာင္းက ေမာင္ေပါကုိ တစ္ရက္ပုိမခ်မ္းသြားပါဘူး ” တဲ့..။

ဦးေပါမိန္းမ က ေဒၚေက်ာက္တဲ့..။ ဦးေပၚ ေဘာ္ဒါ ကုိဖုိးပါဆုိတာ ရွိေသးတယ္..။ ကုိဖုိးပါ မိန္းမနာမည္က ခပ္ဆန္းဆန္းပဲ..။ ေဒၚ ျဂိဳလ္တု တဲ့..။ ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ အဲဒီနာမည္ေပးသလဲ မသိေပမယ့္ တစ္ရြာလုံးက ျဂိဳလ္တုလုိ႔ပဲ ေခၚၾကတယ္..။

ဦးေပါတုိ႔ ေဘာ္ဒါေတြမွာ စာခ်ိဳး ရွိေသးတယ္..။

“ေၾကာက္တတ္တာက ေမာင္ေပါ..၊ ျဂိဳလ္တု စီးတာက ဖုိးပါ..၊ ဟုိစမ္းဒီစမ္းနဲ႔က ေမာင္ယဥ္ေထြး ” တဲ့..။ ေမာင္ယဥ္ေထြးက မိန္းမႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္.. ။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ မိန္းမႏွစ္ေယာက္စလုံးက စမ္း ဆုိတဲ့ နာမည္စာလုံးပါေနလုိ႔ အဲသလုိ စာခ်ိဳးၾကတာပဲ..။

ဦးေပါတုိ႔က ႏြားျခံဆုိေတာ့ သူတုိ႔ျခံမွာ ႏြားေမြးတုိင္း ႏြားခ်င္းစားရတယ္..။ အခ်င္း ေပါ့..။ ႏြားခ်င္းဆုိတာ.. ရန္ကုန္မွာေတာ့ မစားရသေလာက္ပါပဲ..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္တုံးကေတာ့ ႏြားခ်င္းဆုိတာ နတ္သုဒၶါပဲ..။ သိပ္စားလုိ႔ေကာင္းတယ္..။ ရွားလည္း ရွားတာကုိး..။

ဦးေပါက ခုေတာ့ မရွိရွာေတာ့ပါဘူး..။ ဒီတစ္ေခါက္ ကြ်န္ေတာ္ရြာေရာက္ေတာ့ ရြာဘုရားေစ်း ဟုိေလွ်ာက္ဒီေလွ်ာက္လုပ္မိတယ္..။ ပဲြခင္းေဘးမွာ မုန္႔ေပါင္းဖုိေလး ခ်လုိ႔ ေစ်းေရာင္းေနတဲ့ တင္မာယုကုိ ေတြ႔မိတယ္..။ ဇရာနဲ႔ ေလာကဓံအထုအေထာင္းေတြေၾကာင့္ တအားအုိစာသြားေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ျမင္တာနဲ႔ သူ႔ကုိ ခ်က္ျခင္းမွတ္မိလုိက္တယ္..။

သူတုိ႔ဆုိင္ေရွ႔ ေျခစုံရပ္ျပီး “ မုန္႔ေပါင္း တစ္ခု ဘယ္ေလာက္လဲ ” လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေမးေတာ့ “ တစ္ခု ငါးဆယ္ ” လုိ႔ မီးကုန္းမႈတ္ေနတဲ့ ေဒၚေက်ာက္က ေခါင္းငုံ႔မထဘဲ ျပန္ေျဖတယ္..။

“ အဲဒါဆုိ အခုတစ္ရာေပးဗ်ာ ” လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အံ့ၾသတၾကီးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေမာ့ၾကည္႔ၾကတယ္..။ သူတုိ႔စိတ္ထဲ တစ္ခုခုေတာ့ ပုံမွန္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနခဲ့ၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိလည္း သူတုိ႔ မွတ္မိဟန္မရွိဘူး..။

အိပ္ထဲက ပုိက္ဆံငါးေထာင္ထုတ္ျပီး မုန္႔ေပါင္းဗန္းကေလးေပၚ တင္ရင္း.. “ ေဒၚၾကီး.. ကြ်န္ေတာ္ပါ.. တင္မာယု ငါပါ ” ဆုိျပီး ကြ်န္ေတာ့္ငယ္နာမည္ ေျပာလုိက္တယ္..။

တဆက္တည္း “ ဦးေပါ ေရာ ေနေကာင္းလား ” လုိ႔လည္း ေမးမိတယ္..။

မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကုိ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုမွာ ရုတ္တရက္သူတုိ႔ ေတြ႔လုိက္ရေတာ့ အံ့ၾသမႈေတြက မ်က္ရည္မ်ားအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္း သြားေတာ့တယ္..။

မီးထုိးလက္စ ထင္းေခ်ာင္းကုိ ပစ္ခ်ျပီး တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းကေလးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေဒၚေက်ာက္ ထဖက္တယ္..။

သူ႔ခႏၶာကုိယ္ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ တုန္ေနရင္း “ မင္းဦးေပါ မရွိေတာ့ဘူး ” တဲ့..။ ပဲြခင္းထဲက လူေတြကေတာ့ စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ ၾကည္႔လုိ႔..။

ကြ်န္ေတာ္ကေရာ.. ဘာသားနဲ႔ ထုထားတာမုိ႔လဲ..။

36.4 အေမခ်မ္းရင္

သူမ်ားေတြ ေဆာင္းကြ်တ္၊ ေမာင္ေပါတုိ႔လည္း ေဆာင္းကြ်တ္တာပါပဲ ဆုိတဲ့ စကားနဲ႔ ဆက္စပ္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္ငယ္ဘ၀ ေဆာင္းအမွတ္တရ အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခု

ေခါင္းထဲ ေပၚလာခဲ့တယ္..။

ဟုိးေရွးေရွးနားမွာ ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ့သလုိ ကြ်န္ေတာ္လူမွန္းသိတတ္ေတာ့ အေဖက စီးပြားပ်က္ျပီးေနျပီ..။ ဦးေပါတုိ႔ေလာက္သာ အေျခအေနမဆုိးတာ..

ေဆာင္းေရာက္တုိင္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း ရုန္းကန္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတာေပါ့..။ အထူးသျဖင့္ ေဆာင္း၀တ္အက်ၤ ီ အေႏြးထည္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုအတြက္

ကေတာ့ ရွားပါးပစၥည္းပဲ..။

ေျပာရရင္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား ျဖစ္သည္အထိ အေႏြးထည္ မယ္မယ္ရရ ကြ်န္ေတာ့္မွာမရွိခဲ့ပါဘူး..။ အတူေန သူငယ္ခ်င္း ဥကၠာေဆြေပးတဲ့ ႏွစ္ဖက္လွ

အေႏြးထည္နဲ႔ ပဲ တကၠသိုလ္ေဆာင္းေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္ အံတုခဲ့ရတယ္..။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ေလာက္တုံးကေတာ့ အေဖက အေႏြးထည္ တစ္ထုပ္ၾကီး

ယူလာေပးတယ္..။

ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးၾကီး ၀တ္ခဲ့ၾကတာေပါ့..။ ဒါေပမယ့္ .. သိပ္မၾကာပါဘူး..။ အဲဒီအေႏြးထည္အားလုံး ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္..။

ထူးဆန္းတဲ့ ေပ်ာက္ဆုံးမႈလုိ႔ ေျပာရမွာပဲ..။

ေနာက္မွ ..အေမက အဲဒီအေႏြးထည္အားလုံး ဧရာ၀တီျမစ္ထဲ ေမ်ာပစ္လုိက္တယ္လုိ႔ သိရတယ္..။ အေဖယူလာတာက သူ႔အရင္အိမ္ေထာင္ သားၾကီးသမီးၾကီး ေတြရဲ႔

အေႏြးထည္ အက်ေတြဆုိေတာ့ အေမက မခံစားႏုိင္ဘူးနဲ႔ တူပါရဲ႔..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြကေတာ့ အေမအဲသလုိလုပ္တာ စိတ္မကြက္ေပမယ့္

ႏွေမ်ာသလုိလုိ ေတာ့ ျဖစ္ေနခဲ့ၾကတယ္..။

ခ်မ္းတာကုိး..။

အညာေဆာင္း ခ်မ္းခ်က္ကေတာ့ အေဖေျပာေျပာေနတဲ့ ပုံျပင္ေတာင္ ရွိတယ္..။ အေဖတုိ႔ ရြာမွာ ေဆာင္းတြင္းခ်မ္းလြန္းလုိ႔ လူတစ္ေယာက္ ေကြးအိပ္သတဲ့..။

ေကြးရင္းေကြးရင္း နဲ႔ အခ်မ္းက ပုိလာ၊ ပုိေကြးနဲ႔ ေနာက္ဆုံး သူ႔ေခါင္းက သူ႔ေပါင္ၾကား ျပန္ေရာက္သြားသတဲ့..။ ပုဇြန္တုပ္ေကြးလုိမ်ိဳး ေပါ့..။ အဲသလုိမ်ိဳးေကြး

ေနတာက ဘာျပသာနာမွ မရွိေပမယ့္.. သူက တေရးႏုိးလာသတဲ့..။

ႏုိးႏုိးျခင္း အိပ္မႈန္စုန္မႊားနဲ႔ သူ႔မ်က္စိေရွ႔က ျမင္ကြင္းက ထူးဆန္းသလုိ ျဖစ္ေနေတာ့ မ်က္ေတာင္ေလး သုံးေလးခ်က္ေလာက္ ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္ျပီး ျမင္ကြင္း

ၾကည္လင္ေအာင္ သူလုပ္တယ္..။ အျမင္အာရုံေတြ ေ၀၀ါးရာကေန ကဲြကဲြျပားျပား သူျမင္သြားေတာ့ အေတာ္ ေဒါသထြက္သြားတယ္ ဆုိပဲ..။

သူ႔စိတ္ထဲမွာလည္း “ ဘယ္ေကာင္တုံးကြ ေစာ္ေစာ္ကားကားနဲ႔..ငါ့မ်က္ႏွာေရွ႔တည္႔တည္႔ ဖင္တုံးလုံး ” နဲ႔ ေတြးေန သတဲ့..။

အဲဒါနဲ႔ ဖ်ာစ ခ်ိဳးျပီး အဲဒီတုံးလုံးဖင္ကုိ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ ေကာက္ထုိးလုိက္မယ္ဆုိျပီး အားရပါးရထုိးလုိက္ေတာ့မွ.. ကုိယ့္ဖင္ကုိ ထုိးမိရက္သား

ျဖစ္ေနမွန္း သိေတာ့သတဲ့..။

အညာေဆာင္းက အဲသေလာက္ ခ်မ္းတာဗ်ား..။

ကြ်န္ေတာ့္ငယ္ဘ၀ ေဆာင္းအျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ အေမနဲ႔ ဆုိင္တယ္..။ အညာေဆာင္းတြင္း တစ္ရက္ၾကီးမွာ အေမက ဘာရယ္မဟုတ္.. ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ဖက္ထားရင္း

“ငါ့သားေလးရယ္ ခ်မ္းလုိက္တာ ” လုိ႔ ေျပာတယ္..။ အဲဒီအခ်ိန္တုံးက ကြ်န္ေတာ့္အသက္ ရွိလွ သုံးႏွစ္တဲ့..။

ကေလးအေတြးနဲ႔ ခ်မ္းတယ္လုိ႔ လာေျပာေနတဲ့ အေမကုိ သက္သာရာသက္သာေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ခ်က္ျခင္း ျပန္ေျပာပုံက..

“ အေမ ခ်မ္းရင္ ေဂြးစိႏႈိက္ ပါလား ” တဲ့..။

ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ခ်မ္းတုိင္း အဲသလုိ လုပ္ေနခဲ့တာမုိ႔ အေမလည္း အခ်မ္းသက္သာမလားလုိ႔ ေျပာခဲ့ဟန္ တူပါရဲ႔ ဗ်ာ..။

အခုေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းကုိ မိသားစုဆုံတုိင္း ျပန္ေျပာမိတဲ့ ရယ္စရာတစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ့ပါျပီ..။

36.5 ေျခဗလာနဲ႔ ေက်ာင္းလာၾကသူမ်ား

ဒီတစ္ေခါက္ ရြာအျပန္မွာ ရင္ေမာစရာ ျမင္ကြင္းတခ်ိဳ႔ကုိ စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာနဲ႔ အမွတ္ထင္ထင္ျမင္ခဲ့ရျပန္တယ္..။ မေရာက္တာၾကာျပီျဖစ္လုိ႔ အေသးအဖဲြကအစကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိေနတာေၾကာင့္လည္း ပါမယ္ ထင္ပါတယ္..။ ဆယ္ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ဆုိတဲ့ အခ်ိန္ကာလကုိ ရြာဟာ ဇရာနဲ႔ပဲ ျဖတ္သန္းခဲ့ဟန္ ရွိတယ္..။ျမင္ျမင္သမွ် ရြာရွဳခင္းက အသက္မ၀င္ မရွင္မသန္.. ခ်ိနဲ႔ လုိ႔..။ တုိးတက္လန္းဆန္းတဲ့ အရိပ္အေယာင္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ့္အာရုံခံအဂၤါေတြရ႔ဲ အေ၀းမွာ မႈန္၀ါးေ၀သီလ်က္..။

စား၀တ္ေနေရး ေတြလည္း က်ပ္တည္းၾကဟန္ရွိတယ္..။ ရြာသားအမ်ားစုက မႈိင္းေ၀ႏုံ႔နဲ႔လုိ႔..။ လူမမယ္အရြယ္ ကေလးငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဖိနပ္ဆုိတာ မရွိ..။ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္ စီးခဲ့ရတဲ့ အဖုိးနည္းခုိင္ခန္႔ ခုံဖိနပ္လုိမ်ိဳး.. တာယာဖိနပ္(ကားတာယာသားနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ဖိနပ္) လုိမ်ိဳးေတာင္ ခမ်ာမ်ား မစီးႏုိင္ၾကေတာ့..။

ေျခဗလာနဲ႔ ေက်ာင္းလာၾကတာ.. တစ္ေယာက္မဟုတ္.. ႏွစ္ေယာက္မက..။ အျဖဴအစိမ္း ေက်ာင္း၀တ္စုံဆုိတာကလည္း သူတုိ႔ကိုယ္ေပၚမွာ ႏြမ္းဖတ္ပါးလ် တဲြခုိလုိ႔..။ သူတုိ႔စုိက္ပ်ိဳးခဲ့တာ သူတုိ႔ ျပန္ရိတ္သိမ္းေနရတာပဲ လုိ႔ မေျပာရက္ေလာက္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ျဖစ္ရပါတယ္..။



အမ ေက်ာင္းစိမ္းထမိန္ကုိ အထက္ဆင္ျဖဳတ္ျပီး ၀တ္ခဲ့ရတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ငယ္ဘ၀ထက္ေတာင္ သူတုိ႔အျဖစ္က ဆုိးေနခဲ့ၾကတယ္..။ မိန္းမထမိန္ ခ်ဳပ္နည္း နဲ႔ ေယာက်္ားလုံခ်ည္ ခ်ဳပ္နည္း မတူကဲြျပားလုိ႔ ေငၚ့ထြက္ေနတဲ့ တစ္ေၾကာင္းခ်ဳပ္ရုိး မေပၚေအာင္ အတြင္းဖက္လုံးျပီး ၀တ္ခဲ့ရတာကလဲြရင္ ကြ်န္ေတာ္က သူတုိ႔ထက္ အမ်ားၾကီး ေတာ္သလုိပဲ..။

သူတုိ႔ခမ်ာ ကြ်န္ေတာ့္လုိ အမထမိန္၀တ္ခ်င္ရင္ေတာင္ မလြယ္ေလာက္ေတာ့ဘူး..။ အခုေခတ္ထမိန္ေတြလုိ ေဒါက္ပတ္လည္နဲ႔ ဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း အထက္ဆင္ ျဖဳတ္ရုံေလာက္နဲ႔ မ၀တ္ရဲေလာက္ပါဘူး..။ အထက္ဆင္ေတာ့ မပါဘူး..ဒါေပမယ့္ ပတ္လည္ထည္႔ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ေဒါက္ေတြနဲ႔ဆုိရင္ နဗန ဖင္ေတြတင္ေတြျပဴးထြက္ျပီး အေတာ္ၾကည္႔ေကာင္းမယ့္ပုံပဲ..။

36.6 ႏွစ္ကူးလက္ေဆာင္



ခ်ာလီခ်က္ပြ ႏွင့္ ခ်ာလီခ်က္ပလင္


(comment မွာ အားေပးၾကသူမ်ားကုိ ေက်းဇူးတုန္႔ျပန္တဲ့အေနနဲ႔ ကြ်ႏု္ပ္၏ ကမၻာေက်ာ္ဓါတ္ပုံအား တင္ေပးလုိက္ပါေၾကာင္း)

36.6.1 အုိင္စတုိင္းနဲ႔ သူႏုိင္ကုိယ္ႏုိင္



မင္းတုံးမင္းၾကီးလက္ထက္တုံးက ပါတိေမာက္ ( ရဟန္း၀ိနည္း) မတတ္တဲ့ ရဟန္း ေနျပည္ေတာ္မွာ မေနနဲ႔လုိ႔ အမိန္႔ထုတ္ေတာ့ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က မႏၱေလး ေတာင္ေပၚက ဗ်ာဒိတ္ေပးကုိယ္ေတာ္ၾကီး လက္ညွိဳးမွာ စာသြားခ်ိတ္သတဲ့..။

“ ေတာင္ေအာက္က ေမာင္ျဖဴ .. ပါတိေမာက္ တတ္ကဲ႔လား.. ပါတိေမာက္ မတတ္ရင္ ေနျပည္ေတာ္မွာ မေနနဲ႔တဲ့ဗ်. ” လုိ႔..။

မႏၱေလး ေတာင္ေျခမွာက ေက်ာက္ေတာ္ၾကီးဘုရားရွိတယ္ေလ..။ ေက်ာက္ေတာ္ၾကီးဘုရားက အျဖဴေရာင္ေက်ာက္ဆင္းတုၾကီးဆုိေတာ့ ေမာင္ျဖဴ ေပါ့..။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က ခပ္ရြတ္ရြတ္ဆုိေတာ့ ရြဲ႔ လုပ္တာပဲ..။

အဲဒီေက်ာက္ေတာ္ၾကီးဘုရား လည္ပင္းမွာလည္း စာတစ္ေစာင္ အခုလုိမ်ိဳး ျပန္ခ်ိတ္ေပးထားလုိက္ေသးတယ္..။

“ ေတာင္ေပၚက ေမာင္ညိဳ.. ပါတိေမာက္ေတာ့ မတတ္ဘူးေဟ့.. သတၱိရွိရင္ မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ ေရငုပ္ျပိဳင္မလား ” တဲ့..။

ဗ်ာဒိတ္ေပးကုိယ္ေတာ္ၾကီးက သစ္သားဆင္းတုေတာ္ၾကီး ဆုိေတာ့ ေတာင္ေအာက္က ေက်ာက္ဆင္းတုေတာ္နဲ႔ ေရငုပ္ ျပိဳင္ရင္ ရွဳံးမွာေပါ့.။

... .... .... .... .... ..... ...... ..... ..... ..... ......

ကြ်န္ေတာ္လည္း အုိင္းစတုိင္းကုိ ဥာဏ္ခ်င္းေတာ့မျပိဳင္ရဲဘူး.. ။ အရပ္နဲ႔ စတုိင္ေတာ့ ျပိဳင္ရဲတယ္ဗ်ိဳ႔..။

36.6.2 ရမ္ဘုိ ၄.၅




ရမ္ဘုိေသာ ဂ်မ္ဘုိေသာ ဂရုမစုိက္ဘူး.. “ ဒါ့ ငါ့ေစာ္ကြ ”

36.6.3 သြားေလသူၾကီး



အီရတ္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အသိတစ္ေယာက္ကုိ ေျပာမိတယ္..။ အီရတ္မွာ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းၾကီး ရွိတယ္ လုိ႔..။ စိတ္၀င္စားတယ္ ဓါတ္ပုံ ပုိ႔ေပးလုိက္ပါ ေျပာလာတာနဲ႔ .. ဒီဓါတ္ပုံ ပုိ႔ေပးလုိက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ျပန္ေမးတယ္..။ ဓါတ္ပုံထဲက ယူနီေဖာင္းနဲ႔ ဘဲၾကီးက ဘယ္သူလဲ တဲ့..။

ကြ်န္ေတာ္လည္း ျပန္ေျပာလုိက္တယ္..။

“ ဂဠဳန္ဦးေစာ ေလ မသိဘူးလား ” လုိ႔..။

36.6.4 Black or White?




ဘာသာမတူ လူမ်ိဳးမခဲြဘဲ ခ်စ္တာ ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔အခ်စ္လား

Friday, December 12, 2008

35.1 ရြာေရာက္ျပီ

ကဲ.. အညာအစားအစာေတြအေၾကာင္း ျပန္ အလြမ္းသယ္ေနတာ ရပ္ျပီး ရြာအ၀င္ ေလး ေရးအုံးမွ..။

ရြာထိပ္က ေရႊေတာင္ဦးဘုရားနား ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကားေရာက္ေတာ့ ေလးနာရီေလာက္ ရွိေနျပီ..။ ျမင္သမွ် ေတြ႔သမွ် လူအားလုံးကုိ ႏႈတ္ဆက္စရာ လူေတြခ်ည္း
ျဖစ္ေနခဲ့တယ္..။ ရြာအ၀င္ကစလုိ႔ ကားက တစ္ဘီးခ်ည္းပဲ လွိမ့္ရေတာ့တယ္..။ ဟုိလူ႔ ႏႈတ္ဆက္ ဒီလူ႔ႏႈတ္ဆက္နဲ႔ တေရြ႔ေရြ႔ေပါ့..။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ရြာဘုရားပဲြနဲ႔
တုိးေနျပန္ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္လုိ႔ကုိ မဆုံးေတာ့ဘူး..။ အားလုံးက သူတုိ႔အိမ္ေတြမွာ တည္းဖုိ႔ ၀ုိင္းေျပာၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေနစရာ အိမ္မရွိဘူးဆုိတာ
သူတုိ႔သိတယ္..။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မိသားစု ေနာက္ဆုံးေနခဲ့တဲ့ အိမ္ကလည္း အခုဆုိ ထင္းပုံျဖစ္ေနေလာက္ျပီ..။ အလြမ္းေျပ ၾကည္႔ခ်င္ရင္ေတာင္ မလြယ္ေတာ့ဘူး..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
မိသားစု မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပုိင္း .. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေနခဲ့တဲ့ ကုန္သြယ္လယ္ယာ ဒုိင္၀င္းၾကီးကုိလည္း တစစီေ၀ျခမ္းစိတ္ျဖာျပီး ၀င္းလုံးျပည္႔ အိမ္ေတြဆုိင္ေတြ ေဆာက္
ပစ္လုိက္ၾကတယ္..။

အစုိးရပုိင္ ၀င္းလုိ႔အေဖေျပာေပမယ့္.. ေနာက္ေဖးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနဲ႔ ေရွ႔က ဘုရားၾကီးပုိင္ သာသနာ့ ေျမလုိလုိ ရြာကလူေတြက သတ္မွတ္ျပီး အဲသလုိ
လုပ္လုိက္ၾကတာပဲ..။ ကုန္သြယ္လယ္ယာ အ၀ယ္ဒုိင္ကလည္း ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ.. ပ်က္သြားေတာ့ .. ထူးေထြျပီးေတာ့ ျပသာနာ မျဖစ္ေတာ့ဘူးနဲ႔ တူပါရဲ႔..။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေနစဥ္က.. ေျမအက်ယ္အ၀န္း ႏွစ္ဧကေလာက္ ရွိတယ္..။

လဘက္ရည္ဆုိင္တခ်ိဳ႔ .. ၀ါးေထာင္တခ်ိဳ႔ နဲ႔ မိသားစုက သုံးေလးစုေလာက္ အခုေတာ့ အဲဒီမွာ ေနေနၾကတယ္..။ တယ္လီဖုံးအိတ္ခ်ိန္းရုံးလုိလုိလည္း အဲဒီမွာ ရွိတယ္
လို႔ ေျပာသံ ၾကားခဲ့ရေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အလြမ္းေျပေတာင္ မသြားခဲ့ေတာ့ပါဘူး..။ ရြာျပန္ေရာက္တာနဲ႔တင္ အလြမ္းက ေျပေနခဲ့ပါျပီ..။

လုပ္စရာေတြကလည္း ပါလာတာမုိ႔.. သိပ္ျပီးေတာ့လည္း ဟုိသြားဒီသြား လုပ္ခ်ိန္ မရွိဘူး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္..။

အတူပါလာတဲ့ အကုိၾကီးေတြက သူတုိ႔အိမ္မွာ လုိက္တည္းဖုိ႔ အတင္းေခၚေနေပမယ့္.. အေဖတုိ႔အေမတုိ႔နဲ႔လည္း ရင္းႏွီး၊ ကြ်န္ေတာ့္ကုိလည္း ညီငယ္တစ္ေယာက္လုိ
ခင္မင္တဲ့ .. အိမ္မွာပဲ တည္းလုိက္ေတာ့တယ္..။ သူတုိ႔မိသားစုက ကြ်န္ေတာ္သူတုိ႔အိမ္မွာ မတည္းရင္ စိတ္အဆုိးၾကီးဆုိးဖုိ႔ရွိတယ္..။ အဲဒီအိမ္မွာ အထုပ္အပုိးေတြ ခ်..
ခဏနားျပီး ေရခ်ိဳးတယ္..။

ညေနေလးနာရီေလာက္ ရြာ၀င္တယ္ဆုိေပမယ့္.. ေရမုိးခ်ိဳးျပီး နာရီၾကည္႔ေတာ့ ေျခာက္နာရီခဲြေနျပီ..။ အခ်ိန္ေတြကလည္း ကုန္ျမန္လုိက္တာ..။ ရာသီကလည္း
ညတာရွည္တဲ့ ရာသီဆုိေတာ့ ေန၀င္တာေစာျပီး ေမွာင္တာ ျမန္တယ္..။ ရြာ ထုံးစံအရ ေန၀င္မီးျငိမ္းတာက မ်ားေတာ့.. ရန္ကုန္အလုိအရ.. ေျခာက္နာရီခဲြက
ေစာေနေသးေပမယ့္.. ရြာမွာက အေတာ္အခ်ိန္လင့္ေနခဲ့ျပီ..။

ကုိးနာရီဆယ္နာရီဆုိ.. တရြာလုံးက အိပ္ကုန္က်ျပီ..။ တအိမ္ဆင္း တအိမ္တက္ လုိက္ႏႈတ္ဆက္ စကားေျပာဖုိ႔ဆုိရင္.. ႏႈိးျပီးေျပာမွ ရမယ့္အခ်ိဳးပဲ..။ ျမိဳ႔ျပက
အခ်ိန္ဇယား နဲ႔ ေက်းလက္နာရီ ႏွစ္ခု .. ဟာမုိနီမျဖစ္ေတာ့ .. ကြ်န္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္က ဆင္းရဲသြားျပန္တယ္.။ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္တယ္ၾကားျပီး သူတုိ႔အိမ္ေတာင္
မလာသြားဘူးလုိ႔ အထင္လဲြမယ့္ အေရးကုိလည္း လွမ္းေတြးပူရေသးတယ္..။

ႏွစ္အစိတ္ေလာက္ေနခဲ့တဲ့ ရြာဆုိေတာ့ အထုိက္အေလ်ာက္ ကုိယ့္အေပၚမွာ ေက်းဇူးတရား ရွိသူေတြကလည္း မနည္းလွဘူး..။

ဒီေကာင္ အခုေတာ့ တုိ႔ကုိေမ့ျပီေပါ့..။ အရင္တုံးကေတာ့ ဒီေကာင္ တုိ႔ေကြ်းတာ စားခဲ့ရတာ...။ သူတုိ႔မိသားစု စားရမဲ့မဲ့ ေသာက္ရမဲ့မဲ့တုံးက ဘယ္သူေတြက
အေရးလုပ္လုိ႔လဲ..။ အခုလုိ အထုိက္အေလ်ာက္ ေအာင္ျမင္လာေတာ့မွ.. ေကြ်းခ်င္ေမြးခ်င္တဲ့ေကာင္ေတြ ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္ေနတာ..။ ပစ္ထားလုိက္.. မလာရင္ မေခၚနဲ႔..
သြားလည္းမေတြ႔နဲ႔.. ။ စသျဖင့္ စသျဖင့္.. အားမလုိအားမရ ေျပာတာေတြကုိ.. မလာေတာ့ဘူးထင္ေနတဲ့အိမ္ေတြကုိ အခ်ိန္လုျပီး သြားေတြ႔မွ.. ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔
သူတုိ႔ ေျဖေျပာေျပာတာ.. ၾကားခဲ့ရျပန္တယ္..။

ဘယ္လုိမွကုိ ေတြ႔ဖုိ႔ အခ်ိန္မေပးႏုိင္ခဲ့သူေတြကေရာ ကြယ္ရာမွာ သူတုိ႔ေျပာသလုိ ေျပာေနမလားမသိ..။

အခ်ိန္ကလည္း တကယ့္ကုိ ဆင္းရဲပါတယ္..။ ေရာက္တုံးေရာက္ခုိက္ ရြာကက်ဳရွင္ဆရာမ်ားနဲ႔လဲ စကားစျမည္ေျပာခ်င္ေသးတယ္..။ လက္ရွိရြာမွာ က်ဳရွင္ျပေနတဲ့ က်ဳရွင္ဆရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ တပည္႔ေဟာင္းေတြဆုိေတာ့ သူတုိ႔ဘယ္လုိသင္ေနသလဲ.. ဘယ္လုိေတြးေခၚေနသလဲ ဆုိတာလည္း ကြ်န္ေတာ္သိခ်င္ေနခဲ့တယ္..။

ရြာက ကေလးေတြရဲ႔ အနာဂါတ္ပညာေရးကုိ ကြ်န္ေတာ္တတ္ႏုိင္သမွ် ျဖည္႔ဆည္းဖုိ႔ ဆုိရင္.. သူတုိ႔ရဲ႔ အားေတြ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈေတြ မလဲြမေသြ လုိကိုလုိတယ္လုိ႔ ခံယူထားတာမုိ႔လည္း.. ေရာက္တဲ့ ညမွာပဲ သူတုိ႔နဲ႔ ေတြ႔ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္စီစဥ္လုိက္တယ္..။ ညကုိးနာရီ.. ေတာင္ရပ္ထဲက ကုိခ်ိဳ၊မၾကည္ေဌးတုိ႔အိမ္မွာ ေတြ႔မယ္ေပါ့..။

35.2 တပည္႔ေက်ာ္မ်ားနဲ႔ ျပန္လည္ေတြ႔ဆုံပဲြ

ကုိးနာရီ ထုိးဖုိ႔ ဆယ္မိနစ္ေလာက္အလုိ.. ကုိခ်ိဳတုိ႔အိမ္ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ တပည္႔ေဟာင္းမ်ားက စုံသေလာက္ ရွိေနျပီ..။ အားလုံးက ကြ်န္ေတာ့္ျမင္ေတာ့ ၀မ္းသာအားရ ထုိင္ရာကထ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္..။ “ အာစိ ” တဲ့.။ သူတုိ႔ကုိ ျပန္လွန္ႏႈတ္ဆက္ရင္း “ဆုိးေပ” ေရာလုိ႔ ေမးမိတယ္..။ “ ဆုိးေပ က က်ဳရွင္တခ်ိန္က်န္ေနလုိ႔ လာလိမ့္မယ္ ” လုိ႔ တစ္ေယာက္က ျပန္ေျဖတယ္..။ ဆုိးေပ ဆုိတာက နာမည္ရင္းပဲ..။ လက္ရွိ ရြာမွာ အေအာင္ျမင္ဆုံး က်ဳရွင္ဆရာေပါ့..။

ဘယ္ႏွယ့္ ဆရာ့နာမည္က ဆုိးေပ ရယ္လုိ႔ ျဖစ္ေနရတာလဲ ဆုိတာေတာ့ သူ႔မိဘေတြမွ သိမွာပဲ..။ ရြာမွာကေတာ့ အားလုံးက ဆုိးေပ လုိ႔ ေခၚလာတာ သူေမြးကတည္းကဆုိေတာ့ သူ႔နာမည္ကုိ ဘယ္သူမွ ေရးၾကီးခြင္က်ယ္ လုပ္ ေတြးမေနၾကေတာ့ပါဘူး..။ တခါတေလ ၾကားဖူးတဲ့သူေတြသာ ဆရာနာမည္က “ဆုိးေပ” တဲ့.. ၾကားရတာ တမ်ိဳးပဲလုိ႔ ေတြးေကာင္းေတြးေနမယ္ ထင္တယ္..။

ဆုိးေပ ကသခ်ၤာ သင္တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာ ျမစ္ေအာက္ဖက္က ဂင့္ဂဲ ဆုိတဲ့ တဲြဖက္ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာလည္း အခ်ိန္ပုိင္း ဆရာလုပ္ေနေသးတယ္..။ ႏွစ္ျပတ္ေဘာ္ဒါေလးလည္း ဖြင့္ထားေသးတယ္လုိ႔ သိရတယ္..။ ေဘာ္ဒါေက်ာင္းသား ၄၅ ေယာက္ေလာက္ ရွိျပီး တစ္ေယာက္ကုိ အျပတ္ ႏွစ္သိန္း ရတယ္ဆုိေတာ့ တစ္ႏွစ္သိန္းကုိးဆယ္ေလာက္ ေပါ့..။ ရြာအတုိင္းအတာ နဲ႔ကေတာ့ အေတာ့္ကုိ မဆုိးတဲ့ ပမာဏပဲ..။ အဲဒါေလးေတြ .. သိရေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ပီတိျဖစ္ရတယ္..။

ဆုိးေပ ေတာ္တယ္လုိ႔လည္း ခ်ီးက်ဴးမိတယ္..။ တဆက္တည္း ရြာမွာ ဆုိးေပ ေဘာ္ဒါတခုတည္း ရွိတာလားလုိ႔လည္း စပ္စုမိတယ္..။ “ မဟုတ္ဘူး.. ဖုိးသၾကား ကလည္း ဖြင့္ထားေသးတယ္ ” လုိ႔ သူတုိ႔ ျပန္ေျပာမွ ဖုိးသၾကား ၀ုိင္းထဲ မပါတာ သတိထားမိတယ္..။ ဖုိးသၾကား ဆုိတာကေတာ့ နာမည္ရင္း မဟုတ္ပါဘူး..။ နာမည္ရင္းက ေဌးေအာင္..။ ဒါေပမယ့္ ထုံးစံအတုိင္း ရြာမွာေတာ့ ဆရာဖုိးသၾကား လုိ႔ပဲ ေခၚၾကတယ္..။ နာမည္ရင္း ေဌးေအာင္ ဆုိတာ ဘယ္သူမွ မေခၚသေလာက္ပါပဲ..။

သူတုိ႔ေျပာမွ ဖုိးသၾကားက ဘာလုိ႔မလာတာလဲ လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေမးမိတယ္..။ အားလုံးက ေနာက္မွ ေျပာမယ္ အာစိ တဲ့..။ ဒီမွာ ေျပာလုိ႔ သိပ္မေကာင္းဘူး ဆုိျပီး ပေဟဠိဆန္ေနၾကလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း မရမက မေမးေတာ့ဘဲ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာေလးေတြ နည္းနည္း စေျပာၾကည္႔တယ္..။ အဓိက ဦးတည္ျပီး ေျပာတာကေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႔ လက္ရွိအေျခအေန ေအာင္ျမင္မႈေတြနဲ႔ ေက်နပ္မေနၾကဖုိ႔ပါပဲ..။ ရြာအေတြး ရြာအျမင္ ရြာအ၀န္းအ၀ုိင္းထဲက တတ္ႏုိင္သမွ် ထြက္ၾကည္႔ၾကဖုိ႔ နဲ႔ စာဖတ္ၾကဖုိ႔လည္း ဖိဖိစီးစီးေလး ကြ်န္ေတာ္ေျပာျဖစ္တယ္..။

စာသင္တာကအစ.. ပုိေကာင္းတဲ့နည္းလမ္းေတြ.. ပုိထိေရာက္တဲ့နည္းလမ္းေတြ ရွာေဖြေတြးေတာရမယ္..။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ တေန႔ထက္တေန႔ အသိဥာဏ္ဗဟုသုတ အစစ တုိးတက္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းေနရမယ္.. ဆုိတာကုိလည္း ထိထိေရာက္ေရာက္ေလး ကြ်န္ေတာ္ေျပာမိတယ္..။ တပည္႔ေတြကုိ ေက်ာင္းစာကလဲြလုိ႔ က်န္တာဘာမွ မသင္ျပႏုိင္တဲ့ ဆရာမျဖစ္ၾကဖုိ႔ကုိလည္း တုိက္တြန္းမိတယ္..။ အင္တာနက္က အလွဴရွင္မ်ားအေၾကာင္း ေျပာရင္း နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ future plan ကုိလည္း အၾကမ္းဖ်ဥ္းေလး ခ်ျပမိတယ္..။

သူတုိ႔အားလုံး အားတက္သေရာ နားေထာင္ေနခဲ့ၾကတယ္..။ အျပန္အလွန္ေလးေတြ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္..။ ရြာမွာေနရင္းနဲ႔ လုပ္လုိ႔ရေနတာေတြ တပုံၾကီး ရွိေနပါ့လားဆုိတဲ့ ယုံၾကည္မႈ အုတ္တခ်ပ္ေတာ့ ခင္းႏုိင္ခဲ့တယ္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္..။

35.3 ဆရာမွားရင္...

မႏၱေလးစက္မႈတကၠသုိလ္ မွာတုံးက သခ်ၤာဌာန ဌာနမႈးက ဆရာဦးယဥ္၀င္းေမာင္ လုိ႔ ေခၚတယ္..။ ပိန္ပိန္ပါးပါး အရပ္ရွည္ရွည္ မ်က္မွန္ထူထူနဲ႔ အသင္အျပ တအားေကာင္းတဲ့ ဆရာေပါ့..။ သူက စာခ်ည္းသင္တဲ့ ဆရာေတာ့ မဟုတ္ဘူး..။ စာသင္ေနရင္း တန္းလန္း ေရာက္တတ္ရာရာေလးေတြလည္း အျမဲေျပာတတ္တယ္..။ ရယ္စရာ ေမာစရာလည္း မၾကာမၾကာေျပာေလ့ ရွိတယ္..။ သူေျပာတာေတြထဲက ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲ စဲြစဲြထင္ထင္ ရွိေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုရွိတယ္..။

သူ႔ကုိယ္ပုိင္ အေၾကာင္းအရာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး..။ စာေပေဟာေျပာပဲြတစ္ခုမွာ စာေရးဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳ ေဟာေျပာတဲ့ အေၾကာင္းအရာကုိ သူက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ ျပန္ေဖာက္သည္ခ်တာပဲ..။ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ ေဟာေျပာတာက ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္က အဂၤုလိမာလဆုိတဲ့ လူဆုိးၾကီးအေၾကာင္း..။ အဲဒါကုိ ဆရာဦးယဥ္၀င္းေမာင္က နားေထာင္ခဲ့ရျပီး ၾကိဳက္လြန္းလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ ျပန္ေျပာတာ ပဲ..။ ဆရာၾကိဳက္မယ္ဆုိလည္း ၾကိဳက္ေလာက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ေတာင္ အခုထိ အဲဒီအေတြးအျမင္ကုိ မွတ္မွတ္ထင္္ထင္ ရွိေနေသးတယ္..။

အဂၤုလိမာလ ကုိ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာေတြ သိပ္မစိမ္းပါဘူး..။ လူတုိင္းနီးနီးေလာက္ လက္ညွိဳးေပါင္း တစ္ေထာင္ျပည္႔ေအာင္ ျဖတ္တဲ့ ဗုဒၶေခတ္က လူဆုိးၾကီး လုိ႔ သိၾကတာပဲ..။ ဒါေပမယ့္ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳက အဲဒီလူတုိင္း သိတဲ့ အေၾကာင္းအရာကုိ လူတုိင္းမေတြးမိတဲ့ ရွဳေထာင့္ကေန ေျပာသြားခဲ့တယ္..။ ပုံမွန္ေျပာရုိးေျပာစဥ္အတုိင္း စာေရးဆရာပီပီ သုိင္း၀ုိင္းဖဲြ႔ႏဲြ႔ေျပာသြားျပီး... နိဂုံးခ်ဳပ္ေတာ့မွ.. အဲဒီအခ်က္ကုိ အဓိကထား ေထာက္ျပသြားခဲ့တယ္.။

အဂၤုလိမာလ လူဆုိးၾကီး လုံးလုံးျဖစ္ျပီး ေတြ႔သမွ်လူရဲ႔ လက္ညွိဳးေတြ လုိက္ျဖတ္ေနတာရဲ႔ တရားခံဟာ.. “ အဂၤုလိမာလ ရဲ႔ ဆရာ ” ပဲ တဲ့..။

“ တပည္႔မေကာင္းဆရာ့ေခါင္း ” လုိ႔ ေျပာေနၾကေပမယ့္ တကယ္တမ္း ဆရာမွားရင္ တပည္႔တင္မက.. လူ႔အသုိင္းအ၀ုိင္းတစ္ခုလုံးပါ ဒုကၡေရာက္ကေရာ.. တဲ့..။ တပည္႔မွားတာထက္ ဆရာမွားတာက ပုိျပီး impact ျပင္းတယ္ လုိ႔ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳက ေျပာသြားခဲ့တယ္...။

အဲဒီအေၾကာင္းကုိ ဆရာဦးယဥ္၀င္းေမာင္ဆီက တဆင့္ ၾကားခဲ့ရေပမယ့္ ဆရာေတြရဲ႔ အခန္းက႑ က အရမ္းအေရးပါတယ္ဆုိတာကုိ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ရွင္းကနဲလင္းကနဲ ကြ်န္ေတာ္ျမင္သြားခဲ့ရတယ္..။

အဲဒါေၾကာင့္ ဆရာေတြရဲ႔ အရည္အခ်င္းေတြ အျမဲတမ္း ႏုပ်ိဳသစ္လြင္ေတာက္ပ ေနဖုိ႔ လုိသလုိ.. စာခ်ည္းမသင္ဘဲ တျခားေကာင္းႏုိးရာရာ အေတြးအျမင္ေတြကုိလည္း တပည္႔ေတြကုိ ျပန္လည္မွ်ေ၀ႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားဖုိ႔ လုိတယ္ လုိ႔ .. ရြာက က်ဳရွင္ဆရာမ်ားကုိ တုိက္တြန္းခဲ့မိတယ္..။

35.4 အလွဴရွင္တုိ႔ေရ.. အက်ိဳးမ်ားမွာပါ

အဲဒီေန႔ညက က်ဳရွင္ဆရာ တပည္႔ေက်ာ္ေတြနဲ႔ စကားေကာင္းေနတာ.. ညဆယ့္ႏွစ္နာရီထုိးသည္ အထိပဲ..။ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြကလည္း ေျပာလုိ႔ ကုိ မကုန္ႏုိင္ ျဖစ္ေနၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တည္းတဲ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ တစ္နာရီထုိးလုျပီ..။ ေနာက္တေန႔မနက္ ေက်ာင္းေလးအလွဴကိစၥ ရွိေနတာရယ္ .. ခရီး ပမ္းလာတာရယ္ေၾကာင့္ အိမ္ေရာက္ျပီး သိပ္မၾကာဘူး..။ ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္..။

ေနာက္တေန႔မနက္ ကြ်န္ေတာ္ႏုိးေတာ့ ခုႏွစ္နာရီခဲြေနျပီ..။ မိဘဆရာအသင္းနဲ႔ ေတြ႔ဖုိ႔ ခ်ိန္းထားတာက ကုိးနာရီဆုိေတာ့ ကပ်ာကယာ မ်က္ႏွာသစ္.. ေရခ်ိဳး.. အ၀တ္အစားလဲရတယ္..။ ျပီးတာနဲ႔ ပဲြေစ်းထဲသြား နံနက္စာ မုန္႔တီသုတ္ တပဲြ တီးလုိက္ေသးတယ္..။ စားေသာက္ျပီးလုိ႔ ေက်ာင္းေလး ေရာက္ေတာ့ ကုိးနာရီထုိးဖုိ႔ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ပဲ လုိေတာ့တယ္..။

မိဘဆရာအသင္း လူၾကီးေတြနဲ႔ ရပ္မိရပ္ဖ အားလုံးလုိလုိ ေရာက္ႏွင့္ေနၾကျပီ..။ ဆရာ ဆရာမတခ်ိဳ႔ကုိလည္း ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးနဲ႔အတူ ေတြ႔ရတယ္..။ ေက်ာင္းစိမ္းလုံခ်ည္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ တခ်ိဳ႔ကလည္း ျပဴတစ္ျပဴတစ္လုပ္ေနၾကတယ္..။ စေနေန႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆုိေပမယ့္ ၾကဳံေတာင့္ၾကဳံခဲ အလွဴကိစၥမုိ႔ ကေလးေတြကုိ ေခၚထားထင္ပါရဲ႔..။

ဆယ္တန္းေအာင္စ .. ကြ်န္ေတာ္လုပ္အားေပး ေက်ာင္းဆရာေလး လုပ္ကတည္းက ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးဆုိေပမယ့္ .. ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ဆက္ဆံပုံက .. မေနတတ္ေအာင္ ျဖစ္ရပါတယ္..။ အလွဴရွင္မ်ားကုိယ္စား.. အလွဴရွင္ကုိယ္စားလွယ္မုိ႔ .. လူၾကီးပီပီ.. ေလးေလးစားစား သူက ဆက္ဆံ ေလ.. ကြ်န္ေတာ့္မွာ အားတုံ႔အားနာ ျဖစ္ေလပါပဲ..။

သူ႔ရုံးခန္းထဲက စားပဲြေပၚမွာ ေကာ္ဖီနဲ႔ အေၾကာ္ပန္းကန္ တခ်ိဳ႔ကုိလည္း ျပင္ထား ျပန္ေသးတယ္..။ အပုိကုန္လုိ႔ ဆရာၾကီးရယ္.. ဒါေတြ မလုိပါဘူးလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့ .. “ ဟာ.. မဟုတ္ပါဘူး.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းအတြက္.. တကူးတက.. ေစတနာေရွ႔ထား လွဴလာတာကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ျပန္ဧည္႔ခံ ရမွာေပါ့ ” လုိ႔ ပ်ာပ်ာသလဲ သူျပန္ေျပာတယ္..။

အခ်ိန္တန္လုိ႔ အခန္းအနား စေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္း.. ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးက အဖြင့္အမွာစကား အရင္ေျပာတယ္..။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားက အလွဴရွင္မ်ားက သဒၶါေပါက္ လွဴတာကုိ ဂုဏ္ယူေလးစားတဲ့အေနနဲ႔ ကေလးေတြရဲ႔ ပညာေရးကုိ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ သင္ၾကားဖုိ႔ အဓိကထား ေျပာသြားခဲ့တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ တထပ္တည္းလုိ႔ ေျပာရမွာပဲ..။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လက္ေတြ႔က်က် ပံ့ပုိးႏုိင္တာက .. ရုပ္၀တၳဳ ပုိင္းဆုိင္ရာေတြပဲ မ်ားပါတယ္..။ တကယ္တမ္း ကေလးေတြရဲ႔ ပညာေရးကုိ ျမွင့္တင္ေျမေတာင္ေျမွာက္ ေပးႏုိင္တာက ရြာက ဆရာဆရာမေတြပဲ..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က ရုပ္၀တၳဳပုိင္းဆုိင္ရာ ဘယ္ေလာက္ပဲ မုိးပ်ံေအာင္ပ့ံပုိးလွဴဒါန္းပါေစ..။ သူတုိ႔ရဲ႔ သင္ၾကားမႈ၊ အားထုတ္မႈ ည႔ံဖ်င္းခဲ့ရင္ .. ကေလးေတြရဲ႔ အနာဂါတ္က မႈန္၀ါးပ်က္စီးဖုိ႔ပဲ ရွိတယ္..။

အလွဴရွင္မ်ားကုိယ္စား .. ကြ်န္ေတာ္စကားေျပာရေတာ့လည္း အဲဒါကုိပဲ .. ကြ်န္ေတာ္ေလးေလးနက္နက္ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္..။ အလွဴျဖစ္ေပၚလာပုံ.. အလွဴရွင္မ်ားရဲ႔ စိတ္ေစတနာ.. သူတုိ႔ဘယ္မွာေနၾကတယ္.. စတာေလးေတြကုိလည္း အေသးစိတ္ (သိသေလာက္) ျပည္႔ျပည္႔စုံစုံေလး ေျပာမိတယ္..။ ကုိယ့္ရြာသူကုိယ့္ရြာသား မဟုတ္ဘဲ သိန္းခ်ီလွဴဒါန္းတာမုိ႔ လွဴရက်ိဳးနပ္ျပီး အလွဴရွင္မ်ား ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေအာင္ စီမံခန္႔ခဲြဖုိ႔ကုိလည္း ေမတၱာရပ္ခံ ရေသးတယ္..။

ပန္းရံဆရာ ငွားရမ္းေရး၊ ဘ႑ာေငြ စီစစ္သုံးစဲြေရး၊ စာရင္းစစ္အဖဲြ႔ ဖဲြ႔စည္းေရး၊ စတာေလးေတြကုိ အားလုံးက ၀ုိင္းျပီး ျပည္႔ျပည္႔စုံစုံေလး ျဖစ္ေအာင္ ေဆြးေႏြးၾကတယ္..။ ေျပာရရင္ ထင္ထားတာထက္ ေက်နပ္ရပါတယ္..။

ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးပိတ္ နိဂုံးခ်ဳပ္ အမွာစကားကုိ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးက ထေျပာတဲ့အခါမေတာ့ ငုိအားထက္ ရယ္အားသန္တဲ့ အျဖစ္ ၾကဳံခဲ့ရတယ္...။ ဆရာၾကီးကေတာ့ ပုံမွန္ေျပာရုိးေျပာစဥ္အတုိင္း အလွဴအတန္းနဲ႔ ပါတ္သက္လာရင္ သုံးေလ့သုံးထ ရွိတဲ့ စကားလုံး သုံးတာပါပဲ..။ ဒါေပမယ့္ သူသုံးတဲ့ စကားလုံးက ေနရာအထားအသုိ မွားရင္ အဓိပၸါယ္က တက္တက္စင္ေအာင္ လဲြတာမ်ိဳး..။

“ အတၱဟိတ နဲ႔ ပရဟိတ လုိ႔ ရွိတာမွာ.. အခုလုိ ႏုိင္ငံရပ္ျခားက အလွဴရွင္မ်ား လွဴဒါန္းတာဟာ အတၱဟိတ ျဖစ္တယ္..။ ဒါေၾကာင့္ အားလုံး အက်ိဳးေက်းဇူး ရမွာပါ ” တဲ့..။

ဆရာၾကီး.. အဲသလုိလည္း နိဂုံးခ်ဳပ္လုိက္ေရာ.. အားလုံးက ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် လက္ခုပ္၀ုိင္းတီးၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရယ္ခ်င္စိတ္ကို ေအာင့္အီးျပီး လက္ခုပ္သုံးခ်က္ေလာက္ ခပ္ျပင္းျပင္း တီးေပးလုိက္တယ္..။ ဘယ္သူကမွ သတိမထားမိလုိက္ဖူး ထင္ပါရဲ႔..။

ကဲ.. အလွဴရွင္မ်ား.. သာဓုေခၚႏုိင္ရန္.. ဓါတ္ပုံမ်ား တင္ေပးလုိက္ပါေၾကာင္း..။

35.5



အထကေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး အဖြင့္မိန္႔ခြန္းေခြ်ေနပုံ




အလွဴရွင္ကုိယ္စားလွယ္ ေမာင္ပြၾကီး ဂုိက္ေပးၾကမ္းေနပုံ

35.5.1



ေက်ာင္းအမႈေဆာင္တစ္ေယာက္မွ အေသးစိတ္အစီအစဥ္မ်ား ဖတ္ၾကားတင္ျပေနပုံ




နိဂုံးခ်ဳပ္ အမွာစကားေခြ်ေနေသာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး



ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း မ်ား

35.7 အမိေက်ာင္းေတာ္သုိ႔ ဦးခုိက္ျခင္း

ေက်ာင္းေလးမွာ စီစဥ္စရာရွိတာ စီစဥ္၊ ဆုံးျဖတ္သင့္တာ ညိုႏႈိင္းတုိင္ပင္ ဆုံးျဖတ္ျပီး သကာလ .. ေက်ာင္းၾကီးဆီကုိ ယြန္းခဲ့ေတာ့တယ္..။

အဲဒီမွာ .. ကုိးတန္းဆယ္တန္းကေလးမ်ားက.. ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေစာင့္ေနၾကျပီ..။ စေနေန႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ၾကီးမွာ တကူးတက သူတုိ႔ေလးေတြ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေစာင့္ေနတာ လွမ္းေတြးမိျပီး ပီတိလွိဳင္းတခ်ိဳ႔ ရင္မွာ ျဖစ္ရပါတယ္..။ လုိက္ပုိ႔တဲ့ ဆုိင္ကယ္ ေက်ာင္း၀င္းထဲ ခ်ိဳးေကြ႔ေတာ့ လုံခ်ည္စိမ္း အက်ၤ ီျဖဴနဲ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႔ ဟုိနားတစ္စု ဒီနားတစ္စု ထုိင္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္..။

သူတုိ႔ေလးေတြက ကြ်န္ေတာ္ထင္ထားတာထက္ ႏုပ်ိဳလန္းဆန္း ေနသလုိပါပဲ..။ အားလုံးက ပီဘိကေလးသာသာ အရြယ္ေလးေတြ ရွိေသးပါလားလုိ႔လည္း ထင္မိျပန္တယ္..။ ကုိယ္ .. သူတုိ႔အရြယ္တုံးက ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ လူၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီလုိ႔ ေတြးခဲ့မိတာကုိ အမွတ္ထင္ထင္ျဖစ္ရင္း မျပဳံးဘဲ မေနႏုိင္ ျဖစ္ရျပန္တယ္..။

သူတုိ႔ေလးေတြကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဆုိင္ကယ္ ေက်ာင္းထဲ ၀င္လာကတည္းက စပ္စုတဲ့ အၾကည္႔နဲ႔ ၀ုိင္းၾကည္႔ေနၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းျပီးစ ရြာကထြက္လာတာ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ဆုိေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္သူတုိ႔အသက္ ရွိလွ သုံးေလးႏွစ္ေပါ့..။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ သူတုိ႔ ဘယ္လုိမွ မသိႏုိင္ေတာ့..။

ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔စိတ္ထဲ မရင္းႏွီး၊ မ်က္ႏွာမက်က္မိတဲ့ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ ေက်ာင္းထဲ ၀င္လာကတည္းက သူတုိ႔ေမွ်ာ္ေနတဲ့ သူ လာျပီ လုိ႔ အားလုံးက အလြယ္တကူ သိသြားဟန္ တူပါရဲ႔..။

ထုိင္ေနရာကေန အသီးသီးအသသ ထလာၾကျပီး.. စီစဥ္ထားတဲ့အခန္းထဲမွာ ေနရာယူလုိက္ၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေနာက္ကလုိက္လာမယ့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးကုိ ေစာင့္ရင္း မိခင္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး တပတ္..ဟုိဟုိဒီဒီ အလြမ္းေျပ ၾကည္႔ေနမိတယ္..။ အပတ္စဥ္ တနလၤာနဲ႔ ေသာၾကာေန႔တုိင္း Assembly စီခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းေရွ႔ကြင္းျပင္ၾကီးကေတာ့ အရင္အတုိင္း မေျပာင္းလဲ..။

ကြ်န္ေတာ့္ကုိေတာင္ “ ေကာင္ေလး.. မင္း ငယ္ဘ၀၊ႏွစ္တုိင္း ဒီအခ်ိန္ ဒီေနရာမွာ အေႏြးထည္မပါဘဲ အေအးဒဏ္ကုိ အံတုခဲ့တာ မွတ္မိေသးရဲ႔လား ” လုိ႔ ျပဳံးျပဳံးၾကီး ေမးခြန္းထုတ္ေနေသးတယ္..။ အဲဒီကြင္းျပင္က်ယ္မွာ ကမၻာမေၾက သီခ်င္းကုိ လုံးေကာက္မဆုိဘဲ တစ္ေယာက္အသံတစ္ေယာက္ တဲြခုိရင္း လုံးဆုိ ဆုိခဲ့တဲ့ အသံတခ်ိဳ႔ကလည္း ကြ်န္ေတာ့္နားစည္ကုိ လာရုိက္ခတ္ျပန္တယ္..။

သနပ္ခါးလိမ္းလာမိလုိ႔ ေရွ႔ထြက္ျပီး “ဂန္ဒူးပါဗ်ိဳ႔ ” လုိ႔ ေအာ္ခဲ့ရတာေတြ၊ ေက်ာင္းျခံစည္းရုိးက စိန္ပန္းပုပင္က အေစ့ကုိ ခြါစားခဲ့တာေတြ၊ ေက်ာင္းေနာက္ေဖး ေျပာင္းခင္းထဲမွာ ေမာ္ၾကီးနဲ႔ ေျပာင္းရုိးခ်ိဳး စုပ္ခဲ့တာေတြ၊ ျမျမ၀င္းနဲ႔ တရုတ္ေျပးမင္း တခန္းရပ္ကခဲ့တာေတြ.. ... ... .. .. တခုျပီးတခု.. ကြ်န္ေတာ့္မွတ္ဥာဏ္ထဲက ခုန္ေပါက္ေျပးထြက္လာၾကတယ္..။ အင္မတန္ လြမ္းေမာဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အေႏွးရုပ္ရွင္ ျပကြက္တခုလုိ ကြ်န္ေတာ္ေငးေမာ ခံစားေနခဲ့မိတာ.. ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး ေရာက္လာတဲ့ အထိ ေပါ့..။

35.8 မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ တုိးတက္ရစ္ဖုိ႔ ဆရာေတြအပုိင္း

ဆရာမၾကီးက ေရာက္ေရာက္ျခင္းပဲ “ လာ.. ေနာက္က်ေနျပီ ၀င္ၾကရေအာင္ ” လုိ႔ ေျပာတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ေနာက္ကေန အခန္းထဲ လုိက္၀င္ခဲ့တယ္..။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ၀င္လာတာ ျမင္ေတာ့ ကေလးေတြက “ မဂၤလာပါ ဆရာမၾကီး ” လုိ႔ မတ္တပ္ရပ္ လက္အုပ္ခ်ီ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္..။

ဆရာမၾကီးကလည္း မဂၤလာပါ တပည္႔တုိ႔လုိ႔ ျပန္လွန္ႏႈတ္ဆက္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္း အနည္းငယ္ မိတ္ဆက္စကား ဆုိေပးတယ္..။ ကေလးေတြကေတာ့ ဆရာမၾကီး စကားသံေနာက္ လုိက္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္ကုိ အကဲခတ္သလုိ ၾကည္႔ေနၾကတယ္..။ သူတုိ႔စိတ္ထဲ နည္းနည္းထူးဆန္းသလုိမ်ိဳး ျဖစ္ေနဟန္ တူပါရဲ႔..။

အားလုံး ရဲ႔ မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲက မၾကဳံဖူးေသးတဲ့ အေတြ႔အၾကဳံသစ္တစ္ခုနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရသလုိမ်ိဳး ျဖစ္ေနၾကတယ္..။

ဆရာမၾကီးကေတာ့ သူေျပာစရာရွိတာကုိ တုိတုိတုတ္တုတ္ ေျပာျပီး အခန္းထဲက ထြက္သြားခဲ့တယ္..။ ကြ်န္ေတာ့္အလွည္႔ ေရာက္ျပီ ေပါ့..။

နိဒါန္းအေနနဲ႔ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း သူတုိ႔လုိ ဒီေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွာ သူငယ္တန္းကေန ဆယ္တန္းအထိ ေနခဲ့တဲ့ ရြာသားတစ္ေယာက္ဆုိတာေလးနဲ႔ စျဖစ္တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ ေတာသား ေပါ့..။

အဲဒါေလးကုိ ေျပာျဖစ္တာက ေတာမွာေနရတုိင္း ေအာင္ျမင္မႈအခြင့္အလမ္း မရွိေတာ့တာမဟုတ္ဘဲ ဘယ္မွာေနေန ကုိယ့္ၾကိဳးစားမႈ အခန္းက႑က ပုိအဓိကက်တယ္ဆုိတဲ့ ယုံၾကည္မႈတစ္ခု သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာ ေပါက္ဖြားေစခ်င္လုိ႔ပါပဲ..။

ေတာေန ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မွာ အဲဒီယုံၾကည္ခ်က္ ရွိကုိ မေနတာ ကြ်န္ေတာ္ခန္႔မွန္းမိတယ္ ။ အဲဒါ ရွိလာဖုိ႔ကုိလည္း ထိထိေရာက္ေရာက္ ပ့ံပုိးေျပာဆုိမႈက အေတာ္အားနည္း ေနတယ္လုိ႔ သုံးသပ္မိတယ္..။

ဆရာ ဆရာမေတြအေနနဲ႔ “ၾကိဳးစားၾက၊ ၾကိဳးစားၾက ” လုိ႔ေတာ့ ေျပာရုိးေျပာစဥ္ ေျပာေနၾကမွာပါပဲ..။

ဒါေပမယ့္.. ကေလးေတြရဲ႔ စိတ္ထဲ “ၾကိဳးစားရင္ ျဖစ္ပါ့လား .. တုိ႔ ကုိယ္ႏႈိက္က ၾကိဳးစားမႈ လုိေနလုိ႔ ေအာင္ျမင္သင့္သေလာက္ မေအာင္ျမင္တာပါလား ” ဆုိတဲ့ အသိေရာက္တဲ့အထိ ေျပာဆုိႏုိင္မႈကေတာ့ မရွိသေလာက္ ရွားပါတယ္..။

တနည္းအားျဖင့္ ကေလးေတြကုိ motivated ျဖစ္ေအာင္ ေျပာတာဆုိတာ ဆုံးမတာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာလုိ ေတာေက်ာင္းေတြမွာ မၾကားရသေလာက္ပါပဲ..။ ဒါဟာ ဆရာ့ဆရာ ေတြကုိ အျပစ္ျမင္ အျပစ္တင္လုိတဲ့ သေဘာနဲ႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး..။ တကယ္ လုိအပ္ေနတယ္လုိ႔ထင္ရတဲ့ ရွဳေထာင့္တစ္ခုကုိ ခံစားမိသလုိ မွ်ေ၀တာပါ..။ ေတာေန ဆရာဆရာမေတြခမ်ာလည္း သူတုိ႔ဘ၀ သူတုိ႔အေတြး သူတုိ႔ခံယူခ်က္ အလုိက္ အကန္႔အသတ္ေတြ ရွိေနမယ္ဆုိတာ လက္ခံပါတယ္..။

အစုိးရ၀န္ထမ္းမဟုတ္တဲ့ တပည္႔ေက်ာ္ က်ဳရွင္ဆရာမ်ားေတာင္မွ ရြာကကေလးေတြကုိ ထူးခြ်န္ထက္ျမက္ေအာင္ လုပ္ဖုိ႔က ျဖစ္ႏုိင္ေခ် အင္မတန္နည္းတယ္လုိ႔တညီတညႊတ္တည္း ေျပာလာၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ညက စကား၀ုိင္းမွာ သူတုိ႔အားလုံးက “ ကေလးေတြမွာ အေျခခံ ပါမလာဘူး ” လုိ႔ လက္ညိွိဳး ထုိးၾကတယ္..။ သူတုိ႔ေျပာတာ မွားလားဆုိျပန္ေတာ့ မမွားပါဘူး..။

ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာ အေျခခံ ပါမလာတဲ့ ကေလးေတြကုိ အေျခခံမပါလာရေကာင္းလားဆုိျပီး လက္ညွိဳးထုိးေနလုိ႔မွ မျဖစ္တာ..။ ကုိယ္က ဆရာပဲ..။ ကေလးေတြ အေျခခံ မပါလာေတာင္မွ ကုိယ့္ဖက္က သူတုိ႔ေလးေတြရဲ႔ အားနည္းခ်က္ကုိ နည္းလမ္းေကာင္းရွာျပီး ျဖည္႔ႏုိင္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားႏုိင္ရမယ္..။ အဲသလုိ လုပ္ဖုိ႔ဆုိရင္ ဆရာလုပ္သူမ်ားအေနနဲ႔လည္း အျမဲၾကိဳးစားေနဖုိ႔ လုိတယ္..။

တုိ႔ကေတာ့ ဒီလုိပဲ သင္လာတာ.. ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ဘူး..။ ကေလးေတြ မထူးခြ်န္တာ သူတုိ႔အျပစ္..သူတုိ႔မွ အေျခခံ မပါလာတာလုိ႔ လုပ္ေနခဲ့ရင္ေတာ့ ဂ်ာေအး
သူ႔အေမရုိက္ျဖစ္ေနမွာပဲ..။

35.9 ပုိေကာင္းတဲ့နည္းလမ္းကုိ ရွာ

“အေျခခံမွ မပါလာတာ” လုိ႔ ေျပာတဲ့ တပည္႔ေက်ာ္ေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္ ေမးတယ္..။ “ အေျခခံပါေစတဲ့ ေဆး ရွိလား ” လုိ႔..။ ရွိရင္ အဲဒါ၀ယ္ျပီး အေျခခံပါမလာတဲ့ ကေလးေတြကုိ ပါးစပ္ဟခုိင္းျပီး တုိက္လုိက္မယ္..။ အေျခခံပါေစသတည္း ေပါ့..။ ရြဲ႔ေျပာတဲ့ သေဘာမ်ိဳးဆုိတာထက္.. reality ကုိ reality အတုိင္း လက္ခံျပီး နည္းလမ္းရွာဖုိ႔ အဲဒီအတုိင္း ကြ်န္ေတာ္ေျပာခဲ့တယ္..။

ကေလးေတြ အေျခခံပါမလာေသာ္ျငား ဆရာေတာ္ရင္ က်မယ့္ေကာင္ ေအာင္ ေအာင္၊ ေအာင္မယ့္ေကာင္ ထူးခြ်န္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္မယ္..။ တခ်ိန္တည္းမွာကိုယ့္က်ဳရွင္ ကုိယ့္စီးပြားေရးလည္း ေအာင္ျမင္လာမယ္..။ ရြာအေနနဲ႔လည္း ပညာတတ္ေတြ ေပါမ်ားလာမယ္..။ ရြာက ေဘာ္ဒါ ေအာင္ျမင္လာရင္ အနယ္နယ္က ေက်ာင္းသားေတြပါ ရြာေရာက္လာမယ္..။ သူတုိ႔နဲ႔စပ္လ်ဥ္းျပီး အသုံးအေဆာင္ အစားအေသာက္ ေရာင္းေရး၀ယ္တာေတြ ရြာမွာ ပုိျပီး ဖြံ႔ျဖိဳးလာမယ္..။

အဲဒါေတြဟာ ကြ်ဲကူးေရပါ မလဲြမေသြ ျဖစ္ကုိ ျဖစ္လာမွာေတြ.. လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာမိတယ္..။

ထင္ရွားတဲ့ သာဓကအေနနဲ႔ ေမျမိဳ႔က စုိးစံ၊ စာပန္းအိမ္ ေဘာ္ဒါမ်ား အေၾကာင္း ထဲထဲ၀င္၀င္ေလး တပည္႔ေက်ာ္မ်ားကုိ ေဖာက္သည္ခ်ျဖစ္တယ္..။

ေရခံေျမခံေကာင္းျပီး ေအးခ်မ္းသာယာလွပ လုိ႔ ျမန္မာတျပည္လုံးက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ေမျမိဳ႔မွာ ေဘာ္ဒါ လာထားၾကတာ မဟုတ္ဘဲ.. အေျခခံပါပါ မပါပါ.. အမ်ားစုေအာင္ျမင္ေအာင္ သင္ၾကားမႈအပုိင္း ပံ႔ပုိးႏုိင္လုိ႔ အဲဒီ ေဘာ္ဒါေတြ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ အေၾကာင္းေလးလည္း သူတုိ႔လက္ခံသြားတဲ့အထိ ၾကိဳးစား ရွင္းျပမိတယ္..။

တဆက္တည္း သူတုိ႔ရဲ႔ သင္ၾကားမႈ အပုိင္းဆုိင္ရာေလးေတြကုိလည္း ကြ်န္ေတာ္နည္းနည္းတုိ႔ထိ ၾကည္႔ခဲ့မိတယ္..။ ဥပမာပုံစံတခ်ိဳ႔ကုိ တည္ေဆာက္ျပီး ပုိမုိေကာင္းမြန္ တဲ့သင္ၾကားမႈ နည္းလမ္းကုိ ကြ်န္ေတာ္ေဆြးေႏြးၾကည္႔တယ္..။

ဆုိပါစုိ႔..။

“ ကုိယ္က ေရွ႔ကေန အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ နဲ႔စာသင္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ငုိက္ေနတယ္ဆုိရင္ မင္းတုိ႔ ဘာလုပ္ေလ့ ရွိသလဲ ” လုိ႔ ေမးစမ္းၾကည္႔တယ္..။

တခ်ိဳ႔က “ အဲဒီေကာင္ကုိ မ်က္ႏွာသြားသစ္ခုိင္းလုိက္တယ္ ” လုိ႔ ေျဖတယ္..။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ “ငုိက္ေနရင္ အခန္းထဲမွာမေနနဲ႔ အျပင္ထြက္ေန ” လုိ႔ ခုိင္းတယ္..။

တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ငုိက္ေနတာကုိ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး သင္စရာရွိတာ ဆက္သင္တယ္..။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ငုိက္ေနတဲ့ေကာင္ကုိ အငုိက္ဖမ္းျပီး စာေမးတယ္..။ အသီးသီးအသသ သူတုိ႔သန္ရာသန္ရာ ျပန္ေျဖၾကတယ္..။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီကုိယ္သုံးေနက် နည္းေတြထက္ ပုိေကာင္းတဲ့ နည္းလမ္းမရွိေတာ့ဘူးလားလုိ႔ brain-stroming လုပ္ၾကည္႔တယ္..။ သူတုိ႔နဲ႔ ပူးေပါင္းျပီး အေျဖရွာၾကည္႔တယ္..။

ကုိယ္က ေရွ႔မွာ ၾကဳံးရုံး စာသင္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ အဲသလုိမ်ိဳး ငုိက္ေနတာေတြ႔တာနဲ႔ စာသင္တာရပ္လုိက္မယ္..။ တတန္းလုံးကုိ ေ၀့၀ဲၾကည္႔ျပီး
“တခ်ိဳ႔က ေယာက်္ားခ်င္း ၾကည္႔တာေတာင္ မရုိးသားဘူး.. (ကုိယ္တုိင္လည္း ငုိက္သလုိမ်ိဳး မ်က္လုံးမပြင့္တပြင့္နဲ႔ ) မင္း အဲဒီလုိ ရီေ၀ေ၀ နဲ႔ ငါ့ကုိ မၾကည္႔ပါနဲ႔..ငါက
အသဲသိပ္ခုိင္တာ မဟုတ္ဘူး ” လုိ႔ ငုိက္ေနတဲ့သူကုိ လွမ္းၾကည္႔ျပီး ေျပာမယ္..။

အိပ္ငုိက္လုိ႔ လက္၀ါးေလးအသာအုပ္ျပီး ခုိးသန္းေနတဲ့ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ကုိ ျမင္တာနဲ႔ “ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ သိပ္ႏွေမ်ာတာပဲ.. ကုိယ့္ပါးစပ္ထဲက ထြက္ျပီးသားေလ ကုိေတာင္ အတင္းလက္နဲ႔ျပန္ ယက္ျပီး ပါးစပ္ထဲ ျပန္ထည္႔ေနတယ္ ” လုိ႔ အရႊန္းေဖာက္ၾကည္႔မယ္..။

စသျဖင့္ .. (ကြ်န္ေတာ္သာဆုိရင္ )ငုိက္တဲ့ေက်ာင္းသား.. ဘယ္လုိကုိင္တြယ္မယ္ဆုိတာေလး .. မွ်ေ၀ ခဲ့မိတယ္..။ တဆက္တည္း.. စာသင္ရင္း အိပ္ငုိက္တာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဟာ.. ဆရာရဲ႔သင္ၾကားမႈပုိင္းဆုိင္ရာ အားနည္းခ်က္ေတြေၾကာင့္ အျဖစ္မ်ားတယ္လုိ႔လည္း ေျပာျဖစ္တယ္..။ အိပ္ငုိက္လုိ႔ အျပစ္ဒဏ္ေပးတာ ထက္.. ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္တာဟာ.. ငုိက္တဲ့သူတင္မက.. ေဘးဘယ္ညာက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြပါ စိတ္အပမ္းေျပ
ေစတယ္လုိ႔လည္း တပည္႔ေက်ာ္မ်ားကို ေျပာခဲ့တယ္..။

အဓိက သူတုိ႔ကို သိေစခ်င္ခဲ့တာက.. ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖုိ႔ ကုိယ့္ရဲ႔ လက္ရွိသင္ၾကားမႈ ပုံစံေတြထက္ ပုိေကာင္းတဲ့နည္းလမ္းေတြ ရွိေနတာရယ္..
အဲဒါေတြကုိ ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ရမယ္ဆုိတာရယ္.. အဲသလုိ လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ ဆရာေရာ တပည္႔ေရာ ပိုမုိေကာင္းမြန္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္သြားမယ္ ဆုိတာရယ္ ပါပဲ..။

ဒါက ဆရာေတြအပုိင္း..။

35.10



ဆရာလုပ္ခ်င္လြန္းသူၾကီး

35.11



ပြၾကီးရဲ႔ အေပ်ာ္ေတြကူးစက္.. သူတုိ႔ရဲ႔ ပီတိမ်ား

35.12 ကန္သင္းရုိးေပၚမွာ စာၾကည္႔ရေတာ့ ဘာအေရးလဲ

တပည္႔ေတြ အပုိင္းနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ကေတာ့ ရုပ္၀တၳဳပုိင္းဆုိင္ရာ ခ်ိဳ႔တဲ့မႈေတြက.. ကုိယ့္ရဲ႔ ထူးခြ်န္ေအာင္ျမင္ႏုိင္ေရးမွာ အဓိက မက်ပါလားဆုိတဲ့ ယုံၾကည္မႈ မ်ိဳးေစ့ေလး ခ်ေပးႏုိင္ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳးစားခဲ့မိတယ္..။ အဲဒီမ်ိဳးေစ့ေလး မရွိဘဲနဲ႔.. ထူးခြ်န္ထက္ျမက္မႈ သစ္ပင္.. ဘယ္လုိမွ ေ၀စည္မလာႏုိင္ဘူးလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ယုံၾကည္တယ္..။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာ အညာမွာ က်ားတုိ႔ျခေသၤ့တုိ႔ဆုိတာ အရွင္လတ္လတ္ ျမင္ရဖုိ႔ ဘယ္ျဖစ္ႏုိင္မလဲ..။ စာအုပ္ထဲက က်ား၊ စကၠဴက်ား၊ အရုပ္က်ားေတြနဲ႔ က်ားဆုိတာ ဒီလုိအေကာင္ပဲ ဆုိတဲ့ အသိရခဲ့တယ္..။ အဲဒီအသိနဲ႔ပဲ တကယ့္က်ားအစစ္ကုိ အျပင္လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ ေတြ႔ရင္ က်ားကုိ က်ားမွန္းသိတယ္..။ ျခေသၤ့ကုိ ျခေသၤ့မွန္း သိတယ္..။ ေရျမင္းကုိ ေရျမင္းမွန္းတယ္..။ မိေက်ာင္းကုိ မိေက်ာင္းမွန္းသိတယ္..။

ဆုိလုိတာက က်ားတုိ႔ျခေသၤ့တုိ႔ ကုိ သိဖုိ႔အတြက္ က်ားအရွင္၊ ျခေသၤ့အရွင္ မလုိအပ္ပဲ အရုပ္က်ားစကၠဴက်ား နဲ႔လည္း လုံေလာက္ပါတယ္ လုိ႔ပဲ..။

အဲဒါေလးကုိ ကေလးေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ေလး ေမးခြန္းထုတ္ရင္း ထိထိေရာက္ေရာက္ေလး ေျပာျဖစ္တယ္..။

တုိ႔က ေတာမွာေနရလုိ႔၊ က်ားအစစ္ မျမင္ဖူးလုိ႔၊ ျခေသၤ့အစစ္ မေတြ႔ဖူးလုိ႔.. က်ားဆုိတာဘယ္လုိဟာ၊ ျခေသၤ့ဆုိတာ ဘယ္လုိအေကာင္ သိခြင့္မရွိေတာ့တာ မဟုတ္ဘဲ ရြာ.. ရြာအေလ်ာက္ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္က ရွိတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔လည္း က်ားတုိ႔ျခေသၤ့တုိ႔ကုိ သိႏုိင္တဲ့အေၾကာင္း သူတုိ႔ သေဘာေပါက္သြားတဲ့အထိ ေျပာခဲ့ၾကတယ္..။

ျမိဳ႔ၾကီးျပၾကီးက လွ်ပ္စစ္မီး ထိန္ထိန္းညီးေနတဲ့ အခန္းထဲမွာ အဲယားကြန္းအရသာေလး ခံစားရင္း စာၾကည္႔ေနတဲ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား လည္း ဒီသင္ရုိးညႊြန္းတန္း ပဲ သင္ရတာျဖစ္ျပီး .. ရြာကန္သင္းရုိးေပၚ ဖင္ခ်ထုိင္ျပီး ႏြားေက်ာင္းရင္း ၾကည္႔ရင္လည္း ဒီသင္ရုိးညႊန္းတန္းပဲ မဟုတ္လား..။

အဲယားကြန္းခန္းထဲ မွာ ၾကည္႔ၾကည္႔.. ကန္သင္းရုိးေပၚမွာ ၾကည္႔ၾကည္႔ တစ္နဲ႔တစ္ေပါင္းရင္ ႏွစ္ ရမွာပဲ..။ အဲယားကြန္းခန္းထဲမွာမုိ႔လုိ႔ You is လုိ႔ လုပ္မရပါဘူး..။ You ဆုိရင္ are နဲ႔ တဲြရမယ္ဆုိတာ.. ကန္သင္းရုိးေပၚထုိင္ရင္း သွ်င္သုမန (ဘီေအ)ရဲ႔ အဂၤလိပ္သဒၵါစာအုပ္ဖတ္လည္း လုံေလာက္ပါတယ္..။ ေအာက္စဖုိ႔ဒ္ ကထုတ္တဲ့ latest edition ဖတ္မွ.. သိရမွာ မဟုတ္ပါဘူး..။

အဲဒါေလး ေျပာရင္း ကန္သင္းရုိးေပၚမွာ စာၾကည္႔ရတာကမွ ေလေကာင္းေလသန္႔ရေသးတယ္..။ ေက်းလက္ရွဳခင္း ခံစားႏုိင္ေသးတယ္..။ ကံေကာင္းရင္ ကျမင္းမနီေတာင္ ဖင္တြယ္ခံရႏုိင္ေသးတယ္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့ ကေလးေတြ ခုိးခုိးခစ္ခစ္နဲ႔ ရယ္ၾကတယ္..။

တုိ႔က ဆင္းရဲလုိ႔၊ အိမ္မႈကိစၥေတြလုပ္ေနရလုိ႔ .. ျမိဳ႔ၾကီးသား သူေဌးသား ေက်ာင္းသားေတြေလာက္ စာၾကည္႔ခ်ိန္မွ.. မရတာ..။ ဘယ္လုိလုပ္ သူတုိ႔ေလာက္ ေအာင္ျမင္ႏုိင္မွာလဲ လုိ႔လည္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေလ်ာ့တြက္ျပီး စိတ္ပ်က္အားမငယ္ၾကဖုိ႔ လည္း ေျပာရျပန္တယ္..။

ျမိဳ႔ၾကီးသားေတြ စာၾကည္႔ေနတဲ့ အခ်ိန္ ကုိယ္က ေရထမ္းေနရရင္.. ေရထမ္းရင္း စာၾကည္႔လုိ႔ မရဘူးလားေပါ့..။ ေရထမ္းကတဖက္ စာအုပ္ၾကီးတဖက္ မျဖစ္ႏုိ္္င္ေပမယ့္ .. ပုံေသနည္းအပုိင္းအစ.. သီအုိရီအပုိင္းအစ.. definition အပုိင္းအစေလးေတြကုိ.. ေရထမ္းရင္း က်က္တာေလာက္ေတာ့ မျဖစ္ႏုိ္င္စရာမွ မရွိတာပဲ..။

အဲဒါေလးနဲ႔ ဆက္စပ္ျပီး သူတုိ႔ကုိ ေမးမိတယ္..။ “ ေရထမ္းရင္း စာၾကည္႔ၾကလား ” ေပါ့..။ အားလုံးက “ မၾကည္႔ဘူး ” လုိ႔ ေျဖၾကတယ္..။ “ ဟ.. ဘာျဖစ္လုိ႔မၾကည္႔ ၾကတာလဲ.. ရယက ဥကၠဌက ေရထမ္းရင္းစာၾကည္႔တဲ့ ေကာင္ ဖမ္းမယ္လုိ႔ အမိန္႔ထုတ္ထားလားလုိ႔လား ” လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ေမးေတာ့ “ ဟင့္ အင္း ” တဲ့..။

“ ဒါဆုိရင္.. မင္းတုိ႔မိဘေတြက ေရထမ္းရင္း စာၾကည္႔ရင္ သားသမီးအျဖစ္က စြန္႔လြႊတ္မယ္လုိ႔ ေျပာထားလုိ႔လား ” ဆုိျပန္ေတာ့လည္း “ အဲလုိ မဟုတ္ပါဘူး ” တဲ့..။ စပ္ျဖီးျဖီးနဲ႔ အားလုံး က ေျဖၾကတယ္..။

အနည္းဆုံးေတာ့ သူတုိ႔ လက္ခံသြားခဲ့ၾကတယ္..။ ေတာမွေနရလုိ႔ ရုပ္၀တၳဳအပ့ံအပုိး ခ်ိဳ႔တဲ့တာဟာ.. သူတုိ႔ရဲ႔ဆယ္တန္းေအာင္ျမင္ေရးမွာ သိပ္အေရးမပါဘဲ.. သူတုိ႔ရဲ႔ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈကသာ အဓိက က်ပါလား လုိ႔..။

35.13 တေက်ာ့ျပန္ဆရာ၀ိညာဥ္

ရသမွ် အခ်ိန္ေလးအေတာအတြင္းမွာ ကုိယ္ျဖစ္ေစခ်င္တာေလး ေျပာခြင့္ ရတာဆုိေတာ့ ေမာတယ္လုိ႔ကုိ မခံစားရပါဘူး..။ ကေလးေတြလည္း ေပ်ာ္ေနဟန္ တူပါရဲ႔..။ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ ေရာက္လုိ႔ ထမင္းစားခ်င္ၾကျပီလား နားမလားလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေမးတာေတာင္.. အားလုံးက “ မဆာပါဘူး မနားေတာ့ဘူး ဆရာ.. ” တဲ့..။

သူတုိ႔ဖက္က အားတက္သေရာ ရွိၾက လုိ႔ ပီတိျဖစ္ရင္း ခဲတံမ်ားရဲ႔ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာျဖစ္တယ္..။ Evolution of Pencils ေပါ့..။ ဘယ္ ကမၻာေက်ာ္ ပညာရွိရဲ႔ သီအုိရီမွ မဟုတ္ပါဘူး..။ ဒီေန႔ေခတ္ ဒီေန႔ ကမၻာၾကီးဟာ.. လူေတြဟာ လက္ရွိ ရွိေနတာေတြနဲ႔ မေရာင့္ရဲ မတင္းတိမ္ဘဲ.. ပုိေကာင္းေအာင္ အျမဲအားထုတ္ေနတယ္ ဆုိတာေလး သူတုိ႔နား၀င္ေလာက္မယ့္ ပုံစံတစ္ခု ကြ်န္ေတာ္ ဆဲြထုတ္လုိက္တာပါပဲ..။

သူတုိ႔စိတ္ထဲမယ္.. ငါတုိ႔အခုက်က္မွတ္ဖတ္မွတ္ေနတဲ့ ၊ တြက္ခ်က္ေနတဲ့ .. နည္းလမ္းေတြထက္ ပုိေကာင္းတဲ့ နည္းလမ္းေတြ ရွိေနပါလား လုိ႔ သိသြားေစဖုိ႔ အဲဒါေလးနဲ႔ နိဒါန္းခ်ီခဲ့တာပဲ..။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ငယ္စဥ္ဘ၀က ခဲတံဆုိတာ.. ဓါးနဲ႔ခြ်န္ကုိ ခြ်န္မွ ရတာမ်ိဳး..။ ခဲတံခြ်န္တဲ့ ဓါးဆုိတာေတာင္ သပ္သပ္ခတ္ခတ္ မရွိေသးပါဘူး..။ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ ဘလိတ္ဓါးနဲ႔ ခြ်န္ရင္ခြ်န္ မခြ်န္ရင္ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲက ၾကက္သီးလွီးတဲ့ဓါးနဲ႔ ခြ်န္ၾကရတယ္..။ ခဲခြ်န္စက္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ငယ္စဥ္က လူတုိင္း မကုိင္ႏုိင္ဘူး..။ ခဲတံကုိ အဲသလုိ ခြ်န္သုံးေနၾကရာကေန .. ခဲဆစ္ခဲတံေလးေတြ ေပၚလာခဲ့တယ္..။

ခြ်န္စရာမလုိေတာ့ဘဲ.. တုံးသြားတဲ့ ခဲဆစ္အစား..သူ႔ေနာက္က ခြ်န္ေနတဲ့ခဲဆစ္ကုိ တြန္းထုတ္အစားလဲလုိက္ရတဲ့ ခဲတံမ်ိဳး ေပါ့..။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီခဲတံကလည္း.. အဖ်ားေလာက္သာ ခြ်န္တာ..။ ေရးရင္းေရးရင္း အတုံးက ျမန္ေတာ့ သိပ္ေရးလုိက္ရတယ္လုိ႔ကုိ မရွိပါဘူး..။ ခြ်န္ရတဲ့ ဒုကၡေတာ့ နည္းသြားတယ္..။ ဒါေပမယ့္ သုံးရတာက သိပ္မဟန္ခ်င္ဘူး..။

သူ႔ေနာက္မွာ.. အခု ေခတ္စားေနတဲ့ ခဲသားေဘာလ္ပင္ လုိဟာမ်ိဳးေတြ ေပၚလာခဲ့တယ္..။ သူ႔ရဲ႔ ခဲဆန္က နဂုိရ္ကတည္းက ေသးေသးရွည္ရွည္ဆုိေတာ့ ခြ်န္စရာမလုိသလုိ.. တုံးသြားတာမ်ိဳးလည္း မရွိေတာ့ဘူး..။ တုိသြားရင္ ေနာက္က အေႏွာင့္ကုိ ႏွိပ္လုိက္ရုံပဲ..။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာလည္း အားနည္းခ်က္တခ်ိဳ႔က ရွိေနျပန္တယ္..။

ေရးရင္းတန္းလန္း ခဲသား တုိသြားတုိင္း ေရးတာရပ္ျပီး လက္မနဲ႔ ခဲတံအေႏွာင့္ကုိ သြားသြားႏွိပ္ေပး ေနရတယ္..။ အဲဒါကုိ ေက်ာ္လႊြားႏုိင္ဖုိ႔ ခဲသားထြက္လာေအာင္ ႏွိပ္တဲ့ေနရာကုိ.. ခဲတံေရွ႔ပုိင္း ကုိင္တဲ့ေနရာနားမွာ ထားတဲ့ ခဲတံ ေပၚလာခဲ့ျပန္တယ္..။

ဆုိေတာ့.. ကေလးေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတယ္..။

ခဲတံခြ်န္သုံးရတဲ့ အဆင့္ကေန တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ခြ်န္စရာမလုိတဲ့ နည္းကုိ ရွာေဖြခဲ့ၾကတယ္..။ ေနာက္.. ခြ်န္စရာ မလုိေတာ့တာနဲ႔တင္ ရပ္မေနဘဲ သုံးရျပဳရ လြယ္သထက္လြယ္ေအာင္ တည္ထြင္ခဲ့ၾကျပန္တယ္..။ အခုလည္း တည္တြင္မႈ ဂိတ္ဆုံးမသြားေသးဘဲ ဆက္လက္ျပီး ပုိေကာင္းတာေတြ လာအုံးမွာ လုိ႔..။ အဲဒါေလးကုိ ဥပမာ ယူျပီး သူတုိ႔ေလးေတြရဲ႔ သင္ယူမႈအပုိင္း.. ေလ့လာမႈအပုိင္း.. စာက်က္နည္း အပုိင္းေတြကုိ .. လြယ္သထက္လြယ္ေအာင္ လုပ္လုိ႔ရ ေနတဲ့အေၾကာင္း ေလး ဆဲြယူ ေျပာခဲ့တယ္..။

လက္ေတြ႔အေနနဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ ေျမျဖဴသြားယူခုိင္းလုိက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ ဘလက္ဘုတ္မွာ နည္းနည္းကျမင္းလုိက္တယ္..။

“ ၁+၂+၃+၄+၅+၆+၇+၈+၉ = ..... ” ဘယ္ေလာက္ရလဲ ေပါ့..။

သြက္တဲ့ကေလးတခ်ိဳ႔က ခပ္ျမန္ျမန္ လွမ္းေအာ္တယ္..။ ၄၅ တဲ့..။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ စိမ္ေျပနေျပ ေပါင္းေနတုံးပဲ ရွိေသးတယ္..။ အားလုံး အေျဖရေလာက္တဲ့ အထိ ကြ်န္ေတာ္ေစာင့္ျပီး “ ဘယ္လုိ ေပါင္းၾကလဲ ” လုိ႔ သူတုိ႔ကုိ ထပ္ေမးေတာ့.. “ ဒီလုိေပါင္းရုိး ေပါင္းစဥ္ အတုိင္း ေပါင္းတာပဲ ” လုိ႔ ေျဖၾကတယ္..။

ဒီလုိဘာလုိ႔ မေပါင္းၾကတာလဲ လုိ႔ ဘလက္ဘုတ္မွာ အခုလုိ ကြ်န္ေတာ္ေရးခ်ၾကည္႔တယ္..။

၁+၉ = ၁၀
၂+၈ = ၁၀
၃+၇ = ၁၀
၄+၆ = ၁၀
၅ = ၅

အေျဖ = ၄၅ ေပါ့..။

အဓိက ကြ်န္ေတာ္လုိခ်င္တာက သမာရုိးက် နည္းလမ္းေတြထက္ ပိုမုိေကာင္းမြန္တဲ့ နည္းလမ္းေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ ပဲ..။ ဆယ္တန္း စာေမးပဲြမွာ တစ္ကေန ကုိးအထိ ေပါင္းပါ ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းေမးမွာ မဟုတ္ေပမယ့္.. “ တစ္ကေနကုိးအထိ ေပါင္းတာေတာင္မွ.. တုိ႔ေပါင္းပုံေပါင္းနည္းက အေကာင္းဆုံး၊ အလြယ္ဆုံး မဟုတ္ပါလား ” လုိ႔ သူတုိ႔သိသြားေစခ်င္ခဲ့တယ္..။

တဆက္တည္း.. ဆယ့္တစ္အလီ မရဘဲ.. ကိန္းတစ္ခုကုိ ဆယ့္တစ္နဲ႔ ေျမွာက္တတ္လား လုိ႔ သူတုိ႔ကုိ ကြ်န္ေတာ္ေမးတယ္္..။ တစ္ေယာက္မွ မလွဳပ္ဘူး..။ အားလုံးက ဘယ္လုိလုပ္ ျဖစ္ႏုိင္မွာလဲ လုိ႔ ေတြးေနၾကဟန္ရွိတယ္..။ အဲဒါနဲ႔ ကိန္းတန္းတခု ကြ်န္ေတာ္ ဘလက္ဘုတ္မွာ ခ်ေရးၾကည္႔တယ္..။

၁၂၃၄၅ x ၁၁ = ....

အဲဒါေလး ေရးျပီး .. ကဲ ဆယ့္တစ္အလီ မရြတ္ဘဲ အေျဖဘယ္ေလာက္ရလဲ အတူတူတြက္ၾကည္႔ရေအာင္ လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာရင္း သူတုိ႔နဲ႔ အတူ အခုလုိေလး တြက္ၾကည္႔ၾကတယ္..။

ေနာက္ဆုံးဂဏန္းကုိ ဒီအတုိင္းဆဲြခ် တယ္..။ ၅ ေပါ့..။
ကိန္းတန္းရဲ႔ ေနာက္ဆုံး ကိန္းႏွစ္လုံး ၄ နဲ႔ ၅ ကုိ အရင္ေပါင္းတယ္..။ ၉ ေပါ့..။
၃ နဲ႔ ၄ ကုိ ထပ္ေပါင္းတယ္..။ ၇ ရတယ္..။
၂ နဲ႔ ၃ ကုိ ေပါင္းေတာ့ ၅ ရတယ္..။
၁ နဲ႔ ၂ ေပါင္းေတာ့ ၃ ရတယ္..။
ေရွ႔ဆုံးဂဏန္းက ၁ ကေတာ့ ဒီအတုိင္းဆဲြခ်လုိက္တယ္..။ ၁ ေပါ့..။

အေျဖ ၁၃၅၇၉၅ ကုိ ဆယ့္တစ္အလီ မရြတ္ရဘဲ ရသြားခဲ့တယ္..။

ေနာက္.. ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ေမးျပန္တယ္..။ ၁၅ နဲ႔ ၁၅ ေျမွာက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ ရလဲ လုိ႔..။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ခ်က္ျခင္း ေျဖတယ္..။ ၂၂၅ တဲ့..။ ဒါဆုိရင္ ၂၅ နဲ႔ ၂၅ ဆုိရင္ေရာကြာ ဆုိေတာ့ နည္းနည္းေႏွးသြားျပီးမွ.. တခ်ိဳ႔က ၆၂၅ တဲ့..။ ၃၅ နဲ႔ ၃၅ ဆုိရင္ေရာ.. လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ထပ္ေမးေတာ့ တခ်ိဳ႔က စာအုပ္ထုတ္ျပီး အေျဖရဖုိ႔ တကယ္ခ်တြက္ေနၾကေတာ့တယ္..။

အေတာ္ေလးၾကာမွ.. ၁၂၂၅ တဲ့..။ လွမ္းေအာ္တယ္..။ ဒါဆုိရင္.. ၈၅ နဲ႔ ၈၅ ေျမွာက္ရင္ေရာ လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ထပ္ေျပာေတာ့.. အားလုံးက “ အာ ” တဲ့..။ ရယ္ရင္း ေမာရင္း ျပန္ေအာ္ၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရယ္ရင္း ဒါေလးလည္း နည္းသိရင္ လြယ္တာမွ လုိ႔ ေျပာျပီး အခုလုိ ခ်ေရးျပလုိက္တယ္..။

၈၅ x ၈၅ ဆုိရင္.. ေနာက္ဆုံးကေတာ့ ၅ ႏွစ္လုံးေျမွာက္လဒ္ ၂၅ ပဲ ရတယ္..။ ေရွ႔ ဂဏန္း ၈ ႏွစ္လုံးထဲက တစ္လုံးကုိ တစ္တုိးျပီး အဲဒီတုိးထားတဲ့ ဂဏန္း ( ၉ ) ကုိ က်န္တဲ့ ဂဏန္း (၈) နဲ႔ ေျမွာက္လုိက္ ေတာ့ ၇၂ ရတယ္..။ အဲဒါေၾကာင့္ အေျဖ ၇၂၂၅ ရေစသတည္း ေပါ့..။

အဲဒီေန႔က..

ကေလးေတြလည္း ေပ်ာ္လုိ႔.. ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ေပ်ာက္ဆုံးေနခဲ့တဲ့ ဆရာညဥ္ ျပန္လည္ ပူး၀င္လုိ႔..။

Friday, December 5, 2008